O Άρχοντας των Θαλασσών - 4

[GeoVa]

Είδος: Κοσμογονία/Φαντασία

Βία: Αναφορά, και πάλι Όχι

Σεξ: Όχι.

Αριθμός Λέξεων: 1.005

Αυτοτελής: Κατα κάποιον τρόπο ναι, γιατί εξιστορεί την δημιουργία του Κόσμου. Απ' την άλλη όμως, όχι, γιατί αναφέρει διάφορους χαρακτήρες που δεν θα είναι γνωστοί στο κοινό, αμα δεν διαβάσει τα προηγούμενα μέρη.

Σχόλια: Ένα μικρό μέρος, για την Δημιουργία του ΜΚΑΝ και του Σύμπαντος, καθώς και το γιατί η Σκιά είναι κακιά και γιατί ο Φέροξ, αν και δεν το λέει άμεσα ακόμα, είναι ο Εκλεκτός. Επίσης, αυτή η διήγηση όσο πάει και χειροτερεύει, και μπορεί κάποτε να κάνω και κανά reboot. Για reboot (fiction), δείτε στη wikipedia, όποιος δεν γνωρίζει.

 

Ο Άρχοντας των Θαλασσών

ΜΕΡΟΣ ΤΕΣΣΕΡΑ: Μια ματιά στο Παρελθόν

Μια φορά ήταν ο Ίνουρ, ο Πρώτος, αυτός που δημιούργησε τον Κόσμο, που μέσα σ’ Αυτόν δημιουργήθηκε το Μακρινό κι Απομακρυσμένο Νησί, για να ζουν τα όντα όπου θα φτιάξει στη συνέχεια.

 

Πριν τον Ίνουρ ήταν το Απόλυτο Τίποτα. Ούτε καν Κενό. Τίποτα. Ένα Άπειρο μαύρο. Και, τότε, ξαφνικά, μια μικρή λάμψη εμφανίστηκε σ’ αυτό το Τίποτα. Και το Τίποτα έπαψε να ’ναι Τίποτα. Και γι’ αυτό το Τίποτα μετονομάστηκε σε Κάτι. Και Κάτι ήταν ο Ίνουρ, ο Πρώτος, αυτός που, στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας τη δική του φαντασία, θα έφτιαχνε τα όντα που χρειαζόταν, για να κάνει αυτό το Κάτι ένα ολόκληρο Σύμπαν.

 

Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο Ίνουρ ήταν το ότι δεν ήξερε πώς να κάνει αυτό το Κάτι Σύμπαν. Δεν είχε τίποτα δει, για να μπορέσει να φανταστεί.

 

Έτσι, αφού δεν είχε κάτι να δημιουργήσει, άρχισε να περιπλανιέται στο Άπειρο Κάτι. Και ξαφνικά διαπίστωσε πως κάτι μικρό έβγαινε απ’ το μεγαλειώδες σώμα του. Αν και βέβαια τα σωματίδια δεν μπορούν να φανούν, ο Ίνουρ, ως Μεγάλη Θεότητα, μπορούσε. Κι έτσι διαπίστωσε πως από αυτόν έβγαιναν τρία σωματίδια, ένα από το Καλόν του εαυτό και έναν απ’ τον Κακόν του εαυτό (το τρίτο σωματίδιο, τα Χρόνια, το Μέτρημα του Χρόνου, παρέμειναν ουδέτερα). Κι έτσι το πρώτο σωματίδιο, το Καλό, το ονόμασε Λαμπερή Ύλη, ενώ, το Κακό, Σκοτεινή Ύλη.

 

Κι απ’ αυτά τα δύο σωματίδια προήλθαν ο Φωτεινός κι η Σκιά. Δύο αδέρφια που είχαν βγει από τον Ίνουρ, τον Πατέρα των Πάντων.

 

Κατά τη διάρκεια πολλών εκατομμυρίων χρόνων, ο Ίνουρ δεν είχε ακόμα δημιουργήσει τον Κόσμο, ούτε κανένα μέρος για να κατοικήσουν τα Παιδιά Του. Τα Παιδιά Του, αντιθέτως, δεν τους ενδιέφερε ακόμα. Τους άρεσαν να πετούν στο Άπειρο Κάτι, να κυνηγούν ο ένας τον άλλον, και οτιδήποτε κάνανε όλα τα αδέλφια αυτού του Κόσμου, του Κόσμου όπου κατοικείτε εσείς που διαβάζετε ή ακούγετε τούτη την ιστορία.

 

Και ο Ίνουρ, επίσης, καθόταν αραχτός, χωρίς να κάνει τίποτε άλλο παρά να χαζεύει τα Παιδιά Του.

 

Και τότε ήρθε ο Πειρασμός. Ο αδελφός του Φωτεινού, η Σκιά, έκανε πρόταση στον αδελφό του να πάει να πειράξει τον γέρο Πατέρα του. Κι έτσι έγινε! Ο Φωτεινός πήγε κι ενοχλούσε τον Πρώτο, μέχρι που ο Ίνουρ θύμωσε κι έγινε έξαλλος με τον Γιο Του. Και όταν το είδε αυτό η Σκιά, τα έβαλλε με τον αδελφό του και τότε δεν του μίλησε ποτέ ξανά κι είχε πάντα ως πρότυπο τον εξοργισμένο Πατέρα του.

 

Έτσι, αυτό είχε ως συνέπεια τη δημιουργία δύο συνόρων: το Καλό και το Κακό. Και ο Ίνουρ, επειδή γέρασε υπερβολικά, άφησε ως μοναδικό Του θέλημα απ’ τα Παιδιά Του να δημιουργήσουν τον Κόσμο, να κάνουν το Κάτι απόλυτο κι ολόκληρο Σύμπαν, και να δημιουργήσουν μια κατοικία, για να μένουν, κατά την διάρκεια όλης της ζωής τους.

 

Τα αδέλφια, πραγματικοί αντίπαλοι, διαφωνούσαν, αλλά συμφώνησαν να δημιουργήσουν ένα μικρό Νησί, που το ονόμασαν Το Μακρινό κι Απομακρυσμένο Νησί, μια και βρισκόταν μακριά από τη μόνιμη κατοικία του Ίνουρ, η οποία βρισκόταν στον Ουρανό, ψηλά, λίγο πριν το Άπειρο Κάτι.

 

Και όταν το Νησί δημιουργήθηκε (περιβαλλόταν από μια απέραντη Θάλασσα), τα Παιδιά Του Πρώτου το χώρισαν σε δύο κομμάτια, ενώ ένα μέρος το ονόμασαν Αφετηρία, που χώριζε τα δυο Δάση, που αυτά οδηγούσαν στους Πύργους των δύο αδελφών. Δημιούργησαν, επίσης, κι ένα Όριο, το οποίο, αν κάποιος το παράβλεπε, ένας καβγάς, ή Πόλεμος, θα ξεσπούσε.

 

Οι διάφοροι πόλεμοι αυτών των δυο αδερφών δεν είχαν τελειωμό. Η Σκιά πήρε την εξουσία της Θάλασσας, για αυτό και ονόμασε τον εαυτό της Άρχοντα των Θαλασσών, ή αλλιώς, Πρώτον Άρχοντα. Ο Φωτεινός, αντιθέτως, δεν ζητούσε κανένα τέτοιο ανεκτίμητο πλούτο ή δύναμη, γιατί είχε τόσο φοβηθεί με τον εξοργισμένο Πατέρα του, που παρέμεινε καλός και καλόκαρδος. Η Σκιά, που είχε τον Πατέρα του φίλο, ο Ίνουρ έδωσε αρκετό χρυσάφι και πλούτο, και εξουσία και δύναμη, στον Πρώτον Άρχοντα, παρά στο δεύτερο Παιδί Του. Το μόνο καλό όμως με τον Ίνουρ ήταν το ότι ήταν Δίκαιος, δηλαδή, αν κάποιος έκανε κάτι στον άλλον, κάτι πολύ σοβαρό, όπως να σκοτώσει ο ένας τον άλλον, θα παρέμβαινε, και αυτή η ημέρα θα ονομαζόταν Ημέρα της Οργής, και θα τιμωρούσε για πάντα όποιον έκανε αυτού του είδους την «αταξία».

 

 

 

Με τη πάροδο πολλών χρόνων, η Απόλυτη Σκιά είχε ήδη φτιάξει τον Σκοτεινό της Πύργο, ενώ τώρα ετοίμαζε να φτιάξει το δικό της χωριό, το Χωριό του Κακού. Ο Φωτεινός, αντιθέτως, βρισκόταν ακόμα στο χτίσιμο του δικού του Πύργου, ενώ το χωριό του δεν βλεπόταν να το φτιάχνει μέχρι το θάνατο του Ίνουρ: ποτέ, δηλαδή, μια και οι Θεότητες, και μάλιστα οι Μεγάλες Θεότητες, δεν πεθαίνουν.

 

Και τότε του δημιουργήθηκε η ιδέα: να φτιάξει έναν όμοιό του. «Αφού», σκέφτηκε, «ο Ίνου μάς έφτιαξε με Ύλη, τότε γιατί να μη μπορώ εγώ;»

 

Έτσι, επιθύμησε να βγει από μέσα του, σε μορφή πάντα Λαμπερής Ύλης, ένα Ξωτικό, κάτι που ποτέ δεν ήξερε τι σήμαινε, αλλά του άρεσε η λέξη. Κι εκτός από το Ξωτικό, δημιούργησε τον Καλικάτζαρο. Και, στη συνέχεια, τα δύο αυτά είδη άρχισαν να αναπαράγονται από μόνα τους, έως ένα όριο τουλάχιστον, μια και δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν άπειρα παιδιά. Ο τελευταίος από τους Καλικάτζαρους ήταν ο Βερεκούνδιος, ο αγαπημένος φίλος του Φέροξ, που μόλις είχε γίνει εκατό χρονών, λίγο πριν έρθει δηλαδή εκείνος.

 

Και τότε ζήλεψε και ο Πρώτος Άρχοντας έφτιαξε κι εκείνος τους ομοίους του. Χρησιμοποίησε Σκοτεινή Ύλη κι έφτιαξε όσες Σκιές ήθελε, ενώ τα Τρολ, τα ανθρωποφάγα τέρατα, πηγαινοέρχονταν σ’ όλη την έκταση του Χωριού του Κακού.

 

Ο Φωτεινός, μετά από πολλά χρόνια, πριν καν δημιουργηθούν οι Καλικάτζαροι, είχε φτιάξει και το Πύργο και το Χωριό, με τη βοήθεια των Ξωτικών, που είχαν γεννηθεί όλοι τους.

 

Όταν όμως δημιουργήθηκαν τα Τρολ, αυτά άρχισαν να κοροϊδεύουν τον Αντίπαλο του Άρχοντά τους και ο Ίνουρ είχε αρχίσει να λυπάται το Γιο Του. Κι έτσι έφτιαξε κάτι, με όση δύναμη του απόμεινε, κάτι που θα βοηθούσε πολύ τον Φωτεινό, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στην Ημέρα της Οργής, και να έρθει κατευθείαν η Δικαιοσύνη. Και το έκανε. Αλλά αυτό θα το μάθουμε στο τέλος της ιστορίας.

[TheTregorian]

Γιώργο μ' άρεσε η κοσμογονία σου! Είχε ένα παραμυθένιο ύφος που το απόλαυσα! Δεν συμφωνώ με τη σειρά που την τοποθετείς σαν τέταρτη, σαν πρώτη θα 'ταν λογικότερο. Θα μπορούσες ν' αποφύγεις άκομψες λέξεις του στυλ "αταξία", "αραχτός" κτλ. Πάνω σ' αυτήν έχει ενδιαφέρον η ιστορία που χτίζεις και πιστεύω κι επιμένω ότι πρέπει να την παλέψεις, μην την παρατάς! Το μόνο που με προβληματίζει λίγο είναι γιατί οι θεοί φτιάξανε ένα νησί και τίποτα άλλο; Γιατί αυτό καταλαβαίνω... θα μου πεις φαντασία, έτσι γούσταραν. απλά το επισημαίνω μηηπως είχες άλλο σκοπό!

 

Αυτά, τυπά!