Cassandra Gotha Posted September 13, 2011 Share Posted September 13, 2011 (edited) Έχω μια ανολοκλήρωτη ιστορία που τη λέω (ίσως προσωρινά) Οι Στάχτες Της Ουθέρια. Ήρωάς της ένας βάρδος. Στην αρχή της ιστορίας τον βρίσκουμε να λέει αυτό το τραγούδι σε κάτι χωριάτες, για να βγάλει το δείπνο του (που τελικά του έκατσε μια χαρά, και έφαγε, και ήπιε, και ). Η Ουθέρια ήταν μια μεγάλη πόλη που κάηκε από εχθρούς. Ο λιποτάκτης του τραγουδιού είναι διάσημος, και το τραγούδι επίσης. Και η ιστορία και το τραγούδι ανήκουν στον χώρο του φανταστικού. Το αφιερώνω στην ποιήτρια της παρέας, την laas7, που με το κέφι και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει την ποίηση έδωσε καινούργια πνοή σε αυτή τη βιβλιοθήκη. Παρακαλώ, σχολιάστε ελεύθερα (δεν υπάρχει κάτι από την ψυχή μου στους συγκεκριμένους στίχους. ) Ήταν τότε που το γέλιο έπαψε και άρχισε το κλάμα. Τότε ήταν που οι πολεμιστές χρειάστηκαν στη μάχη. Γιατί η ώρα ήρθε, κι ο εχθρός, και βάσανα μεγάλα. Και ό,τι είχε ορκιστεί έπρεπε να το πράξει. Φόρεσε ατσάλι, ξεγύμνωσε σπαθί Κι από νωρίς ξεχύθηκε στο θέρος. Όλο χτυπούσε κι έκρωζε Το φόβο του να διώξει Και στους εχθρούς που αντίκριζε Το θάνατο να δώσει. Μέρες και μέρες κράτησε Το σκότωμα, ο πόνος. Μα κι οι φωνές, τα αίματα Του χαλασμού ο φόβος. Ο ήρωας πολέμαγε με θάρρος περισσό Και του εχθρού το φόνεμα του ‘πήρε το μυαλό. Γέλιο και κλάμα σμίξανε, βία χωρίς συμπόνια Και μια φωνή πανάγρια του ‘σκιζε τα πνευμόνια. Μα πάνω που τους σκότωνε, ξανά έρχονταν κι άλλοι. Κι η ώρα έφτανε η κακιά, του θανατά η μεγάλη. Η ώρα που θα έπεφτε σαν όλους τους δικούς του Και που το δέντρο της ζωής θα ‘ριχνε τους καρπούς του. Ξάφνου μια μαύρη αναλαμπή, καταραμένη θα ‘ταν Του έκοψε φόρα και χαρά, και πόθο για τη μάχη. Ποτέ ξανά, δυο λέξεις χτύπησαν σκληρά κι επιτεθήκαν Βαθιά στο στέρνο χώθηκαν, και την καρδιά του βρήκαν. Ποτέ ξανά, ξεστόμισε ο ήρωας ο καλός, Ποτέ ξανά, ανάθεμα αν ήξερε κι αυτός Ανάθεμα, ανάθεμα, και τρις να φύγει η λέξη, Προδότης τότε έγινε, και ποιος να το αντέξει. Και όπως έδιωχνε σπαθί, τό 'κρυβε στο θηκάρι, νά σου η ανάμνηση η κακή, ο όρκος που είχε πάρει. Μαύρο σαν τίποτα θα είναι το όνομά μου ξένο και άνομο στο άπειρο του χρόνου αν θα δειλιάσω και στραφώ ενάντια στην πόλη και παρακούσω εντολή, αφήσω το καθήκον. Φόβος δεν ήταν μήτε οργή Που τον έσυρε σε άνανδρη φυγή Μόνο ένας πόθος νιόγεννος Μια αγάπη ολοκαινούργια Ελευθερία την έλεγαν Όμορφη και πανούργα. Και ο άλλοτε ήρωας, τότε πια αποστάτης, πήρε τα όπλα του, πήρε και τ’ άλογό του, και κατηφόρισε γοργά προς ανοιχτές κοιλάδες. Δεν τον αγάπησε άνθρωπος, μόνο στοιχειά και τύψεις, καθώς ξεμάκραινε άπονα, να ζήσει μοναχός του. Κάπου και κάπου λέγεται πως εθεάθη άντρας, σκυφτός και μαύρος σαν σκιά, να τριγυρνάει στις πόλεις. Κρατάει πάνω του μια χούφτα κρύες στάχτες, γι’ αυτό αν δείτε τον κι εσείς, να μην του αποκριθείτε. Μόνο φτυσιά στον κόρφο σας αξίζει να του δώστε, μην και ριζώσει εκεί κοντά, και το κακό σάς φέρει. Edited September 14, 2011 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted September 13, 2011 Share Posted September 13, 2011 Δωρακι? Για μενα? Αχ ευχαριστω πολυ! Λατρευω τα δωρα! Και ειναι και ωραιοτατος προλογος για τον διαγωνισμο μας γιατι ειναι μεσα στο πνευμα του! Αργησα λιγο να το δω,ειχα πολλη τρεχαλα σημερα. Ειναι ωραια ιδεα και δεν ειναι καθολου κακο σαν στησιμο. Φαινεται πως ειναι ανολοκληρωτο, αλλα αυτο ειναι καλο γιατι θα γινει ακομα καλυτερο. Δεν μπορω να μην τα βλεπω ολα θετικα με τοσο ομορφη κινηση εκ μερους σου. Νομιζω πως θελει δουλιτσα στην ποιητικοτητα. Θα ξαναγραφω τους στιχους οπως τους σκεφτηκα για να καταλαβεις τι εννοω. Ουσιαστικα ολη την δουλεια την εχεις ηδη κανει απλα θελει μια μορφη ρετουσαρισματος. Ηταν τοτε που το γελιο επαψε και αρχισε το κλαμα. Ηταν τοτε που πολεμιστες χρειαστηκαν στην μαχη. (αν και εχω μια μικρη ενσταση με την εννοια πως σε μια μαχη παντα πολεμιστες χρειαζονται οποτε ισως να το εκανες "ηταν τοτε που πολεμιστες πολλοι χρειαστηκαν στην μαχη") Γιατι ηρθε η ωρα, κι ο εχθρος και βασανα μεγαλα Και οτι ειχε ορκιστει, επρεπε να πραξει (εδω νομιζω πηδας λιγο αποτομα γιατι δεν μας λες ποιος επρεπε να πραξει οτι ειχε ορκιστει. Νομιζω χρειαζονται καποιοι επεξηγηματικοι στιχοι του τι ποιος γιατι κτλ) Ατσαλι φορεσε, ξεγυμνωσε σπαθι Κι απο νωρις ξεχυθηκε στο θερος (εδω δεν ξερω ακριβως τι εννοεις... το θερισμα των εχθρων η το καλοκαιρι θερος?) Οι υπολοιποι στιχοι ειναι νομιζω ταιριαστοι Μερες και νυχτες κρατησε (θα μου αρεσε η εικονα πως η μαχη μαινονταν συνεχομενα δεν σταματουσε ουτε την νυχτα) Το επομενο τετραστιχο μου αρεσε ειδικα ο στιχος με το δενδρο της ζωης Στο επομενο τετραστιχο δεν καταλαβα τι ηταν η μαυρη αναλαμπη...μονο οτι φοβηθηκε ο ηρωας Φοβος δεν ηταν μητε οργη που τον εσυρε σε αναδρη φυγη Μονο ενα ποθος νιογεννος Μια αγαπη πιο γλυκεια απο αυτη την μαχης (το ολοκαινουργια μου θυμισε κανουργια ρουχα) Ελευθερια την ελεγαν απο τον περασμενο ορκο (θα μου αρεσε να προσδιοριζεις απο τι θελει να ξεφυγει) Ομορφη και πανουργα Κι ο αλλοτε ηρωας, τωρα πια αποστατης Πηρε το αλογο και το σπαθι του (πηρε τα πραγματα του και εφυγε μου κανει αποχωρηση απο σχεση οχι απο μαχη θα ηθελα αλλο στιχο) Και εν τελει θα ηθελα να το αναπτυξεις λιγο με την εννοια πως οταν αποφασιζε να φυγει δεν εφευγε να ζησει μονος του εφευγε γιατι ειχε μαγευτει απο την ιδεα της ελευθεριας δεν καταλαβαινε πως θα ζουσε αποκληρος. Μετα το καταλαβε αλλα πια ηταν αργα και δεν μπορουσε πλεον να το αλλαξει οποτε εγινε η σκια που περιγραφεις στο τελευταιο τετραστιχο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted September 13, 2011 Share Posted September 13, 2011 Φίλη Άννα Διάβασα το ποίημα σου, ακολουθώντας τις οδηγίες. Φαντάστικα δηλαδή έναν περιπλανώμενο βάρδο που με τη βοήθεια ενός έγχορδου πιθανόν, εξιστορούσε σε χωρικούς μια γνωστή απο την παράδοσή τους ιστορία. Και αυτό λειτούργησε θετικά, έζησα την αφήγηση της ιστορίας και την διασκέδασα. Το ποίημα σου έχει ρυθμό, δίνει ολοκληρωμένο νόημα και πατάει πάνω σε παραδοσιακές φόρμες. Αν βοηθούσε το να κάνω μια-δυο παρατηρήσεις, η πρώτη είναι ότι ίσως με λίγο ακόμη δούλεμα να υπήρχε καλύτερο απ[οτέλεσμα στο μέτρο. Και δεύτερο ίσως αν στο στίχο γι’ αυτό αν δείτε τον κι εσείς, να μην τον απαντήστε αν αντικαθιστούσες το να μην τον απαντήστε με το μην του αποκριθείτε, θα κέρδιζες και απο νόημα και απο μέτρο (μιας και το απαντώ ποιητικά είναι πιό κοντα στο συναντώ). Τα σχόλια μου ήταν περισσότερο φόρος τιμής στην προσπάθειά σου και επ'ουδενί δεν έχουν ρόλο υπόδειξης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 14, 2011 Author Share Posted September 14, 2011 (edited) Ναι, αυτό το "απαντήστε" το σκεφτόμουν πολλές φορές να το αλλάξω. Επειδή είναι τραγούδι, το διαβάζω δυνατά για να καταλάβω αν στέκεται όχι μόνο σε νόημα, αλλά και σε μουσικότητα. laas7 σ' ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις. είναι αλήθεια ότι δεν έχω άνεση με τον έμμετρο λόγο και αυτή η αμηχανία φαίνεται στο τραγούδι που επιχείρησα να γράψω. Θα βάλω δίπλα-δίπλα τους δικούς μου στίχους με τους δικούς σου για να αποφασίσω τι θα κάνω. Όσο για το ποιος είναι που παίρνει τα όπλα, θα οτυ βρω όνομα μωρέ... Απλά δεν έχει ακόμα. Οπότε, μια που όλοι τον ξέρουν, θα ξεκινώ με τό όνομά του. Έτσι κι αλλιώς ο βάρδος πριν από κάθε τραγούδι λέει και λίγη πρόζα. "Τώρα θα ακούσετε, ξένοι και γνωστοί", (κάπως έτσι), "την ιστορία του Τάδε του προδότη". Ας πούμε.. Διορθώσεις θα γίνουν κι άλλες, και το ότι δέχτηκα δύο γνώμες με βοηθάει. Για αρχή άλλαξα το "πήρε τα πράγματά του" με "πήρε τα όπλα του" και το "απαντήστε" με "αποκριθείτε". Οι αλλαγές έγιναν και στο ποστ του ποιήματος. Μάλλον θα καταπιαστώ αρκετά με στιχους φέτος γιατί η ιστορία της Ουθέρια τραβάει και ο βάρδος έχει να πει πολλά τραγούδια. Με βλέπω να το ρίχνω στα δημοτικά για να πάρω μπρος! Στην άκρη στο Καπέσοβο θα πέσω να πεθάνω. Καπέσοβο Καπέσοβο πώ 'χεις το κρυονέρι Έχεις κορίτσια όμορφα πού 'ναι γλυκά σαν μέλι... Σας ευχαριστώ! Edited September 14, 2011 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted September 14, 2011 Share Posted September 14, 2011 Αγαπάμε βάρδους. Μάλλον πρέπει να αποφασίσεις σε ένα μέτρο μόνο. Αρκετοί στίχοι είναι ήδη σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο (σκυφτός και μαύρος σαν σκιά, να τριγυρνάει στις πόλεις), γιατί να μην κάνεις έτσι και τους υπόλοιπους (ε ναι, δημοτικά :Ρ); Να σημειώσω ότι στις αφηγηματικές μπαλάντες έπαιζαν πολλές επαναλήψεις (επωδοί, γυρίσματα κλπ), πράγμα πολύ πρακτικό όταν έχεις να απομνημονεύσεις άπειρα τραγούδια. Ο χρόνος που χρειάζεται για να επαναληφθεί ο στίχος ή το ρεφρέν έδινε στον τραγουδιστή την ευκαιρία να θυμηθεί τον παρακάτω στίχο, ή, αν τον έχει ξεχάσει, να αυτοσχεδιάσει. Χώρια που τα ρεφρέν είναι πιασάρικα και μπορεί να τραγουδήσει μαζί το κοινό της ταβέρνας. Αυτά είναι σημαντικά πράγματα στην προφορική μουσική παράδοση (δε λέω για τα γραπτά έμμετρα έπη, εκεί ισχύουν άλλα). Να προτείνω όργανο για τον τραγουδιστή μας; http://www.youtube.com/watch?v=n8BeaU1LOd8&feature=related http://www.youtube.com/watch?v=FNInVjNDU3k&feature=related http://www.youtube.com/watch?v=5bpcDe7mEXM Τα δύο πρώτα έχουν το έξτρα προσόν ότι μεταφέρονται εύκολα. Δε λέω να γίνει ο άνθρωπος ορχήστρα, αλλά μερικά κουδουνάκια δεμένα στον αστράγαλό του κρατάνε πολύ ωραία το ρυθμό και, δεν ξέρω, το ξανάπα μήπως, αλλά αγαπάμε βάρδους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted September 14, 2011 Author Share Posted September 14, 2011 Το ότι πρέπει να αποφασίσω σε ένα μέτρο μόνο το ήξερα... (Ναι, αλλά δεν το έκανα... ) Αυτό πάλι με το ρεφραίν και τις επαναλήψεις είναι μεγάλη βοήθεια. Ναι, μου είχε διαφύγει. Πάω να πω μια ιστορία και ξεχνώ να το κάνω τραγούδι. Ευχαριστώ εκ βάθη καρδίας Kelaino! Ναι, αγαπάμε βάρδους. (Ο δικός μου είναι λίγο πιο dark για να έχει κουδουνάκια, χε). Θα το ξαναγράψω από την αρχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted September 15, 2011 Share Posted September 15, 2011 (edited) Τους στιχους που σου προτεινα, τους προτεινα ως ιδεες οχι να τους παρεις κυριολεκτικα.Να το κανεις αν θελεις (δεν εχω κανενα προβλημα), αλλα δεν νομιζω πως πρεπει να χαλασεις τις δικες σου ιδεες και τις δικες σου λεξεις. Ασε που δεν νομιζω πως εχω γραψει και τιποτα το φοβερο... Εννοω πως ειναι δικο σου δημιουργημα και πρεπει να το αναπτυξεις εσυ. Η ποιηση για εμενα ειναι εντελως προσωπικη ο ποιητης ειναι και η ποιηση του ( η και οποιος προσπαθει να γραψει ποιηση... για μενα ποιητες ειναι μονο ο Ελυτης, ο Σεφερης κτλ οι μεγαλοι,ολοι οι υπολοιποι ειμαστε στην προσπαθεια) Νομιζω πως καθως θα το ξαναδουλευεις και θα σου ερχονται και αλλες ιδεες στο μυαλο θα χανεται η αμηχανια που ανεφερες νωριτερα και θα αποφασισεις και την τελικη μορφη του. Edited September 15, 2011 by laas7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.