Αντίθετο Ημισφαίριο

[Ginawa]

Καλημέρα, παιδιά.

 

Μια δεύτερη προσπάθεια έρχεται από την Θεσσαλονίκη, στο κομμάτι του φανταστικού με την συλλογή «Αντίθετο Ημισφαίριο» από την Gamecraft.

 

 

Μια μικρή συλλογή με ιστορίες φαντασίας. Δεν θα πω κάτι παραπάνω, είναι σίγουρα όμως μια ακόμα αξιόλογη προσπάθεια που δείχνει ότι θέλει να «Μπουστάρει» το Ελληνικό Fantasy. Το αν το καταφέρνει, θα το κρίνετε εσείς.

Πληροφορίες για το βιβλίο θα βρείτε εδώ: http://gamecraft.gr/?p=474

 

Όσοι από εσάς έτυχε να διαβάσετε το βιβλίο θα ήταν καλό να μας γράψετε την άποψη σας στο topic αυτό. Όλοι οι συγγραφείς (συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινόμενου) περιμένουν τα σχόλια σας με αγωνία.

Edited July 25, 2011 by Ginawa

[Alucard]

Καθώς και εγώ είμαι ένας από αυτούς που συμμετέχουν στο 'Αντίθετο Ημισφαίριο', δεν θα ήταν σωστό να ασκήσω κάποια κριτική! Σίγουρα πάντως, όλοι μας περιμένουμε να ακούσουμε τα σχόλιά σας!

[Mictantecutli]

Το(τα) έχει διαβάσει κάποιος; Έχω βρει μία συλλεκτική συσκευασία και με τα 2 και σκέφτομαι να την πάρω. Για ρίξτε καμία γνώμη!

[Myyst]

Καθώς και εγώ είμαι ένας από αυτούς που συμμετέχουν στο 'Αντίθετο Ημισφαίριο', δεν θα ήταν σωστό να ασκήσω κάποια κριτική! Σίγουρα πάντως, όλοι μας περιμένουμε να ακούσουμε τα σχόλιά σας!

 

Αντί να ασκήσεις κριτική δεν μας κάνεις μία παρουσίαση της συλλογής να τη μάθουμε κι εμείς; 

[Alucard]

Μετά χαράς! Θα κάνω μια αργότερα το μεσημέρι. Δυστυχώς, δεν έχω τα βιβλία εδώ, αλλά κάτι θα γίνει!

[Alucard]

Λοιπόν, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

Το Αντίθετο Ημισφαίριο είναι μια πρωτοβουλία της Gamecraft, μιας ομάδας που δραστηριοποιείται στις εναλλακτικές εκδηλώσεις (θεματικές βραδιές, RPGs σε αρχαιολογικούς χώρους κτλ). Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί δύο Αντίθετα Ημισφαίρια, και μέχρι το τέλος του έτους θα βγει και το 3^ο. Στα βιβλία τώρα...

 

Αντίθετο Ημισφαίριο

Το 1^ο βιβλίο απαρτίζεται από δώδεκα ιστορίες δώδεκα διαφορετικών συγγραφέων, επαγγελματιών και μη. Ξεχωρίζουν τα ονόματα του Ναούμ Θεοδοσιάδη, γνωστού Σαλονικιού λάτρη του φανταστικού, του Πέτρου Αργυρίου με 16 βιβλία στο ενεργητικό του, και του Κώστα Ζαχόπουλου, βραβευμένου με Eisner κομίστα και συγγραφέα. Οι ιστορίες καλύπτουν μεγάλο φάσμα της φανταστικής λογοτεχνίας, από sci-fi και sword & sorcery, μέχρι κθουλοειδή τρόμο και αστυνομικό νουάρ με πινελιές υπερφυσικού. Αριθμός σελίδων: 160.

 

Αντίθετο Ημισφαίριο 2

Στο 2^ο βιβλίο έχουμε δεκατέσσερις ιστορίες από ισάριθμους συγγραφείς, με τους μισούς περίπου να είναι οι ίδιοι του πρώτου τόμου. Πάλι διαφορετικά ύφη και στυλ, από καουμπόικο sci-fi και σατιρικό fantasy, μέχρι αστικό horror. Στο δεύτερο τόμο μάλιστα συμμετέχει και μια γυναίκα, κάτι που έλειπε από το πρώτο Αντίθετο Ημισφαίριο. Αριθμός σελίδων: 230.

 

Ελπίζω να σας κάλυψα. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το Αντίθετο Ημισφαίριο, καθώς το νιώθω σαν ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Από όσο ξέρω, δεν κυκλοφορούν και πολλά αντίτυπα, όποιος θέλει ας κοιτάξει στην Άγνωστη Καντάθ, την Κάισσα Καλαμαριάς ή το Cosmic Realms. Ελπίζω πως, αν τελικά το αγοράσει κάποιος, να του αρέσει.

[Alucard]

Αν θέλετε περισσότερα, πατήστε εδώ...

Edited March 6, 2014 by Alucard

[Electroscribe]

Τα περιεχόμενα όπως αναφέρονται μέσα στα δυο βιβλία:

 

1.

 

Ναούμ Θεοδοσιάδης – Η ζωντανή γλώσσα

Αλέξανδρος Ν. Γιουβανέλλης – Σκοτεινά Φεγγάρια

Αστέριος Ρούπας – Το τελευταίο παραμύθι

Αλέξανδρος Μυροφορίδης – Deja vu

Θανάσης Αργυρίου – Κέντρεν

Κωνσταντίνος Κατρανιάς – Ένα γράμμα στο πάτωμα

Ηλίας Τσιάρας – Εύα

Εμμανουήλ Γκουργκούτας – Ο τρίτος αδελφός

Πέτρος Αργυρίου – Τα ετερώνυμα έλκονται

Κώστας Ζαχόπουλος – Η στρογγυλοπρόσωπος δεσποινίς

Παναγιώτης Παναγιωτίδης – 39G-500

Κωνσταντίνος Βαλαβάνης – Καλά Χριστούγεννα αρχιλοχία Μπαρνέτ

 

 

2.

 

Ναούμ Θεοδοσιάδης – Οι άνθρωποι της Παρασκευής

Δημήτρης Λαγός – Πεπρωμένο

Αλέξανδρος Μυροφορίδης – Ήρωας για πάντα

Ηλίας Τσιάρας – Και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι

Άρης Δεληγιαννίδης – Σκόνη του τέλους

Έλενα Καμαρλίγκου – Αναστασία

Μανώλης Ζαχαριάδης – Ο τελευταίος τα παίρνει όλα

Κώστας Παπαγιαννίδης – Ο άλλος Γρηγόρης

Παναγιώτης Παναγιωτίδης – Μόνο σκοτάδι

Κώστας Ζαχόπουλος – Βόλτα στην πόλη

Αλέξανδρος Γιουβανέλλης – Σκοτεινά φεγγάρια – Ημίφως (μέρος ΙΙ)

Γιώργος Δούρβας – Μια ήσυχη πόλη

Γιάννης Αγγελόπουλος – Το αινιγματικό κάλεσμα

Κώστας Βαλαβάνης – Μέσα από τον καθρέπτη

[Naroualis]

Τελείωσα τον πρώτο τόμο το μεσημέρι στο λεωφορείο. Διαβάζεται νεράκι. Καλύτερο από πολλές παρόμοιες συλλογές. Λείπουν τα καταπληκτικά κομμάτια, αλλά λείπουν και τα πάαααρα πολύ κακά. Δύο μόνο ήταν αποσπάσματα (πράγμα που αντιπαθώ σε μια συλλογή, να υπάρχει απόσπασμα ενός μεγαλύτερου κειμένου). Δυστυχώς πάνω από τρία ήταν "στρατιωτικές" ιστορίες, πράγμα που επίσης αντιπαθώ.

 

Αναλυτικά:

 

Ναούμ Θεοδοσιάδης – Η ζωντανή γλώσσα: Πιθανόν το αρτιότερο της συλλογής. ήθελε λίγο περισσότερη λεπτομέρεια στο παρελθόν, αλλά κι έτσι είναι μια χαρά.

 

Αλέξανδρος Ν. Γιουβανέλλης – Σκοτεινά Φεγγάρια: Μάλλον απόσπασμα. Λίγο αλλοπρόσαλλο και βιαστικό, αλλά η κοσμοπλασία του έχει πολύ ψωμί.

 

Αστέριος Ρούπας – Το τελευταίο παραμύθι: Από τα καλύτερα. Σταθερό, συγκινητικό, χωρίς αν ρέπει -εντελώς- προς το μελόδραμα.

 

Αλέξανδρος Μυροφορίδης – Deja vu: Η πρώτη από τις "στρατιωτικές" ιστορίες (και το τελευταίο παραμύθι έχει στρατιώτες, αλλά βασίζεται περισσότερο στο αντιπολεμικό μήνυμα). Έχει μια κάποια ιδέα, αλλά με τους Δαίμονες της Νορμανδίας κατά νου, ίσως και να το βρήκα λίγο τετριμμένο.

 

Θανάσης Αργυρίου – Κέντρεν: Τίμιο sword and sorcery, ωστόσο αναλώνεται να περιγράφει την πόλη και δεν αφήνει χώρο για συναισθήματα και εξηγήσεις.

 

Κωνσταντίνος Κατρανιάς – Ένα γράμμα στο πάτωμα: Η δεύτερη "στρατιωτική" ιστορία. Δε βρήκα κάτι που να με τραβάει, πιθανόν λόγω θέματος. Καλή γλώσσα.

 

Ηλίας Τσιάρας – Εύα: Αν και τελικά η Εύα αποδεικνύεται λίγο εγωίστρια, δε μπορώ να πω ότι περίμενα το τέλος αυτό. Κάτι παραπάνω από αξιοπρεπέστατο.

 

Εμμανουήλ Γκουργκούτας – Ο τρίτος αδελφός: Συμπαθητική εξήγηση εκείνης της παλιάς ιστορίας. Ενδιαφέρουσες οι εχμ, "αλλαγές" των ονομάτων και το τέλος εξαιρετικό, αν και λίγο βιαστικά δοσμένο.

 

Πέτρος Αργυρίου – Τα ετερώνυμα έλκονται: Η δεύτερη αποσπασματική ιστορία. Δεν είμαι πολύ σίγουρη περί τίνος πρόκειται.

 

Κώστας Ζαχόπουλος – Η στρογγυλοπρόσωπος δεσποινίς: Λίγο τραβηγμένο, ωραία γραμμένο όμως. Η γραφή του Ζαχόπουλου (είμαι σίγουρη ότι έχω ξαναδιαβάσει κάτι δικό του) χαρακτηριστική.

 

Παναγιώτης Παναγιωτίδης – 39G-500: Δυστυχώς δεν είναι λογοτεχνικό κείμενο. Μοιάζει περισσότερο με έκτακτο τηλεγράφημα ειδησεογραφικού πρακτορείου. Σαν τέτοιο έχεις τις αρετές του. Σαν λογοτεχνικό κείμενο θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον 100,000 λέξεις περισσότερες για να με πείσει.

 

Κωνσταντίνος Βαλαβάνης – Καλά Χριστούγεννα αρχιλοχία Μπαρνέτ: Η τελευταία "στρατιωτική" ιστορία. Εκείνη που μου άρεσε λιγότερο, παρά τις δραματικές της περιγραφές. Πιθανόν να μη με ικανοποιεί πια η deep space opera. Δεν ξέρω.

[Alucard]

 

Τελείωσα τον πρώτο τόμο το μεσημέρι στο λεωφορείο. Διαβάζεται νεράκι. Καλύτερο από πολλές παρόμοιες συλλογές. Λείπουν τα καταπληκτικά κομμάτια, αλλά λείπουν και τα πάαααρα πολύ κακά. Δύο μόνο ήταν αποσπάσματα (πράγμα που αντιπαθώ σε μια συλλογή, να υπάρχει απόσπασμα ενός μεγαλύτερου κειμένου). Δυστυχώς πάνω από τρία ήταν "στρατιωτικές" ιστορίες, πράγμα που επίσης αντιπαθώ.

 

Αναλυτικά:

 

Ναούμ Θεοδοσιάδης – Η ζωντανή γλώσσα: Πιθανόν το αρτιότερο της συλλογής. ήθελε λίγο περισσότερη λεπτομέρεια στο παρελθόν, αλλά κι έτσι είναι μια χαρά.

 

Αλέξανδρος Ν. Γιουβανέλλης – Σκοτεινά Φεγγάρια: Μάλλον απόσπασμα. Λίγο αλλοπρόσαλλο και βιαστικό, αλλά η κοσμοπλασία του έχει πολύ ψωμί.

 

Αστέριος Ρούπας – Το τελευταίο παραμύθι: Από τα καλύτερα. Σταθερό, συγκινητικό, χωρίς αν ρέπει -εντελώς- προς το μελόδραμα.

 

Αλέξανδρος Μυροφορίδης – Deja vu: Η πρώτη από τις "στρατιωτικές" ιστορίες (και το τελευταίο παραμύθι έχει στρατιώτες, αλλά βασίζεται περισσότερο στο αντιπολεμικό μήνυμα). Έχει μια κάποια ιδέα, αλλά με τους Δαίμονες της Νορμανδίας κατά νου, ίσως και να το βρήκα λίγο τετριμμένο.

 

Θανάσης Αργυρίου – Κέντρεν: Τίμιο sword and sorcery, ωστόσο αναλώνεται να περιγράφει την πόλη και δεν αφήνει χώρο για συναισθήματα και εξηγήσεις.

 

Κωνσταντίνος Κατρανιάς – Ένα γράμμα στο πάτωμα: Η δεύτερη "στρατιωτική" ιστορία. Δε βρήκα κάτι που να με τραβάει, πιθανόν λόγω θέματος. Καλή γλώσσα.

 

Ηλίας Τσιάρας – Εύα: Αν και τελικά η Εύα αποδεικνύεται λίγο εγωίστρια, δε μπορώ να πω ότι περίμενα το τέλος αυτό. Κάτι παραπάνω από αξιοπρεπέστατο.

 

Εμμανουήλ Γκουργκούτας – Ο τρίτος αδελφός: Συμπαθητική εξήγηση εκείνης της παλιάς ιστορίας. Ενδιαφέρουσες οι εχμ, "αλλαγές" των ονομάτων και το τέλος εξαιρετικό, αν και λίγο βιαστικά δοσμένο.

 

Πέτρος Αργυρίου – Τα ετερώνυμα έλκονται: Η δεύτερη αποσπασματική ιστορία. Δεν είμαι πολύ σίγουρη περί τίνος πρόκειται.

 

Κώστας Ζαχόπουλος – Η στρογγυλοπρόσωπος δεσποινίς: Λίγο τραβηγμένο, ωραία γραμμένο όμως. Η γραφή του Ζαχόπουλου (είμαι σίγουρη ότι έχω ξαναδιαβάσει κάτι δικό του) χαρακτηριστική.

 

Παναγιώτης Παναγιωτίδης – 39G-500: Δυστυχώς δεν είναι λογοτεχνικό κείμενο. Μοιάζει περισσότερο με έκτακτο τηλεγράφημα ειδησεογραφικού πρακτορείου. Σαν τέτοιο έχεις τις αρετές του. Σαν λογοτεχνικό κείμενο θα έπρεπε να είχε τουλάχιστον 100,000 λέξεις περισσότερες για να με πείσει.

 

Κωνσταντίνος Βαλαβάνης – Καλά Χριστούγεννα αρχιλοχία Μπαρνέτ: Η τελευταία "στρατιωτική" ιστορία. Εκείνη που μου άρεσε λιγότερο, παρά τις δραματικές της περιγραφές. Πιθανόν να μη με ικανοποιεί πια η deep space opera. Δεν ξέρω.

 

Εκ μέρους όλων των παιδιών που συμμετέχουν, ένα μεγάλο ευχαριστώ, Ευθυμία! Και ένα ακόμα πιο μεγάλο από μένα που σου άρεσε η Εύα! Ψιλοσυμφωνώ με τις περισσότερες παρατηρήσεις σου, ο Κώστας (Ζαχόπουλος) αξίζει πραγματικά. Υπάρχει το Mon Alix από εκδόσεις Cannot not Design, που το προτείνω. Δεν είναι ό,τι καλύτερο έχεις διαβάσει, αλλά είναι ωραίο. Ελπίζω να διαβάσεις και τον δεύτερο τόμο αν και το δικό μου νομίζω πως το έχεις διαβάσει εδώ (Οι Υπέροχοι Τρεις). Επίσης, με χαρά ανακοινώνω πως καλοκαίρι ή Σεπτέμβρη θα κυκλοφορήσει και ο τρίτος τόμος με 14 ιστορίες!

[Naroualis]

Εντός τς εβδομάδας ο δεύτερος τόμος, λέει το σχέδιο.

[Naroualis]

Και συγνώμη, τώρα το σκέφτηκα: ο Πέτρος Αργυρίου είναι εκείνος με τα Άγρια Ζώα της Πόλης;

[Alucard]

Και συγνώμη, τώρα το σκέφτηκα: ο Πέτρος Αργυρίου είναι εκείνος με τα Άγρια Ζώα της Πόλης;

Ναι.

[Naroualis]

Είχα τάξει να διαβάσω το Αντίθετοι Ημισφαίριο 2, εντός της πρώτης εβδομάδας του Μαΐου και το έκανα. Ωστόσο τα σχόλια ανεβαίνουν τώρα. Γιατί; Μη με ρωτάτε. Είμαι αδύναμος άνθρωπος. Υποκύπτω συχνά στην τεμπελιά.

 

Γενικά, μου δόθηκε η εντύπωση ότι το δεύτερο τομάκι είναι ένα τσικ κατώτερο από το πρώτο. Ένα τσικ μόνο, αλλά το κατάλαβα. Δεν έχει πλέον τόσες πολλές στρατιωτικές ιστορίες (που δε μου αρέσουν καθόλου ως θεματολογία), και εξακολουθεί να διαβάζεται πολύ εύκολα. Περιμένω το τρίτο κι έχω απαιτήσεις από σας πλέον. Περιμένω η βελτίωση να είναι αισθητή.

 

Αναλυτικά:

 

Ναούμ Θεοδοσιάδης – Οι άνθρωποι της Παρασκευής: Ο Μάκης είναι ο Μάκης. Έχει τρόπο να σε φέρει πάντα στα νερά του. 

 

Δημήτρης Λαγός – Πεπρωμένο: Απλά γραμμένο, το βοηθάει πάρα πολύ ότι έχει αρχή μέση και τέλος (μη γελάτε, δε συμβαίνει πάτοτε αυτό). Λίγο ντεμοντέ ίσως, αλλά δεν είναι αυτό που ζητάει κανείς από αυτό το κομμάτι.

 

Αλέξανδρος Μυροφορίδης – Ήρωας για πάντα: Ωραία στημένο, αλλά νομίζω θα μου άρεσε καλύτερα αν α) ήταν λίγο πιο ξεκάθαρο στο τέλος και β) δεν διαδραματιζόταν στην Αμερική.

 

Ηλίας Τσιάρας – Και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι: τα είχα πει κι εδώ, αλλά τεμπέλιασα και δεν είδα αν έχεις αλλάξει κάτι. 

 

Άρης Δεληγιαννίδης – Σκόνη του τέλους: Πάρα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, με τροφή για σκέψη. Ωραία δωσμένο και με απαιτήσεις. Από τα αγαπημένα μου.

 

Έλενα Καμαρλίγκου – Αναστασία: όχι και το πιο πρωτότυπο, ωστόσο αξιοπρεπές, ειδικά για το λογοτεχνικό είδος που υπηρετεί. Θα μπορούσε να είναι πιο γλυκερό αλλά δεν είναι κι αυτό είναι μεγάλο προτέρημα. 

 

Μανώλης Ζαχαριάδης – Ο τελευταίος τα παίρνει όλα: Δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβα, αλλά αν το κατάλαβα, είναι πολύ καλό.

 

Κώστας Παπαγιαννίδης – Ο άλλος Γρηγόρης: Χαριτωμένο κείμενο, αλλά όχι του είδους που μου αρέσει. Σε σημείο που να μην μπορώ να είμαι αντικειμενική μαζί του.

 

Παναγιώτης Παναγιωτίδης – Μόνο σκοτάδι: βασίζεται πολύ στο πέρα-δώθε στο χρόνο και αυτό, για το μέγεθός του καταντάει κουραστικό. Επιπλέον είναι κάπως προβλέψιμο.

 

Κώστας Ζαχόπουλος – Βόλτα στην πόλη: Εξαιρετικό. Εξαιρετικό, δεν έχω κάτι άλλο να πω. Εκεί που λες ότι κάτι δεν πάει καλά κι ότι ο συγγραφέας δεν είναι και τόσο καλός όσο φαίνεται, μπαμ, στην φέρνει πισώπλατα. Εξαιρετικό, απλά.

 

Αλέξανδρος Γιουβανέλλης – Σκοτεινά φεγγάρια – Ημίφως (μέρος ΙΙ): Ακόμα πιο μπερδεμένο από το πρώτο μέρος, από ένα σημείο και ύστερα δεν ήξερα αν αυτά που διαβάζω είναι φλας μπακ ή κάτι άλλο.

 

Γιώργος Δούρβας – Μια ήσυχη πόλη: Κάπως άτακτα γραμμένο και αρκετά μπαρόκ για τα γούστα μου η γραφή του. Τουλάχιστον καταλήγει με αξιοπρέπεια.

 

Γιάννης Αγγελόπουλος – Το αινιγματικό κάλεσμα: Μπερδεμένο, πιθανόν να ήθελε ή μεγάλο άπλωμα (άλλες 20-30 χιλιάδες λέξεις) ή ανελέητο κουτσούρεμα. Αυτό το μέγεθος δε μπορεί να εξυπηρετήσει όλη την ιδέα του ΚΑΙ την κοσμοπλασία του ΚΑΙ τους ήρωές του ΚΑΙ την ιστορία πίσω από όλα αυτά. Ή κάτι πρέπει ν κοπεί ή να αφρατέψει στις γωνίες,  για να γίνει κάτι αξιόλογο. Μου χτύπησε επίσης κάπως άσχημα ο διδακτικός χαρακτήρας της αφήγησης στο τέλος.

 

Κώστας Βαλαβάνης – Μέσα από τον καθρέπτη: Ο τίτλος δε μου πολυαρέσει, θυμίζει λίγο Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Έχει κι άλλα θέματα, και το μεγαλύτερό του είναι ότι τα πρώτα τρία τέταρτα του κειμένου είναι κάτι που κουράζομαι και μόνο στην ιδέα. Αλλά το τέλος! Το πώς επιστρέφει και κλείνει όλες τις πλοκές του, δένοντας μάλιστα με πρωτότυπο τρόπο και τα τρία κομμάτια της αφήγησης είναι πολύ καλά, πολύ έξυπνος. Προτείνω σε όποιον το διαβάσει να καθήσει και να υποστεί το μάλλον τετριμένο των πρώτων σελίδων, να περάσει τη μέση και λίγο παρακάτω. Και τότε θα δει ότι υπάρχει κάτι πολύ όμορφο εδώ. Εύγε.

[Alucard]

Είχα τάξει να διαβάσω το Αντίθετοι Ημισφαίριο 2, εντός της πρώτης εβδομάδας του Μαΐου και το έκανα. Ωστόσο τα σχόλια ανεβαίνουν τώρα. Γιατί; Μη με ρωτάτε. Είμαι αδύναμος άνθρωπος. Υποκύπτω συχνά στην τεμπελιά.

 

Γενικά, μου δόθηκε η εντύπωση ότι το δεύτερο τομάκι είναι ένα τσικ κατώτερο από το πρώτο. Ένα τσικ μόνο, αλλά το κατάλαβα. Δεν έχει πλέον τόσες πολλές στρατιωτικές ιστορίες (που δε μου αρέσουν καθόλου ως θεματολογία), και εξακολουθεί να διαβάζεται πολύ εύκολα. Περιμένω το τρίτο κι έχω απαιτήσεις από σας πλέον. Περιμένω η βελτίωση να είναι αισθητή.

 

Αναλυτικά:

 

Ναούμ Θεοδοσιάδης – Οι άνθρωποι της Παρασκευής: Ο Μάκης είναι ο Μάκης. Έχει τρόπο να σε φέρει πάντα στα νερά του. 

 

Δημήτρης Λαγός – Πεπρωμένο: Απλά γραμμένο, το βοηθάει πάρα πολύ ότι έχει αρχή μέση και τέλος (μη γελάτε, δε συμβαίνει πάτοτε αυτό). Λίγο ντεμοντέ ίσως, αλλά δεν είναι αυτό που ζητάει κανείς από αυτό το κομμάτι.

 

Αλέξανδρος Μυροφορίδης – Ήρωας για πάντα: Ωραία στημένο, αλλά νομίζω θα μου άρεσε καλύτερα αν α) ήταν λίγο πιο ξεκάθαρο στο τέλος και β) δεν διαδραματιζόταν στην Αμερική.

 

Ηλίας Τσιάρας – Και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι: τα είχα πει κι εδώ, αλλά τεμπέλιασα και δεν είδα αν έχεις αλλάξει κάτι. 

 

Άρης Δεληγιαννίδης – Σκόνη του τέλους: Πάρα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, με τροφή για σκέψη. Ωραία δωσμένο και με απαιτήσεις. Από τα αγαπημένα μου.

 

Έλενα Καμαρλίγκου – Αναστασία: όχι και το πιο πρωτότυπο, ωστόσο αξιοπρεπές, ειδικά για το λογοτεχνικό είδος που υπηρετεί. Θα μπορούσε να είναι πιο γλυκερό αλλά δεν είναι κι αυτό είναι μεγάλο προτέρημα. 

 

Μανώλης Ζαχαριάδης – Ο τελευταίος τα παίρνει όλα: Δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβα, αλλά αν το κατάλαβα, είναι πολύ καλό.

 

Κώστας Παπαγιαννίδης – Ο άλλος Γρηγόρης: Χαριτωμένο κείμενο, αλλά όχι του είδους που μου αρέσει. Σε σημείο που να μην μπορώ να είμαι αντικειμενική μαζί του.

 

Παναγιώτης Παναγιωτίδης – Μόνο σκοτάδι: βασίζεται πολύ στο πέρα-δώθε στο χρόνο και αυτό, για το μέγεθός του καταντάει κουραστικό. Επιπλέον είναι κάπως προβλέψιμο.

 

Κώστας Ζαχόπουλος – Βόλτα στην πόλη: Εξαιρετικό. Εξαιρετικό, δεν έχω κάτι άλλο να πω. Εκεί που λες ότι κάτι δεν πάει καλά κι ότι ο συγγραφέας δεν είναι και τόσο καλός όσο φαίνεται, μπαμ, στην φέρνει πισώπλατα. Εξαιρετικό, απλά.

 

Αλέξανδρος Γιουβανέλλης – Σκοτεινά φεγγάρια – Ημίφως (μέρος ΙΙ): Ακόμα πιο μπερδεμένο από το πρώτο μέρος, από ένα σημείο και ύστερα δεν ήξερα αν αυτά που διαβάζω είναι φλας μπακ ή κάτι άλλο.

 

Γιώργος Δούρβας – Μια ήσυχη πόλη: Κάπως άτακτα γραμμένο και αρκετά μπαρόκ για τα γούστα μου η γραφή του. Τουλάχιστον καταλήγει με αξιοπρέπεια.

 

Γιάννης Αγγελόπουλος – Το αινιγματικό κάλεσμα: Μπερδεμένο, πιθανόν να ήθελε ή μεγάλο άπλωμα (άλλες 20-30 χιλιάδες λέξεις) ή ανελέητο κουτσούρεμα. Αυτό το μέγεθος δε μπορεί να εξυπηρετήσει όλη την ιδέα του ΚΑΙ την κοσμοπλασία του ΚΑΙ τους ήρωές του ΚΑΙ την ιστορία πίσω από όλα αυτά. Ή κάτι πρέπει ν κοπεί ή να αφρατέψει στις γωνίες,  για να γίνει κάτι αξιόλογο. Μου χτύπησε επίσης κάπως άσχημα ο διδακτικός χαρακτήρας της αφήγησης στο τέλος.

 

Κώστας Βαλαβάνης – Μέσα από τον καθρέπτη: Ο τίτλος δε μου πολυαρέσει, θυμίζει λίγο Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Έχει κι άλλα θέματα, και το μεγαλύτερό του είναι ότι τα πρώτα τρία τέταρτα του κειμένου είναι κάτι που κουράζομαι και μόνο στην ιδέα. Αλλά το τέλος! Το πώς επιστρέφει και κλείνει όλες τις πλοκές του, δένοντας μάλιστα με πρωτότυπο τρόπο και τα τρία κομμάτια της αφήγησης είναι πολύ καλά, πολύ έξυπνος. Προτείνω σε όποιον το διαβάσει να καθήσει και να υποστεί το μάλλον τετριμένο των πρώτων σελίδων, να περάσει τη μέση και λίγο παρακάτω. Και τότε θα δει ότι υπάρχει κάτι πολύ όμορφο εδώ. Εύγε.

Για ακόμα μια φορά, σ'ευχαριστώ εκ μέρους όλων μας για τα καλά σου λόγια! Καλά κάνεις και έχεις απαιτήσεις, και εγώ μαζί σου! Το δικό μου διήγημα καλύτερα που το πήδηξες, καθώς τυχόν αλλάγες και βελτιώσεις υπήρχαν σε αυτό που διάβασες εδώ στο sff. Ελπίζω τον Σεπτέμβρη να βγει το τρίτο μέρος και να σου αρέσει περισσότερο από τα προηγούμενα! Αλήθεια, με το sci-fi πώς τα πας;

[Naroualis]

 

 

Για ακόμα μια φορά, σ'ευχαριστώ εκ μέρους όλων μας για τα καλά σου λόγια! Καλά κάνεις και έχεις απαιτήσεις, και εγώ μαζί σου! Το δικό μου διήγημα καλύτερα που το πήδηξες, καθώς τυχόν αλλάγες και βελτιώσεις υπήρχαν σε αυτό που διάβασες εδώ στο sff. Ελπίζω τον Σεπτέμβρη να βγει το τρίτο μέρος και να σου αρέσει περισσότερο από τα προηγούμενα! Αλήθεια, με το sci-fi πώς τα πας;

 

 

Δεν είπα ότι δεν το διάβασα! Απλά δεν έκατσα να το συγκρίνω με εκείνο που έχεις στη βιβλιοθήκη Φαντασίας, για να σου πω αν κάτι που άλλαξες έχει δουλέψει ή όχι. 

 

Το scifi ήταν η αρχική μου επαφή με τη φανταστική λογοτεχνία. Οπότε θεωρώ ότι μπορώ να τα καταφέρω χωρίς να βαρυγκομήσω. Χεχε, μήπως έκανες ένα μικρούλι σπόιλερ;

[Alucard]

Με πολύ μεγάλη χαρά και λίγο λιγότερη περηφάνια σας ανακοινώνω την κυκλοφορία του τρίτου μέρους του Αντίθετου Ημισφαιρίου.

 

Πιο μεγάλο από ποτέ, αυτή τη φορά φιλοξενεί στις σελίδες του 16(!) συγγραφείς. Περισσότερες πληροφορίες εδώ. Σύντομα θα γίνει εκδήλωση για την παρουσίαση. Θα ενημερώσω όταν μάθω.

Edited March 25, 2015 by Alucard

[Alucard]

Σόρρυ για το μέγεθος της εικόνας. Κάτι δεν μπορώ να κάνω σωστά!

[Alucard]

Η παρουσίαση για τον τρίτο τόμο του Αντίθετου Ημισφαιρίου θα γίνει στο biscotto coffe + στο εμπορικό Cosmos στην Θεσ/νίκη, την Κυριακή 19/4 στις 19:00. Θα μιλήσουν οι: Ευλαμπία Τσιρέλη Συγγραφέας - Υπεύθυνη εργαστηρίου συγγραφής Imaginarium - READ ME by Evlampia Tsireli

Κώστας Γιάντσιος - Διευθυντής σύνταξης biscotto 2310 life guide

Αλέξανδρος Μυροφορίδης - Εκδότης και επιμελητής της σειράς, ιδρυτής της Gamecraft

 

Όσοι πιστοί, προσέλθετε!

[Naroualis]

Και το τέλειωσα κι αυτό. Στο Goodreads του έβαλα τέσσερα αστέρια. Σίγουρα δε θα του έβαζα τρία και τα τέσσερα ίσως να είναι υπερβολή, αλλά το μισό είναι πάντα υπέρ του μαθητή . Σαφής βελτίωση του περιεχομένου, πιο συγκροτημένο, λείπουν οι μεγάλες αδέξιες πολεμικές ιαχές.

Παράπονο: λείπει επίσης κι ο συλλαβισμός, το σπάσιμο των λέξεων στο τέλος της γραμμής. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιες γραμμές να είναι τόσο πυκνές που να διαβάζονται σαν μια λέξη (!) κι άλλες να έχουν πέντε-έξι κενά ανάμεσα σε κάθε λέξη.

Αναλυτικά σχόλια γα κάθε διήγημα θα ακολουθήσουν εν καιρώ.

 

Μπράβο παιδιά. Βελτιώνεστε συνεχώς κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι και για την κίνηση που κάνετε και για τους εαυτούς σας ως συγγραφείς.

[Ιρμάντα]

Να υποθέσω καθαρά θεσσαλονικείς στην προσπάθεια; (Την οποία με τα χίλια συγχαίρω.)

[Naroualis]

Και τα αναλυτικά σχόλια για την τρίτη ανθολογία. Καιρός τους ήτανε, το κ0λ0βάρεσα όσο δεν παίρνει πια.

 

Ναούμ Θεοδοσιάδης - Η βιβλιοθήκη και το παράθυρο: Έχω αρχίσει ν’ αναγνωρίζω πλέον το στυλ, τη θεματολογία, το παράδοξο στα χέρια του Θεοδοσιάδη. Μου αρέσει περισσότερο απ’ όσο θα περίμενα. Ίσως να είναι η ωριμότητα που αποπνέουν τα θέματά του; Ποιος το ξέρει. Σίγουρα όχι ο άνδρας της Μάρθας.

Κωσταντίνος Βαλαβάνης - Άγγελος θανάτου: Πιθανόν να το αδικώ, γιατί το θέμα δεν είναι του γούστου μου, αλλά μου φάνηκε να κάνει μια μεγάλη κοιλιά στην ποιότητά του στη μέση.

Δημήτρης Ψαλίδας – Συνάντηση: Πωπω. Ο τρόμος για έναν συγγραφέα. Να μην προλάβει. Πωπω.

Γιώργος Μαντζουρανίδης - Statues Quo: Ένα εκλεκτό μπιζουδάκι! Χωρίς πριν και μετά, χωρίς εξηγήσεις. Απλά τα γεγονότα κι οι αντιδράσεις. Μόνο Εύγε!

Άλκης Χατζόπουλος - Το πρόσωπο του θεού: χαριτωμένη παραλλαγή μιας πολυφορεμένης ιδέας. Ίσως μου άρεσε καλύτερα να δεν παρουσίαζε τον Ιεροεξεταστή τόσο σατανικά κακό. Ωστόσο, θεωρώ πως το σύνολο δουλεύει.

Αλέξανδρος Μυροφορίδης - Άκου τη γυναίκα: επίσης χαριτωμένη παραλλαγή του τυπικού αστυνομικού μοτίβου. Διαβάζεται ευχάριστα και δεν αφήνει πράγματα στον αέρα, πάει να πει δεν είναι απλά ένα κακοαντιγραμμένο αστυνομικό φλασάκι.

Πέτρος Αργυρίου – Flipside: Πολύ παράξενο διήγημα, σε σημείο που δεν είμαι σίγουρη αν μου άρεσε ή όχι.

Άρης Δεληγιαννίδης - Φεγγάρι καθ’ ομοίωσιν της Νύχτας: Δυνατό. Ίσως πιο σπλάττερ απ’ όσο θα μου άρεσε, αλλά δυνατό.

Δημήτρης Λαγός - Ανήλιαγο πάθος: Μαγικές εικόνες, ενδιαφέρουσα επιλογή υποβάθρου. Κάποια πράγμα όμως δε με έπεισαν, κυρίως αυτά που είχαν να κάνουν με τη σχέση Πέρισσου-Λήτης.

Παναγιώτης Παναγιωτίδης - Ο Βάρδος: Μάλλον το πιο αδύναμο της ανθολογίας. Δε θεωρώ ότι το ίδιο το ποίημα δουλεύει αντί άλλης πλοκής, αλλά και η επιλογή του συγγραφέα να ανακατεύει ελληνικούς και αγγλικούς χαρακτήρες με βρίσκει αντίθετη.
 

Νίκος Ραπτόπουλος – Εξώτικ: Μέχρι ένα σημείο είναι μπερδεμένο, αλλά γενικά πολύ διασκεδαστικό, χωρίς να είναι κωμικό
 

Ηλίας Τσιάρας - Η μυρωδιά της λήθης: Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Από τη μία έχει ιδέες που πατάνε στη φοβία μας για το τι θα χαθεί και τι όχι στο μέλλον, έτσι όπως το πάμε. Από την άλλη, νομίζω ότι θα χρειαζόταν λίγη περισσότερη σκληρότητα, ίσως.

Γιώργος Δούρβας - Σκοτεινή παρακαταθήκη: Δε με έπεισε. Προβλέψιμο και μάλλον άτεχνα στημένο.

Βασίλης Γεωργόπουλος – Ονειροναύτες: Και πάλι μια συνηθισμένη ιδέα, με τυπική εξέλιξη. Όχι κακό όμως.

Μανώλης Φραγγίδης - Τα στενά του Καν-Μου: Τυπικό δείγμα ψευδοϊαπωνικής μάχης. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνει να κάνει το ένα βήμα παραπέρα και να αποκτήσει ενδιαφέρον.

Κωνσταντίνος Ψύχας - Σελίδα 65: Έχει αρκετές ψυχαγωγικές στιγμές, αλλά γενικά ήθελε άλλη τεχνική για να μπορέσει να τραβήξει την προσοχή.

[Alucard]

Να υποθέσω καθαρά θεσσαλονικείς στην προσπάθεια; (Την οποία με τα χίλια συγχαίρω.)

 

Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Γενικά, καθώς πρόκειται για μια πιο παρεήστικη προσπάθεια, οι περισσότεροι είναι από Θεσσαλονίκη. Από την άλλη, λόγω κρίσης κτλ, αρκετοί πλέον δεν κατοικούν εκεί (όπως ο υποφαινόμενος). Σιγά σιγά λέμε να ανοίξουμε τον κλειστό μας κύκλο και να μεγαλώσουμε την παρέα. Είδομεν...

Και τα αναλυτικά σχόλια για την τρίτη ανθολογία. Καιρός τους ήτανε, το κ0λ0βάρεσα όσο δεν παίρνει πια.

 

Ναούμ Θεοδοσιάδης - Η βιβλιοθήκη και το παράθυρο: Έχω αρχίσει ν’ αναγνωρίζω πλέον το στυλ, τη θεματολογία, το παράδοξο στα χέρια του Θεοδοσιάδη. Μου αρέσει περισσότερο απ’ όσο θα περίμενα. Ίσως να είναι η ωριμότητα που αποπνέουν τα θέματά του; Ποιος το ξέρει. Σίγουρα όχι ο άνδρας της Μάρθας.

Κωσταντίνος Βαλαβάνης - Άγγελος θανάτου: Πιθανόν να το αδικώ, γιατί το θέμα δεν είναι του γούστου μου, αλλά μου φάνηκε να κάνει μια μεγάλη κοιλιά στην ποιότητά του στη μέση.

Δημήτρης Ψαλίδας – Συνάντηση: Πωπω. Ο τρόμος για έναν συγγραφέα. Να μην προλάβει. Πωπω.

Γιώργος Μαντζουρανίδης - Statues Quo: Ένα εκλεκτό μπιζουδάκι! Χωρίς πριν και μετά, χωρίς εξηγήσεις. Απλά τα γεγονότα κι οι αντιδράσεις. Μόνο Εύγε!

Άλκης Χατζόπουλος - Το πρόσωπο του θεού: χαριτωμένη παραλλαγή μιας πολυφορεμένης ιδέας. Ίσως μου άρεσε καλύτερα να δεν παρουσίαζε τον Ιεροεξεταστή τόσο σατανικά κακό. Ωστόσο, θεωρώ πως το σύνολο δουλεύει.

Αλέξανδρος Μυροφορίδης - Άκου τη γυναίκα: επίσης χαριτωμένη παραλλαγή του τυπικού αστυνομικού μοτίβου. Διαβάζεται ευχάριστα και δεν αφήνει πράγματα στον αέρα, πάει να πει δεν είναι απλά ένα κακοαντιγραμμένο αστυνομικό φλασάκι.

Πέτρος Αργυρίου – Flipside: Πολύ παράξενο διήγημα, σε σημείο που δεν είμαι σίγουρη αν μου άρεσε ή όχι.

Άρης Δεληγιαννίδης - Φεγγάρι καθ’ ομοίωσιν της Νύχτας: Δυνατό. Ίσως πιο σπλάττερ απ’ όσο θα μου άρεσε, αλλά δυνατό.

Δημήτρης Λαγός - Ανήλιαγο πάθος: Μαγικές εικόνες, ενδιαφέρουσα επιλογή υποβάθρου. Κάποια πράγμα όμως δε με έπεισαν, κυρίως αυτά που είχαν να κάνουν με τη σχέση Πέρισσου-Λήτης.

Παναγιώτης Παναγιωτίδης - Ο Βάρδος: Μάλλον το πιο αδύναμο της ανθολογίας. Δε θεωρώ ότι το ίδιο το ποίημα δουλεύει αντί άλλης πλοκής, αλλά και η επιλογή του συγγραφέα να ανακατεύει ελληνικούς και αγγλικούς χαρακτήρες με βρίσκει αντίθετη.

 

Νίκος Ραπτόπουλος – Εξώτικ: Μέχρι ένα σημείο είναι μπερδεμένο, αλλά γενικά πολύ διασκεδαστικό, χωρίς να είναι κωμικό

 

Ηλίας Τσιάρας - Η μυρωδιά της λήθης: Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Από τη μία έχει ιδέες που πατάνε στη φοβία μας για το τι θα χαθεί και τι όχι στο μέλλον, έτσι όπως το πάμε. Από την άλλη, νομίζω ότι θα χρειαζόταν λίγη περισσότερη σκληρότητα, ίσως.

Γιώργος Δούρβας - Σκοτεινή παρακαταθήκη: Δε με έπεισε. Προβλέψιμο και μάλλον άτεχνα στημένο.

Βασίλης Γεωργόπουλος – Ονειροναύτες: Και πάλι μια συνηθισμένη ιδέα, με τυπική εξέλιξη. Όχι κακό όμως.

Μανώλης Φραγγίδης - Τα στενά του Καν-Μου: Τυπικό δείγμα ψευδοϊαπωνικής μάχης. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνει να κάνει το ένα βήμα παραπέρα και να αποκτήσει ενδιαφέρον.

Κωνσταντίνος Ψύχας - Σελίδα 65: Έχει αρκετές ψυχαγωγικές στιγμές, αλλά γενικά ήθελε άλλη τεχνική για να μπορέσει να τραβήξει την προσοχή.

 

Γι' ακόμα μια φορά σ' ευχαριστώ εκ μέρους όλων, ιδιαίτερα του Αλέκου, για τον χρόνο σου και την κριτική σου. Γενικά, συμφωνώ με τα λεγόμενά σου σε μεγάλο βαθμό, εκτός από το Statues Quo, που προσωπικά μου άρεσε λιγότερα από τα υπόλοιπα.

[Ιρμάντα]

...πάντως ένα βιβλίο που βρίσκεται αθήνα. Θα τσεκάρω οπωσδήποτε!

[Mictantecutli]

Στην Άγνωστη Κανταθ, έχουν βάλει προσφορά. Όποιος πάρει το 4ο μέρος του Αντίθετου ημισφαιρίου, παίρνει δώρο άλλο ένα(όποιο θέλει από τα 3 προηγούμενα). Το έχω παραγγείλει, και μαζί με τα ταχυδρομικά, μου πήγε 14 ευρώ. Με αντικαταβολή, λογικά θα πάει λίγο παραπάνω.