niceguy0973 Posted July 31, 2011 Share Posted July 31, 2011 (edited) Κεφάλαιο 1 Ο Δαίμονας Ζμέου Ναύπλιο 2010. Το παράθυρο έτριζε από τον αέρα που φυσούσε έξω, η κουρτίνα άρχισε να κινείται, σαν να θέλει να προειδοποιήσει για το κακό που έρχεται, το κακό που άφησαν να μπει. Το κερί στο τραπέζι τρεμούλιασε από το φύσημα του ανέμου και έσβησε, σαν ψυχή που χάνεται στα άδυτα του κάτω κόσμου. Όλοι ταράχτηκαν με το ημίφως που απλώθηκε στο καθιστικό. Ένα ημίφως που μύριζε θάνατο και παγωνιά. Η Ζωή από τον φόβο της χώθηκε στην αγκαλιά του Αλέξανδρου. Με το πόδι της κούνησε το τραπεζάκι και το ποτήρι που βρισκόταν πάνω, έπεσε με έναν δυνατό γδούπο στο ξύλινο πάτωμα και κατρακύλησε φτάνοντας στον καναπέ. Ήταν αρκετό αυτό το μικρό γεγονός ώστε να προκαλέσει έναν τεράστιο πανικό και στους τέσσερις. Η Φανή ούρλιαξε και ο Χρήστος κουλουριάστηκε, χώνοντας το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια του. «Τι κάναμε;». Ψιθύρισε και πηγαινοερχόταν μπρος – πίσω σαν εκκρεμές. «Δεν έπρεπε…», συνέχισε η Ζωή που είχε διπλωθεί σαν μωρό στην αγκαλιά του Αλέξανδρου. Η Φανή σηκώθηκε, πήρε την περγαμηνή που κείτονταν στο πάτωμα και την πέταξε στο τζάκι, που τώρα έμοιαζε να φουντώνει και να παίρνει την μορφή δαίμονα. «Τι κάνεις εκεί;», φώναξε ο Χρήστος και έτρεξε προς το τζάκι. Έβαλε το χέρι του στην φωτιά και άρπαξε το μισοκιτρινισμένο χαρτί, που με τόση δυσκολία είχε ανακαλύψει. Στην προσπάθειά του να σώσει την πολυπόθητη περγαμηνή, το χέρι του ακούμπησε τις φλόγες και το δωμάτιο μύρισε αμέσως τρίχα καμένη. Ευτυχώς το πρόλαβε και δεν κάηκε, πέρα από την κάτω δεξιά άκρη, όπου ήταν ζωγραφισμένο ένα σύμβολο ερπετού. Κοιτάζοντας το έγγραφο, παρατήρησε ότι το σημείο εκείνο είχε καεί λίγο και το ερπετό είχε πλέον μείνει μισό. Η περγαμηνή, πέρα από το κείμενο επίκλησης κάποιου δαίμονα, που ήταν γραμμένο στα Λατινικά, είχε ακόμα ένα, μισοσβησμένο από τα χρόνια. Σύμφωνα με τα λόγια ενός γλωσσολόγου που το είδε, ήταν γραμμένο στην παλιά Κυριλλική Ρουμάνικη γραφή. «Γιατί δεν το άφησες να καεί το καταραμένο; Τόσο κακό μας έκανε και συνεχίζει ακόμα»,είπε κλαίγοντας η Φανή. «Είναι κληρονομιά του πατέρα μας ηλίθια, το μόνο που έχει μείνει από εκείνον και το βρήκα με μεγάλη δυσκολία, δεν θα αφήσω να καταστραφούν όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα». «Μα..». Ψέλισε εκείνη. «Σκάσε!», φώναξε ο Χρήστος και διπλώθηκε στα δύο, αγκαλιάζοντας τον πολύτιμο θησαυρό του, σαν να φοβόταν πως θα τον χάσει. Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε, αφήνοντας μόνη την Ζωή, έκλεισε το μισάνοιχτο παράθυρο και άναψε το φως δαπέδου. Όλα πήραν πάλι το κανονικό τους σχήμα. Η φωτιά από το τζάκι έπαψε να μοιάζει με δαίμονα και η κουρτίνα χύθηκε στο πάτωμα. Σήκωσε τοποτήρι και το ακούμπησε πάνω στο τραπεζάκι, όπου και βρισκόταν ο πίνακας Ουίτζα με τα επίχρυσα γράμματα να λαμπιρίζουν από την φωτιά που έκαιγε. «Δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά έγιναν φτάνοντας στο γράμμα Ζ», είπε ο Αλέξανδρος χαϊδεύοντας με τα ακροδάχτυλά του το επίχρυσο Ζ του πίνακα. «Τι εννοείς;», ρώτησε ο Χρήστος με το βλέμμα του καρφωμένο στην φωτιά. Ο Αλέξανδρος πήρε στα χέρια του ένα φύλλο χαρτί, που βρισκόταν στην βιβλιοθήκη δίπλα του, και ένα μολύβι και άρχισε να γράφει. Μόλις τελείωσε ακούμπησε το χαρτί στο τραπεζάκι. «Δείτε», είπε. Μαζεύτηκαν όλοι πάνω από το χαρτί και διάβασαν τις σημειώσεις του Αλέξανδρου. Ζ = Ζεύξις δυνάμεων Η = ήλιος Τ = τύπτω Α = αρχή Η σύζευξης δυνάμεων του ηλίου (είναι) η πλήττουσα αρχή. Ο Αλέξανδρος Γεωργίου, Κύπριος στην καταγωγή, είχε σπουδάσει ιστορικός – αρχαιολόγος και είχε μια αδυναμία στην γλωσσολογία. Η ετυμολογία των λέξεων ήταν το χόμπι του. Ώρες αμέτρητες σπαταλούσε, αναλύοντας λέξεις και γράμματα, χαμένος στον δικό του παράδεισο, που ήταν σπαρμένος με σύμβολα και αριθμούς. Η ανάλυση που έκανε συγκλόνισε τα παιδιά. Το αίμα από το πρόσωπο του Χρήστου στραγγίχτηκε. «Το Ζ, όπως όλοι ξέρουμε, είναι το έκτο γράμμα του Ελληνικού Αλφάβητου και ο ήχος που βγάζει, όταν το προφέρουμε, είναι ο αντίστοιχος της δραστηριότητας», είπε ο Αλέξανδρος. «Η δραστηριότητα του Ηλίου… η πλήττουσα αρχή», ψιθύρισε η Φανή, καθώς το μυαλό της άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς. Οι σπουδές της στην Φυσική ήταν οι απαιτούμενες για να λύσει τον γρίφο που απλωνόταν μπροστά της. Ο Αλέξανδρος συνέχισε τον συλλογισμό του. «Επίσης το έξι μας παραπέμπει και στην έκτη μέρα της δημιουργίας, όπου και ο Θεός δημιούργησε το τελειότερο από όλα του τα πλάσματα...». «Τον άνθρωπο…», τελείωσε την φράση του η Ζωή. «Η έκτη μέρα είναι η μέρα της… Ζωής», είπε ο Αλέξανδρος και καρφώθηκε στην κοπέλα. Δεν κατάλαβε αν ο συνειρμός που έκανε την αφορούσε κατά κάποιον τρόπο, όμως η επίμονη ματιά του την ανατρίχιασε. Τα πράσινα της μάτια γύρισαν προς την φωτιά και έμειναν εκεί παγωμένα να παρατηρούν τις φλόγες. «Πρέπει να βρούμε τα ονόματα των δαιμόνων που ξεκινούν με το γράμμα Ζ», είπε ο Χρήστος και πήγε στην βιβλιοθήκη. Κατέβασε ένα χοντρό βιβλίο με μαύρο σκληρό εξώφυλλο, όπου ήταν χαραγμένος με πορφυρά γράμματα ο τίτλος ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑ. Άνοιξε το βιβλίο και χάθηκε στις σελίδες του. «Ζαγκάν, Ζενό, Ζμέου...». Στο άκουσμα του ονόματος Ζμέου, το κερί στο τραπεζάκι αυτόματα άναψε. Το χοντρό βιβλίο έπεσε από τα χέρια του Χρήστου στο πάτωμα. Για μερικές στιγμές, που φάνηκαν αιώνες, πάγωσαν όλα, καμία κίνηση. Την σιωπή έσπασε η Ζωή. «Αυτός είναι ο δαίμονας που καλέσαμε...». «Πρέπει να μάθουμε τα πάντα γι’ αυτόν», συμπλήρωσε η Φανή. Ο Χρήστος σήκωσε αργά το βιβλίο, σαν να φοβόταν ότι αν έκανε μια απότομη κίνηση, όλος ο κόσμος θα κατέρρεε στα πόδια του. Άρχισε να ψάχνει για τον δαίμονα. «Είναι ένα φανταστικό πλάσμα, που προέρχεται από την Ρουμάνικη λαογραφία και μυθολογία. Έναντι άλλων φανταστικών πλασμάτων έχει συνήθως σαφή ανθρωπόμορφα γνωρίσματα και έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί και να χρησιμοποιήσει αντικείμενα, όπως όπλα. Σε μερικές ιστορίες, ο Ζμέου εμφανίζεται στον ουρανό μέσα από φωτιά, σαν μαύρος καπνός. Σε άλλες ιστορίες, έχει έναν μαγικό πολύτιμο λίθο στο κεφάλι του, που λάμπει όπως ο ήλιος…». Η Φανή συνοφρυώθηκε. Πήρε στα χέρια της την περγαμηνή του πατέρα τους και κοίταξε το, μισό πλέον, σύμβολο του ερπετού, που, ευτυχώς, είχε μείνει ανέπαφο το μέρος του κεφαλιού. Εκεί υπήρχε ένα πετράδι, όπου γύρω του, ακτινωτά, έφευγαν γραμμές και σταυρωτά, γύρω από το ερπετό, τέσσερα άγνωστα σύμβολα. «...έχει έναν μαγικό πολύτιμο λίθο στο κεφάλι του που λάμπει όπως τον ήλιο», επανέλαβε τα λόγια του αδελφού της κοιτάζοντας το εύθραυστο χαρτί. Ο Χρήστος συνέχισε να διαβάζει από το βιβλίο. «Συμπαθεί τα όμορφα νέα κορίτσια, τα οποία σκοπός του είναι να απαγάγει. Σχεδόν πάντα νικιέται από έναν πρίγκιπα ή έναν περιπλανώμενο ιππότη. Η φυσική μορφή του είναι αυτή του δράκου…». «Δεν είναι ένα οποιοδήποτε ερπετό», είπε η Φανή, «είναι κεφάλι δράκου». Όλοι την κοίταξαν. Τα χέρια της έτρεμαν τόσο, ώστε η περγαμηνή που κρατούσε ήταν έτοιμη να διαλυθεί. «Αυτός είναι ο δαίμονας, είμαι πλέον σίγουρη», φώναξε η Φανή, ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. «Εξαιτίας αυτού του δαίμονα χάσαμε τον πατέρα μας και τώρα είναι εδώ για να εξαφανίσει κι εμάς. Και το χειρότερο είναι ότι εμείς οι ίδιοι τον καλέσαμε. Σκάψαμε το λάκκο μας και εμείς τώρα ρίχνουμε και το χώμα πάνω μας». «Ηρέμησε Φανή μου, θα βρούμε την λύση στο υπόσχομαι». Προσπάθησε να καθησυχάσει ο Χρήστος την αδελφή του αλλά μέσα του ένιωθε ανήμπορος και ανίκανος να βρει την όποια λύση, όπως ακριβώς ένοιωθε και την μέρα που ανακοινώθηκε και η εξαφάνιση του πατέρα του. Η ανάμνηση ήταν κολλημένη στο μυαλό του, όπως η βδέλλα κολλάει στο δέρμα και ρουφάει το αίμα του ανθρώπου. Εκείνο το χτύπημα του κουδουνιού της πόρτας στο πατρικό τους σπίτι στο Ναύπλιο, την μητέρα του να τρέχει αλαφιασμένη να δει ποιος είναι ξημερώματα, την στολή του αστυνομικού που έφερε το μήνυμα, το σπαραχτικό κλάμα της μάνας του μόλις άκουσε για την εξαφάνιση και εκείνον τον μαρτυρικό χρόνο, μέχρι να ξεψυχήσει η δύσμοιρη από την στενοχώρια της. Αδύναμη η καρδιά της και δεν άντεξε. Κι αυτός ορφανός πλέον, με μόνη του παρηγοριά την μεγάλη του αδελφή, που έγινε και η νέα του μάνα. Όλη του η παιδική ηλικία είχε χαθεί σε μια στιγμή, πίσω από τα κάγκελα μιας σκάλας, ζώντας, σαν ταινία δραματική, την εξαφάνιση του πατέρα του. Αδύναμος και μετέωρος, έπρεπε να πορευθεί σε ένα αβέβαιο μέλλον. «Συνέχισε σε παρακαλώ να διαβάζεις», είπε με επιτακτικό τόνο ο Αλέξανδρος επαναφέροντάς τον στην πραγματικότητα. «Κατά την Ρουμάνικη παράδοση ο δαίμονας Ζμέου θέλει να κλέψει τον ήλιο και το φεγγάρι από τον ουρανό, με αυτόν τον τρόπο εγκλωβίζεται όλη η ανθρωπότητα στο σκοτάδι». «Αλέξανδρε, αυτό δεν έχει σχέση με την ετυμολογία του γράμματος Ζ που μας ανέλυσες πριν;" ρώτησε η Ζωή, παίρνοντας μετά από ώρα τα μάτια της από τις φλόγες που χόρευαν στο τζάκι. Ο Αλέξανδρος έγνεψε καταφατικά και έκανε νόημα στον Χρήστο να συνεχίσει. «Συνήθως, ο δαίμονας κατοικεί στον ‘άλλο κόσμο’ και πολλές φορές φεύγει από την γη, για να κατεβεί στο σκοτεινό βασίλειό του, υπονοώντας έτσι ότι ο Ζμέου ζει υπόγεια». «Και εκεί πρέπει να τον στείλουμε, μια για πάντα», αναφώνησε οργισμένη η Φανή, χτυπώντας την γροθιά της στον πέτρινο τοίχο. Το χέρι της βρήκε πάνω σε ένα καρφί με αποτέλεσμα να σκιστεί η επιδερμίδα και να ματώσει. Μια σταγόνα αίμα κύλισε και έπεσε πάνω στην περγαμηνή, που ήταν όμως ξεθωριασμένη και δεν μπορούσαν να βγάλουν νόημα. Ή μάλλον έτσι νόμιζαν. Μια στάλα αίμα χρειάστηκε, για να εμφανιστεί πεντακάθαρα το κείμενο. Το κιτρινωπό, διάφανο πλέον, χαρτί γέμισε με έντονα κόκκινα γράμματα, σε μια γραφή όμως που δεν γνώριζε κανείς τους. «Πως έγινε αυτό;», αναρωτήθηκε η Φανή. «Με το αίμα σου», απάντησε γεμάτος απορία ο Χρήστος. Μαζεύτηκαν όλοι πάνω από το παλιό έγγραφο και κοιτούσαν το, ασύλληπτο για αυτούς, κείμενο. «Αύριο το πρωί θα το πάω στον γλωσσολόγο στην Αθήνα. Ίσως αυτό είναι η απάντηση στο πρόβλημά μας», πήρε τον λόγο ο Αλέξανδρος, σπάζοντας την περίεργη αυτή σιωπή. «Ή θα μας βάλει σε μεγαλύτερα προβλήματα», συνέχισε η Ζωή. «Πως κατάντησε έτσι η ζωή μας; Να κυνηγάμε μαύρους δαίμονες χωρίς να ξέρουμε τον τρόπο να τους πολεμήσουμε», είπε κλείνοντας το πρόσωπό της στα χέρια της η Φανή. Ο Χρήστος, φανερά κουρασμένος και προβληματισμένος πήρε την λαβίδα και άρχισε να σκαλίζει αφηρημένα την φωτιά στο τζάκι. Με το φως από τις φλόγες να παίζει στο λευκό του πρόσωπο και στα ξανθά του μαλλιά, έμοιαζε με άγγελο ζωγραφισμένο από χρυσοκίτρινη μπογιά. Στα μάτια των άλλων έδειχνε τόσο δυνατός και ικανός να πολεμήσει το κακό, που ένιωσαν μια μικρή ανακούφιση στα τόσα δεινά που τους είχαν βρει, έτσι ξαφνικά. Δεν μπορούσαν όμως να ξέρουν πως πίσω από τη αγγελική αυτή μορφή υπήρχε ένας δειλός και αδύναμος άνθρωπος. Ή μάλλον κάποιος, που αυτό πίστευε για τον εαυτόν του. «Δαπανηρή ιδέα η ζωή. Ναυλώνεις έναν κόσμο για να κάνεις το γύρω μιας βάρκας», είπε και χαμογέλασε αφηρημένα κάνοντας την εικόνα του ακόμα πιο όμορφη. Να, και το πρώτο κεφάλαιο όπως είχα υποσχεθεί. Περιμένω σχόλια και παρατηρήσεις σας. Νεκτάριος Μπουτεράκος http://nektar73.wordpress.com/ Edited July 31, 2011 by niceguy0973 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted August 31, 2011 Share Posted August 31, 2011 Χμμ δεν εχω ακουστα αυτον τον δαιμονα. Υφισταται οντως στην ρουμανικη παραδοση η ειναι δικη σου ιδεα? Το ονομα παντως μου κανει για ρουμανικο. Μου αρεσουν οι επεξηγησεις που δινεις στις λεξεις (μου θυμιζουν τους ομηριστες) Αλλα νομιζω πως το κεφαλαιο πρεπει να ξαναγραφτει σε αρκετα σημεια για να ειναι καλυτερο. Δηλαδη δεν εξηγεις πως ο Χρηστος εχει στην κατοχη του ενα βιβλιο με τιτλο δαιμονολογια... δεν ειναι και το πιο συνηθισμενο αναγνωσμα. Παρουσιαζεις τον Αλεξανδρο , αλλα λιγο πιο κατω δεν παρουσιαζεις τον Χρηστο ωστε να το δικαιολογησεις, ενω δικαιολογεις τις γνωσεις του Αλεξανδρου. Εχω διαβασει και τα υπολοιπα κεφαλαια σου θα σχολιαζω ομως οπως τα εχεις γραψει (ειναι σωστοτερο νομιζω) και νομιζω μιλας για τον Χρηστο παρακατω αλλα και παλι δεν τον παρουσιαζεις οπως τον Αλεξανδρο η την Ζωη. Νομιζω ουτε την Φανη παρουσιαζεις αναλυτικα. Θα το ξανακοιταξω ομως. Αμεσως μετα στο αναγνωσμα του ονοματος λες πως αναψε η φλογα στο κερι. Αυτο κατα την γνωμη μου δεν ειναι ταιριαστο. Αν θυμασαι και απο διαφορα θριλερ που κατα καιρους ολοι εχουμε δει παντα σβηνει ενα κερι, σπαει μια λαμπα, σβηνει ενα φως- εκφραζεται αρνητικα οχι θετικα η παρουσια ενος κακου πνευματος. Νομιζω πρεπει να αφαιρεσεις αυτη την φραση. Ενω η αμεσως επομενη με το βιβλιο που πεφτει απο τα χερια ειναι πολλη καλη! Σε καθηλωνει να την σκεφτεις. Λιγο παρακατω κανεις ενα μικρο φραστικο λαθος "εχει ενα μαγικο πολυτιμο λιθο στο κεφαλι του που λαμπει οπως τον ηλιο" λαμπει οπως ο ηλιος? η λαμπει στον ηλιο? Και εδω ψιλοδιαφωνω γιατι ο ηλιος εχει ταυτιστει με την καθαροτητα το θεικο φως "ουδεν κρυπτον υπο τον ηλιον" που ελεγαν οι αρχαιοι .Δεν ξερω κατα ποσο μπορεις να παρομοιασεις εναν πολυτιμο λιθο που φερει ενας δαιμονας με το φως του ηλιου, ισως του φεγγαριου η καποιου αλλου αστεριου? Σχεδον παντα νικιεται απο εναν πριγκηπα κτλ Εδω μου θυμισε πολυ τις εικονες του Αγιου Γεωργιου και του Αγιου Δημητριου. Ισως να ηταν καλη καποια νυξη? Μετα λες πως η Φανη χτυπησε την γροθια της στον τοιχο (αυτο ειναι συνηθως ανδρικη κινηση δεν εχω δει γυναικα ποτε να το κανει ουτε καν νταρντανα αλλα πες οκ) δεν εξηγεις πως απο τον τοιχο εφτασε το αιμα στην περγαμηνη που ειχαμε μεινει να κραταει σφιχτα στην αγκαλια του ο Χρηστος. Η τελευταια προταση του Χρηστου ομως μου αρεσε πολυ σαν κλεισιμο του κεφαλαιου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted August 31, 2011 Author Share Posted August 31, 2011 Χμμ δεν εχω ακουστα αυτον τον δαιμονα. Υφισταται οντως στην ρουμανικη παραδοση η ειναι δικη σου ιδεα? Το ονομα παντως μου κανει για ρουμανικο. Μου αρεσουν οι επεξηγησεις που δινεις στις λεξεις (μου θυμιζουν τους ομηριστες) Αλλα νομιζω πως το κεφαλαιο πρεπει να ξαναγραφτει σε αρκετα σημεια για να ειναι καλυτερο. Δηλαδη δεν εξηγεις πως ο Χρηστος εχει στην κατοχη του ενα βιβλιο με τιτλο δαιμονολογια... δεν ειναι και το πιο συνηθισμενο αναγνωσμα. Παρουσιαζεις τον Αλεξανδρο , αλλα λιγο πιο κατω δεν παρουσιαζεις τον Χρηστο ωστε να το δικαιολογησεις, ενω δικαιολογεις τις γνωσεις του Αλεξανδρου. Εχω διαβασει και τα υπολοιπα κεφαλαια σου θα σχολιαζω ομως οπως τα εχεις γραψει (ειναι σωστοτερο νομιζω) και νομιζω μιλας για τον Χρηστο παρακατω αλλα και παλι δεν τον παρουσιαζεις οπως τον Αλεξανδρο η την Ζωη. Νομιζω ουτε την Φανη παρουσιαζεις αναλυτικα. Θα το ξανακοιταξω ομως. Αμεσως μετα στο αναγνωσμα του ονοματος λες πως αναψε η φλογα στο κερι. Αυτο κατα την γνωμη μου δεν ειναι ταιριαστο. Αν θυμασαι και απο διαφορα θριλερ που κατα καιρους ολοι εχουμε δει παντα σβηνει ενα κερι, σπαει μια λαμπα, σβηνει ενα φως- εκφραζεται αρνητικα οχι θετικα η παρουσια ενος κακου πνευματος. Νομιζω πρεπει να αφαιρεσεις αυτη την φραση. Ενω η αμεσως επομενη με το βιβλιο που πεφτει απο τα χερια ειναι πολλη καλη! Σε καθηλωνει να την σκεφτεις. Λιγο παρακατω κανεις ενα μικρο φραστικο λαθος "εχει ενα μαγικο πολυτιμο λιθο στο κεφαλι του που λαμπει οπως τον ηλιο" λαμπει οπως ο ηλιος? η λαμπει στον ηλιο? Και εδω ψιλοδιαφωνω γιατι ο ηλιος εχει ταυτιστει με την καθαροτητα το θεικο φως "ουδεν κρυπτον υπο τον ηλιον" που ελεγαν οι αρχαιοι .Δεν ξερω κατα ποσο μπορεις να παρομοιασεις εναν πολυτιμο λιθο που φερει ενας δαιμονας με το φως του ηλιου, ισως του φεγγαριου η καποιου αλλου αστεριου? Σχεδον παντα νικιεται απο εναν πριγκηπα κτλ Εδω μου θυμισε πολυ τις εικονες του Αγιου Γεωργιου και του Αγιου Δημητριου. Ισως να ηταν καλη καποια νυξη? Μετα λες πως η Φανη χτυπησε την γροθια της στον τοιχο (αυτο ειναι συνηθως ανδρικη κινηση δεν εχω δει γυναικα ποτε να το κανει ουτε καν νταρντανα αλλα πες οκ) δεν εξηγεις πως απο τον τοιχο εφτασε το αιμα στην περγαμηνη που ειχαμε μεινει να κραταει σφιχτα στην αγκαλια του ο Χρηστος. Η τελευταια προταση του Χρηστου ομως μου αρεσε πολυ σαν κλεισιμο του κεφαλαιου. Wowwww! Αυτά είναι σχόλια!!! Thanx!!! Το όνομα του Zmeu και γενικά ότι αναλύει ο Χρήστος από το βιβλίο τα έχω βρει στο διαδύκτιο... Αργότερα κάποια που θα αναλύσω είναι δικές μου μυθοπλασίες... Το βιβλίο της Δαιμονολογίας ανήκει στον πατέρα του... Όντως γράφω βαριά!!! Προσπαθώ να το διορθώσω όμως. Το βιβλίο αυτό είναι η πρώτη μου προσπάθεια και τελικά ανακαλύπτω κι εγώ πως σε κάποια πράγματα ήμουν υπερβολικός... Όμως, ζούμε για να μαθαίνουμε ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted September 1, 2011 Share Posted September 1, 2011 Οταν ημουν μικρη, ετυχε να μιλησω με μια συγγραφεα που θαυμαζα και την ρωτησα πως γινεσαι καλος συγγραφεας. Μου ειχε πει δυο τρια πραγματα που ακομα τα θυμαμαι και πιστευω πως ειναι σωστα. Πως αρχικα πρεπει να εχεις ενα μεγαλο καλαθι αχρηστων. Εχουμε πολλες ιδεες που περνανε απο το μυαλο μας αλλα δεν μπορουν ολες να μπουν σε ενα κειμενο σε ενα βιβλιο, πρεπει να τις φιλτραρουμε. Και πως ειναι καλο να αφηνεις τα γραπτα σου αφου τα τελιωσεις σε ενα συρταρι και να τα ξανακοιτας μετα απο καποιο καιρο. Τοτε οταν τα ξαναδιαβαζεις βρισκεις πολλα πραγματα που θελουν διορθωση. Εχεις μια αποστασιοποιηση που σε βοηθαει να δεις ως αναγνωστης πια και οχι ο συγγραφεας. Γιατι οταν εχεις την ιδεα γραφεις με μανια και εχεις μεγαλο ενθουσιασμο -στο μυαλο σου το εχεις ολο τελειο αλλα πρεπει να το αποτυπωσεις και στο χαρτι αναλογα. Εμενα αυτα παντα με βοηθανε. Ετσι ειναι οσο ζουμε μαθαινουμε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.