Nihilio Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 ο Ουμπέρτο Έκο του φτωχού είναι Όπως το πας, θα γραφτώ subscriber στα posts σου. Με τιμάτε. Αλλά ναι, αν το προσέξεις είναι ακριβώς η ίδια συνταγή με το Όνομα του Ρόδου, μορφωμένος ήρωας να κάνει τρελό infodump σε αμαθή βοηθό, ο κακός είναι φανατικός Χριστιανός που προσπαθεί να καλύψει ένα μυστικό. Αλλά ο Μπράουν το κάνει dumb down και χρησιμοποιόντας όλα τα κόλπα του creative writing, αντί να πετάει 300 σελίδες πληροφορίες στην αρχή το κάνει με το κομμάτι βάζοντας cliffhangers και γρίφους αριστερά και δεξιά και κάπου εκεί χάνει σε ποιότητα, το δε "ακίνδυνο" τέλος κάνει το βιβλίο να σκάει σαν τσιχλόφουσκα και όχι σαν τη βόμβα που θα έπρεπε να είναι. Για αυτό και σε 20 χρόνια πιστεύω θα θυμόμαστε ακόμα τον Έκο, αλλά τον Νταν Μπράουν θα τον έχουμε ξεχάσει. Αλλά από σύγχρονα μπεστ σέλλερ θα θυμόμαστε πχ τον Χάρυ Πότερ, που είναι ένα υποδειγματικό παιδικό βιβλίο, παίρνοντας το παραδοσιακό παιδικό/εφηβικό αστυνομικό (σκεφτείτε Enid Blyton) και το συνδυάζει με το είδος του φάνταζυ φτιάχνοντας κάτι ίσως όχι νέο και ίσως όχι άψογο (ιδίως στα 2 τελευταία βιβλία, που το παιδικό worldbuilding δεν ταιριάζει με την προσπάθεια για ενήλικη πλοκή), αλλά με αρκετή δύναμη για να γίνει κλασσικό. Αυτό είναι ποιοτικό έργο, αλλά όχι "ποιοτικό". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 ο Ουμπέρτο Έκο του φτωχού είναι Όπως το πας, θα γραφτώ subscriber στα posts σου. Αυτό είναι ποιοτικό έργο, αλλά όχι "ποιοτικό". Πράγματι, ήταν καλό αυτό! Εσύ, αν καταλαβαίνω καλά, ορίζεις το "ποιοτικό" ως το "κουλτουριάρικο"; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 Πράγματι, ήταν καλό αυτό! Εσύ, αν καταλαβαίνω καλά, ορίζεις το "ποιοτικό" ως το "κουλτουριάρικο"; Ναι, αν και θα το έλεγα "ποιοτικό με βάση εξωτερικά χαρακτηριστικά". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 Πράγματι, ήταν καλό αυτό! Εσύ, αν καταλαβαίνω καλά, ορίζεις το "ποιοτικό" ως το "κουλτουριάρικο"; Ναι, αν και θα το έλεγα "ποιοτικό με βάση εξωτερικά χαρακτηριστικά". Συγνώμη, αλλά για μένα αυτά είναι κινέζικα. Τι ταμπελίτσες είναι αυτές; Τί σημαίνει κουλτουριάρικο; Τι σημαίνει ποιοτικό με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά; Και γιατί βάζουμε ταμπελίτσες στην τέχνη με αυτόν τον τρόπο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 Για να την ξεχωρίζουμε απ' τα απορρυπαντικά πλυντηρίου πιάτων, γι αυτο. :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 Πράγματι, ήταν καλό αυτό! Εσύ, αν καταλαβαίνω καλά, ορίζεις το "ποιοτικό" ως το "κουλτουριάρικο"; Ναι, αν και θα το έλεγα "ποιοτικό με βάση εξωτερικά χαρακτηριστικά". Συγνώμη, αλλά για μένα αυτά είναι κινέζικα. Τι ταμπελίτσες είναι αυτές; Τί σημαίνει κουλτουριάρικο; Τι σημαίνει ποιοτικό με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά; Και γιατί βάζουμε ταμπελίτσες στην τέχνη με αυτόν τον τρόπο; "ποιοτικό με βάση εξωτερικά χαρακτηριστικά" = θεωρείται από μερίδα κριτικών και κοινού ως ποιοτικό επειδή έχει κάποια χαρακτηριστικά που έχουν τεθεί αυθαίρετα ως ενδεικτικά ποιότητας. Για παράδειγμα, αν στην Ελλάδα γράφεις με εξεζητημένη και tell-y γραφή για τα υπαρξιακά αδιέξοδα ενός διανοούμενου της γενιάς της μεταπολίτευσης και τις γκόμενες που έσμπρωξε όσο τα έψαχνε, τότε είσαι αυτομάτως "ποιοτικός" κι ας είναι μάπα το βιβλίο σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
niceguy0973 Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 Θέλετε να μου πείτε πως ο "Ουρητήρας" στο μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Παρίσι, που δεν είναι τίποτα άλλο από έναν αντρικό ουρητήρα κολλημένο σε έναν καμβά, είναι Τέχνη, ενώ οι ιστορίες που διασκεδάζουν τον λαϊκο κόσμο είναι ξεκατινιάσματα; Δεν νομίζω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted August 26, 2011 Share Posted August 26, 2011 Συζήτηση που συχνά κάνω. Πιστεύω πως είναι εφικτό, κάτι που είναι ποιοτικό να γίνει και τρομερά εμπορικό. Στον κινηματογράφο για παράδειγμα που ο Στάνλευ ανέφερε τον Νόλαν ή και τον Κιούμπρικ. Το ζήτημα είναι τι θα πάρει ο καθένας. Πχ πολλοί έχουν δει το κουρδιστό πορτοκάλι ή το fight club (περισσότερο εμπορικό ίσως και καλύτερο παράδειγμα). Για πολλούς το fight club ήταν μια καλή ταινία με ξύλο πχ. Για λιγότερους κάτι παραπάνω. Αυτός ίσως ήταν ο συμβιβασμός που αναφέρεις. Το ότι το fight club ή το inception ή τόσα άλλα, έχουν μέσα και κάτι το οποίο θα θεωρηθεί "εμπορικό" (βλέπε ξύλο) ώστε να τραβήξουν μεγαλύτερο κοινό. Κάποιοι μπορεί να το δουν ως συμβιβασμό και ξεπούλημα της τέχνης, άλλοι να πουν ότι έστω και έτσι δίνεται η ευκαιρία στον κόσμο να έρθει σε επαφή με κάτι παραπάνω. Στην Ελλάδα ισχύει αυτό που είπε ο Στάνλευ και που τόσο επετυχημένα ανέλυσε η Σόνια. Το μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό, στατιστικά είναι οι γυναίκες. Και κυρίως αυτά που πουλάνε είναι βιβλία με πολύ κοινό κορμό. Τύπος/τύπισσα σε κάποιο σέτινγκ Σμύρνη-Βυζάντιο-Σύγχρονη εποχή-60's που περνάει τα μύρια για την αγάπη...Στη Δημουλίδου παρόλα αυτά θα δώσω μια ευκαιρία για το καινούργιο της βιβλίο. Όσες φορές διάβασα αυτά που θεωρούνται ευπώλητα και πιασάρικα και φιγουράρουν στους καταλόγους των εκδοτικών οίκων το μετάνιωσα. Δεν είναι ψέμα πως προτιμώνται από γυναίκες και πως υπάρχει μια σταθερή αγορά, ένα στάνταρ αγοραστικό κοινό για αυτά. Όπως και ο μέσος άντρας στην Ελλάδα θα διαβάσει την αθλητική και όχι κάτι παραπάνω. Δε νομίζω πως είμαστε ιδανική αγορά για να εξετάσουμε το τι είναι ποιοτικό και τι αν είναι ευπώλητο μιας και δεν είμαστε αγορά με ιδιαίτερες αναγνωστικές ανησυχίες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Domenico Posted August 26, 2011 Author Share Posted August 26, 2011 Η απάντηση στο αρχικό θέμα είναι ναι εκτός από την τελευταία ερώτηση. Όπως γράφουν και τα παιδιά στα πρώτα posts. Ναι μπορεί ένα ποιοτικό έργο να είναι τρομερά εμπορικό. Ναι κάτι που πάει καλά σε πωλήσεις να είναι και ποιοτικό. (Νομίζω αυτές οι δυο προτάσεις είναι ακριβώς ίδιες) Μπορεί κανείς να πετύχει κάτι ανάμεσα στα δυο, δηλαδή να συμβιβάσει την τέχνη; Όχι! Εδώ θέλω να ρωτήσω τον Κυριάκο, τι εννοεί με τη φράση συμβιβασμό της τέχνης; Πότε γίνεται αυτό; Όλα δεν είναι μορφή τέχνης; Φτάνει να είναι κάτι με ταυτότητα. Τι εννοώ. Όταν δεν ξέρει τι θέλει να κάνει ο δημιουργός είναι πολύ πιθανό να βγει μια μπαρούφα. Όταν πας να φτιάξεις κάτι ποιοτικό, αλλά έχεις στο μυαλό σου τη μαζική εμπορικότητα, ε λοιπόν μάλλον θα βγει μπαρούφα. Πρέπει να έχει ταυτότητα το έργο σου. Αντίστοιχα, όταν φτιάχνεις κάτι εμπορικό ξέρεις από την αρχή ότι φτιάχνεις κάτι για να διασκεδάσεις" πολλούς κι έτσι ο στόχος σου είναι να φτιάξεις κάτι καλό για αυτόν τον σκοπό. Αν όμως δεν το παραδέχεσαι και προσπαθείς να του δώσεις και μια άλλη ποιοτική πλευρά επίτηδες (επειδή ντρέπεσαι για το έργο σου;) ε θα βγει μπαρούφα. Απλώς στο πρώτο παράδειγμα όπου φτιάχνεις κάτι πολύ ποιοτικό μπορεί τελικά να αγγίξει πολλούς και να γίνει και εμπορικό. Τυχεροί φυσικά (Edit: Άρα η δεύτερη πρόταση του Κυριάκου: κάτι που πάει καλά σε πωλήσεις να είναι και ποιοτικό ίσως να έχει σχέση με το τελευταίο παράδειγμα που δίνω. Αυτό είναι το δυσκολότερο μάλλον και η ποιότητα ίσως εκεί να έχει σχέση με τον τρόπο που "διασκεδάζεις" τον άλλον) Το ποιος διαβάζει τι είναι άλλο θέμα από μόνο του νομίζω. Με την απάντηση σου εξήγησες καλύτερα την ερώτηση μου. Αυτό εννοούσα. Δηλαδή : α) Μπορεί κάποιος που θέλει να γράψει κάτι ποιοτικό ταυτόχρονα να του βγει και εμπορικό ; β) Μπορεί κάποιος που γράφει κάτι απλά για να πουλήσει, να καταφέρει το έργο του να είναι λογοτεχνικά αξιοπρεπές; Όσο για το δεύτερο ουσιαστικά η ερώτηση είναι πόσο εύκολο θεωρείτε ότι είναι να πετύχει κανείς κάτι τέτοιο, το συμβιβασμό ανάμεσα στην ποιότητα και την εμπορικότητα. Για να απαντήσω στο ερώτημα σου, δεν θεωρώ πως ότι γράφεται είναι τέχνη. Στο πρώτο βιβλίο του twilight ας πούμε από το σύνολο των σελίδων στις μισές περιγράφει τον Έντουαρντ. Ε αυτό δεν είναι τέχνη. Η ας πούμε το ίδιο κάνει και ο Goodkind στα βιβλία του, επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ίδια. Επίσης πιστεύω πως η τέχνη για τον καθένα έχει άλλο νόημα. Για μένα ένα βιβλίο ανταποκρίνεται στον όρο, όταν είναι καλογραμμένο(με ότι αυτό συνεπάγεται) και όταν στο τέλος του έχει πετύχει να με βάλει να σκέφτομαι κάποια πράγματα διαφορετικά(ανάλογα και με το θέμα του βιβλίου). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.