ΕΥΚΟΛΗ ΖΩΗ

[Marios Anthopoulos]

Όνομα Συγγραφέα: Ανθόπουλος Μάριος

Είδος: Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2269

Αυτοτελής; Ναι

 

 

Μερικέςφορές το κακό βρίσκεται στις λεπτομέρειες….

 

 

Ο Παύλοςγεννήθηκε ένα κρύο μεσημέρι του Φλεβάρη, σε μία ιδιωτική κλινική κάπου σταβόρεια της χώρας. Ήταν το μοναδικό παιδί που ήρθε στον κόσμο εκείνη την ημέρακαι για αυτό είχε και την αμέριστη αγάπηκαι φροντίδα όλης της κλινικής. Νοσοκόμες που περίμεναν υπομονετικά νατελειώσει η βάρδια τους τον κοιτούσαν χαμογελαστές στηριγμένες στην πόρτα με τοένα πόδι λυγισμένο και τα χέρια τους σταυρωμένα στο στήθος, περιμένοντας καιαυτές να ζήσουν κάποια στιγμή, προσωπικά τέτοια γεγονότα. Ακόμα κι ογιατρός-ένας έμπειρος πενηντάρης, που είχε φέρει σε πέρας πάμπολλες τέτοιεςγέννες με επιτυχία- δεν μπορούσε να κρύψει την ικανοποίηση του για το ότι όλαεξελίχθηκαν ομαλά και με στόμφο τακτοποίησε τα γυαλιά του στην άκρη της μύτηςτου, μην θέλοντας να φανεί ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του.

 

Ζύγιζε τρεισήμισικιλά και δεν έκλαψε καθόλου από την στιγμή που είδε τα απαλά φώτα του δωματίου.Ούτε ακόμα και όταν ο γιατρός το πήρε στα χέρια του, και το παρέδωσε στηνμητέρα του, που με τρεμάμενα χέρια το πήρε στην αγκαλιά της. Χαμογελαστός ήτανκαι ο πατέρας του που είχε παρακολουθήσει όλο το χρονικό του τοκετού από κάποιαγωνία του δωματίου, με μια βιντεοκάμερα περασμένη στον ώμο του, και όπως θαέλεγε αργότερα στους φίλους του, ήταν ησημαντικότερη και ωραιότερη εμπειρία τηςζωής του. Πολύ πιο σημαντική από τη στιγμή που πήρε στα χέρια του τι πτυχίο τηςνομικής μετά από προσπάθειες τεσσάρων χρόνων, ούτε ακόμα και όταν πέρασε τοκατώφλι της εκκλησίας για να παντρευτεί την αγαπημένη της καρδιάς του. Το μόνοπου σκέφτηκε εκείνη την μαγική στιγμή – και που πολλά χρόνια αργότερα θαξαναζούσε κάποιο μέρος της παρακολουθώντας το σε μια δίωρη βιντεοκασέτα, με ταμάτια του δακρυσμένα για το πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια - ήταν ότι όντως το παιδί ήταν δικό του, αφούείχε πάρει τα μάτια του, γκριζοπράσινα.Μα και αυτή η σκέψη δεν τον απασχόλησε ιδιαίτερα απλά πέρασε σαν σκιά πάνω απόένα τέλεια λαξεμένο έπιπλο κι έφυγε για να απασχολήσει κάποιους άλλους με πολύπερισσότερη αμφιβολία για τις γυναίκες τους. Η μητέρα του ιδρωμένη, με τα ξανθάτης μαλλιά κολλημένα στο μέτωπο, άρχισε να κλαιει από συγκίνηση αφού ήταν τοπρώτο τους παιδί και όπως αποδείχτηκε αργότερα, το μοναδικό. Οι πόνοι τηςγέννας χάθηκαν στην δική της σκέψη σαν ένα κακό όνειρο όταν ξυπνάμε μόνο με ένακακό συναίσθημα, χωρίς να ξέρουμε την πραγματική προέλευσή του. Τον κοιτούσανόλοι ευδιάθετοι και ψιθυρίζοντας μεταξύ τους, να έχει καρφώσει το βλέμμα του στη μητέρα του. Μόνο ο γιατρός σκέφτηκεπως μάλλον δεν κοιτούσε την μητέρα του –γιατί το βλέμμα του έμοιαζε να ξεφεύγειαπό το επίπεδο των μαλλιών της - αλλά μια μύγα πίσω της, που πάνω στο τζάμι τουπαραθύρου προσπαθούσε να βρει μια έξοδογια να βγει στον καθαρό αέρα. Μα και ο γιατρός το ξέχασε γρήγορα και άρχισε νακατσαδιάζει – πιο πολύ ερωτικά, παρά θυμωμένα – μια νοσοκόμα, για το ότι βρέθηκεμια μύγα εκεί μέσα.

 

Έτσι λοιπόναπλά γεννήθηκε ο Παύλος, όπως δισεκατομμύρια άλλα παιδιά σε όλον τον κόσμο, εδώκαι χιλιάδες χρόνια που υπάρχει ο άνθρωπος.

 

Οπατέρας του, πετυχημένος δικηγόρος πλέον, έδωσε όλη την αγάπη του σε αυτό τοπαιδί. Όπως και η μητέρα του. Τον αγαπούσαν πραγματικά και πολλές φορές έπιασαντον εαυτό τους να σκέφτεται ότι ακόμα και αν δεν ήταν δικό τους παιδί πάλι θατο αγαπούσαν με την ίδια δύναμη. Γιατί ο Παύλος ήταν πραγματικά αξιολάτρευτος,λιγομίλητος και ευγενικός, πάντα ευχάριστος και χαμογελαστός. Μεγάλωσε, χωρίςνα του λείψει τίποτα, πήγε δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, από τους πρώτους μαθητέςστην κάθε τάξη – οι γονείς του δεν θα ξεχάσουν ποτέ το βραβείο που πήρε στηνΤρίτη λυκείου ως ο καλύτερος μαθητής που πέρασε ποτέ από το λύκειο αυτό, τόσολόγω των βαθμών του, όσο και της καλής του διαγωγής. Ποτέ του δεν γκρίνιαξε γιακάτι και σε αυτό μεγάλο μερίδιο έχει η αγάπη των γονιών του, αφού του παρείχαντα πάντα χωρίς ο ίδιος να προλάβει να τα ζητήσει. Το πρώτο του ποδήλατο, τηνπρώτη έγχρωμη τηλεόραση 14 ιντσών στο δωμάτιο του, ακόμα και ένα μηχανάκι πουγια το οποίο πολλοί τον αγγάρευαν να τους πάει σπίτι.

 

Τελικά πέρασε στην ιατρική της Θεσσαλονίκης, πρώτος μάλιστα. Θυμόταντους συμμαθητές του, κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, που τους έβρισκες πάντα μεένα βιβλίο στο χέρι τους, αγχωμένους και ιδρωμένους, κοιτώντας το, μα μηδιαβάζοντάς το, στην πραγματικότητα. Ο ίδιος δεν είχε αγχωθεί σχεδόν καθόλου ,αυτή την τελευταία εβδομάδα, γιατί ένιωθε πανέτοιμος, και ικανός να λύσειοποιαδήποτε θέματα τους έβαζαν. Ίσως να αγχώθηκε λίγο όταν έδινε χημεία, αλλάγια έναν πολύ ιδιαίτερο λόγο, που δεν είχε να κάνει με τη φύση του μαθήματος, ήτην δυσκολία των θεμάτων. Έχασε μισή ώρα κοιτώντας μια μύγα στο παράθυρο τηςαίθουσας, που προσπαθούσε να βρει έξοδο για να βγει στον καθαρό αέρα..

 

Σταδεκαεφτά του τα έφτιαξε με την Βάσω και έμειναν από τότε μαζί. Ήταν όμορφηκοπέλα η Βάσω, με τα μαύρα μακριά μαλλιά της να στέκονται αντίβαρο ομορφιάς σταγκριζοπράσινα μάτια του Παύλου, και όποιος τους έβλεπε συμφωνούσε για το πόσοταιριαστό ζευγάρι ήταν, τόσο εξωτερικά, όσο στον τρόπο σκέψης και στηννοοτροπία για το πώς πρέπει να ζήσουν την ζωή τους. Οι γονείς του από την πρώτη στιγμή ενέκριναναυτή την σκέψη, αν και ποτέ δεν του το είπαν ανοικτά – τουλάχιστον στην αρχή,για να μην παραμελήσει τις σχολικές υποχρεώσεις του. Ο Παύλος ήταν από τα πιοαγαπητά παιδιά γιατί είχε μια ικανότητα να τα πηγαίνει με όλους καλά χωρίς όμωςποτέ να τον θεωρήσει κανείς θύμα . Ακόμα και με αυτούς που τον φθονούσαν ίσωςγια το ότι πάντα σχεδόν αποδεικνυόταν καλύτερος τους. Ήταν ο τύπος του σχολείουκαι του πανεπιστημίου, που ήταν γνωστός με όλους, χωρίς ποτέ να του λείψουν οιφίλοι και οι παρέες ακόμα και οι όμορφες κοπέλες που τον γλυκοκοιτούσαν. Γιατίδεν ήταν άσχημος. Ιδίως τα γκριζοπράσινα μάτια του και η λεπτή, ψηλή φιγούρατου, και κυρίως ο αέρας σιγουριάς που εξέπεμπε, έκαναν μερικές να μην μπορούννα τον βγάλουν από την σκέψη τους. Όμως αγαπούσε πραγματικά την Βάσω και ποτέτου δεν σκέφτηκε να την απατήσει. Άλλωστε δεν του άρεσαν οι περιπλοκές στησχέση τους. Μόνο έγνοιες και μπελάδες πίστευε ότι θα του έφερναν και τίποταάλλο. Και αφού είχαν περάσει και οι δύο τους στην ίδια πόλη, ποιος ο λόγος νααναζητήσει κάτι άλλο;

 

Τέλειωσετη ιατρική στα έξι χρόνια και ήταν πολύ περήφανος γι’ αυτό. Κανείς από τηνοικογένεια του δεν ξέχασε την τελετή απονομής, που καλοντυμένος, πάντα μεεκείνο το αστραφτερό χαμόγελο, έλαβε το αντίγραφο του πτυχίου του από τονπρύτανη της σχολής, με την αίθουσα να σείεται από τα χειροκροτήματα τωνπαρευρισκόμενων, και τους γονείς του να δακρύζουν αγκαλιασμένοι. Μόνο έναςάγνωστός του φωτογράφος πρόσεξε πως χλόμιασε για μερικά λεπτά, ενώ περίμενεακίνητος στην ουρά των απόφοιτων, κοιτώντας στο παράθυρο του αμφιθεάτρου. Μιαμύγα στο τζάμι που έψαχνε έξοδο για να βγει στον καθαρό αέρα.

 

νΠήγεστρατό-αεροπορία συγκεκριμένα- και μόλις τέλειωσε, έκανε το αγροτικό του σεκάποιο ακριτικό νησί. Ούτε και η απόσταση κατάφερε να τον χωρίσει από την Βάσω.Τελικά τέλειωσε και από αυτήν την υποχρέωση, γύρισε στην πόλη του, άνοιξεγραφείο και προσπάθησε να καθιερωθεί ως γιατρός και άντρας πλέον, στουςσυμπατριώτες του. Κάτι που δεν άργησε να γίνει και για τα δύο ζητούμενα. Απότην μία το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν ήδη καθιερωμένος, έχοντας τη φήμηκαλού οικογενειάρχη και φίλου, και από την άλλη η έμφυτη ικανότητά του ίδιουτου Παύλου, να γίνεται αγαπητός στουςάλλους έκαναν το έργο του ακόμα πιο εύκολο. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε νααποκτήσει μια σταθερή πελατεία, που μεγάλωνε με γεωμετρική πρόοδο.

 

Έτσι λοιπόν ήρθε και η στιγμή όπουπαντρεύτηκε τη Βάσω. Ήταν πολύ αγχωμένος κατά τη διάρκεια του μυστηρίου- απότις λίγες φορές στη ζωή του, αλλά και αυτό τελικά ξεπεράστηκε, χωρίς κανένα πρόβλημα.Τουλάχιστον οφθαλμοφανές. Γιατί εκείνη την ώρα που πέρασε μέσα στην εκκλησία,με την αποπνικτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε, με τις έντονες μυρωδιές και ταιδρωμένα πρόσωπα που τον κοιτούσαν αποχαυνωμένα με βεβιασμένα χαμόγελα, λες καιζητούσαν σε αυτόν τη λύση των προβλημάτων τους, είδε μια μύγα στο παράθυρο τηςεκκλησίας, που προσπαθούσε να βρει μια έξοδο για να βγει στο καθαρό αέρα. πίσωαπό τον παπά, που τους ένωνε με ένα από τα εφτά μυστήρια, εκτελώντας και αυτόςτην δουλειά που του ανέθεσαν. Για μισή ώρα περίπου την παρακολουθούσε, αλλάμετά την ξέχασε, μέσα στο σαματά που ακολούθησε το τέλος του μυστηρίου. Είχεάλλωστε να φροντίσει για τόσα άλλα πράγματα που αφορούσαν αυτόν και τουςάλλους. Όπως έκανε πάντα στη ζωή του.

 

Με τοπέρασμα των χρόνων ο Παύλος έγινε πολύ δημοφιλής στην πόλη του. Μερικοί μάλιστατου πρότειναν να βάλει υποψηφιότητα για τις επόμενες δημοτικές εκλογές. Το είχεσκεφτεί πολύ καιρό και τελικά αποφάσισε να το κάνει. Στο μυαλό του πέρασαν οιεικόνες από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, που δεν άφησε χρονιά ώστε να μηνσυμμετέχει στο συμβούλιο της τάξης του. Τις περισσότερες φορές πρόεδρος. Καιαπ’ ότι θυμόταν δεν τα πήγε και άσχημα, κυρίως γιατί με ένα χαμόγελό του έλυνεπολλά προβλήματα. Γιατί λοιπόν να μην έμπαινε δυναμικά και στο πολιτικό κόσμοτων ενηλίκων; Και ήταν σίγουρος πως κι εδώ θα τα κατάφερνε.

 

Γιατί ηφύση του είχε δώσει απλόχερα τα καλύτερα εφόδια της. Εξυπνάδα, ομορφιά,γοητεία, ένα αστραφτερό χαμόγελο και μια ομαλότατη οικογενειακή ζωή.

 

Και τότε έγινε κάτι που δεν έπρεπε να γίνει.Κάτι που τα κατέστρεψε όλα.

 

Είδε, για τελευταία φορά, μια μύγα στο τζάμιενός τηλεφωνικού θαλάμου.

 

 

 

Ο Παύλος έβγαλε το κινητό του αφούσταμάτησε στην άκρη του δρόμου, ανάβοντας τα alarm. Για μια στιγμή πέρασε απότο μυαλό του πως ίσως ενοχλούσε τα διερχόμενα αυτοκίνητα, εκεί που σταμάτησε,αλλά άφησε την σκέψη αυτή να γλιστρήσει μακριά, κυρίως γιατί ήταν σημαντικό τονα τηλεφωνήσει σπίτι του. Έβγαλε το κινητό του από την μέσα τσέπη του σακακιούτου – νιώθοντάς το ιδρωμένο και να κολλάει στα χέρια του και προσπάθησε ναπάρει στο σπίτι του. Σκέφτηκε μήπως είχε κάνα μπουκάλι νερό στο πίσω μέρος γιανα πλύνει τα χέρια του που τα ένιωθε κολλημένα και ιδρωμένα. Ο ήλιος έριχνεάκαρδα τις ακτίνες του να χτυπάνε στο καπό ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτουμπροστά του και να προσπαθούν να εισχωρήσουν μέσα στο κεφάλι του, αφού πρώτατου έκαιγαν σιγά σιγά το μέτωπο. Παρά την αφόρητη ζέστη- και κυρίως την απρόσμενη για τέτοια εποχή- δεν έβγαλε τοσακάκι του, λες και προσπαθούσε να κονταροχτυπηθεί στα ίσια με τον καιρό και τατερτίπια του. Πάτησε τα πλήκτρα, μα το κινητό δεν ανταποκρίθηκε. Το πέταξεθυμωμένος στη θέση του συνοδηγού, έλυσε την ζώνη και άφησε το βλέμμα του ναπλανηθεί στα μπροστινά αυτοκίνητα και στου πεζούς που σαν κακομοίρηδεςπερνούσαν ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. «Γαμημένο», μουρμούρισε μέσα απότα κατάλευκα δόντια του, και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου. Επέμενε να μηβγάζει το σακάκι του, και η ζέστη άρχισε να τον χτυπάει όλο και πιο έντονα.Ένιωθε την πλάτη του ιδρωμένη και σκέφτηκε με αηδία τους λεκέδες που θασχηματίζονταν κάτω από τις μασχάλες του, καθώς και κατά μήκος της ραχοκοκαλιάςτου. Είδε με τον νου του τα επικριτικά βλέμματα των πελατών του καθώς θααντίκριζαν το ιδρωμένο μέτωπό του, και σκέφτηκε την δικιά του και την δικιάτους αηδία, καθώς θα αναγκαζόταν να τους δώσει το χέρι.

 

Τελικάείδε ένα τηλεφωνικό θάλαμο και μπήκε μέσα.

 

 

 

Η πόρτα έκλεισε πίσω του.

 

Ζέστη. Έλλειψη καθαρού αέρα. Ζέστη. Οι ακτίνεςτου ήλιου, γύρισαν άκαρδα προς το μέρος του θαλάμου. Ούτε ένα σύννεφο στονουρανό, ούτε ένα δέντρο ή κτίριο να τον προστατέψει. Σήκωσε το ακουστικό καιένιωσε τα βρώμικα χέρια χιλιάδων ενοίκων αυτού του θαλάμου, πριν από αυτόν.Προσπάθησε να χτυπήσει τα κουμπιά του τηλεφώνου, μα ένιωσε να ζαλίζεται. Θαέκανε εμετό, το ένιωθε. Εκεί στο πάτωμα ενός τηλεφωνικού θαλάμου, σχεδόν στοκέντρο της πόλης, θα έκανε εμετό. Για πρώτη φορά στη ζωή του σε δημόσιο μέρος.Δεκάδες ζευγάρια μάτια θα τον κοιτούσαν επικριτικά. Τον εμετό στο πάτωμα, τονιδρώτα στις μασχάλες του, στη ραχοκοκαλιά του. Αλλά τελικά δεν έκανε. Πάτησε τοτελευταίο κουμπί και άκουσε το κάλεσμα στο τηλέφωνο του σπιτιού του. Αμέσωςένιωσε καλύτερα. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί, να μιλήσει σαν άκουγε την γνώριμηφωνή της γυναίκας του και ως ένα σημείο τα κατάφερε.

 

Τότε είδε μια μύγα στο τζάμι του θαλάμουνα προσπαθεί να βρει έξοδο στον καθαρό αέρα.

 

 

Ζέστη. Έλλειψη καθαρού αέρα.Φυλακισμένος. Απόγνωση. Ζέστη. Ο ήλιος να τον χτυπά κατάματα. Ένιωσε ναπνίγεται, τα τζάμια να τον πλακώνουν, ο χώρος να στενεύει επικίνδυνα γύρω του,ο ήλιος να του τσουρουφλίζει το μυαλό, το χέρι του να φεύγει από το ακουστικόμόλις μια στιγμή πριν το σηκώσει η γυναίκα του, στην άλλη άκρη της γραμμής.

 

Και η μύγα πάντα εκεί να προσπαθεί ναξεφύγει.

 

Το χέρι του χτύπησε με δύναμη το τζάμι,μα αυτό δεν έσπασε. Αέρας, καθαρόςαέρας. Άρχισε να χτυπά με μανία το κεφάλι του. Άκουγε τον ήχο που έκανε τοκρανίο του στο γυαλί, μα δεν σταματούσε. Ένιωσε το τζάμι να ραγίζει και μιααρχέγονη χαρά επιτυχίας ξύπνησε μέσα του. Συνέχισε να χτυπά με μεγαλύτερηδύναμη.

 

Αέρας, καθαρός αέρας. Το τζάμι έσπασε σεεκατοντάδες κομμάτια και πολλά από αυτά χώθηκαν στο πρόσωπό του. Μερικά απόαυτά έσχιζαν το δέρμα του, ιδίως όταν ο Παύλος προσπαθούσε να σηκώσει το κεφάλιτου για να το ξαναχτυπήσει στο τζάμι, μα αυτός συνέχιζε. Ένιωσε τα κομμάτια σταμάτια του, το αίμα να κυλάει από τα μάγουλά του, την μύτη να κόβεται στα δύο,ένιωσε τον ιδρώτα του να ενώνεται με το ζεστό του αίμα.

 

Αέρας, καθαρός αέρας. Έξοδος. Ένιωσε ότιη δύναμη των χτυπημάτων υποχωρούσε αφού πολλά κομμάτια γυαλιού χώθηκαν μέσατου- ακόμα και στο λαιμό του και στους ώμους του- μετριάζοντας την αρχική ορμήκαι επιμονή. Μα συνέχιζε με όση δύναμη του είχε μείνει.

 

Αέρας, καθαρός αέρας, έξοδος. Δεν έβλεπεπλέον τίποτα. Μόνο μαύρα στίγματα να επιπλέουν σε άσπρο φόντο, σαν αποκαίδια σεχιόνι, και μύγες . Μύγες απάνω σε τζάμια να προσπαθούν να βρουν μια έξοδοαπεγνωσμένα, φυλακισμένες σε έναν χώρο που δεν καταλάβαιναν και δεναντιλαμβάνονταν το λόγω ύπαρξής του, μετο τζάμι να τις αποκλείει από τον καθαρό αέρα που τις ήταν ορατός, μα μηπροσβάσιμος.

 

Το μόνο που άκουγε πια ολοκάθαρα οΠαύλος, ήταν η μύγα που χόρευε γύρω του.

 

Ένιωσε το σώμα του να πέφτει, να χτυπάειστο βρώμικο πάτωμα που χιλιάδες άτομα το είχαν πατήσει, που παραλίγο να κάνειεμετό, μέσα σε ένα στενό θάλαμο, και ήταν το τελευταίο πράγμα που ένιωσε.

 

Η μύγα σταμάτησε να χορεύει. Στάθηκε γιαμια στιγμή πάνω από το πτώμα και έφυγε ελεύθερη από την έξοδο που δημιούργησε οΠαύλος.

 

 

[Μπόρχες]

Χαίρεται.

 

Η ιστορία σου χωρίζεται σε δυο κύρια μέρη, αν κατάλαβα καλά.

 

Στο πρώτο μέρος μας παρουσιάζεις τον ήρωα. Ποιος ήταν και λοιπά.

 

Στο δεύτερο μέρος, μας εισάγεις στο τελευταίο περιστατικό της ζωής του.

 

Νομίζω ότι θα μπορούσες να συνδέσεις καλύτερα τα δυο μέρη του κειμένου σου. Το δεύτερο μέρος μού φάνηκε ότι ξεκινάει κάπως απότομα. Θα μπορούσε να ήταν μια αυτοτελής ιστορία, χωρίς το εισαγωγικό πρώτο μέρος.

 

Επίσης, ψυχανεμίζομαι ότι το πρώτο μέρος εμπεριέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Δεν το σημειώνω ως μειονέκτημα ή προτέρημα, απλά ως γεγονός.

 

Στα θετικά του κειμένου, η στρωτή και φυσική γλώσσα. Επίσης, η επανάληψη κάποιων λέξεων ή φράσεων, όπως "Αέρας, καθαρός αέρας. Έξοδος" ή το "Ζέστη" επιτυγχάνει τον σκοπό της, που δεν είναι άλλος από το να μάς καταδείξει την αφόρητη καταπίεση, που ένοιωθε ο ήρωας(έτσι το εξέλαβα) καθώς και την ανάγκη του για απελευθέρωση(η αυτοκτονική τάση είναι για ορισμένους ανθρώπους μια μορφή απόδρασης, απελευθέρωσης).

 

Γενικά, πέτυχες το σκοπό σου. Το κείμενο είναι μια έκφραση ασφυξίας. Αλλά και μια έκφραση αγωνίας, ίσως και η έκφραση της ανάγκης για δραπέτευση από τις κοινωνικές συμβάσεις, την καθημερινότητα, τη ρουτίνα.

 

Αυτά τα λίγα από μένα.

 

Σ' ευχαριστώ.