Ο Άρχοντας των Θαλασσών

[GeoVa]

Είδος: Φαντασία

Βία: Όχι

Σεξ: Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1.279

Αυτοτελής: Όχι (ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ)

Σχόλια: Πείτε τη γνώμη σας! Με βοηθά, για να γράψω και τη συνέχεια. [Τόποι, πρόσωπα, καταστάσεις, ιστορικά γεγονότα όλα φανταστικά. Τίποτε απ' αυτά δεν ανταποκρίνονται στον Κόσμο όπου ζούμε.]

Ο Άρχοντας των Θαλασσών

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ: Πούλχραμ

Ο Φέροξ είχε ήδη ετοιμάσει τα πράγματά του. Η Πούλχραμ, η γυναίκα του, στεναχωρημένη, ακούμπησε το χέρι της στη πλάτη του άντρα, σα να του λέει Αντίο. Στο άλλο χέρι είχε το μαντίλι, που το έβαζε συχνά στο πρόσωπό της, κοντά στα μάτια της, μια και δάκρυζαν. Έκλεγε. Δεν ήθελα να της φύγει ο Φέροξ, ο καλύτερος σύζυγος του κόσμου, έτσι τον χαρακτήριζε.

 

Έκλεγε και του Φέροξ δεν του άρεσε. Χάλαγε την ομορφιά της. Και, όντως, ήταν πολύ όμορφη γυναίκα. Είχε υπέροχα μακριά καστανά μαλλιά, που φτάνανε ως το μέσο της πλάτης της, ενώ από κοσμήματα ήταν γεμάτη: σκουλαρίκια, βραχιόλια και τα λοιπά. Κι όντως, όταν έκλεγε, η Πούλχραμ έχανε την ομορφιά της.

 

«Έτοιμος;» είπε δακρύζοντας. Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να πάει. «Σε παρακαλώ, Φέροξ, είναι επικίνδυνα», είπε. «Συμβαίνουν πολλά ατυχήματα στη θάλασσα. Ο Ποσειδώνας θα τα βάλει μαζί σου, στο λέω αυτό!»

 

«Τώρα δεν γίνεται να το ακυρώσω, γυναίκα», είπε βαριά ο Φέροξ, με τη βαθιά γοητευτική φωνή του. «Οι σύντροφοί μου ήδη με περιμένουν».

 

«Καλά τότε…» είπε εκείνη δραματικά. «Άντε, πήγαινε. Ένα δεν έχω καταλάβει όμως: Γιατί είσαι τόσο άπληστος, μπορείς να μου πεις;»

 

«Γυναίκα, σταμάτα, σε παρακαλώ…» είπε δραματικά κι εκείνος. «Άσε με να φύγω, και σου υπόσχομαι πως θα γυρίσω… Θα γυρίσω σώος και αβλαβής, στο υπόσχομαι».

 

«Εντάξει», είπε ενώ το δάκρυ δεν έλεγε να σταματήσει να πέφτει στο λαιμό της. «Άντε… Πήγαινε! Καλό ταξίδι, να γυρίσεις ζωντανός».

 

Ο Φέροξ έφυγε από τη πόρτα, κατέβηκε τα σκαλιά και, σε πέντε λεπτά, είχε φτάσει στο λιμάνι. Οι σύντροφοί του περίμεναν εκεί. Το μεγάλο καράβι τούς περίμενε.

 

Τότε, λίγο πριν φύγει ο Φέροξ, η Πούλχραμ είχε ανέβει στη βεράντα του Κάστρου τους, που είχε τεράστια θέα (όλη η Αθήνα φαινόταν από εκεί πέρα), και τον είδε. Κι έβγαλε το μαντίλι όπου πριν έκλαιγε και το κούνησε, λέγοντας του «Αντίο!» Και ο Φέροξ την είδε και την χαιρέτησε κι αυτός, και στην συνέχεια η Πούλχραμ πήρε το μαντίλι και το ξανάβαλε κοντά στα μάτια της. Και ο Φέροξ σταμάτησε να την κοιτά και μπήκε μέσα στο καράβι. Μετά από λίγο μπήκαν κι οι δεκατρείς σύντροφοί του, οι βοηθοί του, και σε δύο λεπτά το καράβι είχε ήδη φύγει.

 

Η Πούλχραμ δεν το άντεξε, γι’ αυτό και έφυγε από τη βεράντα και πήγε κάτω, στην Αίθουσα του Κάστρου.

 

Ύστερα, γύρισαν τα παιδιά. Το ζευγάρι είχε δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, που κατευθείαν ρώτησαν πού είχε πάει ο μπαμπάς τους. Η Πούλχραμ τούς είπε όλη την αλήθεια. Στεναχωρήθηκαν κι εκείνα και φοβήθηκαν μήπως συμβεί κάτι, και εύχονταν να πάνε όλα καλά.

 

***

Οι μήνες περνούσαν ο ένας μετά τον άλλον κι ο Φέροξ δεν είχε ακόμα φανεί. Η Πούλχραμ πίστευε πως ήταν νεκρός, αλλά δεν γινόταν, σκέφτηκε. «Αποκλείεται», είπε από μέσα της, και ξανάρχισε να κλαίει. Και όπως τριγύριζε στο Κάστρο, είδε μπροστά της το χάρτη.

 

Ήταν ο χάρτης που ο Φέροξ είχε σημειώσει τη πορεία που θα ακολουθούσε. Κι έτσι η Πούλχραμ δεν έχασε αυτή την ευκαιρία.

 

Πήγε κάτω, στο λιμάνι, πήρε μια μικρή βαρκούλα κι άρχισε το κουπί. Είχε αποκτήσει ξαφνικά μια νέα δύναμη, κάτι που ποτέ δεν είχε, μια τέτοια γενναιότητα, κι ήταν έτοιμη να πάει να σώσει τον άντρα της, ή, τουλάχιστον, να βρει το πτώμα του, αν βέβαια αυτό υπήρχε.

 

Όταν έφυγε ήταν μεσημέρι, ενώ τώρα ο ήλιος είχε γίνει κόκκινος, και στην συνέχεια θα έφευγε και τη θέση του θα την έπαιρνε το φεγγάρι.

 

Είχε βραδιάσει και η Πούλχραμ είχε ακόμα τη δύναμη που της είχε δοθεί, έτσι, απρόσμενα. Δεν είχε σταματήσει να κωπηλατεί και δεν δίστασε, όταν είδε πολλά κύματα στην μαύρη πια θάλασσα.

 

Και τότε ήρθε και ο δυνατός άνεμος. Και ο άνεμος άλλαζε την κατεύθυνση της βάρκας, αλλά η Πούλχραμ είχε βάλει όλη της τη δύναμη να την ξαναγυρίσει στην αρχική της κατεύθυνση. Και επειδή θυμόταν απέξω τον χάρτη, ήξερε πού έπρεπε να πάει. Έστριψε δεξιά, μετά αριστερά, κι όλο ευθεία, στη συνέχεια.

 

Τα κύματα χτύπαγαν τη βάρκα, ενώ η γυναίκα είχε γίνει λούτσα. Δεν την ένοιαζε. Προτεραιότητα, είπε από μέσα της, έχει ο άντρας της και μόνο αυτός. «Κανένας άλλος», είπε και το φώναξε αυτό.

 

Και ο άνεμος είχε δυναμώσει πολύ περισσότερο, κι η βάρκα πήγαινε γύρω-γύρω. Και ξαφνικά διαπίστωσε πως δεν ήταν ο άνεμος από μόνος του, αυτός που στριφογύρναγε τη βάρκα, αλλά μια δίνη. Κάνοντας ασταμάτητα κουπί, και με μια βοήθεια των θεών, που την έβλεπαν, αυτό είναι σίγουρο, η Πούλχραμ κατάφερε να ξεφύγει.

 

Κι όπως προχωρούσε ευθεία, ξαφνικά όλα έγιναν μαύρα. Σαν προχώρησε κι άλλο ευθεία, ένα νέο φεγγάρι εμφανίστηκε, ενώ εκείνη πίστευε πως πήγαινε κανονικά. Κι όμως όχι! Αυτό ήταν λάθος!

 

Η Πούλχραμ συνέχιζε και συνέχιζε, ώσπου έφτασε σ’ ένα μικρό νησάκι. Χωρίς να πιστεύει αυτό που βλέπει, δένει τη βάρκα της και ακουμπά στην ακτή. Κανένα άλλο νησί δεν περιβαλλόταν από αυτό που είχε μπαρκάρει, κι αυτό τη παραξένεψε. Γιατί είχε δει στον χάρτη άλλα δύο νησιά να βρίσκονται στην περιοχή. Δεν την ένοιαξε όμως. Αντί να σκέφτεται αυτά τα ασήμαντα, όπως τα χαρακτήρισε, πράγματα κάθισε στην ακτή, με τη χρυσή άμμο να υπάρχει σ’ όλη την έκταση της ακτής της παραλίας.

 

Και τότε διαπίστωσε πως η δύναμη της, αυτή η Θεϊκή Δύναμη που είχε αποκτήσει, είχε χαθεί. Και ξαφνικά ένιωσε κουρασμένη, ταλαιπωρημένη, κι είχε πολλά νεύρα. Και μετά σκέφτηκε τα παιδιά. Δεν τους είχε πει τίποτα, κι αυτά ήταν σίγουρο πως θα είχαν αρχίσει να αναρωτιούνται. Το μόνο καλό ήταν πως τα είχε αφήσει στη μητέρα της, γι’ αυτό και θα ήταν σίγουρα ήσυχα και χωρίς πολλές ανησυχίες.

 

Καθώς καθόταν, είδε τη θάλασσα να αγριεύει, ενώ πολλά κύματα είχαν εμφανιστεί. Κι έτσι η βάρκα καταστράφηκε. Και δεν σηκώθηκε και δεν έτρεξε να πάει να τη σώσει, γιατί, στο τέλος, θα πέθαινε κι αυτή απ’ τα ίδια τα κύματα, που είχαν αγριέψει τόσο πολύ. Το μόνο που αισθανόταν τούτη τη στιγμή, πέρα το ότι δεν θα γύρναγε ποτέ στην πατρίδα της, ήταν κούραση, ταλαιπωρία, καθώς και μια οργή. Κι έκλεισε τα μάτια της και αποκοιμήθηκε.

 

***

Και τότε ξύπνησε. Είχε πάει πρωί, παρόλο που πριν πάει πρωί ήταν μεσημέρι που ξανάγινε πρωί. (Αν και αυτό δεν το πήρε χαμπάρι.) Σηκώθηκε, κι αισθάνθηκε όλο αυτό το βάρος της προηγούμενης ημέρας να είχε φύγει τελείως.

 

Γύρισε τη πλάτη στη θάλασσα, που είχε ηρεμήσει εντελώς, και είδε μερικά βράχια. Σιγά-σιγά τα ανέβηκε και πάτησε στο έδαφος, στο γρασίδι. Είδε πολλά δέντρα, ψηλά και μεγάλα, σίγουρα εκατοντάδων χρόνων, καθώς και δύο Δάση αντίθετα το ένα με το άλλο. Και πήγε σ’ όλα τα δέντρα και στάθηκε στο καθένα απ’ αυτά. Γιατί αγαπούσε τα δέντρα…

 

Και τότε κάτι άκουσε. Μια Σκιά είχε εμφανιστεί και επειδή ήταν πρωί, η Πούλχραμ δεν την είδε (γιατί οι Σκιές φαίνονται καλύτερα το βράδυ, παρά το πρωί). Και έτσι ήρθαν πολλές Σκιές και τις ένιωσε. Ξαφνικά ένιωσε μια παγωνιά και το μάτι της έπιασε μια πλευρά της, αλλά δεν έδωσε σημασία.

 

Και τότε οι Σκιές την άρπαξαν, ενώ αυτή άρχισε να ουρλιάζει από την τρομάρα της. Και όμως δεν φαίνονταν, και νόμιζε πως πέταγε από μία αόρατη δύναμη, ή κάτι παρόμοιο. Οι Σκιές, κουβαλώντας την, πέταξαν πάνω από το Δάσος, που οδηγεί στο Βουνό, όπου εκεί βρίσκεται το Χωριό του Κακού, και είχαν φτάσει ήδη εκεί, στο Βουνό.

 

Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει και να φωνάζει, κι οι Σκιές είχαν αρχίσει να γελάνε. Γελάγανε δυνατά, πηγαίνοντάς την στο Σκοτεινό Πύργο.

 

Και ενώ ο Φέροξ είχε σηκωθεί από το κρεβάτι του Θεραπευτηρίου, η Πούλχραμ, η αγαπημένη του γυναίκα, βρισκόταν στις πύλες του Σκοτεινού Πύργου του Άρχοντα των Θαλασσών, του Πρώτου Άρχοντα, της Απόλυτης Σκιάς.

 

Και ο Ίνουρ τα έβλεπε όλα αυτά, κι έτοιμος ήταν να επέμβει, αλλά το άφησε για αργότερα, όταν ο αληθινός Πόλεμος θα ερχόταν. Κάτι που, βέβαα, δεν αργούσε, και μάλιστα καθόλου!

[jjohn]

λοιπόν μία κριτική για τα 3-4-5 κεφάλαια

ομολογώ ότι μου αρέσει η ιστορία σου

είναι ενδιαφέρουσα και διαβάσα συνεχόμενα τα τρία κεφάλαια δίχως να βαρεθώ ή να κουραστώ(σε αυτό συνέβαλλαν και τα μικρά κεφάλαια και το γεγονός πως ασχολούνται με διαφορετικά θέματα )

αλλά όπως παραδέχεσαι και ο ίδιος, χρειάζεται λίγο προσοχή στον τρόπου που γράφεις την ιστορία σου

ήταν λίγο κατώτερη από ας πούμε τα δύο πρώτα κεφάλαια ή την ιστορία με το κάστρο

γι'αυτό θα σου πρότεινα για τα τρία επόμενα κεφάλαια που θα γράψεις

να ασχοληθείς με το καθένα λίγη περισσότερη ώρα προκειμένου να εξαλείψεις μικρά λαθάκια και να κάνεις την ιστορία σου να διαβάζεται ακόμα πιο εύκολα(λίγο πολύ όλοι το χουμε αυτό το ελάττωμα οπότε δεν είναι τίποτε και μπορείς να το διορθώσεις εύκολα)

κάτι τελευταίο : θα μπορούσες να ενώσεις τα thread σου σε ένα μεγάλο μιας και τα ανέβασες με τρεις μέρες διαφορά και να έχεις ένα μεγάλο thread και όχι τέσσερα μικρότερα

 

τώρα κάτι για το τέταρτο κεφάλαιο που δεν μου άρεσε

 

θα προτιμούσα μία καλύτερη εξήγηση για την αρχή της διαμάχης μεταξύ του Φωτεινού και του Άρχοντα των Θαλασσών μιας και η δωθέντα έκδοχη δεν με ικανοποίησε αρκετά και μου φάνηκε λίγο περίεργη

 

 

καλό γράψιμο

φιλικά(η εχθρικά εάν θέλεις )

[GeoVa]

λοιπόν μία κριτική για τα 3-4-5 κεφάλαια

ομολογώ ότι μου αρέσει η ιστορία σου

είναι ενδιαφέρουσα και διαβάσα συνεχόμενα τα τρία κεφάλαια δίχως να βαρεθώ ή να κουραστώ(σε αυτό συνέβαλλαν και τα μικρά κεφάλαια και το γεγονός πως ασχολούνται με διαφορετικά θέματα )

αλλά όπως παραδέχεσαι και ο ίδιος, χρειάζεται λίγο προσοχή στον τρόπου που γράφεις την ιστορία σου

ήταν λίγο κατώτερη από ας πούμε τα δύο πρώτα κεφάλαια ή την ιστορία με το κάστρο

γι'αυτό θα σου πρότεινα για τα τρία επόμενα κεφάλαια που θα γράψεις

να ασχοληθείς με το καθένα λίγη περισσότερη ώρα προκειμένου να εξαλείψεις μικρά λαθάκια και να κάνεις την ιστορία σου να διαβάζεται ακόμα πιο εύκολα(λίγο πολύ όλοι το χουμε αυτό το ελάττωμα οπότε δεν είναι τίποτε και μπορείς να το διορθώσεις εύκολα)

κάτι τελευταίο : θα μπορούσες να ενώσεις τα thread σου σε ένα μεγάλο μιας και τα ανέβασες με τρεις μέρες διαφορά και να έχεις ένα μεγάλο thread και όχι τέσσερα μικρότερα

 

τώρα κάτι για το τέταρτο κεφάλαιο που δεν μου άρεσε

 

θα προτιμούσα μία καλύτερη εξήγηση για την αρχή της διαμάχης μεταξύ του Φωτεινού και του Άρχοντα των Θαλασσών μιας και η δωθέντα έκδοχη δεν με ικανοποίησε αρκετά και μου φάνηκε λίγο περίεργη

 

 

καλό γράψιμο

φιλικά(η εχθρικά εάν θέλεις )

 

Πρώτα απ' όλα, σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου!

 

Ένα απ' τα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι ότι δεν ξέρω τι θα γίνει στη συνέχεια. Ή, μάλλον, ναι, ξέρω, γιατί την έχω εδώ και καιρό στο μυαλό μου μέσα (ήξερα την αρχή, ήξερα και το τέλος). Μετά όμως μπήκαν και άλλα θέματα στη μέση, με σκοπό, άμα τα έβαζα στην ιστορία, να γινόταν και καλύτερη (σαν πλοκή) και πιο μεγάλη αλλά και πιο ενδιαφέρουσα, να κρατήσει το κοινό (πχ., ο Ίνουρ, μια και πήρα έμπνευση όταν διάβασα, και διαβάζω, το Σιλμαρίλλιον του Τόλκιν!) Η ιστορία με το Κάστρο είχε έρθει από μόνη της, ούτε ονόματα είπα ούτε τίποτα άλλο... (εκτός, βέβαια, από τη γυναίκα-που-ποτέ-δε-παντρεύτηκε ο Ρώσος συνθέτης). Και το τέλος δεν ήταν αυτό που περίμενα. Ήρθε ξαφνικά και υπήρξαν και κάποιες "κακές", ή μάλλον όχι κακές, αλλά με-σκοπό-να-με-βοηθήσουν κριτικές. Και για να πω την αλήθεια, πλάνο δεν ξέρω πώς φτιάχνουμε. Έχω προσπαθήσει αλλά δεν μου βγαίνει...

 

Και αυτό που μου είπες, και συμφωνώ μαζί σου, μια και εγώ το παραδέχτηκα (LOL), νομίζω ότι, αν και δεν είμαι σίγουρος, "φταίει" το Σιλμαρίλλιον που διαβάζω. Αν και μπορεί να μην ακούγεται και τόσο καλό, και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, γιατί ο Τόλκιν γράφει εκπληκτικά, αυτό είναι αυτονόητο, θα το πω αρκετά συγκεκριμένα: Αυτά τα "Και γι' αυτό", "Και αφού", "Και όταν", "Και επειδή"... κι ότι έχει να κάνει με το "Και", που θα μπορούσε βέβαια να μην υπήρχε, πιστεύω ότι από εκεί "κόλλησα" τη συνήθεια, κι άμα ήταν αυτό που σε ενοχλούσε. Τώρα οτιδήποτε άλλο πρόβλημα έκφρασης, τι να πω... Δεν ξέρω. Έτσι μου βγαίνει, λανθασμένα, παρ' όλο που βγαίνει αυθόρμητα, βγαίνει λανθασμένα. Πάντως, πιστεύω, ένα από τα αγαπημένα μου (το έβδομο θα είναι Το αγαπημένο μου, και λέω "θα" γιατί δεν το έχω γράψει ακόμα!) αλλά και Το καλύτερο, με σύγκριση όλη την σειρά του "Άρχοντα των Θαλασσών", είναι το έκτο μέρος, μια και, όχι μόνο είναι μεγάλο (τελικά, δεν παίζει και τόσο σημασία, τέλος πάντων όμως), αλλά είναι το πιο ενδιαφέρον στη πλοκή του. Επίσης, ναι, θα ξοδέψω αρκετή ώρα για να κάνω revise το έβδομο, και μακάρι να γίνει αρκετά καλό. Επίσης, θα διάβασω το πρώτο και το δεύτερο μέρος, για να συνηθίσω να γράφω με τους "παλιούς μου τρόπους".

 

Σχετικά με το θεματάκι του τέταρτου μέρους:

Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισα, όταν αποφάσισα να βάλω και το "Θεό" μέσα στην ιστορία (έναν φανταστικό, ε, fantasy γραφουμε). Δεν θα γράψω την εξήγηση στην ιστορία (αυτό μπορεί βέβαια να γίνει στο τριακοστό (και καλά) revise που θα κάνω σε όλη τη σειρά, το οποιο βεβαια θα το κρατησω για τη παρτη μου, εκτος κι αν γινεται να τα διαγραψω τα υπολοιπα και να τα ξανακανω post. [ειμαι νεος σε forum και δεν τα εχω μαθει ολα]). Και όταν έβαλα τον Ίνουρ και την δημιουργία των Παιδιών Του, κριμά δεν θα ήταν να μη βάλω και το γιατί υπάρχει μια τέτοια διαμάχη...; Πάρτο καλύτερα πως η Σκιά είναι κακό ον, και επειδή είναι κακό ον, θύμωσε με τον Φωτεινό, παρ' όλο που εκείνη του το πρότεινε (ο Πειρασμός). Είναι λίγο χαζό, το ξέρω, αλλά δεν βρήκα τίποτα άλλο, για να σου πω την αλήθεια. (ΥΓ: Πολύ Φάντασμα είναι η Σκιά!!!!!!)

 

[TheTregorian]

Γιώργο ωραίο το κομμάτι αυτό που βλέπουμε τη γυναίκα του ήρωα σου και τις προσπάθειες την να τον βρει. Νομίζω ότι ήθελα κάτι παραπάνω για 'κεινη, για το χαρακτήρα της. Κατάλαβα ότι ήταν αρκετά δυναμική, θαρραλέα και λίγο άμυαλη αλλά δε με άγγιξε αρκετά σαν ήρωας, ενώ σ' είδα ότι προσπαθούσες να το καταφέρεις. Νομίζω έπρεπε να μου παρουσιάσεις κάποιες σκέψεις της καλύτερα. Επίσης, δεν έχεις πουθενά μια περιγραφή της γυναίκας (πράγμα που υπήρχε σαν πρόβλημα και στον Φέροξ όταν πρωτοεμφανίστηκε). Δεν ξέρω αν είναι νέα, μεσήλικη, γερασμένη, άσχημη, όμορφη, καστανή, ξανθιά κτλ. Ωραίες οι περιγραφές σου στη θάλασσα, μ' αρκετή αγωνία να τις συνοδεύει. Μ' άρεσε αρκετά και το τελευταίο κομμάτι αλλά κι η αγωνία που δημιουργείς στο τέλος! Γενικότερα, αρκετά πιο καλογραμμένο από προηγούμενα αυτό το κομμάτι, με κάποιες αστοχίες που, θεωρώ, θα τις δεις πια κι εσύ με μερικά περάσματα.

 

Κάποια ατοπήματα που πρόσεξα:

 

1) Μιλάς για μία "Αθήνα" και για μία "Ελλάδα" παλαιότερα στην οποία ο Φέροξ είναι βασιλιάς. Ωστόσο διευκρινίζεις αρχικά ότι οι τόποι που αναφέρεις δεν είναι αληθινοί. Δηλαδή, καταλαβαίνω ότι η "Ελλάδα" σου με την Ελλάδα δεν έχουν καμία σχέση; Αν ναι, δε βρίσκω το λόγο να τις βγάζεις έτσι.. αυτό δείχνει ότι βαριέσαι να σκεφτείς και δεν είναι καλό ξέρεις! Αν μιλάς για την ίδια Ελλάδα, τότε σίγουρα το Φεροξ και το Πούλχραμ δεν είναι ελληνικά ονόματα, οι Έλληνες ποτέ δεν είχαν βασιλιά σαν "Έλληνες" (αν εξαιρέσεις προφανώς εποχές μετά την απελευθέρωση, όπου σίγουρα δεν αφορούν αυτό που γράφεις) και οι περιγραφές σου δεν ταιριάζουν με την αληθινή γεωγραφία.

 

2) Λες ότι η Πούλχραμ παίρνει μία βάρκα κι αρχίζει το κουπί. Πολύ επιπόλαια κίνηση εκ μέρους της και σίγουρα δε θα ήταν κάτι που θα το επέτρεπαν οι χιλιάδες νοματαίοι του παλατιού, δηλαδή μια βασίλισσα να πάρει μια βάρκα και να κωπηλατεί.

 

3) Λες ότι στη θάλασσα έστριψε δεξιά, αριστερά, πήγε ευθεία κτλ... Στη θάλασσα δεν στρίβουμε, αλλάζουμε πορεία προς ανατολή, δύση κτλ. Δεν έχει δρόμους η θάλασσα!

 

4) Λες ότι οι σκιές φαίνονται καλύτερα τη νύχτα, όμως εμένα μου φαίνεται λογικότερο να φαίνονται καλύτερα τη μέρα! Τη νύχτα, γίνονται ένα με το σκοτάδι και δε διακρίνονται εύκολα, με τη δικιά μου λογική.

 

Αυτά τα ολίγα (γκουχ...) για το 5!

Edited September 18, 2011 by TheTregorian