Eroviana Posted March 2, 2005 Share Posted March 2, 2005 Ο ιστός Η Ασπρομαλλούσα είναι το κέντρο των πάντων. Καθισμένη στην κουνιστή πολυθρόνα της κεντάει ασταμάτητα το εβένινο νήμα της. Η βελόνα χορεύει με την κλωστή. Η βελόνα συναντάει τη δίδυμή της. Κλωστή με κλωστή συνεχίζουν την άνοδο και το Αιώνιο Ρούχο μεγαλώνει. Κάθε φορά που το ισχνό, κοκαλιάρικο χέρι χαϊδεύει το ύφασμα, μια ψυχή ζωντανεύει. Όταν τρέμει το δάχτυλο, κάποιος αρρωσταίνει. Όταν ξεφεύγει ένας πόντος, κάποιος πεθαίνει… Έτσι αφήνονται όλα στην τύχη’ όλα στην κρίση της ανέκφραστης ασπρομάλλας γριούλας. Υφαίνει με τρόπο αδιάφορο’ χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Τι θα γίνει αν κάποια στιγμή βαρεθεί και σταματήσει; Αυτό είναι το μέγα ερώτημα των κατοίκων του Αιώνιου Ρούχου. Δεν αναρωτιούνται για τον Δημιουργό – αυτό άλλωστε το ξέρουν. Δεν ανησυχούν για την Πραγματικότητα και την Αλήθεια – κι αυτές τις γνωρίζουν πολύ καλά. Μόνο για τις διαθέσεις της Ασπρομαλλούσας. Γι αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι ευχαριστημένη. Κάθε Περίοδο ανατρέφουν εκείνα τα βρωμερά ζωάκια που παράγουν την κλωστή. Φροντίζουν αργότερα να την επεξεργαστούν και να της δώσουν χρώμα. Όταν βάφουν την κλωστή πρέπει να έχουν στο μυαλό τους κι ένα σχήμα, αλλιώς η κλωστή είναι άχρηστη. Πόσες φορές δεν πέθαναν ψυχές από λάθος επεξεργασία; Και πόσες φορές δεν έχουν γεννηθεί άμορφες μάζες σάρκας από στείρα μυαλά, που δεν μπορούσαν να μορφοποιήσουν σχήματα στο μυαλό τους; Η Ασπρομαλλούσα δεν ανακατευόταν. Είχε εξηγήσει από την Άδικη Αρχή του Αιώνιου Ρούχου τι πρέπει να κάνουν οι κάτοικοι. Τα λάθη δεν ήταν δικά της και δεν την ένοιαζε να τα εξαφανίσει. Κάποιος – αδιάφορο το ποιος – θα μπορούσε να γελάσει με τα καμώματα των Αιώνιων Ρουχοκατοίκων. Ήθελαν να ζήσουν και αυτό έκαναν. Αν για το σκοπό αυτό έπρεπε να υπηρετούν μια γιγάντια γριούλα, που είχε έλλειψη της γυναικείας κυκλοθυμικότητας, ας ήταν. Κι ας γελούσαν κάποιοι. Έτσι συνέχιζε η Ασπομαλλούσα το κέντημα’ έτσι συνέχιζαν αυτά άμοιρα πλάσματα να προσφέρουν την πρώτη ύλη για τον κόσμο τους’ έτσι συνέχιζαν και η κλωστή με τη βελόνα τον ατέρμονο χορό τους. Ίσως να μη βαρεθεί Ποτέ η γριούλα να κεντάει’ ίσως να σταμάτησε ήδη. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει ευτυχία στον ιστό, ό,τι και να γίνει… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted March 2, 2005 Share Posted March 2, 2005 Μια διάθεση κατάθλιψης και παρανοϊκότητας διατρέχει την βιβλιοθήκη... πραγματικά υπέροχο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 (edited) Eroviana, ένα πανέμορφο αλληγορικό παραμύθι που εμένα τουλάχιστον μου ζέστανε την καρδιά (παρά τις κάποιες φρικαλέες σκηνές). Το λατρεύω αυτό το στυλ διήγησης. Περισσότερα, Pls. Και μάλιστα αν έφτιαχνες περισσότερες λεπτομέρειες και ήταν μεγαλύτερο το κείμενο θα το λάτρευα ακόμα περισσότερο! Edited March 3, 2005 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
distaros Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Τέλειο...Μπορείς όντως να γράψεις πολλά πάνω στο αρρωστημένο σύμπαν που μόλις δημιούργησες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Πάρα πολύ καλό... Μήπως φταίει η έμφυτη φως-στο-τούνελ τάση μου που πιστεύω πως στον ιστό υπάρχει η ευτυχία αλλά η γριούλα και οι ρουχοκάτοικοι δεν ασχολούνται αρκετά μαζί της ώστε να τους προσέξουν και να τους προσέξει...; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 (edited) Φρικτά όμορφη αλληγορία! Αυτές οι περίεργες κοσμο-ιδέες είναι εξαίσιες! Προσωπικά θα σου πρότεινα όχι να γράφεις πάνω σε αυτόν τον κόσμο-ιδέα, αλλά να επινοήσεις κι άλλους περίεργους κόσμους! Βέβαια αν τα κάνεις both, ακόμα κάλυτερ! Μπράβο! Edited March 3, 2005 by Μελδόκιος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Eroviana, σου έχω ξαναπεί ότι οι ιδέες που έχεις για πρωτότυπους ψυχεδελικούς κόσμους είναι γαμάτες. Όπως είπαν κι οι άλλοι, θα ήθελα να δω πιο πολλά για τον Ιστό, αλλά κι αυτό καθαυτό το κομμάτι δε με αφήνει καθόλου ανικανοποίητο. Είναι ένα πολύ όμορφο flash fiction. Μια παρατήρηση μόνο πάνω σε μία λέξη έχω -- "Έτσι αφήνονται όλα στην τύχη’ όλα στην κρίση της ανέκφραστης ασπρομάλλας γριούλας." Η λέξη κρίση δε νομίζω ότι ταιριάζει, γιατί όπως περιγράφεις τα υπόλοιπα, όλα έρχονται στην τύχη, ή περίπου στην τύχη, Δηλαδή, τρέμει το χέρι της Ασπρομαλλούσας και χάνεται μια ψυχή κτλ. Δεν είναι ακριβώς στην "κρίση" της, οπότε. Είναι στο "έλεός" της, όμως, ή στο "χέρι" της, ή κάτι παρόμοιο (ούτε κι αυτές οι λέξεις που είπα, τώρα, μου αρέσουν, για να πω την αλήθεια). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Ooooo.... πολύ ωραίο! Και καταθλιπτικό. Μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Αρκετά παρανοϊκό και ευφυές, με ικανοποιητικό μέγεθος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted March 3, 2005 Author Share Posted March 3, 2005 (edited) Να'στε καλά. Δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση Η αλήθεια είναι ότι είναι σχετικό με αυτό που είπε ο Βάρδος στο τόπικ με τα όνειρα(περί daydreaming ο λόγος). Επέστρεφα απ'τη σχολή μου και μέσα στο λεωφορείο ήταν μια γριούλα που με κάρφωνε με τα μάτια της. Δεν υπήρχε ούτε καλοσύνη ούτε κακία στη ματιά της. Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα οι γριούλες με φρικάρουν(ακόμα κι οι γιαγιάδες μου, αλλά αυτές τις έχω συνηθίσει ). Δε νομίζω να το συνεχίσω, γιατί δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια έμπνευση της στιγμής. Αν κάποιος θέλει να το συνεχίσει ή να βασιστεί πάνω σ'αυτό για να γράψει, δεν έχω κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα που θα μ'ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Και ναι Nienna είσαι υπερβολικά αισιόδοξη Edited March 3, 2005 by Eroviana Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted April 6, 2005 Share Posted April 6, 2005 Εμπνευσμένος κόσμος που βασίζεται στην υποκειμενικότητα ενός ατόμου (γριούλα εν προκειμένω). Κάπως καταθλιπτική αυτή η ιδέα, το να στηρίζεται όλος ο κόσμος σε ένα άτομο που διατηρεί την ατομικότητά του... Όμορφο το γράψιμο, κυλάει στρωτά και όσο χρειάζεται κατά τη γνώμη μου. Θα συμφωνήσω με τη Nienna όμως όσο αφορά στην ελπίδα, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο' δε θα ήθελα με τίποτα να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο (αν μου πει τώρα κάποιος ότι ο κόσμος που ζω είναι κάπως παρόμοιος θα μου κάνει μεγάλο κακό ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted April 28, 2005 Share Posted April 28, 2005 Ο ιστός Η Ασπρομαλλούσα είναι το κέντρο των πάντων. Καθισμένη στην κουνιστή πολυθρόνα της κεντάει ασταμάτητα το εβένινο νήμα της. Η βελόνα χορεύει με την κλωστή. Η βελόνα συναντάει τη δίδυμή της. Κλωστή με κλωστή συνεχίζουν την άνοδο και το Αιώνιο Ρούχο μεγαλώνει. Κάθε φορά που το ισχνό, κοκαλιάρικο χέρι χαϊδεύει το ύφασμα, μια ψυχή ζωντανεύει. Όταν τρέμει το δάχτυλο, κάποιος αρρωσταίνει. Όταν ξεφεύγει ένας πόντος, κάποιος πεθαίνει… Έτσι αφήνονται όλα στην τύχη’ όλα στην κρίση της ανέκφραστης ασπρομάλλας γριούλας. Υφαίνει με τρόπο αδιάφορο’ χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Τι θα γίνει αν κάποια στιγμή βαρεθεί και σταματήσει; Αυτό είναι το μέγα ερώτημα των κατοίκων του Αιώνιου Ρούχου. Δεν αναρωτιούνται για τον Δημιουργό – αυτό άλλωστε το ξέρουν. Δεν ανησυχούν για την Πραγματικότητα και την Αλήθεια – κι αυτές τις γνωρίζουν πολύ καλά. Μόνο για τις διαθέσεις της Ασπρομαλλούσας. Γι αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι ευχαριστημένη. Κάθε Περίοδο ανατρέφουν εκείνα τα βρωμερά ζωάκια που παράγουν την κλωστή. Φροντίζουν αργότερα να την επεξεργαστούν και να της δώσουν χρώμα. Όταν βάφουν την κλωστή πρέπει να έχουν στο μυαλό τους κι ένα σχήμα, αλλιώς η κλωστή είναι άχρηστη. Πόσες φορές δεν πέθαναν ψυχές από λάθος επεξεργασία; Και πόσες φορές δεν έχουν γεννηθεί άμορφες μάζες σάρκας από στείρα μυαλά, που δεν μπορούσαν να μορφοποιήσουν σχήματα στο μυαλό τους; Η Ασπρομαλλούσα δεν ανακατευόταν. Είχε εξηγήσει από την Άδικη Αρχή του Αιώνιου Ρούχου τι πρέπει να κάνουν οι κάτοικοι. Τα λάθη δεν ήταν δικά της και δεν την ένοιαζε να τα εξαφανίσει. Κάποιος – αδιάφορο το ποιος – θα μπορούσε να γελάσει με τα καμώματα των Αιώνιων Ρουχοκατοίκων. Ήθελαν να ζήσουν και αυτό έκαναν. Αν για το σκοπό αυτό έπρεπε να υπηρετούν μια γιγάντια γριούλα, που είχε έλλειψη της γυναικείας κυκλοθυμικότητας, ας ήταν. Κι ας γελούσαν κάποιοι. Έτσι συνέχιζε η Ασπομαλλούσα το κέντημα’ έτσι συνέχιζαν αυτά άμοιρα πλάσματα να προσφέρουν την πρώτη ύλη για τον κόσμο τους’ έτσι συνέχιζαν και η κλωστή με τη βελόνα τον ατέρμονο χορό τους. Ίσως να μη βαρεθεί Ποτέ η γριούλα να κεντάει’ ίσως να σταμάτησε ήδη. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει ευτυχία στον ιστό, ό,τι και να γίνει… <{POST_SNAPBACK}> Παραμύθι που κάνει τις φλόγες στο τζάκι να ζωντανεύουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted April 28, 2005 Share Posted April 28, 2005 DAMN... that freaked me out !!!! Para polu kalo !!! Pwww spiti mou spitaki mou.... akou kei grioula... mprrrrrrrrrr... den paw sto xwrio mou gia pasxa.. teleiwse !!! :P ;P Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted April 28, 2005 Share Posted April 28, 2005 Ωραία ιστοριούλα, έχει τις προοπτικές να γίνει κάτι το παραπάνω. Όμορφη ιδέα και ωραία εκτελεσμένη. Έχεις σκεφτεί λεπτομέρειες, ή θα το αφήσεις εκεί; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted May 5, 2005 Share Posted May 5, 2005 Ήταν ένα πολύ ωραίο παραμύθι για μεγάλα παιδιά. Μελαγχολικό βέβαια, αλλά πολύ ωραίο.Ίσως βέβαια θα μπορούσε να βγει λίγο μεγαλύτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 11, 2008 Share Posted August 11, 2008 Πολύ καλό. Άδικο να πάει ξεχασμένο. Ας το διαβάσουν και οι νεότεροι (που χτυπιούνται να βγάλουν 1000 λέξεις). Where are you Eroviana? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted August 12, 2008 Author Share Posted August 12, 2008 Εδώ είμαι! Υπάρχω, αν και δε μου φαίνεται Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 22, 2010 Share Posted June 22, 2010 Σαν τον Ντίνο πριν δυο χρόνια, εκτελλώ σήμερα χρέη τελάλη. "Διαβάστε αυτό! Είναι πολύ καλό! Το ανέσυρα απ' τα βάθη της βιβλιοθήκης!" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.