Sonya Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Είχαμε μια συζήτηση με τον Σταμάτη (Nirgal) στην οποία σχολιάζαμε κάποιες σκηνές βιασμών που έχουμε γράψει και ήταν τόσο ενδιαφέρουσα που ο Σταμάτης πρότεινε ν' ανοιχτεί ένα τόπικ περί τούτου. Για να διασαφηνίσουμε, δεν μιλάμε μόνο για το πόσο γλαφυρά θα περιγραφεί ο βιασμός, τι της/του έκανε και πόσο αίμα έβγαλε. Το αντικείμενο δεν είναι η σπλαττεριά. Είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Πώς περιγράφεις αυτό που βιώνει ο θύτης ή το θύμα, όλη την σωματικά, αλλά κυρίως ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ τραυματική εμπειρία που προκαλεί ένα τέτοιο γεγονός; Απόψεις, κυρίες και κύριοι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Υπάρχουν κάποια γνωστά κομμάτια που περιγράφουν τέτοιες σκηνές σε βιβλία για να δούμε παραδείγματα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Είχα κάνει πριν καμία εβδομάδα σχετικό ποστ για βιασμούς στον τρόμο. Στα δια ταύτα, δεν ξέρω. Μία λύση είναι το να χρησιμοποιείς την οπτική γωνία κάποιου τρίτου θεατή, αλλά αυτό είναι λίγο cheat. Τώρα, το πώς θα περιγράψεις το θύμα - υποθέτω διαβάζεις μαρτυρίες από πραγματικά θύματα βιασμού. Για τον θύτη, τα πράγματα είναι επίσης περίπλοκα, αφού πρέπει να βρεις τους λόγους για τους οποίους το κάνει, τα rationalisations που έχει στο κεφάλι του και με βάση αυτά να γράψεις το πως αισθάνεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 17, 2011 Author Share Posted August 17, 2011 Αυτός είναι βασικά ο λόγος που ανοίγω το θέμα στην συγγραφή κι όχι στον τρόμο. Γιατί, απλούστατα, δεν είναι ο σκοπός ο "τρόμος". Ένας βιασμός (σωματικός ή ψυχολογικός) μπορεί να είναι κομμάτι ενός έργου ΕΦ ή φάνταζι κι η απορία είναι πώς μπορεί να το διαχειριστεί με επιτυχία ο συγγραφέας, χωρίς να καταφύγει στην "εύκολη λύση" (περιγραφή της σκηνής με τρομερές λεπτομέρειες που θα κάνουν τον αναγνώστη να σιχαθεί μέχρι και τον αέρα που αναπνέει), αλλά χρησιμοποιώντας περισσότερο τον ψυχολογικό παράγοντα, ακόμα κι αν η ΟΓ είναι "ουδέτερη". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 (edited) ...χωρίς να καταφύγει στην "εύκολη λύση" (περιγραφή της σκηνής με τρομερές λεπτομέρειες που θα κάνουν τον αναγνώστη να σιχαθεί μέχρι και τον αέρα που αναπνέει), αλλά χρησιμοποιώντας περισσότερο τον ψυχολογικό παράγοντα, ακόμα κι αν η ΟΓ είναι "ουδέτερη". Λεπτό θέμα αυτό γενικά και δύσκολο, έχω όμως την εντύπωση πως κάνεις ένα λαθάκι εδώ. Εύκολη λύση είναι να μην περιγράψεις την σκηνή, το να την περιγράψεις λεπτομερώς είναι μάλλον η πιο δύσκολη. Η οπτική γωνία είναι το θέμα - διότι αν γράφεις από την πλευρά του θύματος και το περιγράψεις ωμά και στεγνά, τότε έχεις αποτύχει - αν όμως γράφεις από την πλευρά του θύτη, τότε δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από αυτόν για να το πεις αφού αυτός είναι και ο τρόπος για να χρησιμοποιήσεις τον ψυχολογικό παράγοντα. Ο ήρωας σου είναι διαταραγμένος, εσύ γράφεις μέσα από τα μάτια του ήρωά σου άρα θα γράψεις διαταραγμένα και θα περιγράψεις την σκηνή με τρομερές λεπτομέρειες που θα κάνουν τον αναγνώστη να σιχαθεί και τον αέρα που αναπνέει και τότε - επαναλαμβάνω ότι αυτό ισχύει για την περίπτωση που χρησιμοποιείς την οπτική γωνία του θύτη - τότε, θα έχεις επιτύχει αφού θα έχεις δείξει την πράξη όπως την είδε ο άνθρωπος που την έπραξε. Τώρα αν χρησιμοποιείς ουδέτερη οπτική γωνία, μάλλον πρέπει να κρατήσεις και την αφήγηση ελαφρώς ουδέτερη κι αν χρησιμοποιείς την οπτική γωνία του θύματος πρέπει να κάνεις την αφήγηση εφιαλτική και ομιχλώδη όσο είναι δυνατόν εστιάζοντας περισσότερο σε συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις του ατόμου. All in all, τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική γωνία για μένα. Edited August 17, 2011 by TheSea IsBurned Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Θεωρώ ότι θέματα όπως ο βιασμός είναι αρκετά ευαίσθητα και καλό θα είναι όταν χρησιμοποιούνται να μην είναι για το σοκ factor ή για να γεμίσεις την πλοκή. Απο εκεί και πέρα δεν ξέρω αν έρευνα πάνω στο θέμα μπορεί να σε βοηθήσεις να γράψεις πολύ ρεαλιστικά ή κάτι τέτοιο, αλλά εγώ τουλάχιστον θα ασχολούμουν περισσότερο με το συναισθηματικό κομμάτι παρά με το σωματικό. Εκεί γίνεται η μεγαλύτερη ζημιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 17, 2011 Author Share Posted August 17, 2011 (edited) Σάντυ, η "εύκολη λύση" μπήκε σε εισαγωγικά για συγκεκριμένο λόγο. :Ρ Εξηγώ: το να δώσεις μια εικόνα σε κάποιον (τονίζω, οπτικό πράμα μόνο), με σκισμένα ρούχα, αίματα, μελανιές κλπ έιναι και στεγνό και εύκολο. Το να δώσεις μια εικόνα με εικόνα και ήχο (βάζεις μέσα και ουρλιαχτά και σκαμπίλια και βρισίδια κι είσαι οκ) είναι λίγο πιο δύσκολο. Βάλε και την όσφρηση και την αφή να μην παραπονιούνται, δώσε και λίγη γεύση (μύρισε το σπέρμα, πνίγηκε απ' την σκόνη κλπ), κι ήδη ο πήχυς είναι αρκετά ψηλά. Αλλά και πάλι είναι "εύκολο" συγκριτικά με την προσπάθεια ν' αποδώσεις το συναίσθημα της σκηνής. Ναι, ναι, κύριε Μανωλιέ, ξέρουμε, show, don't tell, αλλά πώς δείχνεις αυτή την εικόνα; Πώς γίνεσαι θύμα ενός συγγραφικού βιασμού να δώσεις όλη την φρίκη και τον πόνο κλπ κλπ, ή θύτης, να δώσεις όλη την άρρωστη ευχαρίστηση, επικεντρώνοντας την προσοχή όχι στον τρόμο της γλαφυρής περιγραφής σπλατερολεξιλογίου (όπως κάνει αριστουργηματικά ο Μάστερτον όταν αναφέρεται σε βασανιστήρια και γενικά σπλατεριές), αλλά στον τρόμο όλων των αισθήσεων μαζί και της ψυχής της ίδιας; Πώς παλουκώνεις τον αναγνώστη και τον κάνεις να αισθανθεί ότι εκείνος υποφέρει αυτή τη στιγμή, ότι στην δική του ψυχή θα μείνει το στίγμα, ο πόνος κι η οδύνη; Εδώ σε θέλω, μάστορα. Edited August 17, 2011 by Sonya Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Σάντυ, η "εύκολη λύση" μπήκε σε εισαγωγικά για συγκεκριμένο λόγο. :Ρ Εξηγώ: το να δώσεις μια εικόνα σε κάποιον (τονίζω, οπτικό πράμα μόνο), με σκισμένα ρούχα, αίματα, μελανιές κλπ έιναι και στεγνό και εύκολο. Το να δώσεις μια εικόνα με εικόνα και ήχο (βάζεις μέσα και ουρλιαχτά και σκαμπίλια και βρισίδια κι είσαι οκ) είναι λίγο πιο δύσκολο. Βάλε και την όσφρηση και την αφή να μην παραπονιούνται, δώσε και λίγη γεύση (μύρισε το σπέρμα, πνίγηκε απ' την σκόνη κλπ), κι ήδη ο πήχυς είναι αρκετά ψηλά. Αλλά και πάλι είναι "εύκολο" συγκριτικά με την προσπάθεια ν' αποδώσεις το συναίσθημα της σκηνής. Ναι, ναι, κύριε Μανωλιέ, ξέρουμε, show, don't tell, αλλά πώς δείχνεις αυτή την εικόνα; Πώς γίνεσαι θύμα ενός συγγραφικού βιασμού να δώσεις όλη την φρίκη και τον πόνο κλπ κλπ, ή θύτης, να δώσεις όλη την άρρωστη ευχαρίστηση, επικεντρώνοντας την προσοχή όχι στον τρόμο της γλαφυρής περιγραφής σπλατερολεξιλογίου (όπως κάνει αριστουργηματικά ο Μάστερτον όταν αναφέρεται σε βασανιστήρια και γενικά σπλατεριές), αλλά στον τρόμο όλων των αισθήσεων μαζί και της ψυχής της ίδιας; Πώς παλουκώνεις τον αναγνώστη και τον κάνεις να αισθανθεί ότι εκείνος υποφέρει αυτή τη στιγμή, ότι στην δική του ψυχή θα μείνει το στίγμα, ο πόνος κι η οδύνη; Εδώ σε θέλω, μάστορα. Επιμένω στην άποψή μου. Το θύμα θα δώσει κάτι, ο ουδέτερος αφήγητης κάτι άλλο, ο θύτης θα δώσει την ωμή περιγραφή και στην ωμότητα υπάρχει όλο το συναίσθημα της σκηνής (η ωμότητα είναι συγκλονιστικό συναίσθημα). Peace!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Και τι γίνεται όταν το διήγημα/μυθιστόρημα/κλπ που γράφεις το παρουσιάζεις μέσα από τα μάτια του θύματος; Εκεί δεν μπορείς να αποφύγεις την παρουσίαση του βιασμού μέσα από τα μάτια του/της πρωταγωνιστή/ριας. Οπότε, ακόμα κι αν η παρουσίαση μιας τέτοιας πράξης είναι πιο σοκαριστική μέσα από τα μάτια του θύτη, θα πρέπει να γίνει εξίσου καλά και μέσα από άλλες ΟΓ. Αλλά νομίζω ότι ίσως θα πρέπει να μπούμε σε πιο λεπτομερές επίπεδο. Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που θα κάνουν τη σκηνή αληθοφανή, χωρίς να γίνεται επί τούτου σοκαριστική (έτσι κι αλλιώς και μόνο η σκέψη της πράξης προϊδεάζει τον αναγνώστη, τον οδηγεί σε συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση). Τι πρέπει να αποφύγει ο συγγραφέας και τι να τηρήσει; Σε τι κατάσταση θα πρέπει να βρίσκεται η αναγνώστρια μετά ο τέλος της σκηνής; Υπάρχει περίπτωση να θέλει ο συγγραφέας να κάνει τον αναγνώστη να δικαιολογήσει την πράξη αντί να την κατακρίνει (και μην βιαστείτε να απαντήσετε - ακόμα και σε περιπτώσεις απόδοσης δικαιοσύνης θα ήταν δικαιολογημένη μια τέτοια πράξη;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 17, 2011 Author Share Posted August 17, 2011 Νομίζω ότι το πώς θα το χειριστεί ο συγγραφέας παίζει τον βασικότερο ρόλο στο πώς θα αντιδράσει ο αναγνώστης. Αν για χ χρονικό διάστημα το θύμα ήταν ένα κάθαρμα που ο καθένας μπορεί να φανταστεί πως βασανίζει με 100 διαφορετικούς τρόπους, θα φανεί "δίκαιος" ένας βιασμός του; Έστω και ψυχολογικός. Να ταυτιστεί ένας αναγνώστης με τον θύτη ή με το θύμα; Και πόσο "άρρωστο" είναι να βάζεις τον αναγνώστη να ταυτιστεί με τον θύτη; Και, ευχαριστώ Σταμάτη που το έθεσες πολύ καλύτερα από μένα σχετικά με την περιγραφή της σκηνής... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Σχετικά με την "απόδοση δικαιοσύνης" και την δικαιολόγηση μιας τέτοιας πράξης θα ήθελα να θυμίσω την σκηνή του βιασμού του Derek Vinyard (Edward Norton) στην ταινία American History X. Όσοι έχετε δει την ταινία θυμάστε αν όταν τελικά τον βιάζουν είπατε "πάρ' τα ρε π0#*!@" ή αν μπήκατε σε σκέψεις; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 ...χωρίς να καταφύγει στην "εύκολη λύση" (περιγραφή της σκηνής με τρομερές λεπτομέρειες που θα κάνουν τον αναγνώστη να σιχαθεί μέχρι και τον αέρα που αναπνέει), αλλά χρησιμοποιώντας περισσότερο τον ψυχολογικό παράγοντα, ακόμα κι αν η ΟΓ είναι "ουδέτερη". Λεπτό θέμα αυτό γενικά και δύσκολο, έχω όμως την εντύπωση πως κάνεις ένα λαθάκι εδώ. Εύκολη λύση είναι να μην περιγράψεις την σκηνή, το να την περιγράψεις λεπτομερώς είναι μάλλον η πιο δύσκολη. Η οπτική γωνία είναι το θέμα - διότι αν γράφεις από την πλευρά του θύματος και το περιγράψεις ωμά και στεγνά, τότε έχεις αποτύχει - αν όμως γράφεις από την πλευρά του θύτη, τότε δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από αυτόν για να το πεις αφού αυτός είναι και ο τρόπος για να χρησιμοποιήσεις τον ψυχολογικό παράγοντα. Ο ήρωας σου είναι διαταραγμένος, εσύ γράφεις μέσα από τα μάτια του ήρωά σου άρα θα γράψεις διαταραγμένα και θα περιγράψεις την σκηνή με τρομερές λεπτομέρειες που θα κάνουν τον αναγνώστη να σιχαθεί και τον αέρα που αναπνέει και τότε - επαναλαμβάνω ότι αυτό ισχύει για την περίπτωση που χρησιμοποιείς την οπτική γωνία του θύτη - τότε, θα έχεις επιτύχει αφού θα έχεις δείξει την πράξη όπως την είδε ο άνθρωπος που την έπραξε. Τώρα αν χρησιμοποιείς ουδέτερη οπτική γωνία, μάλλον πρέπει να κρατήσεις και την αφήγηση ελαφρώς ουδέτερη κι αν χρησιμοποιείς την οπτική γωνία του θύματος πρέπει να κάνεις την αφήγηση εφιαλτική και ομιχλώδη όσο είναι δυνατόν εστιάζοντας περισσότερο σε συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις του ατόμου. All in all, τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική γωνία για μένα. Μα τα συναισθήματα του θύματος δεν είναι πάντοτε πιο έντονα; Σϊγουρα θα είχε ενδιαφέρον να φανεί και από την μεριά του θύτη, αλλά το θύμα δεν είναι αυτό που δέχεται όλη την σκληρότητα και την παράνοια ενός άλλου ανθρώπου; Το θύμα δεν είναι αυτό που βιώνει όλη την τραγικότητα της στιγμής; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Δεν ξέρω αν με παίρνει να γράψω εγώ εδώ πέρα( ), αλλά επειδή πολύ πρόσφατα έγραψα κάτι σχετικό, πιστεύω πως μπορώ να πω μια άποψη. Ο βιασμός είναι μια επαχθής πράξη, ίσως η περισσότερο επαχθής που μπορεί να κάνει κάποιος άνθρωπος σε έναν άλλον, γιατί χωράει μέσα και το συναίσθημα-μπορεί κανείς να το πει "ειδικό βάρος"- της σεξουαλικής επαφής, κάτι που απουσιάζει από έναν φόνο π.χ, όσο βίαιος κι αν είναι. Κάθε ωραιοποίηση, λοιπόν, ή κάθε αποφυγή περιγραφής, πιστεύω ότι απλώς αποκρύπτει την πραγματικότητα. Η ζωή -ναι- πολλές φορές είναι και αηδιαστική και σοκαριστική από μόνη της. ( Εξαρτάται, φυσικά, κι από την Ο.Γ, από τον ρόλο του αφηγητή-ήρωα, από το τι επιδιώκει ο συγγραφέας κλπ. ) Σε αυτήν την περίπτωση, πιστεύω ότι ισχύει ο λεγόμενος "αρνητικός ρατσισμός". Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο όταν ένας μαύρος άνθρωπος είναι μαλάκας, δεν του το λες επειδή θα σε πουν ρατσιστή. Κι όμως, πολλοί μαύροι είναι μαλάκες, όπως και πολλοί λευκοί και πολλοί κίτρινοι κ.ο.κ. Έτσι κι εδώ περίπου, αν περιγράψεις ωμά κάτι τέτοιο, πιθανότατα θα κατηγορηθείς ότι θες απλά να σοκάρεις και όλα τα σχετικά. Από εκεί και πέρα, προφανώς, έχει σημασία και το πώς γίνεται, αλλά αυτό έχει να κάνει με τον συγγραφέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Νομίζω το δύσκολο είναι να γράψεις για την συναισθηματική πλευρά του και γι' αυτό αποφεύγεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Να ρωτήσω κάτι που σκέφτηκα μετά το σχόλιο του Stanley. Πόσο επικίνδυνο είναι να παρουσιάσεις έναν βιασμό ως δικαιολογημένο και τον βιαστή ως μη κατακριτέο; "Αρκετά έως του σημείου να μη σε ξαναδιάβασουν" ίσως απαντήσουν κάποιοι. Το πραγματικό ερώτημα είναι: γίνεται χωρίς να σε πούν φαλοκράτη, ρατσιστή, ανώμαλο; Και ρωτώ, γιατί, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Stanley υπάρχουν και μαύροι μαλάκες, αλλά υπάρχουν και "καλοί" βιαστές; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Δεν νομίζω πως υπάρχουν καλοί βιαστές. Τώρα αν γράψεις ένα διήγημα με κάποιον που βιάζει κάποιον άλλον σε φάση ''οφθαλμός αντί οφθαλμού''...ε ξέρω εγώ? Έχει να κάνει με το morality του καθενός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Για μένα καλοί βιαστές δεν υπάρχουν. Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η πράξη τους έως ένα βαθμό αν ήταν γνωστό το υπόβαθρό τους. Αν οι συνθήκες της ζωής τους έκαναν να γίνουν έτσι. Αν και πάλι δεν ξέρω αν δικαιολογείται... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Να ρωτήσω κάτι που σκέφτηκα μετά το σχόλιο του Stanley. Πόσο επικίνδυνο είναι να παρουσιάσεις έναν βιασμό ως δικαιολογημένο και τον βιαστή ως μη κατακριτέο; "Αρκετά έως του σημείου να μη σε ξαναδιάβασουν" ίσως απαντήσουν κάποιοι. Το πραγματικό ερώτημα είναι: γίνεται χωρίς να σε πούν φαλοκράτη, ρατσιστή, ανώμαλο; Και ρωτώ, γιατί, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Stanley υπάρχουν και μαύροι μαλάκες, αλλά υπάρχουν και "καλοί" βιαστές; Δεν υπάρχουν καλοί βιαστές, αλλά προσοχή: κάποιος μπορεί να βιάζει επειδή γουστάρει την πιτσιρίκα με τη φούστα και το βυζί έξω, κάποιος άλλος επειδή ακούει το τακούνι στο πλακάκι και τρελαίνεται, κάποιος άλλος επειδή αν δεν βιάσει ο εγκέφαλός του θα εκραγεί. Με άλλα λόγια, υπάρχουν και τα ελαφρυντικά, σε κάθε περίπτωση, κάποιος που βιάζει επειδή έχει γκάβλες δεν είναι το ίδιο με κάποιον σαλεμένο που μπορεί να έχει χίλια δυο προβλήματα. Ε, και στην τελευταία περίπτωση, εγώ θα λυπόμουν και τον βιαστή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 What the fuck. Ο βιασμός έχει να κάνει με την δύναμη και την βία, όχι τον πόθο. Ελαφρυντικά δεν υπάρχουν, εκτός αν φταίει η πιτσιρίκα με την κοντή φούστα και της αξίζει να την βιάσουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Να ρωτήσω κάτι που σκέφτηκα μετά το σχόλιο του Stanley. Πόσο επικίνδυνο είναι να παρουσιάσεις έναν βιασμό ως δικαιολογημένο και τον βιαστή ως μη κατακριτέο; "Αρκετά έως του σημείου να μη σε ξαναδιάβασουν" ίσως απαντήσουν κάποιοι. Το πραγματικό ερώτημα είναι: γίνεται χωρίς να σε πούν φαλοκράτη, ρατσιστή, ανώμαλο; Και ρωτώ, γιατί, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Stanley υπάρχουν και μαύροι μαλάκες, αλλά υπάρχουν και "καλοί" βιαστές; Είσαι νεός σχετικά στο φόρουμ και δεν μπορείς να φανταστείς τι ακριβώς είχε συμβεί με αυτο το σενάριο που περιγράφεις παραπάνω. Συγγραφέας του φόρουμ έβαλε αντάρτες στρατιώτες να βιάζουν σχεδόν μια ολόκληρη οικογένεια. Στην πορεία της ιστορίας αντιλαμβανόμασταν οι αναγνώστες οτι αυτός ο βιασμός ήταν δικαιολογημένος (κατα κάποιον τρόπο)και οτι οι ήρωες της ιστορίας είχαν ξανασυναντηθεί σε μια προηγούμενη ζωή οπου ο άντρας θύμα (του οποίου η οικογένεια υπέφερε τον βιασμό) ήταν θύτης σε μια παρόμοια περίπτωση. Μάλιστα στο παρόν το θύμα είναι μέλος μειονότητας (και εκεί βράζει ο αναγνώστης για την αδικία) αλλά αποδεικνύεται οτι στην προηγούμενη ζωή του ήταν αξιωματικός της Ναζιστικής Γερμανίας, μέλος της Αρειας φυλής, και ο θύτης του παρόντος ήταν θύμα τότε, μέλος μιας μειονότητας. Των Εβραίων! Η ιστορία ήταν πολυεπίπεδη. Ήταν πάρα πολύ καλή! Παρόλα αυτά όχι απλά θάφτηκε, αλλά μεταξύ των σχολίων ήταν και ένα: "Φαίνεται οτι απόλαυσες την σκηνη του βιασμού όταν το έγραφες", κρίνοντας τον συγγραφέα, επικεντρώνοντας σε εκείνο το σημείο και μόνο. Καλοί βιαστές δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν καλοί δολοφόνοι, ούτε καλοί μπάτσοι εκδικητές. Τίποτα δεν είναι άσπρο και μαύρο στους χαρακτήρες. Οσοι γράφουν για άσπρους και μαυρους χαρακτήρες μπορούν να γραψουν για έργα στα οποία δεν υπάρχουν άνθρωποι αλλά καρικατούρες. Για ιστορίες που κάθε δυο παραγράφους έχουν το κλισε του καλού και του κακου, του Ιππότη και του δράκου, του Ανθρώπου και του επεκτατικού εξωγήινου. Αν δεν είσαι αληθινός στην γραφή σου τότε τι μένει αλήθεια; Όμορφες εικόνες και γλαφυρές περιγραφές; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 17, 2011 Author Share Posted August 17, 2011 Όπως λέει κι ο Oscar Wilde, "there is no such thing as an immoral book." Το αν ένας συγγραφέας επιλέξει να παρουσιάσει έναν βιασμό απ' την ΟΓ του βιαστή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σαφώς και δεν σημαίνει ότι είναι ανώμαλος ο ίδιος, όπως δεν είναι ομοφυλόφιλος ένας ηθοποιός που υποδύεται έναν ομοφυλόφιλο για κάποιον ρόλο. Ας καταστεί αυτό σαφές. :Ρ Από κει και πέρα, για μένα είναι πολύ καλό αν ο αναγνώστης "σοκαριστεί", γιατί θα πει ότι ο συγγραφέας πέτυχε τον σκοπό του (αν ο σκοπός του ήταν να σοκάρει). Το ζήτημα είναι πόσο πολύ μπορεί να διεισδύσει ένας συγγραφέας σε μια σκηνή βιασμού, χωρίς να γίνει χυδαίος (έβαλε το μπιπ του και της έκανε το μπιπ της λάστιχο κλπ), να μην προσπαθήσει να σοκάρει με τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει, αλλά με την ζωντάνια της αφήγησης, ώστε, εάν η ΟΓ είναι του βιαστή να νιώσει την ικανοποίηση της πράξης (τα κίνητρα είναι στην διακριτική ευχέρεια του συγγραφέα), εάν η ΟΓ είναι του θύματος να νιώσει πως βεβηλώθηκε ο ίδιος, εάν η ΟΓ είναι ενός τρίτου παρατηρητή, να νιώσει τις δικές του εντυπώσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Για να γίνουμε και λίγο πρακτικοί... Στην ιστορία που έγραψα στον διαγωνισμό του Flash είχα έναν βιασμό από τον παρανοϊκό πατέρα προς τον γιό του. Πως πιστεύετε πως αυτός ο βιασμός θα γινόταν ρεαλιστικός και θα άγγιζε τον αναγνώστη είτε τον πάρουμε από την οπτική του θύματος είτε του θύτη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 (edited) Συμφωνώ με όσα γράφεις Drake και η ιστορία που αναφέρεις απαντά σε αυτό ακριβώς που αναρωτιόμουν. Θα μπορούσαμε άραγε να το δούμε ως άσκηση; Ή μήπως κάτι τέτοιο θα ήταν ακατάλληλο για το forum; το post ήταν λίγ οεταιροχρονισμένο και γι' αυτό το διόρθωσα... Edited August 17, 2011 by Nirgal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 17, 2011 Author Share Posted August 17, 2011 Θα συμφωνούσα κι εγώ σε μια πρόταση για άσκηση. Δεν ξέρω, όμως, κατά πόσο είναι εφικτό να γίνει ανοιχτά στο φόρουμ (λόγω και του γεγονότος ότι υπάρχουν και ανήλικα μέλη και, παρ' όλη την ωριμότητά τους και την συγγραφική τους ικανότητα, δε νομίζω ο Στέφανος να ήθελε ν' αντιμετωπίσει τυχόν νομικά θέματα με τους γονείς τους). Ας μας ενημερώσει η διοίκηση, παρακαλώ. :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Θα συμφωνούσα κι εγώ σε μια πρόταση για άσκηση. Δεν ξέρω, όμως, κατά πόσο είναι εφικτό να γίνει ανοιχτά στο φόρουμ (λόγω και του γεγονότος ότι υπάρχουν και ανήλικα μέλη και, παρ' όλη την ωριμότητά τους και την συγγραφική τους ικανότητα, δε νομίζω ο Στέφανος να ήθελε ν' αντιμετωπίσει τυχόν νομικά θέματα με τους γονείς τους). Ας μας ενημερώσει η διοίκηση, παρακαλώ. :Ρ Α, θέλω κι εγώ να συμμετάσχω!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.