Howard Crease Posted July 29, 2011 Share Posted July 29, 2011 (edited) Η Ν. μου Γνώρισα τη Ν μου πριν ένα χρόνο και κάτι μήνες. Από τότε γινόμουν κάθε μέρα και λίγο ακόμα άνθρωπος. Πλημμύρισε τη ζωή μου με χαρά, με λέξεις φτιαγμένες από φως και στιγμές που βλέπει κανείς με την καρδιά, γιατί τα μάτια του οποιουδήποτε θα καίγονταν από την ομορφιά, εκείνη τη γαλήνια ομορφιά... Έζησα μαζί με τη Ν μου μέχρι και αυτόν τον καιρό, και νομίζω πως μόνο μέσα σ' αυτόν το χρόνο έχω ζήσει. Κάθε φορά αδημονούσα για να μου ψιθυρίσει τις δυο λέξεις και να ανατριχιάσω και να θέλω να σκίσω τις φωνητικές μου χορδές σε απάντηση, σε ένα ουρλιαχτό γεμάτο με τις δυο λέξεις, τραβηγμένες ως τον ουρανό, τραβηγμένες ως το σπίτι της, γιατί εκεί πάνω είναι το σπίτι της Ν μου, γιατί η Ν είναι το πεφταστέρι μου. Τώρα πλησιάζει η μέρα που θα χάσω τη Ν μου, γιατί εκείνη θα ζει μακριά και εγώ εδώ, και θα έχω όλο αυτό το διάβασμα, και οι γονείς μου δε θα με αφήνουν να βγαίνω συχνά βόλτες, πόσο μάλλον να πάω για δυο έστω μέρες στην πόλη που η Ν μου θα σπουδάζει, να τη δω μόνο. Και η Ν μου μέσα σε αυτούς τους εννιά μήνες θα είναι μακριά από εμένα, και θα γνωρίσει δεκάδες άτομα μεγαλύτερα από εμένα, ομορφότερα από εμένα, με περισσότερα λεφτά από εμένα, περισσότερες από εμένα δυνατότητες να της προσφέρουν αυτά που αξίζει ένα τέτοιο πλάσμα να του προσφέρουν. Και τόσες μέρες εγώ προσπαθούσα να βρω τα λόγια για να συζητήσω το τέλος μαζί της. Να το συζητήσω, γιατί να το δώσω δεν μπορώ, δεν έχω τη δύναμη. Και έψαχνα κι έψαχνα κι έψαχνα, και να που τελικά κι αυτή το ίδιο έκανε, γιατί τα ίδια σκεφτόταν, γιατί δεν είναι χαζή, και ξέρει πως θα έχουν τα πράγματα, και ξέρει και τις δικές της αντοχές και τις δικές μου. Μίλησα χθες με τη Ν μου για το τέλος, και την είδα να βουρκώνει μα να συμφωνεί στο ότι δεν υπάρχει επιλογή, και εγώ πάλεψα για να μη σπάσω, μα γιατί να σπάσω; Τόσο καιρό διαλυόμουν μόνος μου μέσα στο κλουβί μου, έχει μείνει νομίζεις τίποτα για να σπάσω; Και κουνήσαμε τα κεφάλια μας καταφατικά, πως όπως βγήκαμε χθες και περάσαμε ονειρικά και αποχαιρετιστήκαμε, έτσι θα γίνει και κάπου μέσα στον επόμενο μήνα. Μόνο που δεν θα αποχαιρετιστούμε για λίγες μόνο μέρες, αλλά για το άγνωστο διάστημα που θα χρειαστεί το σύμπαν για να συγχρονίσει ξανά τις ζωές μας και τις ανάγκες μας με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώσουμε και οι δύο τις δυο λέξεις να σκαρφαλώνουν προς τα χείλη μας για να πετάξουν πάλι από τον ένα στον άλλο, από εμένα στη Ν μου, από έναν άνθρωπο σε κάτι πολύτιμο. Τώρα, τι; Τι πρέπει να νιώσω, ή να ελπίσω; Δε θα μου γνωρίσει ο κόσμος άλλον άγγελο πιο ταιριαστό, πιο όμορφο. Να περιμένω απλά; Γιατί να ξεχάσω δε μπορώ. Είναι πολλά τα θρύψαλα στο κεφάλι μου από τα φιλιά της και τα γέλια της και τα όμορφα τηλεφωνήματα το πρωί. Να την ευχαριστήσω θέλω, μόνο. Και καθώς θα φεύγει, μαζί με τη Ν μου να πάρει και τις δυο λέξεις. Να μη με αφήσει να τις ξεστομίσω ξανά. Edited July 29, 2011 by Howard Crease Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted July 29, 2011 Share Posted July 29, 2011 Πάρα πολύ όμορφο (λογοτεχνικά εννοώ, όχι σαν κατάσταση) και πραγματικά συγκινήθηκα τόσο που κλαίω ακόμα Πραγματικά άσχημη κατάσταση και - fuck! - καταλαβαίνω πώς νιώθεις!!! Κουράγιο, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vinegrete Posted July 29, 2011 Share Posted July 29, 2011 Πολυ ομορφο σαν κειμενο. Σε περιπτωση που ισχυει, ισως δεν ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα. Παντοτε υπαρχει τροπος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted July 29, 2011 Author Share Posted July 29, 2011 Ευχαριστώ για την κατανόηση Ελίνα ισχύει και παραϊσχύει. Τα πράγματα δεν είναι τραγικά, αλλά θα τα έλεγα τουλάχιστον άδικα και λυπητερά. Τρόπος δεν υπάρχει, δυστυχώς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted July 30, 2011 Share Posted July 30, 2011 Βρε συ, απο ότι κατάλαβα δεν φεύγει το κορίτσι για Αμερική, κάπου στην Ελλάδα πάει. Δυό τρείς φορές θα έρθει εκείνη, μια-δυό μπορεις να πείσεις τους γονείς σου να πας μια "εκδρομή" εσύ, θα περάσει η σαιζόν. Και έτσι θα έχετε την ευκαιρία, αν όλο αυτό αντέξει στην δοκιμασία, να έχετε απο πολύ νωρίς, βρεί ο ένας στο πρόσωπο του άλλου, τον άνθρωπό του. Αν πάλι δεν αντέξει, πάλι για καλο θα είναι, αφού θα σημαίνει οτι μπορειται να δοκιμάσετε στη ζωή σας και κάποιες άλλες επιλογές, κρατώντας με τρυφερότητα την ανάμνηση μιας εμπειρίας που κανείς δεν θα μπορεί να σας την πάρει. Παλέψτε το γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος ο ένας απο τους δυο η και οι δύο, να εγκλωβιστείται σε ανάμνηση αισθημάτων, που χωρίς την φθορά της καθημερινότητας ,που θα ατέχουν στο χρόνο,και που μπορεί να στοιχειώσουν την αισθηματική σας ζωή. Μην περιχαρακωθείς στο "λυπητερό" και "άδικο", η πρέπει να πείς έτσι είναι η ζωή και να πας για άλλα, η να πολεμήσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.