Asgaroth Posted June 16, 2011 Share Posted June 16, 2011 Όνομα Συγγραφέα:εγω Είδος: διάφορες ιστορίες Βία; Οχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:671 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: διάβασα το άρωμα ελπίδας κι εγώ σήμερα και στο σημείο που ο νιχίλιο λέει "Εγώ πάλι αναρωτιέμαι τι θα σήμαινε η έλξη ενός άντρα για μια γυναίκα που παίζει φλογέρα ή γενικά κάποιο πνευστό (Ναι, είμαι εντελώς τιποτένιος...)" μου ήρθε η ιδέα....[το έγραψα τώρα και δεν το έχω περάσει από ορθογραφικό έλεγχο...] Δε θυμάμαι πότε εμφανίστηκε πρώτη φορά..Η τηλεόραση βούιζε ακόμα στο κεφάλι μου, καθώς κατέβαινα το κλιμακοστάσιο. Λέξεις όπως περικοπές, κρίσεις, υπομονή, αντηχούσαν παγιδευμένες σαν βαλτός Ιωνάς στο κούφιο, κενό μυαλό μου. Τα σκαλιά ήταν χαρακτηριστικά όπως σε όλα τα μέρη που περνάνε δεκάδες ψυχές καθημερινά. Τριμμένα και λεία στις άκρες...Γλιστερά και υγρά, γκρίζα με πτώματα τσιχλόφουσκας για θλιβερό μωσαϊκό. Μωσαϊκός πρέπει να είναι ο νόμος που ορίζει την αρχιτεκτονική των δημοσίων κτηρίων. Βιβλική αυστηρότητα. Παρόλα αυτά είμαι σίγουρος πως τα σκαλοπάτια στο Λούβρο ή ακόμα και σε καμιά χαμένη Πυραμίδα στο Γιουκατάν, που ποδοπατούνται καθημερινά από τροφαντούς Γιάνκηδες, ναι αυτά όλα τα πολύπαθα σκαλοπάτια , δε μοιάζουν καθόλου με τα σκαλοπάτια ενός δημοσίου κτηρίου. Εδώ μπαινοβγαίνουν όλοι κατάδικοι. Αυτά είναι η γέφυρα των στεναγμών. Εδώ όλοι σέρνουν τα πόδια τους. Είναι φυσικό τα σκαλοπάτια να είναι λεία. Είναι αφύσικο πόσο τσιμέντο μπορεί να μαζευτεί σε ένα μικρό χώρο. Πόσο λίγο φως μπορεί να περάσει από έναν φωταγωγό. Πάντα όταν βγαίνω στο δρόμο νιώθω μια αύρα ελευθερίας. Ίσως δε προέρχεται από τα εκατομύρια μόρια χημικών ενώσεων που έχουν πάντα κάτι βλαβερό για τα πνευμόνια και στροβιλίζονται παντού στον αέρα, αποβαλλόμενα από τα αυτοκίνητα (μόρια-νεοελλήνων) των αστών. Σίγουρα δε προέρχεται από το μπούστο της κάτισχνης, νεκροστολισμένης πόρνης που κάνει πιάτσα στην είσοδο της στοάς. Ούτε από τον πάγκο του συνταξιούχου που πουλάει αποληθώματα κουλουριού από την Κάμβριο. Είναι απλά η αύρα της ελευθερίας. Ίσως έχει να κάνει με την ελαφρώς κυανή απόχρωση του ουρανού που φαίνεται αν κάνεις τον κόπο να σκύψεις προς τα πάνω.Ή να σηκώσεις το κεφάλι μάλλον.. Τις τελευταίες μέρες όμως που χάλασε η τηλεόραση βγαίνοντας παρατήρησα κάτι άλλο. Με το που βγαίνω έξω, στο βάθος υπάρχει ένας ήχος. Μια ταλάντωση που σχηματίζει ένα ουράνιο τόξο ανάμεσα στα μόρια των καρκινικών ενώσεων που επιπλέουν στον αέρα. Πρόσεξα λιγάκι και τεντώνοντας τα αυτία μου-αν μπορεί να το κάνει κάποιος αυτό- είδα μια πολύ μικρή μαύρη σφαίρα να επιπλέει. Την πρόσεξα καλύτερα και είδα πως από το πλάι της έβγαινε μια κάθετη γραμμή που τελείωνε σε μια ουρά. Ήταν κοντά στην είσοδο της στοάς. Την πλησίασα και αμέσως είδα κι άλλες να εμφανίζονται τριγύρω. Αναφίμβολα...αυτό ήταν..μουσική. Πέρασα δίπλα από την κοπέλα με το κόκκινο δερμάτινο και τη μωβ σκια. Μπήκα στη στοά. Στο βάθος της ήταν αυτός. Κρατούσε ένα πνευστό. Με περιφάνεια το αναγνώρισα ως σαξόφωνο. Στην εφηβεία μου, μου άρεσε πάρα πολύ ο ήχος του, και ο ήχος της τζαζ αλλά όταν το είπα στους τότε φίλους μου γελάσαν πολύ. Είναι κάτι καφετέριες που πας και παίζουν κάτι τέτοια. Δε ξέρω τα ονόματα των μουσικών αλλά καμιά φορά κάθομαι μερικές στιγμές με τον καφέ στο χέρι για να ακούσω λιγάκι. Είναι ωραία... Ο άνδρας ήταν πολύ ψηλός. Φορούσε μια πράσινη καπαρτίνα που ήταν μεγαλύτερο μέγεθος και έφτανε ως τα γόνατα. Ήταν ξανθός με μακριά γένια και μαλλιά. Τα μαλλιά του είναι μακριά και λιγδιασμένα. Μυρίζει όπως μυρίζουν πάντα οι άστεγοι. Γλυκιά αναγούλα. Κοιτά ψηλά καθώς παίζει. Τα μάτια του είναι γαλάζια. Το βλέμμα του αποβλακωμένο, απλοϊκό. Η κορμοστασιά του αδύναμη, είναι από αυτούς που ξεχωρίζεις από μακριά πως είναι χρήστες..Τα χέρια του ανοίγουν και κλείνουν μονοπάτια του ήχου, της ανάσας του, αργά μα δημιουργούν κάτι υπέροχο. Άραγε όταν ήμουν έμβρυο, στην κοιλιά της μητέρας μου, να άκουγε μουσική όπως μου έραβε; Έβγαλα το πορτοφόλι και του άφησα ένα κέρμα. Έσκυψε και έγνεψε. Ευχαριστώ σα να είπε. Δε σταμάτησε να παίζει. Γύρισα να φύγω. Έκανα ένα βήμα και επέστεψα αφήνοντάς του ένα χαρτονόμισμα. Δε τον κοίταξα, τον ντράπηκα..Η κοπέλα στην είσοδο μασούσε τσιχλόφουσκα. Πάντα αναρωτιέμαι πως μαζεύονται τόσοι πολλοί λεκέδες από τσιχλόφουσκα κάτω. Τον ακούγα κάθε μέρα. Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Μόνο έπαιζε. Τον άκουγα για λίγα δευτερόλεπτα, έριχνα λεφτά και έφευγα. Η στοά ήταν βρόμικη, μύριζε άσχημα αλλά μου άλλαζε τη μέρα. Έσβηνε με πολύχρωμη, μελαγχολική μελωδία τα στιβαγμένα προβλήματα της γραφειοκρατείας στο μυαλό μου. Σήμερα που πήγα δεν τον βρήκα. Καθώς έβγαινα από τη στοά η γυναίκα στην είσοδο είπε. “Για τον Κοσμά ήρθες ,ε; Πάει αυτός...γλύτωσε.” Ψέλλισα ένα ευχαριστώ. Τα μόρια της ρύπανσης πυκνώσαν γύρω μου όπως γυρνούσα σπίτι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted June 16, 2011 Share Posted June 16, 2011 (edited) Mου άρεσε! Με τράβηξε , η γλώσσα ,το ύφος, ιδιαίτερα η ατμόσφαιρα που δημιουργείς και ο τίτλος. Χρειάζεται βέβαια μερικά ακόμη χτενίσματα, απο άποψη διάφορων μικρο-λεπτομερειών. Edited June 16, 2011 by Innerspaceman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted June 17, 2011 Author Share Posted June 17, 2011 Σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου για τον χρόνο σου.Έχω να στρωθώ στο γράψιμο καιρό τώρα και έχω γίνει τσαπατσούλης...Παρόλα αυτά έχω όρεξη ξανά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ροη Posted June 18, 2011 Share Posted June 18, 2011 Μου άρεσε πάρα πάρα πολύ. Η όλη ατμόσφαιρα της πόλης και των κατοίκων της όπως τους βλέπει ο ήρωας, ήταν πολύ ωραία δοσμένη. Με το που βγαίνω έξω, στο βάθος υπάρχει ένας ήχος. Μια ταλάντωση που σχηματίζει ένα ουράνιο τόξο ανάμεσα στα μόρια των καρκινικών ενώσεων που επιπλέουν στον αέρα. Πρόσεξα λιγάκι και τεντώνοντας τα αυτία μου-αν μπορεί να το κάνει κάποιος αυτό- είδα μια πολύ μικρή μαύρη σφαίρα να επιπλέει. Την πρόσεξα καλύτερα και είδα πως από το πλάι της έβγαινε μια κάθετη γραμμή που τελείωνε σε μια ουρά. Ήταν κοντά στην είσοδο της στοάς. Την πλησίασα και αμέσως είδα κι άλλες να εμφανίζονται τριγύρω. Αναφίμβολα...αυτό ήταν..μουσική. Συναισθησία; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted October 23, 2011 Author Share Posted October 23, 2011 Ευχαριστώ Ρόη! Ναι, συναισθησία θα μπορούσε να το πει κάποιος...Ακούγοντας το γκρι.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted October 25, 2011 Share Posted October 25, 2011 Οι μικρές ανάσες της πόλης... Σαν κρυμμένοι θησαυροί ε; Καλογραμμένη και γλυκόπικρη ιστορία. Πάντα όταν βγαίνω στο δρόμο νιώθω μια αύρα ελευθερίας Και γω ρε γαμώτο... Και ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω... Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 25, 2011 Share Posted October 25, 2011 Εξαιρετικό κομματάκι. Το ύφος του κειμένου είναι τέτοιο που ζητά τις γλωσσικές υπερβολές, ίσως καμιά φορά να το παραέκανες λιγάκι - ή μπορεί και να είναι μόνο η ιδέα μου. Λίγη προσοχή μόνο στην τέταρτη από το τέλος παράγραφο, που ξαφνικά αλλάζεις στον ενεστώτα και μετά συνεχίζεις κανονικά στον αόριστο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeoVa Posted October 25, 2011 Share Posted October 25, 2011 Επίκαιρη η ιστορία σου και πάρα πολύ ωραία επίσης. Έχει κάποια τυπογραφικά λαθάκια, σιγά όμως το πρόβλημα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted October 25, 2011 Share Posted October 25, 2011 Αχ ρε Σπύρο, πόσο δίκιο έχεις. Αυτή η απουσία του "άχρηστου" και περιττού, που θα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, θα κάνει την απελπισία μας μεγαλύτερη, καθώς θα κλείνουν ο ένας μετά τον άλλο αυτοί οι φεγγίτες, για να μην διαταράσσουν την μαυρίλα αυτής της πόλης, της κάθε πόλης. Τη μαυρίλα της απομόνωσής μας τελικά. Αυτός γλύτωσε. Εμείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 25, 2011 Share Posted October 25, 2011 Τελικά η άτιμη η έμπνευση βγάζει άλλ-αντ-άλλων. Τώρα το είδα το κείμενο αυτό και με τιμά που μία καφρίλα που πέταξα έδωσε την αφορμή για μία τόσο ευαίσθητη και λυρική ιστορία. Αν και σηκώνει κάτι ρετουσαρίσματα εδώ κι εκεί περνάει επιτυχημένα την αίσθηση αστικής παρακμής που επιθυμείς. Job well done. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.