Εξιλαστήρια Χρώματα

[Stanley]

Όνομα Συγγραφέα: Stanley

Είδος: mainstream θα το λέγατε εδώ, εγώ το λέω ψυχολογικό ρεαλισμό.

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:5500

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Δεν σκόπευαν να την ανεβάσω, γιατί δεν ταιριάζει πολύ με το φόρουμ, αλλά είμαι περίεργος. Τα ποιήματα που παρεμβάλλονται είναι δικά μου. Κάθε σχόλιο είναι, φυσικά, ευπρόσδεκτο, ακόμα και το πιο δυσάρεστο, αρκεί να γίνεται με σεβασμό και ειλικρίνεια.

.

Εξιλαστήρια Χρώματα.pdf

Edited August 1, 2011 by Mesmer

[TheSea IsBurned]

Ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο πράγμα σχετικά με αυτή την ιστορία; Ότι γράφτηκε άυριο Χαχα!!!

 

Πάρα πολύ καλό, μου άρεσάν πολύ και τα ποιήματα - ιδιαίτερα το πρώτο - και η τελευταία σκηνή. Θα μπορούσα να πω κι άλλα αλλά δε θα το κάνω γιατί ούτε εσύ θες να τα ακούσεις κι ούτε εγώ θέλω να τα πω.

 

Εγώ πάντως ξέρεις, υποκλίνομαι, όπως πάντα. Κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να σου ζητήσω αυτόγραφο

 

Πολύ ωραίο και το ταιριαστό τραγούδι για το τέλος, το κατέβασα.

Edited June 19, 2011 by TheSea IsBurned

[Stanley]

Wow, μου πήρε κάμποση ώρα να καταλάβω τι εννοούσες! Δεν είμαι καλά, έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου τελευταία

 

 

Το πολύ πολύ αυτοχειρόγραφο Δεν είχα αμφιβολία για το αν θα σου αρέσει εσένα, αλλοίμονο Ευχαριστώ!

[Howard Crease]

Καλωσήρθες στη Στιγμή της Αλήθειας, μαν.

 

Ο τίτλος της αναγνωστικής μου εμπειρίας με την ιστορία σου είναι "Μια Καταθλιπτική Γκαλερί". Το κείμενο είναι ΓΕΜΑΤΟ, σχεδόν τουμπανιασμένο με εικόνες. Κάθε κίνηση, κάθε σκέψη, κάθε ερέθισμα, όλα τα έχεις δει σαν αφορμές για όμορφες μεταφορές, οι οποίες οδηγούν στη δημιουργία δυνατών εικόνων στο μυαλό. Αν πράγματι ήθελες να πεις μια ιστορία, θα σου έλεγα ότι δε λειτούργησαν καθόλου καλά οι μεταφορές που ανέφερα. Εσένα όμως, σατανάκο, μόνο η άλφα πλοκή δεν σ' ένοιαξε. Έκατσες κι έβγαλες τα εσώψυχα σου του χαρακτήρα σου στη φόρα, και το έκανες καλά, και νομίζω πως τελικά ταίριαξαν οι εικόνες. Δεν σου κρύβω βέβαια πως κινδυνεύει να γίνει ύπερ-υπερ-περιγραφικό σε κάτι σημεία, αλλά κατάλαβα, όπως είπα, τον σκοπό του.

 

Δεν ξέρω τι συμπέρανες από τα παραπάνω, όμως εγώ για κλείσιμο θα σου δώσω τα συγχαρήκια για τους δύο σημαντικότερους λόγους που εντόπισα:

 

1) Μπράβο που δεν μ' έκανες να περιμένω κάτι απίστευτα ανατρεπτικό, κάτι που θα μ' έκανε να πανηγυρίσω ή να τα βάψω μαύρα. Ήσουν ξεκάθαρος από το πρώτο κομμάτι: "θα σας μιλήσω για αυτόν τον τυπά, και τίποτα παραπάνω"

 

2) Μπράβο που δεν αυτοκτόνησε. Δηλαδή, θα ξενέρωνα. Θα σ' έβριζα που μ' έβαλες να διαβάσω 5 χιλιάρικα για να καταλήξω σε άλλο ένα τυπικότατο φινάλε όπου ο κακόμοιρος ο ήρωας φουντάρει (αυτό μπορεί κανείς να το κάνει μέσα σε 5 γραμμές)

Αυτά, Chris. Το ότι δεν θα ξαναδιάβαζα κάτι παρόμοιο οφείλεται καθαρά στο γεγονός ότι είμαι δεκαεφτά χρονών δε με συγκινούν τέτοιου είδους κείμενα, όμως σημείωσε πως αυτό δεν σημαίνει ότι τα Χρώματα δεν μου άρεσαν. Έχω την εντύπωση πως σε κούρασα, γι αυτό σταματάω εδώ.

 

 

......ίσως και όχι. Το μελωμένο τσουρέκι βγάλ' το, αν δεν θες να βγάλεις προσωρινά knock-out τη σοβαρότητα με την οποία κάποιος από το φόρουμ έχει αποφασίσει να δει την ιστορία σου. Μ' έκανε να γελάσω, και δεν έπρεπε.

 

 

Hasta luego!

Edited June 20, 2011 by Howard Crease

[Eugenia Rose]

Έχει και μελωμένο τσουρέκι η ιστορία? Ε μα τότε να την διαβάσω!

[Stanley]

 

Thanks, Howard. Θέλω στα κείμενά μου κάθε γραμμή να είναι δυνατή και γεμάτη, έτσι ώστε αν έλειπε, η απουσία της να ήταν αισθητή. Σε αυτό το κείμενο, ειδικά, η ψυχολογία του ήρωα είναι καθαρά εξωτερική, δηλαδή δεν περιγράφεται παρά μόνο βάσει του πώς αντιλαμβάνεται το περίβάλλον του, εξ ου και αυτό που λες.

 

Τώρα, για το τελευταίο που αναφέρεις, με παίδεψε πολύ το σημείο αυτό. Όχι γιατί δεν ήθελα ο αναγνώστης να (χαμο)γελάσει -το χιούμορ πολλές φορές προσδίδει πόντους στην τραγικότητα και σπάει τη μονοτονία της μαυρίλας- αλλά επειδή δεν ήμουν σίγουρος ότι η επιλογή μου( το...μελωμένο) εξυπηρετούσε αυτό το σκοπό. Και, για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι έχω βγάλει τα ματάκια μου με τα χεράκια μου, γιατί τέτοιες αναφορές, σε εσάς εδώ μέσα, καταλαβαίνω ότι φαίνονται περίεργες Πιστεύω, όμως, ότι σε κάποιον άσχετο αναγνώστη δεν θα κάνει τόσο μπαμ, για αυτό και συνεχίζω να τις χώνω στα κείμενά μου. Το λαμβάνω σοβαρά υπόψιν, πάντως!

 

Gracias!

 

Έχει και μελωμένο τσουρέκι η ιστορία? Ε μα τότε να την διαβάσω!

 

Τώρα που ξέρεις και το τέλος, μπορείς με την άνεσή σου!

[Mindtwisted]

Αυτή η ιστορία σε γενικές γραμμές μου άρεσε, δηλαδή σε λίγο παραπάνω από γενικές. Μου άρεσε η γλώσσα, οι εικόνες και η ατμόσφαιρα και κύλισε με μια αίσθηση απαλής μελαγχολίας.

 

 

Αυτό που μου τη χάλασε είναι η αντίδραση του συγγραφέα: από τις αρχικές προσπάθειες να τον συναντήσει είχα καταλάβει οτι είναι αρκετά κλειστός άνθρωπος. Δεν τον παραξένεψε που ένας άσχετος βρήκε ένα πορτοφόλι κι αμέσως αποφάσισε οτι είναι δικό του, ειδικά μετά από τα τηλέφωνήματα του αγνώστου που ήθελε να τον συνατήσει; Επίσης η αστυνομία δεν θα γυρνούσε να παραδίδει πορτοφόλια βασισμένη στο λόγο κάποιου. Κάποιος θα έπαιρνε τηλέφωνο το συγγραφέα, θα τον ρωτούσε αν έχασε το πορτοφόλι του, αν ήταν ανάγκη θα τον έφερνε στο τμήμα και μετά, αφού η απάντηση θα ήταν αρνητική θα έπαιρνε, (και αν), τηλέφωνο το παιδί που το παρέδωσε για τον ενημερώσει. Δεν θα παρέδιδε σε κανία περίπτωση το πορτοφόλι και θα τους άφηνε να τα διευθετήσουν μόνοι τους.

 

Επίσης, έστω οτι αυτό συνέβαινε, ο συγγραφέας παραείναι ομιλήτικος, δίνει κανονική αναφορά για τη ζωή του και κανει και αστειάκια σα να γνωρίζονταν απο χθές. Δεν νομίζω οτι είναι φυσιολογική αντίδραση, ειδικά όταν ο νεαρός θα τον κοιτούσε με το ύφος που φαντάζομαι, γιατί μια ψύχωση την έχει. Επίσης η ερώτηση «Με τι ασχολείστε;» είναι λίγο άκυρη γιατί η αστυνομία θα τον είχε ενημερώσει για τον τρόπο που αναγνώρισαν οτι το πορτοφόλι ήταν δικό του.

 

Γενικά ξεκινάς πολύ ωραία, με βάζεις στην ψυχολογία του νέου και μετά το χάνεις σ' αυτό το σημείο. Εϊναι καλύτερα νομίζω αν έβρισκε τη διεύθυνση από τον εκδοτικό οίκο, ή το internet παρά από την αστυνομία γιατί χάνει πολύ σε αληθοφάνεια.

 

 

Αυτά, το τέλος μου άρεσε. Όλη η ιστορία μου άρεσε, αλλά αν ήταν λίγο διαφορετικός ο τρόπος που γνωρίζει το συγγραφέα πιστεύω θα ήταν αρκετά βελτιωμένη.

[Stanley]

 

Α) Το σκέφτηκα αυτό που λες, και έλεγα πώς να το δικαιολογήσω, αλλά στην

πορεία σκέφτηκα και το εξής: αυτός ο "ποιητής" μόνο ποιητής δεν ήταν, όπως

αποδείχθηκε, οπότε δεν ήθελε να έχει σχέση με "θαυμαστές" και λοιπούς εκφραστές

ενδιαφέροντος. Πιστεύω πως αυτό είναι μια ικανοποιητική εξήγηση.

 

 

Β)Χα...Ξέρεις, πήρα τηλέφωνο σε αστυνομικό τμήμα και ρώτησα( σε 2

κιόλας) οπότε η διαδικασία που ακολουθήθηκε είναι 100% ρεαλιστική και

αληθοφανής.

 

Γ)Η αντίδραση του μπορεί να είναι φυσική, μπορεί και όχι. Οι

άνθρωποι αντιδρούν με τρόπους που πολλές φορές δεν μπορεί να συλλάβει ο νους, κι

εδώ, τέλος πάντων, δεν νομίζω ότι έκανε και κάτι τραγικό. Ήταν ένας πρόσχαρος

άνθρωπος που έγραφε ποιήματα για την πλάκα του, κι έπιασε κουβέντα με το παιδί

που "του βρήκε το πορτοφόλι".

Αυτή η ιστορία σε γενικές γραμμές μου άρεσε, δηλαδή σε λίγο παραπάνω από γενικές. Μου άρεσε η γλώσσα, οι εικόνες και η ατμόσφαιρα και κύλισε με μια αίσθηση απαλής μελαγχολίας.

 

 

Αυτό που μου τη χάλασε είναι η αντίδραση του συγγραφέα: από τις αρχικές προσπάθειες να τον συναντήσει είχα καταλάβει οτι είναι αρκετά κλειστός άνθρωπος. Δεν τον παραξένεψε που ένας άσχετος βρήκε ένα πορτοφόλι κι αμέσως αποφάσισε οτι είναι δικό του, ειδικά μετά από τα τηλέφωνήματα του αγνώστου που ήθελε να τον συνατήσει; Επίσης η αστυνομία δεν θα γυρνούσε να παραδίδει πορτοφόλια βασισμένη στο λόγο κάποιου. Κάποιος θα έπαιρνε τηλέφωνο το συγγραφέα, θα τον ρωτούσε αν έχασε το πορτοφόλι του, αν ήταν ανάγκη θα τον έφερνε στο τμήμα και μετά, αφού η απάντηση θα ήταν αρνητική θα έπαιρνε, (και αν), τηλέφωνο το παιδί που το παρέδωσε για τον ενημερώσει. Δεν θα παρέδιδε σε κανία περίπτωση το πορτοφόλι και θα τους άφηνε να τα διευθετήσουν μόνοι τους.

 

Επίσης, έστω οτι αυτό συνέβαινε, ο συγγραφέας παραείναι ομιλήτικος, δίνει κανονική αναφορά για τη ζωή του και κανει και αστειάκια σα να γνωρίζονταν απο χθές. Δεν νομίζω οτι είναι φυσιολογική αντίδραση, ειδικά όταν ο νεαρός θα τον κοιτούσε με το ύφος που φαντάζομαι, γιατί μια ψύχωση την έχει. Επίσης η ερώτηση «Με τι ασχολείστε;» είναι λίγο άκυρη γιατί η αστυνομία θα τον είχε ενημερώσει για τον τρόπο που αναγνώρισαν οτι το πορτοφόλι ήταν δικό του.

 

Γενικά ξεκινάς πολύ ωραία, με βάζεις στην ψυχολογία του νέου και μετά το χάνεις σ' αυτό το σημείο. Εϊναι καλύτερα νομίζω αν έβρισκε τη διεύθυνση από τον εκδοτικό οίκο, ή το internet παρά από την αστυνομία γιατί χάνει πολύ σε αληθοφάνεια.

 

 

Αυτά, το τέλος μου άρεσε. Όλη η ιστορία μου άρεσε, αλλά αν ήταν λίγο διαφορετικός ο τρόπος που γνωρίζει το συγγραφέα πιστεύω θα ήταν αρκετά βελτιωμένη.

 

 

Ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις!

 

 

Α) Το σκέφτηκα αυτό που λες, και έλεγα πώς να το δικαιολογήσω, αλλά στην πορεία σκέφτηκα και το εξής: αυτός ο "ποιητής" μόνο ποιητής δεν ήταν, όπως αποδείχθηκε, οπότε δεν ήθελε να έχει σχέση με "θαυμαστές" και λοιπούς εκφραστές ενδιαφέροντος. Πιστεύω πως αυτό είναι μια ικανοποιητική εξήγηση.

 

Β)Χα...Ξέρεις, πήρα τηλέφωνο σε αστυνομικό τμήμα και ρώτησα( σε 2 κιόλας) οπότε η διαδικασία που ακολουθήθηκε είναι 100% ρεαλιστική και αληθοφανής.

 

Γ)Η αντίδραση του μπορεί να είναι φυσική, μπορεί και όχι. Οι άνθρωποι αντιδρούν με τρόπους που πολλές φορές δεν μπορεί να συλλάβει ο νους, κι εδώ, τέλος πάντων, δεν νομίζω ότι έκανε και κάτι τραγικό. Ήταν ένας πρόσχαρος άνθρωπος που έγραφε ποιήματα για την πλάκα του, κι έπιασε κουβέντα με το παιδί που "του βρήκε το πορτοφόλι".

 

 

Ευχαριστώ για το σχόλιο, ήταν αρκετά εύστοχα αυτά που είπες, αλλά κι εγώ σιγά που θα χαριζόμουν!:Ρ

Edited June 21, 2011 by Stanley

[Mesmer]

Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου, Χρήστο. Ίσως να μην είναι ακριβώς του γούστου μου, αλλά μπήκα για τα καλά μέσα στο κλίμα της. Με τράβηξε η έντονη μελαγχολία της, η συγκίνηση που απέπνεε, ο κλειστός, αλλά επίμονος χαρακτήρας του ήρωα. Πολύ πετυχημένοι και οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ιστορίας -ο φίλος, η αδερφή, η γυναίκα που δεν απαντάει ποτέ στο τηλέφωνο- που αν και τους γνωρίζουμε ελάχιστα, καθένας τους παίζει ένα σημαντικό ρόλο.

 

 

Αυτό που σκέφτηκα από την αρχή ήταν πως ο ήρωας είχε ξεκαθαρίσει το μέλλον του μέσα στο μυαλό του, αλλά υπήρχε κάτι που κρατούσε να συνεχίσει. Εκείνο το βιβλιαράκι με τα ποιήματα, που τον έκανε να σκέφτεται πως υπήρχαν κι άλλοι σαν κι εκείνον. Η (ίσως ψυχαναγκαστική) επιμονή του να βρει το συγγραφέα, οι ανορθόδοξες μέθοδοι που χρησιμοποιεί για να το πετύχει, αλλά και η απογοήτευσή του στο τέλος, όταν γνώρισε το συγγραφέα, μ' έφεραν πολύ κοντά του και μ' έκαναν να συμπάσχω μαζί του. Γενικά, ήταν πολύ καλή η αλλαγή των συναισθημάτων.

 

Το τέλος από τη μία μεριά δεν ήταν ανατρεπτικό, αλλά από την άλλη ήταν. Ναι, θα ήταν αναμενόμενο και ξενερωτικό αν αυτοκτονούσε, αλλά η ιστορία πήγαινε προς τα εκεί. Έτσι, το κλείσιμο ήρθε σχετικά ευχάριστα κι έδωσε και μια νότα ελπίδας, σε μία, κατά τα άλλα, απαισιόδοξη ιστορία.

 

 

Πλούσιο σε εικόνες και περιγραφές το κείμενό σου, όπως πάντα. Ταίριαζαν με το ύφος της ιστορίας και το χαρακτήρα του ήρωα. Δεν με πείραξαν καθόλου, ίσα-ίσα με βοήθησαν να ακολουθήσω την ιστορία, αν και κάποιες ίσως να ήταν λίγο υπερβολικές, όπως εκείνη με την παρθένα που την σφάζουν.

 

Η αγάπη σου για το φαγητό δίνει το παρόν σε ακόμη μία ιστορία σου. Μπορεί σε εμάς να φαίνεται κάπως χιουμοριστικό, αλλά συμφωνώ μαζί σου, στον τυχαίο αναγνώστη δεν θα φανεί έτσι.

 

Αυτό για τη διαδικασία που ακολουθείται από την αστυνομία όσον αφορά τα χαμένα αντικείμενα, είναι πολύ σωστή. Κάποτε είχα βρει ένα μεγάλο ποσό χρημάτων και το παρέδωσα στην αστυνομία. Μετά από δυο μέρες με πήρε τηλέφωνο ένας κύριος (τα λέφτα ήταν η σύνταξη της μητέρας του) και με κάλεσε στο σπίτι του. Μου έκανε το τραπέζι μαζί με τη γυναίκα του, με ξενάγησε στο κτήμα του, και φεύγοντας μου έδωσε κρασί, τσίπουρο και λίγα χρήματα, για το «ευχαριστώ». Ήταν μια όμορφη και συγκινητική εμπειρία.

[Mindtwisted]

Ααα, αφού αλήθεια είναι αυτή η διαδικασία της αστυνομίας το παίρνω πίσω.

 

 

Ακόμα όμως επιμένω οτι ο συγγραφέας δεν θα έπαιρνε το νεαρό τηλέφωνο για να του επιστρέψει ένα πορτοφόλι που δεν ήταν δικό του. Πιο πιθανό να το πήγαινε πίσω στην αστυνομία ή να μην το παραλάμβανε από την αρχή. Επίσης εκεί ο διάλογος ακόμα μου τα χαλάει λίγο, γιατί αν δεν θεωρεί τίποτα σημαντικό την ποίηση του δεν θα το πέταγε έτσι ξεκάρφωτα σε στυλ Ά, κοίτα έχω γράψει και συλλογή ποιημάτων στην τρίτη φράση που αντάλλαξε με ένα άγνωστο.

 

 

Τελοσπάντων όμως, δεν τα θεωρώ και πολύ σημαντικά προβλήματα. Νομίζω οτι πιο πάνω τα ανέλυσα πιο πολύ απ' ότι χρειαζόταν και φάνηκε έτσι.

[Stanley]

Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου, Χρήστο. Ίσως να μην είναι ακριβώς του γούστου μου, αλλά μπήκα για τα καλά μέσα στο κλίμα της. Με τράβηξε η έντονη μελαγχολία της, η συγκίνηση που απέπνεε, ο κλειστός, αλλά επίμονος χαρακτήρας του ήρωα. Πολύ πετυχημένοι και οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ιστορίας -ο φίλος, η αδερφή, η γυναίκα που δεν απαντάει ποτέ στο τηλέφωνο- που αν και τους γνωρίζουμε ελάχιστα, καθένας τους παίζει ένα σημαντικό ρόλο.

 

 

Αυτό που σκέφτηκα από την αρχή ήταν πως ο ήρωας είχε ξεκαθαρίσει το μέλλον του μέσα στο μυαλό του, αλλά υπήρχε κάτι που κρατούσε να συνεχίσει. Εκείνο το βιβλιαράκι με τα ποιήματα, που τον έκανε να σκέφτεται πως υπήρχαν κι άλλοι σαν κι εκείνον. Η (ίσως ψυχαναγκαστική) επιμονή του να βρει το συγγραφέα, οι ανορθόδοξες μέθοδοι που χρησιμοποιεί για να το πετύχει, αλλά και η απογοήτευσή του στο τέλος, όταν γνώρισε το συγγραφέα, μ' έφεραν πολύ κοντά του και μ' έκαναν να συμπάσχω μαζί του. Γενικά, ήταν πολύ καλή η αλλαγή των συναισθημάτων.

 

Το τέλος από τη μία μεριά δεν ήταν ανατρεπτικό, αλλά από την άλλη ήταν. Ναι, θα ήταν αναμενόμενο και ξενερωτικό αν αυτοκτονούσε, αλλά η ιστορία πήγαινε προς τα εκεί. Έτσι, το κλείσιμο ήρθε σχετικά ευχάριστα κι έδωσε και μια νότα ελπίδας, σε μία, κατά τα άλλα, απαισιόδοξη ιστορία.

 

 

Πλούσιο σε εικόνες και περιγραφές το κείμενό σου, όπως πάντα. Ταίριαζαν με το ύφος της ιστορίας και το χαρακτήρα του ήρωα. Δεν με πείραξαν καθόλου, ίσα-ίσα με βοήθησαν να ακολουθήσω την ιστορία, αν και κάποιες ίσως να ήταν λίγο υπερβολικές, όπως εκείνη με την παρθένα που την σφάζουν.

 

Η αγάπη σου για το φαγητό δίνει το παρόν σε ακόμη μία ιστορία σου. Μπορεί σε εμάς να φαίνεται κάπως χιουμοριστικό, αλλά συμφωνώ μαζί σου, στον τυχαίο αναγνώστη δεν θα φανεί έτσι.

 

Αυτό για τη διαδικασία που ακολουθείται από την αστυνομία όσον αφορά τα χαμένα αντικείμενα, είναι πολύ σωστή. Κάποτε είχα βρει ένα μεγάλο ποσό χρημάτων και το παρέδωσα στην αστυνομία. Μετά από δυο μέρες με πήρε τηλέφωνο ένας κύριος (τα λέφτα ήταν η σύνταξη της μητέρας του) και με κάλεσε στο σπίτι του. Μου έκανε το τραπέζι μαζί με τη γυναίκα του, με ξενάγησε στο κτήμα του, και φεύγοντας μου έδωσε κρασί, τσίπουρο και λίγα χρήματα, για το «ευχαριστώ». Ήταν μια όμορφη και συγκινητική εμπειρία.

 

Άγγελε, αυτό που λες: δεν περίμενα και τόσο πολύ να σου αρέσει. Εξεπλάγην ευχάριστα. Εξαιρετική πραγματικά φαίνεται η εμπειρία που περιγράφεις στο τέλος (και δεν το λέω επειδή σου έκανε το τραπέζι). Σε ευχαριστώ και χαίρομαι που σου άρεσε.

 

 

Mindtwisted, έχουν μια λογική αυτά που λες, θα τα έχω υπόψιν μου στις μελλοντικές αναγνώσεις της ιστορίας. Σε ευχαριστώ!

[Ayu]

Ωραία ιστορία. Τη βρήκα λίγο φλύαρη σε μερικά σημεία (πχ. στη δουλειά), και κάποιοι από τους διαλόγους νομίζω θέλουν λίγη δουλειά για να είναι πιο φυσικοί (κάτι "νεαρέ" και "καταλαβαίνετε" και όλα όσα λέει η υπεύθυνη στη δουλειά. Αν η πρόθεσή σου ήταν το γκροτέσκο, ΟΚ, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει συνέπεια με το υπόλοιπο κείμενο).

 

 

Επίσης, ο ρεαλισμός και η αληθοφάνεια είναι δύο διαφορετικά πράγματα (λέω για τη διαδικασία που ακολουθεί η αστυνομία), ενώ κανένα από τα δύο δεν εξαρτάται απόλυτα από την πραγματικότητα. Η περιγραφή ενός φανταστικού πράγματος (πχ. ενός δράκου) μπορεί να είναι ρεαλιστική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και πιστή στην πραγματικότητα. Και η αληθοφάνεια δεν έχει να κάνει με το τι συμβαίνει πραγματικά, αλλά με το αν ο αναγνώστης πείθεται ότι κάτι θα μπορούσε να συμβεί. Και ο τρόπος που λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα δεν είναι κριτήριο.

 

Πολύ ωραίες οι σκηνές με την αδερφή και το τέλος πολύ δυνατό :-)

[Stanley]

 

Α. Τη βρήκα λίγο φλύαρη σε μερικά σημεία (πχ. στη δουλειά), και κάποιοι από τους διαλόγους νομίζω θέλουν λίγη δουλειά για να είναι πιο φυσικοί (κάτι "νεαρέ" και "καταλαβαίνετε" και όλα όσα λέει η υπεύθυνη στη δουλειά.

 

 

Β. Επίσης, ο ρεαλισμός και η αληθοφάνεια είναι δύο διαφορετικά πράγματα (λέω για τη διαδικασία που ακολουθεί η αστυνομία), ενώ κανένα από τα δύο δεν εξαρτάται απόλυτα από την πραγματικότητα. Η περιγραφή ενός φανταστικού πράγματος (πχ. ενός δράκου) μπορεί να είναι ρεαλιστική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και πιστή στην πραγματικότητα. Και η αληθοφάνεια δεν έχει να κάνει με το τι συμβαίνει πραγματικά, αλλά με το αν ο αναγνώστης πείθεται ότι κάτι θα μπορούσε να συμβεί. Και ο τρόπος που λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα δεν είναι κριτήριο.

 

Α. Όταν γράφω διαλόγους, φέρνω στο μυαλό μου εικόνες από την πραγματική ζωή και αντίστοιχες σκηνές που έχω ζήσει. Δεν μιλάνε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, ούτε ακολουθούν τους ίδιους κώδικες επικοινωνίας. Ειδικά σε ορισμένους κύκλους (ηλικιακούς/υπαλληλικούς κλπ).

 

Β. Κάπως το ίδιο είναι κι εδώ. Εσύ, αν κατάλαβα καλά, λες ότι δεν σε έπεισε όπως δίνεται αυτή η σκηνή, άσχετα με το αν γίνεται έτσι στην πραγματικότητα ή όχι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσες να το δεις διαφορετικά ή πώς αλλιώς θα μπορούσε να δοθεί, από τη στιγμή που, αντικειμενικά, συμβαίνει.

 

[Ayu]

Α. Όταν γράφω διαλόγους, φέρνω στο μυαλό μου εικόνες από την πραγματική ζωή και αντίστοιχες σκηνές που έχω ζήσει. Δεν μιλάνε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, ούτε ακολουθούν τους ίδιους κώδικες επικοινωνίας. Ειδικά σε ορισμένους κύκλους (ηλικιακούς/υπαλληλικούς κλπ).

 

Β. Κάπως το ίδιο είναι κι εδώ. Εσύ, αν κατάλαβα καλά, λες ότι δεν σε έπεισε όπως δίνεται αυτή η σκηνή, άσχετα με το αν γίνεται έτσι στην πραγματικότητα ή όχι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσες να το δεις διαφορετικά ή πώς αλλιώς θα μπορούσε να δοθεί, από τη στιγμή που, αντικειμενικά, συμβαίνει.

 

 

Προφανώς και δε μιλάνε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, αλλά νομίζω πως μερικοί κώδικες ανήκουν περισσότερο σε λογοτεχνικά και τηλεοπτικά στερεότυπα και λιγότερο σε πραγματικές επικοινωνιακές πρακτικές (οι οποίες σε μεγάλο βαθμό δεν είναι καν κώδικες, με την έννοια ότι τους λείπει η συστηματικότητα στην οποία παραπέμπει ο όρος "κώδικας." Η πραγματική επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους είναι στις περισσότερες καταστάσεις φοβερά άναρχη και με τρομερά περιθώρια [παρ]ερμηνείας--μεγάλη κουβέντα που θα μας βάλει σε δύσκολα ακαδημαϊκά και φιλοσοφικά νερά σχετικά με θεωρίες των μέσων και της επικοινωνίας, ελπίζω κάποια στιγμή να την κάνουμε από κοντά!). Αλλά ΟΚ, εφόσον αντλείς από εμπειρία, point taken.

 

Όσο για το Β, όχι, βασικά εγώ δεν είχα μεγάλο πρόβλημα με την αληθοφάνεια της συγκεκριμένης σκηνής, απλά πήρα αφορμή από τα σχόλια των υπολοίπων για να κάνω μια γενική παρατήρηση περί αληθοφάνειας και να ρίξω το καρφάκι μου για τις δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα, που πολύ μ' έχουν ταλαιπωρήσει (όπως και όλους μας φαντάζομαι)