Χειρότερος συγγραφέας Φαντασίας.

[Dimzar]

Διάβαζα το τόπικ στο ΕΦ section , και θυμήθηκα πως την πάτησα με το Ruin mist του Robert Stanek. Έκανα που λέτε browsing στο Αμαζον πριn κάτι χρόνια και πέφτει το μάτι μου σε αυτό το βιβλίο. Τον συγγραφέα δεν τον είχα ξανακούσει και λέω μέσα μου πω πω χτυπήσαμε λαχείο ανακάλυψα νέο αίμα που δεν το έχουν πάρει χαμπάρι οι φίλοι μου. Το αγοράζω το βιβλίο και ξεκινάω να το διαβάζω. Πρέπει να διάβασα καμία δεκαρία σελίδες και θυμάμε σαν χτές να κλείνω το βιβλίο , να μπαίνω στο άμαζον και να ξαναδιαβάζω τα reviews. Μήπως έκανα κανένα λάθος? Μήπως πήρα κανένα συννώνυμο βιβλίο? Και όμως τα reviews ήταν διθύραμβοι . Λεώ δεν μπορεί, ίσως να φτιάχνει αργότερα. Και το lord of the rings περίεργα ξεκίνησε. Μετά από δέκα σελίδες το πέταξα κυριολεκτικά στα σκουπίδια.

 

Πέρασαν κάποια χρόνια για να μάθω την αλήθεια από έναν blogger που την πάτησε και αυτός και το ξαναθυμήθηκα. Για αυτούς που dεν ξέρουν τι εστί Stanek , να η πρώτη παράγραφος ενός από τα βιβλία του.

 

Sunrise loomed across the horizon, pale as jasmine and mostly obscured by dark, feral clouds. The early morning air held an unusual chill and Adrina gathered her light shawl more closely as she stepped out onto the catwalk atop the wall. A breeze blew long strands of hair across her face. The hair, black as the receding night, flowed to her waist and while it was normally braided and folded over her left shoulder, it wasn't now.

ένα 'αλλο

The horse beneath her, confused by the mixture of opposing signs given it, reared upward. To regain a tight grip on the reins, Adrina twisted the leathers in her hands. This again sent misleading signals to the confounded and uneasy animal beneath her. It reared again.

 

A second pull on the reins caused the mare to shift sideways as it landed. The steed stumbled, and then faltered as it lost its balance on the uneven roadside. Adrina's tumultuous, wanton [!] eyes spun around as horse and rider tumbled.

 

No longer a participant, Adrina became an observer. The torchlight seemed to dance around in circles before her as she felt herself falling to the ground. Her head was still spinning and her thoughts yet dazed as she landed with a splash into the murky waters and mud of the mire.

 

In a blur of frenzied thought, she felt herself sinking downward. A split second passed and she relived the fall into the water, eyes wide, cheeks puffed gasping at air, hands flailing, the light of the torch spinning wildly before her and then dying the instant it hit the dark waters with a sizzle.

 

A scramble to free feet from stirrups ended as she felt the movement of her body come to a sudden stop. Had she hit bottom? Was this it?

 

She held all the time in the world in the palm of her hands and she released a sigh of thankfulness, cut short by the horse landing on top of her with a horrific crunch. Adrina's pain was sudden, excruciating, and vividly real as her world careened to darkness. (pp. 189-190)

Και πραγματικά reviews.

My http://ofblog.blogspot.com/2010/08/robert-stanek-keeper-martins-tale.html

http://www.bestfantasybooks.com/blog/robert-staneks-keeper-martins-tale-book-review-the-worst-book-in-the-world/

 

 

 

 

Λοιπόν ποια έιναι η δική σας ιστορία τρόμου? Και θέλω πραγματικά τερατουργήματα. Οι φίλοι στα ΕΦ έχουν χειρότερο συγγραφέα τον Ian Banks. Ι mean WTF?

 

 

 

 

 

[KELAINO]

Bump?

Ίστορίες τρόμου και φρίκης, κανείς/μια;

[Cassandra Gotha]

Ρε, αν πω τον Μάρτιν με τον πάγο και τη φωτιά του, θα γίνω γραφική; Γιατί τα έχω ξαναπεί μου φαίνεται.

 

Στην αρχή ενθουσιάστηκα. Πραγματικά, τα δύο πρώτα βιβλία ήταν απολαυστικά, αλλά το τρίτο (τα διάβαζα και στα αγγλικά) ήταν ένας αγώνας για να το τελειώσω. Τόσο αγώνας, που με έκανε να ξενερώσω με το διάβασμα πέρυσι. Τον έχω χαρακτηρίσει χονδρέμπορα λέξεων και δεν το παίρνω πίσω. Στη μέση του τέταρτου βιβλίου τα παράτησα, δεν ξέρω γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Γράφει φανερά για να έχει όσο πιο πολύ υλικό μπορεί, να το τραβήξει όσο δεν πάει, και όχι γιατί έχει μια ιστορία να πει.

 

Άλλη ιστορία φρίκης πραγματικά δεν έχω, εντάξει, δεν έχω διαβάσει ακόμα πολύ φανταστικό (ελάχιστο, εδώ που τα λέμε), αλλά έχω παρατήσει κι άλλο βιβλίο: Το Σπαθί Των Σανάρα, του Τέρρυ Μπρουκς. Όμως αυτό δεν ήταν τόσο φρικτό, απλά ανιαρό, κακογραμμένο. Το βαρέθηκα, το παράτησα, σιγά. Δεν μου γέννησε βίαια αισθήματα προς τον συγγραφέα του .

Edited March 7, 2013 by Cassandra Gotha

[Δημήτρης]

Από τους λίγους φάντασυ συγγραφείς που έχω διαβάσει μέχρι τώρα, θα έλεγα ότι ο χειρότερος είναι ο Σαλβατόρε. Η Dark Elf ήταν αρκετά καλή, η Icewind Dale υποφερτή, αλλά τα τέσσερα της Legacy of the Drow είναι τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Όχι μόνο από φάντασυ, αλλά γενικά. Με είχαν κουράσει απίστευτα, πραγματικά υπέφερα. Και μπορεί να μην είναι τόσο κακός όσο νομίζω, αλλά δεν θα διαβάσω ποτέ Τέρρυ Γκούντκάιντ για να το διαπιστώσω. Το ένστικτο μου μού λέει ένα τεράστιο ΟΧΙ.

[Tiessa]

Αυτό το έχετε ξανακούσει;

 

Έχω παίξει στο παιχνίδι. (Διαβάστε το section As a Party Game του άρθρου)

Όποιος γελάσει διαβάζοντας πίνει μια γουλιά από το ποτό του. Οι φήμες λένε ότι δεν έχει υπάρξει καμία παρέα που να μη φτάσει μέχρι τη μέση της ιστορίας και να έχει γίνει λιώμα! Δεν ξέρω αν υπάρχει εξαίρεση στον κανόνα. Η δική μας πάντως -εκείνα τα παλιά χρόνια προς το τέλος των '80ς κατέληξε χύμα στο πάτωμα του σπιτιού που μας φιλοξενούσε με κρίση υστερίας από τα γέλια και τις μπύρες.

[Eugenia Rose]

Παιδιά δεν ξέρω τι λέτε θα σκεφτώ και εγώ και θα σας πω αλλά μέχρι τότε διαβάστε αυτό! Όχι διαβάστε το! Πρέπει σας λέω! http://conjugalfelicity.com/robert-stanek/

Έψαξα τον συγγραφέα που λέει ο Dimzar και ο άνθρωπο δεν είναι μόνο απατεώνας. Είναι ψυχάκι λέμε! Έχει πολύ ψωμί!

[Domenico]

Terry Goodkind ftw!!!!

 

Το μόνο χειρότερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ είναι το 50 shades of Grey (αν και ομολογώ ότι τουλάχιστον με το τελευταίο έκανα καινούριο συκώτι από τα γέλια, οπότε βγήκε και κάτι θετικό). Η παράγραφος με τα συστατικά του σαμπουάν είναι πιο ενδιαφέρουσα! Η βασική συνταγή για cupcakes έχει καλύτερη πλοκή! Ο χρυσός οδηγός έχει καλύτερο character development! Το κείμενο του είναι σαν να το έγραφε ενώ παράλληλα έπαιζε πόκερ και επειδή βαριόταν και είχε να πάει και εκδρομή στο αμερικανικό equivalent της Αράχοβας για σκι, το έστειλε στον εκδότη του έτσι!

[Electroscribe]

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες "κακού":

Άλλο το καημένο παιδάκι Theis που είχε την ατυχία να το τυπώσουν και να την ακόμα μεγαλύτερη ηλικία να το ανακαλύψουν κάποιοι κυνικοί μπαρμπάδες

Άλλο το λαμόγιο Στάνεκ,

Άλλο κάποιες ατάλαντες δευτεράντζες όπως ο Gardner Fox που τις συντηρεί η επιθυμία τους κάθε πικραμένου ψευτο-εκδότη να βγάλει λεφτά εκδίδοντας περιοδικό ή ανθολογία

Άλλο φίρμες όπως ο Γκεμέλ που δημιουργήθηκε και βραβείο με το όνομα του πρώτου του βιβλίου (Legend) ενώ μιλάμε για κάτι συγκρίσιμο με το επίπεδο 15χρονου Έλληνα αυτοεκδιδόμενου φαντασά

 

Σε όλες τις περιπτώσεις, βέβαια, η γνώμη μας προέρχεται συνήθως από ένα έργο (βιβλίο ή σειρά βιβλίων). Αλλιώς μιλάμε για κάτι που είναι ίσως το χειρότερο που διαβάσαμε, αλλά όχι αληθινά κακό. Αν αντέχουμε να ξαναδιαβάσουμε κάτι δικό του, ε, δεν είναι και φριχτός

[Nihilio]

Είχα διαβάσει διάφορες νουβέλες για D&D μικρότερος και είχα πετύχει μπόλικα "διαμάντια" όπως πχ το Tapestry of Dark Souls της Elaine Cunningham, αλλά τίποτα τόσο τραγικό από ξένους...

 

Από Έλληνες πάλι, είχα διαβάσει το εξής "διαμάντι" που είχε βγει στα 90's από 16-χρονο συγγραφέα. Είναι "Η Πύλη" του Μάριου Κουτσούκου, από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Πώς πάει το στόρυ εδώ: Έχουμε έναν πράκτορα του FBI γύρω στο 2100 όπου, μία μαύρη μέρα που πέθανε ο σκύλος, σκότωσαν την γκόμενά του και του έκαψαν το σπίτι, κάθεται σε ένα μπαρ και ακούει Blind Guardian (το αγαπημένο του συγκρότημα) όταν τον καλούν σε μία ειδική αποστολή στο φεγγάρι. Εκεί του λένε να συνοδέψει μία επιστήμονα σε μία χρονομηχανή. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό είναι σατανικό σχέδιο του αφεντικού του για να τον αφήσει κολλημένο στο παρελθόν και να τον ξεφορτωθεί. Όχι ότι προχωράει περισσότερο η πλοκή, γιατί με το που η χρονομηχανή κάνει το άλμα, ένα μυστήριο διαστημόπλοιο έρχεται και ανατινάζει τη βάση.

Όπως και να έχει, οι ήρωες κάνουν άλμα στο παρελθόν και καταλήγουν στη Μέση Γη, όπου έχει ανοίξει μία πύλη και βγάζει δαιμόνια. Εκεί, αφού σκοτώνουν ορκ και γκόμπλιν με πιστόλια λέηζερ, τελικά μένουν από πυρομαχικά και γίνονται μέλη του στρατού που πρέπει να πολεμίσει τους εισβολείς. Και ακολουθούν διάφορα quest που πολεμάνε κακούς μάγους και δαιμόνια, όπου ο βάρβαρος του πάρτυ πεθαίνει στη μάχη και 2 σελίδες μετά είναι ζωντανός (εκτός κι αν ο συγγραφέας είχε ξεχάσει να μας πει ότι είχαν και δεύτερο βάρβαρο) και γενικά διαβάζεται σαν παρωδία.

Οι τελευταίες 50 σελίδες πάντως ήταν πραγματικά καλές και έχω ακούσει καλά σχόλια και για το "Ηλιοβασίλεμα στην Ατλαντίδα", που ο συγγραφέας εξέδωσε χρόνια μετά.

[wordsmith]

Σαλβατόρε έχω διαβάσει με το τσουβάλι, τότε που δεν ήξερα (και βαριόμουν να ψάξω) άλλους συγγραφείς φάντασυ, αλλά ακόμα και τότε δε μπορούσα να τα διαβάσω δεύτερη φορά όλα αυτά. Στην Icewind Dale Trilogy το πρώτο ήταν αρκετά κλισέ, το δεύτερο καλύτερο αλλά είχε τη δομή βιντεογκέιμ (κάθε περιπέτεια συνέβαινε σε διαφορετικό τοπίο, η μια μάχη σε βάλτο, η αλλη στο δρομο κλπ) και το τρίτο είχε και ενδιαφέροντα και κακά σημεία. Στην Dark Elf Trilogy το πρώτο είναι νομίζω το καλύτερο που έχει γράψει ποτέ ο Σαλβατόρε, το μόνο με κάποια κατά λάθος λογοτεχνική αξία, αλλά τα άλλα δύο είναι εντελώς άδεια από περιεχόμενο, μια προσπάθεια να τραβήξει με το ζόρι σε τριλογία αυτό που θα έπρεπε να είναι ένα, άντε δύο, και μικρά, βιβλία. Το Legacy of the Drow ύστερα ήταν αρκετά μπερδεμένο και πολύ προφανώς προσπαθούσε να βγάλει όσα μπορούσε από τους ήρωες και τις υποθέσεις που είχε ήδη φτιάξει. Ειδικά στο 3ο υπάρχει μια σκηνή όπου πέφτεις από την καρέκλα, όταν

η μάχη με τους ντρόου, για την οποία προετοιμάζονταν και οι δυο πλευρές επί τρία βιβλία, κρατάει μόνο μια νύχτα, διότι μετά ανατέλλει ο ήλιος και οι ντρόου δεν τον έχουν ξαναδεί και παθαίνουν σοκ!

Αν είναι δυνατόν, να ξεπετάξει όοοολη αυτή την υπόθεση με κάτι τέτοιο, που θα μπορούσε στο κάτω κάτω να το έχει σκεφτεί κάποιος από τους ήρωες νωρίτερα! Αλλά αυτό που δεν άντεξα ήταν το Servant of the Shard. Εκεί κόντεψα να κοιμηθώ από τη βαρεμάρα. Είχα διαβάσει και κάποιο από άλλη σειρά του Σαλβατόρε, το Transcendence από το Demonwars νομίζω, που το είχε πάρει τυχαία ο αδερφός μου και στο οποίο συμβαίνει το εξής ωραίο: είναι το 4ο από μια 7λογία, αλλά ο συγγραφέας θέλει να μπορεί να διαβαστεί και μόνο του, οπότε δε συμβαίνει τίποτα απολύτως σε όλο σχεδόν το βιβλίο, μηδέν γεγονότα, απλώς ακατάσχετο μπλα μπλα για να μπουν στο νόημα όσοι δεν έχουν διαβάσει τα τρία προηγούμενα, και ελάχιστη δράση προς το τέλος. Κάτι τέτοιο υποψιάζομαι ότι συμβαίνει και στο asoiaf, επειδή τα πρώτα επεισόδια της σειράς τα είχα κάπως βαρεθεί, πάρα πολλές πληροφορίες για χαρακτήρες και υποθέσεις που ακόμα δε γνωρίζουμε και δε νοιαζόμαστε και σχεδόν καθόλου δράση. Και λέγοντας δράση δεν εννοώ οπωσδήποτε μάχες και φόνους, αλλά τουλάχιστον γεγονότα καινούρια και όχι μόνο συζητήσεις που μασάνε αυτά που έχουν ήδη συμβεί.

[Nostalgist]

Παιδιά δεν ξέρω τι λέτε θα σκεφτώ και εγώ και θα σας πω αλλά μέχρι τότε διαβάστε αυτό! Όχι διαβάστε το! Πρέπει σας λέω! http://conjugalfelic.../robert-stanek/

Έψαξα τον συγγραφέα που λέει ο Dimzar και ο άνθρωπο δεν είναι μόνο απατεώνας. Είναι ψυχάκι λέμε! Έχει πολύ ψωμί!

 

δεν έχω σταματήσει να γελάω και να διαδίδω την ιστορία από την ώρα που το ακουσα :rofl2:

[Eugenia Rose]

Είναι σταρ ο τύπος. Έχει ανοίξει ολόκληρο φόρουμ με 700 μέλη και είναι όλα ο ίδιος! Δηλαδή κάθε μέρα αυτός ο άνθρωπος έχει βαθιές ιντερνετικες συζητήσεις με τον εαυτό του! (Τώρα που το θυμήθηκα να ξαναμπω με τον λογαρισμό του Nostalgist. Έχει να προσθέσει κάτι ακόμα στη συζήτηση και το ξέχασε.)

Edited March 8, 2013 by Eugenia Rose

[wordsmith]

Να γιατί πρέπει να το σκέφτεστε πριν αγοράσετε βιβλία με βάση κριτικές online