Απλοί κανόνες για μικρολαθάκια που κάνουμε όλοι

[WILLIAM]

Ο κανόνας λέει ότι κάθε ξένη λέξη αποδίδεται στα Ελληνικά με την απλούστερη ορθογραφία αλλά πολλές φορές έχει ακολουθηθεί η οπτική ομοιότητα όπως στις λέξεις που ανέφερες ή η ομοιότητα με κάποια Ελληνική, το Ναπολέων ας πούμε το γράφουμε με ω όπως το λέων.

Καθρέφτης, Η άλλη γραφή είναι κατάλοιπο της καθαρεύουσας ίσως από το κάτοπτρο. Τα λεξικά χρησιμοποιούν το φ.

[Guest]

Σούπερ, ευχαριστώ!!

 

[Guest]

Τοίχος ή τείχος;

 

Απ' όσο γνωριζω το 1ο το χρησιμοποιούμε για εσωτερικό του σπιτιού ενώ το δεύτερο για εξωτερικό ή άκυρο;

 

Π.χ. "Ο τοίχος της κρεβατοκάμαρας είχε ραγίσει" , "το τείχος του Βερολίνου".

Edited April 18 by Thodoris

[WILLIAM]

Τοίχος είναι κάθε τοίχος σπιτιού ή άλλου κτίσματος.

Τείχος και τείχη τα οχυρώματα μιας πόλης ή ενός κάστρου.

[Guest]

Ευχαριστώ για την επεξήγηση!!

[Soulgazer]

Μερικές απορίες που ανέκαθεν είχα:

 

1)  Γνωρίζω πως καλό είναι να βάζουμε κόμμα ( , ) όταν γράφουμε μία πρόταση η οποία είναι μεγάλη ή όταν δίνουμε έμφαση σε κάτι μέσω παρομοίωσης/μεταφοράς (π.χ. : "Ο Γιώργος γύρισε από την δουλειά, ακούραστος ψυχικά, σωματικά εξουθενωμένος, έκανε ένα μπάνιο και ξάπλωσε να ξεκουραστεί" - "Όμορφα τα παιδικά χρόνια, σαν πολύχρωμοι χαρταετοί, ανέμελα υψωμένοι στους αιθέρες"). 

Δεν έχω διαβάσει όμως κάπου έναν κανόνα που να ορίζει άνα πόσες λέξεις είναι καλό να μπαίνει το κόμμα, συνήθως το βάζω με βάση πως μου φαίνεται πιο σωστό. 

Υπάρχει κάποιος κανόνας άνα πόσες λέξεις πρέπει να μπαίνει και σε ποιες περπτώσεις;

 

2)  Σε άλλες ιστορίες έχω παρατηρήσει πως οι διάλογοι είναι με κανονική γραφή (με ίδια φόρμα/μέγεθος γραμματοσειράς όπως το υπόλοιπο κείμενο) ενώ σε άλλες είναι σε πλάγια γραφή. 

Υπάρχει σωστό/λάθος σε αυτό ή όπως το νιώθει ο/η συγγραφέας;

 

3) Γενική ερώτηση που δεν αφορά συντακτικό/γραμματική:

Σε άλλες ιστορίες αναφέρεται πάνω πάνω ο τίτλος της ιστορίας, σε άλλες όχι. Σε άλλες αναγράφεται "ΤΕΛΟΣ" στο κάτω μέρος, σε άλλες όχι.

Υπάρχει κάποιος "άγραφος κανόνας" να μπαίνουν τα credits και το "ΤΕΛΟΣ" ή ανάλογα την ιστορία, π.χ. στις πολύ μικρές ιστορίες ( <500 λέξεις) δεν πειράζει να το παραλείψουμε αυτό; 

 

[Mesmer]

On 7/5/2025 at 3:24 PM, Soulgazer said:

Μερικές απορίες που ανέκαθεν είχα:

1) Όχι, δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει πόσες περίπου λέξεις πρέπει να μπαίνουν ανάμεσα σε κόμματα. Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες: α. Όταν χωρίζουμε όμοια πράγματα: Από το σουπερμάρκετ πήρα τυρί, αβγά, μακαρόνια νούμερο έξι, γάλα και γιαούρτι. β. Πριν και μετά από δευτερεύουσες προτάσεις: Πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, επισκεφτήκαμε τη γιαγιά. Ο μπαμπάς μου, που τρέχει συχνά σε αγώνες, κέρδισε το πρώτο του μετάλλιο.

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις για τη χρήση του κόμματος, πχ για να δώσουμε επιπλέον πληροφορίες: Ο Γιώργος, ο ξάδερφός μου, έρχεται το Σάββατο. Ή πριν και μετά από κάποια επιφωνήματα ή επιρρήματα: Ναι, θα έρθουμε. Μπα, έτσι έγιναν τα πράγματα;

Επίσης, στη συγγραφή, με τα κόμματα μπορείς να ελέγξεις το ρυθμό της ιστορίας σου. Καλό είναι να μην έχουμε τεράστιες προτάσεις, αλλά όταν κρίνουμε ότι χρειάζεται, τα κόμματα βοηθάνε ώστε να χωρίσουμε την πρόταση σε μικρότερα κομμάτια, ώστε να βοηθήσουμε τον αναγνώστη να μείνει στον ρυθμό που θέλουμε, αλλά και να μην χάσει κάτι από το νόημα της πρότασης. Για αυτό είναι σημαντικό, τα κομμάτια που χωρίζουμε με κόμματα, να έχουν το καθένα το δικό του μικρό νόημα.

2) Συνήθως, με πλάγια γράμματα μπαίνουν οι σκέψεις του χαρακτήρα: «Ναι, θα τα πούμε στο πάρτι!», φώναξε. Σιγά μην έρθω, είπε μέσα του. Πάντως, αν ο συγγραφέας κρίνει/αποφασίσει ότι ο τρόπος που θέλει να αποτυπώσει τους διαλόγους είναι με πλάγια γράμματα, δεν είναι λάθος, αρκεί να το κάνει ξεκάθαρο από την αρχή, κυρίως λόγω της σύμβασης που ανέφερα νωρίτερα.

3) Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας. Μπορείς να το κάνεις όπως θέλεις. 

Ελπίζω να βοήθησα. Καλή συνέχεια!

 

[Soulgazer]

3 hours ago, Mesmer said:

1) Όχι, δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει πόσες περίπου λέξεις πρέπει να μπαίνουν ανάμεσα σε κόμματα. Υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες: α. Όταν χωρίζουμε όμοια πράγματα: Από το σουπερμάρκετ πήρα τυρί, αβγά, μακαρόνια νούμερο έξι, γάλα και γιαούρτι. β. Πριν και μετά από δευτερεύουσες προτάσεις: Πριν επιστρέψουμε στο σπίτι, επισκεφτήκαμε τη γιαγιά. Ο μπαμπάς μου, που τρέχει συχνά σε αγώνες, κέρδισε το πρώτο του μετάλλιο.

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις για τη χρήση του κόμματος, πχ για να δώσουμε επιπλέον πληροφορίες: Ο Γιώργος, ο ξάδερφός μου, έρχεται το Σάββατο. Ή πριν και μετά από κάποια επιφωνήματα ή επιρρήματα: Ναι, θα έρθουμε. Μπα, έτσι έγιναν τα πράγματα;

Επίσης, στη συγγραφή, με τα κόμματα μπορείς να ελέγξεις το ρυθμό της ιστορίας σου. Καλό είναι να μην έχουμε τεράστιες προτάσεις, αλλά όταν κρίνουμε ότι χρειάζεται, τα κόμματα βοηθάνε ώστε να χωρίσουμε την πρόταση σε μικρότερα κομμάτια, ώστε να βοηθήσουμε τον αναγνώστη να μείνει στον ρυθμό που θέλουμε, αλλά και να μην χάσει κάτι από το νόημα της πρότασης. Για αυτό είναι σημαντικό, τα κομμάτια που χωρίζουμε με κόμματα, να έχουν το καθένα το δικό του μικρό νόημα.

2) Συνήθως, με πλάγια γράμματα μπαίνουν οι σκέψεις του χαρακτήρα: «Ναι, θα τα πούμε στο πάρτι!», φώναξε. Σιγά μην έρθω, είπε μέσα του. Πάντως, αν ο συγγραφέας κρίνει/αποφασίσει ότι ο τρόπος που θέλει να αποτυπώσει τους διαλόγους είναι με πλάγια γράμματα, δεν είναι λάθος, αρκεί να το κάνει ξεκάθαρο από την αρχή, κυρίως λόγω της σύμβασης που ανέφερα νωρίτερα.

3) Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας. Μπορείς να το κάνεις όπως θέλεις. 

Ελπίζω να βοήθησα. Καλή συνέχεια!

 

 

 

Όντως βοήθησες, αρκετά κατατοπιστικές οι απαντήσεις σου!  

 

Μία κάπως άκυρη ερώτηση, σε ένα βιβλίο (το οποίο έχει χρόνια που το διάβασα και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα) είχα πετύχει υπερανάλυση τύπου να έχει γράψει κυριολεκτικά ολόκληρη σελίδα χωρίς τελεία (είχε κόμματα, παρενθέσεις και παύλες, επίσης αυτό το σύμβολο που μοιάζει με " • " που απ' ότι έχω καταλάβει, το χρησιμοποιούμε για να δώσουμε έμφαση σε κάτι που προηγήθηκε ή για προσθήκη επιπλέον πληροφοριών -κάτι σαν υπόμνημα του ίδιου που το γράφει και όχι του μεταφραστή/επιμελητή/εκδότη). 

Ελάχιστες φορές έχω πετύχει να γράφουν πολλές σειρές (περισσότερες των 5-6) χωρίς κάποια τελεία, όμως μόνο σε αυτή είχε τύχει κάτι τέτοιο.

Είναι "σωστό" αυτό; 

[Soulgazer]

Μία άλλη ερώτηση/απορία: είναι σωστό να τονίζονται (δεύτερη φορά) οι λέξεις στην λήγουσα όταν ακολουθεί αντωνυμία; 

 

Π.χ. "η οδοντόβουρτσά του"  / "η οδοντόβουρτσα του Νίκου, "το χαμόγελό της" / "το χαμόγελο της Μαίρης". 

Το έχω πετύχει πολλές φορές και χωρίς τονισμό αυτόν τον κανόνα και γι' αυτό ρωτάω. 

 

Μία ακόμα ερώτηση/απορία η οποία μόλις τώρα μου γεννήθηκε (λόγω της φύσης της τελευταίας) , είναι: μπορούμε να αποφεύγουμε την ονομασία αν χρησιμοποιούμε τις αντωνυμίες μέχρι να "ξαναπιάσουμε" το όνομα του χαρακτήρα μας¹ ή καταντάει απρόσωπο και ψυχρό έτσι; 

 

¹ - δηλαδή, αν θέλουμε να κάνουμε φλας μπακ και να εξιστορήσουμε την πορεία της έως τώρα ζωής του Νίκου, μπορούμε π.χ. αντί να γράφουμε συνέχεια "Ο Νίκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Ο Νίκος είχε ήσυχα παιδικά χρόνια. Ο Νίκος έπαιζε ποδόσφαιρο στο παρκάκι της γειτονιάς του μικρός." να αναφερθούμε μόνο την πρώτη φορά στο όνομά του ("Ο Νίκος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη") αλλά στη συνέχεια να το παραλείψουμε επανειλημμένα ("Είχε ήσυχα παιδικά χρόνια. Έπαιζε ποδόσφαιρο στο παρκάκι της γειτονιάς του." ) και να συνεχίσουμε την εξιστόρηση με αυτή την μορφή μέχρι να παρουσιάσουμε κάποιον άλλον (είτε δευτερεύοντα είτε πρωταγωνιστικό) χαρακτήρα στην ιστορία (ακόμα και αν αυτό συμβεί μετά από αρκετές σελίδες, 20,30) ; 

 

(το έχω πετύχει και αυτό απλά μου κακοφάνηκε λίγο, δεν ξέρω γιατί, θέμα γούστου είναι, ίσως γιατί ένιωσα πως για όποιον/α χαρακτήρα και αν μάθαινα την ύπαρξή του/της μετά το πρώτο πρόσωπο για το οποίο διάβαζα επί πόση ώρα, αναπόφευκτα, η τροχιά της παρουσίας του/της θα λειτουργούσε ως συμπληρωματική και μόνο ως προς τον Νίκο -του παραδείγματος - , ενώ αν έγραφε κάθε φορά το όνομά του, θα τον ξεχώριζε/διαφοροποιούσε από τους μετέπειτα χαρακτήρες και απλά αυτό -διαφοροποίηση- , δεν θα τον ανήγαγε σε πρωταγωνιστή των όσων θα διαδραματίζονταν στη πορεία -επειδή έτσι, και τα ίδια τα συναισθήματα, σκέψεις, ηθικά διλήμματα, σημαντικές αποφάσεις, υπαρξιακές ανησυχίες, κτλπ. των άλλων χαρακτήρων, θα τα εξετάζαμε υπό την οπτική γωνία του Νίκου, όχι πως αυτά είναι από τις ίδιες την οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών τους και πως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται/τους επηρεάζουν σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε για αυτούς, τα χαρακτηριστικά και τις ιδιομορφίες τους)

 

Ευχαριστώ! 

Edited 14 hours ago by Soulgazer