Να είναι τα πάντα σιωπηλά και τα πάντα σκοτάδι.

[TheHunter-Writer]

Να είναι τα πάντα σιωπηλά και τα πάντα σκοτάδι (1.203 λέξεις)

 

 

Να είναι κρυμμένος μέσα στο σκοτάδι, σε μέρη όπου τοίχος, πάτωμα και άνθρωπος είναι ένα μαύρο πράγμα, να μυρίζει γύρω του και να μην αντέχει άλλο και να περπατά, πάντα να περπατά, σκυφτός και κλαμένος, προς τα κάτω, στρίβοντας στους σωλήνες και στρίβοντας ξανά, ώσπου να φτάνει σε πιο πηχτά σκοτάδια και εκεί να μένει. Ώσπου να ξεκινήσει ξανά.

 

Το ασθενικό φως σχημάτιζε γραμμές στο μέταλλο από κάτω και φανέρωνε τη ζαρωμένη, σαν τσαλακωμένο χαρτί φιγούρα που ήταν εκεί και είχε τα μάτια της κλειστά. Ένας μακρινός ήχος έσπαγε τη σιωπή και ήταν σαν τον ήχο των κυμάτων στην αμμουδιά, όμως εκείνος ήξερε πως ήταν τα αυτοκίνητα σε κάποια λεωφόρο και ένα αεράκι τον δρόσιζε και ήταν σαν τον αέρα στην ακροποταμιά, όμως εκείνος ήξερε ότι ήταν απλά ο νυχτερινός άνεμος της πόλης που στεκόταν πάνω του. Το φως έγινε για λίγο κόκκινο, μπλε, κόκκινο και πάλι μπλε και τελικά ξανά ένα αδύναμο κίτρινο φως, σαν όλα τα άλλα.

 

Η ταιριαστή σιωπή έκανε τους χτύπους του σώματός του πιο δυνατούς και πάντα κάτι τέτοιες στιγμές ένιωθε να ζωντανεύει και σχεδόν ένιωθε να μπορεί. Να μπορεί. Θα μπορούσε, όμως όχι.

 

Είχε τα μαλλιά και το δέρμα του και όλο του το σώμα μέσα στην καφέ βρώμα και έμενε ακίνητος σαν κοιμισμένος ή νεκρός, τα μαλλιά του είχαν κολλήσει στις κόγχες των ματιών του, σαν πλοκάμια από χταπόδι κρυμμένο σε μια υποβρύχια σπηλιά, όπου το φως του ήλιου δεν έφτανε και δεν θα έφτανε ποτέ. Δυο ποντίκια πέρασαν από το πλάι του τρεχάτα προς το φως. Μια κατσαρίδα περπατούσε μπροστά του, με τα πόδια της να βουλιάζουν στα σημεία που τα κόπρανα και οι βρωμιές ήταν πιο μαλακά.

 

Θα φας μετά, είπε στον εαυτό του και στηρίχτηκε στα δυο κοκάλινα πόδια του. Ήταν κοκάλινα και τα σκεφτόταν σαν τέτοια, δυο πόδια χωρίς λίπος, σχεδόν και δίχως μυς. Θα φας μετά* δεν θα φας μετά. Περπάτα.

 

Όταν δεν έβρισκε πάτημα, γλιστρούσε μπροστά και τα γεύονταν και τα μύριζε από κοντά, ύστερα σηκωνόταν και συνέχιζε. Από τρύπες έπεφτε νερό και βρώμα, όλα τους καφέ, ήταν καφέ ο κόσμος, χωρίς φως τον έβλεπε μαύρο, μα έτσι κι αλλιώς δεν άνοιγε τα μάτια του, μόνο έστριβε όταν χτυπούσε κάπου, ψάχνοντας με τα χέρια του κάποιον ανοιχτό δρόμο. Ολόκληρες πορείες χωρίς να χτυπήσει και άλλοτε μερικά βήματα και χτύπημα και άλλα λίγα βήματα και χτύπημα, και κατέληγε πεσμένος κάτω από την πείνα και κοιμόνταν μέρες.

 

Ήταν ένα μικρό κύτταρο που έπλεε στο αίμα, διασχίζοντας τις φλέβες και τις αρτηρίες του κόσμου, ταξιδεύοντας στα σπλάχνα μιας πόλης. Ήταν το αίμα του κόσμου καφέ και βρωμούσε και οι φλέβες μεταλλικές και μπλέκονταν χωρίς να φαίνεται να καταλήγουν πουθενά, αυτός ήταν μονάχα ένα κύτταρο, ένα μικρό παιδί.

 

Έβρισκε κάπου -κάπου τρόφιμα, μασημένες καραμέλες και κομμάτια ψωμί, κολλημένα ανάμεσα στη βρώμα κοντά σε σημεία με φως. Έβαζε τα μικρά του δάχτυλα στα περιττώματα και τραβούσε έξω ότι έβρισκε και το έτρωγε. Η κοιλιά του είχε πρηστεί. Τα μάτια του είχαν βυθιστεί πολύ μέσα στο κρανίο του. Τα κουρέλια που φορούσε είχαν τρύπες και από αυτές τις τρύπες πετάγονταν αιχμηρά τα κόκκαλα του. Κάποτε βρήκε τυχαία μια κουβέρτα.

 

Θυμόταν την τελευταία του νίκη, όταν είχε σταθεί κάτω από τους προβολείς μαζί με τους νοσοκόμους, όταν είχε ακούσει τα επιφωνήματα από ανθρώπους που μάζευαν τα χαρτονομίσματα στις χούφτες τους, λίγο πριν τον ρίξουν ξανά στο σκοτάδι, λίγο πριν ξυπνήσει στο πραγματικό παρόν, στο άδειο σπίτι.

 

Όλα ήταν στο μυαλό του και μαζί σ' αυτά η πείνα.

 

Θα προχωρήσεις ως το τέλος και αυτή τη φορά. Θα φας ότι βρεις. Ναι, ότι βρεις και μην φέρνεις αντιρρήσεις. Δεν έχεις, δεν έχω άλλη επιλογή. Πόσο να μένει; Προς τα που να είναι το τέρμα; Σε λίγο φτάνω. Σε λίγο πρέπει να φτάνω.

 

Ξύπνησε σε ένα κοίλωμα, την ώρα που ο ήλιος γινόταν κόκκινος και έπεφτε. Τα βλέφαρα του ήταν κόκκινα, μα δεν τα άνοιξε. Το φως τον έβαφε ολόκληρο με ένα ρόδινο χρώμα και φάνηκε σαν κουλουριασμένη μορφή σε έναν μελαγχολικό πίνακα, όμως είχε καρδιά και ένα στομάχι που ούρλιαζε και τίποτα δεν ήταν μελαγχολικό.

 

Περπατούσε ώρες και προσπαθούσε να θυμηθεί τα παλιά του βήματα. Είχε μέσα του εικόνες από τις άλλες φορές, εικόνες αποτελούμενες από οσμές, γεύσεις και τις αισθήσεις των χεριών του μονάχα. Τελικά τα γυμνά του πόδια ακούμπησαν σε μια μεταλλική σχάρα.

 

Έσκυψε προσεχτικά και την άγγιξε και αισθάνθηκε το καμπύλωμα της και τα στενά της ανοίγματα που ήταν λεπτά σχεδόν σαν γραμμές σημειωμένες με μολύβι. Είχε σταθεί εκεί ξανά και ήξερε πως έπρεπε να στρίψει. Περπάτησε ώσπου άκουσε τις πρώτες φωνές και άρχισε να τρέχει και ένιωσε πάνω στα βλέφαρα του να πέφτει φως.

 

Υπήρχαν κάπου άνθρωποι που θα έκλαιγαν όταν τον έβλεπαν, δεν τους είχε γνωρίσει, όμως ήξερε ότι υπήρχαν γιατί θα ήταν αδύνατος ένας κόσμος χωρίς αντιθέσεις για όλα και η μοναδική αντίθεση που ταίριαζε σε αυτά τα ξεφωνήματα χαράς ήταν το κλάμα, ή ίσως η οργή, και την ένιωσε να έρχεται πριν τα δάκρυα, επειδή δάκρυα δεν είχε, αλλά καρδιά ναι. Άνοιξε τα μάτια του μπροστά στους συγκεντρωμένους άντρες και τα έκλεισε ξανά* ότι φράγμα κάποτε είχε, το είχαν γκρεμίσει εκείνοι και είχαν καταστρέψει και τα θεμέλια του και κάθε του ίχνος.

 

Όταν υποχώρησε το τζάμι και τον μάζεψαν δυο νοσοκόμοι με μάσκες, κάποιοι είδαν τον λεπτό σπάγκο που κρεμόταν απ' τα κουρέλια του σαν ιστός αράχνης και κάποιοι είδαν μάτια πολλά να ανοιγοκλείνουν πίσω του, αντιφεγγίζοντας το φως των προβολέων.

 

Άρπαξε το λαιμό ενός από αυτούς που τον κοιτούσαν και άρχισε να τον σφίγγει, τον σήκωσε ψηλά και ήταν πιο ελαφρύς απ' ότι περίμενε. Τον πέταξε στο έδαφος και άρχισε να τον κλοτσάει και κοίταζε τους άλλους κουρελήδες να κάνουν το ίδιο και άρχισε να χτυπάει τον πεσμένο και δεν ήξερε που έβρισκε τη δύναμη. Ένιωσε στο χέρι του κάτι σκληρό και σήκωσε ένα κομμάτι πλαστικό, ένα σπασμένο, μπλε κομμάτι και το κάρφωσε στο μάτι του πεσμένου άντρα. Ένιωσε στα πόδια του αίμα. Σε λίγο, είχε σκύψει πάνω από το αναίσθητο σώμα και έμπηγε το πλαστικό στον λαιμό του, ενώ το στόμα του ρουφούσε το πηχτό, κόκκινο αίμα, που έτρεχε στον αδύνατο λαιμό του και έβαφε τα κουρέλια του.

 

Να είναι κρυμμένος σε μέρη όπου όλα είναι κόκκινα και το στόμα του να αναβλύζει αίμα, να είναι ξαπλωμένος εκεί όπου βρίσκονται μόνο πτώματα και αυτός η μοναδική ζωντανή καρδιά, να ξυπνάει και να κοιμάται με νεκρούς και να τραβάει μαζί κάθε τι που κινείται, να γεύεται αυτό που έχουν και να μένει ο μόνος, πάντα ο μόνος ζωντανός.

 

Το απαλό αεράκι κούνησε αργά το ροζ φόρεμα, που κρεμασμένο από το κουρτινόξυλο λοιδορούσε τα σύμβολα. Στους τοίχους ήταν κρεμασμένες παλιές φωτογραφίες και ζωγραφιές ξεθωριασμένες από τον ήλιο και μερικά παιχνίδια ήταν στοιβαγμένα δίπλα σε ένα πράσινο κρεβάτι. Δεν υπήρχε φως και όλα ήταν σαν πάντα ένα, όπως στην αρχή του κόσμου και όλα ήταν ήσυχα, όπως στην αρχή του κόσμου και ανάμεσα στα νεκρά σώματα, το αίμα και τις κομμένες σάρκες καθόταν ένα παιδί μόνο του ντυμένο με κουρέλια και το στόμα του βαμμένο κόκκινο* μόνο του όπως στην αρχή του κόσμου, σα να ήταν το πρώτο παιδί, σα να ήταν το τελευταίο. Και το μυαλό του που κατασκεύαζε το καθετί, έμενε τώρα ήσυχο και μαύρο και για μια φορά είδε τον κόσμο γύρω του όπως πραγματικά ήταν. Σιωπηλός, ένα σκοτάδι.

[Naroualis]

Νεαρέ, τι να πω τώρα, εύγε. Εύγε, εξαιρετική χρήση του λόγου. Πρέπει α) να κρατηθείς σε αυτό το γλωσσικό επίπεδο και β) να δουλέψεις στα υπόλοιπα συστατικά της αφήγησης, που είναι οι χαρακτήρες και η πλοκή. Το σχόλιό μου:

 

 

 

 

Μεγάλη άνεση στη χρήση του λόγου. Κι όχι μόνο άνεση αλλά κι ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις, όπως στην παράγραφο «Η ταιριαστή σιωπή έκανε τους χτύπους του σώματός του πιο δυνατούς και πάντα κάτι τέτοιες στιγμές ένιωθε να ζωντανεύει και σχεδόν ένιωθε να μπορεί. Να μπορεί. Θα μπορούσε, όμως όχι.» Παρά όμως που με μάγεψε, θαρρείς, η αφήγηση, από τη στιγμή που αρχίζει η πλοκή αρχίζω να σε χάνω. Δεν κατάλαβα καθόλου πού και με ποιον τρόπο και γιατί έγινε ό,τι έγινε. Κι από εκείνο το σημείο όπου εισάγονται κι άλλοι άνθρωποι, χάνω εντελώς την επαφή με τη σκέψη σου.

 

 

 

[Cassandra Gotha]

Νεαρέ, τι να πω τώρα, εύγε. Εύγε, εξαιρετική χρήση του λόγου. Πρέπει α) να κρατηθείς σε αυτό το γλωσσικό επίπεδο και β) να δουλέψεις στα υπόλοιπα συστατικά της αφήγησης, που είναι οι χαρακτήρες και η πλοκή.

Συμφωνώ με την κυρία.

 

Και σου είχα γράψει:

" Άλλο ένα κείμενο που δεν μπορώ να το πω διήγημα. Η πεποίθηση ότι παράξενα και φρικτά πλάσματα σέρνονται στα σκοτάδια της γης (ακόμα και δυο μέτρα από την επιφάνεια! ) είναι ένα θέμα. Ότι χρησιμοποιούμε αυτή την ιδέα για να βγάλουμε τη βρωμιά από μέσα μας, είναι άλλο. Αυτός ο διαγωνισμός μου έχει δώσει την εντύπωση ότι κάποιοι αντιμετωπίσατε το site ως χώρο αφόδευσης. Αυτό που διάβασα δεν έλεγε, ουσιαστικά, τίποτα. Και όχι, από όσο ξέρω, οι ιστορίες τρόμου δεν είναι αυτό ακριβώς. Λέξεις στη σειρά χωρίς νόημα, βρωμερές εικόνες χωρίς συνοχή, και μία τελική παράγραφος που δεν φαίνεται να είναι μέρος του κειμένου. ( Όταν κάτι δεν έχει αρχή και μέση, πώς μπορεί να έχει τέλος; )

 

Όπως η βία για τη βία δεν λέει τίποτα, (δεν λέω το σεξ για το σεξ, γιατί εκεί έχουμε μία καλή τσόντα, ό,τι πρέπει για να ανακουφιστεί κάποιος που στερείται της βασικής φαντασίας), έτσι και η βρώμα για τη βρώμα δεν λέει απολύτως τίποτα. "

[Oberon]

Να το ανώνυμο σχόλιό μου για την ιστορία σου:

 

"Αυτή η ιστορία δεν είναι ούτε ε.φ. ούτε fantasy ούτε τρόμου. Δεν ξέρω τι είναι. Μάλλον άλλο ένα ψυχογράφημα, χωρίς ειρμό, με λίγη ουσία πέρα από έναν βαυκαλιστικό συναισθηματισμό, και με λίγο νόημα. Πλοκή μηδενική, περιγραφές ενδιαφέρουσες λεξιλογικά αλλά μάλλον ανούσιες, και μια ποιητικότητα-τραγικότητα που συγκινεί και αγγίζει, εν μέρει, αλλά φαίνεται ξέχωρη από το πλάσμα που είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Μοιάζει περισσότερο σαν ο/η συγγραφέας να περιγράφει τι φαντάζεται πως ζει αυτό το πλάσμα, παρά να μας δείξει πως το πλάσμα το "ζει" ό,τι ζει. Και στο τέλος, αποκαλύπτεται πως . . . τι; Πως ήταν ένα παιδί που κατασκεύαζε διάφορα με το νου του; Aν είναι έτσι, τότε εδώ έχουμε το τυπικό "κλισέ": Όλα ήταν ένα όνειρο. Όσο για τα τραγικά, emo, παρανοϊκά πλάσματα του σκότους που είναι χλομά και αδύναμα, νομίζω πως το Gollum του Tolkien αρκεί. Όμως, ο/η συγγραφέας έχει όμορφη γλώσσα, και ιδιαίτερη ποιητικότητα στην έκφραση, οπότε αν ξεπεράσει την emo "λογική" του "ψυχογραφήματος", μπορεί να δώσει κάτι πολύ αξιόλογο."

 

Πρέπει να είναι ένα από τα "σκληρότερα" σχόλια που έγραψα για το διαγωνισμό, αν και στις ψήφους δεν έβαλα την ιστορία χαμηλά αλλά στη μέση. Όμως, πάρε το σχόλιό μου σαν μια "ηχηρή" παραίνεση και όχι σαν μομφή. Θυμάσαι το σχόλιο που έγραψα στο μήνυμα στο "στάτους" σου περί γυναικών συγγραφέων; (Μια που "μπέρδεψα" το φύλο του συγγραφέα στη μάλλον χιουμοριστική λίστα με τα φύλα και τις ηλικίες). Γράφεις καλά, "γεμάτα", με ωραία γλώσσα και αυτά είναι ενδείξεις ταλέντου. Χρησιμοποίησέ τα για να γράψεις κάτι καταπληκτικό!

Edited August 1, 2011 by Oberon

[Howard Crease]

Φίλε, δεν είχα διαβάσει άλλο κείμενό σου, και μόνο και μόνο με τις πρώτες γραμμές, με πήρες και με σήκωσες. Η γραφή σου είναι τρομερή. Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν η ανύπαρκτη πλοκή, και το καθόλου ξεκάθαρο τέλος. Μια αξιοπρεπέστατη συμμετοχή, όπως και να 'χει! Ορίστε και το σχόλιό μου:

 

Όπως και με τα Είκοσι Βήματα, καλή γραφή, ανούσιο κείμενο. Δεν κατάλαβα τι συνέβαινε, δεν κατάλαβα τη φύση του πρωταγωνιστή, δεν κατάλαβα τίποτα. Και το ροζ φόρεμα στο τέλος με μπέρδεψε ακόμα περισσότερο και με εκνεύρισε, γιατί περίμενα, τουλάχιστον, μια εξήγηση.

Όχι, δεν είναι ότι όσα σου έγραψα στην αρχή ήταν ψέμματα. Απλά έγραφα τα σχόλια περισσότερο σα σημειώσεις την ώρα που διάβαζα. Κράτα και τα δύο, και βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα.

[anysias]

Ώστε δικιά σου ήταν η ιστορία. Λοιπόν επειδή είχα διαβάσει και το argumentum πιστεύω ότι παίζεις με τις λεπτομέρειες όταν γράφεις μπορεί και να κάνω λάθος αλλά στο argumentum, η λέξη αυτή, το ύφος του γραπτού λόγου και η τελευταία σκηνή είναι που δίνουν το όλο νόημα και το κορυφώνουν. Πράγμα πολύ έξυπνο! Είχα αφιερώσει πολύ χρόνο σε εκείνη την ιστορία… Με τράβηξε, με συνεπήρε ο γραπτός λόγος σου και η ατμόσφαιρα.

 

Αυτή η ιστορία πρέπει να πω ότι δεν μου άρεσε δυστυχώς. Νομίζω ότι προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις αυτό το αινιγματικό ύφος και σε αυτή την ιστορία και να το δέσεις γύρω από τον τίτλο αλλά δεν πέτυχε, υπήρχαν πολλά ενδιάμεσα ερεθίσματα σε πολύ λίγο χώρο. Δεν ξέρω αν σε βοηθάω… Το σχόλιο που σου έδωσα ήταν :

 

‘’Μεγάλο μπέρδεμα. Φυσικά υπέροχος ο τρόπος που γράφει ο/η συγγραφέας και οι περιγραφές καταπληκτικές αλλά δεν μπόρεσα ούτε νόημα να βγάλω, ούτε σε κάποιο είδος να το κατατάξω ούτε να καταλάβω τι παίζει. Το τέλος πάλι ήταν ακόμα πιο αινιγματικό και από την όλη υπόθεση. Γιατί ένα παιδί;’’

 

 

[TheHunter-Writer]

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

 

Είναι αλήθεια ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένη πλοκή, τουλάχιστον όχι αυστηρή. Όλα όσα αφηγούμε πριν από την τελευταία παράγραφο δεν συνέβησαν ποτέ πραγματικά. Είναι η ιστορία που επινόησε ένα παιδί για να δικαιολογήσει τον φόνο- τους φόνους;- που διέπραξε. Αν και δεν το λέω ξεκάθαρα, νομίζω ότι με αρκετή προσοχή αυτό γίνεται εμφανές στην τελική παράγραφο της ιστορίας.

Συγκεκριμένα με τις φράσεις: ροζ φόρεμα, Στους τοίχους ήταν κρεμασμένες παλιές φωτογραφίες και ζωγραφιές ξεθωριασμένες από τον ήλιο και μερικά παιχνίδια ήταν στοιβαγμένα δίπλα σε ένα πράσινο κρεβάτι, δίνεται η εικόνα του παιδικού δωματίου.

ανάμεσα στα νεκρά σώματα, το αίμα και τις κομμένες σάρκες καθόταν ένα παιδί μόνο του ντυμένο με κουρέλια και το στόμα του βαμμένο κόκκινο: είναι καταφανές ότι στο δωμάτιο υπάρχουν τα σώματα αυτών που σκότωσε.

Αυτά νομίζω ότι έγιναν κατανοητά. Το ότι τα προηγούμενα γεγονότα δεν συνέβησαν πραγματικά- το οποίο θεωρώ ότι διέφυγε από τους περισσότερους- φαίνεται στο τέλος με τις φράσεις: Και το μυαλό του που κατασκεύαζε το καθετί ( δηλαδή την ιστορία με τον υπόνομο) και για μια φορά είδε τον κόσμο γύρω του όπως πραγματικά ήταν ( δηλαδή μόνο η σκηνή στο παιδικό δωμάτιο ήταν πραγματικότητα).

Εντάξει, είναι δυνατόν να συμβεί όλο αυτό; Για κάποιους ίσως όχι, για κάποιους ίσως ναι. Έπρεπε να είμαι πιο ξεκάθαρος* την επόμενη φορά. Ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλια και τις ψήφους.

[Asgaroth]

Η ιστορία αυτή δε μου άρεσε, γιατί δε με τραβούσε για κάποιο λόγο να τη συνεχίσω, να συνεχίζω να διαβάζω. Ένιωθα σε παιδάκι που θέλει να χαζέψει αλλά παρόλα αυτά πρέπει να τελειώσει το μάθημα μπροστά του. Πιστεύω οφείλεται στην έλλειψη ξεκάθαρου κορμού αφήγησης, ή πλοκής και επειδή με ξέρω, όσο καλή και αν είναι η γραφή δε μπορώ να διαβάσω αν δεν υπάρχει κάποια συνοχή (πχ έχω ένα βιβλίο του Μπρετόν που θέλω να διαβάσω και σε κάθε παράγραφο πρέπει να γυρίσω πίσω για να καταλάβω/θυμηθώ τι διάβασα.) Βλέπω παραπάνω έχεις ανάλυση οπότε θα την διαβάσω για να καταλάβω τι γινόταν.

 

μετά ανάγνωση επεξήγησης:

οκ it makes sense αλλά στους όρους του διαγωνισμού υπήρχε η δικλείδα των παραισθήσεων και έτσι περίμενα πως ο υπόνομος "έπρεπε" να είναι ρεαλιστικός...Δεν λέω ότι με ενοχλεί ή κάτι τέτοιο, για εμένα δε θα έπρεπε να υπάρχει αυτός ο περιορισμός αλλά από τη στιγμή που υπήρχε δε θα μπορούσα να ψάξω προς τα εκεί..

Edited August 2, 2011 by Asgaroth

[Cyrano]

Το 'ανώνυμο' σχόλιό μου πάνω στην ιστορία σου:

 

"Δεν κατάφερα να δω σ' αυτή την ιστορία κάτι παραπάνω από μια αποτρόπαια ονειροπόληση, από εκείνες που προορίζονται κυρίως για την απόλαυση του συγγραφέα παρά για εκείνη του αναγνώστη. Κάποιες προσπάθειες να μπουν μέσα σύμβολα ή ψήγματα πλοκής (π.χ. οι νοσοκόμοι) είναι αναιμικές και δε σώζουν το διήγημα. Κατά τη γνώμη μου, θεματικά δεν ανήκε σε καμία από τις τρεις κατηγορίες."

 

Έχοντας διαβάσει και τα παραπάνω, θα συμφωνήσω ότι θα βιηθούσε πολύ να ήταν κάπως πιο ξεκάθαρο το διήγημά σου.

[Oceanborn]

Γλωσσικά στάθηκες σε πολύ καλό επίπεδο και δεν έχω πολλά να σχολιάσω πάνω σ αυτό. Μου φάνηκε ότι ξεκίνησες και τελείωσες κάπως απότομα. Πάνω που νόμιζα που είχα καταλάβει κάποιον κεντρικό άξονα πλοκής, ένιωσα εντελώς εκτός. Δε γνωρίζω αν ήταν επιτηδευμένο όλο αυτό ή όχι, πάντως θα θελα μια πιο σαφή τοποθέτηση στην βασική σου ιδέα. Ορισμένες σκηνές ήταν εμπνευσμένα αηδιαστικές

όπως εκείνη με τα σκατά και την κατσαρίδα...

Οπότε μπράβο... Αυτά και καλή συνέχεια...