iraklisv Posted July 21, 2011 Share Posted July 21, 2011 Όπως ανθίζει ένα πρελούδιο θανάτου πάνω στους σταυρούς νεκρών λέξεων που ξεστόμισαν φονιάδες άνεμοι Έτσι μοιάζει τούτη η αρμυρή μου απώλεια που στραγγίζει τα μάτια από κάθε βουβή θλίψη Σαν σπασμένη πένα που στριγκλίζει στην προσπάθεια να πει το ανείπωτο σ’ ένα φθινόπωρο που μαραίνει τα φύλλα του με βία Ξεθωριάζω νωπός από την υγρασία της νύχτας που εισέβαλε σαν κύμα από τα χνώτα μακάβριων καλοντυμένων ανθρώπινων δαιμόνων Έχασα πια το νυχτερινό τραγούδι του ανέμου σαν χάιδευε τα μουστάκια του σταχυού κι εκείνα τα νανουρίσματα των γρύλων που ορκίζονταν την ομορφιά του κόσμου Ποιος σκότωσε την συνείδηση της πέτρας που με κόπο λάξευα στου Ήλιου το αλώνι; Πώς να συγχωρέσω τον φονιά της επόμενης μέρας; Τώρα θα αφήσω το αίμα μου να τρέξει στα στεγνά ποτάμια της ανθρώπινης απληστίας θυσία να ζήσει ότι μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted July 24, 2011 Share Posted July 24, 2011 Κατι θελεις να πεις, αλλα δεν το πιανω. Απο τα ποιηματα σου που εχω διαβασει εχει τις πιο ενδιαφερους εικονες, πυκνη γραφη και αρκετα εκλεπτυσμενη επιλογη λεξεων. Το βρισκω εξελιλκτικο βημα και πολυ ενδιαφερον! Αλλα σαν συνολο ποιηματος δεν πιανω τι ηθελες να εκφρασεις και να πεις...μενω με αποριες στους περισσοτερους στιχους. Και μια μικρη διορθωση στην φραση "ετσι μοιαζει τουτη η αρμυρη μου απωλεια" θα προτιμουσα το αλμυρη απο το αρμυρη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.