Kafka Posted August 18, 2011 Share Posted August 18, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Χαλκόπουλος Κυριάκος Είδος: Τρόμου Βία: Όχι Σεξ: (?) Αριθμός Λέξεων:1515 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Ένα ακόμα flash fiction. Θα αναμένω με αδημονία να διαβάσω αν σας άρεσε... Το παιχνίδι μας Δε το σκόπευα ποτέ να αναφερθώ στο «παιχνίδι μας». Ωστόσο τώρα θα πρέπει να το κάνω, για μοναδική φορά, διότι τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Στους διαγωνισμούς της μέσης της χρονιάς ο Ιωάννης ήδη πρόλαβε, παρόλο που άρχισαν μόλις εχθές, να αποτύχει παταγωδώς στα μαθηματικά. Αυτό είναι βέβαιο διότι μολονότι δεν είμαι τόσο καλός σε αυτό το μάθημα όσο εκείνος, διασταύρωσα ποιες ήταν οι σωστές απαντήσεις και σχεδόν καμία δεν ήταν κοινή με εκείνες τις οποίες έγραψε ο Ιωάννης. Αυτό φυσικά με τρόμαξε. Όχι μόνο λόγω του φυσικού μου ενδιαφέροντος γι αυτόν τον φίλο, αλλά και καθώς δεν είναι πλέον αδιανόητο να αναγκαστεί, για να δώσει μια εξήγηση στους γονείς του για την αποτυχία- ιδίως αν αυτή επεκταθεί και σε άλλα σημαντικά μαθήματα- να μιλήσει για το παιχνίδι μας σε αυτούς. Τούτο φυσικά θα σημαίνει και το τέλος του παιχνιδιού, αν και ουσιαστικά αυτό έχει τελειώσει ήδη. Δεν πρόκειται να το ξαναπαίξουμε. Ο Ιωάννης είδε αυτό που είδε, είναι αδύνατο για εμένα να τον πείσω ότι έκανε λάθος, και τώρα καταρρέει. Μόνο ο εντυπωσιακά δυνατός του χαρακτήρας του επιτρέπει να μην δείχνει ακόμα προφανώς στους γύρω ότι έχει γκρεμιστεί ψυχικά. Εγώ όμως το καταλαβαίνω, διότι σε εμένα είπε τι είδε, και είδα από εκείνον και ένα φοβερό βλέμμα καθώς μου το εξιστορούσε αυτό, ένα βλέμμα που ακριβώς δείχνει πόσο βαθιά τον σημάδεψε τούτη η εικόνα. Το παιχνίδι είναι αρχαίο, υπό την έννοια πως ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ήμασταν ακόμα στα βάθη του δημοτικού. Γνωρίζω τον Ιωάννη από τότε, διότι εμφανίστηκε στο σχολείο μου σε εκείνη την τάξη, εγώ ήμουν ο πρώτος που του μίλησα και γρήγορα έγινε φανερό ότι ταιριάζαμε ιδιαίτερα, οπότε περνούσαμε πάρα πολύ ώρα μαζί. Το παιχνίδι ξεκίνησε στο σπίτι του, διότι εκεί υπάρχει το χαμηλό χώρισμα ανάμεσα στο μπαλκόνι του δικού του δωματίου και εκείνου του διπλανού διαμερίσματος. Κάποια μέρα ο Ιωάννης μου δήλωσε ότι ήθελε πολύ να σκαρφαλώσει από εκείνο το χώρισμα, για να ανακαλύψει για λίγο πώς είναι η ζωή σε ένα σπίτι που δεν ήταν για εκείνον μονάχα ξένο αλλά και κατά κάποιον τρόπο απαγορευμένο να παρουσιαστεί εκεί. Ζούσε κάποιος φοιτητής σε αυτό, και φυσικά ακόμα εκείνα τα χρόνια εμείς ως παιδιά του δημοτικού αντιμετωπίζαμε έναν φοιτητή κυρίως σαν μια εξελιγμένη εκδοχή ενός μαθητή που τα πολλά περισσότερα χρόνια του στον κόσμο μας τρόμαζαν, αλλά από την άλλη φθονούσαμε και τη φαινομενικά πολύ μεγαλύτερη ελευθερία του από εμάς. Για ώρες συζητούσαμε με τον Ιωάννη το σχέδιο που στο τέλος μετατράπηκε στο πρώτο παιχνίδι. Οι βλέψεις μας ήταν απλές. Μονάχα θα περνούσαμε πάνω από το χώρισμα και θα ρίχναμε μια ματιά πίσω από τις κουρτίνες, στο δωμάτιο που βρισκόταν μπροστά από εκείνο το μπαλκόνι. Εγώ πρέπει να ομολογήσω ότι αρχικά δεν κατανοούσα τη σημασία αυτού του παιχνιδιού. Ο Ιωάννης όμως ήταν προφανές πως είχε κατά νου κάτι πολύ συγκεκριμένο, και μου την ανέλυσε παραστατικά. Μου εξήγησε ότι κάθε ξένο σπίτι μοιάζει γι αυτόν με έναν μακρινό κόσμο, που κατοικείται από ανθρώπους πιο ελεύθερους από εμάς, και πως θα άξιζε κανείς να τους κατασκοπεύσει δίχως να τον αντιληφθούν, διότι τότε θα ήταν σα να είχε ρίξει ένα βλέμμα σε μια μυστική ζωή που δεν αποκλειόταν και να ξάφνιαζε με τα χαρακτηριστικά της. Τώρα, στη μέση της πρώτης Γυμνασίου, δε μπορώ πάρα να θυμηθώ με θλίψη αυτά του τα λόγια. Έχω άλλωστε μια εικασία για όλα αυτά, όμως δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι είναι μια ισχύουσα. Για την ώρα όμως έτσι κι αλλιώς προέχει να συνεχίσω την περιγραφή της εξέλιξης του παιχνιδιού. Εκείνη την πρώτη νύκτα του παιχνιδιού ελάχιστα τη θυμάμαι, και αυτό διότι υπήρξαμε πολύ λιγότερο τολμηροί σε αυτήν απ ό,τι έγινε τις επόμενες φορές, έτσι που συγκριτικά με εκείνες έμοιασε τελικά με κάτι το ασήμαντο. Όμως δεν πρέπει να αμφιβάλω ότι ένοιωσα αληθινά έντονα περνώντας πάνω από το χώρισμα, και τη στιγμή που ακούσαμε έναν ήχο από το εσωτερικό του δωματίου πίσω από τις κουρτίνες αισθάνθηκα για μια στιγμή έναν αληθινό τρόμο. Ο τρόμος στη συνέχεια, στις επόμενες νύκτες του παιχνιδιού, έπαψε να υπάρχει σε τέτοιο βαθμό, διότι εν τω μεταξύ είχαμε καταλάβει ότι ο φοιτητής σπάνια έβγαινε στο μπαλκόνι του. Έτσι πήραμε θάρρος. Συρθήκαμε πλάι στην κουρτίνα και κοιτάξαμε μέσα στο δωμάτιο, ώσπου τον είδαμε. Ήταν ένας ψηλός και λιγνός άνθρωπος, με μακριά μαύρα σγουρά μαλλιά που έμοιαζαν να έχουν πάρα πολλές κορυφές. Το πρόσωπό του ήταν ξυρισμένο στην εντέλεια. Συνήθως ήταν σκυμμένος στο γραφείο του, κοιτώντας μπροστά του, εκεί όπου ίσως να ήταν μόνο ο λευκός τοίχος, ή ακόμα και κάποιος πίνακας που θα γνώριζε καλά. Αληθινά τώρα αναγκάζομαι να κρίνω ότι η τύχη που τότε θεωρούσαμε ότι συνωμοτεί μαζί μας, στην πραγματικότητα συνωμοτούσε εναντίον μας σε εκείνα τα παλιά παιχνίδια, διότι σίγουρα αν ο φοιτητής είχε συμβεί να μας ανακαλύψει τότε τα πράγματα θα είχαν γρήγορα οδηγηθεί σε ένα τέλος, που όσο και αν στιγμιαία μπορεί να μας ήταν αφόρητο πάντως θα ήταν πολύ πιο ανώδυνο από αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα. Σε αυτό το σημείο οφείλω όμως να σημειώσω κάτι για το οποίο αισθάνομαι πλέον όχι μόνο τη θλίψη που συνοδεύει όλες εκείνες τις αναμνήσεις, αλλά και ντροπή. Ντροπή άλλωστε για δύο λόγους. Αφ ενός επειδή είχαμε έναν τέτοιο στόχο, αφ ετέρου επειδή δεν καταλαβαίναμε τι νόημα είχε αυτός. Αλλά και σε αυτόν πρωτοστάτησε ο Ιωάννης, μόνο που δε θέλει να μιλήσει γι αυτό πλέον, μετά από την έλευση του σκοταδιού… Ο στόχος μας στα παιχνίδια του δημοτικού ήταν παιδικός. Θέλαμε να κάνουμε κάτι απαγορευμένο σε εμάς, και οδηγούμασταν σε αυτό από την μεγαλοποιημένη εκτίμηση για τη ζωή ενός φοιτητή, που τη φανταζόμασταν σαν κάτι ενδιαφέρον και μυστικό. Στο Γυμνάσιο όμως ήμασταν στην αρχή της εφηβείας, και το παιχνίδι εμπλουτίστηκε πολύ γρήγορα με νέες βλέψεις. Και εδώ ο Ιωάννης είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και εγώ απλώς τον ακολούθησα. Όμως με αυτό δε θέλω να πω ότι δεν είχα μερίδιο στην κοντόφθαλμη θεώρηση του ζητήματος. Όταν ο Ιωάννης ισχυρίστηκε πως τώρα ίσως να βλέπαμε κάποτε τον φοιτητή με μια κοπέλα, εγώ ένοιωσα αμέσως σα να δικαιολογούταν σε μια στιγμή όλη η παλιά ανώνυμη περιέργειά μου στα παιχνίδια του δημοτικού, με την αντικατάστασή της με μια συγκεκριμένη βλέψη. Φυσικά και εμένα με ενδιέφερε το ζήτημα της γυναικείας μορφής. Είχα δει μόνο μερικές γυμνές φωτογραφίες, όμως ένοιωθα- για ποιο λόγο; αυτό δεν το ξέρω- πως η αληθινή θέαση μιας γυμνής γυναίκας που θα την είχα μπροστά μου θα μου έκανε απείρως μεγαλύτερη, και επίσης ιδιαίτερα διαφορετική εντύπωση. Ίσως να μην είχα καθόλου πειστεί ότι μια γυμνή γυναίκα είναι όντως έτσι, και ήθελα να μου αποδείξω ποια ήταν η πραγματικότητα σε αυτό το τόσο σημαντικό ζήτημα. Έτσι ένα βράδυ, ενώ οι γονείς του Ιωάννη αρχικά δεν σκόπευαν να φύγουν αλλά τελικά έφυγαν, το παιχνίδι ξανάρχισε. Ήταν ιδιαίτερα περασμένη η ώρα και πρώτη φορά θα παίζαμε τόσο αργά. Αυτό ήταν επόμενο αφού ήμασταν πλέον μεγαλύτεροι, παλιά δε θα μας άφηναν μόνους για πολύ ώρα, ενώ τώρα οι συνθήκες ήταν ιδανικές για το παιχνίδι. Δεν ξέρω πλέον τι είναι πιο λυπηρό, ότι ένοιωθα κάτι τόσο όμορφο ανεβαίνοντας πάνω στο χώρισμα και κατεβαίνοντας στο μπαλκόνι του φοιτητή, ότι, όταν η Ιωάννης μου ψιθύρισε στο αυτί ότι «είναι με μια γυναίκα» αισθάνθηκα πως έχω διαπράξει κάποιο μεγάλο κακό, ή πως έχω βυθίσει τα χέρια μου σε μια βρώμικη ουσία ή αυτό θα πράξω σε λίγο, ή πως παρότρυνα τελικά τον Ιωάννη να κοιτάξει πίσω από την κουρτίνα και να μου πει τι βλέπει. Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν είχα κοιτάξει εγώ τότε, και όχι αυτός. Ίσως καθόλου αυτό που συνέβη στον ίδιο, διότι δεν είναι λογικό αυτό που είπε. Αρχικά κοιτούσε με διεσταλμένες τις κόρες των ματιών του, και παίρνοντας αργά μια βαθιά ανάσα. «Είναι τόσο όμορφη» μου είχε πει. Έπειτα ο τόνος του άλλαξε ξαφνικά. «Ήρθε ο φοιτητής» είπε. Τη συνέχεια δυσκολεύομαι να τη γράψω. Αρχικά πιστεύω ότι τον κοιτούσα σωστά όταν νόμιζα ότι διέκρινα κάποια ζήλεια στο βλέμμα του. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, συσπάστηκε στη συνέχεια η μορφή του Ιωάννη. Άνοιξε το στόμα του και άρχισε, με το βλέμμα καρφωμένο στο δωμάτιο, να πισωπατάει. Τα χέρια του ακούμπησαν πάνω μου σα να έψαχνε πάνω μου το χώρισμα για να ανέβει. Έπειτα γύρισε και με κοίταξε, σαν χαμένος, και την επόμενη στιγμή είχαμε και οι δύο σκαρφαλώσει στο χώρισμα, και σε λίγο ήμασταν πίσω στο υπνοδωμάτιό του. Τον ρώτησα τι είχε δει, και γιατί φύγαμε έτσι. Μάλιστα θυμάμαι ότι είχα έναν λίγο θυμωμένο τόνο στη φωνή μου διότι είχε καταστραφεί η δυνατότητα να δω και εγώ την κοπέλα. Αλλά όλος ο θυμός μου, όλη μου η ψυχική κατάσταση, έπαυσαν, όταν ο Ιωάννης γυρνώντας προς το μέρος μου αφού όλη αυτή την ώρα στεκόταν μπροστά από την κλειστή μπαλκονόπορτα, μου έδειξε ότι οι κόρες των ματιών του ήταν τώρα ακόμα πιο γιγαντιαίες, και μου είπε: «ο φοιτητής μεταμορφώθηκε μπροστά στα μάτια μου σε ένα άλογο». Τώρα έχουν περάσει δύο εβδομάδες από εκείνη τη νύχτα. Ο Ιωάννης μοιάζει να έχει τρελαθεί. Και εγώ, στον απόηχο των θλιβερών εξετάσεων της μέσης της χρονιάς, μέσα σε έναν αληθινό κυκεώνα προβλημάτων της εφηβείας αλλά και της έγνοιας μου γι αυτόν τον καλό φίλο, είμαι τώρα στην ανάγκη να καταλάβω τι ακριβώς έγινε σε εκείνο το δωμάτιο, και τι είδε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted August 18, 2011 Share Posted August 18, 2011 Με κράτησες σε αγωνία σε όλο το κείμενο. Στο τέλος πίστευα πραγματικά ότι ο φοιτητής θα ήταν δολοφόνος και θα γινόντουσαν μάρτυρες κάποιου εγκλήματος. Και στην τελική αποκάλυψη δε μπόρεσα παρά να γελάσω παρόλο που ως τότε είχε δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα. Αλλά παρόλη την αστειότητα της κατάστασης εξακολουθεί να μένει ανατριχιαστικό μετά το τέλος. Η έκφρασή σου μου θύμισε κάπως τον Ντε Μωπασσάν.Μόνο σε ένα σημείο μπερδεύτικα κάπως "γυρνώντας προς το μέρος μου αφού όλη αυτή την ώρα στεκόταν μπροστά από την κλειστή μπαλκονόπορτα, μου έδειξε ότι οι κόρες των ματιών του ήταν τώρα ακόμα πιο γιγαντιαίες, και μου είπε:" μιας και δε το δείχνει αλλά ίσως φάνηκαν; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 18, 2011 Author Share Posted August 18, 2011 Ευχαριστώ για το σχόλιο Asgaroth Ενδιαφέρον οτι αντιλήφθηκες την αποκάλυψη ως κάτι αστείο. Φυσικά ο καθένας έχει δίκιο στη δική του ανάγνωση του κειμένου, όμως απο την πλευρά μου είχα κατά νου μια φοβερή παραίσθηση του παιδιού, που είδε τον φοιτητή σαν άλογο. Υπάρχουν κάποια συμβολικά στοιχεία εδώ, αλλά δε θα ήθελα να τα κάνω πιο φανερά αφού άλλωστε έμειναν κρυφά και στο κείμενο. Σκέψου οτι ήταν παιδιά και αυτός ένας φοιτητής, κατά πάσα πιθανότητα ένας ενήλικας. Ένας ενήλικας μπορεί να παρουσιαστεί δυνητικά ως κάτι πολύ μεγάλο σε ένα παιδί, και άγριο ίσως επίσης, σαν ένα άλογο. Υπάρχουν και άλλοι συμβολισμοί φυσικά εδώ. Αληθινά θα με ενδιέφερε πολύ να διαβάσω ποιά ήταν η ακριβής σου εντύπωση πάντως όταν το διάβασες, ανεπηρέαστος απο αυτά που σημείωσα τώρα, όταν διάβασες το σημείο της αποκάλυψης, πέρα απο το οτι γέλασες (καμιά φορά το γέλιο βέβαια δείχνει και οτι θέλουμε να δείξουμε στον εαυτό μας οτι ήμαστε τυχεροί που δεν ήμαστε στη θέση εκείνου που παρατηρούμε). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted August 18, 2011 Share Posted August 18, 2011 Λοιπόν όπως σου είπα κατάφερες να με υποβάλεις σε μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα έτσι όπως μου έδινες λίγες λίγες τις πληροφορίες. Ήμουν σίγουρος λοιπόν πως θα γινόταν κάποιο φονικό ή ακόμα κάτι μεταφυσικό, όσον αφορά τον φοιτητή. Καθώς λοιπόν έφτασα στην κλιμάκωση και αποκαλύφθηκε πως είναι ένα άλογο..ξέρεις, χαμογέλασα στην εικόνα μιας και αυτομάτως μου φάνηκε αστείο. Όμως αμέσως μετά και όταν τελείωσα την ανάγνωση ένιωσα κάπως αμήχανα...σα να μην ήταν ακριβώς για γέλιο η όλη κατάσταση, σαν κάτι πραγματικά άσχημο να συνέβει μέσα στο μυαλό του Ιωάννη κυρίως. Για τους συμβολισμούς, οποιοσδήποτε συνειρμός μπορεί να έκανα θα ήταν σεξουαλικής φύσης, το οποίο θα ήταν λογικό να επηρρέαζε πολύ ένα παιδικό μυαλό αλλά όχι τόσο ένα εφηβικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 18, 2011 Author Share Posted August 18, 2011 Πολύ ωραία η παρατήρησή σου Όντως είχα κατά νου κάτι σεξουαλικό, αλλά ήθελα να προκαλέσω αίσθηση απειλής δια της αδυνατότητας να εξηγηθεί, να βγει στην επιφάνεια. Τείνω να συμφωνήσω και με την κρίση σου οτι ένας τέτοιος συμβολισμός θα ήταν πιο συνηθισμένος σε ένα παιδί- μήπως όμως ένοιωσες περίεργαακριβώςεπειδή κατά βάθος (ακόμα και αν δεν ήταν αυτό συνειδητό) παρουσιάστηκε μέσα σου η σκέψη οτι κάτι περίεργο είχε δει το ένα παιδί και στα παλιά παιχνίδια, που τον επηρέασε τώρα ή έστω βγήκε τώρα στην επιφάνεια με αφορμή την αρχή της εφηβείας; Άλλωστε βρίσκονται και οι δύο στην πολύ αρχή της, οπότε μια τέτοια περίπτωση υπάρχει. Αλλά σίγουρα ήθελα να επιδράσει ασυνείδητα όλο αυτό. Νομίζω πως το κείμενο θα έχανε σε ατμόσφαιρα αν παρουσίαζα πχ ως μία εικασία του αφηγητή το τί έγινε, ή ίσως έγινε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted August 18, 2011 Share Posted August 18, 2011 Φυσικά και καλά έκανες.Αυτό ήταν που μου άρεσε στο κείμενο και για αυτό ένιωσα αμηχανία στο τέλος, γιατί δεν ήξερα ακριβώς τι είναι...Αν θα έπρεπε τελικά να γελάσω ή όχι. Ναι πιστεύω ότι θα ήταν κάπως πιο πετυχημένο για εμένα βιωματικά να ήταν πιο μικρά τα παιδιά, γιατί πχ εγώ στην εφηβεία δε θα το θεωρούσα πολύ παράξενο. Α και κάτι ακόμα. Μου άρεσε πολύ το όλο θέμα με τα παιχνίδια. Το να παρακολουθείς το σπίτι κάποιου, ένα παράθυρο ενός άλλου κόσμου. Μικρός είχα "διαρήξει" ένα σπίτι και ανάμεσα στα χτυποκάρδια μου για το τι θα έλεγα αν με ανακαλύπταν εκεί ένιωθα ένα δέος παρατηρώντας μια άλλη διάσταση από αυτή που είχα συνηθίσει. Για αυτό το λόγο μου άρεσε πολύ το following του Nolan το οποίο μου ήρθε στο μυαλό για λίγο όταν διάβαζα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 19, 2011 Author Share Posted August 19, 2011 Ναι, όλα συνδέονται, η προεφηβική άποψη για τη σημασία της παρουσίας στα κλεφτά σε έναν ξένο χώρο σίγουρα επέδρασε σε αυτό που είδε αργότερα το ένα παιδί. Μία παραίσθηση νομίζω οτι αναλύεται σε εκατοντάδες παραμέτρους, και η συγκεκριμένη (ο ξένος χώρος ως κάτι παράξενο, δηλαδή κάτι όπου μπορούν ίσως να συμβούν και ασυνήθιστα πράγματα) υπάρχει ρητά στο κείμενο. Αλήθεια έχεις καμιά σχέση με το αντικείμενο της Ψυχολογίας; Εγώ έχω πτυχίο φιλοσοφικής σχολής αλλά διαβάζω αρκετά κείμενα ψυχολογίας και θεωρώ οτι οι δύο επιστήμες τέμνονται σε κάποια σημεία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted August 19, 2011 Share Posted August 19, 2011 (edited) Καλώς μας ήρθες ξανά, Κυριάκο. Λοιπόν, έχουμε κι εδώ μια ιστορία που εξελίσσεται με το γνωστό σου τρόπο. Ο αφηγητής που έχει ζήσει κάτι έντονο ή περίεργο και μας διηγείται την ιστορία του. Η γραφή σου είναι πολύ καλή, στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει, και δίνεται πολύ καλά αυτή η επιθυμία και η περιέργεια των παιδιών προς το άγνωστο. Πιστεύω πως όλοι μας, σ' εκείνη την ηλικία, τους μεγαλύτερους τούς βλέπαμε με άλλο μάτι. Όμως, νομίζω ότι ο τρόπος της αφήγησης δεν ταιριάζει στο πώς θα διηγούταν την ιστορία ένα δωδεκάχρονο παιδί. Ίσως θα ήταν καλύτερο ο αφηγητής να ήταν αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία. Μια παρατήρηση για ένα μικρό σκάλωμα. Στην αρχή λες: Δε το σκόπευα ποτέ να αναφερθώ στο «παιχνίδι μας». Ωστόσο τώρα θα πρέπει να το κάνω, για μοναδική φορά, διότι τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. και λίγο πιο κάτω: Αυτό φυσικά με τρόμαξε. Όχι μόνο λόγω του φυσικού μου ενδιαφέροντος γι αυτόν τον φίλο, αλλά και καθώς δεν είναι πλέον αδιανόητο να αναγκαστεί, για να δώσει μια εξήγηση στους γονείς του για την αποτυχία- ιδίως αν αυτή επεκταθεί και σε άλλα σημαντικά μαθήματα- να μιλήσει για το παιχνίδι μας σε αυτούς.Αφού τον τρόμαζε το ότι υπήρχε περίπτωση να μαθευτεί το παιχνίδι τους, γιατί θα πρέπει να αναφερθεί αυτός σε αυτό; Και σε ποιον το αναφέρει; Σε εμάς; Γιατί; Θα μπορούσε να μην υπάρχει αυτό το σκάλωμα αν μας έδινες απευθείας την εξέλιξη της ιστορίας κι όχι μέσω αυτού του φλας-μπακ. Δοκίμασε να το κάνεις. Γράφεις αρκετά καλά για να μείνεις μόνο σε έναν τύπο διηγημάτων. Δηλαδή, απορώ που δεν το έχεις κάνει ακόμα. Επίσης, το τέλος δεν με ικανοποίησε και τόσο. Περίμενα με ανυπομονησία το τι θα γίνει, κι αυτό που ήρθε δεν ήταν αρκετό. Θα προτιμούσα ο φοιτητής και η κοπέλα να έβγαζαν τα ανθρώπινα δέρματά τους και να κάνανε ρεπτιλιανό σεξ . Εντάξει, πιο σοβαρά τώρα. Καταλαβαίνω τους συμβολισμούς και την ψυχολογική εμβάθυνση όσον αφορά το μυαλό των παιδιών που αναφέρεις παραπάνω (κάτι που δεν πέρασε από το μυαλό μου όταν διάβασα την ιστορία), αλλά αν δεν δίνεις στοιχεία γι' αυτούς τους συμβολισμούς πώς περιμένεις να τους ερμηνέψει ο αναγνώστης που δεν έχει σχέση με αυτά; Μάλλον αυτό είναι το κάτι που έκανε τον Asgaroth να χαμογελάσει κι εμένα να απορήσω: «Μα γιατί άλογο;». Γνώμη μου είναι πως για κάτι τέτοιο θα έπρεπε να προετοιμάσεις αλλιώς τους αναγνώστες. Αυτά από μένα. Τα σχόλια είναι πάντα φιλικά και πάντα σύμφωνα με τις προσωπικές προτιμήσεις. Edited August 19, 2011 by Mesmer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 19, 2011 Author Share Posted August 19, 2011 Ευχαριστώ Άγγελε Ναι αυτό νομίζω οτι είναι και το πιο αδύναμο σημείο του κειμένου, πως είναι πολύ ασαφές τί έχει γίνει. Ίσως να ξαναγράψω το τέλος πολύ αλλαγμένο, με κάποια μη-συμβολική πλοκή. Εγώ σκεφτόμουν ένα παιδί στην αρχή της εφηβείας που τρομάζει βλέποντας ένα γυμνό σώμα και το αντικαθιστά στο μυαλό του με κάτι που δεν είναι ανθρώπινο, ακριβώς για να το απομακρύνει απο τη σύνδεση μαζί του, ως μή ανθρώπινο ανάγεται σε μια άλλη, πιο μακρινή σφαίρα. Αλλά σίγουρα έτσι όπως είναι το τέλος δεν οδηγείται κανείς σε ένα μονοπάτι απο την αφήγηση, και αυτό είναι ελάττωμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted August 19, 2011 Share Posted August 19, 2011 (edited) Ενδιαφέρουσα ιστορία, με κράτησε μέχρι το τέλος. Έξυπνο το φινάλε, με το αλλόκοτο για εμάς τους ενήλικες θέαμα που αντίκρισε ο πιτσιρικάς. Εγώ φαντάστηκα κάποιο περίεργο μαζοχιστικό παιχνίδι (βλέπε δερμάτινα, μαστίγια κλπ) του φοιτητή με την κοπέλα του, που αδυνατούσε να εξηγήσει το αθώο μυαλό ενός μικρού... Γενικά σε μικρότερη ηλικία ό,τι δεν καταλαβαίναμε είχαμε την τάση να το μεγαλοποιούμε ή να προσπαθούμε να το ερμηνεύσουμε με βάση ό,τι είχαμε ως τότε δει πχ σε παιδικά, ταινίες κλπ. Edited August 19, 2011 by Anwrimos23 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 20, 2011 Author Share Posted August 20, 2011 Χάρηκα που σου άρεσε Κωνσταντίνε Πολύ καλή η παρατήρηση σου. Ναι, ούτε και αυτό αποκλείεται, αλλά νομίζω πως σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να είδε κάτι που τον τρόμαξε. Φυσικά και ένα μαστίγιο θα ήταν τρομακτικό θέαμα, αλλά περισσότερο ίσως σε μία ηλικία πριν την εφηβεία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vinegrete Posted August 24, 2011 Share Posted August 24, 2011 Καιρο τωρα ηθελα να σχολιασω τα εργα σου, ας το κανω τωρα Σε γενικες (και πιο ειδικες) γραμμες, συμφωνω με την τοποθετηση του mesmer και κυριως σ'αυτο ότι ο τρόπος" της αφήγησης δεν ταιριάζει στο πώς θα διηγούταν την ιστορία ένα δωδεκάχρονο παιδί. Ίσως θα ήταν καλύτερο ο αφηγητής να ήταν αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία". Να συμπληρωσω οτι μου δινει την αισθηση οτι το στορι εγινε καπου στο '70 (και γενικα νομιζω οτι ολα τα εργα σου εχουν ενα αρωμα περασμενης δεκαετιας) Το αλογο στο τελος με ξαφνιασε και μενα, αλλα μετα σκεφτηκα κατι παρομοιο με αυτο του Anwrimos23 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted August 24, 2011 Share Posted August 24, 2011 Νομίζω είναι προφανές πως ο Ιωάννης είδε τον φοιτητή να κάνει σεξ με την κοπέλα. Μου άρεσε το παιχνίδι με το άλογο, ωστόσο είναι λίγο "πολύ κακό για το τίποτε" η υπόθεση. Κάπως τραβηγμένη δηλαδή η συμβολοποίηση που συντελέσθηκε στο μυαλό του παιδιού, ίσως και σχηματική . Από εκεί και πέρα, η γραφή είναι καλή αλλά "πανεπιστημιακή", φορτωμένη με περιττές λέξεις ή και περιπλεγμένη, χωρίς λόγο, σύνταξη. Για παράδειγμα: "αλλά και ντροπή. Ντροπή άλλωστε για δύο λόγους. Αφ ενός επειδή είχαμε έναν τέτοιο στόχο..." Το άλλωστε εδώ είναι εντελώς περιττό συντακτικά, κι όπως το βάζεις φαίνεται ότι έχει τον σκοπό απλώς να γεμίσει το κείμενο. Ανάλογα πράγματα υπάρχουν πολλά στην ιστορία. Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 24, 2011 Author Share Posted August 24, 2011 Καιρο τωρα ηθελα να σχολιασω τα εργα σου, ας το κανω τωρα Σε γενικες (και πιο ειδικες) γραμμες, συμφωνω με την τοποθετηση του mesmer και κυριως σ'αυτο ότι ο τρόπος" της αφήγησης δεν ταιριάζει στο πώς θα διηγούταν την ιστορία ένα δωδεκάχρονο παιδί. Ίσως θα ήταν καλύτερο ο αφηγητής να ήταν αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία". Να συμπληρωσω οτι μου δινει την αισθηση οτι το στορι εγινε καπου στο '70 (και γενικα νομιζω οτι ολα τα εργα σου εχουν ενα αρωμα περασμενης δεκαετιας) Το αλογο στο τελος με ξαφνιασε και μενα, αλλα μετα σκεφτηκα κατι παρομοιο με αυτο του Anwrimos23 Είχα κατά νου ένα εξαιρετικά εσωστρεφές- ή μάλλον δύο εσωστρεφή- παιδιά στην αρχή της εφηβείας. Άλλωστε ουσιαστικά και οι δύο είναι, σε ένα άλλο επίπεδο, ένας χαρακτήρας, και η διάσπαση σε δύο συμβολίζει την ικανότητα για αυτοπαρατήρηση. Αυτό βέβαια δε βγαίνει άμεσα απο την ιστορία, αλλά το αναφέρω ως κάτι συναφές με τον τρόπο που είναι γραμμένο το κείμενο Θα έλεγα οτι τα έργα μου έχουν μάλλον άρωμα περασμένου αιώνα, κάτι όχι παράξενο διότι τα διαβάσματά μου είναι κυρίως των αρχών του περασμένου αιώνα και λίγο πιο πριν. Αυτό έχει και θετικά και αρνητικά, αλλά σίγουρα ξέρω οτι δεν είναι ένα ύφος για όλους. @ Stanley: Ευχαριστώ για το σχόλιο και χάρηκα που κάποια στοιχεία σου άρεσαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.