Killing

[DinoHajiyorgi]

 

Ένα από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα μικρός, 8 με 9 ετών, ήταν και ο Killing. Είμαι σίγουρος για την ηλικία μου γιατί το φωτορομάντζο κυκλοφορούσε με μεγάλη επιτυχία στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα, που ήρθαμε το 1973, όταν έκλεισα τα 10. Δεν ξέρω πως, γιατί δεν ξέφυγε της προσοχής των γονιών μου, εγώ τα ζητούσα κι εκείνοι μου τα αγόραζαν, αλλά με άφησαν να το διαβάζω. Μόνο την τούρκικη κινηματογραφική εκδοχή δεν με άφησαν να πάω να δω, αλλά αυτό μάλλον γιατί τη θεώρησαν σκουπίδι σαν καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Όχι πως δεν έλεγαν το ίδιο και για το έντυπο. Εμένα δεν με ένοιαζε. Η γοητεία που μου ασκούσε αυτός ο μυστήριος κακός με τη στολή σκελετού ήταν εξίσου μυστηριώδης. Και ήταν από τα πρώτα μου αναγνώσματα όπου έβλεπα ημίγυμνες γυναίκες, αν και δεμένες σε σαδιστικές μηχανές βασανισμού. Πάνω-κάτω αυτό έκανε ο Killing, χωρίς να καταλαβαίνω ακριβώς το γιατί. Επειδή ήταν σκληρός σκεφτόμουν τότε. Δεν διάβαζα και με την μεγαλύτερη προσοχή τις υποθέσεις εκείνων των φωτο-κόμικ.

 

 

Το Killing λοιπόν ήταν μια Ιταλική σειρά, που στην Γαλλική του εκδοχή είχε τον τίτλο Satanik, ενώ εκδιδόταν επίσης σε Αργεντινή, Βραζιλία, Κολομβία, Βενεζουέλα, Βέλγιο και Γερμανία. Πουλιούνταν ως «Φωτοϊστορίες για Ενήλικες» από το 1966 και κράτησε για 62 τεύχη (19 στη Γαλλία) Εκδιδόταν από τον οίκοPonzoni με αρχισυντάκτη τον Pietro Granelli, και κάθε επεισόδιο ήταν σκηνοθετημένο από τον ηθοποιό και τραγουδιστή Rosario Borelli. Ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν γνωστός και ως Kilink, πρωταγωνιστής μιας σειράς ανεπίσημων κινηματογραφικών μεταφορών στην Τουρκία, τέλη της δεκαετίας του ‘60, αρχές του ‘70.

 

 

Στην Αργεντινή, μετά το τέλος των ιταλικών εκδόσεων, συνέχισαν γυρίζοντας δικές τους, καινούργιες περιπέτειες που κράτησαν μέχρι την δεκαετία του ’80. Επί του παρόντος, γίνεται μια προσπάθεια αναγέννησης του σκοτεινού ήρωα από τον Αμερικάνο αρχισυντάκτη και δημιουργό κόμικ Mort Todd, με τον νέο τίτλο: “Sadistik: The Diabolikal Super-Kriminal”. Ένα ντοκουμαντέρ για τον ήρωα, με τίτλο The Diabolikal Super-Kriminal είχε την πρεμιέρα του στο Comic-Con του San Diego το 2009.

 

 

Ο Killing είναι ένας αδίστακτος, σαδιστής εγκληματίας, χωρίς ίχνος καλοσύνης. Φοράει μια εφαρμοστή στολή που τον δείχνει σαν ένα ανθρώπινο σκελετό (σχεδιασμένη από τον Ιταλό μάγο των ειδικών εφέ Carlo Rambaldi, που έφτιαξε τον Ε.Τ. τον Εξωγήινο.), Σφαγιάζει χωρίς τύψεις άλλους εγκληματίες, συχνά λυστεύοντας τους κιόλας, και έχει την ικανότητα να φτιάχνει ρεαλιστικές μάσκες για να μιμείται μεταμφιεζόμενος τα θύματα του. Οι μέθοδοι του είναι σκληροί και σαδιστικοί, με τα εξώφυλλα των περιπετειών του να τον δείχνουν να επιτίθεται, να βασανίζει και να σκοτώνει ημίγυμνες γυναίκες.

 

 

Δευτεραγωνιστές στις ιστορίες είναι συχνά η Dana, η ερωμένη του Killing (η ηθοποιός Luciana Paoli), η μόνη που τον έχει δει χωρίς μάσκα και ο Επιθεωρητής Mercier (ο ηθοποιός Dario Michaelis), ένας αστυνομικός αφοσιωμένος στο να συλλάβει τον πρωταγωνιστή, ο οποίος όμως πάντα του ξεφεύγει την τελευταία στιγμή. Στη σειρά εμφανιζόταν και πλειάδα ηθοποιών οι οποίοι εμφανίζονταν σε πολλά έργα σπαγκέτι γουέστερν, κατασκοπικά, τρόμου ή με σπαθιά και χλαμύδες της εποχής εκείνης.

 

 

Ο χαρακτήρας του Killing ήταν προϊόν έμπνευσης που είχε πηγή σε προηγούμενους ήρωες από Γαλλικά και Ιταλικά pulp fiction, όπως τα Fantômas, Diabolik, και Kriminal. Τα βιβλία του Killing όμως ήταν πολύ πιο βίαια και σεξουαλικά τολμηρά (για την εποχή του) από όσα προηγήθηκαν.

 

 

Φυσικά δεν τίθεται ερώτημα για το πώς κρίνεται μια τέτοια έκδοση σήμερα, στον κοινωνικά αφυπνισμένο και πολιτικά ορθό μας κόσμο. Κι αν χαμογελάω νοσταλγικά κοιτάζοντας τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, έχει να κάνει κυρίως γιατί μου υπενθυμίζει τα τότε μου παιδικά συναισθήματα, όπου κάπου βαθιά μέσα μου ήξερα ότι όλα αυτά ήταν απλά προϊόντα φαντασίας, με ηθοποιούς που υποκρίνονταν, κι άρα ήταν μια τέλεια δικαιολογία να δω ωραίες κυρίες με τα εσώρουχα τους. Α ναι, ήθελα να είχα κι εγώ ένα κοστούμι σαν του Killing.

 

[DinoHajiyorgi]

Ναι, είναι κυρίως για γέλια.

 

[Guest old#2065]

Βρε απίθανε Ντίνο !

Ο Killink ήταν το απαγορευμένο μου ανάγνωσμα, όταν ήμουν μικρός στην Πόλη.

Άσε το γυμνό, που ήταν, πρωτοφανές για την εποχή και τη χώρα. Τώρα σχετικά με τις χρονολιγίες. Εγώ έφυγα το 1964 και το πρόλαβα, ενω εσυ που θα το έλεγξες, λες ότι ξεκίνησε το 1966. Νομίζω, αν θυμάμαι καλά, γιατί ήμουν 9 χρονών, πρέπει πριν κυκλοφορήσει σε αυτόνομο περιοδικό, να έβγαινε σε συνέχειες, 4-5 σελίδες, σε λαικο περιοδικό. Θα ρωτήσω τον αδελφό μου και κάτι μεγαλύτερους φίλους, που ίσως θυμούνται καλύτερα.