Τούλα η Σκατούλα

[Cosmo]

Είδος:Φαντασίας

Βια:Μπα....

Σεξ:μπα...

Αριθμός Λέξεων:1996

Σχολία:Γρήγορα γραμμένο και στο "πόδι" απλά και μόνο για το χαβαλέ του διαγωνισμού.

 

Τούλα η Σκατούλα

 

Ήταν η σειρά του Ταλ να μιλήσει. Όλοι έδειχναν ένα ενδιαφέρον για τις ιστορίες του, πάντα. Ήταν… πώς να το πω; Ήταν διαφορετικές. Πολύ διαφορετικές. Ποτέ δεν ήξερες πως θα εξελιχθεί και που θα καταλήξει. Βέβαια εδώ μέσα δεν μπορούσες να πεις ψέματα – είναι ο όρκος του χώρου αυτός - αλλά ο τρόπος που θα παρουσιάσεις κάτι, μπορούσε να αλλάξει πολλά.

 

Μέχρι τώρα είχαν έρθει ο Ρακ, ο Σχι, ο Λου και ο Γκρ. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που ο Μπι τους είπε την ιστορία για την δύναμη του «τρία». Τους είπε πως είναι αριθμός μεγάλης δύναμης και εξουσίας και αυτοί από την επόμενη, κιόλας, μέρα άρχισαν να κουτσουρεύουν τα ονόματα τους και να τα κάνουν με τρία γράμματα. Τέλος πάντων. Σήμερα το θέμα που είχε ανακοινώσει ο Ταλ ήταν αρκετά ιδιαίτερο και η προσέλευση αναμενόταν μεγάλη. Μάλλον για να του κάνουν πλάκα και όχι για να τον ακούσουν. Μα είναι θέμα αυτό; Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Πολλές φορές σκέφτομαι πως μιλάνε μόνο και μόνο για να πάρουν το λόγο και όχι για να πουν κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. «Η μαγεία στη Γη». Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν μια χαρά αλλά όλοι ξέρουν πως δεν είναι μάγοι αυτοί που ζουν εκεί. Πιο πολύ με τσαρλατάνους μοιάζουν. Θα δούμε τι έχει να πει. Μπορεί και να έχει ενδιαφέρον. Μπορεί. Αρκεί να μην είναι μεγάλη. Δεν έχω καμιά διάθεση να τον ακούω για πάντα. Η τελευταία του ιστορία ήταν ατελείωτη. Κυριολεκτικά. Σταμάτησε να μιλάει μετά από επτά εβδομάδες και αυτό γιατί είχαν φύγει όλοι οι ακροατές. Πάλι καλά. Γιατί φοβάμαι πως δεν θα είχε σταματήσει ακόμα. Βέβαια κάναμε και δύο μεγάλα διαλείμματα, αλλά στο τέλος κανείς δεν άντεξε.

Επιτέλους άρχισαν να μαζεύονται.

 

Ταλ: Καλησπέρα. Καλώς ήρθατε. Ελάτε πιο κοντά. Καθίστε. Έχω μια ιστορία να σας πω και είναι διαφορετική. Πολύ διαφορετική. Διαδραματίζεται στη Γη. Και θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα μικρό πρόλογο να πω ποια είναι η Γη, γι’ αυτούς που δεν την ξέρουν.

 

Η Γη, λοιπόν, είναι ένας πλανήτης πρωτόγονος. Πολύ πρωτόγονος. Πριν από πάρα πολλά χρόνια, λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι –έτσι λένε τους κατοίκους της Γης- άρχισαν να εξασκούν την μαγεία. Σίγουρα από κάπου πρέπει να είχαν βοήθεια, αλλά από πού, δεν γνωρίζω. Και δεν είναι το θέμα μας, άλλωστε. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, έφτασαν σε ένα αρκετά προχωρημένο στάδιο όσον αφορά στη μαγεία, αλλά σε όλα τα άλλα είχαν μείνει πίσω. Κάποιοι από τους σοφούς τους αποφάσισαν, πως για να εξελιχθούν όλα τα άλλα, έπρεπε ο άνθρωπος να ξεχάσει τη μαγεία. Μπήκε λοιπόν το δίλλημα. Επιστήμη ή μαγεία. Και οι πιο πολλοί επέλεξαν την επιστήμη γιατί το άγνωστο πάντα τους τραβούσε. Έκρυψαν καλά όλα τα βιβλία τους και τις γνώσεις τους - επειδή ήταν πολύ σημαντικά για να τα καταστρέψουν - εξαφάνισαν κάθε σημάδι τους και ήταν σαν να μην πέρασαν ποτέ από κείνο τον πλανήτη. Μέχρι που ξεχάστηκαν. Με τα χρόνια η επιστήμη προχώρησε πολύ και η μαγεία πια ανήκε στα παραμύθια για τα παιδιά.

 

Επειδή όμως τίποτα δεν μένει κρυφό για πάντα, πολλά χρόνια μετά κάποιοι νέοι μάγοι άρχισαν να εμφανίζονται στη Γη. Όχι μάγοι, βέβαια, με τη έννοια που το εννοούμε εμείς. Απλά μπορούσαν να χειρίζονται την φωτιά και κάποια άλλα στοιχεία της φύσης, απλώς και μόνο με το νου τους. Η ιστορία που σας εξιστορώ απόψε έχει σαν πρωταγωνιστή τον Ζουλ – έναν από αυτούς τους μάγους – και κάτι άλλο που θα το ανακαλύψουμε μετά. Ο Ζούλ, λοιπόν, βρήκε κάποια από τα κρυμμένα βιβλία των παλαιών και προσπάθησε να τα μεταφράσει. Άδικα όμως. Η γλώσσα είχε χαθεί από καιρό και μόνο υποθέσεις μπορούσε να κάνει γι’ αυτά που διάβαζε. Σε ένα από τα ξόρκια όμως στάθηκε λίγο πιο τυχερός. Ή άτυχος. Μπόρεσε να καταλάβει δύο λέξεις. «ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ». Όλα τα υπόλοιπα δεν έβγαζαν νόημα. Μιας και δεν ήταν το μεγαλύτερο μυαλό στην εποχή του, σκέφτηκε πως βρήκε το φίλτρο της αιώνιας ζωής. Χωρίς να χάσει χρόνο κάλεσε άλλους τρεις, γνωστούς του, μάγους και όλοι μαζί μάζεψαν τα υλικά που έλεγε το βιβλίο πως χρειάζονταν για το φίλτρο. Ευτυχώς που αυτά υπήρχαν και σε σχέδια. Κατενθουσιασμένοι για την ανακάλυψη τους, λιώσανε όλα τα υλικά, τα ανακάτεψαν μεταξύ τους και τα έβαλαν σ’ ένα φλασκί. Το υγρό είχε μια κυανοπράσινη απόχρωση και καμιά από αυτές τις λάμψεις που έχουν τα μαγικά φίλτρα. Το τιμώμενο πρόσωπο, ο Ζουλ, θα ήταν ο πρώτος που θα το δοκίμαζε μιας και το είχε ανακαλύψει. Το πώς θα το δοκίμαζε ήταν ένας άλλος γρίφος που κανείς δεν πρόλαβε να σκεφτεί, γιατί ο Ζουλ είχε πιει το μισό φλασκί, μέχρι να το καταλάβουν. Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα. Πιο άμεσα δεν γίνονταν. Άρχισε να αλλάζει χρώμα και να βογκάει. Είχε διπλωθεί στα δύο και κρατούσε την κοιλιά του. Μετά από δύο δευτερόλεπτα βρισκόταν καθισμένος στην λεκάνη της τουαλέτας με το μανδύα σηκωμένο. Άρχισε να σφίγγεται και να βογκάει μέχρι που ακούστηκε ένα «πλαφ» από το κέντρο της λεκάνης. Η ανακούφιση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του μέχρι που το «πλαφ», ακολούθησε άλλη μια φωνή – γυναικεία – που φώναζε «βοήθεια». Πετάχτηκε πάνω έντρομος και κοιτάζοντας μέσα στη λεκάνη είδε την Τούλα, τη σκατούλα (πού έμαθα το όνομα της, θα σας το πω σε μια άλλη ιστορία) - με μικροσκοπικά χέρια και πόδια να πετάγονται από το σώμα της - να προσπαθεί να επιπλεύσει στην λεκάνη. Ο πανικός τον κυρίευσε και πριν προλάβει να σκεφτεί, πάτησε το καζανάκι στέλνοντας την Τούλα σε ένα τρομακτικό χώρο, όπου διάφοροι όμοιοί της βρίσκονταν νεκροί. Η πρώτη της επαφή με τον κόσμο και όλοι ήταν πεθαμένοι. «Μα ποιός θα μπορούσε να διαπράξει ένα τόσο μεγάλο και αποτρόπαιο έγκλημα;», σκέφτηκε η Τούλα. «Απ’ ότι μπορώ να καταλάβω από τον εαυτό μου δεν πρέπει να τους είμαστε και μεγάλη απειλή. Πρέπει να βρώ ποιός το έκανε. Πρέπει να εκδικηθώ.»

 

Στον πάνω κόσμο τώρα, ο Ζούλ είχε ενημερώσει και τους άλλους για το λάθος το οποίο έκαναν και αποφάσισαν να κατέβουν στους υπονόμους να την βρούνε. «ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ». Δεν μπορούσαν να είναι πιο ακριβείς; Όταν δημιουργείς ένα φίλτρο το οποίο δίνει ζωή σε άψυχα αντικείμενα πρέπει να βάζεις και καλύτερες οδηγίες. Αυτά σκεφτότανε ο Μπααράν ακολουθώντας τον Ζουλ και τους άλλους.

Βγήκαν έξω στο δρόμο και αφού έκαναν ένα ξόρκι για να μην τους βλέπουν οι άλλοι, άνοιξαν την σιδερένια καταπακτή που οδηγούσε στους υπονόμους. Κατεβαίνοντας κάτω η μπόχα ήταν το πρώτο πράγμα που τους πλησίασε. Ποτάμια ολόκληρα από απορρίμματα κυλούσαν μπροστά τους και οι αρουραίοι έτρεχαν στο πλάι να κρυφτούν από αυτούς τους περίεργους, και αστεία ντυμένους, επισκέπτες. Στη στροφή που έκανε το ποτάμι, η Τούλα περίμενε κρυμμένη να εκδικηθεί για τον αφανισμό της γενιάς της. Τώρα ήξερε ποιοί ήταν οι υπεύθυνοι και δεν θα σταματούσε μέχρι να τους σκοτώσει. Όλους.

 

Πιο κάτω κοιμόταν ένας αλιγάτορας. Έπρεπε να παρασύρει εκεί τους μάγους, αλλά δεν ήταν και εύκολο. Άρχισε να κουνάει χέρια και πόδια σε μια προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή τους. Μάλλον ήταν πολύ μικρή για να καταφέρει κάτι τέτοιο. Ούρλιαζε και τότε ο Τραλμπ ήταν ο πρώτος που την είδε. Όρμησαν κατά πάνω της και εκείνη έτρεχε σαν τρελή. Έτρεχε για την ζωή της και την διασφάλιση ολόκληρης της γενιάς της. Αν πέθαινε και αυτή, τότε θα είχαν εξαφανιστεί όλοι. Μόλις πέρασε δίπλα απο τον αλιγάτορα πήδηξε μέσα στο ποτάμι και έκανε την ψόφια. Της ήταν πολύ δύσκολο να μην κινείται καθόλου, ενώ δίπλα της σάπιζαν ολόκληρες γενιές ομοίων της. Οι άλλοι, μη γνωρίζοντας τι τους περιμένει, έπεσαν πάνω του ξυπνώντας τον, με μια όχι και τόσο καλή διάθεση. Άνοιξε το στόμα του και πρόλαβε να κόψει στα δύο τον τέταρτο μάγο της ομάδας. (Που παρεμπιπτόντως ποτέ δεν έμαθα το όνομα του.) Ο Ζούλ του έριξε ένα ξόρκι ακινητοποίησης αλλά μέχρι να τον σταματήσει, ο Μπααράλ τον είχε κάψει με την μπλε φωτιά, γυρίζοντας του τα μέσα έξω.

«Πολύ πανούργα αυτή η σκατούλα», είπε ο Τραλμπ. «Πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί.»

«Προσεκτικοί!», ούρλιαξε ο Μπααράλ. «Αν την πιάσω στα χέρια μου θα... θα... θα την κάνω διάρροια...»

«Είναι δικό μας το λάθος και πρέπει να το διορθώσουμε», είπε ο Ζούλ. «Όποιο και αν είναι το κόστος πρέπει να παλέψουμε και να εξαφανίσουμε αυτό το κακό από τον κόσμο. Στο κάτω κάτω εμείς το φέραμε. Εγώ δηλαδή, αλλά δεν ήξερα....»

«Δεν είναι, όμως, ώρα να μας πιάνουν τύψεις και μελαγχολία. Μόλις τελειώσουμε με αυτήν την σκατούλα θα τα πούμε», απάντησε ο Τραλμπ και ξεκίνησε πρώτος για να την βρει.

 

Στο διάστημα αυτό η Τούλα έψαχνε να βρει τρόπους να εξοντώσει και τους άλλους μάγους. Σηκώθηκε από τον υπόνομο, πίσω απο το διαλυμένο, πια, πτώμα του αλιγάτορα και προσπάθησε να φύγει, την ίδια ώρα που ο Τραλμπ δημιουργούσε ένα ξόρκι εντοπισμού. Ένα πράσινο συννεφάκι έφυγε απο τα χέρια του και πήγε να εντοπίσει την Τούλα. Δεν έκανε και πολύ δρόμο και σταμάτησε απο πάνω της αρχίζοντας να πάλλεται και να αλλάζει χρώματα.

 

Τραλμπ: Εκεί είναι. Πιάστε την.

Μπααράλ: Πιάστε την; Τρελός είσαι; Πιάστην εσύ αν θέλεις.

Ζουλ: Ηλίθιοι. Περικυκλώστε την, μην το σκάσει πάλι.

Ο Μπααράλ με ένα σάλτο πέρασε απο την άλλη μεριά, κόβοντας το δρόμο στην Τούλα και μην αφήνοντας της καμιά διέξοδο διαφυγής. Η Τούλα στεκόταν στον υπόνομο, σαν τον τελευταίο πολεμιστή της φυλής της. Τα πτώματα των συντρόφων της ήταν πεσμένα γύρω, αφημένα εκεί να σαπίσουν, νεκρά, χωρίς καμιά τιμή. Το μόνο όπλο της ήταν η οργή γι’ αυτούς που δημιούργησαν αυτό το μακελειό και η ελπίδα πως αυτή η ένδοξη φυλή θα μπορούσε κάποτε να ξαναζήσει.

Τούλα: Εδώ είμαι, λοιπόν. Κανείς σας δεν τολμάει να τα βάλει μαζί μου; Ελάτε, τι κάθεστε; Δειλοί. Αυτό είστε. Ένα μάτσο δειλοί που φοράνε γελοίους μανδύες.

 

«Αρκετά με αυτή τη σαχλαμάρα», φώναξε ο Μπααράλ. «Πολύ την ακούσαμε αυτή τη σκατούλα. Τώρα θα δεις τι θα πάθεις.» Ύψωσε το χέρι του και εξαπέλυσε μια ακτίνα μπλε φωτιάς, κατευθείαν πάνω στην Τούλα.

Και τότε συνέβη. Μόλις η ακτίνα άγγιξε την Τούλα, σαν να έπαιρνε δύναμη από αυτήν, έγινε ένα εκτυφλωτικό φώς που απλώθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις. Έδειχνε να προέρχεται μέσα από την Τούλα και εκείνη έλαμπε όπως ποτέ. Είχε μια ομορφιά και μια δύναμη ασύλληπτη.

 

Ο Μπααράλ και ο Τράλμπ κάηκαν σ’ αυτό το λαμπερό φως, ενώ ο Ζουλ πρόλαβε και πήδηξε σε μιαν άκρη και την γλίτωσε με σοβαρά εγκαύματα. Άρχισε να βογκάει από πόνο και να προσπαθεί να ξεφύγει.

 

«Όχι, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό», είπε. «Δεν είναι δυνατόν. Είσαι ένα απόβλητο, δεν είσαι κάτι που μπορεί να υπάρξει.» Η Τούλα τον πλησίαζε όλο και πιο απειλητικά. «Δεν μπορείς να χειριστείς μαγεία, εσύ... εσύ... βγήκες απο μέσα μου.»

Τούλα: Αν είμαι απόβλητο, όπως λες, και αν βγήκα απο μέσα σου, τότε να ξέρεις πως μπορώ να χειριστώ την πιο σκοτεινή μαγεία. Αυτή που υπάρχει τόσο βαθιά στο κορμί σου και δεν το ξέρεις καν. Καλά θα κάνεις να με ακούσεις.

Ζούλ: Βέβαια. Ό, τι θέλεις. Μόνο σε παρακαλώ μην μου κάνεις κακό. Εντάξει;

Τούλα: Θα το σκεφτώ. Και τώρα σήκω.

Ζούλ: Μάλιστα, Αφέντρα. Ό, τι πεις.

Τούλα: Σήκωσε με ψηλά.

Ο Ζουλ προσπάθησε να κρύψει όλη την αηδία που ένιωθε και την σήκωσε ψηλά στα χέρια του.

Τούλα: Και τώρα πάμε στο εργαστήριο σου. Θέλω να μου δημιουργήσεις ένα ταίρι.

 

Ο Ταλ σήκωσε σιγά σιγά το κεφάλι του να δει πόσοι από το κοινό του είχαν μείνει. Έμεινε έκθαμβος όταν είδε πως όλοι ήταν εκεί. Κανένας δεν είχε φύγει και κανένας δεν φαινόταν δυσαρεστημένος. Όταν ο Φαρ μίλησε όλοι φάνηκαν να συμφωνούν με τα λόγια του.

Φαρ: Επειδή γνωρίζουμε ότι κανείς μέσα σε αυτό το χώρο δεν μπορεί να πει ψέματα, αλλιώς θα καίγεται αιώνια στην φωτιά της Γέννησης, αυτή είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες που έχω ακούσει, Ταλ. Είναι απίστευτη, αδιανόητη και συνάμα αστεία. Οφείλω να πω – και νομίζω πως συμφωνούν όλοι – πως σε συγχωρούμε για όλες τις ανόητες ιστορίες που μας έχει πει κατά καιρούς. Συγχαρητήρια.

Ταλ: Ευχαριστώ. Είναι τιμή μου να βρίσκομαι ανάμεσα σας.

 

Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς μέσα στο χώρο εκείνη τη στιγμή να καταλάβει πως όλο αυτό δεν συνέβη ποτέ, αλλά πως ήταν ο εφιάλτης ενός ανθρώπου από τη Γη που ήταν πολύ, μα πολύ, δυσκοίλιος.

 

Αλλά τι πειράζει; Σημασία έχει πως θα διηγηθείς την ιστορία και όχι αν είναι αλήθεια.

[Mesmer]

Δεν έχω να πω πολλά για την Τούλα, πέρα από το ότι την καταευχαριστήθηκα και πέρασα πολύ καλά μαζί της.

Μ' άρεσε τόσο που βρέθηκε μέσα στην πρώτη τριάδα μου.

 

Καλή συνέχεια!

[Naroualis]

Μπάμπη μου, μακάρι να έλαμπες, αλλά αυτή τη φορά, η πρώτη γραφή δεν είναι του ύψους σου, ακόμη και με την κωμική πρόθεση. Το σχόλιό μου:

 

 

 

Καταρχήν, αν κάποιος άρχιζε να μου λέει μια ιστορία όπως την ξεκίνησε ο Ταλ, τότε σίγουρα δε θα καθόμουν να μου μιλάει. Θα βαριόμουν και θα ‘φευγα. Η εισαγωγή της Τούλας, του Τραλμπ και του Μπααράν στην αφήγηση είναι εντελώς ξεκαρφωτη κι άτεχνη. Σημειωτέον, ο Μπααράν στην επόμενη παράγραφο γίνεται Μπααράλ; Επίσης εντελώς άκυρη η «θεατρική» απόδοση των διαλόγων κάποια στιγμή. Δεν έχει σκηνοθετική θέση στο όλο κείμενο που είναι αφήγηση μέσα στην αφήγηση. Όπως επίσης και η κατακλείδα του διηγήματος, που μας βάζει ακόμη ένα επίπεδο στο κρεμμύδι της αφήγησης. Γενικά αν ήξερες τι ήθελες να γράψεις και δεν προσπαθούσες απλά να βάλεις λέξεις τη μια δίπλα στην άλλη, ίσως και να κατάφερνες να την σουλουπώσεις λίγο. Όπως είναι τώρα, δε σώζεται τίποτε.

 

Edited August 3, 2011 by Naroualis

[jjohn]

Φίλε Μπάμπη στο τόπικ έγραψα

 

"καφρικός τίτλος που μου άρεσε όταν τον πρωτοδιάβασα

και περίμενα ένα κείμενο αστείο(και ολιγον αηδιαστικό)

αλλά το τελικό αποτέλεσμα δυστυχώς με απογοήτευσε ,

αν και γέλασα μονάχα διαβάζοντας την προέλευση της ιστορίας δεν μπορώ να το βαθμολογήσω θετικά

ας προσθέσω πάντως στα θετικά και το γεγονός ότι η ιστορία τους τούλας έχει κάποια πρωτοτυπία και δεν βασίζεται σε κάποια κλισέ ιστορία"

 

όπως μάλλον κατάλαβες η τούλα δεν κατείχε καλή θεση στην δικιά μου λίστα ,ελπίζω πάντως να μην κρατάς κακία(αν και δεν το νομίζω )

και τέλος ελπίζω πως θα διαβάσω κάποια στιγμή και κάτι δικό σου που δεν είναι γραμμένο πρόχειρα.

φιλικά ;)

[anysias]

Το σχόλιο που σου είχα δώσει :

 

‘’ Ουοοοοου! Αυτό δεν το περίμενα. Ήθελα να το κοιτάξω από μια χιουμοριστική άποψη και αν όντως υπήρχε κάτι τέτοιο μέσα στο κείμενο δεν θα με πείραζε. Δυστυχώς όμως δεν υπήρχε ή τουλάχιστον εγώ το ερμήνευσα σα να προσπαθούσες να γράψεις κάτι πιο σοβαρό. Δεν ήταν ξεκάθαρη η παρωδία αλλά δεν είμαι και ειδικός για να το πω με σιγουριά. Με μπέρδεψε η ιστορία πολύ…. Αν το έκανες πιο ανάλαφρο και με λίγες δόσεις χιούμορ, με την κατάληξη που του έδωσες ίσως κάτι να γινόταν αλλά και πάλι είμαι επιφυλακτικός γιατί δεν ξέρω που να το κατατάξω σαν είδος. Αν ήθελες να πετύχεις τον τρόμο νομίζω ότι δεν τα κατάφερες η ιδέα από μόνη της με την Τούλα πρωταγωνίστρια αποδυνάμωνε τον τρόμο και σε αποσπούσε. Αν μη τι άλλο είναι ο πιο πρωτότυπος χαρακτήρας για τον οποίο έχω διαβάσει και μάλιστα με απίστευτο μένος!!’’

 

 

[Cassandra Gotha]

 

 

 

Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ να εκφράσω ολοκληρωμένη γνώμη για αυτό το κείμενο. Θα αρκεστώ σε μερικά σχόλια που δεν μπορώ να τα κρατήσω μέσα μου.

 

 

 

 

1. Η τρίτη ιστορία του διαγωνισμού που έχει αλιγάτορες μέσα στον υπόνομο! Δεν ξέρω γιατί μου κάνει εντύπωση, όπως δεν ξέρω και γιατί δεν θα έπρεπε να μου κάνει...
2. Συγνώμη που το ψειρίζω, αλλά είναι κάτι που με εκνευρίζει πολύ, και το βλέπω συχνά: Αυτή η φράση δεν έχει διατυπωθεί σε σωστά ελληνικά. “Δεν μπορείς να χειριστείς μαγεία, εσύ... εσύ... βγήκες απο μέσα μου.” Στα ελληνικά επαναλαμβάνουμε το ρήμα και όχι την αντωνυμία, για τον απλό λόγο ότι η αντωνυμία παραλείπεται. Οπότε το “You.. you came out of me” μεταφράζεται “Βγήκες... βγήκες από μέσα μου”. Με θλίβει που χρειάζεται να κάνουμε σχόλια σωστής μετάφρασης από τα αγγλικά, σε ένα κείμενο που γράφτηκε στα ελληνικά, από Έλληνα.
3. Η μορφή των διαλόγων σου δεν λειτούργησε καθόλου καλά.
4. “Σημασία έχει πως θα διηγηθείς την ιστορία και όχι αν είναι αλήθεια.” Αυτό και αν είναι αλήθεια!

[Cyrano]

Αυτό ήταν το 'ανώνυμο' σχόλιό μου για την ιστορία:

 

"Αυτή η ιστορία προσπαθεί να παίξει χιουμοριστικά με το θέμα του ατζαμή μάγου, αλλά ούτε αστεία είναι και κυρίως δεν πείθει ότι διακυβεύεται κάτι, προκειμένου να συνεχίσει ο αναγνώστης να διαβάζει. Δεν κατάφερα να βρω την ιδέα της κι αναρωτιέμαι τι ήθελε ο/η συγγραφέας να μου πει."

Edited August 9, 2011 by Cyrano