Nominati

[odesseo]

 

Υποθέτω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να παρουσιάσεις ένα βιβλίο, αλλά οι λόγοι συνήθως δεν ξεπερνούν τους τρεις: είτε επειδή σου άρεσε, είτε επειδή δεν σου άρεσε, είτε επειδή αναλαμβάνεις κάποιου είδους υποχρέωση. Εάν πρόκειται για το βιβλίο κάποιου άλλου, μπορεί να ισχύει οποιοσδήποτε από τους παραπάνω λόγους (και κάποιοι συνδυασμοί τους). Στην περίπτωση που το βιβλίο είναι δικό σου, υπερτερεί η υποχρέωση: μιλάς επειδή αισθάνεσαι την υποχρέωση (στον εαυτό σου, στους κόπους και στις φιλοδοξίες σου) να μιλήσεις για το έργο σου. Ο σκοπός δεν έχει σημασία, εάν το κάνεις για την προσωπική σου προβολή ή για τα χρήματα. Άλλωστε, από όσους θα τύχει να διαβάσουν την παρουσίαση, οι περισσότεροι έχουν το χάρισμα να γνωρίζουν εκ των προτέρων τον σκοπό.

 

Είχα σκοπό να σας παρουσιάζω το Nominati, ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν από ένα χρόνο περίπου. Συνειδητοποίησα, ωστόσο, ότι οι σκοποί μιας τέτοιας παρουσίασης αναιρούνται από το γεγονός ότι, αφενός, το βιβλίο δεν πωλείται, αφετέρου δεν εξυπηρετεί καμιά προσωπική προβολή. Αυτό δεν σημαίνει ότι το αποκηρύσσω. Σημαίνει απλώς ότι δεν μου ανήκει, δεν συνοδεύει το όνομα ή το βιογραφικό μου. Ξεμπερδεύοντας, λοιπόν, με τους σκοπούς, επιστρέφω στον ένα και μοναδικό λόγο για τον οποίο μπαίνω στον κόπο να γράψω αυτά τα λόγια: την υποχρέωση. Και η ελάχιστη υποχρέωση που αναγνωρίζω πρόθυμα απέναντι σε κάτι που με συντρόφεψε για μια περίοδο της ζωής μου, είναι να κάνω ένα μνημόσυνο, με την επιθυμία να μοιραστώ μαζί σας αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο – μιας και το βιβλίο γεννήθηκε στο forum αυτό.

 

Σε μια από τις ιστορίες ο ήρωας ονομάζεται Odesseo. Είναι ένα πλάσμα που ζει μέσα στη γραφή και μέσα από τη γραφή. Δεν ζει για να γράφει, ούτε γράφει για να ζήσει· γράφει για να μην πεθάνει. Αναγνωρίζει στη γραφή (τη γραφή του) τη δύναμη που τον κρατά στη ζωή, αλλά είναι και πρόθυμος να πεθάνει για αυτά που γράφει – αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε τουλάχιστον ότι κάποιοι τα διάβασαν, έστω κι αν ενοχλήθηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να απειλήσουν τη ζωή του.

Ο Odesseo θα μπορούσε να είναι ο συγγραφέας όλων των ιστοριών του Nominati, αν δεν αποφάσιζε κάποια μέρα να πεθάνει μέσα στην ιστορία που τον φιλοξενεί – σε μια απονενοημένη προσπάθεια να κερδίσει αναγνωστικότητα. (Λίγες μέρες μετά την αυτοχειρία του, σκότωσα όλες τις ιστορίες που υπήρχαν με το όνομά του μέσα στο forum.)

 

Την ίδια περίοδο βρισκόμουν «σε αυστηρή αναγνωστική δίαιτα» (για να δανειστώ μια ωραία έκφραση του Electroscribe)· διάβαζα μετά μανίας τα πεζά του Μπόρχες. Το κείμενο «Ο Μπόρχες κι Εγώ», πέρα από μια απόπειρα μετα-γραφής της ομότιτλης αφήγησης του Μπόρχες, αποτυπώνει λίγη από τη μαγεία που ένιωθα διαβάζοντας κείμενα του Μπόρχες, όπως το Πιερ Μενάρ, Συγγραφέας του Δον Κιχώτη.

 

Παράλληλα, εκείνη την περίοδο άρχιζε και η πειραματική μου ενασχόληση με τις εκδόσεις. Τα πειράματα, πολύμορφα, άλλοτε αμφιλεγόμενα, σχεδόν αλχημιστικά, με τροφοδότησαν με εμπειρία, γνώση και πολύτιμα παραδείγματα, τα περισσότερα προς αποφυγήν. Ταυτόχρονα μού αποκάλυψαν ένα γεγονός που ως τότε θεωρούσα αδιανόητο: ότι, στις μέρες μας, ορισμένοι θεωρούν τη λογοτεχνία, και δη την ποίηση, όχι μόνο ως όχημα προς την αθανασία, αλλά κυρίως ως μέσο να κερδίσουν εν ζωή δόξα νεκρών. Κι όσο μικρότεροι στην ηλικία, τόσο περισσότερο βιάζονται, με μια βιασύνη που οπωσδήποτε μαρτυρά άγχος θανάτου. Αυτό το γεγονός αποτυπώνεται σε ολόκληρη την ενότητα Σμιλεύοντας το χρόνο, κυρίως στο ψευδεπίγραφο ομότιτλο απόσπασμα (από το βιβλίο του Πέτερ Γκάους Αντρέι Ταρκόφσκι: Συνέντευξη με ένα βρικόλακα)· η Ανθολογία Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ποίησης, στο Επίμετρο του βιβλίου, είναι μια αντιφώνηση στις παραπάνω διαπιστώσεις.

 

Πολλοί έτυχε να με ρωτήσουν αν οι Nominati, ως ιστορικά πρόσωπα, υπάρχουν· άλλοι, βέβαιοι ότι ήξεραν για ποιο πράγμα μιλούσαν, μού ζητούσαν σχετική βιβλιογραφία. Κάποιοι μάλιστα με παρέπεμψαν οι ίδιοι σε βιβλιογραφία, θεωρώντας τους Nominati παρακλάδι των Illuminati. Όλοι τους είχαν κάτι κοινό: κανείς τους δεν γνώριζε τι σημαίνει η λέξη Nominati και κανείς τους δεν είχε διαβάσει το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

 

Edited September 10, 2011 by odesseo

[Oberon]

Το μόνο που μπορώ να πω, πέρα από το ότι η παρουσίαση-μνημόσυνο του βιβλίου είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον και πρωτότυπο έχω διαβάσει σαν . . . παρουσίαση βιβλίου είναι πως με έκανε όχι μόνο να θέλω να το διαβάσω μανιωδώς αλλά ενθυμούμενος και κάποια δικά σου κείμενα που είχα διαβάσει πάλαι ποτε νιώθω πως η παρουσίαση και μόνο μου πυροδότησε τη φαντασία και την περιέργειά μου έστω και σε ένα, όπως το ονόμασες, "μνημόσυνο". Μοιάζει κάπως... όχι με τελετή θανάτου αλλά μάλλον μετουσίωσης. Ναι, μετά από τέτοια παρουσίαση, ακόμα κι αν δεν γνώριζα ούτε εσένα, ούτε είχα διαβάσει τίποτα από την κυριολεκτικά "απίστευτη" δουλειά σου, αυτό το βιβλίο θα το αποκτούσα. Ή, τουλάχιστον, θα ήθελα να το αποκτήσω.

[RObiN-HoOD]

Και τι σε εμποδίζει να τα διαβάσεις; (http://community.sff...post__p__170175)

[odesseo]

Για όσους δεν το βρίσκουν, το κείμενο εδώ. nominati.pdf

Edited September 11, 2011 by odesseo

[Count Baltar]

Πεζή ποίηση. Από εκείνα τα εξαιρετικά καλογραμμένα πράγματα που, όταν τελειώνω την ανάγνωση, με κάνουν να νιώθω ότι περιέχουν πράγματα που αδυνατώ να καταλάβω -- και σχεδόν μισώ τον συγγραφέα γι' αυτό.

 

 

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Πεζή ποίηση.

 

Θα συμφωνήσω. Και με την ευκαιρία είναι καιρός να αντιγράψω και εδώ όσα είχα σημειώσει πριν από κάποιους μήνες για το Επίμετρο (αυτά μέσα στο σπόιλερ) αλλά και γενικότερα...

 

 

Ένας παράδοξα γοητευτικός πίνακας περιεχομένων που επιστρέφει στη σκέψη μου. Υπνωτιστικός αλφαβητικός κατάλογος 715 ονομάτων υπαρκτών ποιητών και ποιητριών. Μέχρι να τον δω, να σκεφτώ τις παρουσίες και τις απουσίες από τον κατάλογο, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολλοί είναι όσοι γράφουν ποιήματα. Τους αφιερώνεται από μία σελίδα σε μια ανύπαρκτη δίτομη ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης κάνοντας απτή τη ματαιότητα του ζωτικού αιτήματος της αναγνώρισης. Η ένταση ανάμεσα στην πειστικότητα του πίνακα περιεχομένων και στην ανυπαρξία των τόμων μετατρέπει το κομπολόι των ονομάτων σε δρώμενο. «Δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι ήταν τόσο πολλοί όσους πήρε η γραφή», ήταν η παρήχηση από έναν παλιό στίχο, που ακούστηκε σχεδόν στ’ αυτιά μου.

 

 

Το επίμετρο έρχεται σαν ομαλή κατάληξη μιας σειράς σύντομων αφηγημάτων με επίσης εμφανείς αναφορές στο έργο του Μπόρχες. Η διάθεση του Nominati κυμαίνεται από το παιχνίδι και το πικρό αστείο μέχρι τη μελαγχολική ειρωνεία, γραμμένο σε ολότελα διαφορετικό ύφος από τον Όφη και το Λύγκα. Αφήνει την εντύπωση ότι λέει περισσότερα με όσα διαφεύγουν από τις γραμμές του. Δεν λείπουν τα σημεία όπου μου φάνηκε ο ρυθμός της αφήγησης να κομπιάζει κάπως, όμως ο τρόπος με τον οποίο σκηνοθετεί τις αναφορές σε υπαρκτά ή ανύπαρκτα άλλα κείμενα είναι λόγος για τον οποίο αξίζει το διάβασμά του.