Ο Λίλιαν

[Guest old#2065]

O Λίλιαν

 

Δεν έβλεπε τίποτα. Γύρω του ούτε μια αχτίδα από φως. Πίσσα σκοτάδι.

Πονούσε σε όλο του το σώμα, οι πληγές του καλυμμένες με ξεραμένο αίμα και λάσπη.

Και ζέστη, ανυπόφορη ζέστη. Ζέστη πιό πηκτή και απο το σκοτάδι που τον κατάπινε.

Είχαν περάσει μερικές ώρες, από τη στιγμή που έπεσε στα χέρια τους. Μια στιγμή για την οποία τον προειδοποιούσαν από τότε που ήταν παιδί. Μια στιγμή που φοβόταν όσο τίποτε άλλο.

 

Ο Λίλιαν ζούσε στον πλανήτη Ιανό και ήξερε από παιδί ότι ποτέ και με τίποτε δεν έπρεπε να πέσει στα χέρια τους. Ο πλανήτης του έμοιαζε πολύ με τη Γη. Χλωρίδα, πανίδα, θάλασσες, βουνά, ποτάμια. Είχε όμως μια διαφορά. Μια σημαντική διαφορά. Στην εξέλιξη των ειδών, δεν ξεπετάχθηκε μόνο το ανθρώπινο είδος αλλά και ένα άλλο. Ένα σαυροειδές, με ύψος σαν τον άνθρωπο, και μέ όρθια στάση και αυτό. Είχε φολίδες και μεγάλα μάτια ερπετού.

 

Τα δύο ήδη ήταν σε αιματηρή σύγκρουση εδώ και αιώνες, για την επικράτηση στον πλανήτη.

Ο πολιτισμός τους, διένυε την αγροτική-κτηνοτροφική περίοδο και ο οπλισμός τους ήταν ανάλογος. Ο μόνος τρόπος για να μην αλληλοεξοντωθούν ήταν να μην έρχονται συχνά σε επαφή και να ζουν στις περιχαρακωμένες κοινότητές τους.

Ο Λίλιαν εκείνο το πρωί έκανε το λάθος να απομακρυνθεί από το καλύβι του, και χωρίς να το καταλάβει έπεσε στά χέρια τους. Έπεσε στα αδίστακτα χέρια τους και ένοιωθε ότι ίσως δεν ξαναδεί εκείνη. Την Λώρια, την μεγάλη του αγάπη.

 

Κλεισμένος μέσα στο μεταλλικό κουτί του μαρτυρίου του, άκουγε τα γέλια και τις βρισιές των βασανιστών του.

Το μεταλλικό κουτί που τον είχαν κλείσει μετά από άγρια βασανιστήρια, το είχαν κρεμασμένο από έναν πάσσαλο και το βροντούσαν πάνωσε έναν βράχο.

 

Πονούσε όλο και περισσότερο και φοβόταν, αλλά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του, είχε απλώσει τα χέρια και είχε πιαστεί από το χαμόγελο της. Η όμορφη Λώρια του χαμογελούσε και αυτός ναρκωνόταν απο την ομορφιά του και άντεχε. Άντεχε τον πόνο, άντεχε το σκοτάδι άντεχε την αγωνία και έδιωχνε το φόβο του, Για λίγο.

 

Μετά τον κυρίευε πάλι ο τρόμος. Τρόμος γιατί ήξερετι θα ακολουθήσει, Του είχαν μιλήσει οι παλιοί. Πρώτα θα τον έβγαζαν από το κουτί και θα τον περιέφεραν ανάμεσα στους συγκεντρωμένους που θα τον χτυπούσαν θα τον έφτυναν θα τον περιγελούσαν και θα τον γέμιζαν ακαθαρσίες. Και μετά σε μια φρικτή τελετή θα τον τύφλωναν και θα τον ευνούχιζαν. Αν άντεχε από τα τραύματα θα τον πέταγαν το άλλο πρωί στα σύνορα του καταυλισμού του. Απομεινάρι να σέρνεται σακάτης και λειψός, ανήμπορος να δει ακόμη και το πιο σπουδαίο και παράλληλα απλό πράγμα στη ζωή του. Εκείνο το χαμόγελο.

 

Το κουτί έμεινε ακίνητο, αφουγκράστηκε με αγωνίατους ήχους που είχαν κοπάσει.

Με το ξαφνικό άνοιγμα της πόρτας, το εκτυφλωτικό και απότομο φως ενεργοποίησε τις μεμβράνες στα μάτια του. Τον έσυραν έξω με ένα σκοινί στο λαιμό και το φολιδωτό του δέρμα άφηνε χαρακιές στο καυτό από τον μεσημεριανό ήλιο χώμα.

Ο Λίλιαν, τυφλωμένος από το φως άπλωσε το χέρι του για να χαϊδέψει το γλυκό πρόσωπο της που του χαμογελούσε, την ώρα που με φρικιαστικό ήχο ένα πυρωμένο δαυλί βυθιζόταν στο μάτι του.

Edited September 2, 2011 by npaps

[GeoVa]

Αρκετά ωραία η ιστορία σου. Καλογραμμένη, με καλές και καθόλου κουραστικές περιγραφές (γι' αυτό και ήταν σημαντικές).

Αρκετά τραγική για τον καημένο Λίλιαν, αλλά και ρομαντική, όταν ανακτούσε τις δυνάμεις του βλέποντας τη Λώρια.

Ήταν καλό, επίσης, που έβαλες λεπτομέρειες για τον Κόσμο του, συν το ότι εξήγησες και τα φίδια, για να πάρουμε κι εμείς μια ιδέα του τόπου.

Γενικά, ήταν ό,τι έπρεπε!