Τα Χρονικά του Κόϊου (2) Ένας θνητός Θεός

[Loch Moors]

Πολύ πράγμα μέσα στην ιστορία! Δίνει αρκετά την αίσθηση ότι ανήκει σε ένα μεγαλύτερο κείμενο, παρ' όλα αυτά δεν υπάρχουν κενά που να μας αφήνουν απορίες κλπ.

Με εντυπωσίασε που μιλάς για πιο εξειδικευμένα πράγματα με ορολογία, αλλά χωρίς να λες αβάσιμα πράγματα, από την άλλη όμως με κούρασε λιγάκι που η ιστορία ήταν αρκετά περιγραφική-αφηγηματική και λιγότερο άμεση με κάπως εκτενής ιστορικές αναδρομές...

Σίγουρα θα μου άρεσε πολύ περισσότερο αν ήταν ένα βιβλίο που έχω στα χέρια μου και μου δίνει τον χωρο-χρόνο και την έκταση λέξεων ώστε να μάθω και για τα ιστορικά γεγονότα, αλλά να έρθω και πιο κοντά με τα πρόσωπα.

 

Πάρα πολύ ωραίο τέλος, νομίζω πως αν γνώριζα λίγο παραπάνω την ηρωίδα εκεί θα μου πιανόταν η ψυχή..!

 

Μπράβο πάντως και καλή συνέχεια με την ολοκλήρωση του έργου, γιατί μάλλον πάει για κάτι πιο μεγάλο σίγουρα!;)

[DinoHajiyorgi]

Φίλε μου Δημήτρη, η δική σου εξέλιξη είναι εντυπωσιακή. Την μυθολογία την έχεις στο τσεπάκι σου, αυτό με το οποίο παλεύεις είναι ο εστιασμός. Για παράδειγμα, το παρόν διήγημα θα μπορούσε να ξεκινήσει άνετα στην Ενότητα 3, με φευγαλέες αναφορές αργότερα στα όσα προηγήθηκαν. Έτσι θα άπλωνες την διήγηση στο σωστό κομμάτι, αναλώνοντας το κείμενο σου στα πιο καίρια σημεία της ιστορίας, δίνοντας μας πιο δυνατές στιγμές και καλύτερη ανάπτυξη χαρακτήρων. Τα πριν, είναι επίσης άλλο διήγημα που θέλει το δικό του άπλωμα. (Αν δεις το "άπλωμα" σαν τη ζύμη της πίτσας, η τελική σου πίτσα αλλού είναι παχιά και αφράτη και αλλού ψιλή και τραγανή. Νόστιμη παντού, αλλά ανομοιογενής. Θέλει να αποφασίσει τι είδους πίτσα είναι.)

 

Όμορφο και συγκινητικό το φινάλε σου, η ίδια η φύση των αντίπαλων πλευρών όμως, μου αφήνει μια αισιοδοξία που ίσως επίτηδες δεν υπαινίσσεται καν. Ο Ιβάν ίσως απολαύσει την κυριαρχία του ως τα βαθιά γεράματα, αλλά έχει εναντίον του έναν ανίκητο εχθρό: τον χρόνο. Τα σφάλματα του θα γίνουν μια μέρα μπούμεραγκ εναντίον του κράτους του αλλά και της ανθρωπότητας. Ενώ η Κατρίνα, που είχε το δίκιο με το μέρος της, είναι αιώνια. Περιμένει.

 

Καλύτερη πίτσα στην τρίτη προσπάθεια.

[northerain]

Το διήγημα έχει πολύ υλικό, κάτι όχι απαραίτητα κακό, αλλά είναι πολύ show στην παρούσα μορφή του. Νιώθω σαν να διαβάζω την εγκυκλοπαίδεια του κόσμου που δημιούργησες. Η πλοκή του διηγήματος από μόνη της ζήτημα να είναι πάνω από 500 λέξεις. Μάλλον αδικείται ως διήγημα, γιατί η γραφή και η πλοκή είναι πολύ καλές.

[Man_from_Earth]

Ατμόσφαιρα παλιού στυλ, ρετρό ΕΦ (για μένα είναι θετικό) με προσεγμένη εξιστόριση. Βλέπω σαφή επιρροή από Ασίμοφ, μου θύμησες το Νέμεσις έντονα. Με τηδιαφορά φυσικά οτι έπρεπε να έχεις αρχή,μέση και τέλος σε 3850 λέξεις. Αυτό σε ανάγκασε να επιταχύνεις και να κάνεις απότομες μεταβάσεις,αλλά γενικά ήταν καλό.Καλή επιτυχία

[Tattoman]

Λοιπόν....jimmy.... η ιστορία σου είναι κάπως κλασσικού στηλ ε.φ που γενικά δεν με ενθουσιάζει αυτό το είδος. Η ιδέα σου είναι καλή και η γραφή σου πολύ καλά δουλεμένη. Τα πολλά ονόματα και σε κάποια σημεία το πολύ μπλα μπλα με κούρασε λιγάκι και άφησε την εξέληξη της υπόθεσης σε δεύτερη μοίρα. Σαν ιδεά είναι φοβερή και χωράει πολλή δουλειά και ανάπτηξη για να πάρει μια πολύ καλή μορφή. Στο τελος το έφτιαξες κάπως και άφησες την πλοκή και την υπόθεση να ξεδιπλωθεί. Καλύ επιτυχία!!!

Edited October 15, 2011 by Tattoman

[Tiessa]

Για την ιδέα:

 

Η εξέλιξη μιας κοινωνίας γήινων που καταλήγει πάλι στα ίδια; Στη μη εξέλιξη;

 

Η εξέλιξη ενός ανθρώπου, που ξεκίνησε με άλλες προοπτικές και καταλήγει αθάνατη αλλά ουσιαστικά νεκρή;

 

Οριακά εντός θέματος, μια που καταπιάνεται με αυτά τα διλήμματα.

 

Γενικά:

 

Αυτή είναι η δεύτερη ιστορία που βλέπω από σένα και την θεωρώ εντυπωσιακά καλύτερη από την πρώτη. Είναι πολύ πιο κοντά στο πραγματικό διήγημα, έχουμε ήρωες με σάρκα και οστά –έστω και αν δεν αναπτύσσονται ικανοποιητικά λόγω του περιορισμένου χώρου.

 

Θα παρατηρήσω, ως προς την πλοκή, ότι αναλώνεσαι σε πολλές λεπτομέρειες σε κάποια σημεία π.χ. στη διαφυγή από τη Γη και τρως το χώρο που έχεις διαθέσιμο, οπότε μετά αναγκαστικά πρέπει να υπερσυμπυκνώσεις την ιστορία και να πεις επί τροχάδην πολλά πράγματα που θα ήταν καλύτερα αν απλώνονταν λίγο πιο ομαλά.

 

Στα θετικά του πονήματος ότι φαίνεται να γνωρίζεις καλά τον κόσμο σου και να τον αγαπάς, πράγμα που σημαίνει ότι όταν καθίσεις και μαζέψεις όλες αυτές τις ιστορίες και να γράψεις τα συνολικά χρονικά του Κόιου, θα έχεις να παρουσιάσεις μια πολύ ολοκληρωμένη ιστορία.

 

Στα θετικά επίσης το γεγονός ότι παρόλο που έχουμε να κάνουμε με μέρος ενός (πολύ) μεγαλύτερου έργου, το κείμενο που μας δίνεις εδώ είναι αυτοτελές.

 

Μου άρεσε το τέλος.

 

Και μια μικρή λεπτομέρεια: Στην τελευταία παράγραφο της 3^ης ενότητας λες κάτι για τα μάτια της Κατρίνα. Νομίζω θέλεις να πεις τα μάτια της Γκαλίνα.

 

 

 

 

[Cassandra Gotha]

Αυτό το κείμενο δεν έχει ισορροπία. Τρέχει υπερβολικά στα μεγάλα γεγονότα, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να παρακολουθήσουμε από κοντά την ηρωίδα και να νοιαστούμε γι' αυτήν, πράγμα δύσκολο.

 

Συγνώμη, αλλά πραγματικά δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

 

Μία αξιοπρεπής συμμετοχή.