Η Αναγέννηση των Ηρώων - ΥΔΩΡ (Βιβλίο 1ο), Πρόλογος

[niceguy0973]

Πρόλογος

Η φωτιά στα έγκατα μιας σπηλιάς

 

29 Σεπτεμβρίου 1990. Μετά την επίσκεψή του στο Σερμπούλ Καρπαντίν, μια φυλακή του16^ου αιώνα, όπου πλέον διακοσμεί τον χώρο ένα ατμοσφαιρικό εστιατόριο, ο Κωνσταντίνος Εμπέογλου, ζαλισμένος από το δυνατό κρασί, κατέβηκε την οδό Λούνγκα, της Ρουμάνικης πόλης Μπρασόβ, για να πάει στο ξενοδοχείο του.Την μέρα που ξημέρωνε είχε πολλά να κάνει, πολλά να ανακαλύψει και έπρεπε ναείναι νηφάλιος και ξεκούραστος. Στρίβοντας στην οδό Κρισάν με προορισμό το Έσπριτ,ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο, ένιωσε μια παρουσία πίσω του. Με το αδιαπέραστο σκοτάδικαι τον υποφωτισμένο δρόμο, δεν είχε την δυνατότητα να δει καθαρά. Ούτε ηαίσθηση της ακοής τον βοηθούσε, λόγω της καταρρακτώδους βροχής. Το μόνο πουπρόλαβε να διακρίνει, με την άκρη του ματιού του, ήταν μια σκιά να κατηφορίζειπρος την γωνία του δρόμου. Κατέβασε την βρεγμένη τραγιάσκα του, κρύβοντας καλάτα σμαραγδένια μάτια του, και με βήμα ταχύ έφυγε.

 

Δενμπορεί να ανακάλυψαν κιόλας τα ίχνη του. Ήταν πολύ νωρίς γι’ αυτό. Έπρεπε οικινήσεις του πλέον να γίνουν γρήγορες και μεθοδικές και να φτάσει στον στόχοτου πριν από τους άλλους. Με αυτές τις σκέψεις ο Κωνσταντίνος έπεσε στο κρεβάτιτου δωματίου του, φέρνοντας στο μυαλό του την οικογένειά του και με έναχαμόγελο έκλεισε τα μάτια.

 

Ούπνος του εκείνο το βράδυ ήταν ανήσυχος και τα όνειρα του πολύπλοκα. Είδε ένανδράκο να κατασπαράζει την ουρά του και να μεταμορφώνεται σε κύκλο. Στηνσυνέχεια πήρε την μορφή μια σφαίρας από λέπια, όπου φλεγόμενη άρχισε να καίειτα πάντα γύρω της. Ξύπνησε ταραγμένος και μούσκεμα στον ιδρώτα. Η ώρα στοηλεκτρονικό ξυπνητήρι έδειχνε έξι με έξι πρώτα λεπτά και έξι δεύτερα.Ανατρίχιασε στην εικόνα του διαβολικού αριθμού. Σηκώθηκε να ρίξει νερό στοπρόσωπό του για να συνέλθει. Κάθε διάθεση για ύπνο είχε κοπεί. Σήκωσε τοακουστικό και σχημάτισε τον αριθμό του δωματίου της Αλίκης, της συνεργάτιδάςτου.

 

«Καλημέρα,σε ξύπνησα;... Ναι σηκώθηκα νωρίτερα... Καλό είναι να ετοιμάζεσαι για ναφύγουμε νωρίτερα... Έγινε, θα τα πούμε στην είσοδο».

 

Μπήκεστο ντους κι έπειτα ετοίμασε τα πράγματά του. Φόρεσε στο δάχτυλό του το χρυσότου δαχτυλίδι, με το σκαλιστό κλαδί ελιάς. Πριν αφήσει το δωμάτιο έριξε μια ματιάαπό το παράθυρο. Ήταν ακόμα νωπή στο μυαλό του η σκιά, που είδε φευγαλέα τοπροηγούμενο βράδυ. Ο δρόμος, ήρεμος και άδειος. Ο ουρανός είχε ένα μωβ σκούροχρώμα και τα πάντα καλύπτονταν από ένασύννεφο υγρασίας. Στερέωσε καλά την τραγιάσκα στο κεφάλι του, έριξε το σακίδιοστον ώμο και έφυγε.

 

 

 

ΗΑλίκη, μια σαραντάρα καλοστεκούμενη γυναίκα, αρχαιολόγος και ερευνήτρια μεειδικότητα στους αρχαίους πολιτισμούς, βρισκόταν ακόμα στο δωμάτιο της. Έπιασετα ξανθά της μαλλιά αλογοουρά, φόρεσε τα γυαλιά της και παρατήρησε το είδωλότης στον καθρέφτη. Έβλεπε αυτά τα γυαλιά εντελώς άκομψα πάνω της. Οαστιγματισμός της, όμως, τον τελευταίο καιρό είχε αυξηθεί αρκετά, με αποτέλεσμανα την ταλαιπωρούν τρομεροί πονοκέφαλοι και να έχει θολή όραση, όταν δεν ταφορούσε. Κρέμασε την τσάντα χιαστί στους ώμους της. Με το που έπιασε το πόμολο,είδε ένα μικρό φακελάκι πεταμένο μπροστά από την πόρτα. Το άνοιξε κι άρχισε ναδιαβάζει το περιεχόμενο. Μην τονακολουθήσεις αν θες την ζωή σου. Στην κάτω δεξιά γωνία του απειλητικούαυτού σημειώματος υπήρχε μια μικρή σφραγίδα. Ένα ερπετό, μάλλον φίδι ήταν, μεακτίνες περιμετρικά του κεφαλιού του. Γύρω από το ερπετόμορφο αυτό σχέδιο,υπήρχαν τέσσερα άγνωστα σύμβολα, στις τέσσερις κατευθύνσεις του ορίζοντα, σχηματίζονταςένα σταυρό. Το κεφάλι της πήγε να σπάσει και ένιωσε μια πέτρα να κατεβαίνει στοστομάχι της. Τα μηνίγγια της άρχισαν να χτυπούν και οι παλάμες της ίδρωσαν. Ένιωσετην κρίση πανικού να ταράζει το κορμί της. Έκατσε στα πόδια της κι έχωσε το κεφάλιτης ανάμεσα. Το λεπτό της σώμα την βοηθούσε σε αυτό. Πήρε μια βαθιά αναπνοή καισυνήλθε λίγο. Δεν ήταν σίγουρη αν έπρεπε ή όχι να κρύψει από τον Κωνσταντίνο αυτότο σημείωμα.

 

Κατέβηκεστη ρεσεψιόν, άφησε το κλειδί του δωματίου της και βγήκε έξω. Ο Κωνσταντίνος τηνπερίμενε με ένα τσιγάρο στην άκρη των χειλιών του.

 

«Θασε σκοτώσει αυτό. Δεν ξύπνησες με πολύ καλή διάθεση έτσι;». Η Αλίκη παρατήρησετην αναστάτωση του Κωνσταντίνου. Τα μάτια του έδειχναν πολύ κουρασμένα, άυπνα.

 

«Είδαεφιάλτη. Θα στα πω στο δρόμο. Τα πήρες όλα μαζί σου; Τον χάρτη;». Δεν είχεδιάθεση για συζήτηση και ιδιαίτερα να μιλήσει για τον εφιάλτη που τον τάραξετόσο. Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή.

 

«Τσέκαρατρεις φορές ότι τον έχω στην τσάντα μου». Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν.

 

Ηπόλη ακόμα ήταν φωτισμένη. Μυστήριο και αισθησιασμό απέπνεε κάθε πλακόστρωτοσοκάκι της Μεσαιωνικής πόλης Μπρασόβ, πρώην Στεφανούπολης. Με το αυτοκίνητοπέρασαν μπροστά από την Αγία Τριάδα, μια ελληνική εκκλησία. Στηριγμένη στοπροστατικό τείχος του κάστρου, χτισμένη από τούβλα και πέτρα, είχε το σχήμασκάφους. Όλο το κτήριο παρουσίαζε μια ολότητα τρόπου και σύνθεσης με τουςεσωτερικούς θόλους να κλείνουν σε κομψές καμπύλες. Ένα πραγματικό αριστούργημα.Τα φώτα της πόλης, περιτριγυρισμένα από την θολούρα της υγρασίας, έδιναν τηναίσθηση ατμοσφαιρικής ταινίας τρόμου.

 

Κιαυτό ακριβώς αισθάνθηκε και ο Κωνσταντίνος να τον κυριεύει, όσο περνούσε η ώρα.Τρόμος. Ένιωθε τα χέρια του να ιδρώνουν, έτσι ώστε συχνά να του γλιστράει τοτιμόνι.

 

«Όλακαλά;». Ρώτησε η Αλίκη, παρατηρώντας την νευρικότητά του.

 

«Ναιμια χαρά. Απλά νιώθω λίγο κουρασμένος. Σχεδόν δεν κοιμήθηκα καθόλου».

 

ΟΚωνσταντίνος της διηθήθηκε το όνειρο που είδε. Η Αλίκη στο άκουσμα του δράκουαναρρίγησε. Αμέσως πέρασε από την σκέψη της το σημείωμα με τη σφραγίδα τουερπετού που είχε βρει το πρωί. Ήρθε η ώρα να μιλήσει στον Κωνσταντίνο για αυτό.Με το που ξεκίνησε την φράση της, ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ο Κωνσταντίνος έχασετον έλεγχο και μπήκε στο αντίθετο ρεύμα. Συνήλθε αμέσως με το ουρλιαχτό τηςΑλίκης και αρπάζοντας το τιμόνι, επανέφερε το αυτοκίνητο στην κανονική τουπορεία. Κοίταξε από τον καθρέφτη και είδε μια μαύρη λιμουζίνα με φιμέτζάμια να τον ακολουθεί. Ένα γαντοφορεμένοχέρι πρόβαλε μέσα από το παράθυρο τουσυνοδηγού και τους σημάδεψε. Πάτησε με όλη του την δύναμη το γκάζι. Η Αλίκη κόλλησεστο κάθισμα, όπως συμβαίνει και κατά την διάρκεια της απογείωσης ενόςαεροπλάνου. Έξω επικρατούσε ερημιά γιατί είχαν απομακρυνθεί εδώ και ώρα από τηνπόλη. Κανένας μάρτυρας, λοιπόν, για το γεγονός. Έξυπνη κίνηση από μέρους τους. Μεαυτήν την σκέψη ο Κωνσταντίνος άκουσε και τον δεύτερο πυροβολισμό. Η σφαίρα βρήκετο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου και τα θρύψαλα πετάχτηκαν πάνω τους. Ένα από αυτάπέτυχε το μάγουλο του Κωνσταντίνου, αφήνοντάς του μια γρατζουνιά για ενθύμιο.

 

«Είσαικαλά;», φώναξε η Αλίκη, πιάνοντας το μπράτσο του Κωνσταντίνου.

 

«Χρειάζεταικάτι περισσότερο από μια γρατζουνιά για να μου κάνει κακό. Θέλω την βοήθειά σου».Η γυναίκα συνοφρυώθηκε, σχεδόν πάγωσε, όμως ο Κωνσταντίνος δεν έδωσε σημασίαστην στιγμιαία αδυναμία της και συνέχισε. «Κάτω από το κάθισμά σου έχω ένακουτί, τράβηξέ το. Πρέπει να έχει μέσα τέσσερις παγίδες για ζώα. Τις ανοίγεις καιτις ασφαλίζεις. Περνάς στο πίσω κάθισμα και πετάς στον δρόμο τις δύο από τηναριστερή πλευρά και τις υπόλοιπες από την δεξιά. Το κατάλαβες;». Η Αλίκη με ένανεύμα του κεφαλιού της έδωσε την καταφατική της απάντηση. Είχε καταλάβει, αλλάτο σώμα της ακόμα το ένιωθε παγωμένο, άκαμπτο. «Οι παγίδες να έχουν τα δόντιαπρος τα πάνω, αλλιώς δεν έχει νόημα».

 

ΗΑλίκη έβγαλε την ζώνη της. Τράβηξε το κουτί κάτω από το κάθισμα του συνοδηγούκαι με γρήγορες κινήσεις ενεργοποίησε και ασφάλισε τις παγίδες. Πέρασε στο πίσωκάθισμα, όπου για μια ακόμα φορά το λεπτοκαμωμένο σώμα της λειτούργησε υπέρτης. Άνοιξε πρώτα την δεξιά πόρτα τουαυτοκινήτου και έριξε προσεκτικά τις δύο πρώτες παγίδες. Καμία δεναναποδογύρισε, αλλά η μια έφυγε εκτός δρόμου. Η Αλίκη θυμωμένη για τηναπροσεξία της, έκλεισε την πόρτα με δύναμη. Πήγε μετά από την αριστερή πλευράκαι ακολούθησε την ίδια διαδικασία. Η προσπάθεια της αυτή τη φορά στέφθηκε μεεπιτυχία. Το μαύρο αυτοκίνητο πάτησε την παγίδα, με αποτέλεσμα να αναποδογυρίσει. Ο τύποςαπό το μαύρο αυτοκίνητο, όμως, πρόλαβε να πυροβολήσει. Η σφαίρα βρήκε την ρόδατους. Η Αλίκη δεν είχε προλάβει να κλείσει την πίσω πόρτα. Το αυτοκίνητο γλίστρησε.«Πρόσεξε», ούρλιαξε ο Κωνσταντίνος. Η γυναίκα πετάχτηκε έξω, αλλά τελευταίαστιγμή πρόλαβε να πιαστεί από την ανοιχτή πόρτα και το κάθισμα. Ο κορμός τηςέχασκε έξω από το αυτοκίνητο, το πρόσωπό της απείχε σχεδόν ένα εκατοστό από τοτσιμέντο του δρόμου και η αλογοουρά της χάιδευε την άσφαλτο. Ο Κωνσταντίνος γιαάλλη μια φορά προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανακτήσει τον έλεγχο. Η ιλιγγιώδηςταχύτητα που είχε αναπτύξει για να ξεφύγει, δεν τον βοηθούσε. Είχε χάσει καιαπό το πεδίο όρασης του την Αλίκη. Κοίταξε από τον καθρέφτη πίσω, αλλά ήτανάφαντη. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερε να σταματήσει στην άκρη του δρόμου. Πήδηξεέξω και την είδε να έχει αφεθεί ξέπνοη στον δρόμο.

 

«Είσαικαλά; Έχεις χτυπήσει κάπου;». Κοιτούσε την Αλίκη ερευνητικά, μήπως καιεντοπίσει κάποιο τραύμα.

 

«Δεννομίζω. Αν και αισθάνομαι το δεξί μου χέρι μακρύτερο κατά δέκα εκατοστάτουλάχιστον από το τράβηγμα. Μην φοβάσαι, δεν με ξεφορτώνεσαι τόσο εύκολαεμένα. Ποιοί ήταν αυτοί; Τι θέλουν;». Οι απορίες της ήταν καταιγιστικές, αλλάεύστοχες.

 

«Δενξέρω. Από χτες το βράδυ είχα την υποψία ότι κάποιοι με παρακολουθούν. Σήμερα απλάβεβαιώθηκα». Είδε στα μάτια της πως το μυαλό της δεν βρισκόταν εκεί. Δεν είχενα κάνει μόνο με την ένταση της στιγμής. Κάτι άλλο την βασάνιζε, κάτι που ήτανέτοιμη να του αποκαλύψει, μα ακόμα έψαχνε το σωστό τρόπο. Της έδωσε το πράσινοφως με ένα νεύμα του.

 

«Πρέπεινα σου πω κάτι». Το βλέμμα της έφυγε από τα μάτια του και πλανήθηκε άγαρμπαστον γύρω χώρο. «Βρήκα ένα απειλητικό σημείωμα το πρωί στην πόρτα μου. Μόλιςετοιμαζόμουν να σου μιλήσω γι’ αυτό, αλλά ήρθε η πρώτη σφαίρα... Δώσε μου μιαεξήγηση σε παρακαλώ! Τι συμβαίνει;». Ο Κωνσταντίνος χαμήλωσε τα μάτια του στοέδαφος.

 

«Δενέχω ακόμα συνδυάσει τα γεγονότα. Δώσε μου το σημείωμα». Άπλωσε το χέρι τουπεριμένοντας το χαρτί, που είχε αναστατώσει την Αλίκη.

 

Απότην τσέπη του στενού της τζην έβγαλε το σημείωμα και το έδωσε στον Κωνσταντίνο.Διαβάζοντάς το, δεν έμεινε τόσο στις λέξεις, όσο στην σφραγίδα που στόλιζε τηνκάτω δεξιά γωνία του χαρτιού. Αμέσως κατάλαβε περί τίνος πρόκειται, αλλά έπρεπενα κρύψει την έκπληξή του. Δεν έπρεπε να θέσει σε κίνδυνο την ζωή της Αλίκης.

 

«Δενμπορώ να το κατανοήσω», είπε εξετάζοντας καλύτερα το σημείωμα.

 

«Δενσου έρχεται στο μυαλό από που μπορεί να είναι; Το σύμβολο το πρόσεξες;». ΟΚωνσταντίνος κούνησε θετικά το κεφάλι του, αλλά από την έκφρασή του κατάλαβεπως δεν γνώριζε περισσότερα. «Και αυτοί οι συνδυασμοί που έκανες πριν;». ΗΑλίκη πάλευε απεγνωσμένα για μια απάντηση.

 

«Νόμιζαπως είναι κάποιος ανταγωνιστής μας, που ψάχνει κι αυτός να βρει έγγραφα με τηνπαλιά Κυριλλική γραφή. Δεν νομίζω, όμως, ότι θα έφτανε στο σημείο να μαςσκοτώσει για έναν τέτοιο λόγο». Κοίταξε την γυναίκα μέσα στα μάτια και είδεέκδηλο τον φόβο της. Έπρεπε να την προστατεύσει κι ας έμενε μόνος του. «Ανθέλεις να αποχωρήσεις, μην έχεις ενδοιασμούς. Νομίζω ότι είναι και το πιο σωστό.Εγώ θα συνεχίσω με γρήγορους, αλλά προσεκτικούς ρυθμούς, ώστε να χάσουν τα ίχνημου». Μια σπίθα γενναιότητας έλαμψε στα μάτια της Αλίκης. Δεν είχε την δύναμηνα τον αφήσει μόνο του. Εξάλλου, όλο αυτό το μυστήριο είχε εξάψει τηνπεριέργειά της.

 

«Τότεκι εγώ θα μείνω μαζί σου. Δεν θα σε εγκαταλείψω σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή.Άσε που θα με κατατρώνε αργότερα οι ενοχές αν πάθεις κάτι. Αλλά και η ζήλεια αντα καταφέρεις χωρίς εμένα».

 

Αγκάλιασετην Αλίκη, νιώθοντας ευλογημένος που είχε δίπλα του μια τόσο καλή φίλη. Με τηνβοήθειά της άλλαξαν την τρυπημένη ρόδα του αυτοκινήτου κι έβαλαν την ρεζέρβα.Είχε πλέον ξημερώσει για τα καλά και ο ήλιος διέλυε την υγρασία. Συνέχισαν τηνπορεία τους ανεβαίνοντας προς το χιονοδρομικό κέντρο Ποϊάνα. Ένα γραφικό χωριό,δώδεκα χιλιόμετρα έξω από την Μπρασόβ, με εμφανή τα στοιχεία της Τρανσυλβανίαςκαι με έντονο το παραδοσιακό του χρώμα. Τον δρόμο τους έκοψαν κάτι άμαξες, πουμετέφεραν κόσμο από το χωριό στο χιονοδρομικό κέντρο. Έκαναν μια στάση ναπάρουν προμήθειες και ξεκίνησαν πάλι την πορεία τους. Δεν παρατήρησαν άλλα ίχνηκινδύνου. Έφτασαν σε ένα αδιέξοδο, όπου και άφησαν το αυτοκίνητο. Η συνέχειατου ταξιδιού θα γινόταν με τα πόδια. Ο ήλιος είχε ζεστάνει αρκετά και όλαμύριζαν φθινόπωρο.

 

 

 

Περίπουμετά από μια ώρα πεζοπορίας, έφτασαν στον προορισμό τους. Ένα φυσικό κάλυμμααπό κλαδιά και φύλλα σκέπαζαν το στόμιο μιας σπηλιάς, που με την απομάκρυνσήτους φάνηκε απύθμενη και σκοτεινή, παρθένα και άβατη από άνθρωπο.

 

«Αυτήείναι η σωστή σπηλιά;». Ρώτησε η Αλίκη ενώ έμπαιναν όλο και πιο βαθιά. ΟΚωνσταντίνος της έκλεισε το μάτι. «Το ξέρει κανείς ότι είμαστε εδώ; Ρωτάω σεπερίπτωση που μας συμβεί κάτι».

 

«Θαέπρεπε να μου έχεις εμπιστοσύνη μετά από τόσα χρόνια». Η αποφασιστηκότητα στοπρόσωπό του την χαλάρωσε κι έγιναν τα βήματά της πλέον πιο σταθερά.

 

Εκείνητην στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος θόρυβος από το βάθος της σπηλιάς. Σαν νακαιγόταν ξύλο και να έτριζαν οι σπίθες του. Η Αλίκη κοίταξε τον Κωνσταντίνοερευνητικά. Δεν έδειχνε να ανησυχεί. Στις σπηλιές εξάλλου πορεύονται πολλά ζώα,οπότε τέτοιοι θόρυβοι είναι συνήθεις και αναμενόμενοι.

 

Συνέχισανμε κατεύθυνση καθοδική. Σε λίγη ώρα το φυσικό φως μειώθηκε αισθητά και έβγαλαντους φακούς από τα σακίδια τους. Η σπηλιά φωτίστηκε και φάνηκε μπροστά τουςλιγότερο επικίνδυνη. Ο Κωνσταντίνος παρατήρησε κάτω στάχτες και ξέρα κλαδιά,σπαρμένα παντού. Ο χώρος είχε έντονη την μυρωδιά του καμένου. Δεν μίλησε όμως,παρότι είδε την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της Αλίκης. Για να αποφύγειτυχόν ερωτήσεις της, επιτάχυνε το βήμα του και προηγήθηκε της πορείας τους.

 

Όσοπροχωρούσαν, τόσο η σπηλιά γινόταν και στενότερη, ώσπου κατέληξαν να περπατάνεσκυφτοί. Έτριβαν τα γόνατά τους και την μέση τους από τον πόνο και ανάδιαστήματα σταματούσαν να ξεμουδιάσουν το πονεμένο τους κορμί. Τελικά έφτασανσε ένα αδιέξοδο.

 

«Τώραπως θα συνεχίσουμε;». Μια έκδηλη απογοήτευση κρεμόταν στα μάτια της, κοιτώντας έναπέτρινο φράγμα να ορθώνεται μπροστά τους.

 

«Αλίκημου δεν ξέρω. Σύμφωνα με τον χάρτη η διαδρομή της σπηλιάς δεν τελειώνει εδώ. Δενμπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει αυτό το αδιέξοδο». Το βλέμμα του έπεσε πάνω σεένα σωρό από πέτρες με μια στρώση σκόνης πάνω τους. Ίσως από μια πρόσφατηκατολίσθηση, που σαν αποτέλεσμα είχε το φράξιμο του δρόμου. Με το που σήκωσε ταμάτια παρατήρησε κάτι που του προκάλεσε ένα μικρό μειδίαμα. «Χμμμ. Κοίταεκείνον τον ιστό αράχνης εκεί δεξιά». Με το δάκτυλό του έδειξε το σημείο, όπουκρεμόταν το μεταξένιο πλέξιμο του ιστού. Η Αλίκη δεν έπιασε το υπονοούμενο. «Πρέπεινα γίνεις περισσότερο παρατηρητική νομίζω. Κοιτά πως κινείται! Ρεύμα αέρος δενυφίσταται, αν ο χώρος έχει μόνο μια είσοδο».

 

ΟΚωνσταντίνος πλησίασε το χώρο, όπου βρισκόταν ο ιστός και παρατήρησε τους τοίχουςαπό βράχια και πέτρες πίσω του. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο του τοίχου πουπαρατηρούσε δεν υπάρχει σκόνη. Οι πέτρες ήταν αρκετά καθαρές. Άρα, από κάπουέμπαινε αέρας. Σε κάποιο σημείο περιμετρικά του μικρού αυτό χώρου βρισκόταν καιη έξοδος.

 

Ακούμπησαντα πράγματά τους κάτω και άρχισαν με τα χέρια τους να αφαιρούν τις πέτρες.Σύντομα είχε δημιουργηθεί ένα μικρό πέρασμα, που ίσα ίσα χωρούσε ένας άνθρωπος.Ο Κωνσταντίνος σύρθηκε μέσα στο στενό άνοιγμα, για να ελέγξει τον χώρο. Ύστερααπό λίγο φάνηκαν πάλι τα πόδια του, όπου με τον ίδιο τρόπο που εισχώρησε, τώραέβγαινε.

 

«Είναιένα μικρό τούνελ που σίγουρα καταλήγει σε μια άλλη μεγάλη σπηλιά. Όσοπροχωρούσα, τόσο ο αέρας γινόταν πιο δυνατός και πιο υγρός. Έχω κι αυτό τοπροαίσθημα που μου λέει ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Ας μην χάνουμε άλλο χρόνο».Τα μάτια του έλαμπαν μέσα στο σκοτάδι από την έξαψη της πρόσφατης ανακάλυψήςτου.

 

Έσφιξετο σακίδιό της γύρω από το σώμα της, κούμπωσε την ζακέτα της και έδεσε καλά τα κορδόνιααπό τα αθλητικά της. Άφησε τον Κωνσταντίνο να προηγηθεί και ακολούθησε. Τοτούνελ είχε πολλές διακυμάνσεις, ανηφόρες, κατηφόρες και στριφογυρίσματα, πουτους δυσκόλεψαν αρκετά. Έφτασαν σε ένα σημείο που αναγκάστηκαν να σκαρφαλώσουν.Με τα χέρια και τα πόδια να βρίσκουν πέτρες και προεξοχές βράχου, ανέβαιναν τοτούνελ σαν τις αράχνες. Κατέληξαν σε ένα χώρο με μορφή κανάτας, όπου μια χοάνηέχασκε ψηλά, πάνω από το κεφάλι τους. Οι πρώτες τους προσπάθειες να ανέβουν, αποδείχτηκανμάταιες. Τότε ο Κωνσταντίνος έπιασε την Αλίκη από την μέση και την ανέβασεστους ώμους του. Αυτή πάτησε πάνω του και με ένα μικρό πηδηματάκι πιάστηκε μετα χέρια στην κορυφή. Βάζοντας δύναμη σκαρφάλωσε και μετά, αφού έβγαλε τοσκοινί από το σακίδιο της, το έριξε στον Κωνσταντίνο, για να ανέβει κι αυτός.

 

Είχανφτάσει σε μια τεράστια σπηλιά, όπου από ψηλά κρέμονταν σταλαχτίτες, στάζοντας νερό. Μπροστά τουςυπήρχε ένα αχανές διάκενο, το οποίο συνδεόταν με την απέναντι πλευρά με έναν βράχο.Από κάτω το χάος. Πέρασε πρώτος ο Κωνσταντίνος. Η Αλίκη είχε τρομοκρατηθεί.Ήταν υψοφοβική κι αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει ήταν άθλος. Πήρε μια βαθιάανάσα και ανέβηκε. Ένιωθε τα γόνατα της να κόβονται στα δύο. Μούδιασε και δενμπορούσε να κινηθεί. Με μεγάλη δυσκολία αποφάσισε να κάνει ένα βήμα. Ο βράχοςήταν υγρός από τις σταγόνες νερού. Η Αλίκη γλίστρησε και την τελευταία στιγμήκρατήθηκε με το ένα χέρι της από μια εξοχή του βράχου. Το σώμα της κρεμότανμετέωρο στο κενό. Κοίταξε προς τα κάτω. Τα γυαλιά της γλίστρησαν και έπεσαν. Πάγωσε.Ένιωθε ότι έχανε τις δυνάμεις της, καθώς το χέρι της γλιστρούσε από την προεξοχή.Τελευταία στιγμή ένα χέρι την τράβηξε πάνω και της έσωσε τη ζωή.

 

«Δενείναι η μέρα μου σήμερα. Είναι η δεύτερη φορά που φτάνω στα πρόθυρα... Τυχερήμέσα στη ατυχία μου. Αχ, τα γυαλιά μου... Δεν μπορώ να δω καθαρά χωρίς αυτά». ΗΑλίκη κοίταξε με μισόκλειστα μάτια το χαώδες έβενος που απλωνόταν στα πόδιατης. Χωρίς τα γυαλιά της ένιωθε αδύναμη, αβοήθητη. Ο Κωνσταντίνος την έπιασεαπό τους ώμους και την καθησύχασε για μια ακόμα φορά με την δυναμική τηςπαρουσίας του.

 

Προχώρησανκι έφτασαν στην είσοδο μιας πιο μικρής σπηλιάς. Ο Κωνσταντίνος έριξε την δέσμηφωτός από τον φακό του κι έμεινε έκπληκτος. Στο βάθος της υπήρχε ένα ξύλινοσκαλιστό σεντούκι. Στο σκέπασμα του σεντουκιού υπήρχε περίτεχνα σκαλισμένο έναερπετό με ακτίνες γύρω από το πρόσωπό του και τέσσερα σύμβολα σταυρωτά γύρω του.Με τρεμάμενα χέρια πήρε το σεντούκι στα χέρα του. Το άνοιξε αργά και απαλά, σαννα ήταν από εύθραυστο γυαλί και επρόκειτο να σπάσει με μια απότομη κίνηση. ΗΑλίκη στεκόταν πάνω του, προσπαθώντας να διακρίνει το αντικείμενο που βρισκότανμέσα. Ο Κωνσταντίνος έβγαλε από το σεντούκι ένα διπλωμένο ύφασμα, βελούδινο καιπορφυρό. Ξεδιπλώνοντάς το, φάνηκε μια κιτρινισμένη περγαμηνή σε ρολό. Τηνάνοιξε αργά και κοίταξε το περιεχόμενό της. Δάκρυσε από συγκίνηση. «Επιτέλους,το βρήκα», ψιθύρισε. Η Αλίκη έδεσε τα χέρια κάτω από το στήθος της κι ένα πέπλοθυμού σκίασε το πρόσωπό της.

 

«Είναιάδικο. Δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα. Χωρίς τα γυαλιά μου είναι όλα θολά. Πες μουτι δείχνει, σε παρακαλώ;». Η αγωνία της και η δίψα για γνώση είχε φουντώσειμέσα της, σαν λαίλαπα τρικυμίας.

 

«Είναι ένα κείμενο στα Λατινικά από ότι μπορώνα καταλάβω και από κάτω υπάρχει ένα ακόμα, σε μια γραφή που δεν έχω ξαναδεί».Με τα δάχτυλά του ψηλαφούσε το κιτρινισμένο χαρτί, χωρίς αυτό να τον βοηθάει νατο κατανοήσει.

 

«ΗΚυριλλική...». Από την έξαψη είχε κοκκινίσει το πρόσωπό της. Οι κόρες τωνματιών της είχαν διασταλεί από το σκοτάδι, αλλά και από την προσπάθεια ναδιακρίνει τα διπλά γράμματα που χόρευαν μπροστά της. «Διάβασε μου λίγο από τοπρώτο κείμενο».

 

«Ανκαι τα Λατινικά μου δεν είναι πολύ καλά, θα προσπαθήσω». Άρχισε να διαβάζει. Προτούσυνειδητοποιήσει η Αλίκη τι γίνεται, ο Κωνσταντίνος είχε τελειώσει την ανάγνωσητου κειμένου.

 

«Σταμάτα...»,ούρλιαξε η γυναίκα με τον τρόμο να την έχει καταλάβει. «Πες μου ότι δεν τοτελείωσες το κείμενο;». Τα χείλη της έτρεμαν από την αγωνία και η αναπνοή τηςείχε φρακάρει στον οισοφάγο της. Έδειχνε να κρέμεται η ζωή της από την απάντησητου. Παρέλυσε ολόκληρη όταν συνειδητοποίησε από το ύφος του πως είχεολοκληρώσει την ανάγνωσή του. «Θεέ μου, είναι η επίκληση ενός Δαίμονα». Στοάκουσμα της τελευταίας λέξης ο άντρας απέναντί της είχε παγώσει. Από το χέριτου γλίστρησε η περγαμηνή και έπεσε μαλακά στο πάτωμα.

 

«Γιατίδεν με έκοψες νωρίτ....». Δεν πρόλαβε ο Κωνσταντίνος να τελειώσει την φράση του,όταν μια βοή σαν κεραυνός ακούστηκε στον χώρο. Η Αλίκη έπεσε στα γόνατα και ο Κωνσταντίνοςμπήκε μπροστά της για να την προστατέψει, κρύβοντας την περγαμηνή μέσα στοπουκάμισό του. Μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε την μικρή σπηλιά και μια σκιά, σανκαπνός που διαλύεται, άρχισε να γεμίζει τον χώρο. Πριν συνειδητοποιήσει το τιγίνεται, ο Κωνσταντίνος εκσφενδονίστηκε απέναντι. Ζαλισμένος και μισολιπόθυμοςαπό το κτύπημα, σαν σε όνειρο, είδε την Αλίκη να αναφλέγεται και να διαλύεται, όπωςένα καμένο φύλλο χαρτιού. Ήταν η τελευταία εικόνα που καταγράφτηκε στονεγκέφαλό του, πριν κλείσει τα μάτια του.

 

 

 

Τα σχόλιά σας είναι η αναπνοή μου. Αρνητικά ή θετικά, αυτά θα με κάνουν καλύτερο σε αυτό που λατρεύω...

 

Κάθε εβδομάδα θα ανεβάζω και από ένα κεφάλαιο, ευελπιστώ να ανεβάσω όλο το βιβλίο!

 

http://nektar73.wordpress.com/

Edited July 25, 2011 by niceguy0973

[jjohn]

(είναι η τρίτη φορά που επιχειρώ να γράψω αυτό το post.Τις δύο πρώτες φορές πάτησα καταλάθος ένα κουμπί και βγήκα από την ιστοσελίδα οπότε θα τα γράψω κάπως πιο σύντομα)

 

 

 

Φίλε Νεκτάριε ας σου δώσω μία μικρή αναπνοούλα.

 

Λοιπόν αφηγείσαι τα πράγματα ωραία.Δεν πνίγεις το κείμενο σου σε έναν ωκεανό περιγραφών(μπλιαξ) ούτε κάνεις συντακτικά λάθη.

Έτσι κάταφερα να διαβάσω το διήγημα σου εύκολα χωρίς αυτό να με κουράσει(εκτός ίσως από το μέρος της ιστορίας που διαδραματίζεται στην σπηλιά που νομίζω πως ηταν λίιγο μεγαλύτερο από όσο έπρεπε)

νομίζω όμως πως στους διαλόγους θα μπορούσες να δουλέψεις λίγο περισσότερο(Χαχα ποιος το λέει αυτό-άτιμο πράγμα οι διαλόγοι)

μιας και πιάσαμε το κομμάτι με τους διαλόγους.2-3 μαστίζονται από την νόσο clicheδίτις:π.χ Χρειάζεταικάτι περισσότερο από μια γρατζουνιά για να μου κάνει κακο (επείδη είναι 2-3 όπως σου είπα δεν μειώνουν την αξία του κειμένου στο αλλά και πάλι ....)

 

τώρα μία σποϊλερια

 

Έχω κι εγώ την ίδια απορία με τον Κώστα.Γιατί η Αλίκη δεν τον σταμάτισε νωρίτερα.Φαντάζομαι πως όλο και κάποια λέξη/πρόταση θα υπηρχε μέσα στο κείμενο που θα υποδήλωνε τον σκοπό του κειμένου οπότε ίσως να συμβαίνει κάτι ύποπτο και η Αλίκη να μην είναι απλά η Αλίκη και ο "θάνατος" της να είναι μην είναι ακριβώς θάνατος.Αλλά κάπου εδώ να σταματήσω με τις θεωρείες μου.

 

 

 

μιας και το πρώτο δείγμα ήταν ενθαρρυντικό

θα διαβάσω και το επόμενο κομμάτι που θα ανεβάσεις ;)

 

Υ.Γ στο κείμενο υπάρχουν πολλές λέξεις κολλημένες μαζί(δες την πρόταση που έγραψα ποιο πριν).Όποτε μπορέσεις πέρασε το κείμενο σου από ένα χεράκι γιατί δυσκολεύουν την ανάγνωση αρκετά

Edited July 28, 2011 by joidv

[niceguy0973]

Φίλε μου να σε ευχαριστήσω πρώτα για τον χρόνο σου να διαβάσεις τον πρόλογο του βιβλίου μου και δεύτερον για τα καλά σου λόγια... Το κείμενο στην περγαμηνή ήταν αρκετά μικρό για να προλάβει η Αλίκη να τον σταματήσει... Το είχε ήδη διαβάσει...

Εννοείς πως οι διάλογοί μου είναι μικροί;

Ποίος είναι ο Κώστας που αναφέρεσαι; Μόνο το δικό σου σχόλιο υπάρχει στα μάτια μου...

 

Όσο για το θέμα με τις κολλημένες λέξεις... έκανα copy - paste από το word και για κάποιον άγνωστο (φανταστικό) λόγο μου κόλλησε κάποιες λέξεις...

 

 

http://nektar73.wordpress.com/

Edited July 28, 2011 by niceguy0973

[jjohn]

Φίλε μου να σε ευχαριστήσω πρώτα για τον χρόνο σου να διαβάσεις τον πρόλογο του βιβλίου μου και δεύτερον για τα καλά σου λόγια... Το κείμενο στην περγαμηνή ήταν αρκετά μικρό για να προλάβει η Αλίκη να τον σταματήσει... Το είχε ήδη διαβάσει...

Εννοείς πως οι διάλογοί μου είναι μικροί;

Ποίος είναι ο Κώστας που αναφέρεσαι; Μόνο το δικό σου σχόλιο υπάρχει στα μάτια μου...

 

http://nektar73.wordpress.com/

 

ε που να γράψω κωνσταντίνος μωρέ με ένα κώστας είχα ξεμπερδέψει

(αναφέρομαι στο " γιατί δεν με έκοψες" που λέει πριν πεθάνει)

 

για τους διαλόγους λέω απλά ότι θα μπορούσες να τους είχες γράψει λίγο καλύτερα.Υπάρχουν κάποια σημεία που π.χ δεν μοιάζουν και πάρα πολύ φυσικοί(μεγάλο πρόβλημα το συγκεκριμένο-και γω το χω αυτό και σε χειρότερο βαθμό )

[niceguy0973]

Χαχαχα, οκ τώρα το έπιασα το θέμα του Κώστα... Η ζέστη με χτύπησε στο κεφάλι...

Ναι, οι διάλογοι είναι ένα μεγάλο πρόβλημα... Ελπίζω κι εγώ κάποια στιγμή να λυθεί...

Πάντως αν σου αρέσει αυτό που έχω γράψει μπες και στη σελίδα μου να πατήσεις ένα like... Θα σου είμαι υπόχρεος...

Ψάχνω επίσης κάποιον για το write-off... Επειδή είμαι σχετικά νέος στο site και δεν ξέρω πολλούς, αν κάποιος ενδιαφέρεται στείλτον προς τα εδώ...

 

 

 

http://nektar73.wordpress.com/

Edited July 28, 2011 by niceguy0973

[laas7]

Ο προλογος του βιβλιου σου μου αρεσε. Ειναι καλογραμμενος χωρις σχεδον καθολου λαθη και καθως αναφερεσαι στις τοποθεσιες, ειχα την εντυπωση πως εχεις παει και ξερεις σε αυτα τα μερη. Μου αρεσε οτι τοποθετεις την πλοκη στην Ρουμανια-για εμενα ειναι μια εντονα μυστικιστικη χωρα-ειδικα το κομματι που ειναι το Μπρασοβ. Θα θελα μονο να αναφερεις ενα κατι παραπανω π.χ. πως βρισκεται σφηνωμενο αναμεσα στα τρανσυλβανικα ορη για να ενταθει η ατμοσφαιρα. Οχι ομως οτι δεν ειναι καλο οπως το εγραψες.

Βεβαια εγω κλασικα εχω τις αποριες μου... Ο Κωνσταντινος τι δουλεια κανει? Η Αλικη ειναι αρχαιολογος, εκεινος? Περιπετειωδης αντικερ, ζαμπλουτος εκκεντρικος ? Δεν μας λες γιατι ψαχνουν τα κειμενα της κυριλικης γραφης. Θα τα πουλησουν καπου? Τους εχει προσλαβει καποιος που τα θελει μανιωδως? Και αν ναι για ποιον λογο? Γιατι στην κοπελα δεν εχει πει την αληθεια και πως ειναι δυνατον να μην εχει ψιλιαστει πως κατι συμβαινει παραπανω απο οσα της λεει? Γιατι οταν εμφανιζεται ο δαιμονας πεθαινει η γυναικα και οχι ο ανδρας( σεξιστικο το βρισκω ) αν και υποπτευομαι επειδη εκανε την επικληση ο Κωνσταντινος. Βεβαια επειδη μπορει να απαντηθουν παρακατω ακομα συγκρατουμαι...

Παντως εγω που ειμαι δυστροπη βρισκω καποια μικρα λαθακια.. ας πουμε... πως ειναι δυνατον να διαβαζει ο Κωνσταντινος και να μην καταλαβαινει πως αυτο ειναι μια επικληση? Δεν θα επρεπε να σταματησει απο μονος του? Ακομα και αν δεν ξερει καλα τα λατινικα θα επρεπε να μην προφερει σωστα τις λεξεις, αρα να μην πιασει η επικληση. Μπορεις να το δικαιολογησεις αλλιως νομιζω π.χ.πως απο την χαρα της ανακαλυψης εχασε καθε ελεγχο ας πουμε. Επισης απο ποτε οι επικλησεις ειναι τοσο αμεσες που μολις διαβασεις ερχεται ο δαιμονας? Να οφειλεται στην γλωσσα? Οπως προειπα εχω αποριες...

 

Οι κολημενες λεξεις ειναι θεμα φροντισε να το διορθωσεις... δεν ειναι δικαιολογια πως φταιει το word...

Edited August 29, 2011 by laas7

[niceguy0973]

Οι απορίες σου μου ανοίγουν δρόμους, γι' αυτό συνέχισε να τις έχεις... Πάντως για όσες ερωτήσεις έκανες υπάρχουν οι απαντήσεις παρακάτω. Το θέμα της επίκλησης το σκέφτηκα σαν ταχεία ανάγνωση. Δεν σκέφτεσαι το τι λέει... απλά το διαβάζεις ασυναίσθητα...

[laas7]

Θελω τα ποσοστα μου!! Συνδημιουργω! Ειμαι και μετριοφρονων. Δεν ξερω αν το προσεξες...