Turning Point

[dagoncult]

Όχι και πολύ ΕΦ. Η υψηλή αναλογία διαλόγων/αφήγησης λειτούργησε πολύ καλά. Η ίδια η υπόθεση, η πλοκή, και το στήσιμο της ιστορίας δεν με βοήθησαν. Θα έλεγα ότι όλο το έργο διαπνέεται από έναν αλλόκοτο (ίσως και λιγουλάκι ονειρικό) τόνο, ο οποίος μοιάζει να επιβάλλεται κάπως άγαρμπα και να δρα παραμορφωτικά στις καταστάσεις που διαδραματίζονται. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να λέω μέσα μου κάθε τρεις και λίγο: ‘Δεν μπορεί να έγινε έτσι αυτό το σκηνικό… φυσιολογικά εδώ έπρεπε να συμβεί αυτό, εκείνο, το άλλο κτλ…’

Πχ:

 

-Δε με έπεισες στο σημείο της ανακοίνωσης του θανάτου του αδερφού του. Οκ, αυτός είναι ο πρωταγωνιστής, οπότε μπορεί άνετα να μην του καίγεται καρφί για ό,τι συνέβη, όμως η μάνα του θα έπρεπε λογικά να είναι τρελαμένη. Το λιγότερο έπρεπε να τον έχει ξυπνήσει για να του πει το δυσάρεστο μαντάτο.

-Αυτο το ‘’«Λυπάμαι που δεν τα κατάφερε. Μέσα στη ζωή είναι κι αυτά, τι να κάνεις. Αν με χρειαστείς τίποτα, θα είμαι στο γραφείο», της είπε πριν φύγει.’’, με ψιλοπέταξε έξω. Τόσο άνετα ξεμπέρδεψε με τη μάνα του; Δεν του είπε δλδ τίποτα άλλο μετά την ατάκα που της πέταξε; Απλώς τον άφησε να πάει στο γραφείο του;

-Μένουν στο ίδιο σπίτι με τη μάνα του, αλλά δεν ξυπνάνε μαζί για να πάνε στην κηδεία;

 

 

Δεν ξέρω… σαν να τα παραέφερες βολικά τα πράγματα.

 

 

Κάτι άλλο: Δεν θυμάμαι να έχω ξαναεντοπίσει σε κείμενό σου τόσες φράσεις που να με σκαλώσουν και να με βγάλουν απ’ το ρυθμό. Πχ:

 

-Χώθηκε γυμνός κάτω από τα σκεπάσματα, σαν ένα χέρι μέσα σε εσώρουχο. (δεν μου έκατσε καθόλου αυτή η παρομοίωση)

-Οι άνθρωποι του έμοιαζαν σαν φιγούρες από θέατρο σκιών, με αντί για πανί τον καπνό από τα τσιγάρα. (αυτό το ‘με αντί για πανί’ δεν θα ήταν καλύτερα να μπει στο τέλος, μετά το ‘τσιγάρα’;)

-Με το βλέμμα του στο χέρι, ζωγράφιζε σχήματα στους σοφάδες, σχήματα που δεν του έλεγαν τίποτα. (δλδ; μπορώ να καταλάβω το ‘Με το χέρι του στο βλέμμα’, αλλά όχι το αντίστροφο που χρησιμοποιείς)

-Μέσα στον καπνό και στο σκοτάδι που είχε επιβάλλει στον γύρω κόσμο, ήταν επόμενο να μην δει την γυναίκα που έπεσε πάνω του και έχυσε ένα κίτρινο οινόπνευμα στο πουκάμισό του. (όπως το έχεις τώρα φαίνεται σαν να είχε επιβάλλει ο ήρωας καπνό και σκοτάδι στον γύρω κόσμο)

-Με ένα ποτήρι νερό στο χέρι, άνοιξε κάποια στιγμή την κουρτίνα, ίσα ίσα για να μπει λίγο σκοτάδι.

-Και τότε την είδε στο δρόμο, να στέκεται ντυμένη με ένα ζαχαρένιο ημίπαλτο και την κόκκινη φούστα μέχρι τα γόνατα, διάφανη κάτω από το φως της λάμπας.

-Δεν με αγγίζει αυτός ο κόσμος, αισθάνομαι τον αιθέρα να με τραβάει, τα σύννεφα να με θέλουν να περπατήσω πάνω τους. (όλη η πρόταση περίεργη)

-Η γυναίκα σκούπισε τα μάτια της και γέμισε με μερικές ανάσες. (βάλε ένα 'τα πνευμόνια της' βρε αδερφέ)

 

 

Μου άρεσαν αυτά τα δύο:

 

'Χωρίς να χαιρετήσει, σηκώθηκε και έγινε ένα παγοθραυστικό που άνοιγε δρόμο στη θάλασσα του πλήθους.'

 

'...έβλεπε τα βλέμματα των 5-6 παρευρισκομένων να τον έχουν σηκώσει στον αέρα ανάποδα και να του χτυπάνε τα πέλματα με ροπαλιές.'

 

edit: σπόιλερ

Edited October 2, 2011 by dagoncult

[TheSea IsBurned]

Πχ:

 

-Δε με έπεισες στο σημείο της ανακοίνωσης του θανάτου του αδερφού του. Οκ, αυτός είναι ο πρωταγωνιστής, οπότε μπορεί άνετα να μην του καίγεται καρφί για ό,τι συνέβη, όμως η μάνα του θα έπρεπε λογικά να είναι τρελαμένη. Το λιγότερο έπρεπε να τον έχει ξυπνήσει για να του πει το δυσάρεστο μαντάτο.

-Αυτο το ‘’«Λυπάμαι που δεν τα κατάφερε. Μέσα στη ζωή είναι κι αυτά, τι να κάνεις. Αν με χρειαστείς τίποτα, θα είμαι στο γραφείο», της είπε πριν φύγει.’’, με ψιλοπέταξε έξω. Τόσο άνετα ξεμπέρδεψε με τη μάνα του; Δεν του είπε δλδ τίποτα άλλο μετά την ατάκα που της πέταξε; Απλώς τον άφησε να πάει στο γραφείο του;

-Μένουν στο ίδιο σπίτι με τη μάνα του, αλλά δεν ξυπνάνε μαζί για να πάνε στην κηδεία;

 

 

 

Χμμ... Μια παρατήρηση πάνω σε αυτό.

Νομίζω συμφωνώ στο ότι θα ήταν περίεργο αλλά υπό άλλες συνθήκες. Μάνα του είναι, αυτή τον μεγάλωσε. Δεν είναι λογικό να γνωρίζει τις αντιδράσεις του και να μην ξενίζεται από αυτές; Αυτό δε δίνεται λίγο μετά την κηδεία με τη διαφωνία τους όπου η μητέρα τον επιπλήττει έμμεσα για αυτές του τις αντιδράσεις;

 

[RedAlf]

Η παντελής απουσία συναισθήματος άραγε θα δημιουργούσε ένα νέο είδος; Ενδιαφέρουσα προσέγγιση του ζητήματος και απέφυγες τις εντυπωσιακές μεταλλάξεις που γίνονται σε μία μέρα. Κάτι τόσο απλό δηλαδή θα δημιουργούσε ένα νέο "ανθρώπινο" είδος (αν και μάλλον θα τους έλεγα ρομπότ).

Δεν είμαι σίγουρος τι ήθελες να πεις με την κατάληξη (ότι έπρεπε να τον σωπάσουν πλέον που ήξερε για αυτούς και έστειλαν κάποιον να τον σκοτώσει;) αλλά γενικά ήταν σαφές και κατανοητό το κείμενο σου και, όπως προειπώθηκε, η γραφή σου και η έλειψη ακόμα και του ονόματος του ήρωα προκαλεί απουσία ταύτισης μαζί με κάποιον που δεν έχει συναισθήματα και βοηθάει πολύ στην ατμόσφαιρα.

Καλή επιτυχία...

[Sonya]

Χρήστο, δε μου λειτουργεί πολύ καλά το κείμενό σου, από ένα σημείο και μετά (το ΕΦ και εντός θέματος σημείο είναι αυτό :Ρ)

 

-η "σχέση" με την γκόμενα είναι επιεικώς δυσλειτουργική. Η όλη της συμπεριφορά είναι γελοιωδώς αλλοπρόσαλλη και το "σχέδιό" της δεν δικαιολογεί την παντελή έλλειψη νόρμας

-μας πετάς υπερανθρώπους και αδελφότητες (το εντός θέματος και ΕΦ στοιχείο της ιστορίας), χωρίς να λες τίποτε άλλο. Είναι το νόημα της ιστορίας σου, είναι το θέμα και του συμπεριφέρεσαι σαν κακοαυτωμένο μονόβραδο

-τραγικές αναληθοφάνειες όσον αφορά το τί του λέει. Γιατί του το λέει, δηλαδή, ποιος ο λόγος; Τον τέσταρε, απέτυχε, γεια σας και τέλος. Θα του πει και την ιστορία της ζωής της, μήπως; Δεν είναι μυστική η αδελφότητα; Ξαφνικά ο οποιοσδήποτε μπορεί έτσι, ελαφρά τη καρδία να μάθει για την ύπαρξή της;

-είμαι σίγουρη ότι οι πιο σκληροπυρηνικοί εφάδες θα σε κράξουν για επιστημονικές αναληθοφάνειες τις οποίες, ενώ αντιλαμβάνομαι διαισθητικά, δεν είμαι σε θέση να κατονομάσω :Ρ

-δυσλειτουργική και η μάνα και η όλη σχέση της μαζί του. Να σε φιλέψω γιόκα μου ντολμάδες την ώρα που το άλλο της παιδί χαροπαλεύει; Και γιατί δεν ξέρουμε απ' την αρχή ότι χαροπαλεύει; Ποιος το χαροπάλεψε στην ψύχρα το παλικάρι;

-(προσωπικό αυτό) Ρε Χρήστο, το 'χεις με τους ψυχάκηδες, σταρχιδιστές χαρακτήρες, αλλά θέλω να δω και κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από σένα. Καλός ο μουσακάς, αλλά στουμπώνει ο άτιμος! :Ρ

 

+η γλώσσα, λειτουργική, περιγραφική και ακριβής

+πολύ καλή ατμόσφαιρα, όπως πάντα

+ξέρεις να χειρίζεσαι με μαεστρία τα ψυχάκια σου.

 

Αυτά και μην παρεξηγήσεις το χυμαριό, χρησιμοποιώ την οικειότητα που έχουμε και τον τρόπο που μιλάμε και διά ζώσης κλπ κλπ. You know I like you, pervert blondie.

Edited October 11, 2011 by Sonya

[Loch Moors]

Τελείωσα την ιστορία αλλά δεν αισθάνομαι ότι με οδήγησε κάπου τελικά... Πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα αρχή, ιδιαίτερος τρόπος γραφής (σπέσιαλ μπράβο γι' αυτό;)), απλά στο τέλος δεν μου λύθηκε καμία απορία, ούτε μου έμεινε κάποιο δίλημμα για να με κάνει να προβληματιστώ.

 

Θα μου άρεσε να διαβάσω μια πιο εκτενή εκδοχή της ιστορίας.

 

Καλή συνέχεια στην συγγραφή και καλή επιτυχίααα!

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε το θέμα αλλά δεν το βρήκα επαρκώς ανεπτυγμένο. Μου άρεσε επίσης πάρα πολύ η γραφή. Ώριμη, προσεγμένη στην κάθε της λεπτομέρεια, χωρίς απελπισμένες προσπάθειες να εντυπωσιάσει. Άνετη και τίμια.

 

Είχα ένα πρόβλημα όμως να πιστέψω τον πρωταγωνιστή (το Γομάρι, μπορώ να τον λέω Γομάρι; ). Δηλαδή, ό,τι και να είναι κάποιος, με το που μαθαίνει ότι ο αδερφός του πέθανε δεν αντιδρά έτσι. Και το κυριότερο: δεν λέει σε μια μάνα "ε, αυτά συμβαίνουν". Δεν είναι ότι το βρήκα απαράδεκτο, είναι που δεν με έπεισε για αληθινό. Αν το είχα πιστέψει θα σε χειροκροτούσα τώρα.

 

(Ούτε Ο Ξένος δεν ήταν τόσο γομάρι. Εκείνος ήταν πιστευτός και ανθρώπινος).

 

Γι' αυτό και θα μου ήταν πιο εύκολο να καταπιώ την μεταστροφή του αν μου έδινες έστω ένα μικρό, πολύ μικρό δείγμα πριν πει της κοπέλας "Λοιπόν ξέρεις τι συνηδειτοποίησα μόλις τώρα;". Ναι, αλλα εμείς δεν τον παρακολουθούμε μέσα από τα δικά της μάτια, οπότε θα έπρεπε κάτι να μας ξενίσει στην συμπεριφορά του λίγο πριν. Και το ότι θέλησε να περπατήσει στο βραδυνό αεράκι δεν μου έκλεισε το μάτι, γιατί ταίριαζε στον μοναχικό του χαρακτήρα. (Τώρα που το σκέφτομαι, έδωσες κάτι, όταν τον έδειξες για πρώτη φορά να της λέει για το πώς είναι και τι σκέφτεται/αισθάνεται. Όμως εκεί έχουμε άλλα προβλήματα: αφού της έδειξε με αυτά τα λόγια ότι είναι ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι, που φοβάται να ζήσει εδώ, στον κόσμο μας, τότε εκείνη γιατί συνέχισε την έρευνα; Με αυτή του την προσπάθεια να τη "διώξει"/κρατήσει, της έδειξε ότι ήταν απλός άνθρωπος).

 

Για τον διαγωνισμό:

Το θέμα ήταν ελαφρά Ε.Φ., όσο πατάει η γάτα. Δηλαδή, ασχοληθήκαμε με την Εξέλιξη υπαινικτικά.

[aScannerDarkly]

Ολοκληρώνοντας την ιστορία, δεν μπόρεσα να διώξω τη σκέψη ότι ήταν κάποιου είδους σκληρό mainstream (κάπως το έχει ονομάσει αυτό ο Nihlio, αλλά δε θυμάμαι), και κατέφυγες σε αυτό το τέχνασμα προς το τέλος για να της δώσεις μια επίφαση ΕΦ. (Δε χρειαζόντουσαν ούτε τα αποσπάσματα από επιστημονικά άρθρα στο μέσο, ούτε η αναφορά του "νέου είδους ανθρώπου" για την ολοκλήρωσή της. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μια κοινωνική τάση που εκφράζεται από τέτοιου είδους συμπεριφορά). Δε μου έδωσες να καταλάβω ούτε την αναγκαιότητα ώστε το ανθρώπινο ον να εξελιχθεί με αυτόν τον τρόπο.

 

Η γραφή σου έχει πάρα πολλές δυνατότητες και το έχουμε δει πολλές φορές. Καμιά φορά όμως παγιδεύεται στην επιτήδευση, ίσως και σε έναν ναρκισσισμό. Πολλά σχήματα λόγου είναι τραβηγμένα (πχ το "σαν χέρι μέσα σε εσώρουχο" για μένα ήταν πολύ κακή παρομοίωση). Ο χαρακτήρας σου είναι ούτως ή άλλος εξαιρετικά αντιπαθητικός και δε νομίζω ότι είχε ανάγκη τις γλωσσικές υπερβολές για να τονιστεί η σκληρότητά του. Ο χαρακτήρας είναι μάλλον και το βασικότερο στοιχείο που έκανε την ιστορία σου να μη με αγγίξει. Βλέπουμε απλώς έναν αντιπαθέστατο τύπο, χωρίς να δίνεται καμία αιτιολόγηση για την συμπεριφορά του. Έτσι κι εγώ δεν μπορούσα να ενδιαφερθώ ιδιαίτερα για την ιστορία του, ούτε να νιώσω τίποτα όσο πλησιάζαμε στο τέλος. Ούτε γι' αυτόν, ούτε για την κοπέλα, που απλώς παίζει ένα παιχνίδι (καθόλου πειστικό μάλλον) και φεύγει. Τα σκιτσάκια του επίσης δε με έπεισαν - υποθέτω ότι εξέφραζαν τον ψυχισμό του και τη δύναμη (;) που ένιωθε ως αυτός που ήταν, αλλά τελικά δεν είδα να στοχεύουν κάπου.

 

Καλογραμμένο, ως συνήθως, αλλά η ιστορία που είχες να πεις με άφησε μάλλον αδιάφορο.

 

ΥΓ: Έχυσε ένα κίτρινο οινόπνευμα; τσκ τσκ!

Edited October 13, 2011 by aScannerDarkly

[Stanley]

 

ίσως και σε έναν ναρκισσισμό.

 

 

 

Αυτό είναι το αποτέλεσμα του πολύ

λογοτεχνικού

αυνανισμού

[Tiessa]

Για την ιδέα:

Καλή. Δυσάρεστα καλή προφανώς, να εξελίσσεται έτσι το νέο είδος, αλλά μέσα στα πλαίσια του διαγωνισμού με άφησε ικανοποιημένη.

 

Γενικά:

Λοιπόν, αντίθετα από τα συνηθισμένα γούστα μου, αυτό το διήγημα μού άρεσε.

Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Και εξωτικά μέρη δεν έχει, και αργά κινείται, και πολλή δυστυχία υπάρχει και ο τύπος δεν είναι και άτομο με το οποίο να αισθάνεσαι την επιθυμία να ταυτιστείς.

Σε πολλά σημεία o ήρωας μού θύμισε έντονα τον Ξένο. Ειδικά εκεί που η μητέρα του τού είπε ότι πέθανε ο αδελφός του κι εκείνος το αντιμετώπισε σαν να μην συνέβαινε τίποτα και έφερε το ίδιο βράδυ την κοπέλα στο σπίτι, ήταν ο πιο ξένος και πιο μεταλλαγμένος τύπος που θα μπορούσα να συναντήσω.

Ωραίο το τέλος.

 

Ερώτηση: Γιατί Turning Point και όχι Σημείο Καμπής; (Δεν έχω πρόβλημα με τον τίτλο, το ρωτάω επειδή ο ελληνικός όρος δεν είναι καθόλου κακός).

[Stanley]

Λίγα πράγματα από μένα αυτή τη φορά, δεν θέλω να κουράσω. Την ΕΦ δεν την κατέχω, έχει πολύ διαφορετικό σήμα από αυτό που εγώ μπορώ να περάσω με τη γραφή και τη θεματολογία μου. Η ιστορία αυτή γράφτηκε σε πλαίσιο διαφορετικό από το αγαπημένο μου, που είναι μια πιο κοφτή και δυναμική, ίσως εντυπωσιακίστικη, θα λένε μερικοί, γραφή, γιατί έτσι με πήγε η υπόθεση. Θεωρώ, πάντως, πως σίγουρα είναι ΕΦ. Επίσης, νομίζω πως είναι από τις πιο... εύκολες ιστορίες που έχω γράψει.

 

Έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο προφανώς απαθή, αποξενωμένο( σωστές οι Κασσάνδρα και Βάσσω). Γιατί; Σε αυτό δεν πιστεύω ότι χρειάζεται δικαιολόγηση, είναι μια πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει ο ίδιος για τον εαυτό του. Τα σκίτσα αυτό δείχνουν, ότι προβάλλει την ύπαρξή του σε μια άλλη διάσταση. Αυτό που έχουμε στο τέλος είναι ότι, μαθαίνοντας πως ένα νέο είδους (υπερ)ανθρώπου εμφανίστηκε, με κύριο στοιχείο την πλήρη απουσία συναισθήματος, και πως αυτός μπορεί να αγαπήσει, συνειδητοποιεί πως πια αυτός είναι άνθρωπος. Κι αυτό είναι το turning point του τίτλου, το σημείο της επίγνωσης και της μετάβασης σε μια εξέλιξη αντίστροφη, δηλαδή την απώλεια της «υπεράνθρωπης» φύσης και την κτήση της ανθρώπινης, που τελικά ίσως είναι η πιο σημαντική.

 

Η ιδέα ότι ένα εξελιγμένο είδους ανθρώπου θα ήταν έτσι, αφορά στο ότι αν ο άνθρωπος ασχολείτο ψυχρά και υπολογιστικά με την διαιώνισή του, χωρίς κανένα παρελκόμενο, θα μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα – στην διαιώνιση και μόνο. Χωρίς τα συναισθήματα που μπαίνουν στο δρόμο και θολώνουν τον νου, θα ήταν πιο επικεντρωμένος στην πορεία του στο χρόνο. Αυτό, φυσικά, αμφισβητείται στο τέλος.

 

Εκεί που συμφωνώ απολύτως, είναι για τη βολική σκηνή στο τέλος. Το ήξερα από την αρχή ότι είναι έτσι, αλλά όσο και να παιδεύτηκα, δεν μπόρεσα να βρω κάτι. Νομίζω δεν ήταν εύκολο, δεν μπόρεσα να το αποφύγω.

 

Ειδικό σχόλιο: ο τίτλος δόθηκε στα αγγλικά, ακριβώς γιατί το «σημείο καμπής» δεν μου καθόταν καθόλου καλά. Συμβουλεύτηκα, μάλιστα, κι αρκετούς γνώστες της αγγλικής, και συμφώνησαν ότι δεν είναι πλήρης αυτή η απόδοσή του στα ελληνικά, χώρια το ότι δεν στέκει ηχητικά το ίδιο. Για αυτό τον λόγο, επέλεξα την αγγλική μορφή.

[DimitrisX]

Γραφή που θυμίζει καθημερινή ροή σκέψεων και ζωής. Πετυχημένη, διότι είναι σταθερή και προσεγμένη σε όλο το κείμενο.

Έξυπνο το κόλπο με τις παραθέσεις άρθρων αναφορικά με το «νέο» είδος ανθρώπου.

Πολύ καλή και αινιγματική κατάληξη, σχετική με τα άρθρα των εφημερίδων.

Σαν film noir. Πολύ καλό!