Χαμόγελα και ανατριχίλες

[Drake Ramore]

Χαμόγελα και ανατριχίλες. Να, το προσδιόρισα επιτέλους.

 

Έψαχνα καιρό να βρω τι είναι αυτό που θα με κάνει να πω ότι ένα βιβλίο είναι καλό ή ότι δεν είναι.

Τελικά κατέληξα εκεί.

 

Πρώτα στα χαμόγελα. Μου αρέσει τα βιβλία που διαβάζω να μου προκαλούν χαμόγελο. Όχι από αυτά τα χαμόγελα τα όμορφα, τα ζωγραφισμένα σε πίνακες και αποτυπωμένα σε φωτογραφίες της παρέας. Ούτε εκείνα που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να έρθουμε κοντά στην γυναίκα στην άλλη άκρη του μπαρ. Αυτά τα χαμόγελα είναι υπερτιμημένα έτσι κι αλλιώς.

Μιλάω για χαμόγελα που είναι για προσωπική χρήση. Αυτά που δεν πρόκειται να δεις κανείς, ή σχεδόν κανείς. Όταν σηκώνεται το πάνω χείλος λίγο και μικρή ποσότητα αέρα φεύγει από την μύτη. Όταν διαβάζουμε για κάτι που έχουμε κάνει κι εμείς, ή κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς, ή κάτι που θέλουμε να κάνουμε κι εμείς. Όταν διαβάζουμε τις αναμνήσεις μας. Αυτά τα χαμόγελα δεν έρχονται από την πλοκή ή από την φαντασία του έργου. Έρχονται μέσα από τις μικρές περιγραφές του συγγραφέα, που μας κάνει να αισθανόμαστε κι εμείς πρωταγωνιστές, ή απλά που κάνει τους χαρακτήρες του πιο ανθρώπινους. Όσο πιο πολλά τα χαμόγελα, τόσο πιο καλό το βιβλίο.

 

Μετά (λόγω των ειδών που διαβάζω) έρχονται οι ανατριχίλες. Πάνε χρόνια τώρα (και δεν είμαι σίγουρος αν συνέβη και ποτέ) που δεν κοιμήθηκα επειδή τρόμαξα από κάτι που διάβασα. Οι εφιάλτες είναι άγνωστη λέξη σχεδόν, και λυπάμαι πραγματικά για αυτό, γιατί θα έδιναν άφθονο υλικό για την τέχνη μου. Οι ανατριχίλες όμως είναι άλλο πράγμα. Αυτό το σήκωμα των τριχών στην κορυφή του σβέρκου συνοδευόμενο από ένα μικρό σύγκρυο συνήθως έρχεται και μου λέει ότι τα λεφτά που ξόδεψα για το βιβλίο που διαβάζω δεν πήγαν χαμένα.

-Θα ανατριχιάσεις μικρέ...

-Το υπόσχεσαι;

 

Λίγα βιβλία τηρούν τις υποσχέσεις , αλλά όταν το κάνουν είναι μια πραγματική απόλαυση. Ευτυχώς τα χαμόγελα είναι περισσότερα από τις ανατριχίλες όλες τις φορές. Υπάρχουν καλοί συγγραφείς εκεί έξω, και ακόμη και αν δεν καταφέρνουν πάντα να με τρομάξουν, απολαμβάνω τις ιστορίες τους.

 

Εσάς, με ποιον τρόπο σας ικανοποιεί ένα βιβλίο;

[niceguy0973]

Αυτά τα χαμόγελα που αναφέρεις τα έχω ζήσει αρκετές φορές, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Τα ζηλεύω και θα ήθελα κάποια στιγμή να τα προκαλέσω κι εγώ. Μαζί, όμως, με τα χαμόγελα και τις ανατριχίλες (για τις οποίες θα μιλήσω στο τέλος), υπάρχουν και τα δάκρυα. Αυτά μου τα έχουν προκαλέσει κάποια καλά βιβλία. Δάκρυα όχι μελό, αλλά πραγματικά, που αγγίζουν κάτι βαθύ. Κάποια φίλη μου έκλαψε με ένα διηγήμα που έχω γράψει κι αυτό με έκανε και ανατρίχιασα. Δεν θα το ξεχάσω. Και μιας και το ανέφερα ας μιλήσω και γι΄αυτό. Δυστυχώς δεν έχω ανατριχιάσει με κάποιο βιβλίο που έχω διαβάσει. Μόνο ένα με έκανε να νιώσω κάτι περίεργο. Το "Άρωμα" του Πάτρικ Ζίσκιντ. Ίσως και από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα.

[TheSea IsBurned]

Εγώ καταλαβαίνω ότι ένα βιβλίο μου άρεσε και δεν πήγαν τα λεφτά μου χαμένα μόνο όταν θα με συγκλονίσει με οποιοδήποτε τρόπο, αρκεί να με συγκλονίσει. Τότε είμαι ευχαριστημένη κι όχι μόνο με βιβλία αλλά και διηγήματα, ταινίες κτλ