Ο Δράκος που έβλεπε καθαρά

[Nirgal]

Όνομα Συγγραφέα: Σταμάτης Σταματόπουλος

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Δεν θα το έλεγα

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 5705

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Η πρώτη μου απόπειρα να γράψω κατά παραγγελία. Δείξτε κατανόηση.

 

 

Μπεβάρ και Δέρκων

 

Η Μπεβάρ άνοιξε το στόμα της και βρυχήθηκε. Καυτή σκοτεινή ύλη ξεχύθηκε από μέσα της και πυράκτωσε την διαστρική σκόνη γύρω της. Είχε κερδίσει μια πολύ σημαντική μάχη και η τελική νίκη απείχε μερικές κινήσεις στο Παιχνίδι.

 

Η Μπεβάρ πλησίασε με ντελικάτες κινήσεις το κενό σώμα του Δέρκωνα. Δύο μείναμε, σκέφτηκε, δύο Δράκοι σε όλο το σύμπαν. Εγώ κι ο Λονγκ, μονολόγησε, και σκίρτησε ολόκληρη με αλαζονεία.

 

Το σώμα του Δέρκωνα συνέχισε να κινείται, έρμαιο της έλξης της Μελανής Οπής που στροβιλιζόταν στο κέντρο του γαλαξία. Η Μπεβάρ αγκάλιασε το σώμα του Δέρκωνα και τινάζοντας τα φτερά της αντιστάθηκε στην έλξη της σκοτεινής δίνης.

 

Όχι ακόμα, σκέφτηκε. Πρώτα πρέπει να μάθω τις τελευταίες σκέψεις σου, Δέρκωνα. Μετά θα αφήσω το σώμα σου βορά στο μοναδικό στοιχείο που μας ξεπερνά σε ισχύ σε αυτό το σύμπαν.

 

Χτύπησε τα φτερά της ακόμα μια φορά κόντρα στο κοσμικό ρεύμα και απομακρύνθηκε από τη δυσοίωνη μαύρη σφαίρα. Νιώθοντας ασφαλής, έσφιξε το κορμί της στον Δέρκωνα και σχεδόν τα δύο σώματα γίνανε ένα. Μετά, αφέθηκε να πλέει στο διαστρικό κενό και συντόνισε τις αισθήσεις της με την μικρή σπίθα που για λίγο ακόμα παρέμενε στο ασάλευτο σώμα του αντιπάλου της.

 

Για λίγο, η Μπεβάρ έγινε ο Δέρκων και οι σκέψεις της άλλαξαν με τις τελευταίες σκέψεις του Δέρκωνα. Αυτό ήταν το έπαθλο του νικητή κάθε μάχης στο Παιχνίδι.

 

Λίγος χρόνος χύθηκε στην κοσμική κλεψύδρα και η Μπεβάρ επανήλθε στο τώρα. Είχαν πλησιάσει αρκετά στη Μελανή Οπή και ένιωθε την έλξη έντονη να απαιτεί κάθε της άτομο. Άφησε ελεύθερο το σώμα του Δέρκωνα και με τη δύναμη των φτερών της παρέμεινε ασάλευτη σε σταθερή απόσταση από τη δίνη.

 

Ενδιαφέρουσες σκέψεις, Δέρκωνα. Καλό ταξίδι. Θα τα πούμε στο επόμενο σύμπαν.

 

Έστρεψε το σώμα της και χτυπώντας τα φτερά της με όσο μεγαλύτερη δύναμη είχε, βγήκε από τον γαλαξία. Λίγο αργότερα το σώμα του Δέρκωνα διέσχισε τον ορίζοντα γεγονότων της Μελανής Οπής και την επόμενη στιγμή αυτή διπλασιάστηκε σε μέγεθος. Ο γαλαξίας σείστηκε και μερικές χιλιάδες αστρικά συστήματα που για κακή τους τύχη βρίσκονταν κοντά στο κέντρο, έγιναν σκόνη.

 

 

 

Λονγκ και Δέρκων

 

Αρκετά αστέρια απόσταση από το κέντρο του γαλαξία, όπου η Μπεβάρ συνόδευσε το σώμα του αντιπάλου της στο τέλος του, ο Λονγκ κρυμμένος πίσω από έναν κόκκινο γίγαντα παρακολουθούσε. Βρισκόταν εκεί από την αρχή της συνάντησης τους.

 

Ο σκληρός και πολλές φορές άδικος μέντοράς του, είχε χάσει τη μάχη και το πνεύμα του είχε ταξιδέψει σε κάποιον άλλο κόσμο. Σε έναν κόσμο, όπου το Παιχνίδι θα έπαιρνε νέα μορφή, θα είχε νέους κανόνες και οι παίκτες θα είχαν άλλες ικανότητες. Γιατί αυτό πίστευαν οι Δράκοι αυτού του σύμπαντος, από τότε που κυριαρχούσαν σε αυτό, όταν αριθμούσαν εκατομμύρια και στις μάχες τους ολόκληροι γαλαξίες θρυμματίζονταν.

 

Τώρα, σε αυτόν τον κόσμο είχε απομείνει αυτός, η Μπεβάρ και οι Άνθρωποι. Παράξενο είδος αυτοί οι μικροσκοπικοί άνθρωποι, σκέφτηκε. Κι ακόμα πιο παράξενο που αυτοί θα κληρονομήσουν αυτόν τον κόσμο, όταν το παιχνίδι φτάσει στο τέλος του. Όταν είτε εγώ, είτε η Μπεβάρ θα κάνει στο Παιχνίδι την τελευταία κίνηση που θα δείξει τον νικητή.

 

Ο Λονγκ είδε την Μπεβάρ να τυλίγεται γύρω από το σώμα του μέντορά του και ένα ρίγος τον διαπέρασε. Απομυζεί τις τελευταίες σκέψεις του Δέρκωνα. Αν τις αποκτούσα εγώ, σίγουρα θα με βοηθούσαν να σχεδιάσω τις επόμενες κινήσεις μου. Ίσως να με βοηθούσαν να αποκρυπτογραφήσω το νόημα όσων μου είπε πριν φύγει για να συναντήσει την Μπεβάρ, σκέφτηκε και στο μυαλό του άκουσε ξανά την τελευταία συζήτηση που είχε με τον δάσκαλό του.

 

“Λονγκ”, είχε πει ο Δέρκων, “σε αυτήν τη μάχη δεν θα χρειαστώ τη βοήθειά σου. Θα πάω μόνος. Φρόντισε να μην με ακολουθήσεις. Αν το κάνεις, να είσαι σίγουρος ότι η Μπεβάρ θα κερδίσει όχι μονάχα τη μάχη, αλλά και το Παιχνίδι. Είμαστε οι τελευταίοι Δράκοι. Το Παιχνίδι σύντομα θα φτάσει στο τέλος του. Εγώ δεν θα είμαι εδώ για να το δω, αν και έχω ένα δυνατό προαίσθημα για την κατάληξη. Μείνει μακριά, λοιπόν και μην εμπλακείς. Η Μπεβάρ είναι πολύ δυνατή και ικανή να αποτελειώσει και τους δυο μας. Δεν είναι αυτός ο τρόπος που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε”.

 

“Μα, δάσκαλε” του είχε αντιτείνει ο Λονγκ, “αν είναι όπως τα λες τότε πώς θα την αντιμετωπίσεις μόνος σου;”

 

“Ακολουθώ μιαν ατραπό, Λονγκ, απ' την οποία δεν μπορώ να παρεκκλίνω. Εσύ, όμως...”

 

“Εγώ, τι, δάσκαλε;”

 

“Το Παιχνίδι κερδίζει όποιος την τελευταία κίνηση ορίσει. Αυτός είναι ο κανόνας. Ο μόνος που διέπει το Παιχνίδι και την ίδια μας την ύπαρξη. Γι' αυτό άκουσέ με και φύλαξε καλά όσα σου πω. Μείνε μακριά της, αλλά μην τη χάσεις”.

 

“Κάποια στιγμή θα πρέπει να την αντιμετωπίσω, δάσκαλε. Κάποια στιγμή το Παιχνίδι πρέπει να τελειώσει. Κάποιος πρέπει να κάνει την τελευταία κίνηση”.

 

“Λονγκ, άφησε τη σκέψη σου να ξεφύγει πέρα από την τελευταία κίνηση. Μονάχα τότε θα την δεις”.

 

Αυτά του είχε πει ο Δέρκων και μετά είχε φύγει.

 

Καλυμμένος πίσω από τον κόκκινο γίγαντα ο Λονγκ είδε την Μπεβάρ να απαγκιστρώνεται από το σώμα του Δέρκωνα και να εκτοξεύεται μακριά από τον γαλαξία. Παρακολούθησε το σώμα του δασκάλου του να φτάνει στη σκοτεινή δίνη και για λίγο έμεινε να κοιτάζει την τελευταία απεικόνισή του επάνω στον ορίζοντα γεγονότων. Τη στιγμή που η Μελανή Οπή διπλασιαζόταν εξαιτίας της τεράστιας μάζας που είχε απορροφήσει με μιας, ο Λονγκ ξεδίπλωσε τα φτερά του και εκτοξεύτηκε προς την κατεύθυνση που είχε απομακρυνθεί η Μπεβάρ.

 

Είχε πάρει την απόφασή του. Θα την ακολουθούσε όσο πιο προσεχτικά γινόταν. Θα έβγαζε απ' τη σκέψη του την τελευταία κίνηση του Παιχνιδιού και θα περίμενε.

 

 

 

Αρκάντι και Δέρκων

 

Ο Αρκάντι ήταν Άνθρωπος. Άνθρωπος με κεφαλαίο Α, γιατί οι Άνθρωποι ήταν μετά τους Δράκους οι πιο ισχυρές υπάρξεις του σύμπαντος. Είχαν αποικίσει εκατομμύρια πλανήτες, είχαν εξερευνήσει δισεκατομμύρια αστρικά συστήματα και είχαν επισκεφθεί άλλους τόσους γαλαξίες.

 

Βρίσκονταν παντού και είχαν σε υπόληψη μονάχα το είδος τους. Όλες οι άλλες μορφές ζωής, αν ήταν άτυχες, οι Άνθρωποι τις θεωρούσαν αμελητέες και ανάξιες προσοχής και μερικές φορές ύπαρξης. Αν ήταν τυχερές, έδιναν νόημα στην ύπαρξή τους, με το να υπηρετούν το ανθρώπινο είδος ή με το να το εχθρεύονται, με οδυνηρές πάντοτε συνέπειες γι' αυτές.

 

Η σχέση μεταξύ Ανθρώπων και Δράκων ήταν μια σχέση ψυχρής αποδοχής. Δεν ήταν πάντοτε έτσι, βέβαια.

 

Αρχικά οι Δράκοι δεν έδιναν καμία σημασία στο είδος των Ανθρώπων. Υπήρξε μια περίοδος μερικών εκατοντάδων χιλιάδων γήινων ετών, όπου το είδος των Ανθρώπων ήταν άγνωστο ακόμα και στους Δράκους, χαμένο στο διάστημα. Την εποχή εκείνη, οι Άνθρωποι ήταν απλώς οι άνθρωποι. Το είδος τους απλώς υπήρχε στο εσωτερικό του αστρικού συστήματος που τους είχε γεννήσει. Πάλευαν με το εχθρικό διάστημα και πάσχιζαν να μεταπηδήσουν από έναν πλανήτη στο διπλανό του.

 

Μετά οι άνθρωποι επισκέφθηκαν κοντινά άστρα και σιγά-σιγά συνειδητοποίησαν ότι το σύμπαν δεν υπήρχε εξαιτίας τους. Αφουγκράστηκαν το διαστρικό κενό και έκπληκτοι ανακάλυψαν ότι δεν ήταν όσο κενό πίστευαν. Ανακάλυψαν ίχνη άλλων όντων, κάποιων των οποίων η ύπαρξη ήταν ακατανόητη, κάποιων με πιο προηγμένους πολιτισμούς και κάποιων με πολιτισμούς που μόλις ξεκινούσαν να θέτουν ερωτήματα για το στερέωμα.

 

Με τους τελευταίους, οι άνθρωποι χάρηκαν, γιατί αυτό σήμαινε ότι δεν θα αποτελούσαν τους φτωχούς συγγενείς του διαγαλαξιακού χωριού και αναθάρρησαν. Και συνέχισαν με δυσκολία να πηδούν από άστρο σε άστρο.

 

Και ξαφνικά, αντίκρισαν τους Δράκους.

 

Η πρώτη επαφή κυριολεκτικά διέλυσε μερικά αποικισμένα αστρικά συστήματα και μεταφορικά μερικά ακόμα στα οποία οι Δράκοι λατρεύτηκαν σαν Θεοί, με αποτέλεσμα οι εκεί ανθρώπινες κοινωνίες να μην ορθοποδήσουν ποτέ ξανά, να μαραζώσουν και να χαθούν. Με την πρώτη επαφή οι άνθρωποι ένιωσαν σαν ασήμαντα έντομα.

 

Οι Άνθρωποι, όμως, είναι το πιο επίμονο είδος στο σύμπαν. Όσοι επέζησαν της πρώτης επαφής και παράλληλα διατήρησαν τα λογικά τους, είδαν στους Δράκους το μέσο που θα επέτρεπε στους ανθρώπους να κατακτήσουν όχι μονάχα τα αστέρια ενός γαλαξία, αλλά τους γαλαξίες ενός σύμπαντος.

 

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, οι άνθρωποι άρχισαν να χτίζουν το κεφαλαίο Α, που λίγες χιλιάδες χρόνια αργότερα θα τους τοποθετούσε δίπλα στους Δράκους.

 

Ο Αρκάντι, λοιπόν, ήταν ένας Άνθρωπος. Ανήκε στους Ταξιδευτές, σε αυτούς που για πατρίδα είχαν το κενό του διαστήματος και ήταν από τους λίγους που όχι μόνο είχαν συγκρουστεί με Δράκο και είχαν επιζήσει, αλλά είχαν καταφέρει να σκοτώσουν Δράκο. Ο Αρκάντι κυνηγούσε πολύ καιρό τώρα Δράκους. Τόσο καιρό, που πλέον δεν θυμόταν γιατί.

 

Όπως όλοι οι Άνθρωποι, έτσι κι ο Αρκάντι γνώριζε ότι οι Δράκοι για κάποιο ανεξήγητο λόγο είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Κάποιοι Άνθρωποι ισχυρίζονταν ότι αυτό συνέβαινε, γιατί το σύμπαν διένυε την εποχή των Ανθρώπων και ότι η εποχή των Δράκων είχε περάσει. Πολλοί, όμως, ήταν αυτοί που δεν δεχόντουσαν αυτήν την εξήγηση, γιατί φοβόντουσαν ότι μια τέτοια αποδοχή θα σήμαινε, ότι κάποια στιγμή κι η εποχή των Ανθρώπων θα έφτανε στο τέλος της.

 

Τον Αρκάντι δεν τον ενδιέφεραν αυτές οι θεωρίες. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να σβήσει μια δίψα που τον έτρωγε μέσα του, μια δίψα που είχε ξεκινήσει όταν ήταν νέος, αλλά πλέον δεν θυμόταν γιατί. Και ο Αρκάντι φοβόταν ότι όταν πλέον όλοι οι Δράκοι θα είχαν εξαφανιστεί από το σύμπαν, θα έχανε και κάθε ελπίδα να βρει γιατρειά.

 

Κι έτσι ο Αρκάντι περιφερόταν ψάχνοντας για Δράκους και είχε πολύ καιρό που δεν είχε συναντήσει κάποιον, όταν η Νοημοσύνη του σκάφους του τον κάλεσε για να του πει ότι ένα μήνυμα Δράκου ζητούσε ακρόαση.

 

“Μήνυμα Δράκου”, αναρωτήθηκε χαμηλόφωνα. “Υπάρχουν ακόμα Δράκοι, Νοημοσύνη”, ρώτησε άτονα.

 

“Φαίνεται πως υπάρχουν και έχουν διάθεση για κουβέντα μαζί σου, αρκεί να συνέλθεις από τον λήθαργο στον οποίο έχεις αφεθεί πολύ καιρό τώρα”, απάντησε πικρόχολα η Νοημοσύνη.

 

Το σχόλιο λειτούργησε τονωτικά και ο Αρκάντι έτριψε με δύναμη τα μηνίγγια του. Στη Νοημοσύνη δεν άρεσε η καταθλιπτική κατάσταση στην οποία έπεφτε ο Αρκάντι όποτε δεν κυνηγούσαν κάποιον Δράκο και τελευταία, αυτή η κατάσταση αποτελούσε τον κανόνα.

 

“Εντάξει. Ας ακούσουμε τι έχει να πει”.

 

Αμέσως, μπροστά στον Αρκάντι υλοποιήθηκε ένας Δράκος. Η Νοημοσύνη είχε φροντίσει να προσαρμόσει το τιτάνιο μέγεθος του Δράκου και έτσι ο Αρκάντι θα συνομιλούσε με ένα ον στο μέγεθός του.

 

Το μήνυμα του Δράκου κοίταξε γύρω του και τελικά γύρισε στον Αρκάντι. “Εσείς οι Άνθρωποι ακόμα δεν μπορείτε να αποδεχτείτε ότι έρχεστε δεύτεροι”, είπε.

 

Ο Αρκάντι γνώριζε καλά τους Δράκους και δεν δυσκολεύτηκε να διαβάσει στο σώμα του μηνύματος μια νευρική ειρωνεία. Στους Δράκους ποτέ δεν άρεσε το γεγονός ότι όταν συνομιλούσαν με Ανθρώπους, οι Άνθρωποι πάντοτε προσάρμοζαν την κλίμακά τους σε μεγέθη με τα οποία ένιωθαν πιο άνετα. Αυτός ο εκνευρισμός πέρναγε τώρα και στη συμπεριφορά του μηνύματος.

 

“Είναι ιδέα μου ή τείνετε να εξαφανιστείτε” ρώτησε αμέσως με στοχαστικό ύφος ο Αρκάντι.

 

Η προβολή του Δράκου έμεινε για λίγο ασάλευτη να κοιτά τον Ταξιδευτή. “Αρκάντι, όπως πάντα θρασύτατος, όπως όλο το είδος σας”, είπε τελικά.

 

“Σε τι οφείλω την επίσκεψή σου, Δέρκωνα;”

 

Το μήνυμα του Δέρκωνα αντί να απαντήσει αμέσως, έστρεψε την προσοχή του στο χώρο γύρω του και άρχισε να περιφέρεται φαινομενικά άσκοπα.

 

”Σου έχω πει ότι βρισκόμουν σε αυτό το σύμπαν όταν για πρώτη φορά τολμήσατε να μας απευθύνετε το λόγο”, ρώτησε και συνέχισε χωρίς να περιμένει απάντηση, “Αρχικά σας είχαμε χλευάσει, αλλά όπως προφανώς θα γνωρίζεις, υπήρξαν αρκετοί από το είδος μου, οι οποίοι τελικά δέχτηκαν να απαντήσουν στις ικεσίες σας για επικοινωνία”.

 

“Ικεσίες”, μόρφασε ο Αρκάντι, “η ιστορία μας δεν τα έχει καταγράψει ακριβώς έτσι”.

 

“Φυσικά και όχι, αλλά τότε δεν ήσασταν ούτε δεύτεροι, Αρκάντι”, είπε το μήνυμα όλο νόημα. “Τότε παλεύατε ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους πολιτισμούς. Απλώς εσείς είχατε το θράσος να μας πλησιάσετε”.

 

“Κι εσείς είχατε την καλοσύνη να ανταποκριθείτε στο κάλεσμά μας, ε”;

 

Το μήνυμα σταμάτησε και κοίταξε έντονα τον Αρκάντι. Ο Άνθρωπος προσπάθησε να κρατήσει το βλέμμα του σταθερό, αλλά τελικά το απέστρεψε. Οι Δράκοι κουβαλούσαν στην πλάτη τους το βάρος ιστορίας δισεκατομμυρίων γήινων ετών και αυτό μπορούσε κάποιος να το αντιληφθεί στην ματιά τους.

 

“Όχι, δεν ήταν θέμα καλοσύνης”, είπε το μήνυμα, “ήταν θέμα στρατηγικής”.

 

“Στρατηγικής”, ρώτησε ο Αρκάντι, “ακούγεται ενδιαφέρον, όσο και ακατανόητο”.

 

“Αυτό που θα σου πω, Άνθρωπε, δεν το έχει ακούσει ποτέ και κανένα άλλο είδος σε αυτό το σύμπαν”, συνέχισε το μήνυμα. “Υπάρχει λόγος που εξαφανιζόμαστε και ο λόγος είναι ότι όλοι οι Δράκοι από την αρχή της εμφάνισής μας εδώ, συμμετέχουμε υποχρεωτικά στο Παιχνίδι”.

 

Το μήνυμα περίμενε κάποια αντίδραση από τον Αρκάντι. Βλέποντας ότι είχε τραβήξει το ενδιαφέρον του Ανθρώπου και καταλαβαίνοντας ότι δεν είχε σκοπό να το διακόψει, συνέχισε.

 

“Αυτή η διαδικασία που αποκαλούμε το Παιχνίδι, αποτελεί τον μοναδικό τρόπο ζωής που μπορούμε να διάγουμε εμείς οι Δράκοι. Έχει μονάχα έναν κανόνα, ο οποίος καθορίζει και τον νικητή: Το Παιχνίδι κερδίζει όποιος την τελευταία κίνηση ορίσει. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω την ακριβή σημασία αυτού του κανόνα, το πραγματικό νόημα είναι απόλυτα κατανοητό μονάχα από το είδος μας. Μπορώ, όμως, να σου πω ότι αποτελεί μια από τις βασικότερες αιτίες της εξάλειψής μας”.

 

“Εννοείς ότι αλληλοσκοτωνόσαστε γιατί παίζετε κάποιο παιχνίδι”;

 

“Όχι κάποιο παιχνίδι, Αρκάντι, το Παιχνίδι”.

 

Ο Αρκάντι κούνησε ελαφρά το κεφάλι του με δυσπιστία. “Και γιατί μου τα λες αυτά, Δέρκωνα”;

 

“Όταν κάποιοι από το είδος μου αποδέχτηκαν να επικοινωνήσουν μαζί σας, το έκαναν όχι για να σας βοηθήσουν, αλλά γιατί είδαν σ' εσάς ένα πιόνι, που με την κατάλληλη χειραγώγηση θα μπορούσε να τους βοηθήσει να κερδίσουν κάποιες μάχες”.

 

“Τελικά δεν σας βγήκε σε καλό. Πολλοί Δράκοι έχασαν τη ζωή τους από εμάς”.

 

“Ακριβώς”, είπε το μήνυμα όλο νόημα.

 

“Θέλεις να μου πεις ότι κάθε φορά που κάποιος Άνθρωπος, ή ανθρώπινη συμμαχία εξολόθρευε έναν Δράκο, αυτό ήταν καθοδηγούμενο; Δεν ήταν δικό μας κατόρθωμα, αλλά αποτέλεσμα των σχεδίων κάποιου άλλου Δράκου”;

 

Το μήνυμα έμεινε ασάλευτο.

 

“Αυτό είναι γελοίο”, ξέσπασε ο Αρκάντι. “Θέλεις να πεις ότι δεν ορίζουμε τις ζωές μας, ότι τα πάντα σε αυτό το σύμπαν οργανώνονται από αυτό το Παιχνίδι; Αρνούμαι να το πιστέψω”.

 

“Αρκάντι, αυτή είναι η αλήθεια. Είσαι ο πρώτος Άνθρωπος που το μαθαίνει και έχω μια διαίσθηση ότι ακριβώς επειδή έχεις συμμετάσχει, έστω και χωρίς τη θέλησή σου, ίσως, όταν πλέον θα έχει χαθεί κι ο τελευταίος Δράκος από αυτό το σύμπαν, να είσαι και ο πρώτος Άνθρωπος ο οποίος να κατανοήσει και τον μοναδικό κανόνα του”.

 

“Δεν μ' ενδιαφέρει να κατανοήσω κανέναν κανόνα! Γιατί μου τα λες αυτά; Ήρθες εδώ για να με χλευάσεις; Για να παίξεις μαζί μου, όπως και μεταξύ σας”;

 

“Όχι, ήρθα εδώ για να σου πω ότι πλέον εγώ έχω φύγει από αυτό το σύμπαν και ότι σε ένδειξη σεβασμού έχω να σου προσφέρω κάτι”.

 

Ο Ταξιδευτής κοίταξε το μήνυμα και αυτή τη φορά, αυτό ήταν που απέστρεψε το βλέμμα του.

 

“Εννοείς ότι είσαι νεκρός”;

 

“Νεκρός είναι μια έννοια που χρησιμοποιείτε εσείς οι Άνθρωποι και σημαίνει το πέρασμα στην ανυπαρξία. Εμείς πιστεύουμε ότι μεταβαίνουμε σε κάποιον άλλο κόσμο για να συμμετάσχουμε σε κάποιο άλλο Παιχνίδι. Αλλά μπορείς να πεις ότι για εσάς είμαι νεκρός”.

 

“Είπες ότι έχεις να μου προσφέρεις κάτι σε ένδειξη σεβασμού”, είπε ο Αρκάντι. “Γιατί ένας Δράκος να σεβαστεί έναν δεύτερο Άνθρωπο”;

 

“Γιατί είσαι ο μόνος Άνθρωπος που προσπάθησε να με κερδίσει σε μάχη και σχεδόν το κατάφερε”, απάντησε το μήνυμα του Δράκου.

 

“Ναι, και είσαι ο μόνος Δράκος που μου ξέφυγε, αλλά με τη βοήθεια ενός άλλου του είδους σου”.

 

“Με τη βοήθεια του Λονγκ, πράγματι”.

 

“Δεν είχες παίξει έντιμα τότε, Δέρκωνα”.

 

“Αυτά τα παιχνίδια δεν έχουν καμιά σχέση με την εντιμότητα. Παρ' όλ' αυτά, εξαιτίας αυτής της μάχης κέρδισες τον σεβασμό μου και οφείλω να ομολογήσω ότι μέσα από το πρόσωπό σου άρχισα να αλλάζω γνώμη και για το είδος σας. Θα είστε άξιοι κληρονόμοι αυτού του σύμπαντος όταν κι ο τελευταίος από εμάς φύγει. Κάτι που θα γίνει πολύ σύντομα μιας και πλέον έχουν μείνει μόνο δύο”.

 

“Μόνο δύο”, έκανε έκπληκτος ο Ταξιδευτής. “Αυτό πράγματι ίσως να είναι καλό δώρο”.

 

Το μήνυμα κοίταξε τον Άνθρωπο επικριτικά. “Μην με κάνεις τελευταία στιγμή να αλλάξω γνώμη για σένα”.

 

Ο Αρκάντι δεν θέλησε να πιέσει άλλο την κατάσταση και ρώτησε: “Ποιο είναι, λοιπόν, το δώρο σου”;

 

“Το δώρο μου είναι η απάντηση σε αυτό που ψάχνεις χωρίς να ξέρεις τι είναι, αλλά σε βασανίζει περισσότερο καιρό απ' όσο μπορείς να θυμηθείς”.

 

Ο Αρκάντι άκουσε την καρδιά του να χτυπάει με τέτοια δύναμη, που σχεδόν μπόρεσε να γευτεί αίμα στο στόμα του.

 

“Μη με κοιτάς με τέτοια έκπληξη. Δεν είμαστε τυχαία τα ισχυρότερα πλάσματα του σύμπαντος”.

 

“Εντάξει, λοιπόν”, κατάφερε τελικά να ξεστομίσει ο Αρκάντι, “δώσε μου το δώρο μου”.

 

“Ανυπόμονε Άνθρωπε. Δεν το έχω εδώ, ούτε είναι κάτι που μπορώ να σου πω. Θα το βρεις στις συντεταγμένες που θα δώσω στη Νοημοσύνη όταν τελειώσει αυτή η συζήτηση”, είπε το μήνυμα και περίμενε.

 

Ο Αρκάντι θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να τελειώσει αυτή τη συζήτηση, μόνο και μόνο για να ξεκινήσει το ταξίδι του προς την απάντηση που έψαχνε, αλλά συγκρατήθηκε. Είχε αντιμετωπίσει πολλούς Δράκους και είχε μάθει με σκληρό τρόπο, ότι αυτά τα όντα δεν έπρεπε να τα εμπιστεύεται. Ο Δέρκων, βέβαια, ήταν διαφορετικός, τον είχε αφήσει να ζήσει, ενώ δεν θα του είχε κοστίσει τίποτα απλώς να τον διέλυε, όταν η μάχη που είχαν δώσει είχε κριθεί.

 

“Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να δεχτώ την προσφορά σου, Δράκε”, είπε σκεπτικός. “Σίγουρα, μόλις απέδειξες ότι ξέρετε πως να επηρεάζετε την κρίση ενός Ανθρώπου και αυτό με ανησυχεί”.

 

“Αρκάντι, εγώ θα σου δώσω τις συντεταγμένες. Εσύ αν δεν θέλεις μην ταξιδέψεις. Στο τέλος του ταξιδιού θα βρεις αυτό που ψάχνεις και σου λέω από τώρα ότι δεν είναι κάτι ακίνδυνο, αν και είμαι σίγουρος ότι δεν χρειάζεσαι εμένα για να το καταλάβεις. Το τι θα κάνεις όταν αντικρίσεις την απάντηση είναι δικό σου θέμα και σου εγγυώμαι ότι θα έχεις δικαίωμα επιλογής”.

 

Ο Αρκάντι αναστέναξε βαθιά, χαμήλωσε το κεφάλι του και σταύρωσε τα χέρια στην πλάτη του.

 

“Αυτό το μήνυμα είναι το τελευταίο ίχνος σου σε αυτό το σύμπαν”, ρώτησε τελικά.

 

“Ναι”.

 

“Τότε, απάντησέ μου σε κάτι, Δράκοντα, και μετά σου εύχομαι καλό ταξίδι όπου κι αν πηγαίνετε μετά το τέλος”.

 

“Πες μου”.

 

“Ήσασταν από πάντα τα δυνατότερα όντα σε αυτό το σύμπαν;”

 

Το μήνυμα του Δέρκωνα έμεινε περισσότερο από κάθε άλλη φορά ακίνητο και σκεπτικό πριν τελικά απαντήσει.

 

“Είσαστε μέχρι τώρα τα πιο αδύναμα όντα σε αυτό το σύμπαν, Άνθρωπε”;

 

Ο Αρκάντι κούνησε καταφατικά με κατανόηση το κεφάλι του και με ένα νεύμα του χεριού του έδωσε εντολή στη Νοημοσύνη να τερματίσει την προβολή.

 

Σχεδόν αμέσως μετά, η Νοημοσύνη ανέφερε τις συντεταγμένες που της είχε μεταδώσει το μήνυμα και ο Αρκάντι αφού της έδωσε εντολή να κινηθεί προς αυτόν τον προορισμό με την μέγιστη δυνατή συγκέντρωση μάζας, κλείστηκε ακόμα μια φορά στον εαυτό του περιμένοντας την ολοκλήρωση του ταξιδιού.

 

 

 

Μελανή Οπή

 

Η λύση στα ταξίδια στο διάστημα χωρίς όριο, ήταν παρόμοια με αυτήν που επέλεγαν πολλά όντα για να διανύσουν τεράστιες αποστάσεις, τις οποίες τα ίδια από μόνα τους δεν θα προλάβαιναν να διανύσουν εντός της διάρκειας της δικής τους ζωής, αν προσπαθούσαν αποκλειστικά με τις δικές τους δυνάμεις. Έπρεπε να μετακινηθούν με τη βοήθεια κάποιου άλλου μέσου, που να έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει μεγαλύτερες ταχύτητες.

 

Αυτό, βέβαια, οι Άνθρωποι το γνώριζαν απ' την εποχή που ήταν απλώς άνθρωποι. Όταν, όμως, αντίκρισαν για πρώτη φορά τους Δράκους και συνειδητοποίησαν τις ικανότητες αυτών των πλασμάτων να διανύουν ιλιγγιώδεις αποστάσεις με ένα τίναγμα των φτερών τους, γρήγορα έκαναν τη σκέψη ότι αν κατάφερναν να επικοινωνήσουν μαζί τους, ίσως κατάφερναν να τα πείσουν να τους μεταφέρουν σε άλλα μέρη στο σύμπαν, σε μέρη που οι άνθρωποι δεν θα άγγιζαν ακόμα και με το πέρασμα εκατοντάδων χιλιάδων γενεών.

 

Τελικά η επικοινωνία επιτεύχθηκε, αν και εύλογα παρομοιάστηκε σαν την προσπάθεια μικροβίων να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους.

 

Αρχικά κάποιοι Δράκοι μετέφεραν επάνω τους θόλους-πόλεις. Οι διαστάσεις των Δράκων ήταν τιτάνιες. Η μεταφορά της πόλης τούς ήταν αμελητέο βάρος και στο τέλος του ταξιδιού τις άφηναν σε μακρινή τροχιά γύρω από κάποιο αστέρι. Λόγο του μεγέθους τους η συμφωνία που έκαναν με τους Ανθρώπους ήταν να μην εισχωρήσουν εντός των τροχιών του αστρικού συστήματος, καθώς αυτό θα προκαλούσε ανυπολόγιστες αλλαγές στις πορείες των διαφόρων σωμάτων του συστήματος. Από εκεί η θόλος-πόλη είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να μετακινηθεί με δικά της μέσα εντός του αστρικού συστήματος και τελικά να πλησιάσει κάποιον πλανήτη, στον οποίο οι Άνθρωποι είτε μπορούσαν να ζήσουν, είτε μπορούσαν να μορφοποιήσουν όπως ήθελαν.

 

Σε κάθε επαφή με αυτά τα απίθανα όντα, οι Άνθρωποι μάθαιναν και κάτι. Πως να προσανατολίζονται στο αχανές διάστημα, πως οι Δράκοι επικοινωνούσαν μεταξύ τους, από τι ήταν δομημένο το σώμα τους, πως επιβράδυναν, πως εκμεταλλεύονταν την ενέργεια του σύμπαντος. Μελετούσαν τους Δράκους και σιγά-σιγά άρχισαν να ονειρεύονται την κατασκευή διαστημοπλοίων που θα τους αποδέσμευαν από τη σχέση τους με αυτούς.

 

Και κάποτε, τα κατάφεραν. Η αρχή σύμφωνα με την οποία οι Δράκοι μπορούσαν να διανύουν αυτές τις αποστάσεις, αψηφώντας κάποια όρια που εμπόδιζαν τους Ανθρώπους, ήταν άμεσα συνυφασμένη με τη μάζα η οποία ταξίδευε. Όσο μεγαλύτερη, τόσο ταχύτερη. Όσο περισσότερη, τόσο εντονότερη κύρτωση προκαλούσε στον χωροχρόνο, και τόσο πιο κοντά πλησίαζε το σημείο της αρχής με το σημείο του τέλους του ταξιδιού.

 

Αυτήν την αρχή ακολουθούσε και το σκάφος του Αρκάντι. Η Νοημοσύνη είχε φροντίσει ώστε το σκάφος καθώς ταξίδευε να συγκεντρώνει από κάθε δυνατή πηγή μάζα. Αστέρια, πλανήτες, αστεροειδείς, σκοτεινή ύλη, το σκάφος είχε εντολή να μην κάνει διακρίσεις. Ο Αρκάντι ήθελε να φτάσει στον προορισμό του όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

 

Όσο το σκάφος γιγαντωνόταν, τόσο επιτάχυνε, τόσο επηρέαζε το χώρο γύρω του, τόσο ο τερματισμός πλησίαζε. Σε αυτό το ταξίδι του, το σκάφος του Αρκάντι έλκυσε και ώθησε δεκάδες άστρα και πλανήτες και με μόνη εξαίρεση τόπους όπου ζούσαν άνθρωποι, άφησε το στίγμα του, πολλές φορές καταστρεπτικό, σε όλα τα συστήματα που άγγιξε. Τεράστια κομμάτια πλανητών αποκόπηκαν, ολόκληρες ζώνες αστεροειδών παρασύρθηκαν, ανυπολόγιστες ποσότητες ενέργειας αστεριών απορροφήθηκαν και όλα ενσωματώθηκαν στο διαστημόπλοιο του Αρκάντι, το οποίο αποτελούνταν πλέον από μπαλώματα από εκατοντάδες κόσμους. Κάποιοι από αυτούς κάποτε ζωντανοί.

 

Παλαιότερα, αυτό ήταν προνόμιο των Δράκων. Τώρα, όμως η εποχή τους είχε περάσει. Τώρα ήταν η εποχή των Ανθρώπων, και όπως οι Δράκοι, έτσι και οι Άνθρωποι θα σμίλευαν τον κόσμο σύμφωνα με τα καπρίτσια τους και αυτό θα στοίχιζε πολλές φορές τις υπάρξεις πιο αδύναμων όντων.

 

Όταν το σκάφος του Αρκάντι έφτασε στο τέλος του ταξιδιού, είχε συγκεντρώσει τη μάζα ενός πλανήτη. Σε μέγεθος ισοδυναμούσε με αυτό ενός δυνατού δράκου, σαν κι αυτούς που βρήκε να τον περιμένουν εκεί. Σε μικρή απόσταση, αυτήν την παράξενη κοσμική παρέα συμπλήρωνε η ύπαρξη μιας Μελανής Οπής πρώτης τάξης. Δηλαδή μια από τις μεγαλύτερες που είχαν δημιουργηθεί ποτέ στο σύμπαν. Οι Δράκοι δεν φαίνονταν να δίνουν και πολλή σημασία στην ύπαρξη της δίνης, αλλά απλώς φρόντιζαν να κρατούν απόσταση ασφαλείας, ενώ ταυτόχρονα επιδίδονταν σε έναν τελετουργικό χορό επίδειξης. Ήταν σαφές πως ο Αρκάντι είχε φτάσει λίγο πριν το ξέσπασμα μιας καταστροφικής μάχης.

 

Χωρίς να χάνει χρόνο, έδωσε εντολή στη Νοημοσύνη να έρθει σε επαφή με τους δύο Δράκους και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα μπροστά του υλοποιούνταν οι μορφές τους. Και στις δύο ο Αρκάντι μπορούσε να διακρίνει την έξαψη της επερχόμενης μάχης. Για αυτά τα δύο όντα η μάχη παιζόταν ήδη στο μυαλό τους.

 

Ο Αρκάντι αναγνώρισε αμέσως τον μικρότερο από τους δύο Δράκους. Ήταν ο Λονγκ, ο Δράκος που είχε επέμβει στη μάχη του με τον Δέρκωνα και είχε ανατρέψει το αποτέλεσμα. Την άλλη Δράκαινα, γιατί ήταν θηλυκή, την έβλεπε για πρώτη φορά και ήταν αυτή η οποία του απεύθυνε το λόγο.

 

“Τι θες Άνθρωπε”, είπε και ο Αρκάντι αντιλήφθηκε χωρίς καμία αμφιβολία την απαξίωση στον τόνο της. “Προλαβαίνεις να εξαφανιστείς και να σώσεις την ασήμαντη ύπαρξή σου”.

 

Ο Αρκάντι επέλεξε να μη δώσει σημασία και μίλησε στον Λονγκ. “Λονγκ”, του είπε, “είμαι ο Άνθρωπος Αρκάντι και είμαι εδώ μετά από προτροπή του Δράκου Δέρκωνα, που αν δεν λαθεύω ήταν φίλος σου”.

 

Ο Λονγκ δεν απάντησε αμέσως. Στον Αρκάντι φάνηκε πως αυτό που μόλις του είχε πει, τον είχε προβληματίσει.

 

“Ώστε ο Δέρκωνας ακόμα συμμετέχει στο Παιχνίδι”, πήρε τον λόγο η Δράκαινα. “Δεν έχει σημασία, σε λίγο που θα είμαι η τελευταία του είδους μου σε αυτό το σύμπαν, όλα θα τελειώσουν και θα έχω κερδίσει”, είπε δυνατά και όλο της το σώμα υποδήλωνε υπεροχή.

 

Ο Αρκάντι είχε απορήσει. Σε αυτό το σημείο του σύμπαντος ο Δέρκωνας του είχε υποσχεθεί την απάντηση σε ό,τι τον βασάνιζε, αλλά αντί γι' αυτό είχε βρει τους δύο τελευταίους Δράκους του κόσμου να μάχονται για τη νίκη στο Παιχνίδι τους. Τι συνέβαινε, τι δεν έβλεπε;

 

Τις σκέψεις του διέκοψε η Νοημοσύνη. “Αρκάντι...”

 

“Όχι τώρα, Νοημοσύνη”, την διέκοψε.

 

“Αρκάντι, πρέπει να...”

 

“Όχι τώρα”, επέμεινε ο Αρκάντι.

 

“Άνθρωπε Αρκάντι”, μίλησε τελικά ο Λονγκ, “γιατί σε έστειλε εδώ ο Δέρκων;”

 

Ο Αρκάντι αναρωτήθηκε για λίγο τι απάντηση έπρεπε να δώσει και πόσα έπρεπε να αποκαλύψει σε αυτούς τους δύο Δράκους. Ξαφνικά του είχε έρθει η σκέψη ότι ο Δέρκων τον είχε στείλει εδώ όχι μόνο για να προσφέρει στον ίδιο κάτι που έψαχνε, αλλά και για να βοηθήσει τον έναν από τους δύο Δράκους σε αυτήν την ύστατη μάχη του είδους τους.

 

“Μου είπε ότι εδώ θα βρω τη γαλήνη που ψάχνω”, απάντησε ο Αρκάντι και ευχήθηκε η απάντησή του να ήταν τέτοια ώστε να μην έδινε κάποιο πλεονέκτημα σε έναν από τους δύο, αλλά και να μην τους απέτρεπε από το να συνεχίσουν να του μιλούν.

 

“Τη γαλήνη θα την βρεις σίγουρα αν δεν απομακρυνθείς όσο έχεις τη δυνατότητα, Άνθρωπε”, είπε η Δράκαινα.

 

Ο Λονγκ φαινόταν ξανά χαμένος σε σκέψεις. Θα έλεγε κανείς ότι το μυαλό του απασχολούσε πλέον περισσότερο όσα είχε ακούσει από τον Άνθρωπο και η σημασία τους, παρά οι ελιγμοί που έπρεπε να κάνει για να μην αφήσει στην αντίπαλό του κάποιο άνοιγμα στην άμυνά του.

 

“Μπεβάρ”, τον άκουσε τελικά ο Αρκάντι να λέει, “ εσύ γιατί είσαι εδώ;”

 

“Για να σου χαρίσω ένα γρήγορο τέλος, Λονγκ”, απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη η Μπεβάρ.

 

“Αρκάντι”, προσπάθησε ακόμα μια φορά η Νοημοσύνη να τραβήξει την προσοχή του Αρκάντι, αλλά χωρίς επιτυχία. Ο Αρκάντι ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στη συζήτησή του με τους Δράκους προσπαθώντας να καταλάβει.

 

“Μπεβάρ, ξεπέρασε για λίγο την αλαζονεία σου και απάντησέ μου. Ο Δέρκων σε έστειλε εδώ”, επέμεινε ο Λονγκ.

 

“Χωρίς να το θέλει”, απάντησε η Μπεβάρ. “Στις τελευταίες του σκέψεις μου αποκάλυψε το σημείο όπου κρυβόσουν. Δεν είχα παρά να έρθω και να παραμονεύσω μέχρι να εμφανιστείς, όπως κι έγινε”.

 

Στον Αρκάντι φάνηκε ότι ο Λονγκ εξέταζε το περιβάλλον γύρω του και από περιέργεια έδωσε εντολή στη Νοημοσύνη να του δώσει μια εικόνα της περιοχής του σύμπαντος όπου βρισκόταν. Η Νοημοσύνη υπάκουσε, μουρμουρίζοντας κάτι ακαταλαβίστικο και λίγες στιγμές αργότερα ο Αρκάντι διαπίστωνε ότι το μόνο αντικείμενο που βρισκόταν για χιλιάδες έτη φωτός γύρω τους ήταν η σκοτεινή δίνη.

 

Αν ο Λονγκ είχε επιλέξει αυτό το σημείο για να κρυφτεί από την Μπεβάρ, δεν θα μπορούσε να έχει επιλέξει χειρότερο. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα σημείο ικανό να κρύψει έναν Δράκο, εκτός κι αν αποφάσιζε να βουτήξει στη δίνη, οπότε και θα εγκατέλειπε μια και καλή αυτό το σύμπαν.

 

“Εσύ γιατί είσαι εδώ, Λονγκ”, ρώτησε ο Αρκάντι.

 

“Είμαι εδώ γιατί δεν έπρεπε να χάσω την Μπεβάρ. Έπρεπε να την ακολουθώ μέχρι να έρθει η στιγμή για το τέλος του Παιχνιδιού”.

 

“Εδώ είναι το τέλος, Λονγκ”, είπε η Μπεβάρ και ο Αρκάντι την είδε να κάνει μια αστραπιαία κίνηση εναντίον του Λονγκ. Ο Λονγκ μόλις που πρόλαβε να την αποφύγει και ελίσσοντας το σώμα του το ξαναέφερε σε θέση απ' όπου μπορούσε να συνεχίσει να αμύνεται.

 

Ο Αρκάντι είχε αρχίσει να απογοητεύεται. Ο Δέρκων μάλλον είχε παίξει κάποιο νοσηρό παιχνίδι στην πλάτη του κι ο Αρκάντι σκεφτόταν να δώσει εντολή να απομακρυνθεί από τους Δράκους. Έτσι κι αλλιώς αυτοί ήταν οι τελευταίοι που θα έβλεπε ποτέ. Δεν υπήρχε λόγος να ανακατευτεί στη διαμάχη τους, όταν η Νοημοσύνη επέμεινε ακόμα μια φορά.

 

“Αρκάντι, η Δράκαινα έχει τα χαρακτηριστικά που ψάχνεις”.

 

Ο Αρκάντι έστρεψε το κεφάλι του ψηλά, όπως κάθε φορά που ήθελε να απευθυνθεί στη Νοημοσύνη. Το βλέμμα του πρόδιδε έκπληξη. Έκπληξη που προκαλούσε όχι κάτι που άκουγε για πρώτη φορά, αλλά κάτι που του ξυπνούσε αρχαίες αναμνήσεις.

 

“Τα χαρακτηριστικά που ψάχνω”, επανέλαβε ο Αρκάντι.

 

“Ναι. Να σου θυμίσω ότι αποτελεί την πρωτεύουσα αποστολή μου”, συνέχισε ο Νοημοσύνη, “σε κάθε αναφορά για εμφάνιση Δράκων, σε κάθε επαφή με Δράκο, είμαι υποχρεωμένη να σαρώνω τη δομή τους για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όταν τα εντοπίσω, οφείλω να σε ενημερώσω το ταχύτερο δυνατό”.

 

Ο Αρκάντι έμεινε να κοιτά ψηλά. Δεν κοιτούσε τίποτα, όμως. Μέσα στο κεφάλι του σκέψεις άρχισαν να αναδύονται. Σκέψεις που με την πάροδο του χρόνου τις είχε θάψει, σκέψεις που του ήταν τόσο αβάσταχτες, ώστε είχε προτιμήσει να τις ξεχάσει, σκέψεις τόσο οδυνηρές που τον γονάτιζαν κάθε φορά που τις έφερνε στο νου του.

 

Ο Αρκάντι κάποτε είχε οικογένεια. Είχε γυναίκες, είχε παιδιά, είχε αδέρφια, είχε γονείς, είχε φίλους. Ο Αρκάντι κάποτε είχε πατρίδα. Ένας πανέμορφος πλανήτης, δορυφόρος ενός αέριου γίγαντα. Δυστυχώς, εκεί επέλεξε μια ομάδα Δράκων να δώσουν τη μάχη τους, με κατακλυσμιαία αποτελέσματα.

 

Στο τέλος της μάχης ένας Δράκος είχε επιβιώσει και το αστρικό σύστημα είχε σχεδόν διαλύσει. Ο ήλιος ήταν στα τελευταία του και μόλις που κατάφερνε να εκπέμπει ένα αδύναμο φως και οι περισσότεροι πλανήτες είχαν θρυμματιστεί. Ο αέριος γίγαντας γύρω από τον οποίο περιφερόταν η πατρίδα του Αρκάντι, δεν είχε πάθει μεγάλες ζημιές και οι Άνθρωποι έλπιζαν ότι ίσως και να επιβίωναν. Το μόνο που αρκούσε ήταν να περιμένουν Ανθρώπους από άλλα κοντινά άστρα να τους βοηθήσουν.

 

Ο Δράκος, όμως, που είχε επιβιώσει είχε άλλα σχέδια. Εξαντλημένος καθώς ήταν από την μάχη, χρειαζόταν άμεσα ενέργεια και η μόνη πηγή ήταν ο αέριος γίγαντας. Μάταια οι Άνθρωποι κάτοικοι του δορυφόρου προσπάθησαν να αποτρέψουν το τιτάνιο ον από το να τους καταβροχθίσει.

 

Όταν ο Αρκάντι επέστρεψε στο σύστημα από το ταξίδι που τον είχε σώσει, το μόνο που είχε απομείνει για να υποδηλώνει την ύπαρξή της πατρίδας του ήταν ένα νεφέλωμα από σκόνη.

 

Όπως και τα σκάφη των Ανθρώπων, έτσι και οι Δράκοι όταν απορροφούν και αφομοιώνουν κομμάτια κόσμων για να πάρουν ενέργεια και μάζα, αποτυπώνεται επάνω στο σώμα τους ο κάθε κόσμος. Πολλοί Ταξιδευτές διηγούνταν ιστορίες με μυθικούς Δράκους που συνάντησαν και στο θόρυβο που έκαναν με το πέταγμά τους, αν αφουγκραζόσουν καλά, μπορούσες να ακούσεις τις κραυγές αγωνίας των κόσμων που αφομοίωσαν.

 

Ο Αρκάντι κατέβασε το βλέμμα του και πλησίασε τη μορφή της Μπεβάρ. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι η πηγή των εκκλήσεων για οίκτο που άκουγε αυτήν την στιγμή με τις φωνές όλων των Ανθρώπων που γνώριζε και αγαπούσε, προερχόταν από την Μπεβάρ.

 

Χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του διέταξε τη Νοημοσύνη να κινηθεί με όσο μεγαλύτερη ταχύτητα είχε επάνω στη Δράκαινα. Η Νοημοσύνη τον προειδοποίησε ότι στην ευθεία της κίνησής τους και ακριβώς πίσω από την Μπεβάρ, έχασκε η Μελανή Οπή. Η σύγκρουση θα τους έβαζε σε τροχιά εισόδου και η μέγιστη ταχύτητα θα τους απέτρεπε από το να ξεφύγουν από την έλξη της. Ο Αρκάντι απάντησε με ένα απλό “το ξέρω” και η Νοημοσύνη εκτέλεσε χωρίς άλλη καθυστέρηση την εντολή, απλώς προειδοποιώντας τον Αρκάντι για την επικείμενη σύγκρουση.

 

Καθώς οι δύο Δράκοι είχαν αφιερώσει κάθε τους ελιγμό στον πολεμικό τους χορό, προσέχοντας να μην δώσουν κάποιο πλεονέκτημα στον αντίπαλο, κανένας τους δεν περίμενε αυτήν την κίνηση. Ο Λονγκ αν και δεν βρισκόταν στην ευθεία της κίνησης του σκάφους, βρέθηκε να περιδινείται ανεξέλεγκτα εξαιτίας των τεράστιων δυνάμεων που ασκήθηκαν ξαφνικά σε ένα σημείο σχεδόν δίπλα του. Όταν κατάφερε να ισορροπήσει στο χώρο, το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν η απεικόνιση των δύο τεράστιων σωμάτων στον ορίζοντα γεγονότων.

 

Έντρομος τίναξε με μανία τα φτερά του και πάσχισε να απομακρυνθεί από την δίνη, η οποία, έχοντας καταπιεί τόση μάζα, είχε ήδη μεταμορφωθεί σε ένα Λεβιάθαν ακόμα και για το μέγεθος ενός Δράκου.

 

 

Δέρκων

 

Ο Λονγκ βρήκε ένα ζεστό μοναχικό αστέρι και βούτηξε μέσα του. Μετά βίας είχε γλυτώσει από την αδυσώπητη ρουφήχτρα που είχε δημιουργηθεί μετά την θυσία του Αρκάντι. Χρειαζόταν να σταθεί κάπου για να αναλάβει τις δυνάμεις του και να σκεφτεί όσα είχαν συμβεί.

 

Το τέλος του Παιχνιδιού είχε φτάσει. Μιας και ήταν ο τελευταίος Δράκος, το περίμενε κάπως διαφορετικό, αλλά δυστυχώς δεν ήταν ο νικητής και έτσι δεν μπορούσε να γευτεί τη νίκη.

 

Νικητής ήταν ο Δέρκων.

 

Στο μυαλό του Λονγκ ο κανόνας πλέον ήταν πιο ξεκάθαρος από κάθε άλλη φορά: Το Παιχνίδι κερδίζει όποιος την τελευταία κίνηση ορίσει. Και η τελευταία κίνηση ανήκε στον Δέρκων.

 

Τώρα, που είχε ηρεμία και έβαζε τις σκέψεις του σε τάξη, τα πάντα αποσαφηνίζονταν.

 

Ο Δέρκων είχε καταλάβει ότι ακόμα και με τη βοήθειά του, δεν θα κατάφερναν ποτέ να νικήσουν την Μπεβάρ. Ήταν δυνατότερη και ικανότερη στη μάχη. “Η Μπεβάρ θα χάσει μονάχα αν την βγάλουμε εκτός ισορροπίας”, του είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο Δέρκων, “και για να γίνει αυτό θα πρέπει να την κάνουμε να πιστέψει ότι έχει κερδίσει, πριν αυτό πραγματικά συμβεί. Θα πρέπει να γεμίσει η σκέψη της από μεγαλεία και ακλόνητη υπεροχή και έτσι με τη σκέψη της πιο βαριά από τη μάζα ολόκληρου του σώματός της θα την κάνουμε να παραπατήσει”.

 

Ο Δέρκων είχε θυσιάσει την υλική του υπόσταση σε αυτό το σύμπαν, αλλά με αυτόν τον τρόπο είχε καταφέρει οι κινήσεις που είχε σχεδιάσει, να συνεχίσουν να επηρεάζουν το Παιχνίδι.

 

Ούτε εγώ, αλλά ούτε και η Μπεβάρ αντιληφθήκαμε ότι ακόμα παίζαμε τις κινήσεις που μας είχε υποδείξει ο Δέρκων και έτσι μέχρι το πραγματικό τέλος αυτός καθόριζε το Παιχνίδι, σκέφτηκε ο Λονγκ.

 

Και ο Αρκάντι, αναρωτήθηκε. Ο Αρκάντι ήταν η δύναμη που ασκήθηκε στο μοχλό που ο Δέρκων είχε βάλει κάτω απ' την Μπεβάρ για να την ανατρέψει. Ήταν κι αυτός ένα πιόνι.

 

Σε όλους μας έδωσε λίγο πριν την έξοδό του από μια οδηγία κι εμείς την ακολουθήσαμε κατά γράμμα. Στην Μπεβάρ έδωσε εμένα, από εμένα ζήτησε να μη σκέφτομαι την τελευταία κίνηση και στον Αρκάντι έδωσε το μοναδικό πράγμα που θα τον έκανε να αψηφήσει το θάνατο.

 

Ο Λονγκ τέντωσε το σώμα του και ο ήλιος έχασε λίγη ακόμα από τη λάμψη του.

 

Το Παιχνίδι τελείωσε, σκέφτηκε ο Λονγκ και απομυζώντας και την τελευταία ικμάδα ενέργειας του άστρου τίναξε τα φτερά του και εκσφενδονίστηκε στο άπειρο για μια τελευταία βόλτα στο σύμπαν που τον φιλοξένησε αυτήν την φορά.

 

Ήρθε η ώρα να φύγω κι εγώ, να συνεχίσω το Παιχνίδι αλλού. Εδώ άλλοι θα συνεχίσουν στη θέση μας, ακολουθώντας τους δικούς τους κανόνες. Το Παιχνίδι αλλάζει, όπως αλλάζει και το σύμπαν στο οποίο παίζεται κάθε φορά.

 

Ο Λονγκ διάλεξε έναν γαλαξία και προσεχτικά, ώστε να μην επηρεάσει κάποιο αστρικό σύστημα, βούτηξε στο κέντρο του, όπου μια Μελανή Οπή ανακάτευε τα κοσμικά υλικά απ' τα οποία δημιουργείται η ζωή. Έκανε μια γύρα αντιστεκόμενος την έλξη της και αφού αποχαιρέτησε αυτό το σύμπαν που τον φιλοξένησε βούτηξε με ορμή μέσα της.

 

Η Μελανή Οπή διπλασίασε τη μάζα της, ο γαλαξίας σείστηκε και μερικές χιλιάδες αστρικά συστήματα που για κακή τους τύχη βρίσκονταν κοντά στο κέντρο, έγιναν σκόνη.

 

 

 

 

 

 

 

Σταμάτης Σταματόπουλος

Ο Δράκος που έβλεπε καθαρά.doc

Edited June 24, 2011 by Nirgal

[Cassandra Gotha]

Σχόλια: Η πρώτη μου απόπειρα να γράψω κατά παραγγελία. Δείξτε κατανόηση.

Να δείξουμε κατανόηση; Κάνεις πλάκα, έτσι;

Το Διήγημα που μόλις διάβασα (με Δ κεφαλαίο, ναι) είναι Φαν-Τα-Στι-Κό. Είμαι ενθουσιασμένη, το έσωσα στα έγγραφά μου για να το διαβάζω όποτε θέλω να χαθώ στον κόσμο του, θα το αγόραζα σίγουρα αν υπήρχε σε μια συλλογή στα βιβλιοπωλεία. Τι άλλο; Α, ναι:

[Mesmer]

Πολύ ωραίο διήγημα, με πολύ ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία. Ναι, ήταν ΕΦ, αλλά χρωματισμένο με φάντασυ αποχρώσεις. Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάτι παρόμοιο και μου άρεσε πολύ αυτός ο συνδυασμός. Κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο από την αρχή μέχρι το τέλος.

 

Αν κάτι μου έλειψε ήταν ο τελικός σκοπός του Παιχνιδιού.

Δηλαδή εξολόθρευαν ο ένας τον άλλον μέχρι να μείνει ο τελευταίος και αυτός να αυτοκτονήσει; Δεν βρίσκω κάποιον σημαντικό λόγο πίσω απ' αυτό. Εκτός αν υπήρχε ένα «βραβείο» για το νικητή. Μια «θέση», μια «ικανότητα», στο νέο σύμπαν που θα συνέχιζαν το Παιχνίδι.

 

 

Υπάρχουν και κάποια επιστημονικά θέματα στα οποία δεν συμφωνώ μαζί σου, αλλά έπαιξαν μικρό ρόλο στο πόσο απόλαυσα την ιστορία.

-Για να διπλασιαστεί το μέγεθος μια μαύρης τρύπας, θα πρέπει να καταπιεί ύλη ίση με το μέγεθος λίγων δισεκατομμυρίων ήλιων. Κι απ' ό,τι φάνηκε οι Δράκοι δεν ήταν τόσο μεγάλοι. Νομίζω ότι δεν χρειαζόταν να αναφερθείς σε αυτό, καθώς και στις καταστροφές που προκαλούνται από αυτήν την ξαφνική αλλαγή στο μέγεθος της μαύρης τρύπας.

-Ο τρόπος που κινούνταν οι Δράκοι και στη συνέχεια χρησιμοποίησαν και οι Άνθρωποι, αν και είναι εντυπωσιακός και προκαλεί δέος, δεν είναι τόσο εύχρηστος καθώς το μεγαλύτερο μέρος του διαστήματος είναι άδειο από ύλη. Αντ' αυτού θα μπορούσες να πεις ότι κάνουν χρήση της σκοτεινής ενέργειας, που είναι άφθονη και βρίσκεται παντού, έτσι θα γλίτωνες και τα καταστροφικά αποτελέσματα που επιφέρει η μέθοδός σου.

 

Έκανα τις παραπάνω παρατηρήσεις επειδή είμαι τρελός επιστήμονας και δίνω λίγη περισσότερη σημασία σε τέτοιου είδους θέματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μείωσαν καθόλου την ιστορία στα μάτια μου.

Γνώμη μου είναι πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό διήγημα. Συγχαρητήρια!

 

Καλωσόρισες στις Βιβλιοθήκες του φόρουμ. Περιμένω κι άλλα από εσένα σύντομα.

Edited June 25, 2011 by Mesmer

[天龍Chris]

Παρα πολυ καλο διηγημα! Το διαβασα με ενδιαφερον μεχρι το τελος! Ακρως ενδιαφερουσα παρουσιαση των δρακων ως Διαστημικων πλασματων!

[Cyrano]

Ενδιαφέρον και φιλόδοξο διήγημα. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε ίσως να επικεντρωθείς περισσότερο πάνω στη βασική ιδέα του και να κόψεις ότι δεν είναι απαραίτητο από τις περιγραφές. Σίγουρα είναι χορταστικές κι ενδιαφέρουσες, αλλά το μέγεθος του διηγήματος δεν τις αντέχει. Διαθέτεις πληθωρική φαντασία, η ιστορία σου κατακλύζεται από πληροφορίες. Ίσως όμως είναι πάρα πολλές. Υπάρχουν για παράδειγμα μεγάλα κομμάτια διαλόγου που δεν ακούγονται φυσικά, μιας κι ο μόνος σκοπός τους είναι να τις μεταδώσουν. Ο κόσμος που δημιουργείς μπορεί μια χαρά να σταθεί χωρίς τις περισσότερες από αυτές, η δυναμική της ιστορίας σου δεν πρόκειται να χάσει τίποτα.

 

Ένας άλλος λόγος που το γράφω αυτό, είναι ότι ένας τόσο σύνθετος κόσμος απαιτεί πολύ προσεχτικό σχεδιασμό όσον αφορά το χειρισμό των φυσικών νόμων κι εδώ η ιστορία σου πάσχει σε αρκετά σημεία, όπως επισήμανε κι ο Mesmer. Θα σου δώσω μόνο ένα δύο παραδείγματα. Αν οι Δράκοι έχουν μάζα αρκετή για να διπλασιάσει το μέγεθος μιας μαύρης τρύπας, τότε κι οι ίδιοι θα είχαν μετατραπεί σε μαύρες τρύπες. Το ίδιο ισχύει και για το σκάφος του Αρκάντι. Επίσης (αν τα θυμάμαι καλά) κατά την απορρόφηση μιας μεγάλης μάζας από μια μαύρη τρύπα, δε λαμβάνει χώρα κάποια έκρηξη, αλλά μόνο δευτερεύουσα έκχυση ακτινοβολίας. Αρκεί να μειώσεις λίγο την τάξη μεγέθους των Δράκων και τις αποστάσεις που διανύονται κι όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν. Μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολικό να πρέπει ν' ασχοληθεί κανείς τόσο πολύ με τη φυσική σε ένα τέτοιο διήγημα, αλλά πολλοί αναγνώστες επιστημονικής φαντασίας είναι εξοικειωμένοι με τα πολύ βασικά της αστροφυσικής και θ' αδικήσουν το διήγημά σου κολλώντας στις λεπτομέρειες.

 

Αρκετά όμως με την γκρίνια. Για πρώτη προσπάθεια στην επιστημονική φαντασία, είναι πραγματικά εντυπωσιακή, μπράβο. Περιμένω την επόμενη. Καλή συνέχεια.

 

 

[Nirgal]

Καταρχάς να σας ευχαριστήσω όλους για τα πολύ καλά λόγια.

Ειδικά το σχόλιο "Θα την αγόραζα" οδήγησε το χαμόγελο στ' αυτιά μου.

 

Τώρα...

Σχετικά με τα άτοπα περί φυσικών νόμων, εννοείται ότι πάρα πολλά (αν όχι όλα όσα έγραψα) δεν στέκουν.

Το διήγημα, όμως :

α) το έγραψα εντός μερικών ωρών (μέσα σε τρεις ημέρες από τη στιγμή που μου κατέβηκε η ιδέα)

β) αρχικά το τοποθετούσα σε περιβάλλον καθαρά φάνταζι (με μάγους, δράκους όπως τους έχουμε μάθει μέσα από ανάλογους κόσμους και ιππότες-κυνηγούς δράκων).

γ) επειδή είμαι περισσότερος φαν του scifi δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου ότι απ' την αρχή ήθελα να γράψω scifi και γι' αυτό κατέληξα να τοποθετήσω Δράκους στο διάστημα.

δ) όταν τα πήρα απόφαση, η πρώτη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν Δράκοι μεγάλοι όσο πλανήτες.

ε) από αυτήν και μόνο την εικόνα κατάλαβα ότι στην πορεία θα ξευτίλιζα πάρα πολλούς φυσικού νόμους, οπότε σκέφτηκα ότι αν είναι να μην στέκουν κάποια στοιχεία που θα παρουσίαζα, καλύτερα θα ήταν να μην στέκουν για τα καλά.

 

 

στ) πρωταρχικός στόχος μου ήταν (και νομίζω ότι αυτό είναι και η ουσία κάθε ιστορίας) να πω καλά μια ιστορία με Δράκους στο διάστημα και όχι να τηρήσω τους νόμους που διέπουν το σύμπαν μας.

 

ζ) το σύμπαν της ιστορίας μου, αν το καλοσκεφτεί κάποιος, θα καταλήξει ότι δεν είναι το δικό μας. Αν στο μέλλον αποδειχτεί ότι στο σύμπαν μας υπάρχουν όντα σαν τους Δράκους που περιγράφω, τότε σίγουρα η αλληλεπίδρασή τους με μελανές οπές δεν θα έχει αποτελέσματα όπως αυτό που περιγράφω.

 

 

η) η ιστορία παίρνει διόρθωση ακόμα και σε θέματα χρήσης της γλώσσας, καθώς και σε ανάπτυξη χαρακτήρων και καταστάσεων (συμφωνώ απόλυτα με το ζήτημα «γιατί οι Δράκοι αλληλοσκοτώνονται, ποιος ο λόγος, δεν φαίνεται πουθενά»). Όμως, οφείλω να θυμίσω ότι την έγραψα με αφορμή το διάγραμμα του διαγωνισμού Πλοτς#1 και το όριο των λέξεων ήταν 3000, το οποίο δεν κατάφερα να τηρήσω. Οι ικανότητές μου ως συγγραφέας δεν θα μου επέτρεπαν να δώσω όσα έδωσα με την ιστορία που έγραψα, αλλά σε μικρότερο κείμενο. Τονίζω ότι εγώ δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα, κάποιος άλλος, δεν ξέρω.

 

θ) έτσι κι αλλιώς συμφωνώ με όλα τα σχόλια και τις παρατηρήσεις που μου έχετε κάνει (περισσότερο με το «θα το αγόραζα») και εννοείται ότι θα ήθελα να ακούσω κι άλλα. Όσα έγραψα σε αυτό την απάντηση ήταν καθαρά για να συμμετάσχω στην κουβέντα.

[Nirgal]

Για όποιον ενδιαφέρεται, ας ρίξει μια ματιά και σ' αυτό :

 

http://tvxs.gr/news/sci-tech/%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%8C-%CE%BA%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CE%B1%CF%81

[Nienor]

Η ιστορία αυτή είναι γοητευτική. Δεν έχω μια λέξη που να την περιγράφει καλύτερα.

 

Οι χειρισμοί σου όσο αφορά στα βήματα είναι εξαιρετικά λεπτοί και τέλειοι κατά τη γνώμη μου, φαίνεται να έχεις πιάσει την ουσία από το καθένα και να μας τα μεταφέρεις με τον καλύτερο τρόπο.

 

Σίγουρα δεν είμαι σε θέση να σου πω πως φαίνεται το εγχείρημα από επιστημονικής απόψεως (είμαι από αυτούς που δεν τους νοιάζει κι όλας καθόλου) όμως μπορώ να σου πω ότι από άποψη του πως κυλάει ο εσωτερικός σου κόσμος δε μου έχεις αφήσει καθόλου κενά. Είναι όλα στη θέση τους για μένα.

 

Μια σκέψη μου, που ενδεχομένως θα μπορούσε να βοηθήσει είναι ότι σε επίπεδο χτισίματος του κόσμου η αίσθηση που έχω α) για το πως σκέφτονται, κινούνται, φέρονται οι δράκοι: χαώδης, κάτι που σε καμία περίπτωση δε θα καταλάβαινα β) οι άνθρωποι παρόλο που έχουν γίνει Άνθρωποι είναι απλά άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσα να ταυτιστώ. Βρίσκω πως αυτό δεν το χρησιμοποιείς σε όλη τη διάρκεια του διηγήματος γιατί υπάρχουν σημεία στα οποία καταλαβαίνω περισσότερο τι "θέλει" και "μπορεί" ο δράκος παρά ο άνθρωπος. Θα το ήθελα ανάποδα, παντού, και νομίζω πως αυτό ακριβώς θα ήταν που θα σου έλυνε και το θέμα του ποιος είναι ο σκοπός του παιχνιδιού, αφού εξ ορισμού, σαν ανθρώπινο είδος δε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε, δε θα μπορούσαμε να το συλάβουμε με το μικρό φτωχό μας μυαλό. Και γενικά, έτσι το εξέλαβα, απλά θεωρώ ότι ίσως θα μπορούσες να το έχεις υποστηρίξει περισσότερο, αν μαθαίναμε ακόμα λιγότερα για τους δράκους, αν ήταν πιο αινιγματικοί.

 

Μου αρέσει πάρα πολύ η γλώσσα που χρησιμοποιείς. Είναι ταυτόχρονα ντόμπρα και ποιητική μαζί σε ένα πολύ όμορφο πάντρεμα, που εμένα συγκεκριμένα με ένα να διαβάσω ένα μεγάλο διήγημα σα να ήταν μόνο 2-3 χιλιάδες λέξεις όλο κι όλο. Ρέει όμορφα.

 

Τέλος, μου αρέσει ο τρόπος που έχεις χωρίσει τις σκηνές. Ξέρουμε εξαρχής ποιος θα είναι εκεί και ποιος μας αφορά, χωρίς όμως αυτό να δημιουργεί spoiler ή να γίνεται μονότονο.

[Naroualis]

Γενικά: Συγκινητικό και ενδιαφέρον. Οπωσδήποτε δεν θα περάσει απαρατήρητο από κανέναν.

 

Μου άρεσε: Η ιδέα. Ξέρω, κοινότυπο, αλλά ιδέα κι η διαχείριση του «θέματος» που έδωσε ο Σκάννερ ήταν εξαιρετικές. Σχεδόν δεν το συνειδητοποίησα αρά μόνο όταν έφτασε η σκηνή της «μάχης». Αποπνέει μια τρυφερότητα απέναντι στους ήρωές της που οπωσδήποτε σε κερδίζει.

 

Δε μου άρεσε: Είχες δύο σημεία με πολύ tell, που με ξένισαν, με την έννοια ότι ξεχώριζαν από το υπόλοιπο αφηγηματικό ύφος τους κειμένου. Το ένα είναι η «εισαγωγή» στο Αρκάντι και Δέρκων και το άλλο η «εισαγωγή» στο Μελανή Οπή. Είναι χτυπητά διαφορετικά από το υπόλοιπο. Δέχομαι ότι οι πληροφορίες που θέλεις να μου δώσεις με αυτά είναι απαραίτητες, αλλά θα μου άρεσε αν μπορούσες να τις δώσεις με πιο ήπιο τρόπο. Επίσης θα ήταν καλύτερα για λόγους προοικονομίας να θυμόταν εξαρχής ο Αρκάντι το λόγο της αποστολής του κι απλά να μην έχει κατανοήσει πού τον στέλνει ο Δέρκων.

Edited July 4, 2011 by Naroualis

[Martin Ocelotl]

Εγραψες κάτι καλό, κι αυτός είναι ο λόγος που σου λέω ό,τι έχω να σου πώ απρόσκλητος.

Αλλα σκέψου τούτο εδώ... έχεις δράκους κοσμικού μεγέθους που τρέφονται από ήλιους και πλανητικά συστήματα. Όντα που στη μυθοπλασία σου, αποτελούν εμπόλεμες, έλλογες κι αειζωες υπάρξεις.

Τους βάζεις να επικοινωνούν με τον άνθρωπο που έστω κι αν κάποτε φτάσει να μετράει τη ζωή του σε χιλιετηρίδες... θα έχει πεπερασμένο χρόνο ζωής και αντιληπτικής ικανότητας. Εκτός κι αν δεν είναι ακριβώς απόγονοι του είδους μας αλλά κάτι που δεν ξέρω και δεν μου λες.

Η επικοινωνία μεταξύ δυό τόσο διαφορετικών όντων, πρέπει να αποτελεί μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, που ίσως θα έπρεπε να αποδοθεί λογοτεχνικά στους διαλόγους όσο και την περιγραφή του συναισθηματικού κόσμου των ηρώων σου. Κάτι που δεν είδα να συμβαίνει.

 

ΟΙ δράκοι σου, είναι πολύ ανθρώπινοι για τις ιδιότητες που τους αποδίδει η ιστορία σου και ο (οι) άνθρωπος πολύ κοινότυπος και μαχμουρλής για διαγαλαξιακός κυνηγός Δράκων και ταξιδευτής του σύμπαντος.

Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με την φυσική της κοσμοπλασίας σου καθώς δεν παίζει κανένα σημαντικό ρόλο στην διήγηση, αν και προσπάθησες να κερδίσεις αληθοφάνεια με την χρήση εξηγήσεων και περιγραφών για φαινόμενα κοσμικού χαρακτήρα. Κάτι που δεν ήταν απαραίτητο έτσι κι αλλιώς.

Η ανάμιξη των ειδών μου άρεσε αν και δεν δίνω καμιά ιδιαίτερη σημασία στα ειδή και τους διαχωρισμούς τους. Έτσι δεν έχω καμιά σοβαρή γνώμη για τέτοια παιχνίδια ετικέτας.

 

Δέν θα αγόραζα αυτή την ιστορία σου λοιπόν, αλλά ελπίζω να θελήσω να αγοράσω κάποια απ αυτές που θα γράψεις στην συνέχεια.

Απ' ότι μου φαίνεται, το μπορείς.

[Nirgal]

Εγραψες κάτι καλό, κι αυτός είναι ο λόγος που σου λέω ό,τι έχω να σου πώ απρόσκλητος.

Τι εννοείς με το "απρόσκλητος";

 

Αλλα σκέψου τούτο εδώ... έχεις δράκους κοσμικού μεγέθους που τρέφονται από ήλιους και πλανητικά συστήματα. Όντα που στη μυθοπλασία σου, αποτελούν εμπόλεμες, έλλογες κι αειζωες υπάρξεις.

Τους βάζεις να επικοινωνούν με τον άνθρωπο που έστω κι αν κάποτε φτάσει να μετράει τη ζωή του σε χιλιετηρίδες... θα έχει πεπερασμένο χρόνο ζωής και αντιληπτικής ικανότητας. Εκτός κι αν δεν είναι ακριβώς απόγονοι του είδους μας αλλά κάτι που δεν ξέρω και δεν μου λες.

Η επικοινωνία μεταξύ δυό τόσο διαφορετικών όντων, πρέπει να αποτελεί μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, που ίσως θα έπρεπε να αποδοθεί λογοτεχνικά στους διαλόγους όσο και την περιγραφή του συναισθηματικού κόσμου των ηρώων σου. Κάτι που δεν είδα να συμβαίνει.

ΟΙ δράκοι σου, είναι πολύ ανθρώπινοι για τις ιδιότητες που τους αποδίδει η ιστορία σου και ο (οι) άνθρωπος πολύ κοινότυπος και μαχμουρλής για διαγαλαξιακός κυνηγός Δράκων και ταξιδευτής του σύμπαντος.

Ναι! Ναι! Ναι! Συμφωνώ. Το σύμπαν αυτό τραβάει την προσοχή, αλλά έχει κενά. Οι Άνθρωποι είναι τελικά άνθρωποι και οι Δράκοι όχι και τόσο Θεοί, απλώς οι νταήδες του σύμπαντος. Συμφωνώ, λοιπόν, σε όλα.

Ο κόσμος μ' αρέσει και ελπίζω στο μέλλον να τον μεγαλώσω λίγο.

[Martin Ocelotl]

Για το "απρόσκλητος" απάντησα με ΠΜ.

[Sonya]

Χα! Το διάβασα κι αυτό (σιγά μη μου γλύτωνε :Ρ)

 

Έχεις ταλέντο. Αυτό νομίζω ότι είναι προφανές. Παντρεύεις ΕΦ με φάνταζι με τρόπο που αφοπλίζει τον αναγνώστη από οποιοδήποτε λογικό επιχείρημα (δηλαδή οποιαδήποτε έλλειψη τήρησης φυσικών νόμων) θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Δε με νοιάζει για τις μαύρες και τις φουξια τρύπες κι αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα. Με νοιάζει που διάβασα ένα διήγημα γεμάτο ευρηματική φαντασία, καλογραμμένο, μια ΙΣΤΟΡΙΑ που μπορεί να με συντροφεύσει στον ύπνο μου και να με κάνει να ταξιδέψω στις ράχες των δράκων.

 

Νομίζω ότι κατάλαβα το παιχνίδι, αλλά δεν είμαι σίγουρη, οπότε το βάζω σε σπόιλερ

 

 

κάθε είδος έχει την εποχή του κι όσο μεγαλύτερη δύναμη αποκτά, τόσο πιο αυτοκαταστροφικό γίνεται, μέχρι να παρακμάσει (να αλληλοσκοτωθεί) και να το ακολουθήσει το επόμενο κυρίαρχο είδος. Το μήνυμα και το νόημα εδώ είναι ασύλληπτα δυνατό (στην περίπτωση που έχω καταλάβει σωστά) και δίνεται τόσο διακριτικά και μαστόρικα που σου βγάζω το καπέλο (πάλι), φοράω την μπλούζα της γκρούπι και τσιρίζω "Σταμάτη Σταμάτη" για τον ευφυέστατο (πάλι) τρόπο με τον οποίο βάζεις το δάχτυλό σου πάνω στην πληγή μέχρι να φτάσει στο κόκκαλο. Αλλά μπορεί να έχω καταλάβει άλλα γι άλλα και να λέω μαλακίες. Ελπίζω να μην λέω, γιατί μου πάει η μπλούζα της γκρούπι :Ρ

 

 

All in all, για ακόμα μία φορά ζωγράφισες!

 

 

[Eugenia Rose]

Πολύ καλό διήγημα και όντως το πάντρεμα της ΕΦ με το Φανταζυ εδώ λειτουργεί υπέρ σου γιατί δεν δίνουμε σημασία στο αν ισχύουν στην Φυσική αυτά που μας αναλύεις. Αντίθετα τα δεχόμαστε ως τμηματα που πλαισιώνουν την ιστορία σου και την βοηθούν να ζωντανεψει μπροστά μας. Πραγματικά οι περιγραφές σου είναι καταπληκτικές, μαγευτικές θα έλεγα. Είσαι σαν την αρσενική Lady Nina και αυτό είναι κοπλιμαν γιατί πάντα μου αρέσει ότι γράφει.

Πραγματικά τα δυνατά σου σημεία είναι δύο για μένα 1) οι ιδέες σου που έχουν πάντα μια πρωτοτυπία, μέχρι τώρα τουλαχστον, και 2) η πολύ ζωντανή και ποιητική αφήγηση.

Οκ κάποια σημεία ήθελαν λιγότερο tell αλλά εμένα η ένστασή μου βρίσκεται κυρίως στην κορύφωση του διηγήματος σου.

Πιστεύω πως η κορύφωση είναι η ανατροπή ότι ο Αρκάντι συμπαρασύρει την Μπεβάρ στο χαμό και τον δυο τους.

Ίσως αν αφιέρωνε λίγες ακόμα λέξεις σε αυτό το σημείο να το έκανε πιο παραστατικό και να έκανες πιο δυνατή την κορύφωσή του. Αυτό στο λέω γιατί ενώ το κείμενο στο σύνολό του έιναι δυνατό από αφήγήσεις στο σημείο αυτό δεν βλέπω την ένταση και την εκπληξη της Μπεβαρ με την ιδέα ότι έχασε. Ούτε την Λύτρωση του Αρκάντι μετά απο τόσες ταλαιπωρίες. Καλύτερα λοιπόν να το έδειχνες απο την πλευρά και των τριών παρά μόνο από του Λονγκ που δεν έχει και ιδιαίτερα συναισθήματα γι αυτό.

Το τέλος επίσης μου άρεσε πολύ όπως και η επανάληψη της φράσης

μερικές χιλιάδες αστρικά συστήματα που για κακή τους τύχη βρίσκονταν κοντά στο κέντρο, έγιναν σκόνη.

 

Πολύ πολύ καλο διήγημα.

Edited July 6, 2011 by Eugenia Rose

[Tiessa]

Αντιρρήσεις; Πολλές. Ήδη με κάλυψαν οι περισσότεροι ως προς τα σημεία που υπάρχουν κραυγαλέες παραβιάσεις όλων των νόμων και της λογικής.

Ανάγνωση; Μονορούφι. Ούτε που κατάλαβα ότι ήταν πάνω από 5000 λέξεις.

Πλοτς; Άριστα και με μεγάλη προωτοτυπία.

 

Συμπέρασμα; Μου άρεσε. Ενάντια στη λογική μου που ψειρίζω και κυνηγάω την αναληφοθάνεια με το φλογοβόλο, εδώ σε παραδέχτηκα για το παραμύθι.

 

Edit: Ένα αισχρό ορθογραφικό.

Edited July 8, 2011 by Tiessa

[wordsmith]

Πολύ καλή προσπάθεια και σίγουρα χαωδώς ανώτερο από τη "Δικαιοσύνη". Ένα καλογραμμένο διήγημα, που δε σκοντάφτει σε γλωσσικά λάθη (αν και κάποιες λέξεις θα τις άλλαζα με πιο πετυχημένες εκφράσεις, αλλά το είπες και ο ίδιος ότι παίρνει διόρθωση σε γλωσσικά θέματα). Το στυλ του μου θυμίζει λίγο του Mesmer. Πρωτότυπη η ιδέα των δράκων στο διάστημα. Τώρα, για τις επιστημονικές ατασθαλίες... αυτά παθαίνει όποιος γράφει εφ και βάζει μέσα δράκους: τον πιάνουν οι τρελοί επιστήμονες και του αλλάζουν τα φώτα! Εγώ είμαι από αυτούς που δεν τα παίρνουν χαμπάρι κάτι τέτοια και στέκονται στη λογοτεχνική/μυθοπλαστική πλευρά. Μου άρεσε περισσότερο απ' όλα ο ολοκληρωμένος μύθος για τους δράκους, τι είναι, τι προορισμό έχουν κλπ και ειδικά αυτό εδώ το κομμάτι, που έχει μια πολύ όμορφη ιδέα:

 

Όπως και τα σκάφη των Ανθρώπων, έτσι και οι Δράκοι όταν απορροφούν και αφομοιώνουν κομμάτια κόσμων για να πάρουν ενέργεια και μάζα, αποτυπώνεται επάνω στο σώμα τους ο κάθε κόσμος. Πολλοί Ταξιδευτές διηγούνταν ιστορίες με μυθικούς Δράκους που συνάντησαν και στο θόρυβο που έκαναν με το πέταγμά τους, αν αφουγκραζόσουν καλά, μπορούσες να ακούσεις τις κραυγές αγωνίας των κόσμων που αφομοίωσαν.

 

Αλλά συμφωνώ 100% με τη Naroualis ότι έχεις πολύ περισσότερο tell από όσο χρειάζεται. Ειδικά το τελευταίο κεφάλαιο έπρεπε να το τελειώσεις στη φράση "Νικητής ήταν ο Δέρκων". Έχεις πει ήδη αρκετές φορές πώς καθορίζεται ο νικητής στο Παιχνίδι και ο αναγνώστης θα καταλάβει και μόνος του γιατί νικάει ο Δέρκων (ωραίο όνομα btw). Άντε να έβαζες και μερικές φράσεις ακόμα, για να μην κλείνεις ξερά. Αλλά το πολύ ωραίο twist του τέλους το χαλάς λιγάκι με το tell. Εδώ το λινκ, αν θέλεις λεπτομέρειες.

 

Γενικά μπράβο, μπήκες δυναμικά στη συγγραφική ομάδα του φόρουμ!

[Nirgal]

Ευχαριστώ wordsmith για τα πολύ καλά σου λόγια. Η μόνη ένσταση αφορά στην σύγκριση με την "Δικαιοσύνη". Νομίζω ότι το αδικείς λίγο. Εξάλλου οι δύο ιστορίες είναι εντελώς διαφορετικές, όχι μόνο στο τι πραγματεύονται (ο "Δράκος" είναι παραμύθι, ενώ η "Δικαιοσύνη" νομίζω ότι ανήκει στην πολιτική scifi), αλλά (εννοείται) και στο ύφος (κάτι που εσύ ξέρεις καλύτερα).

 

Όσο για τον κανόνα "show don't tell", σίγουρα έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να μάθω να τον εφαρμόζω όσο και όπως πρέπει στις ιστορίες μου, αλλά νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες φορές κατά τις οποίες "οι κανόνες υπάρχουν για να τους σπάμε".

[Cassandra Gotha]

Όσο για τον κανόνα "show don't tell", σίγουρα έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να μάθω να τον εφαρμόζω όσο και όπως πρέπει στις ιστορίες μου, αλλά νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες φορές κατά τις οποίες "οι κανόνες υπάρχουν για να τους σπάμε".

Τίποτα δεν είναι ευαγγέλιο.