Όραμα από το Παρελθόν

[Nirgal]

Όνομα Συγγραφέα: Σταμάτης Σταματόπουλος

Είδος: ηρωική φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1407

Αυτοτελής; Και ναι και όχι. Θα μπορούσε να μπει σε κάποια μεγαλύτερη ιστορία, αλλά διαβάζεται και μόνη της.

Σχόλια: Διαβάστε το σχόλιο μετά την ανάγνωση της ιστορίας.

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να γράψω αυτή τη σκηνή χωρίς την χρήση Ελφ και Ορκ. Αλλά πως θα ξεχώριζαν οι αντίπαλοι;

 

 

 

Όραμα από το παρελθόν

 

Ο Δράκος εφορμά από ψηλά και με ένα πέρασμα ξερνά τη σκιώδη χολή του επάνω στη σειρά των κλουβιών με τον τελευταίο επιζώντα. Μέσα στο θόρυβο της μάχης, στα ουρλιαχτά από εντολές και υποδείξεις, στο ανατριχιαστικό σύριγμα της εκπνοής του Δράκου, ίσα που ακούγεται η επιθανάτια κραυγή του φυλακισμένου μυημένου της Θεάς. Η μπλε λάμψη, όμως, που εκτοξεύεται από τον νεκρό προς την λαμπερή στροβιλιζόμενη ενέργεια είναι ξεκάθαρα ορατή.

 

Προς στιγμή η ενέργεια που αιωρείται επάνω από το κέντρο της τεράστιας αίθουσας μοιάζει να επιβραδύνει, όταν ξαφνικά διαλύεται και σκορπίζει προς κάθε κατεύθυνση, λούζοντας στο πέρασμά της κάθε τι που συναντά.

 

Έτσι κι εγώ νιώθω να με διαπερνά και ταυτόχρονα να με παρασέρνει ένα ζεστό γαλάζιο κύμα. Πισωπατώ, ενώ η όραση μου γεμίζει με αυτό το χρώμα, που μοιάζει τόσο παράξενο και σίγουρα τόσο έντονο μέσα στη μουντάδα της σκιώδους διάστασης. Νιώθω να χαλαρώνω και σχεδόν αφήνομαι στην ομορφιά ενός συναισθήματος που είχα πολύ καιρό να νιώσω. Η ηρεμία που βιώνω δεν αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας ενός τυχοδιώκτη, όπως εγώ. Είναι τόσο πρωτόγνωρο αυτό το συναίσθημα, τόσο καθολικό.

 

Πόση ώρα κρατάει αυτή η χαλάρωση; Έρχεται μια στιγμή που νιώθω την καρδιά μου να επιταχύνει, και την ηρεμία να με εγκαταλείπει, αλλά πριν προλάβω να συλλάβω την πραγματικότητα, διακρίνω μπροστά μου μια πολύχρωμη δίνη. Για λίγο ακούω ξανά τους γνώριμους ήχους της μάχης, τους συντρόφους μου που φωνάζουν τ' όνομά μου, τον Δράκο που βρυχάται. Κι όμως, αντί όλη αυτή η ένταση να με επαναφέρει, την θεωρώ τόσο ασήμαντη, τόσο επουσιώδη...

 

 

 

Λίγο πριν... Νομίζω πως ακούω τον εαυτό μου να ουρλιάζει με αγωνία.

 

Λίγο πριν... “Μπα, δεν είμαι εγώ”, ακούω την σκέψη μου, “τι όμορφα χρώματα”!

 

Λίγο πριν... Και βουτώ στη δίνη...

 

 

 

Στροβιλίζομαι και όλα όσα άκουγα, μύριζα, έβλεπα, χάνονται, εκτοξεύονται στο μέλλον, καθώς εγώ συσπειρώνομαι στο παρελθόν μου και θυμάμαι...

 

 

 

Μέσα από το καλάθι μου διακρίνω τον βραδινό έναστρο ουρανό. Με έχουν αφήσει ξαπλωμένο και νιώθω πως θα ήθελα να έχω λίγο γάλα να πιω. Οι αστερισμοί, όμως, μου αποσπούν την προσοχή και το δροσερό αεράκι απομακρύνει την κάψα της ημέρας που έφυγε.

 

Ακούω κίνηση, κάποιος με πλησιάζει και σύντομα βλέπω το πρόσωπο μιας ελφ να με παρατηρεί. Μιας και μου κρύβει τη θαυμάσια θέα, τής μορφάζω ενοχλημένος και αυτή χαμογελά. Σκύβει και με παίρνει στην αγκαλιά της. Μου ψιθυρίζει λόγια καθησυχαστικά και με νανουρίζει. Θέλει να κοιμηθώ, αλλά, εμένα δεν με ενδιαφέρει τι θέλει.

 

Απομακρύνω το βλέμμα μου από το πρόσωπό της και κοιτάζω αλλού. Έτσι όπως με κρατάει δεν έχω και πολλές επιλογές κι έτσι κοιτώ πίσω της, προς το καλάθι όπου βρισκόμουν κι ακόμα πιο πίσω προς το δάσος που ξεκινά λίγα μέτρα παρά πέρα. Και τότε διακρίνω... όχι, όχι, δεν διακρίνω, αλλά διαισθάνομαι μια παρουσία κρυμμένη στις σκιές να με παρακολουθεί. Προσπαθώ να εστιάσω, να ξεχωρίσω μέσα στο σκοτάδι ποιος ή τι είναι, όταν πίσω μου ακούω μια αντρική ελφ φωνή να ουρλιάζει στη γυναίκα που με κρατά να φύγει από τη μέση.

 

Η γυναίκα κάνει μια απότομη στροφή κι εγώ πλέον βλέπω από την άλλη πλευρά. Μια σβησμένη εστία φωτιάς, που ίσα που καπνίζει, γύρω της δύο άντρες και μια γυναίκα, όλοι ελφ και λίγο πιο πίσω έξι άλογα δεμένα σε δέντρα στα όρια του ξέφωτου όπου βρισκόμαστε. Ο ένας άντρας έχει πεταχτεί ήδη όρθιος έχοντας αρπάξει ένα τόξο και κάνοντας ένα πλάγιο βήμα εκτοξεύει το βέλος του που περνά δίπλα μου σχίζοντας τον αέρα.

 

Οι άλλοι δύο ελφ αρπάζουν τα ξίφη που βρίσκονταν κοντά τους και τινάζονται όρθιοι. Πίσω τους βλέπω τα άλογα να σηκώνονται στα πίσω τους πόδια και ανάμεσά τους εμφανίζεται ένας γιγαντιαίος ορκ που κραδαίνει στα χέρια του έναν διπλό πέλεκυ. Ο ελφ με το ξίφος γυρίζει να τον αντιμετωπίσει, ενώ η γυναίκα δεν προλαβαίνει να κάνει δεύτερο βήμα, καθώς τέσσερα βέλη ξεπετάγονται μέσα από το σκοτάδι του δάσους και την τρυπούν. Προς στιγμή τη βλέπω να ταλαντεύεται προσπαθώντας να σηκώσει το ξίφος της και να κινηθεί μπροστά, αλλά τελικά καταρρέει πέφτοντας με το πρόσωπό της μέσα στα αποκαΐδια της εστίας, σηκώνοντας ένα πυκνό σύννεφο καπνιάς και στάχτης.

 

Ο ελφ τοξότης ουρλιάζει προς τη γυναίκα που με κρατάει να τρέξει μακριά και απότομα γυρίζουμε προς τα δεξιά. Αν και ταρακουνιέμαι καθώς απομακρυνόμαστε τρέχοντας, καταφέρνω να δω άλλους δύο ορκ να ξεπροβάλλουν από την κατεύθυνση όπου ήρθαν τα βέλη. Ο ένας κρατάει ένα τόξο και μας σημαδεύει. Εκτοξεύει δύο βέλη, που χάνονται από το οπτικό μου πεδίο πίσω από την πλάτη της ελφ που με κρατάει και αμέσως νιώθω το σώμα της να τραντάζεται όταν και τα δύο βρίσκουν το στόχο τους.

 

Η γυναίκα που με μεταφέρει γονατίζει φωνάζοντας από τον πόνο που διατρέχει το σώμα της. Ο ορκ τοξότης τραβάει ακόμα δύο βέλη, αλλά πριν προλάβει να τα χρησιμοποιήσει ένα βέλος διαπερνάει το λαιμό του. Η έκπληξη στο βλέμμα του είναι μοναδική, αλλά χάνεται όταν ακόμα ένα βέλος τον τρυπάει στο πρόσωπο για να σωριαστεί πίσω.

 

Απότομα χάνω από το οπτικό μου πεδίο τη μάχη, καθώς η γυναίκα που με μεταφέρει σωριάζεται στο χώμα και πέφτει επάνω μου. Για λίγο νομίζω ότι είναι νεκρή, αλλά την ακούω που ξεφυσά βογκώντας από τον πόνο. Καταλαβαίνω πως δεν έχει πολλή ζωή μέσα της.

 

Η μάχη συνεχίζει κάπου στο βάθος, αλλά, πλέον δεν μπορώ να την παρακολουθήσω κι έτσι συγκεντρώνομαι στους ήχους. Μερικοί είναι ανατριχιαστικοί και συνοδεύονται από ουρλιαχτά πόνου, αλλά και οργής.

 

Σύντομα οι ήχοι της μάχης εξασθενούν και ξαφνικά η ελφ που με μετέφερε αναδεύεται και ανασηκώνεται. Τη βλέπω από επάνω μου να με κοιτάζει και για πρώτη φορά δεν μπορώ να διευκρινίσω τα συναισθήματα που εκφράζει το βλέμμα της. Είναι συμπόνια; Είναι λύπη; Είναι οργή; Είναι μίσος; Είναι απέχθεια; Νομίζω ότι το πρόσωπό της περνάει απ' όλα τα συναισθήματα και δεν στέκεται σε κανένα.

 

Και τότε, ακούω έναν ελφ να φωνάζει : “Ελένιελ, μην αφήσεις να τον πάρουν”!

 

Και αμέσως μετά η απόλυτη ησυχία. Σαν όλα αυτά να μην έγιναν ποτέ. Σαν να ήμασταν από πάντα εκεί, εγώ ξαπλωμένος ανάσκελα επάνω στο δροσερό χώμα και ο έναστρος ουρανός ψηλά από επάνω μου, ενώ αυτή ανάμεσά μας, να με παρατηρεί. Για μια στιγμή αναρωτιέμαι αν όλα όσα είδα και άκουσα ήταν πραγματικά ή αποκυήματα της φαντασίας μου, η ηχό ενός εφιάλτη.

 

Η Ελένιελ σκύβει μαλακά από επάνω μου, βάζοντας το ένα της χέρι δίπλα μου για να στηριχθεί, ενώ στο άλλο πλέον κρατάει ένα μικρό αλλά αιχμηρό εγχειρίδιο. Έτσι όπως έχει σκύψει βλέπω ξεκάθαρα τις ατσάλινες αιχμές από τα δύο βέλη που της έχουν ξετρυπήσει το θώρακα. Αναπνέει με δυσκολία και από τα μάτια της στάζουν δάκρυα.

 

Φέρνει τη μικρή λεπίδα στο στήθος μου και την πιέζει μαλακά. Ξεσπάει σε γοερούς λυγμούς και από το στόμα της στάζει σάλιο αναμεμιγμένο με αίμα.

 

Νιώθω τη λεπίδα να με τρυπάει, αλλά παραδόξως δεν νιώθω πόνο.

 

Νιώθω το αίμα να μουλιάζει το δέρμα μου και τα ρούχα μου, αλλά δεν ανησυχώ. Γιατί ξέρω πως δεν θα πεθάνω. Γιατί επάνω ψηλά, βλέπω τον σωτήρα μου. Τον βλέπω να κατεβαίνει με πείσμα, με αποφασιστικότητα, με σιγουριά, τη σιγουριά που μόνο ένας μελλοθάνατος μπορεί να έχει.

 

Το χτύπημα στη μέση της Ελένιελ είναι από αυτά που μόνο οι έμπειροι δήμιοι μπορούν να επιφέρουν. Είναι συμπαγές. Η μέση της σπάει αφήνοντας έναν ανατριχιαστικό ήχο.

 

Ο γιγαντιαίος όρκ στέκεται για λίγο από επάνω μας, έχοντας ξαναφέρει τον διπλό πέλεκυ σε θέση ετοιμότητας, για την περίπτωση που χρειαστεί να ξαναχτυπήσει. Αλλά, ακόμα κι αν χρειαζόταν, δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήταν σε θέση να τα καταφέρει. Η Ελένιελ είναι νεκρή και τη στιγμή που ο ορκ το συνειδητοποιεί, καταρρέει δίπλα μας.

 

Στρέφω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. Με κοιτάζει κι αυτός αναπνέοντας βαριά. Κάπου, κάπου μαζί με την εκπνοή του αναδύονται και επιθανάτιοι ρόγχοι, που συνοδεύονται από έντονους σπασμούς, αλλά το βλέμμα του δεν ξεκολλά από επάνω μου. Είναι έντονο, τόσο έντονο, λες και με αυτόν τον τρόπο να προσπαθεί να γαντζωθεί στη ζωή, σαν κάτι μέσα του να του λέει πως όσο κοιτάζει κάποιον ζωντανό, τόσο θα παραμένει κι αυτός με τους ζωντανούς.

 

Την ώρα που αποφασίζω να επιστρέψω την προσοχή μου στο όμορφο στερέωμα από επάνω μας, το τελευταίο πράγμα που διακρίνω στο βλέμμα του ορκ είναι η απορία. Νομίζω ότι τον καταλαβαίνω. Το ενδιαφέρον μου προς αυτόν διατηρούνταν όσο παρέμενε ζωντανός. Καθώς γυρίζω να κοιτάξω τα άστρα, ο ορκ συνειδητοποιεί πως πλέον είναι νεκρός.

 

Παρατηρώ τον βραδινό έναστρο ουρανό. Είμαι ξαπλωμένος και νιώθω πως θα ήθελα να έχω λίγο γάλα να πιω. Οι αστερισμοί, όμως, μου αποσπούν την προσοχή και το δροσερό αεράκι απομακρύνει την κάψα της ημέρας που έφυγε...

[Sonya]

Στην αρχή έτριβα τα μάτια μου. Φαντασία; Ο Σταμάτης φαντασία; Μα πού πηγαίνει πια αυτός ο κόσμος; :Ρ

 

Ε, ναι, για το ορκ δεν υπάρχει αντίστοιχη ελληνική λέξη, αλλά προτίμησε "ξωτικό" αντί για "ελφ", γιατί μου θυμίζει κακή μετάφραση κακού Σαλβατόρε και μόλις έφαγα το πρωινό μου... :Ρ

 

Είναι μια καλή, αποστασιοποιημένη ντιεντομαχούλα.

Edited August 15, 2011 by Sonya

[Nirgal]

Στην αρχή έτριβα τα μάτια μου. Φαντασία; Ο Σταμάτης φαντασία; Μα πού πηγαίνει πια αυτός ο κόσμος; :Ρ

Ναι, συμβαίνουν και τέτοια στον κόσμο. Αίσχος! (όπως λέει κι ένας φίλος μου)

Αν και πρέπει να σου πω ότι έχω γράψει και μια αρκετά μεγαλύτερη ιστορία (νομίζω ως μέγεθος ανήκει στις νουβέλες) και -ακριβώς όπως παρατήρησες κι εδώ- ανήκει και αυτή στον κόσμο του D&D.

Κάποια στιγμή θα την ανεβάσω, αν και θέλει δουλειά και σίγουρα λείπουν και μερικές σελίδες ακόμα για να την πεις ολοκληρωμένη.

 

Όσο για το ακόλουθο σχόλιο

Είναι μια καλή, αποστασιοποιημένη ντιεντομαχούλα.

τι εννοείς με το "αποστασιοποιημένη";

 

Επίσης να πω ότι αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο σε αυτήν την ιστορία είναι η γνώμη σου (όπως και οποιουδήποτε άλλου την διαβάσει) σχετικά με την περιγραφή της μάχης. Πιστεύω ότι στο είδος της ηρωικής φαντασίας παίζει σημαντικό ρόλο η ικανότητα του συγγραφέα να περιγράφει σκηνές μάχης και να καταφέρνει να τις κάνει πιστευτές και γεμάτες ένταση. Προσωπικά δεν έχω διαβάσει και πολλά έργα του είδους (κάποτε κατάφερα να τελειώσω έναν Salvatore και μετάνιωσα για τον χρόνο που αφιέρωσα), οπότε αυτό που έγραψα αποτελεί την δική μου προσέγγιση στις περιγραφές μαχών.

Θα ήθελα, λοιπόν, να ακούσω ποια είναι τα στοιχεία που πρέπει να υπάρχουν σε ανάλογες περιγραφές για να τα απολαμβάνει ο αναγνώστης.

[Sonya]

Με το "αποστασιοποιημένη" εννοώ ότι η ΟΓ δεν λαμβάνει μέρος στην μάχη, είναι ένας τραυματίας (;) που τον κουβαλάνε από δω κι από κει και τα βλέπει όλα χωρίς κανένα, σχεδόν, ενδιαφέρον για την έκβαση της μάχης.

 

Τώρα, η μάχη, με αυτό το δεδομένο(*), είναι δοσμένη αρκετά καλά, αν και φαίνεται ότι δεν σου βγαίνει εύκολα.

 

(*)Δεν μυρίζουμε το αίμα και τον ιδρώτα, δεν νιώθουμε τον πόνο και την αγωνία, δεν ακούμε τις κλαγγές των σπαθιών, ούτε το σφύριγμα των βελών, ούτε τις επιθανάτιες κραυγές. Αλλά δικαιολογείται, επειδή ο αφηγητής επίσης δεν τ' ακούει και δεν τα νιώθει.

Edited August 15, 2011 by Sonya

[Mesmer]

Όντως, μοιάζει περισσότερο με κομμάτι κάποιας ιστορίας, παρά για ολοκληρωμένη ιστορία.

Κι εγώ θα προτιμούσα το «ξωτικό» από το «ελφ».

 

Η σκηνής της μάχης μού άρεσε. Όσο γρήγορη έπρεπε, με ζωντανές εικόνες και ωραίες περιγραφές. Θα μπορούσαν, βέβαια, να υπάρχουν κι άλλες λεπτομέρειες, όπως αναφέρει η Sonya παραπάνω, αλλά μιας και δεν έχω διαβάσει πολλά από ηρωικό φάντασυ, δεν μπορώ να κάνω κάποιες υποδείξεις.

[Cassandra Gotha]

Δεν βγήκε καλή.

 

Δεν νομίζω πως σ' ένα τόσο μικρό κείμενο μπορεί κανείς να γράψει μια πειστική και ζωντανή πολυπληθή σκηνή μάχης. Αν ήταν μόνο δύο οι αντίπαλοι θα ήταν σίγουρα πιο εύκολο. Τώρα, μια που δεν πρόλαβες να ξεχωρίσεις τους χαρακτήρες, φαίνεται σαν ένα μπουλούκι, κάτι σαν τις παλιές ταινίες του Χόλυγουντ, όπου οι αντίσοιχες σκηνές έμοιαζαν τόσο ψεύτικες.

 

Τι μου αρέσει να διαβάζω, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να γράψω:

Δεν είναι μόνο θέμα του τι κάνουν οι πολεμιστές, αλλά και πώς το κάνουν. Δεν θέλω να μάθω πόσα βέλη τρύπησαν το στήθος της, αλλά πώς το έκαναν. Πώς γύρισε όταν άκουσε τη χορδή του τόξου, αλλά ήταν αργά. Θέλω να δω τις βαριές μπότες του ορκ να βουλιάζουν στη λάσπη. Θέλω να δω το ελαφρύ σώμα του ελφ να πιάνεται από ένα κλαδί δέντρου και να πηδάει ανάλαφρα πάνω στον ορκ, χώνοντας το σπαθί στον αυχένα του. Θέλω να μάθω πώς ξεγέλασε ο ένας ξιφομάχος τον άλλο, όταν προσποιήθηκε τον κουρασμένο σηκώνοντας αργά το σπαθί του, τάχα πως άφηνε άνοιγμα, και τελευταία στιγμή το κατέβασε πάνω στο χέρι του αντιπάλου. Θέλω να τον ακούσω να λαχανιάζει και να δω μία έκφραση, μία και μόνο, ξεκάθαρη, στα μάτια του. Αυτό θα με βοηθήσει να πλάσω την εικόνα στο μυαλό μου. Θέλω να ξέρω αν ο ελφ φοβόταν ή αν ήταν θυμωμένος.

Θέλω να τον δω να ξεπερνάει τον φόβο του φωνάζοντας "Για το γατίιιι".

 

[Nirgal]

Νομίζω ότι θα συμφωνήσω με την Cassandra και την Sonya.

Όλα όσα λέτε για να γίνει μια σκηνή μάχης πιο ζωντανή είναι πολύ σωστά και σίγουρα διακρίνω ότι δεν υπάρχουν πουθενά σε όσα περιγράφω.

Από την άλλη κι ο Mesmer σωστά λέει ότι η συγκεκριμένη σκηνή είναι γρήγορη. Είναι μια σκηνή ενέδρας και αιφνιδιασμού, οπότε υπάρχει λογική στο να μην υπάρχουν εκτεταμένες (από πλευράς χρόνου) συγκρούσεις.

 

Επίσης να κάνω μια υπόδειξη: Ο/Η πρωταγωνιστής/ίστρια κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν στην παιδική του ηλικία. Μάλλον δεν είναι ευδιάκριτο, αλλά βρίσκεται ξαπλωμένος (ως μωρό) σε καλάθι και στη συνέχεια παρακολουθεί όσα γίνονται ενώ είναι στην αγκαλιά της Ελφ και γι' αυτό βλέπει συνεχώς όσα γίνονται πίσω απ' την πλάτη της.