ErnestoDoUrden Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Τις τελευταίες μέρες χιόνιζε στην Θεσσαλονίκη και το χιόνι πάντα μου προκαλεί μία περίεργη χαρά και μελαγχολία. Το αποτέλεσμα αυτής της διάθεσης είναι το παρακάτω παραμυθάκι. Το ξωτικό του χιονιού Μου αρέσει πολύ το χιόνι. Από παιδί τρελαινόμουν από χαρά κάθε φορά που χιόνιζε. Βέβαια αυτό είναι πολύ φυσιολογικό, όλα τα παιδιά τρελαίνονται με το χιόνι. Το θέμα όμως είναι ότι εμένα δεν μου άρεσε το χιόνι μόνο γιατί κλείνανε τα σχολεία, μπορούσα να παίξω χιονοπόλεμο με τους φίλους μου, να κάνω τεράστιους στρουμπουλούς χιονάνθρωπους και γενικά να κυλιέμαι και να χοροπηδάω όλη μέρα στα χωράφια και τις αυλές. Υπήρχε ένας ακόμα πιο σημαντικός λόγος. Το ξωτικό του χιονιού. Είμαι σίγουρος ότι πρώτη φορά ακούτε για αυτό. Δεν μου φαίνεται περίεργο. Άλλωστε όπως έλεγε και η γιαγιά πολύ λίγοι άνθρωποι είχαν την τύχη να το δουν. Ευτυχώς για εμένα η γιαγιά ήταν ένας από αυτούς. Την ιστορία την είχα ακούσει πάρα πολλές φορές χωρίς ποτέ να την βαριέμαι. Η γιαγιά την διηγούνταν σχεδόν πάντα όταν χιόνιζε. Λένε ότι οι αναμνήσεις που μας έχουν σημαδέψει πάντα επανέρχονται με αξιοσημείωτη ζωντάνια όταν τις ανακαλούμε. Κάπως έτσι είναι και για εμένα η συγκεκριμένη ιστορία. Το πρώτο πράγμα είναι πάντα η μυρωδιά από καμένη φλούδα πορτοκαλιού που γέμιζε το μεγάλο σαλόνι με το ξύλινο πάτωμα, την σιδερένια ξυλόσομπα και την παλιά βιβλιοθήκη. Σχεδόν μπορώ να γευτώ ξανά την γεύση του φρυγανισμένου ψωμιού με σπιτικό ελαιόλαδο και ρίγανη που μας ετοίμαζε η γιαγιά πάνω στην σόμπα. Ή να αγγίξω την παλιά πολυθρόνα τις γιαγιάς που στριμωχνόμασταν γύρω της όλα τα εγγόνια για να ακούσουμε παραμύθια. Βέβαια η αγαπημένη μου ιστορία ήταν αυτή με το ξωτικό. Η γιαγιά όταν ήταν η ώρα για παραμύθια μας έφτιαχνε ζεστή σοκολάτα και καθόταν στην πολυθρόνα της. «Λοιπόν θέλετε να σας πω για το ξωτικό του χιονιού; Ωραία, μαζευτείτε και ακούστε. Αυτή η ιστορία δεν είναι παραμύθι είναι πραγματική και σας την λέω όπως ακριβώς την έζησα. Όταν ήμουν περίπου στην ηλικία σας είχα βγει να παίξω ένα χειμωνιάτικο απόγευμα με τα κορίτσια στην αυλή του σπιτιού μας. Μαζευόμασταν συχνά στο σπίτι μου γιατί είχαμε μία μεγάλη αυλή με μία γερασμένη κερασιά στη μέση. Εκείνη τη μέρα όμως δεν παίξαμε πολύ. Έκανε πολύ κρύο και οι φίλες μου φύγανε γρήγορα. Όπως ετοιμαζόμουν λοιπόν να μπω και εγώ στο σπίτι έριξα μια ματιά στο ουρανό. Τότε την είδα, την πρώτη νιφάδα. Έπέφτε μόνη της, αργά αλλά αποφασιστικά. Αυτή η καημενούλα είναι πάντα η πιο αδικημένη από όλες τις νιφάδες. Παρόλο που είναι η πρώτη, πέφτει στο ζεστό χώμα και λιώνει πιο γρήγορα από όλες τις επόμενες. Είναι πολύ άδικο. Σωστά τα λέω;» Τότε η γιαγιά έριχνε μια αδιάφορή ματιά σε όλους. Αυτή ήταν η στιγμή μου. Σχεδόν είχα αποστηθίσει τα λόγια που είχα ακούσει από το στόμα της την πρώτη φόρα όταν απάντησα με βιασύνη. Από τότε πάντα πεταγόμουν πρώτος και έδινα την σωστή απάντηση. «Όχι λάθος γιαγιά. Δεν έχει σημασία που λιώνει πιο γρήγορα από όλες. Αυτή ετοιμάζει το έδαφος για τις υπόλοιπες παρόλο που έχει γρήγορο τέλος. Χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσαμε να δούμε μετά το χιονισμένο τοπίο. Παρόλο που η ιστορία της είναι λυπητερή, δεν είναι αδικημένη, το έργο της είναι πολύ σημαντικό.» Η γιαγιά με κοιτούσε ευχαριστημένη, χαμογελούσε και συνέχιζε. «Μπράβο αγόρι μου. Έτσι ακριβώς είναι. Οι άσχημες ιστορίες μπορεί να μας στεναχωρούν αλλά πάντα μας οδηγούν κάπου που δεν θα φτάναμε αλλιώς. Για να συνεχίσω τώρα. Λοιπόν όπως σας έχω ξαναπεί αυτή την πρώτη νιφάδα πολύ λίγοι άνθρωποι την έχουν δει. Μέσα σε αυτή λοιπόν κρύβεται το ξωτικό του χιονιού. Μόλις η νιφάδα ακουμπήσει το χώμα το ξωτικό πετάγεται από μέσα. Εμφανίζεται μόνο για μερικές στιγμές. Είναι ένα πολύ ωραίο αγοράκι στη ηλικία σας με κατάλευκα μαλλιά. Έχει άσπρη επιδερμίδα και κόκκινα στρουμπουλά μάγουλα. Φοράει ένα άσπρο παλτουδάκι. Χαμογελάει πάντα γλυκά με μία περίεργη θλίψη στο βλέμμα. Μετά αμέσως χάνεται, όπως η νιφάδα. Αυτό το ξωτικό είχα την τύχη να δω εκείνο το βράδυ. Γιατί πραγματικά είναι μεγάλη τύχη. Όποιος δει το ξωτικό του χιονιού είναι ευλογημένος και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που να μην μπορεί να αντιμετωπίσει. Για αυτό και εγώ έζησα μία ευτυχισμένη ζωή παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις στεναχώριες. Βέβαια εκτός από εμένα είστε ευλογημένα και εσείς γιατί η ευλογία μεταφέρεται και εσείς την έχετε πάρει από τους γονείς σας. Αυτό τυχερά μου παιδάκια να μην το ξεχνάτε. Το ξωτικό μας έχει ευλογήσει όλους.» Έτσι τελείωνε η ιστορία. Η γιαγιά τότε μας αγκάλιαζε χαμογελώντας και για να αποφύγει τα παρακάλια μας για άλλη μία ιστορία, μας έδινε τις φετούλες μας με την ρίγανή και το λάδι. Όταν ήμουν μικρός σε κάθε δύσκολη στιγμή πάντα θυμόμουν την ιστορία με το ξωτικό. Δεν άφηνα καταστάσεις να με στεναχωρούν πολύ, προσπαθούσα να μην κλαίω συχνά και έψαχνα να βρω λύσεις στις παιδικές μου δυσκολίες. Άλλωστε δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Ήμουν ευλογημένος όπως έλεγε και η γιαγιά. Βέβαια έχω μεγαλώσει και πλέον δεν σκέφτομαι ότι είμαι ευλογημένος. Απλά γενικά μου αρέσει να ξεπερνάω τα εμπόδια και να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες όπως την ιστορία της πρώτης νιφάδας. Με αισιοδοξία και καθαρό μυαλό. Τώρα που τελείωσα μάλλον θέλετε να με ρωτήσετε αν πραγματικά πιστεύω την ιστορία με το ξωτικό του χιονιού. Τι να σας πω; Δεν το έχω δει ποτέ έτσι. Απλά για έμενα είναι ξεκάθαρο ότι πάντα θα κοιτάω με προσμονή τον ουρανό τις κρύες συννεφιασμένες χειμωνιάτικες νύχτες και ότι το χιόνι πάντα φέρνει μαζί του μία μυρωδιά από καμένη φλούδα πορτοκαλιού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Πολύ καλή ιστοριούλα, με κλασσικό παραμυθένιο feeling. Πολύ μου άρεσε η ιδέα με την πρώτη νιφάδα! Πάντως καταφέρνεις να ξυπνάς μνήμες και να φτιάχνεις ατμόσφαιρα Και μένα η μυρωδιά από πορτοκάλι (και κυρίως η μανταρινίλα) μου θυμίζει την περίοδο των χειμερινών γιορτών Επίσης, θα μπορούσες μου φένεται να κάνεις λίγο πιο ζωντανή την αφήγηση της γιαγιάς. Όχι πως δεν είναι καλή, αλλά, ξέρεις, θα μπορούσες να πετάξεις καμιά γιαγιαδίστικη λέξη απο αυτές που λένε οι χαμερπόγριες στα χωριά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 (edited) Σαν λάτρης των παραμυθιών, ειδικά αυτών που έλεγαν οι γιαγιάδες, μπορώ να πω πως το βρήκα πολύ όμορφο, ονειρικό και μου ξύπνισε κάποιες εξ ίσου όμορφες αν και γλυκόπικρες πια μνήμες. Η μορφή της γιαγιάς σε συνδυασμό με τη μυρωδιά και ίσως και τη γεύση της φλόύδας πορτοκαλιού, συμπλήρωσαν ουσιαστικά και τις 5 αισθήσεις διαβάζοντας το παραμύθι, κάτι που δεν ξέρω αν το έκανες συνειδητά γράφοντάς το, αλλά συντέλεσε πολύ στην "τρισδιάστατη" αίσθηση μιας παραμυθένιας πραγματικότητας καθώς το διάβαζα. Μπράβο! Αν και στο κανάλι ου φόρουμ είπες πως όλες οι κριτικές είναι καλοδεχούμενες, κυρίως οι αρνητικές, πολύ λίγα πράγματα μπορώ να σκεφτώ αν στίψω μυαλό μου που θα μπορούσαν ίσως να γίνουν καλύτερα. Δε θα σου πω όμως κάτι τεχνικό. Λοιπόν θα μου άρεσε περισσότερο αν είχες πει μερικά ακόμα πράγματα για την προετοιμασία του εδάφους από την πρώτη νιφάδα που πέφτει. Μια που υπάρχει ένας κοινωνικός συμβολισμός στην όλη σύντομη ζωή της νιφάδας ίσως θα μπορούσες να το επεκτείνεις κάπως αυτό. Επίσης, υπάρχουν δύο νοήματα στην ιστορία. Ένα συμβολικό και ένα πιο μεταφυσικός. Το πρώτο το ανέφερα παραπάνω, το δεύτερο είναι το θέμα της ευλογίας. Και εδώ θα μπορούσες ίσως να το επεκτείνεις κάπως. Πέρα από αυτά όμως, αν αυτή είναι η πρώτη σου προσπάθεια σε παραμύθι, τότε περιμένω εναγωνίως και τις επόμενες!!! Edited March 3, 2005 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Καλό ήταν. Αν πιστεύω πως θα μπορούσε να ήταν κάτι καλύτερο, νομίζω είναι ο διάλογος της γιαγιάς με τον εγγονό, καθώς και τα υπόλοιπα λόγια της. Ίσως θα έπρεπε να πει την ιστορία λίγο πιο αργά, να βάλει και κάνα άλλο "καρίκευμα". Η καμένη φλούδα του πορτοκαλιού ήταν πολύ πετυχημένο στοιχείο στην ιστορία. Είναι από τα πράγματα που βάζει κανείς παραπάνω από μία φορά, για να δώσει μια νότα, το κάτι επιπλέον που σου μένει στο μυαλό. Αυτό εδώ -- "Το θέμα όμως είναι ότι εμένα δεν..." -- δε μ'άρεσε όπως είναι γραμμένο. Δηλαδή, "το θέμα". Είναι σαν να συζητάμε εμείς, τα ρεμάλια, στο φόρουμ, όχι κάτι που θα έλεγες σε μια διήγηση. Μπορείς να πεις "Εμένα, όμως, δεν..." "διηγούνταν" Αφού μιλάς για ένα πρόσωπο, "η γιαγιά διηγιόταν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Κι εμένα μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια και αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση! Είναι πολύ όμορφο! Αλλά συμφωνώ κι εγώ με τους άλλους πως θα έπρεπε να μεγαλώσεις λίγο την διήγηση της γιαγιάς, να την κάνεις πιο φυσική... πιο γιαγιαδίστικη που λέει και ο Μελδόκιος. Δυστυχώς (ή ευτυχώς... δεν μπορώ να ξέρω) δεν έχω ζήσει τέτοιες στιγμές, οπότε δεν μου έφερε εικόνες και μνήμες στο μυαλό. Αλλά πάλι μου άρεσε πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Πάρα πολύ καλό, αν και ο διάλογος θέλει λίγο ζωντάνεμα. Και, αν ο αφηγητής έχει περάσει το δωδέκατο έτος της ηλικίας του βγάλε τις πολλές επαναλήψεις της λέξης "χιόνι", επειδή κάνει το κείμενο να δείχνει σαν ο αφηγητής να είναι παιδί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 ...ανατρίχιασα... Κι εγώ λατρεύω τα παραμύθια, το τζάκι, τη ζεστή σοκολάτα και τις μυρωδιές του χειμώνα. Αν δεν το είχες γράψει εσύ θα έλεγα ότι είναι ένα πραγματικό παραμύθι, και γενικά ήταν πολύ "προσγειωμένο" και πιστευτό. Δεν νομίζω ότι είχε κενά ή ανωμαλίες (με την κυριολεκτική έννοια). Ήταν ακριβώς έτσι όπως θα έπρεπε. Το ότι έδινες μια τρισδιάστατη ή μάλλον "πολυαισθητική" εικόνα (όραση, όσφρηση, γεύση, ακοή) ήταν πάρα πολύ καλό, και δε νομίζω ότι χρειαζόταν περαιτέρω ανάπτυξη σε μερικά σημεία, γιατί θα έχανε την αληθοφάνειά του. Τα παραμύθια είναι έτσι: σύντομα και περιεκτικά, πάντα σου κρύβουν κάτι και σε αφήνουν με απορίες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted March 3, 2005 Share Posted March 3, 2005 Μου άρεσε πολύ... έχει πικρόγλυκια γεύση, την αγαπημένη μου στην τέχνη. Είναι... παραμυθένιο παραμύθι, κι έχει κάτι να πει. Με συγκίνησε. Η γιαγιά μου καίει ακόμα φλούδες πορτοκάλι στη σόμπα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted March 4, 2005 Share Posted March 4, 2005 Έταιρε μαυροξωτικέ, το μόνο που θα πω είναι το εξής.... ο χώρος γέμμισε με τη μυρωδιά της καμμένης φλούδας πορτοκαλιού... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
distaros Posted March 4, 2005 Share Posted March 4, 2005 Aτμοσφαιρικότατο.Συγχαρητήρια Ernesto.Συμφωνώ με τις διορθώσεις που προτείνουν τα παιδιά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted July 15, 2005 Share Posted July 15, 2005 Για κάποιο λόγο νοιώθω να με μεταφέρει σε μια Γερμανία τόυ περασμένου αιώνα,(γιατί αραγε)? Μου άρεσε, (και γενικά μου αρέσουν τα παραμύθια), όμως θα συμφωνίσω πως θα μπορούσε η διήγηση να είναι λιγάκι πιο "γιαγιαδίστηκη". Ο κόσμος που περιγράφεις είναι φτιαγμένος απο παλ ξεθωριασμένα χρώμματα όπως είναι τα όνειρα και οι αναμνήσεις, και κάπου υπάρχει ένα έντονο χρωμματάκι αρκετά σκληρό και ζωηρό, εκείνο της έντονης μυρωδιάς απο τις καμμένες φλούδες, (όχι δεν πάσχω απο συναισθησία ..τις σκέψεις μου περιγράφω)... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted March 7, 2010 Share Posted March 7, 2010 Το μετεωρολογικό λέει ότι αύριο αναμένεται χιόνι στη Θεσσαλονίκη. Και τι πιο επίκαιρο από το όμορφο παραμυθάκι του Πέτρου. Πάω να βάλω καμιά φλούδα πορτοκάλι πάνω στο καλοριφέρ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Anime_Overlord Posted March 8, 2010 Share Posted March 8, 2010 Και ναι, χιονίζει χοντράδες αυτήν την στιγμή που το διαβάζω. Την καημένη την πρώτη νεράιδα! Κατα τα άλλα είναι ένα πετυχημένο λαογραφικό σχεδόν ανάγνωσμα που περισσότερο κολλάει στις διάφορες ιστορίες μιας που όλη η μαγεία είναι σε μια περιγραφή... νομίζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.