Nihilio Posted June 30, 2011 Share Posted June 30, 2011 Είδος: Science Fantasy Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 2161 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: για το plots #1 --- Ο Μονόλιθος υψωνόταν αγέρωχος, σχίζοντας στα δύο τον πορφυρό ουρανό. Στεκόμουν μόνος στην άκρη του λεκανοπεδίου και μία κοιτούσα το Μονόλιθο και μία τον μικρό κρύσταλλο που είχε ριζώσει βαθιά μέσα στο χέρι μου. Δυστυχώς ο κύριος εξέπνευσε πριν μία εβδομάδα, μου είχε πει ο Άλβις όταν μπούκαρα μέσα στο ανάκτορο του γέρου. Δυστυχώς δε γνωρίζω τι είναι το δέμα που σας έστειλε. Το κάθαρμα γνώριζε όμως και τα ξέρασε όλα μόλις του κόλλησα το πιστόλι στον κρόταφο. Πρώτα τα τίναξε ο γέρος και μετά έβαλε τον υπηρέτη του να στείλει τα τρία πακέτα στους τρεις πιστούς μισθοφόρους του. Λογικό, δεν ήταν εύκολο να το κάνει όσο ζούσε, όπως με τρόμο κατάλαβα: το δωράκι του είχε ενωθεί με το νευρικό μου σύστημα και μόνο πεθαίνοντας θα ελευθερωνόμουν από αυτό. Δεν το επέλεξα, βέβαια. Αντίθετα, άνοιξα το κουτί που μου έφερε ο ταχυδρόμος και το μαραφέτι τινάχτηκε σαν φασουλής και τα πλοκάμια που έφερε στη βάση του χώθηκαν αμέσως στη σάρκα μου. Ο γιατρός που με εξέτασε μου είπε κάτι για συμβιωτική ένωση και για ανεπανόρθωτες βλάβες σε περίπτωση βίαιης αφαίρεσης και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Ελπίζω ότι και οι άλλοι δύο έψαξαν το ίδιο καλά και θα βρεθούν εδώ σύντομα – δεν αντέχω να τους περιμένω για πολύ ακόμα. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω τι ήταν το δώρο του γέρου. Όλοι μας είχαμε δει το φυλαχτό που είχε στο λαιμό του, τον κύκλο από μαύρο κρύσταλλο που φαινόταν να ενώνεται με το δέρμα του ακριβώς ανάμεσα στο στέρνο και το περίεργο εξόγκωμα που είχε στο λαιμό του. Συχνά το έλεγε “καμάρι του” και το χάιδευε όταν αναφερόταν στην καλή του τύχη. Όταν λοιπόν κοίταξα το ελλειπτικό εξόγκωμα που είχε κολλήσει στο χέρι μου αναγνώρισα σχεδόν άμεσα ότι ήταν το ένα τρίτο από το φυλακτό και έτσι φρόντισα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για αυτό. Ας είναι καλά ο Άλβις και τα ημερολόγια που είχε κρατήσει ο γέρος. Τώρα έμενε να ανακαλύψω αν και οι άλλοι δύο είχαν την ίδια ιδέα με εμένα. Και αν ονειρεύονταν κι αυτοί ήλιους ξένους και ουρανούς σαν δέρμα... Είχα αρχίσει να απελπίζομαι, όταν είδα στον ορίζοντα τη ξερακιανή σιλουέτα του Μίρβαν. Περπατούσε αμέριμνος, σα να μην ανησυχούσε μήπως του είχε στήσει κανείς ενέδρα. Περίεργο. Θα περίμενα εντελώς διαφορετική συμπεριφορά από κάποιον που η παράνοιά του μας έσωσε τα τομάρια δεκάδες φορές στο παρελθόν. Ένα βάρος κάθισε στο στομάχι μου, καθώς άρχισα να αναρωτιέμαι τι μπορεί να σχεδίαζε: Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι αλλάζουν... Ο Μίρβαν ήταν στα μισά της διαδρομής του και εγώ είχα λουφάξει ανάμεσα στα βράχια, όταν είδα για πρώτη φορά και τον Τζαγκ να πλησιάζει όσο πιο διακριτικά μπορούσε, χρησιμοποιώντας τα βράχια για κάλυψη. Έσκασα ένα χαμόγελο και έσφιξα το πιστόλι που είχα στη ζώνη μου: Αυτός τουλάχιστον φερόταν ακριβώς όπως θα περίμενα. Πήρε στον Μίρβαν πέντε λεπτά για να φτάσει ως τη βάση των βράχων. Στο μεταξύ εγώ και ο Τζαγκ παίζαμε γύρω-γύρω-όλοι καθώς εκείνος κατόπτευε τον χώρο κι εγώ του κρυβόμουν πηγαίνοντας από βράχο σε βράχο. Ήμουν σίγουρος ότι με είχε καταλάβει, γιατί σύντομα είχα καταλήξει να ψάχνω εγώ εκείνον, αντί να ψάχνει αυτός εμένα. Είχα μόλις σταματήσει ανάμεσα σε δύο ψηλές πέτρες και έψαχνα για κάποιο σημάδι του, όταν ο Μίρβαν μας φώναξε: “Σαντ! Τζαγκ!Ξέρω ότι είστε στα βράχια και κρύβεστε. Βγείτε τώρα αμέσως!” “Μίρβαν, παλιόσκυλο,” φώναξε ο Τζαγκ, “αντί να γαβγίζεις έλα στην κορυφή τώρα.” “Καλά σου λέει,” φώναξα εγώ, “τόση ώρα καθόμαστε και περιμένουμε να σύρεις ως εδώ το κουφάρι σου.” Από μέσα μου όμως ξεφυσούσα με ανακούφιση, αφού όλα έδειχναν ότι θα αποφεύγαμε κάποια ανόητη αιματοχυσία. “Και γαμώ τις κηδείες κάνουμε για τον γέρο...” Ο Μίρβαν με κοίταξε περίεργα. “Είναι αταίριαστο να χλευάζεις του νεκρούς,” μου είπε. “Έτσι όπως μας την έφερε το να τον χλευάζουμε είναι το λιγότερο,” μπήκε στη μέση ο Τζαγκ “Δε μας την έφερε. Κατά κάποιον τρόπο μας έδωσε το πιο πολύτιμο δώρο.” “Ναι, μόνο πως μας είναι άχρηστο έτσι σπασμένο στα τρία.” Κι εγώ και ο Μίρβαν συμφωνήσαμε σιωπηλά. Για αυτό και είχαμε έρθει μέχρι εδώ, για να ολοκληρώσουμε αυτό που ο γέρος δεν έκανε ποτέ του. Αυτό που ήξερε ότι έπρεπε να κάνει, αλλά δεν ήθελε να αποχωριστεί τα πλούτη και τις ανέσεις του. Και φυσικά την εξουσία του. “Ναι, αλλά πάντα δουλεύαμε μαζί για πάρτη του. Και τώρα μας έδωσε μια τελευταία αποστολή.” “Δεν μας την έδωσε αυτός ακριβώς...” “Μίρβαν, μας την έφερε, αλλά τουλάχιστον πρέπει να στείλουμε το πετράδι πίσω στον κόσμο από τον οποίο ήρθε.” Ο Τζαγκ με κοίταξε στραβά. “Τι εννοείς 'πίσω στον κόσμο από τον οποίο ήρθε';” “Αυτό που άκουσες. Το ξέρεις ότι ο γέρος δεν ήταν δικός μας. Παραήταν ψηλός και το δέρμα του... είχε άσπρο χρώμα πανάθεμά τονε. Ούτε καν ανοιχτό γαλάζιο κάτω από τα λευκά φώτα που είχε σπίτι του. Στο φως του ήλιου έμοιαζε ροζ και όχι μοβ.” “Δεν είναι τυχαίο που του δόθηκε ένα τέτοιο δώρο,” μου είπε ο Μίρβαν. “Ούτε τυχαίο που βρήκε όλην αυτήν την περιουσία,” είπε ο Τζαγκ. “Αυτό το μαραφέτι του έφερνε πάντα τα πράγματα όπως τα ήθελε.” “Αλλά θυμάσαι σε τι μπελάδες μας είχε βάλει. Πόσες φορές έπρεπε να καθαρίσουμε τις αναταραχές που έφερε το γούρι του.” Οι δύο άλλοι κούνησαν καταφατικά τα κεφάλια τους. Όλοι θυμόμασταν τα τέρατα που είχαμε αντιμετωπίσει κατά καιρούς. Τέρατα βγαλμένα από εφιάλτες κάποιου διαταραγμένου μυαλού. “Τι μα προτείνεις δηλαδή; Να ανοίξουμε αυτήν την υποτιθέμενη πύλη για τον υποτιθέμενο κόσμο του τρελόγερου; Μη μου πεις ότι πιστεύεις τις σημειώσεις του!” “Πρέπει να ανοίξουμε την πύλη!” του είπα και γύρισα προς τον Μίρβαν ζητώντας την υποστήριξή του. “Ναι,” συμφώνησε εκείνος. “Είναι ο μόνος τρόπος να μπει πίσω στον κόσμο μας ο Βάρλιν. Τα Κηρύγματα λένε πώς θα τον βρω με το Δώρο που μας έφερε ο Άγγελός Του.” Ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν. Ο Μίρβαν είχε κάνει πολλά τρελά πράγματα στη ζωή του, αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι θα ανακάλυπτε τη θρησκεία. Πόσο μάλιστα μια αίρεση αυτοκτονιών, σαν την εκκλησία του Βάρλιν. “Μας κάνεις πλάκα, έτσι δεν είναι;” “Τζαγκ, πολύ φοβάμαι ότι σοβαρολογεί... Μίρβαν, άκου, αν μείνουμε εδώ, σιγά σιγά ο Συγχρονιστής θα δημιουργήσει καταστροφικά ρήγματα στον κόσμο μας. Θα χαθούμε όλοι.” “Ο Βάρλιν είναι ισχυρός. Θα μπορέσει να αποτρέψει κάτι τέτοιο.” Είδα τα μάτια του. Ήταν τα μάτια ενός φανατικού. Δεν μπορούσα να του φέρω αντίρρηση. Ούτε μπορούσα να με φανταστώ να μένω σε έναν ετοιμοθάνατο κόσμο υπό την ηγεσία ενός τρελού θεού – αν πράγματι υπήρχε, όμως, αν πίστευα στις σημειώσεις του γέρου, εκεί έξω ζούσαν πολλά πλάσματα με τόσο προηγμένη τεχνολογία που θα μπορούσε κανείς να τα θεωρήσει θεούς. Κι αν ο Βάρλιν ήταν κάποιο από αυτά; “Εντάξει,” είπα στον Μίρβαν, “θα ανοίξουμε την πύλη για το θεό σου και αμέσως μόλις φτάσει εδώ, εγώ θα φύγω για τον κόσμο που έλεγε ο γέρος στο ημερολόγιό του. Τζαγκ, αν θες ακολούθησέ με. Σίγουρα θα χρειάζονται δύο καλούς μισθοφόρους εκεί έξω.” “Μου κάνετε πλάκα, έτσι δεν είναι; Θεοί και μισθοφόροι σε κάτι αναθεματισμένες φανταστικές χώρες. Θα ήμουν πολύ μαλάκας αν παρέδιδα έτσι απλά κάτι που θα με κάνει – που θα μας κάνει όλους μας πάμπλουτους.” “Μόνος πλούτος είναι η Χάρη του Βάρλιν!” “Ο κόσμος μας θα καταστραφεί!” “Θέλω κι εγώ τη δύναμη που είχε ο γέρος. Δε μάτωσα για πάρτη του τόσα χρόνια για να μην την χαρώ τώρα που μου την άφησε.” Σιωπήσαμε και οι τρεις. Είχαμε περάσει τόσες περιπέτειες μαζί, είχαμε αντιμετωπίσει τόσα περίεργα περιστατικά ο ένας δίπλα στον άλλον, είχαμε δει τρόμους πέρα από κάθε φαντασία και είχαμε σώσει ο ένας το τομάρι του άλλου αμέτρητες φορές. Γνωριζόμασταν. Και ξέραμε ότι δεν είχαμε παρά μοναχά μία επιλογή. Στεκόμασταν σε ένα τρίγωνο κάτω από την σκιά του Μονόλιθου. Ο Μίρβαν ήταν στα δεξιά και ο Τζαγκ στα αριστερά μου. Το χέρι του κάθε ενός στο πιστόλι του, τα μάτια μας όμως χόρευαν από τον έναν στον άλλον. Ο αέρας είχε δυναμώσει, σήκωνε σκόνη που μας τύφλωνε, αντιστεκόμασταν όμως όσο μπορούσαμε στην παρόρμηση να κλείσουμε τα μάτια μας. Αρκούσε μια στιγμή αδυναμίας και ένας από εμάς θα ήταν νεκρός. Θα μπορούσα να τραβήξω το πιστόλι μου οποιαδήποτε στιγμή και να ρίξω σε κάποιον από τους δυο τους. Ο άλλος όμως θα με είχε πυροβολήσει αμέσως και θα έβγαινε ο νικητής. Έτσι περιμέναμε να δούμε ποιος θα έσπαζε πρώτος και ποιον θα διάλεγε για στόχο του. Θα μπορούσαμε εγώ και ο Μίρβαν να ρίχναμε στον Τζαγκ, σκέφτηκα, και μετά να κάναμε τη μοιρασιά όπως είχα πει αρχικά. “Μίρβαν, εγώ θα σε βοηθήσω να φέρεις τον θεό σου εδώ,” φώναξα, “αρκεί να φάμε αυτόν που μας εμποδίζει και να με αφήσεις μετά να φύγω.” “Ποτέ,” μου είπε εκείνος, “θα φύγεις με ένα κομμάτι από το Δώρο Του και δεν μπορώ να το επιτρέψω.” “Μην γίνεσαι παρανοϊκός, δεν υπάρχει λόγος να ρισκάρεις τον Ερχομό Του.” “Η Χάρη Του θα με βγάλει νικητή.” “Καλά, τραγουδά,” μου φώναξε ο Τζαγκ. “Μίρβαν, αν με βοηθήσεις να τον φάμε θα σε βοηθήσω να φέρεις πίσω το αφεντικό σου.” “Μάλλον τρελάθηκες. Αν ονειρεύεσαι περιουσία θα την έχεις σε μία θεοκρατική κόλαση. Αυτοί οι τρελοί έχουν φάει κόσμο και κοσμάκη. Θυμάσαι τη βόμβα στο μετρό πριν πέντε χρόνια; Φαντάσου πώς θα είναι ο θεός τους!” “Πάψε, βλάσφημε!” ούρλιαξε ο Μίρβαν και τράβηξε το όπλο του. Ο χρόνος πάγωσε καθώς έκανα να τραβήξω το δικό μου όπλο. Με την άκρη του ματιού μου έβλεπα τον Τζαγκ να τραβάει το όπλο του για να ρίξει στον Μίρβαν, σίγουρος ότι η νίκη ήταν δική του. Ήξερα ότι δεν προλάβαινα να αποφύγω τη σφαίρα. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να αφήσω τον Τζαγκ να καταστρέψει τον κόσμο μας για λεφτά, όσα κι αν ήταν. Ήξερα ότι... Δεν ήξερα. Απλά τράβηξα το όπλο μου και πάτησα τη σκανδάλη. Πρώτα ένιωσα ένα τράνταγμα στο χέρι μου, καθώς το όπλο μου έριχνε μία σφαίρα στο κεφάλι του Τζαγκ. Ύστερα άκουσα μια κραυγή, καθώς ο Μίρβαν είχε δεχτεί την βολή του Τζαγκ κατάστηθα. Και ύστερα ένιωσα το κάψιμο από τη σφαίρα που βυθίστηκε βαθιά μέσα στο στομάχι μου. Το καθίκι ο Μίρβαν μου είχε ρίξει στην κοιλιά, έτσι ώστε ο θάνατός μου να είναι οδυνηρός. Τα πόδια μου δίπλωσαν και έπεσα στο χώμα. Το αίμα μου, άλικο κάτω από τον πορφυρό ήλιο, χυνόταν σαν ποτάμι από την πληγή. Δε θα ζούσα για πολλή ώρα ακόμα. Ίσως όμως να ζούσα λίγο περισσότερο από τους πρώην συντρόφους μου. Δε θα έβλεπα ποτέ μου τους γαλανούς, πράσινους ή κίτρινους ουρανούς που περιέγραφε στα κείμενά του ο γέρος. Δε θα επισκεπτόμουν ποτέ την Αγάρτη, την πόλη όπου κάτοικοι από όλους τους Κόσμους συναντιούνται. Δεν θα ταξίδευα ποτέ πέρα από το στρογγυλό αυτό κομμάτι βράχου που αιωρούνταν γύρω από έναν κόκκινο ήλιο. Όμως θα προσπαθούσα να σώσω τον κόσμο αυτό ακόμα κι αν ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανα στη ζωή μου. Με όση δύναμη μου απέμενε σύρθηκα προς το μέρος του Τζαγκ. Το μισό του κρανίο είχε ανατιναχθεί και έβλεπα ότι το πετράδι που είχε χωθεί στο χέρι του είχε αρχίσει να αποκολλάται. Τα πλοκάμια του είχαν βγει από το δέρμα του και έψαχναν τριγύρω για ένα νέο ξενιστή. Λίγο πιο πέρα ο Μίρβαν προσπαθούσε να ανασάνει, ενώ αίμα και φυσαλίδες ξεπετάγονταν από το στήθος του. Ήταν σχεδόν νεκρός, όμως δεν μπορούσα να περιμένω. Σήκωσα το πιστόλι και πάτησα τη σκανδάλη, σημαδεύοντας τον στο κεφάλι. Αν και το χέρι μου έτρεμε, το σημάδι μου ήταν ακόμα καλό. Πέθανε ανώδυνα, αφού δεν είχε πια μυαλό για να νιώσει τον πόνο. Τα πάντα σκοτείνιασαν και ένιωσα να χάνω τις αισθήσεις μου, αλλά δύο οδυνηρά σκισίματα με επανέφεραν στη ζωή. Άνοιξα τα μάτια και είδα ολόκληρο τον κρύσταλλο στο χέρι μου. “Τέλεια,” είπα, και προσπάθησα να φανταστώ την πεδιάδα που τόσο όμορφα περιέγραφε ο γέρος. Τον λευκό ήλιο της, τον γαλανό ουρανό, βαθύ γαλανό σαν το δέρμα μου, το πράσινο γρασίδι όμοιο με αυτό που στόλιζε τον εσωτερικό του κήπο, τα πολύχρωμα λουλούδια. Είδα τον Μονόλιθο μπροστά μου να θαμπώνει, και φοβήθηκα ότι δε θα προλάβαινα, όμως δεν ήταν η όρασή μου που χανόταν αλλά ο κόσμος γύρω μου. Τη μια στιγμή να κείμαι πάνω σε έναν κόκκινο βράχο και την επόμενη ένιωσα να με γαργαλάει το γρασίδι από κάτω μου. Έβλεπα το πράσινο χορτάρι να απλώνεται μπροστά μου για πολλές εκατοντάδες μέτρα και στο τέλος του, στο βάθος του ορίζοντα ένα απαλό γαλάζιο σαν το δέρμα μωρού. Και με την άκρη του ματιού μου έπιασα ένα λευκό φως να φωτίζει τα πάντα γύρω μου. Άραγε πώς να είναι ο λευκός ήλιος; Έκανα να στρίψω το κεφάλι μου, αλλά δεν είχα την δύναμη ούτε καν να κουνηθώ. Ο Συντονιστής στο χέρι μου χόρευε, σα να ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει την σάρκα μου. “Αυτό ήταν, ε;” ψιθύρισα και έστρεψα το βλέμμα μου πίσω προς το γρασίδι. Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό μου και μετά όλα σκοτείνιασαν για τελευταία φορά κάτω από το λευκό φως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted July 4, 2011 Share Posted July 4, 2011 Αφού διάβασα αυτήν την ιστορία, λίγες ημέρες αργότερα διάβασα και το "Άρωμα Ελπίδας". Ως νέος στο forum δεν έχω διαβάσει και πολλές ιστορίες και έτσι δεν ήξερα τι μπορούν να γράψουν όσοι συμμετείχαν στο πλοτς#1. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο "Λευκός Ήλιος" δεν είναι και πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς σου. Κρίνοντας τουλάχιστον από το "Άρωμα Ελπίδας". Ο "Λευκός Ήλιος" αν και έχει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία, μου άφησε την εντύπωση ότι δεν βασάνισες και πολύ τη σκέψη σου για το πως θα ακολουθήσεις το σχεδιάγραμμα. Μου φάνηκε ότι σκάλωσες σε μια ιδέα και απλώς ακολούθησες τα βήματα της πλοκής. Κατά τα άλλα,οι χαρακτήρες έχουν κάτι να πούν, ειδικά ο τύπος με την θρησκευτική μανία. Επίσης θα ήθελα να μάθω λίγα πράγματα ακόμα για το αφεντικό των μισθοφόρων. Τελικά, όμως, μένουν ανολοκλήρωτοι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 4, 2011 Author Share Posted July 4, 2011 Αφού διάβασα αυτήν την ιστορία, λίγες ημέρες αργότερα διάβασα και το "Άρωμα Ελπίδας". Ως νέος στο forum δεν έχω διαβάσει και πολλές ιστορίες και έτσι δεν ήξερα τι μπορούν να γράψουν όσοι συμμετείχαν στο πλοτς#1. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο "Λευκός Ήλιος" δεν είναι και πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς σου. Κρίνοντας τουλάχιστον από το "Άρωμα Ελπίδας". Το "Άρωμα Ελπίδας" το είχα γράψει, νομίζω, το 2004. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted July 4, 2011 Share Posted July 4, 2011 (edited) Γενικά:Θα μου άρεσε πολύ αν αποφάσιζε τι είναι. Μου άρεσε: Ο χειρισμός των χαρακτήρων, η σταδιακή αποκάλυψη του τι συμβαίνει. Το ξυλίκι, ω ναι. Δε μου άρεσε: Δεν ανήκω σε «καθαρές» αιρέσεις, με την έννοια ότι το ίδιο θα απολαύσω μια ιστορία αν είναι science fantasy ή horror sf. Αλλά εδώ νομίζω ότι χρειαζόταν να το ξεδιαλέξεις, να διαλέξεις ή το ένα ή το άλλο. Υπαινίσσεσαι και τα δύο, αλλά όχι ξεκάθαρα, και τελικά το twist δε με ξαφνιάζει. Edited July 4, 2011 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted July 4, 2011 Share Posted July 4, 2011 Η ιστορία ήταν αρκετά σύντομη, κάτι που δεν έδωσε χώρο στους χαρακτήρες σου να πουν ποιοι είναι, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό. Απλά, κατά τη γνώμη μου, μπορούσες να την αναπτύξεις περισσότερο και να μας δώσεις πιο πολλές λεπτομέρεις για το τι συμβαίνει εκεί πέρα. Σαν να αμέλησες λίγο στο στόρι και να έδωσες πιο πολύ βάση στη δράση. Κι εδώ ερχόμαστε στο καλό. Μ' άρεσε αυτή η γρήγορη εξέλιξη, που μ' έκανε να τρέχω μαζί με τα γεγονότα. Αλλά θα ήθελα και κάτι λίγο παραπάνω, που θα με κρατούσε πιο πολύ μέσα στην ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted July 6, 2011 Share Posted July 6, 2011 Είναι από τις φορές που δεν τα κατάφερες πολύ καλά να πεις μια ιστορία με λίγες λέξεις. Χρειαζόσουν κι άλλες. Επίσης, έχεις κάτι απρόσεχτα σημεία στους διαλόγους, που έδειχναν πολύ την έλλειψη χώρου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 6, 2011 Author Share Posted July 6, 2011 Επίσης, έχεις κάτι απρόσεχτα σημεία στους διαλόγους, που έδειχναν πολύ την έλλειψη χώρου. Θα μπορούσες να παραθέσεις μερικά από αυτά για να τα διορθώσω; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted July 6, 2011 Share Posted July 6, 2011 Ένα που μου φάνηκε πολύ χοντρό, είναι αυτό: “Μίρβαν, μας την έφερε, αλλά τουλάχιστον πρέπει να στείλουμε το πετράδι πίσω στον κόσμο από τον οποίο ήρθε.” Ο Τζαγκ με κοίταξε στραβά. “Τι εννοείς 'πίσω στον κόσμο από τον οποίο ήρθε';” “Αυτό που άκουσες. Το ξέρεις ότι ο γέρος δεν ήταν δικός μας. Παραήταν ψηλός και το δέρμα του... είχε άσπρο χρώμα πανάθεμά τονε. Ούτε καν ανοιχτό γαλάζιο κάτω από τα λευκά φώτα που είχε σπίτι του. Στο φως του ήλιου έμοιαζε ροζ και όχι μοβ.” Αλλά το κάνεις - σε μικρότερο βαθμό - και πριν. Δίνεις βεβιασμένα πληροφορίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted July 7, 2011 Share Posted July 7, 2011 (edited) Λοιπόν, εγώ πιστεύω πως το διήγημα είναι στο στιλ που σε έχω διαβάσει και άλλες φορές. Ωραίο και πολύπλοκο σύμπαν, καλές περιγραφές, ζωντανοί διάλογοι και χαρακτήρες, ειρωνία και χιούμορ σε κάποια σημεία. Βασικά η ένστασή μου είναι οτι έπρεπε να γράψεις καμιά χιλιάδα λέξεις παραπάνω. Ειδικά αφού το όριο είχε ανοίξει. Ακριβώς επειδή τα σύμπαντα που φτιάχνεις είναι πολύπλοκα και συμβαίνουν πολλά πράγματα σε αυτά πρέπει ή να το σκεφτείς και να γράφεις μόνο μυθιστορήματα - νουβέλες των οποίων τμήματα να βάζεις εδώ (όπως στον τελευταίο διαγωνισμό) ή να γράφεις περισσότερες λέξεις. Εδώ έπρεπε να κάνεις μάλλον το δεύτερο, και εφόσον πόνταρες στην δράση και την περιπέτεια ας ήταν λίγο πιο δύσκολος ο τρόπος που θα έβρισκε την λύση ο ήρωας για να γινόταν πιο έντονο το twist. Άσχετα με αυτό το παιχνίδι έχω την εντύπωση πως δημιουργείς σκηνικά Μακγάιβερ πάρα πολύ καλα, αλλά βιάζεσαι να ξεμπλέξεις τους ήρωές σου απο αυτά με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Ταλαιπώρησε τους λίγο περισσότερο. Έτσι και πιο έντονη εντύπωση θα αφήνει και δεν θα φαίνεται βεβιασμένο. Αφου μπορείς. Edited July 7, 2011 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Destiny Posted July 7, 2011 Share Posted July 7, 2011 Ωραίο και σύντομο κείμενο, πολύ πιο σύντομο από ότι πρέπει όμως, συμφωνώ οτι έπρεπε να δώσεις λίγο χώρο στους ήρωες σου να μας πουν ποιοι είναι. Επίσης με την πρώτη ανάγνωση δυσκολεύτηκα να διακρίνω ποιος ήταν ο κόσμος "του πετραδιού". Γενικά μου αρέσουν οι ιστορίες που δεν κουράζουν, οπότε εκανες καλή δουλειά όπως και να χει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted July 8, 2011 Share Posted July 8, 2011 Φοβάμαι ότι δεν θα πρωτοτυπήσω πολύ, λέγοντας ότι κάτι μου λείπει σ' αυτή την ιστορία και ότι κατά πάσα πιθανότητα είναι η λίγο μεγαλύτερη έκταση. Η αρχή είναι πολλά υποσχόμενη, ειδικά οι εικόνες με τον ουρανό, τον μονόλιθο, τον κρύσταλλο, είναι ένας κράχτης που με τραβάει να διαβάσω περισσότερα, αλλά η εξέλιξη είναι πολύ γρήγορη από κει και μετά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ροη Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 Βρήκες έναν πολύ έξυπνο τρόπο να ικανοποιήσεις τις απαιτήσεις για το πλοτς. Μου άρεσε ο τρόπος σύνδεσης όλων των παραμέτρων, είναι ένα πολύ ωραίο διήγημα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.