TheSea IsBurned Posted July 13, 2011 Share Posted July 13, 2011 Εμείς Οι Ζωντανοί Είχα κάτι να σου πω που πια δεν έχει σημασία Αφού τα πάντα την έχασαν Όταν έμαθα πως κάποτε γεννήθηκα, πως έχω μια ζωή που δεν είναι δεδομένη αλλά είναι αναλώσιμη- Μια ζωή δοσμένη στην αγάπη μου- μια αγάπη που θα ζήσει για να δει τη δική της αγάπη Χωρίς να δειλιάσει Κι όταν στην σκοτώσουν, θα 'ναι ακόμα εκεί. Γι' αυτό τα πάντα Έχασαν Τη σημασία που κάποτε μπορεί να είχαν Αφού αν δεν έχουμε μέλλον Θ' αρπαχτούμε απ' το παρόν Θα κυλιστούμε γελώντας στο χιόνι, πριν το χιόνι λεκιάσει απ' το αίμα μας Πριν οι κόκκινες στήλες του τάφου μας Πνίξουν το λευκό θάνατο της εξουσίας Αφού αν δεν έχουμε μέλλον, θα ξεχάσουμε το παρελθόν Θα γελάσουμε Με τη σταγόνα το αίμα κάτω απ' το κόκκινο χώμα Θα γελάσουμε με υπεροψία- με υπεροψία θα τραβήξουμε το πανί που χρόνια τώρα κάλυπτε Τις μολυσμένες μας πληγές Και με φτερά βαριά θα αναζητήσουμε το σκοτεινό παρόν μας Επειδή είναι το μοναδικό παρόν μας Επειδή ένα γεράκι χτυπάει κι εκείνο τα βαριά φτερά του πάνω απ' τα κεφάλια μας Κι εμείς έχουμε μάτια και ζωή και μπορούμε Να το δούμε να το χτυπάει τα βαριά φτερά του πάνω απ' τα κεφάλια μας Και να τα νιώσουμε να συγκρούονται με τα δικά μας φτερά Που δεν είναι φτερά χτισμένα από πουπούλα, μα είναι Φτερά σφυρηλατημένα από ατσάλι Κι οι σφαίρες πληγώνουν το σώμα Μα οι σφαίρες στ' ατσάλινα φτερά απλά εξοστρακίζονται Και καθώς πεθαίνουν τραγουδούν τον στριγκό ήχο της πρόσκρουσης Και καθώς πεθαίνουν σωπαίνουν και ξεψυχούν σιωπηλές Αιωρούμενες κάπου που δεν έχουν ουσία και δεν έχουν αξία Κι έχουν μονάχα τον άδοξο, μοιρολατρικό παφλασμό Να, σαν της θάλασσας, μα αντί για κύμα Έχουν τη λέξη παρελθόν Ούτε μέλλον και ούτε και παρόν. Γι' αυτό και τα κορμιά πεθαίνουν απ' τις σφαίρες Μα οι σφαίρες πεθαίνουν μόνο από τα ατσάλινα φτερά σου Και τι- Τι που οί άνθρωποι δεν έχουν πια ατσάλινα φτερά; Αφού κι οι σφαίρες πια δεν μπήγονται στα σώματα για καμιά αξία και κανένα ιδανικό Ούτε έχουν σκοπό- πλάθουν νεκρούς μα όχι ήρωες Κι οι σφαίρες πια δε σε σκοτώνουν Αφού για να πεθάνεις πρέπει να έχεις ζωή- ζωή χωρίς τα ατσάλινα φτερά σου δεν υπάρχει- οι άνθρωποι δεν έχουν πια ατσάλινα φτερά. Μη με κοιτάζεις λοιπόν όπως εκείνους Γιατί εγώ έχω- Εγώ έχω φτερά, δεν είμαι άνθρωπος εγώ! Ίσως δεν είναι μεγάλα κι επιβλητικά Σαν των γιγάντων που χαθήκαν από άξιες σφαίρες Αλλά υπάρχουν κι είναι άθραυστα Κι είναι φτιαγμένα από ατσάλι Κι ό,τι κι αν κάνεις σε μένα και τη ζωή μου Αυτή η παθητική, η ανόητη, η σφαίρα σου Θα εξοστρακιστεί- Θα αιωρηθεί και τέλος θα πεθάνει Μ΄ έναν αργό παφλασμό Να, σαν της θάλασσας, μα αντί για κύμα Θα ΄χει τη λέξη παρελθόν. Γι' αυτά και για άλλα δε σε φοβάμαι, λοιπόν- Έλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted July 14, 2011 Share Posted July 14, 2011 Δύσκολο και βαρύ ποίημα, πολύ δυνατό. Έχει μια αισιοδοξία τελικά, κάτι που το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπά σου. Πολύ ωραία τα θέματα για το χρόνο και το πώς οι άνθρωποι πεθαίνουν και πετούν ( το ίδιο μερικές φορές). Στο τέλος ηρεμεί και καταλήγει παρηγορητικά, σαν να τέλειωσε η ανάσα. Μπράβο,μικρή! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted July 14, 2011 Author Share Posted July 14, 2011 Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε ΣτάνλεΪ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.