Kafka Posted August 28, 2011 Share Posted August 28, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Χαλκόπουλος Κυριάκος Είδος: Τρόμου Βία: Ναι Σεξ: Όχι Αριθμός Λέξεων:2100 Αυτοτελής: Ναι Σχόλια: Ένα απο τα κείμενά μου που τα θεωρώ καλύτερα απο άλλα. Όμως δεν το έχω δείξει σε πολλούς. Θα ήταν πολύ χρήσιμο για εμένα να διαβάσω τη γνώμη σας. Η προσευχή Μιλούσαμε για τη Θρησκεία, και είχαν ακουστεί αρκετές απόψεις. Όλοι έμοιαζαν να συμφωνούν πως συνήθως κανείς την αρνούταν στην αρχή της ζωής του, με αφορμές που παρουσιάζονταν τότε ως έντονες και απαρέγκλιτες, αλλά στη συνέχεια δεν αποκλειόταν και να ακυρωθούν ως πλανεμένες. Έτσι αρκετοί από τη συντροφιά είχαν μέσα τους, όπως δήλωναν, κάποιο θρησκευτικό συναίσθημα, παρόλο που οι περισσότεροι αρνούνταν την επιρροή της κρατούσας, οργανωμένης εκκλησίας. Ήταν ήδη αργά, και η συζήτηση φαινόταν πως θα έσβηνε, για να αντικατασταθεί ίσως από ακόμα μια παρτίδα χαρτιά, όταν κάποιος, φίλος του οικοδεσπότη μας που εγώ δεν τον ήξερα, ένας απόφοιτος της Θεολογικής σχολής που περίμενε τον διορισμό του, άρχισε να μιλάει. «Εγώ, το ξέρετε καλά, πως σπούδασα αυτό το αντικείμενο. Και παρόλο που στη Θεολογική σχολή της πόλης μας δεν είναι ασυνήθιστο να καταλήγει ένα ετερόκλητο και αμφίβολης πίστης πλήθος, λόγω της ιδιαίτερα χαμηλής βαθμολογίας που απαιτείται στις εξετάσεις για να εισαχθεί κανείς σε αυτήν, από την πλευρά μου είχα μέσα μου πίστη. Ήταν μάλιστα αυτή, τολμώ να πω, μια αγνή πίστη, δυνατή και ριζωμένη βαθιά μέσα μου. Τώρα αναμένω τον διορισμό μου ως Θεολόγου σε κάποιο Γυμνάσιο, και πρέπει να σας πω ότι η θέση μου είναι εξαιρετικά δύσκολη, για πολλούς λόγους ίσως- ποιος δε θυμάται τις ειρωνείες με τις οποίες αναφέρονταν τα παιδιά στους δασκάλους αυτού του αντικειμένου; -αλλά κυριότερα διότι πλέον δεν έχω μέσα μου άλλο την παλιά μου ευσέβεια, και την θρησκευτική πίστη. Και θα ήθελα να σας διηγηθώ πώς μου συνέβη αυτή η αλλαγή, διότι έμελε να περάσω όλες μου τις σπουδές ακόμα αναγνωρίζοντας τον εαυτό μου ως έναν Χριστιανό, και όμως λίγες εβδομάδες μετά τη λήξη τους να μου συμβεί κάτι που κλόνισε τρομακτικά τις πεποιθήσεις μου, και που τελικά προκάλεσε τη βύθιση των παλιών μου αντιλήψεων. Αυτό που μου συνέβη, εξάλλου, δεν ήταν κάτι που αφορούσε άμεσα εμένα. Δε θα πρέπει να υποψιαστεί κανείς πως, όπως κάποιος έφηβος, κλονίστηκα και εγώ από την απλή λύπη ή το πένθος για κάποια προσωπική κακοτυχία. Όχι. Παρόλο που τέτοιες βίωσα και εγώ, και τις έβλεπα και στην οικογένειά μου αλλά και γύρω μου, δε θα στέκονταν ποτέ αρκετές για να αλλάξουν τις κρίσεις μου για την ύπαρξη ενός προστάτη Θεού. Κάτι άλλο ήταν αυτό που επέδρασε σαν τρικυμία πάνω μου, και τελικά ναυάγησα σε ένα άγονο νησί της πιο ανηλεούς απιστίας σε κάθε είδους ανώτερη δύναμη. Οι σπουδές μου είχαν ολοκληρωθεί και τώρα όφειλα να φύγω στον στρατό, για να εκτελέσω αυτό το άνοστο και βαρετό καθήκον. Την ίδια τη θητεία δε τη φοβόμουν, και αυτό παρόλο που όπως όλοι έτσι κι εγώ είχα ακούσει ιστορίες για νέους που κυριολεκτικά καταποντίστηκαν στο στρατό, και μερικοί μάλιστα έφτασαν ακόμα και στην αυτοκτονία. Ωστόσο εκτιμούσα πως τίποτε τέτοιο δεν αφορούσε εμένα, ήμουν άλλωστε ένα φυσιολογικά κοινωνικό άτομο και δε θα συναντούσα τον κίνδυνο της περιθωριοποίησης που τον αναγνώριζα ως το πρώτο βήμα στο Γολγοθά τέτοιων λυπητερών περιπτώσεων. Η τύχη θέλησε να υπηρετήσω αρχικά σε μία εξαιρετικά ακριτική περιοχή, στο Βορρά. Το κρύο, η όχι ικανοποιητική θέρμανση ακόμα και μέσα στους κοιτώνες, η αναπόφευκτα δυσάρεστη γειτνίαση με ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες θα τους απέφευγα με επιμονή, συντέλεσαν να μου δημιουργηθεί, δίχως να το επιδιώκω, δίχως σχεδόν να το αντιληφθώ, κάποια πρώιμη τάση για θλίψη. Βέβαια δε θα πρέπει να νομίσετε ότι ήμουν ένας από εκείνους που υπέκυψαν σε κάτι τέτοιο. Αντίθετα μόλις την αναγνώρισα αμέσως έκανα ό,τι μπορούσα για να μεταβάλω τις σκέψεις μου. Σε αυτό με βοήθησαν κάποια άτομα που γνώρισα εκεί και με τα οποία μπορούσα να συνομιλήσω, αν και βέβαια τα ενδιαφέροντά μας διέφεραν. Ένα βράδυ ήμουν στην σκοπιά, ψηλά, σε ένα λόφο. Παγιδευμένος από το κρύο- χιόνιζε εκείνη τη βραδιά- δεν είχα κάτι άλλο να κάνω παρά μόνο να τρίβω ξανά και ξανά τα ρούχα μου, σε μία προσπάθεια να αισθανθώ έστω και λίγη ζεστασιά, έστω και αν ήταν μόνο μία πλάνη υποκινούμενη από την ίδια την ελπίδα που κινούσε τα χέρια μου πάνω στο βαρύ μου παλτό. Και παρόλο που δεν ήταν η πρώτη μου φορά στη σκοπιά, παρόλο που, επίσης, το κρύο δε θα πρέπει να διέφερε από άλλες νύκτες, και παρά το γεγονός, τέλος, πως είχα ήδη κάνει κάποια βήματα για να απωθήσω την λύπη που με είχε τρομάξει πριν από μερικές ημέρες, ένοιωθα κάτι το λιγάκι απροσδιόριστο εκείνο το βράδυ. Ακόμα δε νομίζω ότι είμαι σε θέση να το περιγράψω. Ήταν ίσως περισσότερο κάποια αδημονία, αλλά όχι αληθινά για την επιστροφή στον κοιτώνα, που ήταν προαποφασισμένη και ο χρόνος που κυλούσε με έσπρωχνε όλο και περισσότερο προς τα εκεί, σα να είχα ήδη αρχίσει να κατηφορίζω προς τα κτίρια του στρατοπέδου. Ήταν μια άλλου είδους αδημονία, ναι, αλλά για ποιο αντικείμενο; Θυμάμαι ότι αναρωτήθηκα αν μου έλειπε η πόλη μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Ήταν αυτό αναμφίβολο, όμως μου φάνηκε ελάχιστα ικανοποιητική η αναγωγή του παράδοξου και αδιευκρίνιστου συναισθήματός μου σε αυτές τις ελλείψεις. Τελικά σκέφτηκα, κάτι που ίσως να μην το πίστευα ολότελα, αλλά το πίστευα σε αρκετό βαθμό ώστε να πραγματοποιήσω αυτή τη σκέψη, πως ίσως να ήταν θρησκευτική η αιτία της γέννησης αυτής μου της αίσθησης. Ίσως ο δημιουργός Θεός να απαιτούσε από εμένα εκείνη την ώρα κάποια συνομιλία, ή έστω αυτό που γίνεται αντιληπτό ως συνομιλία μαζί του, δηλαδή την προσευχή και την παρατήρηση της επίδρασής της, σα να είχε προκύψει αυτή η επίδραση από μια βούληση του ίδιου του Θεού. Έτσι μου ήρθε η σκέψη να προσευχηθώ, φωναχτά καθώς ήμουν μόνος μου. Επέλεξα μια προσευχή όμως ασυνήθιστη, και όχι εκείνες που σίγουρα εκατοντάδες φορές στο μέλλον θα δίδασκα στους μαθητές μου στο σχολείο. Αυτή ήταν μία που μου είχε προκαλέσει ίσως αμυδρή εντύπωση όταν συνέβη να την αποστηθίσω στα φοιτητικά μου έτη, τώρα όμως μου φαινόταν εξαιρετικά βαθιά ως προς το νόημά της. Άνοιξα το στόμα μου και άρχισα να προφέρω τις λέξεις, ήταν σύντομη και ήταν σα να διαχεόταν στον παγωμένο αέρα, μαζί με την ανάσα μου. Είχα προφέρει τα λόγια με σταθερή φωνή, ελάχιστα δυνατά, αλλά ούτε και από μέσα μου. Πρέπει να είχε περάσει ένα πεντάλεπτο όταν άρχισα να ακούω βήματα. Η ώρα είχε κυλήσει τόσο γρήγορα! Τώρα έφτανε αναντίρρητα ο αντικαταστάτης μου, και ήδη ονειρευόμουν τη μεγαλύτερη θερμοκρασία στον κοιτώνα, και το βούλιαγμα του σώματός μου κάτω από τις κουβέρτες του κρεβατιού μου! Και γι αυτό ήμουν χαμογελαστός όταν είδα τον άλλο στρατιώτη, και διατήρησα το χαμόγελο παρόλο που αναγνώρισα το πρόσωπό του. Ήταν ένας παράξενος νεαρός που ήδη αρκετοί τον μέμφονταν για τη σιωπή του, αλλά και μια στιγμή οδυνηρής για εκείνον συναισθηματικής φόρτισης όταν άρχισε να ουρλιάζει σε απάντηση κάποιων κακόβουλων σχολίων μιας ομάδας άλλων συναδέλφων μας. Εγώ κρατούσα τις αποστάσεις μου από αυτόν, και στην πραγματικότητα δεν ένοιωθα κάτι για εκείνον, ήταν απλώς ένα παράδειγμα προς αποφυγή για εμένα και τίποτα περισσότερο. Είχα περάσει λίγη ώρα, σε έναν ύπνο δίχως όνειρα, πίσω στον κοιτώνα, όταν ένοιωσα ένα χέρι να ανεβοκατεβαίνει πάνω στον ώμο μου, και άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν λιγάκι ζαλισμένος και έκανα τη σκέψη ότι αληθινά θα πρέπει να είχα σφάλει και να είχα κοιμηθεί για μισή μέρα, και όχι μόνο για μία ώρα το πολύ, παρόλο που ένοιωθα ακόμα εξασθενημένος. Έκανα αυτή τη σκέψη διότι ο κοιτώνας ήταν κατάφωτος και οι στρατιώτες αντί να είναι στα κρεβάτια τους ήταν σχεδόν όλοι όρθιοι και συζητούσαν, παράγοντας ένα διαρκές βουητό από το οποίο δε μπορούσα να συνάγω τίποτα. Ωστόσο εκείνος που με είχε ξυπνήσει με κοιτούσε σοβαρά στα μάτια, και ήταν προφανές πως τώρα θα μου εξηγούσε τι γινόταν αυτή την αλλόκοτη ώρα. Δε μπορώ να θυμηθώ τι εντύπωση μου έκαναν τα πρώτα του λόγια. Το νόημά τους σίγουρα ήταν κάτι έντονο, αλλά λησμονήθηκε η ακριβής αίσθησή μου γι αυτά αργότερα. Αυτό που μου είχε επισημανθεί ήταν πως ένας στρατιώτης, εκείνος που με αντικατέστησε στη σκοπιά, είχε αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι και ήταν νεκρός. Στο μυαλό μου πέρασε το πρόσωπο εκείνου του κακόμοιρου ανθρώπου, στην τελευταία φορά που τον είχα δει, την τελευταία που τον είδε οποιοσδήποτε μάλλον όσο ακόμα ήταν εν ζωή. Και όμως μου έμοιαζε τόσο εύθυμος τότε! Αλλά δεν πρόλαβα να οργανώσω περισσότερο αυτές μου τις σκέψεις, διότι παρευθύς παρατηρήθηκε μεγάλη κινητικότητα στην άκρη του κοιτώνα, που ήταν ακριβώς απέναντι μου, και σύντομα πολλά σώματα παραμέρισαν και φάνηκε εκεί ένας αξιωματικός. Είχε έρθει για να κάνει την επίσημη ανακοίνωση για το θάνατο του στρατιώτη. Ακόμα και σήμερα, ακόμα και αυτή τη στιγμή, το σκέφτομαι αυτό: ο αξιωματικός θα μπορούσε κάλλιστα να είχε περιοριστεί να ανακοινώσει το φρικτό νέο. Αυτό θα ήταν επόμενο. Γιατί να θελήσει, αντίθετα, να δώσει κάποια εξήγηση σε απλούς στρατιώτες γι αυτό; Βέβαια έχω σκεφτεί άπειρες φορές πως και αυτή του η παράδοξη θέληση οφειλόταν σε κάποιον υπολογισμό του, κατά τον οποίο το συμβάν θα μας τάραζε λιγότερο αν παρουσιαζόταν κάποιο πειστήριο για μια προφανή ψυχική ανισσοροπία του νεκρού συναδέλφου μας. Γι αυτό και πρέπει να αποφάσισε να μας διαβάσει ένα γράμμα που είχε αφήσει πίσω του εκείνος, και που φαινόταν πως το είχε γράψει μέσα στο σκοτάδι, σαν τα τελευταία του λόγια πριν την πράξη του εκμηδενισμού του. Το γράμμα ήταν σύντομο. Διακατεχόταν από ένα έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, αλλά το ήξερα ήδη πως αυτός ο κακόμοιρος πίστευε στο Θεό, κάτι που δε μου είχε προκαλέσει καμία απολύτως αίσθηση, ακόμα και όταν έμαθα ότι αφαίρεσε τη ζωή του. Η αναφορά που έκανε στο γράμμα ήταν στην παιδική του ζωή, στον πατέρα του, που συνήθιζε να του μιλάει για το Θεό, να του διαβάζει προσευχές, να πηγαίνει μαζί του στην Εκκλησία. Ήταν ένας σκληρός πατέρας όμως, που πολλές φορές τον είχε ταπεινώσει. Ωστόσο καταφύγιό του στάθηκε αυτή η πίστη, που παρόλο που αφ ενός τη μισούσε σε ένα βαθμό λόγω της αντιπάθειάς του για τον πατέρα του, τελικά την είχε ασπασθεί ως κάτι αρκετά ανεξάρτητο από εκείνον. Είχε, έτσι, μελετήσει στα επόμενα έτη αρκετά θρησκευτικά βιβλία, και κυρίως του άρεσαν τα βυζαντινά προσευχητάρια, διότι εκεί ανακάλυπτε σπάνιους και ενδιαφέροντες για εκείνον ύμνους, ψαλμωδίες και απλές προσευχές. Δεν ήθελε, στη συνέχεια του γράμματος, να καταστήσει σαφές πώς κατέληξε σε αυτή του την απόφαση, ή στη δημιουργία μιας τέτοιας ιδιαίτερης εντύπωσης, αλλά επιθυμούσε να διευκρινίσει πως μία από αυτές τις συλλογές λόγων του Κλήρου την είχε επισημάνει ως κάποια που θα ήθελε να ακουστεί λίγο πριν πεθάνει. Πίστευε, μάλιστα, αφήνοντας και αυτό το σημείο σκοτεινό στο γράμμα του, πως αν ακουγόταν λίγο πριν πεθάνει τότε θα κέρδιζε αναμφίβολα την αιώνια ζωή. Και την είχε ακούσει εκείνο το βράδυ, σα να την έψελνε το ίδιο το πυκνό σκότος, φεύγοντας από τον κοιτώνα, ταπεινωμένος από τις μομφές των εχθρών του! Σε αυτό το σημείο έκλεισα τα μάτια μου, μαντεύοντας τη συνέχεια. Θέλω να σας πω, φίλοι μου, ότι δεν ήταν τόσο η ίδια η ανήκουστη και τρομακτική σύμπτωση η δική μου παράδοξη επιθυμία να ψάλω εκείνη την προσευχή να ανταποκριθεί σε μία τρελή πίστη εκείνου του δύστυχου ανθρώπου. Η σύμπτωση μια προσευχή χαμένη στα παλιά βιβλία, που μόνο κάποιος θεολόγος ή κάποιος παθολογικά ένθεος θα την ανακάλυπτε, να συμπέσει να είναι γνωστή και στους δυό μας. Η ακόμα πιο επιβλητική σύμπτωση να ακουστεί από εμένα ενώ εκείνος ήταν κοντά. Όχι, όλα αυτά θα μπορούσα να τα ξεπεράσω, αποδίδοντάς τα σε κάποια αλλόκοτη, αλλά τελικά ασήμαντη συγκυρία. Αλλά αυτό που τελικά με συγκλόνισε, και έκανε ένα δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια μου, σα να συντρόφευε τον αξιωματικό που είχε κάνει μεταβολή και τα σώματα των στρατιωτών για άλλη μια φορά πύκνωναν πίσω του, ήταν η σκέψη, η απλή σκέψη, πως εγώ ετοιμαζόμουν να διδάξω την πίστη στο Θεό σε μικρά παιδιά, σε μαθητές του Γυμνασίου, ενώ είχα μέσα μου μια τέτοια ανάμνηση τρομερή για τον αφανισμό ενός ανθρώπου που ήρθε, ή έστω επισπεύστηκε, από τα ίδια μου τα άδολα λόγια που απεύθυνα σε μια Θεότητα. Και μου φάνηκε όλο αυτό φοβερό, σα να ήταν ένα αστείο σε βάρος μου από κάποιον δαίμονα. Και νομίζω ότι η πρώτη μου αντίδραση, για μια στιγμή, ήταν ακριβώς εκεί να το υπάγω, αλλά είδα μπροστά μου τη θλιβερή προοπτική της ενασχόλησης με τους δαίμονες, και τρόμαξα από το ζοφερό μέλλον που θα είχα με κάτι τέτοιο. Και όμως, ήμουν Θεολόγος, δε θα έπρεπε να αναλάβω ένα τέτοιο έργο, ως ένας στρατιώτης του Θεού; Και, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι καθόλου δεν ήθελα κάτι τέτοιο, και η πίστη μου ήταν ρηχή, ενταγμένη στην θέλησή μου για διαιώνιση της ευκολίας της ζωής που ως τότε είχα. Καταλαβαίνετε; Ήταν η συναίσθηση της αληθινής ζωής της πίστης, μιας ζωής άγριας, δύσκολης, εντατικής, που θα έπρεπε να ακολουθήσω, μετατρέποντας τελικά τον εαυτό μου σε κάποιο μοναχό ίσως, σε κάποιον ερημίτη. Και αυτό δε το ήθελα, γι αυτό και δάκρυσα. Και, καθώς το δάκρυ έπεφτε στο σεντόνι μου, η απόφασή μου να μη διδάξω ποτέ ήταν ειλημμένη. Ακολούθησε, τις επόμενες μέρες, και η αποδόμηση της πίστης μου». Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted August 28, 2011 Share Posted August 28, 2011 Τώρα αναμένω τον διορισμό μου ως Θεολόγου σε κάποιο Γυμνάσιο καθώς το δάκρυ έπεφτε στο σεντόνι μου, η απόφασή μου να μη διδάξω ποτέ ήταν ειλημμένη. Ακολούθησε, τις επόμενες μέρες, και η αποδόμηση της πίστης μου». Κραυγαλέα αντίφαση, δε συμφωνείς; Σχετικά με το στρατό: Αν θέλεις μου λες αν υπηρέτησες και πού (να γνωριστούμε και λίγο: εγώ υπηρέτησα στο Πεζικό στη Μυτιλήνη το 96-97). Η ενδοσκόπηση και ο αναστοχασμός, όταν κοινοποιούνται, είναι παγίδες. Φαντάσου έναν τύπο σε μια παρέα, στη δική σου παρέα, να μιλάει όπως ο θεολόγος. Νιώθε τις κουβέντες στα χέρια σου. Δεν έχουν όλες το ίδιο βάρος. Έχεις χώρο για να κάνεις τη λογοτεχνία σου, μην το κάνεις παντού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted August 28, 2011 Share Posted August 28, 2011 (edited) Εξαιρετικό. Έχεις γεννηθεί όμως λάθος αιώνα. Σου αρμόζει τόσο ο 19ος αιώνας και το σκοτεινό παρίσι. Παρόλα αυτά μετέφερες ένα κατάλληλο περιβάλλον χρησιμοποιώντας τα άκρα και τα γκρίζα σύνορα της δικιάς μας "βαρετής" εποχής. Όπως σου ξαναείπα η γραφή σου μου θυμίζει έντονα Ντε Μοπασάν και είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Ο λόγος που χρησιμοποιείται φυσικά δεν αρμόζει σε έναν καθημερινό άνθρωπο στη χώρα μας και ξενίζει κάπως, αλλά έλα που μου αρέσουν τόσο οι κλασσικές ιστορίες τρόμου που δε με πειράζει καθόλου. Edited August 28, 2011 by Asgaroth 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted August 28, 2011 Share Posted August 28, 2011 Δε θα διαφωνήσω με τον Odesseo. Η πρώτη εντύπωση που αφήνει το κείμενο σχετίζεται με τη γλώσσα. Είναι απίστευτα παλιομοδίτικη, και ως λεξιλόγιο και ως χρήση, κάτι που γίνεται ακόμα πιο προβληματικό από τη στιγμή που αναφέρεται σε εποχή σύγχρονή μας και το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου είναι αφήγηση. Όσο μορφωμένος, ίσως και συντηρητικός, να είναι κάποιος, αυτή η γλώσσα είναι μάλλον αδύνατο να χρησιμοποιηθεί σε προφορικό λόγο. Και στο τέλος... απλά, ακολούθησε η αποδόμηση της πίστης του. Πώς και γιατί, εγώ τουλάχιστον μόνο να υποθέσω μπορώ. Δεν ξέρω αν σε αυτή τη μορφή μπορεί να σταθεί ως αυτοτετελής ιστορία. Πόσο μάλλον ως ιστορία τρόμου, όπως ο ίδιος την κατατάσσεις. Είναι απλά η εξομολόγηση ενός χαρακτήρα, που κατ'εμέ δεν καταλήγει πουθενά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 28, 2011 Author Share Posted August 28, 2011 Τώρα αναμένω τον διορισμό μου ως Θεολόγου σε κάποιο Γυμνάσιο καθώς το δάκρυ έπεφτε στο σεντόνι μου, η απόφασή μου να μη διδάξω ποτέ ήταν ειλημμένη. Ακολούθησε, τις επόμενες μέρες, και η αποδόμηση της πίστης μου». Κραυγαλέα αντίφαση, δε συμφωνείς; Σχετικά με το στρατό: Αν θέλεις μου λες αν υπηρέτησες και πού (να γνωριστούμε και λίγο: εγώ υπηρέτησα στο Πεζικό στη Μυτιλήνη το 96-97). Η ενδοσκόπηση και ο αναστοχασμός, όταν κοινοποιούνται, είναι παγίδες. Φαντάσου έναν τύπο σε μια παρέα, στη δική σου παρέα, να μιλάει όπως ο θεολόγος. Νιώθε τις κουβέντες στα χέρια σου. Δεν έχουν όλες το ίδιο βάρος. Έχεις χώρο για να κάνεις τη λογοτεχνία σου, μην το κάνεις παντού. Δεν είναι απαραίτητα αντιφατικό, υπονοείται οτι παρόλο που έχει κάνει όλες τις κατάλληλες κινήσεις για να διοριστεί (ίσως άλλωστε απο απλή ατολμία ή διχασμό) απο την άλλη θεωρεί οτι θα είναι αδύνατο να διδάξει. Ο διορισμός μπορεί να έρθει, η κατάληψη της θέσης είναι μάλλον αδύνατη όμως. Εξαιρετικό. Έχεις γεννηθεί όμως λάθος αιώνα. Σου αρμόζει τόσο ο 19ος αιώνας και το σκοτεινό παρίσι. Παρόλα αυτά μετέφερες ένα κατάλληλο περιβάλλον χρησιμοποιώντας τα άκρα και τα γκρίζα σύνορα της δικιάς μας "βαρετής" εποχής. Όπως σου ξαναείπα η γραφή σου μου θυμίζει έντονα Ντε Μοπασάν και είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Ο λόγος που χρησιμοποιείται φυσικά δεν αρμόζει σε έναν καθημερινό άνθρωπο στη χώρα μας και ξενίζει κάπως, αλλά έλα που μου αρέσουν τόσο οι κλασσικές ιστορίες τρόμου που δε με πειράζει καθόλου. Ευχαριστώ πολύ Asgaroth Ναι, τα διαβάσματά μου είναι κυρίως απο εκείνο τον αιώνα και έχω μια έντονη εικόνα στη φαντασία μου για το πώς ήταν αυτός. Βέβαια μπορεί αυτή να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όσον αφορά την ομιλία, καθώς εγώ, γενικά, είμαι σε θέση (για να απαντήσω και στο σχόλιο του Scanner) να μιλάω με αυτόν τον τρόπο, και καθώς απο την άλλη έχω αρκετό ατομισμό ώστε να τοποθετώ κάτι συναφές με εμένα στον κύριο χαρακτήρα (όχι εντελώς εμένα όμως, για παράδειγμα εγώ είμαι άθεος), με βολεύει να υπάρχει ένας τέτοιος λόγος στο κείμενο διότι είμαι στο στοιχείο μου. Δεν είναι ολότελα απο επιλογή που το κάνω, νομίζω οτι θα μου ήταν πιο δύσκολο κάτι άλλο. Σας ευχαριστώ όλους για τα χρήσιμα σχόλια, θα σκεφτώ μήπως έχω και κάτι άλλο να πω στη συνέχεια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted August 28, 2011 Share Posted August 28, 2011 (edited) Κάτσε βρε συ, λέγοντας ότι περιμένει το διορισμό του, εσύ τι καταλαβαίνεις; Περιμένω το διορισμό μου. Συνεπώς, περιμένω να διοριστώ, συνεπώς περιμένω να δουλέψω. Αν θέλεις να πεις αυτό που αναφέρεις παραπάνω, θα έπρεπε να το τροποποιήσεις, κάτι σαν "Σύντομα θα διοριστώ, κατά πάσα πιθανότητα, αλλά αυτό που περίμενα τόσον καιρό μάλλον θα αναγκαστώ να το αρνηθώ". Edit: Μιας και είδα την απάντησή σου, αν θέλεις οπωσδήποτε έναν χαρακτήρα που να εκφράζεται έτσι, πρέπει αυτό να έρχεται σε αντίθεση με το κλίμα της εποχής. Να φαίνεται, να τονίζεται κάπου πως αυτός ο τύπος έχει έναν ιδιαίτερο τόνο ομιλίας. Πέρα από αυτό, ακόμη κι αν μπορείς να χρησιμοποιείς αυτού του τύπου την έκφραση στην καθημερινή ομιλία, αμφιβάλλω πραγματικά αν οι προτάσεις που σχηματίζεις μιλώντας είναι τόσο ασήκωτες. Edited August 28, 2011 by aScannerDarkly Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted August 28, 2011 Share Posted August 28, 2011 (edited) Σας ευχαριστώ όλους για τα χρήσιμα σχόλια, θα σκεφτώ μήπως έχω και κάτι άλλο να πω στη συνέχεια Ανάμεσα σ' αυτά που θα σκεφτείς, σκέψου και τι είναι αυτό που σε κάνει να χαρακτηρίζεις τα σχόλια χρήσιμα (Edit: προσθήκη emoticon) Edited August 28, 2011 by odesseo Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 28, 2011 Author Share Posted August 28, 2011 Υπό μία έννοια έχεις δίκιο, καθώς μία χρήση του όρου "περιμένω" είναι αυτή που έχει τη σημασία "αναμένω" (και μάλιστα ως κάτι το θετικό). Απο την άλλη όμως συχνά λέμε "τί περίμενες;" σε απάντηση κάποιας αρνητικής δοξασίας. Και καθώς το κείμενο αναφέρεται στο στρατό ένα πολύ καλό τέτοιο παράδειγμα είναι πως περιμένουν πολλοί οτι θα είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά τελικά οι περισσότεροι δεν περνούν άσκημα. Υπό αυτή τη δεύτερη έννοια το "περιμένω" δεν προυποθέτει κάποια αδημονία, κάποιο θετικό συναίσθημα. Ωστόσο, φυσικά, το ίδιο το γεγονός οτι δύο άνθρωποι βρήκαν παράξενη αυτή τη χρήση λέξεων μου δείχνει οτι οφείλω να εξετάσω το σημείο. Ευχαριστώ για την υπόδειξη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted August 29, 2011 Share Posted August 29, 2011 Κυριάκο, μετά τη συνάντηση της Θεσσαλονίκης ανέλαβες κατευθείαν δράση, ε; Αλλά ας περάσω στην ιστορία. Θα συμφωνήσω με τις παρατηρήσεις που σου έκαναν τα παιδιά παραπάνω. Το κείμενο είναι καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό. (Γενικά, οι βραδινές, μοναχικές, χειμερινές ώρες στη σκοπιά είναι μια κατάσταση που δημιουργεί πολύ καλή σκοτεινή ατμόσφαιρα. Έχεις γράψει ακόμη μία ιστορία που αναφέρεται σε κάτι τέτοιο. Είχες τίποτα προσωπικές εμπειρίες; ). Η γλώσσα, που ταιριάζει σε μια άλλη εποχή, θα μπορούσε να δεθεί καλύτερα με την ιστορία αν αυτή αναφερόταν και σε μια παλιότερη εποχή. Σημαντικό σφάλμα είναι το ότι ξεκινάς με μια παρέα φίλων και μετά την ξεχνάς τελείως. Μάλιστα, η ιστορία ξεκινάει σε πρώτο πρόσωπο και μετά, αυτός ο αρχικός αφηγητής χάνεται εντελώς. Και ναι, είναι λιγάκι δύσκολο, έως αδύνατο, να μιλάει κάποιος στους φίλους του για τόση ώρα, χωρίς να τον διακόψουν ή να αστειευτούν μαζί του. Γενικά, οι ιστορίες από το στρατό, όταν λέγονται μεταξύ φίλων, είναι για να δημιουργήσουν ένα πιο ευχάριστο και διασκεδαστικό κλίμα. Γνώμη μου είναι πως η ιστορία είναι αρκετά καλή, αλλά χρειάζεται ένα μερικό σουλούπωμα όσον αφορά κάποια κομμάτια. Αφαίρεσε το πρώτο μέρος με τους φίλους, δεν σου χρειάζονται πουθενά αλλού στην ιστορία σου. Δώσε ένα καλύτερο τέλος, ή έστω πιο ανοιχτό. Μην μας λες όλη αυτή την ιστορία ως το γεγονός που έκανε τον ήρωα να «χάσει την πίστη του», εφόσον αυτό δεν έχει ένα σημαντικό σκοπό στην υπόλοιπη ιστορία. Αυτά κι από μένα. Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 29, 2011 Author Share Posted August 29, 2011 Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, Άγγελε Οι φίλοι (αυτός που καταγράφει την ιστορία βέβαια είναι μέσα σε αυτούς) υπάρχουν απλώς για να παρουσιαστεί ένα κοινό. Επίσης δημιουργείται η μερική αίσθηση οτι το κείμενο δεν είναι αμιγώς πρωτοπρόσωπο, αφού άλλος είναι ο κύριος χαρακτήρας και άλλος αυτός που το γράφει. Αλήθεια σου άρεσε κάποια περιγραφή; Η ερώτηση απευθύνεται βέβαια και στους άλλους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted August 29, 2011 Share Posted August 29, 2011 Λοιπόν, να πω οτι από άποψη γραφής, αν και είναι σε παλιομοδίτικο στυλ, δεν με κούρασε πολύ. Ξενίζει λίγο, ειδικά όταν βγάζει όλο αυτό το λόγο μπροστά σε κοινό και δεν τον διακόπτει κανείς, αλλά δεν κουράζει. Κάτι που κάνανε κάποιες από τις άλλες σου ιστορίες, τουλάχιστον σε εμένα. Βέβαια δεν ξέρω αν το κείμενο μπορεί να ενταχθεί εντελώς στη βιβλιοθήκη τρόμου, αφού ο μόνος τρόμος στην ιστορία είναι ο υπαινιγμός οτι όλα αυτά ήταν παιχνίδι κάποιου δαίμονα. Μου φαίνεται πιο πιθανό να είναι απλή σύμπτωση, εφόσον δεν έχουμε καμία απολύτως απόδειξη για κάτι τέτοιο. Το σημείο που δεν μου άρεσε είναι ο παραλογισμός του χαρακτήρα: Ήταν ένας παράξενος νεαρός που ήδη αρκετοί τον μέμφονταν για τη σιωπή του, αλλά και μια στιγμή οδυνηρής για εκείνον συναισθηματικής φόρτισης όταν άρχισε να ουρλιάζει σε απάντηση κάποιων κακόβουλων σχολίων μιας ομάδας άλλων συναδέλφων μας. Εγώ κρατούσα τις αποστάσεις μου από αυτόν, και στην πραγματικότητα δεν ένοιωθα κάτι για εκείνον, ήταν απλώς ένα παράδειγμα προς αποφυγή για εμένα και τίποτα περισσότερο. Το πρόβλημά μου είναι οτι ο θεολόγος, ενώ έχει τόσα κοινά ενδιαφέροντα με το νεαρό, (Μέχρι και την ίδια σπάνια προσευχή ξέρουν), δεν του έχει μιλήσει ποτέ, μάλιστα τον αποφεύγει. Ενώ υποτίθεται έχει διδαχθεί τη συμπόνια κτλ, τον περιθωριωποιεί και ο ίδιος. (Για να μην αναφέρω οτι παραπονιέται πως δεν έχει κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα για να συζητήσει) Μα το χειρότερο είναι το συμπέρασμά του μετά την αυτοκτονία, οτι δηλαδή είναι η πίστη του ρηχή γιατί φοβάται να πολεμήσει το δαίμονα στον οποίο έχει αποδώσει, με τόση σιγουριά και χωρίς καμία απόλύτως ένδειξη, το περιστατικό. Αντί να μετανιώσει για τον τρόπο που συνέβαλλε κι αυτός στον αποκλεισμό του νεαρού, που δεν προσπάθησε να απλώσει ένα χέρι, που έχασε την ευκαιρία να ανακαλύψει κάποιον με τον οποίο είχε τόσα κοινά και μπορούσαν να γίνουν καλοί φίλοι τελοσπάντων. Αντί να μετανιώσει και να ωριμάσει λίγο, καταλήγει σε αυτό το παράλογο συμπέρασμα και αποφασίζει οτι δεν θα διδάξει, αλλά στο τέλος αναιρεί την απόφασή και περιμένει το διορισμό του. Λυπάμαι αλλά ο χαρακτήρας αυτός έχει, κατ΄εμέ πάντα, μεγάλο πρόβλημα αληθοφάνειας αφού αυτοαναιρείται και παραλογίζεται συνεχώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted August 29, 2011 Author Share Posted August 29, 2011 (edited) Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, που το βρήκα ιδιαίτερα αξιόλογο. Θα συμφωνούσα με την υπόδειξή σου, πως ο κύριος χαρακτήρας "παραλογίζεται", αλλά απο την άλλη αυτό είναι ένα απο τα νοήματα του κειμένου. Ως άθεος δεν έχω μεγάλη εκτίμηση για τους θεολόγους, και έτσι αναπόφευκτα παρουσίασα μια περίπτωση ενός καιροσκόπου, ανώριμου ανθρώπου, που συνέβη μια "σύμπτωση" να τον γκρεμίσει απο την ωραία του άνεση. Σίγουρα είναι ένας απο τους λιγότερο όμοιους με εμένα κύριους χαρακτήρες σε κείμενά μου, γι αυτό άλλωστε και τοποθέτησα συγκεκριμένα εμένα στο ρόλο του ατόμου που καταγράφει κάτι που άκουσε Edited August 29, 2011 by Iwannhs Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.