niceguy0973 Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Νεκτάριος Μπουτεράκος Είδος: Τρόμου Βία; Ναι Σεξ; Ναι Αριθμός Λέξεων: 1417 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Διορθωμένο βάση των σχολίων που έλαβα. Thanx!!! Περιμένω κι άλλα... Το χαμόγελο.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted August 17, 2011 Share Posted August 17, 2011 (edited) Αρκετά πιο δεμένη ιστορία απο αυτήν που παρουσιάστηκε στον διαγωνισμό. Η γραφή είναι καλή απο την άποψη οτι δίνει παραστατικές εικόνες και έχεις καλό λεξιλόγιο, αλλά υπάρχει ένα θέμα με την δομή. Λόγω της γραμμικότητας της ιστορίας ο τρόμος που έρχεται είναι σχεδόν αναμενόμενος, αφαιρώντας απο την ατμόσφαιρα. Λες παραπάνω απο αυτά που δείχνεις αλλά όχι με την κλασσική έννοια του όρου. Δηλαδή δεν κάνεις telling αλλά μας λες παρόλα αυτά "κοιτάξτε αυτό το σημείο, έχει σημασία που το γράφω". Επίσης κάποιες παρομοιώσεις είναι λίγο αδόκιμες. Εκεί που παρουσιάζεις το τσεκούρι και την πένα σαν όπλα. Γιατί όπλα; Οπλο θα ήταν η πένα αν κατέστρεφε ζωές. Αν η αδερφή ήταν δημοσιογράφος που αποκάλυπτε σκάνδαλα ας πούμε. Εργαλεία της δουλειά είναι το τσεκούρι και η πένα και θα μπορούσε να δώσεις κάποια εικόνα προς εκείνη την κατεύθυνση. Επίσης (ίσως και πάλι λόγο της δομής) δεν με έπεισε ο χαρακτήρας σου. Δεν με έπεισε γιατί παρόλο που χρησιμοποιείς την πρωτοπρόσωπη (δυνατή σε τέτοιου είδους ιστορίες) αφήγηση, ο άνθρωπος που αφηγείται τις δύο τρεις πρώτες παραγράφους δεν με πείθει ότι έχει περάσει όλα αυτά που λέει (μιας και φαίνεται οτι είναι η ιστορία του). Ειναι πολύ περιγραφικός και συγκροτημένος στην αφήγηση του. Θα περίμενα μια κυνικότητα, ή μια τρέλα, ή μια περίεργη προσωπικότητα να αφηγείται την ιστορία. Μας δίνεις όμως έναν άνθρωπο που κάνει μια (θλιμμένη; Ετσι το εξέλαβα) αναδρομή στα χρόνια της ζωής του που θα μας χρειαστούν για να καταλάβουμε την συνέχεια, όμως που την κάνει σαν να μιλάει για κάποιον άλλο, αποστασιοποιημένα. Εγώ θα ήθελα κάθε παράγραφος να σπρώχνει τον τρόμο στην επόμενη, χωρίς να ξέρουμε τι θα γίνει. Να ξεκινούσε το διήγημα στο κάμπινγκ, να ερχόταν ο άγνωστος αντρας στην παρέα τους, να μην ξέραμε τίποτα ακόμα για τον ήρωα. Ούτε για το παρελθόν της μητέρας και του πατέρα του. Τίποτα απολύτως. Να τον έμπαζε σπίτι. Να έλειπαν όλοι. Να έπιανε συζήτηση ο άγνωστος για τον πατέρα του ήρωα, για ποιον λόγο δεν υπαρχουν φωτογραφίες. Μέσα απο την μεταξύ τους συζήτηση να προέκυπτε η ιστορία που μας είπες περιληπτικά στην αρχή. Να μαθαίναμε πως βλέπει ο ήρωας τον πατέρα του, αλλά και οπατέρας τον εαυτό του, να βλέπαμε πως προσπαθεί να κρυφτεί απο τον γιό του αλλά σταδιακά η τρελή χαρά των φονικών που θα έρθουν δεν τον αφήνει. Να προδίδεται σιγά σιγα(στους αναγνώστες) αλλά ο γιός να μην καταλαβαίνει ακόμα τίποτα.Και μετά να έμπαινε η μάνα με την αδερφη... Εχοντας διαβάσει και άλλες ιστορίες σου, θα έλεγα οτι δεν σου λέιπει η πλοκή, ούτε η γραφή, ούτε το λεξιλόγιο, αλλά απλά ο τρόπος του να τα βάλεις όλα αυτά έτσι με τρόπο που θα αναγκάσεις τον αναγνώστη να συνεχίσει το διάβασμα τρώγοντας τα νύχια του. Edited August 17, 2011 by Drake Ramore Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted August 17, 2011 Author Share Posted August 17, 2011 Φιλαράκο σε ευχαριστώ για μια ακόμα φορά. Κρατάω κάθε σχόλιό σου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.