Το Παγωτό στο Τέλος του Κόσμου

[RedAlf]

Πολύ όμορφη και πρωτότυπη ιστορία, στημένη πάνω στο κλασσικό σενάριο της δημιουργίας της ανθρωπότητας (ή της ανθρώπινης νόησης) από εξωγήινους. Μόνο σεναριακό κενό κατά τη γνώμη μου ότι οι άνθρωποι ξεκίνησαν από πολύ χαμηλές δυνατότητες (προιστορία) ενώ τα "τέρατα" ήρθαν με όλο το τεχνολογικό εξοπλισμό και τις γνώσεις των εξωγήινων.

Όσο για το δηλητήριο δεν με προβλημάτισε ότι ενέργησε αμέσως (όπως προαναφέρθηκε), εφόσον, αν κατάλαβα καλά τη λογική σου, απλά οι εξωγήινοι είχαν "δωρήσει" στα "τέρατα" κάποια μορφή ανοσίας στα πάντα (συμπεριλαμβανομένου του θανάτου) με ημερομηνία λήξης. Εφόσον πέρασε αυτή η ημερομηνία, η πρώτη θανατηφόρα αιτία (ισχυρή δόση δηλητηριου στην προκειμένη περίπτωση) θα τους σκότωνε.

Μου άρεσε η μνησικακία του τελευταίου ανθρώπου και η πρωτοτυπία της μεθόδου του, όπως και ότι η ανθρωπότητα τελικά καταστράφηκε μόνη της (αν και φυσικά δεν είχε πλέον μέλλον έτσι και αλλιώς αφού όλοι ήταν στήροι). Πολύ ωραία, μελαγχολική γραφή με εικόνες που σε ταξιδεύουν.

Καλή επιτυχία με το διαγωνισμό...

Edited October 10, 2011 by RedAlf

[Sonya]

Ντίνο μου, αυτή η ιστορία είναι τόσο παραπλανητική! Σε πάει λάου λάου, χεράκι χεράκι και στο τέλος σου ρίχνει μια ξανάστροφη στα μούτρα και βλέπεις αστερισμούς και νεφελώματα.

 

-Έχει κάποια σημεία που ρίχνει μπλα μπλα με τη σέσουλα. Έχεις καλή και γόνιμη φαντασία, βρες κάποιον άλλο τρόπο να μάθουμε ό,τι πρέπει να μάθουμε

-Έχει βασικές αναληθοφάνειες, σχετικά με τα άφθαρτα και αθάνατα τέρατα και την ευκολία με την οποία οι εξωγήινοι στειρώσανε με τη μία όλο τον γυναικείο πληθυσμό.

-Χρειάζεται μεγαλύτερη προοικονομία το τέλος. Να γνωρίσουμε κι εμείς λίγο τα τέρατα

 

+Η ξανάστροφη που είπα πιο πάνω. Ευρηματικότατη!

+Η εύστοχη χρήση της ανθρώπινης φύσης

+Η καταπλητκική ψυχολογία του παραιτημένου γέροντα

+Ο λυρισμός σε κάποια κομβικά σημεία.

 

Πάρα πολύ όμορφη!

[Tiessa]

Για την ιδέα:

Παράξενη η μορφή της εξέλιξης που διάλεξες, Ντίνο. Εδώ υποβοηθήθηκε από κάποιες ανώτερες δυνάμεις του σύμπαντος και ήρθε το νέο είδος να κυριαρχήσει.

 

Γενικά:

Πικρό το κείμενο, γεμάτο μοναξιά και νοσταλγία.

Κινείται στα γνώριμα και ικανοποιητικά στάνταρ του μέσου όρου των ιστοριών σου.

Δεν έχω πολλά να πω, πέρα από το ότι μου φάνηκε πολύ παράξενος ο τρόπος που εισήγαγε ο Τζακ τον πόνο στον κόσμο τους.

Και ότι, παρόλο που ήταν κατανοητά τα κίνητρά του, είχα συμπαθήσει την Αθλίνα και τη Λίνθια και τον μίσησα γι αυτό που έκανε.

Ωστόσο, οι προτάσεις του κλεισίματος στο τέλος, ήταν καλές και γι αυτόν τον συγχωρώ.

[DinoHajiyorgi]

Κινείται στα γνώριμα και ικανοποιητικά στάνταρ του μέσου όρου των ιστοριών σου.

Έχω... γνώριμα στάνταρ; Έχω... και μέσο όρο;

 

 

[ ]

[Nihilio]

Πιστεύω ότι ο καλός συγγραφέας Spec Fic είναι πετυχημένος "ψεύτης", αφού σε κάνει να πιστέψεις ότι όλα αυτά τα κουλά που σου περιγράφει είναι αληθινά.

Εσύ εδώ για άλλη μια φορά μας αποδεικνύεις πόσο "σαδιστικά συναισθηματικός εκβιαστής" είσαι, στήνοντας μια ιστορία που με τον πένθιμο χαρακτήρα της και τις φορτισμένες εικόνες που χτίζεις περνάς το δράμα του τελευταίου ανθρώπου στη γη. Έντονα κινηματογραφικός, περνάς μια σειρά από εικόνες που μεταδίδουν το συναίσθημα που θέλεις.

 

Αλλά δεν είσαι καθόλου καλός "ψεύτης". Οι εικόνες εκείνες που κουβαλάνε συναισθηματικό φορτίο ξεφτίζουν στο θέμα αληθοφάνειας αφού τις σκεφτείς για ένα λεπτό, μέχρι που η ιστορία αρχίζει να τρεμοπαίζει. Ξέρω ότι δε σε ενδιαφέρει η αληθοφάνεια, για αυτό και δε θα κάτσω να αναλύσω ένα-ένα τα κομμάτια που η λογική πάσχει (αν θες βέβαια ζήτα το είτε με ποστ είτε με PM), όμως για εμένα με λίγη παραπάνω προσοχή σε λεπτομέρειες θα είχες μία ιστορία που θα απογειωνόταν.

[DinoHajiyorgi]

Δεν νομίζω ότι έχω να πω πολλά. Με παραξένεψαν ορισμένοι εξέχοντες αναγνώστες που δεν κατανόησαν σημεία, που έγιναν εμφανώς κατανοητά από τόσους άλλους. Άρα έφταιγα ως αφηγητής ή όχι; Μάλλον είναι εκείνη η περίπτωση όπου δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους.

 

Να δηλώσω πρώτα ένα σημείο της ιστορίας, που ενώ το λέει κάπου εκεί, είναι πιθανό να ξέφυγε της προσοχής του αναγνώστη, χωρίς αυτό να αποτελεί πρόβλημα για μένα. Είναι μια λεπτομέρεια που αν σας ξέφυγε, δεν πειράζει: Ο ήρωας δεν θέλει να σκοτώσει τους Εδεμίτες. (Ο ψυχίατρος του θα διαφωνούσε μαζί μου, αλλά τι να κάνω, δεν τα βγάζω πέρα με τους ψυχίατρους.) Αν οι Εδεμίτες ήταν φθαρτοί, ο Τζακ απλά θα έφτυνε μέσα στο παγωτό που τους έφτιαχνε (σαν τη σερβιτόρα που τσατίσατε με τα παράπονα σας και σας σέρβιρε το τρίτο φλιτζάνι καπουτσίνο.) Ρίχνει φαρμάκι μέσα στο παγωτό γιατί αυτό θεωρεί ως δίκαιη «ροχάλα» ενάντια στο μέγεθος της αθανασίας τους. Δεν τολμούσε να ελπίσει καν ότι αυτή η αθανασία έχει όντως ημερομηνία λήξης.

 

Ο θάνατος του κοριτσιού δεν έχει να κάνει με το ότι χρόνια μετά από δηλητηριασμένα παγωτά, το φαρμάκι έπιασε τελικά τόπο. Ήρθε η στιγμή που η αθανασία έληξε για όλους τους Εδεμίτες. Έτσι ήταν σχεδιασμένο. Από εκείνη την στιγμή όλοι οι Εδεμίτες μπορούν να δηλητηριαστούν, να πυροβοληθούν, να μαχαιρωθούν, να αρρωστήσουν. Το κορίτσι τυχαίνει να είναι το πρώτο θύμα.

 

Αποδέχομαι και αυτή την αναληθοφάνεια της δηλητηριάσεως του κοριτσιού. Δεν θα το έχω να σφαδάζει και να ξερνάει τα εντόσθια του για να ικανοποιηθούν κάποιοι αναγνώστες ότι απόδωσα ρεαλιστικά τον θάνατο της.

 

Μου προξένησε έκπληξη του πόσοι σκόνταψαν στην ύπαρξη των εξωγήινων. Για μένα ήταν το πιο αδιάφορο στοιχείο, αν και αναγκαίο – μόνο για να εξηγήσει την αλλαγή. Πως θα ήταν άραγε το διήγημα (όπως με γαργάλισε ο aScannerDarkly) χωρίς το περιεχόμενο του τετραδίου που διαβάζει ο Τζακ;

 

Και όσον αφορά τους εξωγήινους και την ικανότητα τους σε αυτές τις αλλαγές (όπως στη στείρωση της παλιάς ανθρωπότητας), η απάντηση που έχει είναι ότι οι εξωγήινοι στο “Childhood’s End” με καλύπτουν, καθώς εκείνοι βγάζουν πιο εξωφρενικούς παπάδες από τα μανίκια τους. (Ή αλλιώς, εξωγήινοι είναι, μπορούν να το κάνουν. Δεν έχω μαζί μου το technical manual.)

 

Μια μικρή πληροφορία: Η πόλη του Μπάρστοου είναι αρκετά χιλιόμετρα στην ενδοχώρα, ώρες από το Λος Άντζελες, στον δρόμο της ερήμου για Νεβάδα, με προορισμό το Λας Βέγκας. Στο διήγημα, η ακτή της Καλιφόρνιας είναι στον βυθό του ωκεανού, κάτι που συνέβη πολύ πριν έρθουν οι εξωγήινοι.

 

Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν, σχολίασαν και ψήφισαν την ιστορία μου.

[DimitrisX]

Πολύ καλή η βασική ιδέα (καθαρό ΕΦ). Καλές οι περιγραφές. Νοιάστηκα για τον χαρακτήρα.

Όντως «φάνηκε» η διαφορετικότητα των Εδεμιτών.

Σοκ στο τέλος με το σχέδιο του Τζακ, στοιχείο της βίαιης ανθρώπινης φύσης, το οποίο συγκρίνεται πολύ έξυπνα με τον όφη του προπατορικού αμαρτήματος.

[rom]

Τη διάβασα την αφήγηση, με ανάμικτες σκέψεις. Όντως οι άνθρωποι ζορίζονται εμπρός στο ευγενέστερο εαυτών. Αλλά έχουν και το εξισσοροπόν χάρισμα να προσεγγίζουν, αργά αργά κι όσο μπορούν, προς το ευγενέστερο. Νομίζω λοιπόν ότι στη φωτογραφία σου μας έχεις βγάλει λίγο πιο κακούς απ'ότι είμαστε. Υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά διαστρέφουμε την εικόνα αν σταθούμε σε αυτές. Αλλά δεν υπάρχει και άγραφος νόμος πού θα κοιτάξουμε πριν γράψουμε.

 

Είναι σα το ρεπόρτερ στον πόλεμο. Σε μια σκηνή ο ένας στρατιώτης ξεκοιλιάζει έξω τους γονείς με τη ξιφολόγχη ενώ ο συνάδελφός του κρατά αγκαλιασμένα τα παιδιά μέσα στο σπίτι, ίσως κλαίει μαζί τους. Είσαι ρεπόρτερ κι έχεις τη τελευταία σου πόζα στο φιλμ. Τι βγάζεις;

 

Η ιστορία, σαν αφήγηση, γραφή, πορεία άρτια, απλά βγάζει ένα προβληματισμό μεγαλύτερο απ'τον εαυτό της.