tec-goblin Posted May 23, 2006 Share Posted May 23, 2006 τρία κεφάλαια στη σειρά ενώ καθάριζα φασολάκια Αν και κάποιες φορές οι διάλογοι δεν μοίαζουν τόσο φυσικοί, η υπόθεση και ο κόσμος με συνεπήραν - θα φταίει και η μπύρα (ξέρεις τι επίδραση έχει πάνω μου ένα ποτήρι - ε, ήπια σχεδόν δύο). Κάτι τέτοια διαβάζω και αγχώνομαι για την Εφηρμοσμένη Αρχαιολογία. Ένα τυπογραφικό σ'το έστειλα στο msn. Άσχετο: οι δαίμονες έχουν πάντα αρνητικό modifier στο wisdom ή ιδέα μου; Ο Γουλιέλμος πάλι είναι σχεδον n00b ;) - άντε να δούμε πού θα πάει αυτή η ιστορία. Μου αρέσει πολύ που δεν κάνει κοιλιές, έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να πει, αν και όχι σπάνια δυο πράγματα ταυτόγχρονα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 23, 2006 Author Share Posted May 23, 2006 (edited) Koίτα, οι δαίμονες δεν έχουν αρνητικό Wis όπως λες, απλά τείνουν να υποτιμούν τους απλούς ανθρώπους. Απλά οι δύο σε αυτό το κεφάλαιο είναι μικρά ψάρια που πάνε να τα βάλουν με έναν καρχαρία. Όσο για τον Γουλιέλμο είναι, όπως καταλαβαίνεις, αναλώσιμος και μη γνώστης της μαγείας για αυτό και τα έχει παίξει λίγο με την όλη ιστορία και έχει χάσει την αίσθηση της ισορροπίας. Εξάλλου το 90% των χαρακτήρων της ιστορίας είναι απλοί άνθρωποι που έχουν μπλέξει σε κάτι μεγάλο. Ναι, οι διάλογοι έχουν μάλλον κάτι μικροπροβλήματα, το υποψιάζομαι κι εγώ, αλλά πρέπει να τους διαβάσω με καθαρό κεφάλι (δηλαδή αρκετό καιρό αφού τους έχω γράψει) για να τους διορθώσω. ΥΓ: μην αγχώνεσαι για την εφαρμοσμένη αρχαιολογία, καλά θα τα πας. Edited May 23, 2006 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted May 24, 2006 Share Posted May 24, 2006 Χιχι. Ναι, ακριβώς αυτό τους χρειάζεται των διαλόγων. Ο Γουλιέλμος είναι πολύ ωραίος στην ιστορία, δείχνει τη σύγκριση των μεγεθών μεταξύ Αυγούστου και ΚΘ. Ευχαριστώ για την ΕΑ... Έχω ήδη κάποιες ιδέες. Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι σαφώς επηρρεασμένο από αυτά ;). (Ζω για να αντιγράφω). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 17, 2006 Author Share Posted June 17, 2006 (edited) - Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα δειλιάζατε, είπε η κόμισσα του Ίλθιν στον μάγο. - Μα δε δειλιάζω, δεσποσύνη, απλά μιλάω λογικά, της απάντησε ο μυστηριώδης άντρας. - Όπως και να έχουν τα πράγματα αύριο πρέπει να ολοκληρώσουμε το σχέδιο μας, είπε η εξόριστη δούκισσα του Άλθιν. - Θάνατος στους εχθρούς μας, είπε η κόμισσα, υψώνοντας το ποτήρι της. - Θάνατος, απάντησαν όλοι οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες της, υψώνοντας και τα δικά τους ποτήρια Αλφρέδος Μάητζερ - Οι δύο βασίλισσες, κεφάλαιο VI H μεγάλη βραδιά Αν υπήρχε κάποιος άνθρωπος που να αισθανόταν να πνίγεται στην μεγάλη αίθουσα, στην οποία ο Ρέντριχ ο Τρίτος παρέθετε δείπνο για να γιορτάσουν την ερχόμενη Ημέρα του Στέμματος, τη μεγαλύτερη γιορτή του Ρέμπακαλ, αυτός μάλλον θα ήταν ο Γουλιέλμος Ντεκάρ. Ούτε το καλομαγειρεμένο φαγητό, ούτε το εξαίρετο κρασί, ούτε οι μουσικοί και οι χορευτές, ούτε καν οι φροντίδες της Τζαμάλα, που καθόταν δίπλα του και τον φρόντιζε, δεν μπορούσαν να τον αποσπάσουν από τις έγνοιες του. Στο μυαλό του ερχόταν συνέχεια η ίδια σκηνή που είχε διαβάσει τόσες φορές από τότε που ήταν μικρός και κατά τη διάρκεια των σπουδών του: τον θάνατο των συνωμοτών στο βιβλίο "Οι δύο βασίλισσες". Στο αριστούργημα αυτό, το τρίτο βιβλίο του κύκλου της Ανάρια, ενός φανταστικού βασιλείου, ένας μάγος ξεγελά πέντε δυσαρεστημένους ευγενείς να συνωμοτήσουν εναντίον του βασιλιά τους, ο οποίος ελέγχεται από μια μάγισσα που έχει καταλάβει το κορμί της συζύγου του, έτσι ώστε να απασχολήσουν την μάγισσα και να μπορέσει να την εκδικηθεί για μια παλαιότερη προδοσία της. Εδώ όμως δεν είναι ένα φανταστικό, αλλά ένα υπαρκτό βασίλειο, παρηγόρησε τον εαυτό του ο Γουλιέλμος, ενώ το βλέμμα του στράφηκε λίγο προς την ακίνητη φιγούρα του Αύγουστου που στεκόταν πάνω από το κεφάλι του. Υπάρχει όμως αινιγματικός μάγος, υπενθύμισε στον εαυτό του και ξαναβυθίστηκε στην ανησυχία του. "Τι σε απασχολεί χρυσέ μου;" τον ρώτησε η Τζαμάλα, πίνοντας λίγο από το κρασί της. "Τίποτα το ιδιαίτερο," είπε ο διπλωμάτης, καθώς τινάχτηκε σχεδόν από το κάθισμά του. "Το βλέπω," του απάντησε πονηρά εκείνη. Στο βάθος κάποιος είχε προλάβει να μεθύσει και μάλωνε με έναν από τους σερβιτόρους. "Απλά έχω τις έγνοιες μου," της απάντησε εκείνος. "Και δε με αφορούν;" του απάντησε η Τζαμάλα. Ο Ντεκάρ ένιωσε την ατμόσφαιρα να παγώνει, βυθίζοντάς τον όλο και πιο βαθιά στην απελπισία του. Όπως και να το δικαιολογούσε, κατά βάθος η Τζαμάλα πάντα του άρεσε ως γυναίκα και η εξέλιξη των πραγμάτων έκανε το ειδύλλιο τους ένα άπιαστο όνειρο. "Είναι κρατικές υποθέσεις, καταλαβαίνεις τη θέση μου," προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Γουλιέλμος, έχοντας σχεδόν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να την πείσει από την απελπισία του. "Καλά," είπε ξερά η Τζαμάλα και γύρισε αλλού το κεφάλι της. Ευτυχώς για τον Γουλιέλμο την αμήχανη σιωπή που λογικά θα διαδεχόταν μια τέτοια σκηνή τη διέκοψε δυνατή μουσική, καθώς ένας κήρυκας ανάγγειλε μεγαλόφωνα την απαγγελία του ύμνου της ημέρας από την ποιήτρια της αυλής. Το πλήθος σώπασε και μια μεγαλόσωμη μαυρομάλλα γυναίκα, λίγο μεγαλύτερη από είκοσι, ντυμένη με ένα μεγαλοπρεπές αλλά κακόγουστο ερυθρόμαύρο φόρεμα, ξεπρόβαλε από τους συνδαιτυμόνες και στάθηκε μπροστά στον βασιλικό θρόνο. Η νύχτα ήταν σκοτεινή Και η μέρα ένα άλγος Μέχρι που ήρθε στη Γη Ο Άστρακ ο μεγάλος Ο Γουλιέλμος προσπαθούσε να συγκρατήσει τα γέλια του, τόσο αστεία ήταν η όλο στόμφο απαγγελία της ποιήτριας, που απάγγελλε τα στιχάκια της σαν να ήταν ένα αριστούργημα της τέχνης της. Πολέμησε δαίμονες, στοιχειά Και νίκησε στις μάχες Κυβέρνησε δίκαια και σωστά Σε άρχοντες κι εργάτες Ο Ρέντριχ είναι ένας τυχερός άρχοντας, σκέφτηκε ο Ντεκάρ, κυβερνά έναν λαό που δε μπορεί να ξεχωρίσει έναν καλό από έναν κακό ύμνο, πόσο μάλλον να κρίνει τις αποφάσεις του. Γιατί πράγματι, ελάχιστοι από τους παρευρισκόμενους ήταν σε θέση να καταλάβουν πόσο άθλια ήταν στη τέχνη της η ποιήτρια της αυλής. Έφτιαξε στέμμα πολύτιμο Της εξουσίας του σημάδι Για να φοράν οι διάδοχοι Άξιοι και μη επάνω στο κεφάλι Η τελευταία στροφή έκανε τον Γουλιέλμο να θέλει να διπλωθεί στα δύο από τα γέλια. Ο Ρέντριχ πιθανότατα μην έχοντας αντιληφθεί την προσβολή που του έγινε χασμουρήθηκε και χειροκρότησε αδιάφορα. Το ίδιο έκαναν και όλοι οι παρευρισκόμενοι (με εξαίρεση την πριγκίπισσα Νισμίν που κρυφογελούσε με την επίδοση της ποιήτριας. Η δε ποιήτρια (Ραχίρ όπως την προσφώνησαν) έριξε ένα φαρμακερό βλέμμα στην Νισμίν, που καθόταν δίπλα στον Ταρέν. Το βλέμμα του Γουλιέλμου έπεσε πάνω τους και έχασε ξανά όση όρεξη του είχε επιστρέψει από την τραγελαφική παρουσία της ποιήτριας. "Πώς σου φάνηκε;" τον ρώτησε η Τζαμάλα. "Από την διάδοχο της πριγκίπισσας Νισμίν περίμενα κάτι περισσότερο," αποκρίθηκε εκείνος διπλωματικά. "Όλοι μας," αποκρίθηκε η χήρα. "Πώς και η Νισμίν αποχώρησε από την θέση της ποιήτριας της αυλής;" την ρώτησε ο διπλωμάτης. "Η Νισμίν έχει πολύ περισσότερο μυαλό από τον αδερφό της και πολύς κόσμος θα προτιμούσε να έβλεπε εκείνη στον θρόνο. Η Ραχίρ δεν έχει καθόλου ταλέντο στην ποίηση, ο οίκος της όμως έχει επιρροή σε όλη τη βορειοδυτική ακτή και ήθελε κάποιο μέλος της οικογένειας σε υψηλό πόστο, για αυτό η Νισμίν, με τη συμβουλή σίγουρα του πρωθυπουργού." "Έτσι πέτυχε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια." "Μη σου πω και τρία. Ο Ρέντριχ δεν ενδιαφέρεται για τέχνες. Η Ραχίρ επιλέγει ως μαθήτριές της όμορφες κοπέλες μη ευγενικής καταγωγής." Το κλείσιμο του ματιού της έκανε τον Γουλιέλμο να καταλάβει τι εννοούσε, γνωρίζοντας καλά το πόσο ελαστικά ήταν τα ήθη όσον αφορά τους ποιητές στην χώρα αυτά. "Και οι κοπέλες αυτές πέρα από το να… υπηρετούν την τέχνη της ποιήτριας της αυλής συχνά επιδεικνύουν τις χαρές της ποίησης στο βασιλιά." Για άλλη μια φορά ο Γουλιέλμος γινόταν μάρτυρας της πολιτικής και πολιτιστικής παρακμής του κάποτε πανίσχυρου αυτού κράτους από την εξουσία ενός μέθυσου, γυναικά, αμόρφωτου βασιλιά. Ίσως το να του πάρει κανείς το στέμμα που κάποτε κοσμούσε το κεφάλι ενός από τους μεγαλύτερους μάγους του κόσμου να ήταν μια πράξη που και ο ίδιος ο Άστρακ θα επιθυμούσε. Στα λόγια όμως της Τζαμάλα υπήρχε και άλλη μια πληροφορία που θα έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της σημερινής βραδιάς, που το μυαλό του Γουλιέλμου Ντεκάρ μόλις που είχε αρχίσει να επεξεργάζεται όταν η σκέψεις του πάγωσαν στο κεφάλι του, όπως και οι σκέψεις όλων όσων βρίσκονταν στην αίθουσα: Οι πόρτες της σάλας άνοιξαν και μέσα μπήκε μια χορεύτρια με ένα φίδι. Το δέρμα της ήταν το σκούρο μπλε των κατοίκων της Σουόρ, στολισμένο με γεωμετρικά σχήματα από κίτρινη μπογιά. Παρόμοια γεωμετρικά σχήματα ίδιο χρώματος είχε και το μπλε φίδι που ήταν τυλιγμένο στους ώμους της, το μοναδικό πράγμα που κάλυπτε το γυμνό κορμί της. Οι κινήσεις τους ήταν αργές, υπνωτικές και συντονισμένες σε έναν μυστηριακό χορό που μαγνήτιζε όλα τα βλέμματα. Όλοι έστεκαν ακίνητοι και κοίταζαν εντυπωσιασμένοι την γυναίκα, καθώς πλησίαζε ανενόχλητη τον θρόνο. Αγέρωχη στάθηκε μπροστά στον βασιλιά Ρέντριχ και τίναξε τα μακριά κατσαρά μαύρα μαλλιά της. Το φίδι τυλίχτηκε γύρω από το δεξί χέρι της και έγλυψε με την γλώσσα του την ανοιχτή παλάμη της. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε στον γρήγορο ρυθμό της λαχανιασμένης αναπνοής της, ενώ στάλες ιδρώτα χάραζαν αυλάκια στο λείο δέρμα της, χωρίς όμως να θαμπώνουν τα σύμβολα που ήταν ζωγραφισμένα πάνω του. Κάθε της κίνηση ήταν το επίκεντρο της προσοχής όλων. Λικνίστηκε απαλά στο ρυθμό μιας μελωδίας που μόνο αυτή πρέπει να άκουγε, ενώ ταυτόχρονα το φίδι της κατέβαινε από το χέρι της και τυλιγόταν γύρω από τον γοφό της. Ξανατίναξε τα μαλλιά της και το βλέμμα της καρφώθηκε πάνω στον βασιλιά. Άρχοντας και χορεύτρια κοιτάζονταν στα μάτια και αυτή άρχισε με μικρά κοφτά βήματα να πλησιάζει τον θρόνο. Κανείς δεν την εμπόδισε: οι φρουροί στέκονταν ακίνητοι και θαύμαζαν τον χορό της. Το φίδι είχε ξανανέβει και είχε τυλιχθεί γύρω από τον λαιμό της σαν σάλι. Βρισκόταν δέκα βήματα από τον βασιλιά και συνέχιζε να τον κοιτάζει στα μάτια. Τέντωσε το δεξί της χέρι προς το μέρος του. Οι γοφοί της κινούνταν αμυδρά στον ίδιο παράξενο ρυθμό. Το φίδι κινήθηκε προς το μπράτσο της. Οι μύες της έτρεμαν καθώς κρατούσε το χέρι της τεντωμένο. Το φίδι κουλουριάστηκε γύρω από τον βραχίονά της. Τα μάτια του καρφώθηκαν κι αυτά στο πρόσωπο του βασιλιά. Ο χρόνος είχε παγώσει. Την ακινησία την έσπασε το φίδι. Ανοίγοντας το στόμα του και αποκαλύπτοντας τους μυτερούς κυνόδοντές του, τινάχτηκε σαν ελατήριο προς τα εμπρός. Όλες οι ανάσες του κοινού είχαν κοπεί, καθώς άρχισαν να καταλαβαίνουν τι ήταν αυτό που γινόταν μπροστά στα μάτια τους. Το φίδι διέσχισε τον αέρα σαν σαίτα και το κεφάλι του χτύπησε πάνω στο πρόσωπο του Ρέντριχ και έπειτα έπεσε και κυλίστηκε στο πάτωμα. Το ακέφαλο σώμα του έπεσε κι αυτό πάνω στον βασιλιά, στο στήθος του αυτή τη φορά, και κατέληξε να σφαδάζει στο πάτωμα, χύνοντας μαύρο αίμα από τον κομμένο λαιμό του. Η γυναίκα έμεινε να κοιτάζει τη ρομφαία που έκοψε στα δύο το φίδι της. Το βλέμμα της κινήθηκε κατά μήκος της και κατέληξε στη λαβή της και στη συνέχεια στον λευκοφορεμένο άντρα με την μάσκα που την κράδαινε. Ποιος είναι αυτός που δεν τον έπιασε η μαγγανεία μου, σκέφτηκε. Ο Αύγουστος όμως ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν και τι ήταν αυτή η γυναίκα. "Πιάστε την, προσπάθησε να δολοφονήσει τον βασιλιά!" φώναξε, βγάζοντας τους φρουρούς από τον λήθαργό τους και χάθηκε ανάμεσα στους συνδαιτυμόνες που ταραγμένοι από τις εξελίξεις είχαν σηκωθεί από τις θέσεις τους. Edited June 17, 2006 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted June 19, 2006 Share Posted June 19, 2006 Το ποίημα παραείναι τραγικό ερυθρόμαύρο φόρεμα < έχέι κάτι παράπάνω (με εξαίρεση την πριγκίπισσα Νισμίν που κρυφογελούσε με την επίδοση της ποιήτριας. <να κλείσει η παρένθεση πριν την τελεία για αυτό η Νισμίν, με τη συμβουλή σίγουρα του πρωθυπουργού." <αν θες να το αφήσεις να είναι στον αέρα, βάλε τελίτσες Χμμμ χμμ.. Το σκηνικό με το φίδι παρακάνει μπαμ, αλλά χτίζει την αγωνία. Ο Αύγουστος τον έσωσε, ε; Ενδιαφέρον. Το έφερε το will ;). Άντε να δούμε τι θα γίνει τις επόμενες ώρες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted June 19, 2006 Share Posted June 19, 2006 Δεν έχω διαβάσει όλα τα κεφάλαια (κακώς, κάκιστα θα έπρεπε να ντρέπομαι) αλλά διάβασα τα 3 τελευταία. Σου είπα χτες κάτι τεχνικό που θα έπρεπε να ξαναγράψεις αλλά πέρα απ'αυτό έχω να πω τα εξής: Είναι από τα καλύτερα που έχεις γράψει. Ο κόσμος είναι ολοζώντανος αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι η μη-τυπική αίσθηση που δίνει. Φαντάζομαι τον κόσμο, λόγω των ονομάτων αλλά και λόγω της ευγένειας με την οποία μιλούν οι χαρακτήρες, σαν μια "εναλλακτική" Γαλλία του 18ου αιώνα, αλλά με πολλή μαγεία μέσα. Κάπου πιάνω και μια "Αραβική" αίσθηση που κάνει ακόμα πιο εξωτικό το περιβάλλον (βλέπεις, αν δεν μ'αρέσει η αίσθηση ενός κόσμου δεν μπορώ να "πιστέψω" μια ιστορία). Το να μιλούν οι χαρακτήρες σαν να έχουν τα sensibilities της εποχής του, είναι σαν φρέσκος αέρας ανάμεσα σε εκατοντάδες βιβλία φαντασίας τα οποία είναι μεν σε "μεσαιωνικό" κόσμο αλλά οι χαρακτήρες φαίνονται σαν να έχουν βγει από.....rpg session του 21ου αιώνα. Βέβαια, αφού είναι φάντασυ ιστορία και θα διαβαστεί από αναγνώστες της εποχής μας, δεν μπορεί να είναι υπερβολικά πιστός στο όποιο μεσαιωνικό αναγεννησιακό κλπ πρότυπο. Γι'αυτό και μ'αρέσει πολύ η δυναμική ανάμεσα στην Κασσάνδρα και τον Αύγουστο. Οι διάλογοι τους είναι άπαιχτοι, και το χιούμορ ωραίο. Δεν θα πω κάτι για την πλοκή γιατί δεν έχω διαβάσει όλα τα κεφάλαια ακόμα, αλλά θα τα διαβάσω σύντομα και φρόντισε να γράψεις τη συνέχεια σύντομα γιατί θα στα πρίξω! Μια μικρή λεπτομέρεια. Μια κοντέσσα/κόμισσα δεν μπορεί ποτέ να είναι "δεσποσύνη". Οι δεσποσύνες/δεσποινίδες κόμισσες λέγονταν "κοντεσίνες". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted June 20, 2006 Share Posted June 20, 2006 Μάλιστα, ο μάγος μας έκανε την καλή του πράξη για να μην του χαλάσουν τα σχέδια ε; Έξυπνο αγόρι. Μόλις μπήκε σε μπελάδες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted June 20, 2006 Share Posted June 20, 2006 σαν φρέσκος αέρας ανάμεσα σε εκατοντάδες βιβλία φαντασίας τα οποία είναι μεν σε "μεσαιωνικό" κόσμο αλλά οι χαρακτήρες φαίνονται σαν να έχουν βγει από.....rpg session του 21ου αιώνα. Μπορεί να το κάνουν και επίτηδες αυτό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 20, 2006 Author Share Posted June 20, 2006 Tec, ευχαριστώ για τις διορθώσεις και ναι, ήθελα το ποιήμα να είναι όσο πιο τραγικό γίνεται. Dain, 16ο αιώνα θα έλεγα, αλλά γενικά έχεις πιάσει τις αναλογίες με τον πραγματικό κόσμο (ο συγγραφέας του βιβλίου είναι κάτι αντίστοιχο του Δουμά, το Ρέμπακαλ Αραβία-Ωθομανική αυτοκρατορία και πάει λέγοντας) month, από την αρχή του βιβλίου είναι σε μπελάδες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted June 20, 2006 Share Posted June 20, 2006 Ναι, αλλά τότε ήταν απλά μάγοι δαίμονες, και δεν συμμαζεύεται. Τώρα έχει μια τσατισμένη πριγκίπισσα εναντίων του... Κάτι που είναι τριςχειρότερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 20, 2006 Author Share Posted June 20, 2006 Ναι, αλλά τότε ήταν απλά μάγοι δαίμονες, και δεν συμμαζεύεται. Τώρα έχει μια τσατισμένη πριγκίπισσα εναντίων του... Κάτι που είναι τριςχειρότερο. Που είναι κιολας και ποιήτρια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted July 6, 2006 Share Posted July 6, 2006 Στα λόγια μου έρχεσαι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 7, 2006 Author Share Posted July 7, 2006 Ο Σάλαγκορν δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Μπροστά σε όλη την αυλή του Ρέμπακαλ κάποιος είχε απειλήσει το Στέμμα και εκείνος, που είχε ορκιστεί ότι θα το προστατέψει με κάθε θυσία, είχε αποτύχει. Η υπεύθυνη για την απειλή στεκόταν με σάρκα και οστά μπροστά του, παρά τη διαβεβαίωση των δαιμόνων ότι είχε πεθάνει. Εκτός κι αν αυτοί που απειλούσαν το στέμμα ήταν περισσότεροι από ένας και αυτός βρισκόταν αντιμέτωπος με μια δαιδαλώδη συνωμοσία την οποία δεν μπορούσε να κατανοήσει. Πρώτα απ όλα οι φλόγες του του είχαν πει για έναν άντρα που απειλούσε το Στέμμα, όχι για μια γυναίκα. Έπειτα η προφητεία έλεγε ότι είχε έρθει για να πάρει το Στέμμα, αλλά το Στέμμα ήταν ακόμα ασφαλές στο θησαυροφυλάκιο. Όπως και να είχε όμως δε θα ανεχόταν μια τέτοια προσβολή. Η μάγισσα που στεκόταν μπροστά του ήταν περικυκλωμένη από φρουρούς και είχε μείνει να κοιτάζει το άψυχο ακέφαλο φίδι της σαν χαμένη. Οι καλεσμένοι την κοιτούσαν με δέος. Που και που τα βλέμματά τους περιφέρονταν γύρω από τον θρόνο και ο Πυρολάτρης έπιασε αρκετά αποδοκιμαστικά βλέμματα. Έπρεπε να αποκαταστήσει την τιμή του. Αγέρωχος σηκώθηκε από τη θέση του και κοίταξε βλοσυρά την μάγισσα. Άνοιξε το πουγκί που κρεμόταν από τη ζώνη του και τα δάχτυλα του χάιδεψαν το ιερό χώμα που υπήρχε μέσα του. Η γυναίκα ύψωσε το βλέμμα και τον κοίταξε αγέρωχα. Σκόπευε να του αντισταθεί. Ο Σάλαγκορν έβγαλε το χέρι από το πουγκί και έδειξε την γυναίκα. Άνοιξε την παλάμη του και, κρατώντας την στραμμένη προς το δάπεδο, άρχισε να κλείνει αργά αργά τα δάκτυλά του, σαν αρπαχτικό που αρπάζει την λεία του. Οι φρουροί γύρω από την μάγισσα άρχισαν να ζεσταίνονται. Η μάγισσα συνέχισε να κοιτά τον μάγο σα να μη συνέβαινε τίποτα. Τα δάκτυλα του Πυρολάτρη έκλεισαν κι άλλο, ενώ ψιθυριστές προσευχές έβγαιναν από τα χείλη του. Το σώμα της μάγισσας άρχισε να περιβάλλεται από καπνό, σαν κάτι να καιγόταν. Παρόλα αυτά η γυναίκα στεκόταν ακίνητη σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Μόνο στο βλέμμα της μπορούσε κανείς να διακρίνει μια αδιόρατη αλλαγή, καθώς η μάσκα της αδιαφορίας άρχισε να σπάει, αποκαλύπτοντας τον φόβο που φώλιαζε βαθιά μέσα στην ψυχή της. Τα δάκτυλα του μάγου έκλεισαν κι άλλο, λες και στο χέρι του κρατούσε τη ζωή της μάγισσας και την τσάκιζε με τη γροθιά του, κάτι που δεν ήταν εντελώς αναληθές, αφού οι καπνοί είχαν πυκνώσει, ενώ οι πρώτες φλόγες έγλυφαν τα πόδια της. Μυρωδιά καμένης σάρκας είχε αρχίσει να γεμίζει την αίθουσα, συνοδευόμενη από τις κραυγές των προσκεκλημένων που έντρομοι παρακολουθούσαν τις φλόγες να φουντώνουν γύρω από την μάγισσα, που ακόμα παρέμενε ακίνητη, σα να μην ήταν πια ολόκληρη καλυμμένη από φλόγες που κατάτρωγαν τη σάρκα της. Η μόνη κίνηση που έκανε ήταν όταν τα κόκαλά της, γυμνά πια από σάρκα, σωριάστηκαν σε έναν σωρό από στάχτες που κάπνιζε στο πάτωμα. Μόνο τότε ο Σάλαγκορν έσπασε το ξόρκι του και με το βλέμμα έψαξε τον άντρα (αν ήταν άντρας) που είχε αντισταθεί στις γητείες της χορεύτριας. Ο Λευκός Φύλακας όμως ήταν άφαντος. Η κλοπή του στέμματος "Τρέχουμε," είπε ο Αύγουστος στην Κασσάνδρα, καθώς πέταγε από πάνω του τον καταματωμένο λευκό χιτώνα του. "Τι έγινε μόλις πριν λίγο;" τον ρώτησε εκείνη ανήσυχη, "ποιος οργάνωσε την δολοφονία; Γιατί την εμπόδισες;" "Το ποιος την οργάνωσε ήταν δικιά σου δουλειά να το μάθεις," απάντησε κοφτά ο μάγος, καθώς φορούσε το πουκάμισό του και το καπέλο του, "όσο γιατί το σταμάτησα είναι απλό: επειδή το σχέδιό μας χρειάζεται τον Ρέντριχ ζωντανό." "Δηλαδή όλο αυτό δεν είναι δική μας δουλειά;" "Υποθέτω πως όχι, ούτε και δουλειά μας είναι να το ανακαλύψουμε," της απάντησε ο Αύγουστος, "απλά η αναστάτωση θα μας βοηθήσει να κερδίσουμε χρόνο. Έλα, ακολούθησέ με." Οι δύο μάγοι έτρεχαν από διάδρομο σε διάδρομο, προσπαθώντας να περάσουν απαρατήρητοι από τους ανθρώπους, καλεσμένους, φρουρούς και υπηρέτες που έτρεχαν στους διαδρόμους του παλατιού. Ο Αύγουστος, έχοντας προφανώς μελετήσει από πιο νωρίς την διαδρομή, τους οδηγούσε όλο και πιο κοντά προς κάποιο σημείο, αποφεύγοντας τις πολλές συναντήσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους που κινούνταν στον χώρο των ανακτόρων. Τελικά έφτασαν σε μια μικρή αποθήκη, λίγο πιο μακριά από το κυρίως θησαυροφυλάκιο. Η αποθήκη ήταν μικρή και σχεδόν άδεια από πράγματα. Μόνο μερικά χαλιά ήταν τυλιγμένα και τοποθετημένα όρθια στον έναν από τους τοίχους της. Ο Αύγουστος τα αγνόησε και άρχισε να εξετάζει σχολαστικά τον δυτικό τοίχο του δωματίου. Η έρευνά του δεν άργησε να αποδώσει καρπούς αφού ανακάλυψε πολύ εύκολα το κούφωμα που έψαχνε. Με μια προσεκτική κίνηση πίεσε σταθερά το τούβλο, ενεργοποιώντας έναν κρυμμένο μοχλό. Ήχος συρσίματος τους ειδοποίησε ότι κάποιο κομμάτι του τοίχου είχε αρχίσει να κινείται και πράγματι, πίσω από τα χαλιά ένα ορθογώνιο άνοιγμα, αρκετά μεγάλο για να χωράει να συρθεί μέσα του ένας άνθρωπος. "Μπαίνουμε," είπε ο Αύγουστος στην Κασσάνδρα, μετακινώντας κάποια από τα χαλιά. Πρώτος σύρθηκε στο άνοιγμα ο Αύγουστος, βάζοντας την πρακτικότητα πάνω από τους νόμους της ιπποσύνης. Η Κασσάνδρα τον ακολούθησε, φροντίζοντας να καλύψει μπαίνοντας την είσοδο με ένα από τα χαλιά. "Τώρα τι;" ψιθύρισε στον Αύγουστο. "Τώρα παίρνω το κλειδί," είπε, χωρίζοντας με αργές προσεκτικές κινήσεις το φράγμα μεταξύ του υλικού κόσμου και του Αλλού και τραβώντας από το άνοιγμα ένα μακρύ πέτρινο ωοειδές αντικείμενο. "Και ιδού!" ολοκλήρωσε δείχνοντάς της το. Η Κασσάνδρα έμεινε να κοιτάζει το σαν επιμηκημένο αυγό πέτρινο αντικείμενο με απορία. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιο κλειδί θα είχε τέτοιο σχήμα και τι ρόλο έπαιζαν τα περίεργα ρουνικά σκαλίσματα κατά μήκος της επιφάνειάς του. "Ούτε κι εγώ μπορώ να καταλάβω πώς σκεφτόταν ο Άστρακ," της απάντησε ο Αύγουστος, "και ούτε σκοπεύω να το κάνω τώρα που ο χρόνος μας πιέζει." Χωρίς άλλη κουβέντα της γύρισε την πλάτη και συνέχισε να μπουσουλάει βαθύτερα στον αεραγωγό. Η Κασσάνδρα έριξε ένα στραβωμένο βλέμμα στην πλάτη του Αύγουστου, έτριξε λίγο τα δόντια της και τον ακολούθησε: τον ήξερε τόσα χρόνια που δεν περίμενε ότι θα είχε άλλαζε τώρα. Το σύρσιμο το διαδέχτηκε σκαρφάλωμα σε έναν εξίσου στενό αεραγωγό και μετά ξανά σύρσιμο μέσα από ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα στενών διαδρόμων, κατασκευασμένων έτσι ώστε μόνο αέρας να ταξιδεύει μέσα τους. Η πορεία των δύο μάγων ολοκληρώθηκε φτάνοντας σε έναν κατακόρυφο αγωγό που τελείωνε περίπου ένα μέτρο πιο κάτω από το επίπεδο στο οποίο βρίσκονταν και φραζόταν με μια χοντρή πέτρινη σχάρα. "Εδώ είμαστε," είπε στη σύντροφό του ο Αύγουστος, "εσύ περιμένεις εδώ πάνω να σου στείλω το κλειδί για να ανοίξεις την πάνω πόρτα." "Μόνο αυτό;" τον ρώτησε εκείνη. "Ναι. Μην το θεωρείς ασήμαντο, πολλοί πέθαναν από πείνα εκεί κάτω επειδή δεν είχαν κάποιον να τους ανοίξει από πάνω." "Εσύ δεν κινδυνεύεις να πεθάνεις από πείνα, οπότε μην ανησυχείς," του απάντησε εκείνη. "Δεν είμαι τόσο σίγουρος για το τι άλλα ξόρκια μπορεί να έχουν γίνει εκεί κάτω," της απάντησε ο Αύγουστος, "μπορεί να υπάρχει και αντινεκρομαντικό φράγμα ανάμεσα στα υπόλοιπα που έχουν στηθεί εκεί κάτω." "Τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό;" τον ρώτησε η Κασσάνδρα ανήσυχη. "Κάποιες που δε θα ήθελα να μάθω," απάντησε ο Αύγουστος αρπάζοντας ένα σκοινί και το κλειδί και πέφτοντας στον κατακόρυφο αγωγό. Η σχάρα τραντάχτηκε λίγο από το βάρος του, αλλά το πάχος της και η στέρεη κατασκευή της. Ο μάγος έσκυψε πάνω από ένα άνοιγμα στο πλάι και έχωσε μέσα το κλειδί. Με έναν συρτό ήχο η σχάρα άρχισε να κινείται προς τα κάτω, επιτρέποντας στον Αύγουστο να κατέβει στην δεύτερη σχάρα, που βρισκόταν άλλο ένα μέτρο πιο κάτω, ενώ ανάμεσα στα χωρίσματά της μπορούσε να διακρίνει τα πολύχρωμα πλακάκια που κάλυπταν το πάτωμα του βασιλικού θησαυροφυλακίου. Έδεσε με προσοχή το ένα άκρο του σκοινιού στην πάνω σχάρα, το άλλο άκρο στη ζώνη του και κατέβηκε προς το επόμενο εμπόδιό του. Με μια αλληλουχία χειρονομιών και λογιών σε μια γλώσσα από αιώνες ξεχασμένης τράβηξε στο χέρι του το κλειδί, κάνοντας την πάνω σχάρα να κλείσει με κρότο. Η δεύτερη σχάρα είχε κι αυτή μια ανάλογη υποδοχή στην οποία και έβαλε το κλειδί, ανοίγοντάς την. Τώρα είχε περάσει στο τελικό στάδιο. Κρεμασμένος από το σκοινί άρχισε να κατεβαίνει σιγά σιγά προς το βάθρο πάνω στο οποίο ήταν τοποθετημένος ο θησαυρός που έπρεπε να κλέψει: το στέμμα που ο ίδιος ο Άστρακ είχε σφυρηλατήσει ως σύμβολο εξουσίας του. Εδώ ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι της αποστολής του, μιας και όλο το θησαυροφυλάκιο ήταν μια τεράστια παγίδα για όποιον δοκίμαζε να κλέψει τον πολυτιμότερο θησαυρό του Ρέμπακαλ. Το θησαυροφυλάκιο ήταν ένα σχεδόν κυβικό δωμάτιο, το πάτωμα του οποίου ήταν στρωμένο με πολύχρωμα πλακάκια, ενώ οι τοίχοι του ήταν γεμάτοι με τρύπες. Στο κέντρο του πατώματος βρισκόταν το πέτρινο βάθρο πάνω στο οποίο είχε τοποθετηθεί το στέμμα. Ακριβώς από πάνω του κρεμόταν ο επίδοξος κλέφτης του, προσπαθώντας να σταθεί στο σωστό σημείο. Η διαδικασία παραλαβής του στέμματος ήταν όχι μόνο πολύπλοκη, αλλά και τιμωρούσε το παραμικρό λάθος με θάνατο. Τέσσερις ειδικά εκπαιδευμένοι σοφοί έμπαιναν στον χώρο και κινούνταν συντονισμένα σε κάποια από τα τετράγωνα του πατώματος, υπολογισμένα με μια μυστική μαθηματική μέθοδο. Φτάνοντας στο βάθρο έπρεπε να τοποθετήσει ο καθένας το κλειδί που του αναλογούσε σε μια υποδοχή και όλοι μαζί να στρίψουν τα κλειδιά τους ώστε να απενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς προστασίας σε αυτό και έπειτα ακολουθώντας πάλι μια ειδική διαδρομή το μετέφεραν έξω από το θησαυροφυλάκιο. Με το παραμικρό λάθος ατσάλινα δόρατα πετάγονταν από τις τρύπες στους τοίχους, γεμίζοντας τον χώρο με ένα δάσος από φονικό ατσάλι. Φυσικά ο Αύγουστος ούτε μπορούσε αλλά και δεν σκόπευε να ακολουθήσει όλη αυτή τη διαδικασία. Αντίθετα έβγαλε από την τσέπη του ένα δεύτερο σκοινί, έδεσε την άκρη μια του σε θηλιά και με αργές και σταθερές κινήσεις το κατέβασε προς το στέμμα. Μόλις κατάφερε να περάσει τη θηλιά γύρω από το πολύτιμο αντικείμενο και να σφίξει αρκετά το σκοινί, ώστε να μπορέσει να σηκώσει τη βαριά λεία του, έκλεισε τα μάτια και άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες. Αυτοσυγκέντρωση. Πολλοί από τους νεότερους και πιο ταλαντούχους μάγους υποτιμούσαν τη σημασία των τεχνικών αυτών, επιζητώντας να μάθουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα ισχυρά ξόρκια. Πόσες φορές η Κασσάνδρα και ο Αύγουστος είχαν συζητήσει το θέμα αυτό, όταν η μαθητευόμενη ήθελε να περάσει απευθείας στις Υψηλές Επικλήσεις, χωρίς να έχει εντρυφήσει στα μυστικά της αυτοσυγκέντρωσης. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι το μυστικό ήταν η γνώση ξορκιών και η έμφυτη ικανότητα. Ο Αύγουστος ήταν η απόδειξη της πλάνης τους: είχε φτάσει ως εδώ χάρη στην προσπάθειά του και την εξυπνάδα του. Είχε πλέον απόλυτο έλεγχο πάνω στο κορμί του. Η στάση του διασφάλιζε ότι κανένα από τα δόρατα δε θα τον σούβλιζε. Με μια ξαφνική κίνηση τράβηξε το σκοινί που κρατούσε, αποσπώντας το βαρύ στέμμα από το βάθρο του. Αμέσως το δωμάτιο γέμισε με ατσάλινα δόρατα που σχημάτιζαν ένα περίπλοκο δίχτυ που γέμιζε τον χώρο. Ο Αύγουστος, ακίνητος ανάμεσα στα δόρατα συνέχισε να τραβάει προς το μέρος του το στέμμα, βάζοντας όλη του τη δύναμη για να τα καταφέρει. Το στέμμα βρέθηκε στα χέρια του και από εκεί σε μια τσάντα που κρεμόταν από τη ζώνη του, ακριβώς τη στιγμή που τα δόρατα άρχισαν αργά αργά να επιστρέφουν στη θέση τους. Ο μάγος, δίχως να χάσει χρόνο, άρχισε να σκαρφαλώνει προς τον αεραγωγό από τον οποίο είχε μπει, χρησιμοποιώντας τόσο το σκοινί από το οποίο κρεμόταν, όσο και τα μεταλλικά σώματα των δοράτων ως στηρίγματα. Παρά την κούρασή του έπρεπε να βιαστεί όσο περισσότερο γινόταν: όταν τα δόρατα έφταναν στις θέσεις τους, και εφόσον δεν υπήρχε οτιδήποτε πεσμένο στο πάτωμα, όπως και θα έπρεπε να είχε συμβεί, οι παγίδες θα ξαναενεργοποιούνταν μέχρι είτε το πτώμα είτε το στέμμα να έπεφτε στο πάτωμα. Το πόδι του πάτησε στον αεραγωγό τη στιγμή ακριβώς που ακούστηκε το κλικ που σήμαινε ότι η παγίδα είχε ξαναεργοποιηθεί. Ανακουφισμένος που τα κατάφερε ξεφύσηξε δυνατά, σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπό του και πήρε στα χέρια του το πέτρινο κλειδί. Η κάτω σχάρα έκλεισε. Πήρε το κλειδί στο δεξί του χέρι και ξεκίνησε να ψιθυρίζει σε μια γλώσσα από αιώνες ξεχασμένη, ενώ γύρω από το δεξί χέρι του το φράγμα μεταξύ του χώρου και αυτού που βρισκόταν ανάμεσα στους χώρους άρχισε να σπάει. Τα χέρια ενός από τους κατοίκους του χώρου εκείνου, ενός που χρωστούσε την ελευθερία του στον Αύγουστο, πήραν το αντικείμενο και το μετέφεραν μέσα από τη διάστασή τους, στον χώρο που βρισκόταν η Κασσάνδρα. Σε λιγότερο από ένα λεπτό η πάνω σχάρα ήταν ανοιχτή. "Τα κατάφερες βλέπω," του είπε η Κασσάνδρα, μη μπορώντας να κρύψει το χαμόγελό της, μόλις ο Αύγουστος ανέβηκε στο πάνω επίπεδο. "Ναι," είπε εκείνος ουδέτερα, "πάμε όμως τώρα, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα." Οι δύο μάγοι ακολούθησαν την αντίθετη διαδρομή μέσα στους στενούς αεραγωγούς, φτάνοντας τελικά στην είσοδο από την οποία μπήκαν. "Ως εδώ όλα πήγαν καλά όμως," παρατήρησε η Κασσάνδρα βγαίνοντας από το άνοιγμα. "Ακριβώς αγαπητή μου," της απάντησε ο Αλέξανδρος Ταρέν, σημαδεύοντάς της με ένα πιστόλι. Δίπλα του στεκόταν ανήμπορος να αντιδράσει ο Γουλιέλμος Ντεκάρ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted July 7, 2006 Share Posted July 7, 2006 Μάλιστα, κι άλλος προς ψήσιμο υποψιάζομαι, καλό nihilio πολύ καλό. Άντε να δούμε και την συνέχεια. Λες να την γλιτώσει ο κακομοίρης ο Γουλιέλμος; Αλλά μάλλον για τα ψάρια θα πάει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted July 9, 2006 Share Posted July 9, 2006 "Η σχάρα τραντάχτηκε λίγο από το βάρος του, αλλά το πάχος της και η στέρεη κατασκευή της. " << Κάτι στους αεραγωγούς, και στο αντιτρομοκρατικό, ε, αντινεκρομαντικό φράγμα, μού θύμησε ποιο πολύ απ'ότι έπρεπε τα campaigns μου . Πιο κλασσικό αυτό το κεφάλαιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 9, 2006 Author Share Posted July 9, 2006 E ναι, τα campaigns σου (και ειδικά τα dungeons) είναι σημαντική επιροή στο να γράψω κάτι που έχει να κάνει με σαδιστική παγίδα-γρίφο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 11, 2006 Author Share Posted July 11, 2006 Ο Σάλαγκορν βάδιζε ανήσυχος στους γεμάτους κόσμο διαδρόμους, προσπαθώντας να διαλευκάνει τον γρίφο των σημερινών γεγονότων. Ήξερε ότι στην απάντηση θα βοηθούσε πολύ ο σωματοφύλακας από το Λάχαντρος που είχε αποτρέψει τη δολοφονία, αρκεί πρώτα να τον έβρισκε. Αγνοώντας τους υπόλοιπους ανθρώπους που κινούνταν δίπλα του ακολουθούσε μια αόριστη πορεία που δεν έδειχνε να οδηγεί προς κάποιο συγκεκριμένο μέρος, όμως βαθιά μέσα του ένιωθε ότι έπρεπε να ακολουθήσει την διαδρομή αυτή για να βγάλει άκρη. Όταν έφτασε στο σκοτεινό διάδρομο ήξερε ότι είχε ολοκληρώσει τον δρόμο του. Καλωσήρθες, του ψιθύρισε το σκοτάδι. "Ποιος είσαι;" ρώτησε χωρίς ίχνος φόβου στη φωνή του. Ένας φίλος. "Τι θες;" Το καλό σου. Εσένα... και του στέμματος. "Τι γίνεται απόψε;" Ένας κλέφτης μιαίνει με τα χέρια του αυτό που προστατεύεις. Ο μάγος έκανε να τρέξει προς το θησαυροφυλάκιο. Όχι, όχι προς τα εκεί. Δε θα τον προλάβεις. Περίμενέ τον έξω από τα τείχη. Στον δρόμο προς τα βουνά του Ντρος. Εκεί θα πρέπει να κάνεις το καθήκον σου. Ο μάγος άναψε στο χέρι του μια φλόγα, διώχνοντας το κάλυμμα του σκοταδιού. Στον διάδρομο δεν υπήρχε απολύτως τίποτα. Απόδραση μέσα στη νύχτα "Ποιος είσαι;" ρώτησε τον Αύγουστο ο Αλέξανδρος Ταρέν, σημαδεύοντάς τον με το πιστόλι. "Με ξέρουν ως Αύγουστο Μπρόντλεϋ," αποκρίθηκε εκείνος. Ο πρεσβευτής από το Κουράγκ κάγχασε δυνατά. "Ωραίο ανέκδοτο φίλε μου. Όλοι όμως ξέρουν ότι ο Αύγουστος Μπρόντλεϋ είναι ένας μύθος." "Ο μάγος που ξεγέλασε τον θάνατο," συνέχισε γελώντας, "όλοι τον έχουν δει κάπου και, αν οι μισές ιστορίες είναι αληθινές, έχει πεθάνει σε τουλάχιστον είκοσι διαφορετικά μέρη." "Δώδεκα," αποκρίθηκε ο Αύγουστος, "αν συνυπολογίσουμε τα μέρη στα οποία δεν υπήρχαν μάρτυρες." "Δε με πείθεις," απάντησε ο Ταρέν. "Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι η μάχη με το Κρεμπόν ήταν εντυπωσιακή. Το ίδιο και η λαβή στον αγροίκο στο τραπέζι." "Βλέπω τα κατορθώματά μου έγιναν γνωστά," αποκρίθηκε ο Αύγουστος, ενώ η Κασσάνδρα τον κοίταζε με δυσπιστία. "Όμως με αιχμαλώτισες και η Αδελφότητα του Μαύρου Χεριού θα είναι περήφανη για εσένα." Στο πρόσωπο του Ταρέν φάνηκε μια στιγμιαία έκφραση έκπληξης. "Ποιος άλλος θα φόραγε τα τελετουργικά γάντια συνέχεια, πέρα από κάποιον που θέλει να κρύψει το κάψιμο από το Μαύρο Δακτυλίδι," του εξήγησε. "Είσαι πραγματικά καλός," τον παίνεψε ο Κουραγκιανός, "αλλά όχι αρκετά." "Πράγματι, έκλεψα ένα στέμμα μόνο," παραδέχτηκε ο Αύγουστος. "Α ναι, και πριν μισή ώρα σε εμπόδισα να το πάρεις." Ο πρεσβευτής, ο Γουλιέλμος και η Κασσάνδρα έμειναν να κοιτάζουν αμίλητοι τον Αύγουστο. "Μα φυσικά," είπε ο μάγος με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, "όλα ταιριάζουν, δε νομίζετε κύριε Ταρέν; Ένα μέλος της αδελφότητάς σας γοητεύει με τη ματιά του την πριγκίπισσα, ενώ με την βοήθεια του πρωθυπουργού ετοιμάζουν τη δολοφονία του βασιλιά με τέτοιον τρόπο ώστε να φανεί ότι την έκανε μια αποικία που ετοιμάζει εξέγερση. Πολύ βολικό." Ο Ταρέν χαμογέλασε. "Είστε πράγματι καλός." "Μπορεί ο Αύγουστος Μπρόντλεϋ να είναι ένας θρύλος, αλλά νομίζω ότι έχω την ικανότητα που μου επιτρέπει να οικειοποιηθώ αυτό το όνομα." "Κι εγώ την ευκαιρία να διηγηθώ πώς σκότωσα τον Αύγουστο Μπρόντλεϋ," είπε ο Κουραγκιανός, σπρώχνοντας στο πλάι τον Γουλιέλμο Ντεκάρ και σημαδεύοντας τον Αύγουστο με το πιστόλι του. Μπαμ! Το πιστόλι του Αλέξανδρου Ταρέν τινάχτηκε από το χέρι του, ενώ η κάνη από το πιστόλι που ήταν κρυμμένο στο μανίκι του Αύγουστου κάπνιζε. "Μάλλον όχι," απάντησε ο Αύγουστος, πλησιάζοντας τον αντίπαλό του. "Σταμάτα!" πρόσταξε ο Ταρέν, κοιτάζοντας τον στα μάτια. "Τα κολπάκια σου δεν πιάνουν σε αληθινούς μάγους, απατεώνα," του είπε ο Αύγουστος με περιφρόνηση. "Η Αδελφότητά σου δεν έχει μάθει ακόμα την δύναμη της πραγματικής μαγείας." "Σταμάτα!" "Νόμιζα ότι τους την είχα διδάξει πριν οχτώ χρόνια. Φαίνεται δεν τη δίδαξαν στη νεότερη γενιά. Και δε μου αρέσει να με διακόπτουν! Γονάτισε τώρα!" Ο Αλέξανδρος Ταρέν με τρόμο διαπίστωσε ότι τα γόνατά του είχαν αποκτήσει δική τους θέληση και υπάκουαν στις προσταγές του μάγου. "Έτσι μπράβο. Φυσιολογικά θα σε είχα σκοτώσει, αλλά θέλω κάποιον να στείλει τα χαιρετίσματά μου στον Δημήτριο Μαρτέν." "Πώς;…" "Είμαστε παλιοί γνωστοί εγώ, η κυρία," είπε ο Αύγουστος δείχνοντας την Κασσάνδρα "και το αφεντικό σου. Πες του ότι ο Αύγουστος και η Κασσάνδρα του στέλνουν χαιρετίσματα." Και με μια δυνατή κλωτσιά στο πρόσωπο έριξε τον πρεσβευτή λιπόθυμο. "Γουλιέλμε," απευθύνθηκε ο μάγος στον Ντεκάρ, "τρέξε στον Ρέντριχ και εξήγησέ του τι φωλιά από οχιές έχει στο πλευρό του. Και πες του ότι επέστρεψα από τον τάφο για να προστατέψω το στέμμα του ή κάτι τέτοιο." Και δίχως να περιμένει απάντηση από τον πρεσβευτή άρπαξε την Κασσάνδρα από το χέρι και άρχισαν να τρέχουν μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους. Ο Σαντάρ είχε ξαπλώσει στα άχυρα του στάβλου, όταν άκουσε τις φωνές. "Και πώς κατάφερες να τον υπνωτίσεις;" ρώτησε η γυναικεία. "Τίποτα το τρομερό. Είχε ανοίξει τον δεσμό ο ίδιος, εγώ απλά αντέστρεψα την ενέργεια. Το μυστικό είναι στο να μάθεις να χειρίζεσαι την ροή της ενέργειας, όχι τα ξόρκια αυτά καθαυτά," απάντησε η αντρική. Ο σταβλίτης σηκώθηκε όσο πιο ήσυχα μπορούσε από το στρώμα του και προσεκτικά σκυμμένος πλησίασε σε μια γωνία. Από εκεί είδε έναν άντρα και μια γυναίκα να σελώνουν δύο άλογα. "Σταματήστε!" φώναξε βγαίνοντας απότομα από την κρυψώνα του. Την επόμενη στιγμή ο άντρας βρισκόταν μπροστά του και με μια κλωτσιά τον έστειλε αναίσθητο στο χώμα. Ο Αύγουστος και η Κασσάνδρα μόλις είχαν βγει από τα τείχη της πόλης μόλις σήμανε ο συναγερμός. Δίχως δεύτερη σκέψη σπιρούνισαν τα άτια τους και κατευθύνθηκαν προς τα βουνά του Ντρος, όπως είχε προβλέψει η φωνή στο σκοτάδι. Δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά, όταν έφιπποι στρατιώτες άρχισαν να ξεχύνονται από τις πύλες της πόλης και να τους καταδιώκουν. Ο Αύγουστος ξεκίνησε μια μακρόσυρτη προσευχή. "Θέλω να δω το φεγγάρι να μαυρίζει από τα βέλη σας," ακούστηκε από μακριά το βροντερό πρόσταγμα ενός αξιωματικού, καθώς οι καβαλάρηδες ετοίμαζαν τα τόξα τους. Και το φεγγάρι μαύρισε, καθώς κάθε είδους όρνια άρχισαν να μαζεύονται στον ουρανό. Τα κραξίματά τους συμπλήρωναν αρμονικά την προσευχή του Αυγούστου στον Κζάτλ'Ριχτντρ, τον Θεό των Ορνέων. Και με την τελευταία συλλαβή της προσευχής του, το μαύρο σμήνος ξεχύθηκε προς το έδαφος. Τα βέλη δεν πρόλαβαν ποτέ να εκτοξευθούν, καθώς άλογα και αναβάτες βρέθηκαν να πνίγονται από ένα παλιρροϊκό κύμα από μαύρα φτερά και ράμφη. Στον πανικό που ακολούθησε οι δύο μάγοι είχαν την ευκαιρία να απομακρυνθούν. "Νομίζω ότι από εδώ και μπρος έχουμε εύκολο δρόμο," σχολίασε η Κασσάνδρα. "Μην παίρνεις όρκο, πόρνη," είπε η βροντερή φωνή του Σάλαγκορν, καθώς οι πρώτες φλόγες άναψαν γύρω του. "Ακόμα δεν έχεις ξεπεράσει την Φλόγα της Δικαιοσύνης, κλέφτη," συνέχισε, καθώς κατακόκκινες γλώσσες φωτιάς κάλυψαν το κορμί του. "Δεν έπρεπε ποτέ να απλώσεις το χέρι σου στο Στέμμα!" ολοκλήρωσε ο διάπυρος Πυρολάτρης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted July 12, 2006 Share Posted July 12, 2006 Πυροσβεστήρα κανείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted July 15, 2006 Share Posted July 15, 2006 Άτιμε συγγραφέα.... ένα έχω να σου πω μόνο: ξέρεις που είμαι και ναι! έχει internet καφέ κι εσύ δεν έχεις ανεβάσει ακόμα συνέχεια... αργκκ... Τα ονόματα σου συνεχίζω να τα μισώ αλλά η ιστορία είναι... τι να σου πω τώρα? δε σου λέω τίποτα να μάθεις να μη βρίσκω συνέχεια Θα στα πω όλα άμα γυρίσω. Φιλάκια σας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 21, 2006 Author Share Posted July 21, 2006 Σύμφωνα με περισσότερες από μία πηγές, ο βασιλιάς Άστρακ του Ρέμπακαλ σφυρηλάτησε το στέμμα του ως σύμβολο της υποταγής των θεών της ερήμου στον εκάστοτε βασιλιά του κράτους του. Για αυτό και το στέμμα έχει τόσο μεγάλη σημασία για τους κατοίκους του κράτους αυτού Από την Απόκρυφη Εγκυκλοπαίδεια Το φλεγόμενο στέμμα "Μείνε πίσω, θα το αναλάβω εγώ," είπε στην Κασσάνδρα ο Αύγουστος. "Όλο αυτό κάνω σήμερα," απάντησε μουτρωμένη εκείνη, αν και δεν καιγόταν να τα βάλει με το φλεγόμενο Πυρολάτρη που στεκόταν απέναντί τους. "Μπορούμε να λύσουμε ειρηνικά το όλο θέμα," είπε διπλωματικά ο Αύγουστος στον Σάλαγκορν. "Δεν έχουμε τίποτα να πούμε, μάγε! Μόνο ο θάνατός σου θα ξεπλύνει το έγκλημά σου," βρυχήθηκε η φλεγόμενη μορφή του μάγου της αυλής. Και δίχως άλλη κουβέντα ένα πύρινο μαστίγιο εκτοξεύτηκε προς το σημείο στο οποίο βρισκόταν ο Αύγουστος. Εκείνος, έτοιμος, τινάχτηκε προς τα πίσω, αποφεύγοντας στο τσακ την επίθεση του αντιπάλου του. Στο στόμα του σχηματίζονταν οι πρώτες συλλαβές ενός ξορκιού προστασίας από φωτιά. Η δεύτερη επίθεση του Σάλαγκορν ακολούθησε δευτερόλεπτα αργότερα, ενώ ο Αύγουστος μόλις είχε ολοκληρώσει το προστατευτικό ξόρκι. Η φωτιά χτύπησε στον κώνο προστασίας που περιέβαλε τον μάγο, σταμάτησε και τυλίχτηκε γύρω του, γλύφοντας την αόρατη επιφάνειά του, ψάχνοντας για ένα άνοιγμα. Στο εσωτερικό του ο Αύγουστος ίδρωνε από την προσπάθειά του να κρατήσει το φράγμα, μια προσπάθεια που γινόταν όλο και πιο δύσκολη, καθώς η φλόγα έδειχνε να τρωει σιγά σιγά το αόρατο εμπόδιο που είχε συναντήσει. Εξειδικευμένοι μάγοι, σκέφτηκε ο Αύγουστος, μπορεί να μην ξέρουν τίποτα από διαπραγματεύσεις με δαίμονες, αλλά όταν πρόκειται για το στοιχείο τους δεν τους πιάνει κανείς! Η φλόγα του Πυρολάτρη έσβησε τελικά και ο Αύγουστος έριξε το φράγμα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δε θα μπορούσε να αντέξει άλλη μια επίθεση. Έπρεπε να περάσει στην αντεπίθεση. Το δεξί του χέρι, σφιγμένο σε γροθιά σημάδευε τον αντίπαλό του. Ο δείκτης και το μικρό του δάχτυλο έφτασαν πίσω μέχρι τον καρπό του, πιέζοντας δύο μικροσκοπικές σκανδάλες που κρύβονταν μέσα από το μανίκι του. Ο μύλος του μικροσκοπικού περίστροφου που κρυβόταν σε αυτό γύρισε, φέρνοντας την τελευταία σφαίρα του μπροστά στην κάνη. Ο κόκορας του όπλου όπλισε. Με τον μέσο του ο Αύγουστος πίεσε μια τρίτη σκανδάλη, ανάμεσα στις άλλες δύο, ελευθερώνοντας τον κόκορα. Με ένα δυνατό μπαμ η τελευταία σφαίρα έφυγε από την κάνη και κατευθύνθηκε σφυρίζοντας προς τον φλεγόμενο στόχο της και τελικά βυθίστηκε στην λαμπαδιασμένη μορφή του Πυρολάτρη. Ο Σάλαγκορν στεκόταν ακόμα όρθιος. "Νομίζεις ότι ένα μικρό κομμάτι μέταλλο δε θα έλιωνε από την Ιερή Φωτιά;" ρώτησε τον Αύγουστο. "Για να πω την αλήθεια το νόμιζα," απάντησε ο Αύγουστος, κοιτάζοντας πίσω του, ψάχνοντας απεγνωσμένα για μια διέξοδο. Αυτό που είδε κάθε άλλο παρά καθησυχαστικό ήταν: μια εικοσάδα ιππείς κάλπαζαν προς το μέρος τους με επικεφαλής τους τον ίδιο τον Ρέντριχ, ενώ ανάμεσά τους βρισκόταν δεμένος και ο Γουλιέλμος Ντεκάρ. "Μην κινηθεί κανείς!" διέταξε ο πληθωρικός βασιλιάς, καθώς οι ιππείς τέντωναν τα τόξα τους. Και οι τρεις μάγοι υπάκουσαν στην διαταγή του, η Κασσάνδρα ψάχνοντας με το βλέμμα για κάποιον τρόπο να αποδράσει, ο Αύγουστος ακίνητος σαν άγαλμα και ο Σάλαγκορν ακόμα τυλιγμένος από τις φλόγες του. Ο ουρανός είχε αρχίσει να παίρνει το ροδαλό χρώμα της αυγής. Οι ιππείς έφτασαν και ξεπέζεψαν, σημαδεύοντας ακόμα με τα τόξα τους τους μάγους, ενώ ο Ρέντριχ όρμησε προς το μέρος της Κασσάνδρας, αρπάζοντάς την από το αριστερό της χέρι και τραβώντας την προς το μέρος της. "Παλιοβρόμα…" μούγκρισε, αλλά τα λόγια του κόπηκαν στη μέση, καθώς η Κασσάνδρα κινήθηκε μαζί με τη λαβή του και βρέθηκε πίσω του με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, ενώ το δεξί της χέρι σταμάτησε λίγο πιο κάτω από το λαιμό του βασιλιά, κρατώντας ένα στιλέτο που είχε υλοποιηθεί από το Αλλού. "Σταματήστε!" φώναξε, "αλλιώς θα ψάχνετε για διάδοχο!" Οι φρουροί κατέβασαν τα τόξα τους, ο Σάλαγκορν όμως δεν έσβησε τις φλόγες του. "Μην ξεχνάτε ότι έχουμε τον προδότη σας," μούγκρισε ο Ρέντριχ, δείχνοντας τον Γουλιέλμο, που κοίταζε τον Αύγουστο με ένα λυπημένο βλέμμα σα να του έλεγε 'συγνώμη, προσπάθησα'. "Αν δε με αφήσεις τώρα θα πεθάνει!" "Μόνο ένας ηλίθιος θα έκανε μια τέτοια απειλή," απάντησε η Κασσάνδρα με ένα πλατύ χαμόγελο κακίας, "ένα πιόνι για τον βασιλιά." Ο Γουλιέλμος ξεροκατάπιε, ενώ ο Ρέντριχ κοκκίνισε από το θυμό του. "Τώρα εγώ, ο Αύγουστος Μπρόντλεϋ και ο Γουλιέλμος Ντεκάρ," συνέχισε η Κασσάνδρα, "θα φύγουμε μαζί με τ…ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!". Με μια κραυγή πόνου έσπρωξε στην άκρη τον Ρέντριχ και άφησε το στιλέτο να πέσει από το καμένο χέρι της: απέναντί της ο Σάλαγκορν, καλυμμένος από φλόγες, την κοιτούσε. Η βολή του την είχε πετύχει. "Ηλίθιε, κόντεψες να με κάψεις!" φώναξε στον Σάλαγκορν ο Ρέντριχ καθώς δύο φρουροί τον σήκωναν από την άμμο. "Τι σου ήρθε και πέταξες τις φλόγες σου τόσο κοντά μου!" "Σκάσε ανόητε," φώναξε ο Πυρολάτρης, "αυτοί οι δύο είναι δική μου υπόθεση." Η Κασσάνδρα μπορούσε να φανταστεί το ψυχωτικό χαμόγελο και την τρέλα που έκαιγε στα μάτια πίσω από το πέπλο που δημιουργούσαν οι φλόγες του. "Ρέντριχ," φώναξε ο Αύγουστος, "αν θες το στέμμα σου μάζεψε τον μάγο σου και άσε μας να φύγουμε." "Δεν είσαι σε θέση να διαπραγματεύεσαι, σπορά των Λάκκων," ούρλιαξε ο βασιλιάς. "Σάλαγκορν, κάψε τον!" Κάποιος έπρεπε να εξηγήσει στον Ρέντριχ ότι δεν ήταν πια σε θέση να διατάζει τον εκτός ελέγχου μάγο του, κανείς όμως δεν μπορούσε να μιλήσει: η Κασσάνδρα κρατούσε το καμένο χέρι της βγάζοντας αναφιλητά πόνου, ο Γουλιέλμος Ντεκάρ και οι φρουροί κοίταζαν αμίλητοι τις φλόγες να υψώνονται περήφανα, φτιάχνοντας μια κολώνα ύψους δυόμισι μέτρων και ο Αύγουστος προσπαθούσε να αποφύγει τις φλόγες. Με ένα πλάγιο βήμα απέφυγε μια μπάλα φωτιάς, με άλλο ένα ένα πύρινο μαστίγιο, με ένα πισωπάτημα άλλο ένα. "Σάλαγκορν, αν συνεχίσεις έτσι θα καταστρέψεις το Στέμμα!" προειδοποίησε ο μάγος. "Πρώτα όμως θα καταστρέψω εσένα," κάγχασε ο Πυρολάτρης, στέλνοντας άλλο ένα μαστίγιο φωτιάς προς τον Αύγουστο. Εκείνος πήδηξε, αποφεύγοντας μια χαμηλή σαρωτική επίθεση, δεν ήταν όμως αρκετά γρήγορος για να αποφύγει το πλοκάμι που τυλίχτηκε γύρω από το χέρι του. Ο Αύγουστος και η Κασσάνδρα ούρλιαξαν ταυτόχρονα, καθώς το έγκαυμα που έσβηνε από το χέρι του πρώτου χαραζόταν με οδυνηρούς πόνους στο χέρι της δεύτερης. Δε μου αφήνεις άλλη επιλογή, είπε ο Αύγουστος από μέσα του, από τα χείλη του όμως έβγαιναν άλλα λόγια: Ιμπιντ αχ-ρααζίρ. Τζρντχτντ αλ-τρντρζντγκν. Το στέμμα είχε βγει από το σάκο του και τώρα βρισκόταν στα χέρια του. Ιμπνχτ! Πέταξε το στέμμα μπροστά. Το ξόρκι δεν του επέτρεψε να πέσει, αντίθετα το έστειλε με ταχύτητα προς τον φλεγόμενο Πυρολάτρη. Ο Ρέντριχ ούρλιαξε! Ο Σάλαγκορν κάγχαζε. Το γέλιο του ήταν το γέλιο κάποιου που το τελευταίο νήμα που τον συνέδεε με την λογική είχε σπάσει. Το στέμμα χτύπησε τις φλόγες. Βυθίστηκε μέσα τους. Ο Σάλαγκορν συνέχισε να καγχάζει. Δέκα κιλά λιωμένο χρυσάφι τον χτύπησαν στο στομάχι. Για μια στιγμή το γέλιο του κόπηκε. Για μια στιγμή έχασε τη συγκέντρωσή του. Για μια στιγμή ούρλιαξε από τον πόνο. Την επόμενη η φλόγα γύρω του δυνάμωσε. Ήταν πλέον μια κόλαση λευκής φλόγας που έκαιγε γύρω από την λιγνή φιγούρα το άντρα. Γύρω της η άμμος είχε αρχίσει να γίνεται γυαλί από τη ζέστη. "Ελάτε, βοηθήστε με!" φώναζε στον αέρα ο Αύγουστος, απελευθερώνοντας για πρώτη φορά από τότε που πάτησε το πόδι του στο Ρέμπακαλ τη δύναμη που είχε μέσα του. "Σας ελευθέρωσα! Μου το χρωστάτε!" Όλοι όσοι παρακολουθούσαν τη σκηνή είχαν ανατριχιάσει παρά την αφόρητη ζέστη, βλέποντας τη σύγκρουση των δύο μάγων. Η φλόγα του Σάλαγκορν είχε ξεπεράσει τα τέσσερα μέτρα σε ύψος και έκαιγε λευκή, έτοιμη να απανθρακώσει το κορμί του Αύγουστου Μπρόντλεϋ. Η γη άρχισε να σείεται. Η άμμος πίσω από τον Πυρολάτρη άρχισε να σηκώνεται σαν παλιρροϊκό κύμα, σαν το στόμα ενός τερατώδους πλάσματος. Ο Σάλαγκορν κατέβασε τα χέρια του, δείχνοντας προς τον Αύγουστο. Την επόμενη ακριβώς στιγμή η άμμος έπεσε πάνω του, καταπίνοντας τον, τραβώντας τον μέσα της, προς τα κάτω, ενώ η φλόγα του πνιγόταν από την έλλειψη αέρα. Ένα λεπτό μετά όλα ήταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ο Αύγουστος Μπρόντλεϋ γύρισε και κοίταξε τον Ρέντριχ. Στεκόταν αμίλητος, όπως και οι υπόλοιποι, κατάπληκτος από την επίδειξη μαγείας που μόλις είχε παρακολουθήσει. "Σε είχα προειδοποιήσει Ρέντριχ," είπε ο Αύγουστος πλησιάζοντας τον αμίλητο βασιλιά. "Σταματήστε τον," ψέλλισε ο Ρέντριχ στους φρουρούς τους, πισωπατώντας, ενώ ένιωθε τα πόδια του να λυγίζουν από τον φόβο. Ο Αύγουστος κοίταξε τους φρουρούς που είχαν στρέψει τα τόξα τους προς το μέρος του. "Είστε σίγουροι;" τους ρώτησε με ένα στραβό χαμόγελο. Έντρομοι αυτοί πέταξαν τα όπλα τους στο χώμα και έτρεξαν μακριά. "Δειλοί, είναι απλά…" τους φώναξε ο βασιλιάς τους, "… κάποιος που γνωρίζεις," τον διέκοψε ο Αύγουστος και έβγαλε το καπέλο του. "Εσύ!" είπε ο Ρέντριχ έχοντας παραλύσει από τον φόβο του. "Ναι, εγώ," απάντησε ο Αύγουστος, πιάνοντας το κάτωχρο μέτωπο του παχύσαρκου ηγέτη. "Γύρισα από τον τάφο μου για να σου πω κάποια πράγματα. Και πρώτα από όλα ότι ένα μεγάλο άδικο σε βαραίνει: η συμπεριφορά σου απέναντι σε αυτόν εδώ," είπε δείχνοντας τον Γουλιέλμο Ντεκάρ "και τον λαό του. Θα φροντίσεις να λύσεις τα προβλήματα με τους πειρατές και ότι άλλο πρόβλημα υπάρχει στις σχέσεις του Ρέμπακαλ με το Λάχαντρος." "Μ-μάλιστα" απάντησε τρομοκρατημένος ο Ρέντριχ, καθώς προσπαθούσε να απομακρυνθεί από τον μάγο. "Δεν τελείωσα ακόμα! Στο πλευρό σου έχεις ένα φαρμακερό φίδι. Μιλάω για τον πρωθυπουργό σου που πούλησε το στέμμα σου στο Κουράγκ. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να στείλεις το κεφάλι του δώρο στα αφεντικά του, παρέα με τον αντιπρόσωπό τους, που είχε το θράσος να μαγέψει την αδερφή σου." Η χλωμάδα του Ρέντριχ έσπασε, καθώς ο θυμός του επανέφερε το κόκκινο χρώμα στο πρόσωπό του. "Θα φροντίσω για αυτό," γρύλισε μέσα από τα δόντια του. "Τρίτον: θα φροντίσεις για την κατάσταση στη Σουόρ και τις άλλες αποικίες. Θα ακούσεις τα αιτήματα των αντιπροσώπων τους και θα πράξεις ανάλογα." "Μα…" πήγε να διαμαρτυρηθεί ο Ρέντριχ. "Κάνε αυτό που σου λέω και θα γλιτώσεις από πολλά προβλήματα!" τον έκοψε ο μάγος. "Και συνεχίζοντας: και οι τρεις μας," είπε δείχνοντας την Κασσάνδρα και τον Ντεκάρ, "θα λάβουμε πλήρη αμνηστία για όσα έγιναν σήμερα. Επιπρόσθετα ο Γουλιέλμος Ντεκάρ θα τιμηθεί ως ήρωας επειδή εμπόδισε τη δολοφονία σου και κανείς δε θα τολμήσει να πειράξει τρίχα από τα μαλλιά του. Κατάλαβες;" Ο Ρέντριχ απλά ένευσε καταφατικά. "Και τέλος επικοινώνησε με αυτόν εδώ τον αξιόλογο άνδρα," είπε δίνοντάς του ένα χαρτί με μια διεύθυνση γραμμένη πάνω του, "και πρόσφερέ του ότι χρειάζεται για να φτιάξει την σχολή του. Πίστεψέ με, με τη νέα κατάσταση, θα χρειαστούν στο κράτος σας οι απόφοιτοί της. Επίσης δε θα ήταν κακή ιδέα να του προσφέρετε τη θέση του μάγου της αυλής." "Θα το φροντίσω," είπε κομπιάζοντας ο Ρέντριχ, έτοιμος να καταρρεύσει. Ο Αύγουστος τον άφησε και του γύρισε την πλάτη. "Και κάτι ακόμα," είπε ο μάγος πάνω από τον ώμο του, "αν οτιδήποτε από τα όσα συμφωνήσαμε δε γίνει θα επιστρέψω, και τότε ότι έπαθε σήμερα ο μάγος σου δε θα είναι τίποτα μπροστά στα όσα θα πάθεις εσύ." Ο Ρέντριχ ξεροκατάπιε και σωριάστηκε ζαλισμένος στο έδαφος. "Κύριε Ντεκάρ," είπε ο Αύγουστος στον Γουλιέλμο, "χάρηκα πολύ για την συνεργασία. Καλή σας τύχη από εδώ και πέρα." "Παρομοίως κύριε Μπρόντλεϋ," τον αποχαιρέτησε ο διπλωμάτης, καθώς αγκομαχούσε προσπαθώντας να σηκώσει τον υπέρβαρο βασιλιά από την άμμο. "Λοιπόν Ιλένια, ώρα να πηγαίνουμε," είπε στην Κασσάνδρα. Η κατάσκοπος δεν απάντησε, αλλά τον άφησε να της δέσει το καμένο χέρι και να τη βοηθήσει να ανέβει στο άλογό της. Σύντομα οι δυο τους είχαν απομακρυνθεί από τον διπλωμάτη και τον βασιλιά που αλληλοστηρίζονταν για να φτάσουν στα άλογά τους και με χαλαρό καλπασμό κατευθύνονταν προς τα βουνά ενώ ο ήλιος ανάτελλε. "Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν," είπε η Κασσάνδρα στον Αύγουστο με ένα κουρασμένο χαμόγελο. "Όχι ακριβώς," την πληροφόρησε ο Αύγουστος. "έχουμε μια ακόμα συνάντηση. Μπορείτε να βγείτε από τις σκιές σας τώρα," είπε σε έναν αόρατο συνομιλητή που στεκόταν στη σκιά ενός μεγάλου βράχου λίγο πιο πέρα. Και πράγματι, οι σκιές στο σημείο εκείνο άνοιξαν και από μέσα τους βγήκε ο Μαύρος Άντρας. Όταν το στέμμα το αιώνιο λιώσει στου μάγου τη φωτιά τότε θα είναι κι αρχή του Τέλους του μεγάλου Και σαν της φλόγας η πηγή Ξανά τους ουρανούς φωτίσει Τότε θα έρθει η στιγμή Που η σάλπιγγα θα ηχήσει Και τότε ο Μέγας ο Σοφός Στων αιώνων τη ζυγαριά Τις δυο φωτιές ζυγίζει Μα και στις δυο η καταστροφή του Κόσμου περιμένει. - Η προφητεία της Φωτιάς Ο Μαύρος Άντρας "Τα συγχαρητήριά μου κύριε Μπρόντλεϋ, τα καταφέρατε περίφημα," είπε ο Μαύρος Άντρας με τον γνωστό χλευαστικό τόνο της φωνής του, "ομολογώ ότι σας είχα υποτιμήσει. Τολμώ να πω ότι πλησιάζετε τις δικές μου ικανότητες." "Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια," είπε επίσης ειρωνικά ο Αύγουστος, "απλά εκτέλεσα την αποστολή μου." "Και ας μη μου τα είχατε πει όλα για αυτή," συμπλήρωσε. "Καταλαβαίνετε νομίζω τη σημασία που είχε η απόλυτη μυστικότητα στην αποστολή σας," είπε ο Άντρας. "Μα και βέβαια," απάντησε ο Αύγουστος, "το αφεντικό σας ήθελε ψυχές και μια μαζική καταστροφή θα του έφερνε πολλές. Για αυτό θέτοντας σε κίνηση μια αρχαία προφητεία που θα επέφερε μια τεράστια καταστροφή θα επιτυγχάνατε τον σκοπό σας. Αλλά βέβαια μπορεί πάντα κάποιος ανόητος που θα το γνώριζε να ήθελε να σας σταματήσει." "Και τι πιο ταιριαστό από το να το κάνει το άτομο χάρη στο οποίο η προφητεία επανήλθε στο φως," συμπλήρωσε ο Μαύρος Άντρας. "Ξέρετε φυσικά ότι είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι είχατε προσπαθήσει να κλέψετε το Στέμμα για να εμποδίσετε την προφητεία να εκπληρωθεί." Η Κασσάνδρα κοίταζε όλη αυτή την ώρα την στιχομυθία με απορία. "Αλήθεια Αύγουστε;" τον ρώτησε. "Οι φήμες είναι φήμες," είπε αόριστα εκείνος, αγνοώντας την Κασσάνδρα. "Ναι," απάντησε ο Μαύρος Άντρας, "και εγώ δεν την πίστεψα ποτέ αυτή τη φήμη. Απλά χρησιμοποίησα κάποιον που είχε πάρει το Στέμμα και είχε συλληφθεί μια φορά για να το ξανακάνει, περιμένοντας ανάλογα αποτελέσματα. Μετά φρόντισα να συναντήσει μπροστά του το κατάλληλο άτομο για να έχουμε μια θερμή κατάληξη ανάλογη αυτής που ζήσαμε. Και πραγματικά εντυπωσιάστηκα με την έκκλησή σας για βοήθεια στους θεούς της ερήμου που ελευθερώσατε καταστρέφοντας το στέμμα. Ήταν πολύ έξυπνη κίνηση." "Μόνο πως το άτομο που ήταν να κάνει τη δουλειά δεν πέθανε," συμπλήρωσε ο Αύγουστος, "αλλά στέκεται απέναντί σας και ίσως δεν είναι πολύ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα." "Πράγματι," απάντησε ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, βγάζοντας το καπέλο του. Στο μέτωπό του βρισκόταν η σφραγίδα του Κάλαχραντ. "Σας βγάζω το καπέλο," σχολίασε ο Αύγουστος. "Φαντάζομαι ότι ήδη έχετε στείλει ανθρώπους στο Σαρινόρ να ψάχνουν για την μυθική Πηγή της Πρωταρχικής Φλόγας." "Και καλά κάνετε και το φαντάζεστε, επειδή έτσι είναι," απάντησε ο Μαύρος Άντρας. "Μια τελευταία ερώτηση τώρα," συνέχισε ο Αύγουστος, "πώς είστε σίγουρος ότι κάποιος από τους δύο πράκτορες που, αγνοώντας την πραγματική αποστολή τους, βοήθησαν με το πρώτο σκέλος της προφητείας δε θα δοκιμάσουν να εμποδίσουν το δεύτερο;" "Μα είναι απλό," απάντησε ο Σκιοπλέχτης, "δουλεύετε για εμένα." "Άρα η επόμενη αποστολή μας είναι να μην εμποδίσουμε την ολοκλήρωση της προφητείας;" ρώτησε αθώα ο Αύγουστος. "Ναι, μπορείτε να το πείτε κι έτσι," απάντησε ο άντρας, "είναι μία από τις αποστολές σας." "Ξέρετε," είπε ο Αύγουστος με νόημα, "δεν είμαι σίγουρος ότι εκτελώντας μια αποστολή δε θα παραμελήσω κάποια άλλη. Ξέρετε, συμβαίνουν αυτά σε δύσκλες υποθέσεις. Το ίδιο πρόβλημα φαντάζομαι θα έχει και η Ιλένια." Ο Μαύρος Άντρας γέλασε δυνατά. "Κύριε Μπρόντλεϋ, είστε ένας υπάλληλος που δε θα ήθελα να είναι δυσαρεστημένος. Σύμφωνοι λοιπόν. Για όσον καιρό δουλεύετε για εμένα μόνη σας αποστολή θα είναι να μην μπλεχτείτε στα σχέδιά μου." "Σύμφωνοι. Έτσι δεν είναι Ιλένια;" απάντησε ο Αύγουστος. "Ναι," απάντησε ξερά η Κασσάνδρα. Φαινόταν θυμωμένη, αλλά προσπαθούσε να συγκρατηθεί. Χαίρομαι," σχολίασε ο Μαύρος Άντρας. "Τώρα με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να φύγω. Με περιμένουν κι άλλες δουλειές πίσω στην πατρίδα." Και αφού υποκλίθηκε ελαφρά και φόρεσε το καπέλο του χάθηκε ξανά στη σκιά που βρισκόταν πίσω του. "Τα ήξερες όλα από την αρχή και δεν έκανες τίποτα," έφτυσε με περιφρόνηση η Κασσάνδρα στον Αύγουστο, όταν είχαν απομακρυνθεί αρκετά από το σημείο της συνάντησης "Μα όχι, έκανα πολλά αυτές τις ημέρες," της απάντησε εκείνος, κοιτάζοντας την άμμο κάτω από τις οπλές του αλόγου του. "Ξέρεις τι εννοώ." "Ναι," ξεφύσηξε ο Αύγουστος, "καταλαβαίνω τι θες να πεις. Πράγματι, είχα καταλάβει εδώ και κάποιες μέρες την συνολική εικόνα, απλά δεν είπα τίποτα μέχρι να καταφέρω να μας ξεμπλέξω." "Εδώ και πόσον καιρό;" τον ρώτησε επίμονα η Κασσάνδρα. "Από τη νύχτα που μας επιτέθηκε ο δολοφόνος και θυμήθηκα την προφητεία. Από την αρχή ήξερα ότι κάτι πάει στραβά με το σχέδιο, αλλά τότε άρχισαν τα κομμάτια να μπαίνουν στη θέση τους." "Και απλά έπαιξες το παιχνίδι του!" τον κατηγόρησε εκείνη. "Δώσε μου μισό λεπτό," είπε ο Αύγουστος με ένα πονηρό χαμόγελο, "να σου εξηγήσω για την προφητεία. Η προφητεία της Φωτιάς λοιπόν βρίσκεται σε ένα από τα αρχαία κείμενα της Στοάς του Λόγου. Υπολογίζεται ότι γράφτηκε πριν από πεντακόσια χρόνια. Είναι γραμμένη σε έναν πάπυρο στην κωδική γραφή 'Λαργκ'." "Πριν ένα χρόνο λοιπόν," συνέχισε ο Αύγουστος, έχοντας την έκφρασή του παιδιού που έκανε κάποια αταξία, "ένας ατυχής και λιγάκι αλαζόνας μάγος που υποτίμησε μια αποστολή του και απέτυχε σε αυτή, μόλις… ξαναβρήκε το κεφάλι του, έψαξε να βρει μια δικαιολογία για την αποτυχία του και έπεσε πάνω στην προφητεία αυτή. Τη μετάφρασε λοιπόν και φρόντισε να διαδώσει στους κύκλους των αποκρυφιστών την φήμη ότι είχε διαβάσει την προφητεία και άφησε να τον πιάσουν επειδή κατάλαβε ότι οι εργοδότες του ήθελαν να καταστρέψουν τον κόσμο." "Ναι, και;" τον ρώτησε με δυσπιστία η Κασσάνδρα. "Ε, ξέρεις πώς είναι η γραφή 'Λαργκ'," είπε ο Αύγουστος αδιάφορα. "Οι λέξεις 'Λόγος' και 'Κόσμος' μοιάζουν πάρα πολύ, ειδικά σε ένα μισοσβησμένο πάπυρο." "Εννοείς…" "Ναι." Απάντησε ψευτοουδέτερα ο Αύγουστος, "η προφητεία εκπληρώθηκε πριν από τριακόσια εικοσιπέντε χρόνια, όταν η Στοά του Λόγου διασπάστηκε σε τέσσερα μικρότερα τάγματα." "Δεν σε πιστεύω!" ήταν το μόνο που μπορούσε να πει η Κασσάνδρα. "Κακώς, επειδή έτσι είναι τα πράγματα." "Είσαι απίστευτος!". Ο τρόπος που το είπε η Κασσάνδρα έκανε τον Αύγουστο να απορεί αν ο χαρακτηρισμός αυτός ήταν θετικός ή αρνητικός. "Και καλά, πώς και δεν θυμήθηκες την προφητεία νωρίτερα;" ρώτησε η Κασσάνδρα, σπάζοντας την αμήχανη σιωπή που ακολούθησε. "Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να θυμάται όλα όσα έχει πει στη ζωή του," απάντησε αποφθεγματικά ο Αύγουστος. Από πάνω τους ο ήλιος είχε ανατείλει πλήρως, λούζοντας στο φως τα δύο άλογα που τριπόδιζαν δίπλα δίπλα και τους αναβάτες τους που, ελεύθεροι πια, έκαναν τα σχέδιά τους για το κοντινό μέλλον τους. ΤΕΛΟΣ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted July 21, 2006 Share Posted July 21, 2006 .... Δεν θέλω να κάνω σχόλεια αυτή την στιγμή... Θα πώ μόνο αυτό... καλό! Τσάτσικο! Είναι καθίκι αυτός ο μάγος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 21, 2006 Author Share Posted July 21, 2006 A ναι, και για όσους θέλουν μια πλήρη έκδοση σε doc ορίστε το draft σε ένα αρχείο. Ρα_.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted July 23, 2006 Share Posted July 23, 2006 Το προτελευταίο κεφάλαιο πολύ χολιγουντιανό. Το τελευταίο είχε σε υπερβολικό βαθμό το βασικό ελάττωμα για μένα των ιστοριών σου: ο αναγνώστης δεν μπορεί ποτέ να προβλέψει την επόμενη γραμμή, γιατί δεν ξέρει ό,τι ξέρεις - πληροφορίες πετάγονται σαν από μηχανής θεοί και λες "δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς θα σωθεί ο Αύγουστος, αλλά θα σωθεί γιατί θυμήθηκε ή σκέφτηκε κάτι που εγώ δεν μπορώ να ξέρω". Όταν αυτό υπερτονίστηκε, ανακατεμμένο με χολιγουντιανές σκηνές, στα 3 τελευταία κεφάλαια, και το μόνο που μας γλίτωσε από την υπερβολή του χάπι εντ είναι ότι δεν τα έφτιαξε η Κασσάνδρα με τον Αύγουστο (ακόμα)... ε, απογοητεύτηκα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted July 23, 2006 Share Posted July 23, 2006 Να υποθέσω goblin, ότι δεν έχεις διαβάσει ποτέ Αγκάθα Κρίστι. Είναι η βασίλισσα της μειωμένης πληροφωρίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 23, 2006 Author Share Posted July 23, 2006 Το προτελευταίο κεφάλαιο πολύ χολιγουντιανό. Ε! Με Χόλυγουντ μεγάλωσα Το τελευταίο είχε σε υπερβολικό βαθμό το βασικό ελάττωμα για μένα των ιστοριών σου:ο αναγνώστης δεν μπορεί ποτέ να προβλέψει την επόμενη γραμμή, γιατί δεν ξέρει ό,τι ξέρεις - πληροφορίες πετάγονται σαν από μηχανής θεοί και λες "δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς θα σωθεί ο Αύγουστος, αλλά θα σωθεί γιατί θυμήθηκε ή σκέφτηκε κάτι που εγώ δεν μπορώ να ξέρω". Όταν αυτό υπερτονίστηκε, ανακατεμμένο με χολιγουντιανές σκηνές, στα 3 τελευταία κεφάλαια, και το μόνο που μας γλίτωσε από την υπερβολή του χάπι εντ είναι ότι δεν τα έφτιαξε η Κασσάνδρα με τον Αύγουστο (ακόμα)... ε, απογοητεύτηκα. Οι πληροφορίες δεν πετάγονται σαν από μηχανής θεοί, υπάρχουν κρυμένες στο κείμενο (το τέλος το ήξερα ενώ έγραφα το 75% του διηγήματος, μπορεί και περισσότερο), απλά έμεναν κρυμένες ακριβώς για την έκπληξη του τέλους. Για αυτό και από τη μέση και μετά βλέπεις συνέχεια οπτικές γωνίες άλλων χαρακτήρων. Και θα σε χαλάσω, αλλά τα είχαν απο παλιά, τον είχε παρατήσει και τώρα πάνε προς την επανασύνδεση, άρα μπορείς να ξενερώσεις άφοβα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.