O Άρχοντας των Θαλασσών - 3

[GeoVa]

Είδος: Φαντασία/(Ελάχιστα) Επιστημονική Φαντασία

Βία: Λίγη

Σεξ: Όχι

Αριθμός λέξεων: 1.003

Αυτοτελής: Όχι (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ)

Σχόλια: Ένα μικρό, όχι και τόσο καλό, μέρος του Άρχοντα των Θαλασσών. Μικρό αλλά απαραίτητο, κατά κάποιον τρόπο. Η συνέχεια, ελπίζω, θα έρθει σύντομα, γιατί μετά αρχίζουν τα όργανα! Οι γνώμες σας με ενθαρρύνουν να γράψω τη συνέχεια όσο πιο γρήγορα μπορώ!!!

 

Ο Άρχοντας των Θαλασσών

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: Αντανακλαστικά

Ο Φέροξ και ο Βερεκούνδιος είχαν φτάσει πάνω. Και τότε διαπίστωσαν πως στον ουρανό ο ήλιος δεν είχε εμφανιστεί. Αυτό είχαν κάνει: είχαν πάει τον Χρόνο πίσω, και το κατάφεραν, κάτι που ο Φέροξ ποτέ δεν είχε πιστέψει… Μέχρι τώρα! Του φαινόταν απίστευτο.

 

Ο Φέροξ, ο δυνατός Άνθρωπος, ή ο δυνατός και γεμάτο απορίες Άνθρωπος, ανυπομονούσε να πάει στο Χωριό του Καλού. Για κακή του τύχη, όμως, ο Βερεκούνδιος, ο έξυπνος Καλικάτζαρος, είχε άλλα σχέδια στο νου του:

 

«Φέροξ, συγχώρα με, αλλά, να, ξέρεις, πρέπει να πάμε πρώτα στην Αρχαία Βιβλιοθήκη. Μυρίζομαι Τρολ και Σκιές να έχουν πάει εκεί. Συμβαίνει αυτό πολλές φορές, και τώρα που το ξέρει ο Άρχοντας των Θαλασσών πως έχεις έρθει εδώ πέρα, θα μας κάνουν συνέχεια επιθέσεις: είμαστε σε Πόλεμο, μην το ξεχνάς αυτό».

 

«Εμένα με ρώτησες;» είπε ο Φέροξ. Του φαίνονταν όλα αυτά τόσο απότομα, τόσο στημένα, σα να ήξερε τον Βερεκούνδιο χρόνια τώρα, και είχε μείνει στο Μακρινό κι Απομακρυσμένο Νησί μήνες, ή μήπως χρόνια. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχει να πολεμήσει και τον Πρώτο Άρχοντα, την Απόλυτη Σκιά, μια και «αυτός είναι ο Εκλεκτός». Το μόνο που ήθελε αυτή τη στιγμή ήταν να φύγει απ’ αυτό το Νησί και να γυρίσει πίσω στη χώρα του, την Ελλάδα, και να ξανά κάτσει πάνω στο θρόνο του, μαζί με την υπέροχη γυναίκα του και τα παιδιά του.

 

 

 

Φτάσανε στη Βιβλιοθήκη. Και όντως! Ο Βερεκούνδιος είχε σωστά μυριστεί κίνδυνο. Είχαν έρθει γύρω στα δέκα Τρολ, ανθρωπόφαγα τέρατα, ενώ οι Σκιές μπορεί να ήταν γύρω στις είκοσι. Το σπαθί του Καλικάτζαρου έβγαλε φλόγες και, έτσι, χτύπαγε τις Σκιές, οι οποίες πήραν φωτιά η μία μετά την άλλη. Όμως αυτό δεν ήταν τίποτα για αυτές! Σε κάτι δευτερόλεπτα, οι Σκιές είχαν ξαναγίνει κανονικές, και το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο Φέροξ ήταν το ότι δεν τις έβλεπε. Κατά κάποιον τρόπον ήταν αόρατες. Μετά, επειδή ο Βερεκούνδιος είδε τον Φέροξ να μην κάνει τίποτα απολύτως, είπε δυο στιχάκια, και ένα σπαθί, ή μαχαίρι καλύτερα, εμφανίστηκε στο χέρι του.

 

«Ευχαριστώ!» είπε και ο Καλικάτζαρος χαμογέλασε πονηρά: ήταν κι οι δυο έτοιμοι να επιτεθούν.

 

Και ο Φέροξ κάρφωσε το μαχαίρι στο στήθος της Σκιάς, κι εκείνη έπεσε κάτω και μετατράπηκε σε Σκοτεινή Ύλη, μια μυστηριώδη ύλη, αόρατη σαν αυτή, που πέταξε στον ουρανό κι έφυγε μακριά.

 

Κάνοντας το ίδιο πράγμα συνέχεια, οι Σκιές είχαν φύγει, είχαν γίνει όλες Σκοτεινή Ύλη, που πέταξε εκεί όπου έπρεπε να πάει…

 

Σειρά είχαν τα Τρολ.

 

Του Φέροξ του φάνηκαν αρκετά δύσκολα, τον φόβιζαν και τον αηδίαζαν, μια και είχαν μια φάτσα μονόφθαλμου Γίγαντα, σαν τον Κύκλωπα, που πολλές φορές είχε ακούσει αυτήν την ιστορία. Τα γεμάτο σάλια, βρωμερά σάλια, απ’ το στόμα του Τρολ τον αηδίαζαν πιο πολύ από κάθε άλλο αηδιαστικό και βρωμερό.

 

Κι αφού ο Φέροξ δεν είχε τα κότσια να το πολεμήσει (ένα είχε μείνει, όλα τα άλλα είχαν φύγει, φοβήθηκαν κι εξαφανίστηκαν μια για πάντα: αυτό που πολέμαγε ο Φέροξ ήταν το πιο γενναίο από όλα), και τότε το μεγάλο Τρολ πήρε τη πρωτοβουλία: με τα δυνατά του χέρια του έριξε μια δυο τρεις μπουνιές στο κεφάλι, τόσο δυνατές, που ο Φέροξ είχε πέσει κάτω.

 

Και τότε ο Βερεκούνδιος, ο Τρομερός Καλικάτζαρος, έκανε μια τεράστια ασπίδα ανάμεσα στους άλλους δύο, στο Τρολ και στον Φέροξ, και με ένα χτύπημα, μικρό αλλά δυνατό, πολύ δυνατό, το Τρολ έπεσε χάμω. Μετατράπηκε κι αυτό σε Σκοτεινή Ύλη, αλλά επειδή τα Τρολ είναι μεγαλύτερα απ’ τις Σκιές, γι’ αυτό και η Σκοτεινή Ύλη βγήκε σε μεγαλύτερες ποσότητες απ’ την Σκοτεινή Ύλη των Σκιών: φανταστείτε πόσο Σκοτεινή Ύλη θα έβγαζε ο Πρώτος Άρχοντας των Θαλασσών!!!

 

Κι όταν έφυγαν όλοι οι «κακοί», μείνανε οι δυο τους.

 

«Βερεκούνδιε, τι όνομα κι αυτό!» είπε ο Φέροξ, «Σώσε με, δεν αντέχω άλλο. Το αίμα στο κεφάλι μου τρέχει ασταμάτητα. Κάνε κάτι!»

 

«Ναι, ναι», είπε αγχωμένα ο Καλικάτζαρος. «Πρέπει να σε πάω κατευθείαν στο Χωριό του Καλού! Και για να πάμε, θα πρέπει να επισκεφτούμε την Αρχαία Βιβλιοθήκη. Να σε καλά, Μέγα Σοφέ, που εσύ μας τα έφτιαξες όλα αυτά! Φέροξ, άμα γίνεις καλά, που θα γίνεις, αυτό είναι αυτονόητο και σίγουρο, θα πρέπει να τον σώσουμε. Του το έχω υποσχεθεί!»

 

Μπήκαν μέσα, ο Βερεκούνδιος κουβάλαγε τον Φέροξ, που βρισκόταν σχεδόν αναίσθητος. Έπαιρνε αναπνοές σιγά-σιγά, δεν μπορούσε να αναπνεύσει περισσότερο.

 

Ο Καλικάτζαρος άνοιξε μια καταπακτή, που βρισκόταν στις τουαλέτες της Βιβλιοθήκης. Εκεί, μια μικρή συσκευή υπήρχε, και πάλι δημιουργία του Σοφού Γέροντα.

 

«Αυτή είναι μια συσκευή διακτινισμού», είπε ο Βερεκούνδιος αλλά ο Φέροξ δεν κατάλαβε και δεν ρώτησε, βέβαια, στην κατάσταση που ήταν…

 

Μπήκαν μέσα στη μικρή συσκευή, ίσα ίσα χώραγαν και στριμώχτηκαν λίγο, ειδικά ο Καλικάτζαρος, για να υπάρχει πιο μεγάλος χώρος στον τραυματία. Ο Βερεκούνδιος πάτησε το κουμπί, ένα κουμπί ήταν μόνο, κι έκλεισε τα μάτια του.

 

Όλα άλλαξαν. Έγιναν μαύρα. Ένα Απόλυτο Τίποτα. Ο Φέροξ και ο Βερεκούνδιος ταξίδεψαν μέσα στο χωροχρόνο, έννοιες που ο Φέροξ ποτέ δεν τις είχε μάθει, ούτε ο Καλικάτζαρος επίσης, μια και τις έμαθε απ’ τον Σοφό Γέροντα, όταν ήρθε με τον ίδιο παράξενο τρόπο που ήρθε κι ο Φέροξ.

 

Και σε πέντε δευτερόλεπτα είχαν φτάσει στο Χωριό του Καλού.

 

Όλοι οι κάτοικοι του Χωριού τρόμαξαν, σαν είδαν τον Φέροξ έτσι, τραυματισμένο. Και κατευθείαν ετοίμασαν το φορείο, και τον πήγαν στο Θεραπευτήριο, που βρισκόταν πάνω στο Βουνό, πιο πάνω από το Λαμπερό Πύργο. Πάλι καλά που το φορείο μπορούσε να πετάξει, κι έτσι σε δυο τρία λεπτά, ο Φέροξ βρισκόταν σ’ ένα απ’ τα κρεβάτια του Θεραπευτηρίου.

 

Πολλοί λίγοι κάτοικοι είχαν πάει που, στην ουσία, μόνο αυτοί ήταν οι κάτοικοι του Χωριού του Καλού. Λίγο πριν έρθει ο Φέροξ στο Μακρινό και Απομακρυσμένο Νησί, πολλοί κάτοικοι του Χωριού του Καλού είχαν πεθάνει, οι οποίοι, όταν πέθαναν, μετατράπηκαν σε Λαμπερή Ύλη. (Πολλοί λίγοι κάτοικοι απ’ το Χωριό του Κακού είχαν μετατραπεί σε Σκοτεινή Ύλη, άρα λιγότερα θύματα απ’ το Χωριό του Κακού.)

 

Οι μέρες περνούσαν, ο Εχθρός γινόταν όλο και πιο δυνατός, και ο Φέροξ δεν είχε ακόμα γίνει καλά… Θα γινόταν όμως καλά, σαν ερχόταν η γυναίκα του. Όπου να ’ναι θα εμφανιζόταν στην Αφετηρία…

 

 

[TheTregorian]

Γιώργο σ' αυτό το μέρος δε θ' ανεβάσω κάποιο αρχείο με πολύ συγκεκριμένα σχόλια γιατί θα επαναλάβω τα ίδια λάθη και θεωρώ ότι πλέον τα καταλαβαίνεις και δε θέλω να φλυαρώ και να σε κουράζω.

 

Στο κομμάτι της ιστορίας τώρα, θεωρώ πως αυτό το μέρος, πέραν από αρκετά προχειρογραμμένο, δεν έχει νόημα ύπαρξης... Λες στο σημείωμα ότι είναι σημαντικό για την εξέλιξη, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να το δω αυτό. διακόπτεις τη ροή της ιστορίας και πετάγεσαι σ' ένα εντελώς άλλο σκηνικό μιας χωρίς λόγο (θεωρώ) μάχης. Δεν ξέρω αν ό,τι γίνεται σ' αυτό το μέρος μπορεί, ενδεχομένως, να συνδέεται με κάτι άλλο, αλλά προς το παρόν αδυνατώ να το δω αυτό. Μου χαλάς ακόμα περισσότερο τη συνέχεια με τον Βερεκούνδιο να λέει στην αρχή του κεφαλαίου: "Α δεν μπορούμε να πάμε στο χωριό γιατί μυρίζομαι τρολ στη βιβλιοθήκη". κι απ' την αρχή σκέφτομαι ένα : ντοιν! Που κολλά αυτό στην εξέλιξη; τι μου δίνει εμένα;Εν τέλει δε μου δίνει τίποτα φοβάμαι... παρά μόνο μια αιματοβαμμένη μάχη κι έναν τραυματισμένο ήρωα. καταλαβαίνω ότι για να κάνεις αυτό το flip κάτι είχες κατά νου. Αλλά πρέπει να μου δίνεις την αίσθηση απ' τη γραφή ότι θα γίνει κάτι! Είναι σαν ένα παράπλευρο κομμάτι στο στυλ πως λέμε στα cd bonus track; Είναι η bonus μάχη!

 

Ωραία τα κομμάτια με τις σκοτεινές και φωτεινές ύλες, αλλά θέλει ένα δούλεμα ο κόσμος στο μυαλό σου ακόμα! Τα 'χεις λίγο διάχυτα όλα, όπως σου 'χε ξαναπεί κι ένα άλλο μέλος σ' άλλο τόπικ.

 

Ελπίζω να μην είμαι πολύυ κακός... (είμαι λίγο το ξέρω). Απλά επειδή έχουμε κάνει κάποιες συζητήσεις ήδη, υποθέτω συνεννοούμαστε τι περιμένω εγώ απ' το κείμενο! Αυτά, τα λέμε ξανά στο κομμάτι 4!

Edited September 13, 2011 by TheTregorian