Το Παλιό το Κάστρο

[GeoVa]

Είδος: (Ελάχιστα) Φαντασία

Βία: Ελάχιστη

Σεξ: Σκέτη αναφορά

Αριθμός Λέξεων: 2.185

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Εμπνευσμένο από το τίτλο του κομματιού "The Old Castle" του Modest Mussorgsky. [Πρόσωπα, τόποι, χρονολογίες και καταστάσεις, είναι όλα φανταστικά, και δεν ανταποκρίνονται στον Κόσμο που ζούμε.]

Το Παλιό το Κάστρο

Ήταν, λένε, κάποτε, πριν από πολλά, πολλά χρόνια, χτισμένο στις πιο εγκαταλειμμένες και απομονωμένες περιοχές της Αγγλίας, ένα παλιό κάστρο ή, καλύτερα, το Παλιό Κάστρο του Πρώτου Βασιλιά.

 

Ήταν ένα μεσαιωνικού στυλ Κάστρο, πραγματικό οχύρωμα, τεράστιο, πλούσιο, που μέσα του είχε τα πιο παλιά αλλά και ανεκτίμητης αξίας αντικείμενα.

 

*

Ένας νεαρός συνθέτης, λοιπόν, Ρώσος στην καταγωγή, είπαν πως είχε πάει εκεί πέρα σχετικά πρόσφατα, μετά την κατασκευή και το χτίσιμο του Παλιού Κάστρου του Πρώτου Βασιλιά.

 

Εκεί, λένε, του ήρθε η τεράστια έμπνευση. Και γι’ αυτό σύνθεσε περισσότερα από χίλια συνολικά τραγούδια, συμφωνίες, κοντσέρτα και σονάτες, κατά την διάρκεια ολόκληρης της ζωής του: από τα είκοσι που πήγε στο Παλιό Κάστρο, μέχρι την ηλικία που πέθανε.

 

Πέθανε σε ηλικία των ογδόντα πέντε ετών, αλλά κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να μαζέψει το πτώμα του, που βρισκόταν πάνω στο θρόνο του Πρώτου Βασιλιά. Γιατί εκεί πέθανε, σύμφωνα με διάφορες θεωρίες. Άλλες όμως λένε ότι πέθανε από διάφορες αιτίες, άρα και διαφορετικούς τόπους. (O τόπος όπου πέθανε ήταν πάντα αμφισβητούμενος.)

 

Ο νεαρός αυτός συνθέτης, στην εποχή του, ήταν απ’ τους πιο γνωστούς, κι όλοι τον συμπαθούσαν, για την υπέροχη και γεμάτο λεπτομέρειες μουσική του. Παράξενο δεν είναι να αναρωτηθεί κάποιος τι απέγινε εκείνος ο κακομοίρης, όπως τον λέγανε στα διάφορα τραγούδια που έφτιαξαν για αυτόν, ενώ δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να τον θάψει…;

 

Κάποιοι λέγανε ότι πέθανε από φυσικά αίτια, όταν έγραφε τη τριακοστή δεύτερή του όπερα που, παρεμπιπτόντως, είχε γίνει και η πιο γνωστή ατελείωτη όπερα όλων των εποχών. Άλλοι, επίσης, λέγανε ότι πέθανε, όταν έπινε κρασί, με σκοπό να μεθύσει, πάνω στο θρόνο του Πρώτου Βασιλιά, μια και τον είχε παρατήσει η γυναίκα-που-ποτέ-δε-παντρεύτηκε-αλλά-ήθελε-πάρα-πολύ. Επιπλέον, μια πιο πικάντικη και αρκετά αμφισβητούμενη θεωρία ήταν το ότι τον σκότωσε η ίδια γυναίκα-που-ποτέ-δε-παντρεύτηκε-αλλά-ήθελε-πάρα-πολύ, γιατί τον είχε πιάσει στα πράσα να κάνει έρωτα με μια άλλη, το ίδιο όμορφη, γυναίκα, η οποία τύγχανε και μαθήτριά του.

 

Το μυστήριο της δολοφονίας ή αυτοκτονίας ή θανάτου-από-γηρατειά του συνθέτη είχε μείνει ανεξιχνίαστο για χρόνια...

 

Μέχρι που ήρθε ένας νεαρός…

 

Ένας νεαρός, γύρω στα δεκαπέντε, που, όταν τον είχαν αναφέρει στο μάθημα της Μουσικής, λέγοντας για τη τραγική ιστορία του, άρχισε να ακούει και τις χίλιες συνθέσεις του, και κατάλαβε πως ο συνθέτης αυτός είχε πεθάνει από το ίδιο το Κάστρο. Αυτό το συμπέρασμα το έβγαλε, όταν άκουσε την όπερα που, λένε, ότι πέθανε κατά τη διάρκεια της γραφής της. Και ειδικά ο στίχος αυτός τού κέντρισε το ενδιαφέρον, παρόλο που δεν ήταν απαραίτητο να αναφέρεται στον ίδιο τον συνθέτη:

 

 

Εδώ, σ’ αυτό το Κάστρο θα πεθάνω,

 

γιατί ζω σ’ αυτό εδώ και εκατό χρόνια,

 

αλλά μπορεί να μη πεθάνω απ’ τα γηρατειά,

 

μια και το Κάστρο μπορεί να με πεθάνει,

 

αυτό και μονάχα αυτό:

 

το Παλιό το Κάστρο, που ζω εδώ και εκατό χρόνια.

 

 

Αν και, σκέφτηκε, μπορεί να μη ταίριαζαν όλα αυτά, αποφάσισε να επισκεφτεί την Αγγλία, όταν πήγε είκοσι πέντε χρονών. Είχε ξοδέψει δέκα ολόκληρα χρόνια, μελετώντας αυτές τις θεωρίες που είχαν βγει στη φόρα, άλλοτε ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, άλλοτε ρωτώντας κάποιους ειδικούς, μέχρι που σκέφτηκε να πάει ο Ίδιος εκεί πέρα, στο Παλιό το Κάστρο του Πρώτου Βασιλιά της Αγγλίας, για να κάνει ο Ίδιος την εξερεύνηση.

 

*

Το αεροπλάνο είχε φτάσει και ο νεαρός άντρας είχε μπει μέσα στο αεροδρόμιο του Λονδίνου. Βγήκε αμέσως απ’ το τεράστιο αεροδρόμιο και πήρε ένα ταξί. Ο ταξιτζής δεν είχε ιδέα για αυτή τη περιοχή που είχε αναφέρει ο νεαρός άντρας: είχε ιδέα για το δρόμο, αλλά δεν είχε ιδέα για την ιστορία της περιοχής, για την ιστορία του Κάστρου και για την ιστορία του συνθέτη.

 

Όταν έφτασε το ταξί στην εγκαταλειμμένη περιοχή (η διαδρομή πήρε γύρω στις πέντε ώρες), ο νεαρός άντρας βγήκε έξω απ’ το όχημα, και ο ταξιτζής έφυγε, τρομαγμένος απ’ την υπέροχη αλλά τρομαχτική θέα του Κάστρου.

 

Και ο νεαρός άντρας είχε φοβηθεί, αλλά δεν το έβαζε κάτω: είχε πάει στην Αγγλία και θα επισκεπτόταν το Κάστρο, ό,τι και να γινόταν.

 

Έτσι, μπήκε μέσα. Παραδόξως, είχε βρει τη γιγάντια πόρτα του Κάστρου ανοιχτή, σαν να τον περίμεναν, που λέει ο λόγος.

 

Το Κάστρο είχε το κάτι τρομαχτικό, κάτι φρικιαστικό, ενώ οι άπειρες σκάλες και, όταν διαπίστωσε ότι είχε ανέβει τόσες πολλές, κοίταξε κάτω, και του ήρθε ζαλάδα. Ένιωθε πως, αν έπεφτε τούτη τη στιγμή κάτω, θα είχε κομματιαστεί σε χίλια δυο μικρά κομματάκια. Δε δίστασε, όμως, και συνέχισε να τις ανεβαίνει…

 

Συνέχισε να τις ανεβαίνει, όλο και πιο πάνω πήγαινε κάθε φορά, όταν έφτασε σε μια μικρή πορτούλα. Ήταν λίγο μεγαλύτερη από το ύψος του νεαρού άντρα και πίστεψε πως θα ήταν η Κύρια Αίθουσα του Κάστρου, με το θρόνου του Πρώτου Βασιλιά που, άμα ήταν σωστή η θεωρία, θα τον έβρισκε εκεί πέρα, αναίσθητο και νεκρό.

 

Την άνοιξε, περιμένοντας να δει το πτώμα, αλλά τελικά κατάλαβε ότι ήταν το μικρό δωμάτιο που είχε διακοσμήσει και είχε βάλει ό,τι ήθελε ο συνθέτης εκεί πέρα. Δεν ήταν ταυτόχρονα και κρεβατοκάμαρα, απλώς περιείχε διάφορα μουσικά όργανα, καθώς και κάποιες παρτιτούρες απ’ τα χίλια έργα του, κάποιες απ’ τις οποίες ήταν κατεστραμμένες και φθαρμένες, αλλά μπορούσαν να διαβαστούν με κάποιο κόπο.

 

Ο νεαρός άντρας δεν έφυγε. Αντιθέτως, έμεινε και κάθισε στο σκαμνί ενός αρχαίου πιάνο. Σ’ ένα ράφι πάνω είδε ένα χοντρό βιβλίο. Το πήρε και το άνοιξε: ήταν το Ημερολόγιό του.

 

 

23 Σεπτεμβρίου 1810,

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

 

 

Παρ’ όλο που δεν σου έχω γράψει εδώ και κάτι μέρες, θα στα γράψω όλα τώρα, απανωτά.

 

Η όμορφη Μαρία, η γυναίκα που θα ήθελα πολύ να παντρευτώ, με παράτησε. Ναι, σου λέω, αγαπητό Ημερολόγιο! Με παράτησε, σε παρακαλώ, μη θυμώσεις μαζί μου, επειδή με τσάκωσε να φιλώ μια απ’ τις μαθήτριες μου. Ε, για να σου πω και όλη την αλήθεια, όχι μόνο δεν μας είδε να φιλιόμαστε, αλλά μας είδε να κάνουμε έρωτα, και μάλιστα στην κρεβατοκάμαρα που απέναντι βρίσκεσαι Εσύ, αγαπητό μου Ημερολόγιο. Η Μαρία θύμωσε πολύ μαζί μου, ενώ εγώ έτρεχα να τη προλάβω και να της πω πως «Δεν είναι αυτό που νομίζεις»: δεν το είπα όμως, καλό μου Ημερολόγιο, αγαπημένε μου Φίλε, γιατί πίστευα πως θα αισθανόμουν πολύ μαλάκας άμα της το έλεγα. Στη συνέχεια, λίγο πριν φύγει, εγώ, κουβαλώντας τα σεντόνια για να κρύψω τις μυστικές μου περιοχές (η μαθήτριά μου είχε μείνει στην κρεβατοκάμαρα, ντυνόταν), με πλησίασε και μου είπε:

 

«Δε θα σε συγχωρήσω ποτέ, αγαπημένε μου, αλλά ποτέ δεν θα σου κάνω κακό για ό,τι κι αν έκανες. Θα ήθελα απλώς να με αφήσεις να φύγω από τούτο το Παλιό το Κάστρο, και να είσαι σίγουρος πως ποτέ δεν θα ξανά επιστρέψω».

 

Τη Κυρία! αγαπητό μου Ημερολόγιο. Πραγματικά θηλυκή gentleman! Έτσι, εγώ την χαιρέτησα και η πόρτα έκλεισε με έναν δυνατό ήχο.

 

Όλα αυτά συνέβησαν στις 21 Σεπτεμβρίου του 1810.

 

Θα σου πω τώρα τη συνέχεια, 22 Σεπτεμβρίου του 1810:

 

Εγώ, ένα ήσυχο Κυριακάτικο πρωινό, ξύπνησα, γεμάτος τύψεις. Ένιωθα ως ένας ηλίθιος, ως ένας βλάκας άνθρωπος, που πλήγωσα τόσο πολύ την Μαρία. Και έτσι, σκέφτηκα, να βάλω ένα τέλος στη ζωή μου: να πεθάνω νέος, μόλις τριάντα πέντε χρονών.

 

Έτσι, σκέφτηκα, να καθίσω πάνω στο θρόνο του Πρώτου Βασιλιά (που ποτέ δεν κατάλαβα ποιος ήταν αυτός, μια και δεν είδα ποτέ του κανένα πορτρέτο, όπως σου έχω ξαναπεί) και να αρχίσω να πίνω ασταμάτητα άφθονο κρασί μέχρι που, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί αυτό που θέλω, να με σκοτώσει.

 

Τελικά όμως, δεν το έκανα. Γιατί σκέφτηκα το μεγάλο μου ταλέντο στη Μουσική, για αυτό και παράτησα για πάντα την αυτοκτονία μου.

 

Έτσι, προτίμησα να γράψω την εκατοστή μου όπερα, προς τιμή της Μαρίας που, αν και με παράτησε, μου συμπεριφέρθηκε εκπληκτικά, μια και τούτη την εποχή σκοτώνουν οι γυναίκες τους άντρες που τις απατούν. Η όπερα θα έχει το τίτλο: «Μαρία: Η γυναίκα που με παράτησε», και θα βάλω ως υπόθεση όλο αυτό που έγινε προχθές. Τι λες, αγαπητό μου Ημερολόγιο; Αλλά, βέβαια, πώς να απαντήσεις κι εσύ! Ένα βιβλίο είσαι!...

 

 

Ο νεαρός άντρας παραλίγο να μη βάλει τα κλάματα. Πάντως, απ’ ό,τι έμαθε, οι δύο θεωρίες δεν ισχύουν. Έκλεισε το Ημερολόγιο. Ένα χαρτί έπεσε απ’ αυτό, όταν το έβαζε ξανά στο ράφι.

 

Το έπιασε και το διάβασε. Ήταν ένα αποκομμένο φύλλο από το Ημερολόγιό του.

 

 

01 Ιανουαρίου 1859,

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

 

 

Πρώτον, θα ήθελα να σου ευχηθώ «Καλή Πρωτοχρονιά»! Εκτός απ’ αυτό, θα ήθελα να σου πω πως πολλά πράγματα γίνονται μέσα σ’ αυτό το Κάστρο. (Όλα αυτά έγιναν τις μέρες που δεν σου έγραφα.)

 

Όταν πήγα στην κουζίνα (ένα απ’ τα μοναδικά δωμάτια που επισκέπτομαι σ’ όλο το τεράστιο Κάστρο), για να πάρω να πιω λίγο νερό, ξαφνικά ένα ψυχρό αεράκι μπήκε απ’ το πουθενά μέσα στην κουζίνα. Δεν ξέρω, και σου ορκίζομαι ότι δεν είχα κανένα παράθυρο ανοιχτό.

 

Επίσης, όταν ήπια το νερό και έφυγα από την κουζίνα, ανέβηκα τις σκάλες. Ξέρεις, για να πάω σε μια απ’ τις κρεβατοκάμαρες που αλλάζω ανάλογα με τα χρόνια.

 

Εκεί, όταν ανέβηκα και μπήκα μέσα στην κρεβατοκάμαρα (το δωμάτιο ήταν λιτό και μικρό), ξαφνικά είδα μια μικρή λάμψη να έρχεται από το πουθενά. Είχα φως! σκέφτηκα. Δε θα χρειαζόμουν να έχω τα κεριά, είπα από μέσα μου. Και τότε, όταν τα είπα αυτά, η λάμψη έσβησε. Και δεν συνέβη μόνο αυτό… Όχι μόνο είχε σβήσει αυτό το Φως, έσβησε και το φως των κεριών… Πάλι με ένα αεράκι. Το ίδιο αεράκι της κουζίνας. Μα καλά, αναρωτήθηκα, πώς μπαίνει αυτό το αεράκι…;

 

Και μετά άρχισαν τα όργανα. Και, όχι, δε πρόκειται για τραγούδι που το παίζει ορχήστρα.

 

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα μυστηριώδη πράγματα, το μικρό αυτό ψυχρό αεράκι μετατράπηκε σε ολόκληρο άνεμο, που έκανε τα διάφορα χαρτιά… Άστα να πάνε!

 

Εγώ, αναστατωμένος με αυτή την τρομαχτική νύχτα, ανέβηκα τις σκάλες, μέχρι που έφτασα στους τελευταίους ορόφους του Κάστρου.

 

Και τότε τα είδα όλα!

 

Ένα Φάντασμα πέταγε γύρω από τον εαυτό μου. Μπορούσα να το δω, αλλά δε φαινόταν πεντακάθαρα. Πάντως μπορούσα! Αυτό είχε σημασία, σκέφτηκα.

 

Στη συνέχεια, το μικρό Φάντασμα σταμάτησε να πετά και με κοίταξε στα μάτια. Μου φάνηκε σα να γέλασε: αλήθεια, σου λέω, αγαπητό μου Ημερολόγιο. Και είμαι και γέρος. Ποιος θα με σώσει από αυτό το Κάστρο…;

 

 

Ήταν σίγουρο πως θα περιλάμβανε και συνέχεια, αλλά αυτό ήταν ό,τι είχε γραφτεί στο Ημερολόγιο: το υπόλοιπο κομμάτι ήταν σκισμένο. Ο νεαρός άντρας πανικοβλήθηκε. Ξανάνοιξε το Ημερολόγιο και πήγε στο πιο πρόσφατο γραπτό του γέρου συνθέτη.

 

 

10 Οκτωβρίου 1860,

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

 

 

Τι έχω σήμερα; Το θυμάσαι; Λοιπόν, θα στο ξαναπώ: Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου. Επιτέλους γίνομαι ογδόντα πέντε χρονών. Και, παρ’ όλο που έχω τα γενέθλια μου σήμερα, σου γράφω, εδώ, στον τελευταίο όροφο του Παλιού του Κάστρου, μια και δεν το κουνάω ρούπι!

 

Συναντάω συνέχεια Φαντάσματα στους τελευταίους ορόφους και δεν φεύγω. Δεν ξέρω γιατί δεν φεύγω, αλλά… δεν φεύγω, δεν φεύγω, δεν φεύγω. Και πάλι: δεν φεύγω, δεν φεύγω, δεν φεύγω. Δεν ξέρω τι έχω πάθει σήμερα, αγαπητό μου Ημερολόγιο! Είμαι γενικά κάπως περίεργα. Αισθάνομαι γέρος, που λέει τα ίδια και τα ίδια… δεν φεύγω, δεν φεύγω, δεν φεύγω.

 

Ευτυχώς, τα Φαντάσματα την έχουν κοπανήσει τώρα… Δε σου γράφω κάτι, γιατί… δεν φεύγω, δεν φεύγω, δεν φεύγω. Τι έχω πάθει…; Δεν φεύγω, δεν φεύγω, δεν φεύγω, όπου να ‘ναι έρχονται… Τι έχω πάθει …; Γιατί σου τα γράφω αυτά; Δεν φεύγω, όπου να ‘ναι θα πεθάνω… Τι…; Θα πεθάνω…; Αγαπητό μου Ημερολόγιο, βοήθησέ με! Δεν φεύγω… Βοήθησέ με! Θα πεθάνω!...

 

 

Λίγες στιγμές αργότερα,

Αγαπητό Του Ημερολόγιο,

 

 

Αν και Μας ξέρεις (αυτό είναι σίγουρο: κάθε μέρα για Μας λέει), θα Σου συστηθούμε ξανά: Είμαστε τα Φαντάσματα.

 

Αν και κατά βάθος είμαστε κακά όντα, έχουμε να Σου πούμε πως ο γέρος Σου Μας συμπεριφέρθηκε πολύ καλά, όσα χρόνια έμενε εδώ πέρα. Δεν Είχαμε κανένα παράπονο. Το κακό το νέο όμως δεν Το ξέρεις: ο γέρος Σου πέθανε.

 

Όπως Σου είπα, Είμαστε κακά όντα, παρ’ όλο που Μας συμπεριφέρθηκε πολύ καλά. Έχουμε όμως να Σου πούμε πως το Κακό νικάει τον Καλό εαυτό Μας. Για αυτό και Τον υπνωτίσαμε και Τον βάλαμε να καθίσει στις σκάλες του τελευταίου ορόφου, μέχρι να Του πέσει ένα μικρό κομμάτι από το ταβάνι στο κεφάλι, για να πεθάνει. Γιατί Εμείς είμαστε κακά όντα…

 

Και ξανά, για να το εμπεδώσεις: Γιατί Εμείς είμαστε κακά όντα…

 

Επίσης, αγαπητό Του Ημερολόγιο, θα σκοτώσουμε, έτσι, γιατί πάνω απ’ όλα Εμείς είμαστε κακά όντα, αλλά και για να «τιμήσουμε» κατά κάποιο τρόπο αυτό το γεγονός που συνέβη, όποιον διαβάσει Αυτό Το Γράμμα την παρακάτω ημέρα και τον παρακάτω μήνα:

 

10/10.

 

ΤΕΛΟΣ. Ο ΓΕΡΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ!... γιατί Εμείς Είμαστε κακά όντα.

Ο νεαρός άντρας δεν πίστευε στα αυτιά του. Το θεώρησε αρκετά απρόσμενο και λίγο τρελό, στημένο και παράλογο αυτό το γεγονός που συνέβη στις 10/10/1860.

 

«Για μισό λεπτό!» είπε ο άντρας και φώναξε όταν το διαπίστωσε. «Μα! Σήμερα είναι 10/10… Άρα, αυτό πάει να πει πως…» είπε και ποτέ δεν συνέχισε την φράση του.

 

Σε κάτι δευτερόλεπτα, όταν έπαψε να μιλά άλλο, ο άντρας είχε πέσει κάτω και από πάνω του βρισκόταν το ράφι, που πάνω από το ράφι βρισκόταν ένα μεγάλο κομμάτι από το ταβάνι. Ήταν τόσο βαρύ, που άντρας πέθανε.

 

Και, με αυτόν το μοιραίο τρόπο, τελειώνει τούτη η ιστορία. Ο Κληρονόμος του Ρώσου συνθέτη είχε πεθάνει, και κανένας δεν έμαθε ποτέ τίποτα για το Παλιό το Κάστρο, ούτε για τα Φαντάσματα…

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

 

 

 

 

[Mesmer]

Ωραία ιστοριούλα. Τραγική, αλλά και ειρωνική. Διαβάζεται γρήγορα κι ευχάριστα.

Γενικά, μου άρεσε σαν ιδέα, η ανατροπή των όσων πιστεύονταν ότι είχαν συμβεί, ο τρόπος με τον οποίο φανερώνονται σιγά-σιγά τα γεγονότα.

 

Πάσχει λιγάκι σε αληθοφάνεια. Ο νεαρός μπήκε στο κάστρο πολύ εύκολα και βρήκε το ημερολόγιο να τον περιμένει για να μοιραστεί μαζί του τα μυστικά του. Αλλά το κάστρο εκείνο φάνηκε να είναι πολύ γνωστό, λόγω του ιδιαίτερου φιλοξενούμενού του καθώς και του πιο ιδιαίτερου και μυστηριώδη θανάτου του. Τόσα χρόνια, λοιπόν, δεν βρέθηκε κάποιος άλλος να επισκεφτεί το κάστρο; Απ' όσα είδαμε, δεν υπήρχε κάποια φύλαξη του χώρου.

 

Το τέλος θα μπορούσε να είναι πιο καλά δοσμένο. Δηλαδή, αυτό με τις ημερομηνία χτυπάει πολύ έντονα (για να είναι συμπτωματικό) και αμέσως δίνεις και την κατάληξη της ιστορίας. Ίσως θα μπορούσε να γίνει πιο έμμεσα. Αν πχ έλεγαν τα Φαντάσματα ότι ναι, εμείς σκοτώσαμε το γέρο, αλλά επειδή είμαστε κακά δεν μας ήταν αρκετό, γι' αυτό θα μείνουμε εδώ και θα περιμένουμε, κι ο νεαρός στο τέλος να έβλεπε κάποια εκδήλωση της παρουσίας τους.

 

Αυτά από εμένα. Καλή συνέχεια!

[jjohn]

όμορφη η ιστορία σου

αρκετά διαφορετική βέβαια σαν στυλ από τα δύο κεφάλαια του Άρχοντα των Θαλασσών που είχες ανεβάσει

αλλά την έγραψες μια χαρά

απλά θα συμφωνίσω με τον Άγγελο ότι μοιάζει πολύ συμπτωματικό και γκαντέμικο ότι ο φίλος μας διάβασε το γράμμα την χειρότερη μέρα εβερ(αν και μπορούσες να βάλεις την ημερομηνία στις 31/10 αντί για 10/10 ,μιας και τότε είναι Halloween για να δώσεις και μία εξήγηση γιατί τα φαντάσματα διάλεξαν εκείνην την μέρα για να τον σκοτώσουν πέρα από τα γεννέθλια του Ρώσσου τραγουδιστή) αλλά επείδη εδώ μιλάμε για fantasy και όχι για κάτι ρεαλιστικό δεν νομίζω να πειράζει και τόσο

τέλος μου άρεσε και που τα φαντάσματα ήταν χαβαλετζίδικα

[GeoVa]

Ωραία ιστοριούλα. Τραγική, αλλά και ειρωνική. Διαβάζεται γρήγορα κι ευχάριστα.

Γενικά, μου άρεσε σαν ιδέα, η ανατροπή των όσων πιστεύονταν ότι είχαν συμβεί, ο τρόπος με τον οποίο φανερώνονται σιγά-σιγά τα γεγονότα.

 

Πάσχει λιγάκι σε αληθοφάνεια. Ο νεαρός μπήκε στο κάστρο πολύ εύκολα και βρήκε το ημερολόγιο να τον περιμένει για να μοιραστεί μαζί του τα μυστικά του. Αλλά το κάστρο εκείνο φάνηκε να είναι πολύ γνωστό, λόγω του ιδιαίτερου φιλοξενούμενού του καθώς και του πιο ιδιαίτερου και μυστηριώδη θανάτου του. Τόσα χρόνια, λοιπόν, δεν βρέθηκε κάποιος άλλος να επισκεφτεί το κάστρο; Απ' όσα είδαμε, δεν υπήρχε κάποια φύλαξη του χώρου.

 

Το τέλος θα μπορούσε να είναι πιο καλά δοσμένο. Δηλαδή, αυτό με τις ημερομηνία χτυπάει πολύ έντονα (για να είναι συμπτωματικό) και αμέσως δίνεις και την κατάληξη της ιστορίας. Ίσως θα μπορούσε να γίνει πιο έμμεσα. Αν πχ έλεγαν τα Φαντάσματα ότι ναι, εμείς σκοτώσαμε το γέρο, αλλά επειδή είμαστε κακά δεν μας ήταν αρκετό, γι' αυτό θα μείνουμε εδώ και θα περιμένουμε, κι ο νεαρός στο τέλος να έβλεπε κάποια εκδήλωση της παρουσίας τους.

 

Αυτά από εμένα. Καλή συνέχεια!

 

Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου! Ναι, το ξέρω, τελειώνει κάπως περιέργα, απρόσμενα και στημένα (όλο το σκηνικό έμοιαζε στημένο, όπως είχε πει ο αφηγητής). Ένα θέμα: Μήπως τα Φαντάσματα ξέρανε και για αυτό ξεκλειδωσαν τις πόρτες, για να μπει μέσα ο Κληρονόμος και να τον σκοτώσουν, μια και είναι κακά όντα;

 

Τώρα, ναι, βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να είχε επισκεφτεί το Κάστρο, αλλά ο αφηγητής μπορεί να μην ήθελε (δια μέσου εμένα) να το πει... Μάλλον για να υπάρχει ένα μυστήριο στην αρχή.

[GeoVa]

όμορφη η ιστορία σου

αρκετά διαφορετική βέβαια σαν στυλ από τα δύο κεφάλαια του Άρχοντα των Θαλασσών που είχες ανεβάσει

αλλά την έγραψες μια χαρά

απλά θα συμφωνίσω με τον Άγγελο ότι μοιάζει πολύ συμπτωματικό και γκαντέμικο ότι ο φίλος μας διάβασε το γράμμα την χειρότερη μέρα εβερ(αν και μπορούσες να βάλεις την ημερομηνία στις 31/10 αντί για 10/10 ,μιας και τότε είναι Halloween για να δώσεις και μία εξήγηση γιατί τα φαντάσματα διάλεξαν εκείνην την μέρα για να τον σκοτώσουν πέρα από τα γεννέθλια του Ρώσσου τραγουδιστή) αλλά επείδη εδώ μιλάμε για fantasy και όχι για κάτι ρεαλιστικό δεν νομίζω να πειράζει και τόσο

τέλος μου άρεσε και που τα φαντάσματα ήταν χαβαλετζίδικα

 

Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου! Έβαλα αυτό το συμπτωματικό στοιχείο, επειδή πρόκειται για ένα μικρό διηγήμα, που κάθε διηγήμα έχει απρόσμενο τέλος, και επειδή ήθελα να βάλω ένα τέλος σ' αυτήν την ιστορία. Δεν είχα φτιάξει πλάνο, γι αυτό πήγαινα όπου η ιστορία με πήγαινε. Και για αυτό το λόγο κατέληξα στα Φαντάσματα, και μετά αποφάσισα να έχει η ιστορία κακό τέλος, για να μη μάθει ποτέ κανένας για το τι έγινε εκεί πέρα.

 

Καλό ήταν που σου άρεσε, γιατί με ενθαρρύνεις να γράψω κι άλλες, κι άλλες ιστοριούλες, όπως και το να ανεβάσω κανένα άλλο κεφάλαιο απ' τον Άρχοντα των Θαλασσών. Άμα θες, κάνε κανένα σχόλιο στο δεύτερο μέρος, με σκοπό να αρχίσω να το γράφω από σήμερα κιόλας!