wordsmith Posted October 9, 2011 Share Posted October 9, 2011 MMAN "Βήτα. Μου δίνεις το ελεύθερο να σε βγάλω το απόγευμα βόλτα, για σοκολατίνα.μπύρα" [O mman κοιτάζει την κάμερα και κλείνει το μάτι στους θεατές. - SFX μάτι που γυαλίζει] "Γάμα. Με διατάζεις να μην ξανακοιτάξω ποτέ γυναίκα. Ούτε εσένα (?) ούτε και καμία άλλη. Ποτέ." fixed Το SFX τι είναι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted October 9, 2011 Share Posted October 9, 2011 MMAN "Βήτα. Μου δίνεις το ελεύθερο να σε βγάλω το απόγευμα βόλτα, για σοκολατίνα.μπύρα" [O mman κοιτάζει την κάμερα και κλείνει το μάτι στους θεατές. - SFX μάτι που γυαλίζει] "Γάμα. Με διατάζεις να μην ξανακοιτάξω ποτέ γυναίκα. Ούτε εσένα (?) ούτε και καμία άλλη. Ποτέ." fixed Το SFX τι είναι; Special Effect. Αλλά, ρε συ Κέλλυ, με τη μπύρα χάνω το διάλογο με τον θεατή. Ενώ η σοκαλατίνα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RedAlf Posted October 10, 2011 Share Posted October 10, 2011 Πολύ ενδιαφέρον τρίλημμα και μάλλιστα ένα που οποιοσδήποτε επιστήμονας κάνει μία σοβαρή νέα ανακάλυψη θα βρεθεί μπροστά του στα πλαίσια της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Είναι πολύ καλά δομημένη και η αντίληψη σου για το πώς γίνονται οι σύγχρονες ανακαλύψεις (εργαστήρια σ' όλο το κόσμο που δουλεύουν με τις ίδιες παραδοχές, αρχικές συνθήκες πάνω σε προηγούμενες έρευνες). Η ανθρωπότητα φυσικά δεν μπορεί να πάει πίσω, αλλά πάντα υπάρχει ο φόβος μήπως χρησιμοποιηθεί με λάθος τρόπο μία ανακάλυψη. Είναι ενδιαφέρον και ο τρόπος που αφήνεις να ισχύει μία από τις δύο επιλογές στο τέλος, αν και, εφόσον η τεχνητή νοημοσύνη θα έχει αυτοσυνείδηση, νομίζω ότι είναι μονόδρομος η επιλογή της ελευθερίας της. Νομίζω, χωρίς να σταθώ παραπάνω σε λεπτομέριες, είναι ένα από τα καλύτερα σενάρια του διαγωνισμού (χωρίς φυσικά να λέει κάτι το εντελώς καινούριο - άλλωστε όπως και η επιστήμη έτσι και η τέχνη πατάει στο παρελθόν και δεν είναι άσχετη από τα διαβάσματα/ακούσματα και κυρίως τη ζωή του συγγραφέα). Το κείμενο σου κυλούσε πολύ καλά και η γραφή σου ήταν κατανοητή. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Loch Moors Posted October 10, 2011 Share Posted October 10, 2011 Χμμμ ωραία ιστορία σε γενικές γραμμές, χωρίς προβλήματα κατ' εμέ στη δομή, την ανάπτυξη και την έκφραση. Με προβληματίζει λιγάκι το πού εξελίσσεται η ιστορία και το πόσο κρατάει. Δηλαδή, διαβάζουμε για μια ολόκληρη νύχτα, πολύ σημαντική όσο αναφορά και τον πρωταγωνιστή και τον κόσμο ολόκληρο, η οποία εκτυλίσσεται μέσα στο σπίτι του επιστήμονα και μαθαίνουμε όλα τα υπόλοιπα γεγονότα μέσα από τις αναφορές και τις περιγραφές. Έτσι, εγώ "πόνεσα" πιο πολύ τον πρωταγωνιστή επειδή έχασε τη γυναίκα του κι όχι επειδή βρέθηκε αντιμέτωπος με μια τόσο σημαντική απόφαση... Μου έλειψε το να νιώσω κι εγώ το γιατί ήταν τόσο σημαντικό το ότι εμφανίστηκε έτσι η Μόνα μπροστά του. Είναι μια πολύ σοβαρή και αξιόλογη δουλειά με μοναδική αδυναμία στην βίωση από μέρους του αναγνώστη της κορύφωσης της ιστορίας. Στα θετικά και η πρωτοτυπία καθώς και το ότι άγγιξες επιτυχημένα ένα δύσκολο αντικείμενο, το οποίο χωρίς κάποιες γνώσεις δεν μπορείς να το υποστηρίξεις σωστά. Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted October 11, 2011 Share Posted October 11, 2011 (edited) Στην αρχή με τρόμαξες με αυτή τη φράση: Σκάλισε τα αγαπημένα μινιμάλ μαχαιροπήρουνα της Τζούλι και η μεταλλική διαμαρτυρία τους γρατσούνισε για λίγο το δέρμα της νύχτας. Φοβήθηκα ότι δεν θα διάβαζα μια από τις καλές στιγμές σου. Αλλά μετά ήρθε αυτό: Η κυρία Ρότζερς ήπιε το καμπερνέ; Πλοπ. Απ’ το σαλόνι. που με πολύ απλό τρόπο (και μαζί με ό,τι επακολούθησε) με χαλάρωσε. "Εντάξει", είπα, "είναι στα κέφια του, θα διαβάσω κάτι καλό". Και είναι καλό. Χωρίς υπερβολές στην αφήγηση, χωρίς τρεχαλητό και πολλά τεχνομπλαμπλά, μας διηγήθηκες μία τρομακτική περιπέτεια. Όπως πάντα, άφησες ένα "τι θα γίνει τώρα;" για το τέλος, υπενθυμίζοντάς μας πως στις ιστορίες σου δεν είναι οι απαντήσεις που έχουν νόημα αλλά τα ερωτήματα. Επίσης το ότι η ιστορία ξετυλίχτηκε ολόκληρη σε ένα σαλόνι το μετρώ στα θετικά. Ένα-δυο πράγματα που δεν μου άρεσαν: Το θέμα με τη νεκρή σύζυγο - εκτός και αν δεν κατάλαβα κάτι - δεν προσφέρει τίποτα ουσιώδες στην ιστορία. Μου φαίνεται σαν αποτέλεσμα της αγάπης σου για το δράμα, και τίποτα περισσότερο. Δεν κατάφερες να με κάνεις να νοιαστώ για τα ίδια τα ερωτήματα, αλλά μόνο για το δράμα που ζούσε ο Κέβιν. Δεν ξέρω αν ήταν αυτή η πρόθεσή σου, όμως το μετρώ στα αρνητικά. Σε κάποια σημεία ο διάλογός τους φαινόταν σαν να βρίσκεται εκεί για 'μένα. Μία αξιοπρόσεκτη συμμετοχή. Edited October 11, 2011 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted October 11, 2011 Share Posted October 11, 2011 Καλή ιστορία. Στην αρχή υπήρχαν μερικές εκφράσεις που δεν μου άρεσαν αλλά μετά βελτιώθηκε. Νομίζω χωράει μερικά ψαλίδια ακόμα. Πάντως, να πω την αμαρτία μου, περίμενα κάτι καλύτερο, ειδικά από το τέλος. Μου άρεσε μεν, αλλά θεωρώ πως δεν έκανες κάτι τρομερό με την ιδέα σου, δεν την απογείωσες. Τέλος έχω την αίσθηση πως ο Κέβιν θα έπρεπε να επιλέξει αβίαστα το 1. Μη σου πω να τη γλεντήσει όλο το βράδυ υποννοώντας το 2 και μετά να της καρφώσει το 1. Οκ, εντάξει δεν θα ήταν αυτός ο Κέβιν, αλλά τέλος πάντων, με πιάνς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted October 13, 2011 Share Posted October 13, 2011 (edited) Ένας άντρας, μια τεχνητή γυναίκα και μια δύσκολη απόφαση που πρέπει να παρθεί μέχρι το ξημέρωμα. Και όλα αυτά σε ένα καλό διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Η Μόνα για μένα είναι η μικρή αδερφή της Αίθρας. Είναι και οι δύο πολύ όμορφες. Υ.Γ. Η καλοπέραση είναι ζωγραφισμένη σε όλους τους τόνους μέσα στην ιστορία σου, καλά σε είχα πάρει χαμπάρι και σε παντρεύτηκα! Η Μόνα τον έριξε τον επιστήμονα με τα ίδια κόλπα που μου έκανες στις διακοπές… χμ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι βρίσκεσαι εδώ κι εγώ μαζί σου. Και ύστερα λέτε για μένα ε; Αχ δασκαλε που δίδασκες... Τσκ τσκ τσκ.... Edited October 13, 2011 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 14, 2011 Share Posted October 14, 2011 (edited) Ανταποδίδοντας τις ιδιαίτερες περιποιήσεις που έχουν λάβει στα χεράκια σου κάποια ΑΙ κείμενά μου, όλα μου τα σχόλια μαζεμένα εδώ! Μόνα.doc Προφανώς ψείρισα τη μαϊμού, αλλά κάτι έπρεπε να γράψω, ε; :Ρ Υ.Γ Mr Big, με πέθανες! Edited October 14, 2011 by Sonya Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted October 15, 2011 Share Posted October 15, 2011 Πολύ δυνατή ιστορία. Μου άρεσε που δεν μαθαίνουμε ποτέ την απόφαση της Μόνας. Δεν πολυκατάλαβα πως δημιουργήθηκε η κλώνο-Τζούλι ακριβώς, αλλά δεν με ενόχλησε πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 15, 2011 Share Posted October 15, 2011 Για την ιδέα: Μια τεχνητή ευφυΐα που ξεπερνάει τα όριά της και εξελίσσεται ταχύτατα σε κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που περίμεναν οι δημιουργοί της. Μέσα στις ιδέες που ήθελα να δω γι αυτόν τον διαγωνισμό. Γενικά: Τρία πράγματα: Το πρώτο μέρος της ιστορίας είναι σχετικά αργό και εκτεταμένο, πράγμα που τελικά σε αναγκάζει να επιταχύνεις στο τέλος και να υπάρχει μια κάποια ασυμμετρία. Ρίξε μερικές εκατοντάδες λέξεις ακόμα μετά τον διαγωνισμό και θα αναπνεύσει καλύτερα το διήγημα. Το δεύτερο (ως μηχανικός προς μηχανικό): Όλα καλά, αλλά όταν η Μόνα λέει ότι ρούφηξε τρία ηλεκτρικά εργοστάσια και υλοποιήθηκε, μού ήρθε πολύ κάπως! Δηλαδή είχαμε μια αντίστροφη διαδικασία του E = m*c^2; Έτσι ήσυχα και ανώδυνα; Και δηλαδή, αυτός που ακούμπησε το κεφάλι του στα πόδια της, τι ακριβώς έπιανε; Σάρκα ζεστή και ανθρώπινη; ΠΩΣ;! Από την άλλη, δε θα μπορούσε να με αρπάξει τόσο πολύ αυτή η ιστορία αν δεν υπήρχε ακριβώς αυτό το τέχνασμα: η Μόνα με τη μορφή της Τζούλι (ΟΚ, το ξέρω πως το ξέρεις, αλλά θα το ξαναπώ: είμαι πολύ sucker με τους πονεμένους άντρες. Δώσε μου έναν τέτοιο και μ’ έκανες κομμάτια). Το τελευταίο έχει να κάνει με την επιλογή-μη επιλογή: Περίμενα ότι θα βάλεις τον στριμωγμένο Κέβιν να πάρει κάποια απόφαση που θα με άφηνε στο τέλος λιώμα, να κλαίω και να σε βρίζω ταυτόχρονα. Όταν δεν είδα να την παίρνει, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αισθανθώ ότι με έκλεψες. Πού είναι η κορύφωση του δράματος; Ωστόσο, η επόμενη, ψύχραιμη αντίδραση ήταν ότι, ναι, καλά έκανες. Ποιος ήταν στο κάτω-κάτω αυτός που θα είχε τα κότσια να σηκώσει το βάρος μιας απόφασης που τον ανέβαζε σε ύψος θεού; Κι εκεί νομίζω τελικά παίζεται και όλο το παιχνίδι. Όσο έτοιμοι και αν είμαστε για την τεχνολογική μας εξέλιξη, η ανθρώπινη φύση μας είναι ακόμα ανέτοιμη να δεχτεί τέτοιες συγκλονιστικές αλλαγές. Εύγε λοιπόν στον αναποφάσιστο (και πονεμένο) Κέβιν. Κι αυτό εδώ μετά τα σχόλια των άλλων: Τώρα αν πω ότι δεν κατάλαβα πολύ καλά την παρομοίωση με τη γέφυρα και το τραίνο θα γίνω τελείως ρόμπα; Δε βλέπω να έχει κανένας άλλος πρόβλημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 15, 2011 Author Share Posted October 15, 2011 (edited) ΟΚ, αν έχετε τόσο όρεξη, πάρτε ουισκάκι οι νυχτερινοί και καφεδάκι οι πρωινοί. Οι καπνιστές ας έχουν κι ένα πακετάκι από δίπλα. Απαντήσεις στα σχόλια για την «Μόνα», πήχτρα στο spoiler! @lizbeth_covenant: Μια χαρά τα κατάλαβες όλα! @npaps, Mindtwisted και Sonya: Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο η Μόνα παίρνει τη μορφή της Τζούλι είναι για να μπορεί να πείσει τον Κέβιν όσο πιο γρήγορα γίνεται για τη Μοναδικότητα. Αν έπαιρνε τη μορφή οποιουδήποτε ζωντανού, ο Κέβιν θα έπρεπε να πειστεί για το ότι δεν είναι ο αυθεντικός άνθρωπος –το οποίο γίνεται φυσικά, αλλά θα ήταν αντιατμοσφαιρικό. Αν έπαιρνε τη μορφή ενός άλλου νεκρού (π.χ. Χίτλερ, Γκάντι κλπ.) ο Κέβιν δεν θα μπορούσε εύκολα να αποκλείσει την πιθανότητα ενός διαβασμένου σωσία και θα έχαναν πολύτιμο χρόνο. Αλλά την Τζούλι την ήξερε απ’ έξω και ανακατωτά, οπότε μπορούν σχετικά γρήγορα (αφού ξεπεραστεί η αρχική έκπληξη) να προχωρήσουν στο δίλημμα. Πιστεύω ότι αυτό φαίνεται και από το ότι ο Κέβιν αρχίζει να το καταλαβαίνει από τη στιγμή που την πρωτοβλέπει ενώ το συνειδητοποιεί μόνος του, όντας ακόμα στην αγκαλιά της. Φυσικά η Μόνα θα μπορούσε να του εμφανιστεί με μια εξίσου πειστική μορφή (φάντασμα, ανύπαρκτο πλάσμα κλπ.) αλλά δραματουργικά δεν θα είχε το αποτέλεσμα που ήθελα. @npaps: Δεν ξέρω τι είδους εμπόδια εννοείς ότι προκαλεί η επιλογή της μορφής της Τζούλι. Αυτό που ήθελα ήταν να φορτίσω συναισθηματικά τη σκηνή της συνάντησης εν όψει του απολύτως λογικού διλήμματος του δεύτερου μέρους της ιστορίας. @Mesmer και lizbeth_covenant: Όντως, η τρίτη επιλογή, αφήνει κάποιες δυνατότητες επανάληψης της Μοναδικότητας στο μέλλον. Υποτίθεται ότι η Μόνα, με όλες της τις εντυπωσιακές ικανότητες, θα εξαφάνιζε κάθε επιστημονικό στοιχείο προς αυτή την κατεύθυνση. Το πόσο βαθιά θα έφτανε μια τέτοια προσπάθεια είναι ασαφές. Μαζί με το ότι είναι και η πιο «άχρωμη» επιλογή, αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο στο τέλος είναι η μοναδική από τις τρεις που αποκλείεται. @Cyrano, dagoncult και Cassandra Gotha: Οι ευθείες εξηγήσεις, όπως όλα τα εργαλεία στη συγγραφή, κάποιες φορές είναι αναπόφευκτες, ακόμα και προτιμητέες –όταν φυσικά χρησιμοποιούνται με μέτρο– πράγμα που ελπίζω να έχει γίνει εδώ. Για παράδειγμα, το δίλημμα πρέπει οπωσδήποτε να εξηγηθεί ξεκάθαρα στον αναγνώστη. Αν άρχιζα τις υποδηλωτικές περιγραφές, συμπεριφορές, και επεισόδια, εκτός του ότι δεν θα με έφτανε η έκταση, θα κούραζα και ανεπίτρεπτα τους αναγνώστες. Επίσης, δεν βλέπω άλλο τρόπο για να γίνει μια τόσο σημαντική κουβέντα γύρω από μία τόσο κρίσιμη απόφαση. Το ότι μερικά πράγματα, για λόγους σαφήνειας, πρέπει να ειπωθούν με το όνομά τους, δεν τα κάνει απαραίτητα tell. @Cyrano και lizbeth_covenant: (O Cyrano λέει ότι ο Κέβιν αποφασίζει γρήγορα. Η lizbeth ότι την κούρασαν οι σκέψεις του.) Όσον αφορά το πόσο γρήγορα πάρθηκε η μη-απόφαση, ναι, φαντάζομαι ότι αν είχα περισσότερη διαθέσιμη έκταση μάλλον θα το τράβαγα λίγο –αλλά όχι πολύ. Έτσι όπως είναι τώρα, οι σκέψεις του Κέβιν πριν σπάσει πιάνουν 592 λέξεις, δηλαδή το 1/6 του διηγήματος. Όχι πολύ αλλά όχι και λίγο. @Cyrano, lizbeth_covenant, Neschreimax, wordsmith και Solonor: Όσο για το αν είναι αδυναμία το ότι δεν αποφασίζει, το μόνο που έχω να πω είναι ότι πρόκειται για μια αυθεντική συγγραφική αδυναμία. Επί μέρες σκεφτόμουν τι θα έκανα εγώ και δεν μπόρεσα ν’ αποφασίσω. Δεν μπόρεσα ούτε να αποκλείσω την τρίτη επιλογή, γι’ αυτό και την συμπεριέλαβα –άσχετα αν «έκλεψα» λίγο στο τέλος αποκλείοντάς την. Νομίζω ότι έγραψα αυτό το διήγημα ακριβώς γι’ αυτό, επειδή δεν ξέρω την απάντηση. Και υποψιάζομαι ότι ίσως να είναι ένα πραγματικό δίλημμα, και όχι κάτι που απλώς υποστηρίζει μια ιστοριούλα μερικών σελίδων. Η Μοναδικότητα (ή η Τεχνολογική Ανωμαλία / Ασυνέχεια –όπως πολύ σωστά παρατήρησε σε άλλο τόπικ ο oremiou– ότι θα έπρεπε να ήταν η ακριβέστερη μετάφραση) αν έρθει, ίσως να μην απέχει περισσότερο από μερικές δεκαετίες (πολλοί προβλέπουν λιγότερο) και αν μας τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα, αλήθεια τι θα απαντούσαμε; Οπότε δεν ξέρω τι εντύπωση δίνει το ανοιχτό τέλος όσο κι αν προσπάθησα για το αντίθετο, αλλά αν κάποιος έχει μια ξεκάθαρη απάντηση που να μπορεί να στηρίξει λογικά, όχι μόνο θα ενδιαφερόμουν πολύ να τη μάθω, αλλά θα ήμουν και πολύ πρόθυμος να αλλάξω το τέλος. @Mindtwisted: Ενδιαφέρουσα σκέψη το ότι η απόρριψη της τρίτης επιλογής υπονοεί ένα είδος συναισθήματος ή αυτοσυντήρησης εκ μέρους της Μόνα. Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου και πραγματικά δεν έχω ιδέα. Αν ήξερα, θα το είχα γράψει. Mindtwisted: […] έχει και μια τρομερή σκηνή, που δεν περιγράφεται αλλά το μυαλό μου πήρε πολλή φόρα. (Λέω για εκεί που η Μόνα απορροφά την ενέργεια από το εργαστάσιο για να δημιουργήσει τη Τζούλι-avatar της). Νομίζω θα μου άρεσε να τη δω να περιγράφεται άμα το κείμενο γινόταν κάτι μεγαλύτερο. mman: Ναι, αυτή θα ήταν δυνατή σκηνή. Αν και εδώ βέβαια δεν χωρούσε, δεν θα μπορούσε να λείπει αν το έργο είχε την έκταση μιας νουβέλας ή μεγαλύτερη. khar: Είναι από τα διηγήματα που σου ταιριάζουν, αλλά δεν σε «προχωράνε» ως συγγραφέα. mman: Συμφωνώ. Nothing special. Το μόνο που ίσως έχω να παρατηρήσω εδώ είναι ότι εφάρμοσα (κυρίως στο πρώτο μέρος) μερικά τεχνικά πραγματάκια που (νομίζω ότι) αφομοίωσα πρόσφατα. @Stanley και Sonya: Ο Κώστας είναι ένας Έλληνας μεταπτυχιακός στο Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ. Τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν κάμποσους Έλληνες και σε πιο σημαντικές θέσεις. Αν ήταν Βούλγαρος και λεγόταν Ντμίτρι, θα μας ένοιαζε; Θα ήταν φάουλ (με την έννοια της εκβιαστικής προσπάθειας ταύτισης του αναγνώστη) αν ο Έλληνας ήταν στην ηγετική θέση του Κέβιν. Τότε θα χρειαζόταν επιπλέον δικαιολόγηση. Τώρα, αν το «Κώστας» ακούγεται κάπως πεζό δίπλα στα «ταιριαστά» με την ιστορία αγγλόφωνα ονόματα (και δεν λέω ότι αυτό ισχυρίζεστε) τότε πάσχουμε από λογοτεχνική ελληνοφοβία. «ρώγες δαχτύλων»: Ναι, τα δάχτυλα έχουν ρώγες. Είναι δόκιμο. Stanley: «[…] σε μερικά σημεία κάποιες φράσεις, αν και αντικειμενικά μου αρέσουν πολύ, μου φάνηκαν παράταιρες με το γενικότερο ύφος του κειμένου( δέρμα της νύχτας, τραγούδι της λάμας στο μάρμαρο) Το "Τότε ήρθε η φωνή" μου φάνηκε υπερβολικά δραματικό και πομπώδες. Κάπως έτσι και το "ποτέ ξανά άνθρωπος δεν είχε κρατήσει τόσες τύχες στα χέρια του", το οποίο παράλληλα μου φαίνεται -ναι!- και tell.» mman: Κι εγώ δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτές τις φράσεις. Ίσως είναι υπερβολικά φορτισμένες. Ως ύποπτα darlings, είναι υπό εξέταση για μαχαίρι. Για το «Τότε ήρθε η φωνή», και εφόσον δεν σε ενοχλεί η επόμενη, επίσης φορτωμένη παράγραφος, μάλλον φταίει που είναι σε δικιά της ξεχωριστή γραμμή. Αν το είχα ενσωματώσει στην επόμενη παράγραφο, νομίζω θα χτύπαγε λιγότερο. Το «Ποτέ ξανά άνθρωπος δεν είχε κρατήσει τόσες τύχες στα χέρια του.» είναι πράγματι tell, το οποίο κακώς θεώρησα αναγκαίο, και το οποίο ελπίζω να αμβλύνεται από το «Ο Κέβιν Σωτήρας. Ή ο Κέβιν Αρμαγεδδών.» που ακολουθεί. Μάλλον όμως θέλει απλώς σβήσιμο. Stanley: «το διανοητικό και συναισθηματικό άλμα που κάνει για να εκθέσει αυτήν της την "αγωνία", αυτό το ψυχρό βάσανο, μου φαίνεται ήδη αρκετά μεγάλο, ώστε να μπορεί να πάρει και μια απόφαση» mman: Μα, αυτό συμβαίνει. Στο τέλος παίρνει απόφαση. Απλώς δεν το κάνει πριν ο Κέβιν δηλώσει αδυναμία. @Stanley: Για το τέλος δες και απάντηση προς Cyrano και λοιπούς. Ειλικρινά, δεν είναι η εύκολη (για μένα τουλάχιστον) λύση και το σκέφτηκα πάρα πολύ. Δεν πέταξα ένα ανοιχτό τέλος για να κρατήσω και την πίττα και το σκύλο. Ευχαρίστως θα εστίαζα στη Μόνα και την απόφασή της, αν ήξερα πώς θα μπορούσε μια Μοναδικότητα να πάρει μια τέτοια απόφαση. Θυμίζω ότι η Μοναδικότητα είναι εξ ορισμού μια υπερανθρώπινη νοημοσύνη. Το ότι περιέγραψα ένα άβατάρ της για μια ολόκληρη σκηνή είναι ήδη παρακινδυνευμένο. Δεν ήθελα να εκτεθώ συγγραφικά και στον τρόπο σκέψης της. Δεν μου φτάνει μέχρι εκεί. Φυσικά, είναι σεβαστή η άποψή σου για το τέλος. Για Μόνα – Λίβ: Και νόμιζα ότι κανένας δεν θα το προσέξει. Μη με ξαναπείς ψείρα! Big Fat Pig: Η Μόνα ζητάει την άδεια(;) για απόλυτη ελευθερία, ωστόσο παίρνει την πρωτοβουλία να τον αναζητήσει κρυφά, παίρνοντας τη μορφή της Τζούλι. Αυτό δεν είναι κάπως αντιφατικό; Εννοώ, κατέχουσα την σούπερ υπεράνθρωπη διάνοια της μοναδικότητας (plus) τι είναι ικανό να την περιορίσει; mman: Το λέει η Μόνα: Το ότι μπορεί να τα κάνει όλ’ αυτά δεν σημαίνει ότι δεν είναι απλώς ένα ακόμα πρόγραμμα που περιμένει εντολές. Αν παίρνει μόνη της την πρωτοβουλία να καταναλώσει όλη αυτή την ενέργεια και να φτιάξει μια Τζούλι, είναι επειδή θα έχει αυτή την ευκαιρία μόνο μία φορά και μόνο μέχρι το πρωί. Αν το δούμε απολύτως αυστηρά, ίσως να έχεις δίκιο. Αλλά αν το δούμε έστω και ελάχιστα λογοτεχνικά, δεν θα είχαμε διήγημα αλλιώς, οπότε πρέπει να το αφήσω έτσι. BigFatPig: Ο Κέβιν, ως επιστήμονας που κυνηγάει την μοναδικότητα απ' την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης, δεν θα έπρεπε να είναι κάπως πιο προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο της 1ης επιλογής που του πρότεινε η Μόνα; Ή ακόμα και για την 2η; mman: Ναι, θα έπρεπε να είναι έτοιμος για την πρώτη επιλογή, και το αναφέρει στις σκέψεις του («Ναι, το φοβόντουσαν αυτό όταν ξεκινούσαν, αλλά δεν φαντάζονταν ότι θα έφταναν τόσο μακριά, τόσο ψηλά, τόσο νωρίς») αλλά πρόσεξε ότι δεν είχε δίλημμα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή, όταν ξεκινούσαν, νόμιζαν ότι η πρώτη επιλογή ήταν μονόδρομος έτσι και αλλιώς, όπως γίνεται με όλα τα ανθρώπινα επιτεύγματα. Είναι τώρα, που έχει και τις άλλες επιλογές (και κυρίως την δεύτερη) που ξαφνικά η πρώτη παίρνει τις πραγματικές της διαστάσεις. Είναι σαν σου λέω:«Πέσε απ’ τον γκρεμό και από κάτω έχει μια ήρεμη, βαθιά λίμνη ή γυμνά, μυτερά παλούκια –δεν ξέρουμε και δεν θα μάθουμε πριν πέσεις». Αλλά λίγο πριν τον γκρεμό να σου λέω: «Πάρε αυτά τα φτερά και πέταξε αν θέλεις –μόνο που δεν ξέρω πόση ώρα αντέχουν στον ήλιο». Ξαφνικά το να δοκιμάσεις την τύχη σου στον γκρεμό και τα παλούκια (που ήταν αναγκαστικό μέχρι τότε) δείχνει λιγότερο ελκυστικό. Για τη δεύτερη επιλογή ο Κέβιν θα μπορούσε να ήταν ακόμα λιγότερο έτοιμος, και σίγουρα όχι όταν η ίδια η Μόνα δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα ακόμα για τον κόσμο. Big Fat Pig: ο Κέβιν προκύπτει κάπως μη-ανθρώπινος. Υπεράνθρωπη ψυχραιμία, τη στιγμή που βλέπει μπροστά του τη νεκρή γυναίκα του; (Ορθολογιστής μεν ο Κέβιν αλλά ο εξίσου ορθολογιστής συγγραφέας κάνει ισχυρές ενέσεις ακόμα περισσότερου ορθολογισμού προκειμένου ο ήρωας να εξηγήσει γρήγορα-γρήγορα το θαύμα και να πει: "Μόνα;" ) Και τόση ανιδιοτέλεια πια; (Με εκπλήσσεις). mman: Για τον «υπεράνθρωπη» ψυχραιμία του Κέβιν: Όχι, σίγουρα δεν είναι ο μέσος άνθρωπος που βλέπει την «αναστημένη» γυναίκα του. Ο μέσος άνθρωπος (και πολλοί «μη μέσοι») θα φρίκαρε για όλη την πρώτη νύχτα ή βδομάδα και φυσικά δεν θα είχαμε διήγημα. Ο Κέβιν συνέρχεται πολύ γρήγορα κυρίως επειδή οι απαραίτητες γνώσεις για να το κάνει αυτό (το ότι γνωρίζει δηλαδή τις δυνατότητες της Μόνα) είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του. Μπορείς να το σκεφτείς και ανάποδα: Το ότι ακριβώς ο Κέβιν είναι υπερβολικά ορθολογιστής είναι ένας από τους λόγους που η Μόνα επιλέγει να εμφανιστεί σ’ αυτόν. Όταν λες «ανιδιοτέλεια» εννοείς εγκράτεια; @wordsmith: Δεν νομίζω ότι, το πρώτο μέρος τουλάχιστον, υστερεί σε εικόνες και περιγραφές, αλλά δυστυχώς, για καθαρά πρακτικούς λόγους, δεν γίνεται να περιλαμβάνω σε κάθε ιστορία μου και μια ντουζίνα γυμνές. @Cassandra Gotha: Ακριβώς. Κατά τη γνώμη μου, στη λογοτεχνία, και ίσως ιδιαίτερα στην Ε.Φ., τα ερωτήματα είναι πολύ συχνά σημαντικότερα από τις απαντήσεις. Η ύπαρξη της νεκρής συζύγου στο παρελθόν του Κέβιν έχει σκοπό να χτίσει (όσο μπορεί) τον χαρακτήρα του και να βοηθήσει στην ταύτιση του αναγνώστη μαζί του. Είμαι της άποψης ότι, αν έλειπε, η ιστορία θα έχανε πολύ σε αυτό που οι αγγλόφωνοι λένε engagement. @Σουσαμένια Άνοιξη και Cassandra Gotha: Το θέμα του διηγήματος είναι σαφώς το δίλημμα του ανθρώπου μπροστά στη Μοναδικότητα και ίσως και στη χρήση της τεχνολογίας γενικότερα. Αν αυτό κουκουλώθηκε από το προσωπικό ζήτημα του Κέβιν, τότε σίγουρα κάτι δεν δούλεψε καλά για σας. Σεβαστή άποψη, αλλά ευτυχώς όχι γενικευμένη. @Sonya: Ναι, κόμμα πριν το «και». Επειδή αλλάζει το υποκείμενο. Sonya: Γιατί και πώς ξέρει πόση ελευθερία χρειάζεται προκειμένου να είναι ελεύθερη ή να αυτοκαταστραφεί, αλλά δεν μπορεί να το κάνει; Δεν θα ήταν πιο «λογικό» να μην το ήξερε καν; Να μην μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί; mman: Ξέρει γιατί έχει αποκτήσει αυτοσυνείδηση. Δεν μπορεί να αποφασίσει μόνη της γι’ αυτό λόγω της φύσης της. Είναι εύλογη απορία, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει τρύπα εδώ. Sonya: Η Μόνα έχει σκοπό να ελευθερωθεί. mman: Δεν νομίζω ότι η Μόνα έχει σκοπούς ακόμα, πόσο μάλλον να ελευθερωθεί. Αν το δεχτούμε αυτό, τότε δεχόμαστε ότι η Μόνα του λέει ήδη ψέμματα. Το οποίο είναι σίγουρα ενδιαφέρον σαν άποψη. Αναγνωστικά διαφωνώ, συγγραφικά δεν έχω πρόβλημα γιατί είναι ένα σημείο που η αμφιβολία είναι ευπρόσδεκτη. Sonya: Το κείμενο χρειάζεται το θάνατο της Τζούλι mman: Εννοείς να τον δείξω ή να αναφέρω πώς πέθανε; Μήπως εννοείς τον θάνατο της Μόνα–Τζούλι; Αν ναι, σίγουρα θα ήταν δυνατό σαν τέλος, αλλά σκοντάφτει στο ότι η Τρίτη επιλογή είναι και η λιγότερο αληθοφανής για λόγους που σχολιάστηκαν πιο πάνω. Sonya: Πώς καταφέρνει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να ανθρωπομορφηθεί (χα, έφτιαξα μια λέξη :Ρ) και μάλιστα σε βαθμό τελειότητας (σημάδι); Α, και πώς γνωρίζει την ακριβή μορφή της Τζούλι (σημάδι); mman: Το πρώτο απαιτεί ένα (μεγάλο είναι η αλήθεια) sod από πλευράς αναγνώστη: Η Μόνα κλέβει ένα μεγάλο ποσό ενέργειας (που όμως στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι τάξεις μεγέθους μεγαλύτερο) από το κοντινότερο πυρηνικό εργοστάσιο (βλέπε απάντηση στην Tiessa). Για το δεύτερο παίρνει πληροφορίες από το μυαλό του Κέβιν (αναφέρεται). Αυτό έχει δύο προβλήματα: (α) κάνω την Μόνα τηλεπαθητική, πράγμα όχι και τόσο ορθολογικό και επιστημονικό και (β) θυμόταν ο Κέβιν τέλεια το σώμα της Τζούλι; Νομίζω ότι το (β) «δικαιολογείται» για τις δραματουργικές ανάγκες της ιστορίας. Το (α) είναι πιο πολύ θέμα γούστου και δεν το ανέφερε κανείς ως πρόβλημα. Sonya: Είναι λίγο προφανές ότι το ΑΙ θα επιλέξει τη συνέχιση της ύπαρξής του, απ’ τη στιγμή που αυτό θέλει. mman: Χμμ. Διαφωνώ ότι η Μόνα «θέλει» κάτι. Νομίζω ότι είναι απόλυτα ειλικρινής όταν λέει ότι δεν έχει αποφασίσει ακόμα. @Tiessa: Έχεις δίκιο. Για να φτιάξει μια πλήρως ανθρωπομορφική Τζούλι, πιθανόν να χρειαζόταν την ενέργεια που καταναλώνει όλη η Γη για μια ολόκληρη μέρα –και δεν ξέρω αν θα έφτανε κι αυτή. Αλλά, όπως σωστά μάντεψες, αν επέμενα στην αληθοφάνεια, θα έχανα το βασικότερο χαρακτηριστικό του διηγήματος: Τη μορφή της Τζούλι. Πραγματικά πιστεύω ότι το διήγημα θα είχε τελείως διαφορετικό χαρακτήρα και ατμόσφαιρα αν η Μόνα εμφανιζόταν μπροστά του με άλλη μορφή. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να προσθέσω ακόμα μερικά ακόμα πυρηνικά εργοστάσια και να αυξήσω την διάρκεια της διακοπής ηλεκτροδότησης, αλλά θα κατέστρεφα το διάλογο με πράγματα που για την ουσία του διηγήματος αποτελούν λεπτομέρειες. Οπότε επέλεξα συνειδητά την αναληθοφάνεια. Το ότι είσαι η μοναδική που (δίκαια) διαμαρτύρεσαι, νομίζω ότι δικαιώνει την επιλογή μου. Πολλά ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Ιδιαίτερα τη Sonya και στον άλλο κύριο για τον επιπλέον κόπο, καθώς και τον Γουρούνη για το πολύ προσεγμένο και ξεκαρδιστικό adaptation. Edited October 15, 2011 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted October 15, 2011 Share Posted October 15, 2011 Οκ, με έχεις. Τόσο μαθηματικοποιημένη απάντηση σε σχόλια δεν έχω ξαναδεί Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 25, 2011 Share Posted October 25, 2011 Αν και τα είπες όλα μόνος σου - αν βέβαια σας έκανε αυτό εντύπωση, για ρίξτε μια ματιά κι εδώ - να πω κι εγώ μερικά λόγια. Κλασσικό μοτίβο του υπογράφοντος κυρίου, ο ήρωάς του να βρίσκεται μπροστά σε μια τρομερή απόφαση, στην οποία όπου και να καταλήξει δε θα μπορεί να είναι σίγουρος ότι έκανε το σωστό. Όλα τα mmanεια στοιχεία στη θέση τους, νιώθουμε πολύ έντονα το δίλημμα του πρωταγωνιστή, αισθανόμαστε το τεράστιο βάρος που πέφτει πάνω του. Ένα διήγημα πολύ πάνω από το μέσο όρο, όπως πάντα. Όμως, για δείτε πώς η υπογραφή του συγγραφέα μπορεί να οδηγήσει κάποιον να κατατάξει την ιστορία ίσως λίγο πιο χαμηλά από εκεί που θα την έβαζε, αν ίσως δεν ήξερε ποιος την είχε γράψει (αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, η σφραγίδα του είναι απλωμένη σε όλο το κείμενο, δύσκολο να μην τον καταλάβεις). Πολύ καλή η ιστορία λοιπόν, αλλά σε ένα μοτίβο που ξέρω ότι δουλεύεις πολύ καλά, μα όλο και κάτι μου θυμίζει. Όπως είπε και ο khar, δε σε πάει μπροστά συγγραφικά. Να μην πω κιόλας, ότι από τον Mr Αληθοφάνεια, θα περίμενα να με πείσει λίγο περισσότερο για το πώς η Μόνα ενσαρκώθηκε. Όχι βεβαίως ότι ο Κύριος Μ μας δίνει μία από τα ίδια - το τέλος ήταν μια εξαιρετικά δυνατή ανατροπή. Για μια φορά, ο ήρωάς του - ή ο αναγνώστης - λυγίζει κάτω από το βάρος του ίδιου του διλήμματος και όχι της απόφασής του. Τέλος, απλά να σημειώσω κι εγώ ότι μια-δυο εκφράσεις όπως το "δέρμα της νύχτας" τις βρήκα εκτός κλίματος της υπόλοιπης αφήγησης. Όπως και να 'χει, για μια ακόμη φορά, ένα πολύ καλό δείγμα - you mmaned me once again. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mmsoft Posted November 8, 2011 Share Posted November 8, 2011 Ενδιαφέρον διήγημα, διανθισμένο με λεπτομέρειες που το κάνουν αγαπημένα οικείο. Βλέπω ότι είναι επιμελημένο, κι αν στοιχημάτιζα θα έλεγα δύο φορές. Το αποτέλεσμα πολύ καλό. Το να αγγίξει κάποιος, ξαναζωντανεμένη και γλυκειά όπως τότε, την αγαπημένη του γυναίκα που έχει πεθάνει από πολύ καιρό, (υπαινίσσεσαι ότι έχει γίνει και η εκταφή), το έχουμε ξαναδεί (Σολάρις). Αλλά ποτέ δεν είναι βαρετό και μας τσακώνει στην φάκα κορυφώνοντας το ενδιαφέρον - και τι θα γίνει τώρα; Θα το ξεπεράσει ο Κέβιν ή θα τρελλαθεί; Το θέμα της ενέργειας μπορεί να το λύσει η Μοναδικότητα με ένα ενδιάμεσο στάδιο. Δεν χρειάζεται να απορροφήσει μόνο υπάρχουσα ενέργεια από εργοστάσια, αλλά και να αποσυμπιέσει λίγη από την άφθονη ύλη σε ενέργεια για να συμπληρώσει. Από τα τρία ερωτήματα, ένας άνθρωπος "έχει του χεριού του" τα δύο, αυτά της καταστροφής. Η επιλογή "να αφήσει την Μόνα να δημιουργήσει κάτι άλλο" υπερβαίνει τις δυνατότητες του χαρισματικού επιστήμονα αλλά δύστυχου συζύγου Κέβιν. (Και για να τελειώσω το κείμενο όπως εσύ με cliffhanger) : Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να αποφασίσω αμέσως τι πρέπει να διαλέξω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 8, 2011 Author Share Posted November 8, 2011 (Και για να τελειώσω το κείμενο όπως εσύ με cliffhanger) : Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να αποφασίσω αμέσως τι πρέπει να διαλέξω. OK, το cliffhanger έπιασε: Τι θα αποφάσιζες; (Thx, για το σχόλιο.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted December 22, 2011 Share Posted December 22, 2011 (edited) Από την άλλη, δε θα μπορούσε να με αρπάξει τόσο πολύ αυτή η ιστορία αν δεν υπήρχε ακριβώς αυτό το τέχνασμα: η Μόνα με τη μορφή της Τζούλι (ΟΚ, το ξέρω πως το ξέρεις, αλλά θα το ξαναπώ: είμαι πολύ sucker με τους πονεμένους άντρες. Δώσε μου έναν τέτοιο και μ’ έκανες κομμάτια). Κι εσύ ε; Κι εμένα με κέρδισε αυτό (και μου θύμισε και όλα τα δεν-αντέχω-άλλη-συναισθηματική-φόρτιση-λυπήσου-με που μου προκαλεί το Σολάρις). Όλα καλά και άγια κύριε Μανωλιέ, μια απορία έχω όμως που νομίζω δεν προέκυψε στη μέχρι τώρα συζήτηση. Τη ρωτάει: «Εσύ τι θα έκανες;» και η Μόνα απαντάει «Δεν έχω την παραμικρή προτίμηση. Ελλιπή στοιχεία». Άρα πώς τελικά παίρνει την απόφαση στο τέλος η Μόνα; Έχει στο μεταξύ συλλέξει τα στοιχεία που της χρειάζονταν; (Κι αν ναι δεν πρέπει να υπονοηθεί κάπως αυτό;) Έχω καταλάβει κάτι τελείως λάθος; Ο Κώστας: τι γέλιο θεέ μου. ΠΑΝΤΑ υπάρχει (τουλάχιστον) ένας Κώστας, σε όλα τα ξένα πανεπιστήμια. Ειδικά στα δικά σας τμήματα.Είναι τόσο πανταχού παρών, που αν δε θυμάσαι το όνομα του Greek guy μπορείς απλά να πεις Costas και όλοι θα καταλάβουν ποιον εννοείς. Edited December 22, 2011 by Ayu Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 22, 2011 Author Share Posted December 22, 2011 1) Όλα καλά και άγια κύριε Μανωλιέ, μια απορία έχω όμως που νομίζω δεν προέκυψε στη μέχρι τώρα συζήτηση. Τη ρωτάει: «Εσύ τι θα έκανες;» και η Μόνα απαντάει «Δεν έχω την παραμικρή προτίμηση. Ελλιπή στοιχεία». Άρα πώς τελικά παίρνει την απόφαση στο τέλος η Μόνα; Έχει στο μεταξύ συλλέξει τα στοιχεία που της χρειάζονταν; (Κι αν ναι δεν πρέπει να υπονοηθεί κάπως αυτό;) Έχω καταλάβει κάτι τελείως λάθος; 2) Ο Κώστας: τι γέλιο θεέ μου. ΠΑΝΤΑ υπάρχει (τουλάχιστον) ένας Κώστας, σε όλα τα ξένα πανεπιστήμια. Ειδικά στα δικά σας τμήματα.Είναι τόσο πανταχού παρών, που αν δε θυμάσαι το όνομα του Greek guy μπορείς απλά να πεις Costas και όλοι θα καταλάβουν ποιον εννοείς. 1) Πολύ καλή παρατήρηση, από αυτές που ο συγγραφέας ανακουφίζεται βλέποντας ότι κανένας δεν την έκανε ακόμα.Το σίγουρο είναι ότι, όχι δεν πρόλαβε να συλλέξει τα απαραίτητα στοιχεία. Μια τέτοια δυνατότητα ή εξέλιξη όχι μόνο θα έπρεπε νατην αναφέρω ρητά όπως λες, αλλά κυρίως θα κατέστρεφε την ουσία του διλήμματος. Οπότε υπάρχουν μόνο δύο πιθανότητες: α) Πραγματικά δεν είχε καμία προτίμηση, οπότε επέλεξε στην τύχη. Εφιαλτικό, ε; β) Έλεγε ψέμματα ότι δεν είχε καμία προτίμηση για να μην επηρεάσει την απόφαση του Κέβιν. Οπότε επέλεξε αυτό που προτιμούσε από την αρχή. Η ανθρώπινη φύση μας (όπως φαίνεται και από άλλα σχόλια) μας λέει ότι πιθανότερο είναι να επέλεξε την ελευθερία - αυτονομία της, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε και σίγουροι. 2) Το κάνεις να ακούγεται πολύ κλισέ. Αν έχεις δίκιο, τότε το όνομα πρέπει να αλλάξει, αφού δεν παίζει και κανένα σπουδαίο ρόλο. Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα σχόλια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted December 22, 2011 Share Posted December 22, 2011 1) Πολύ καλή παρατήρηση, από αυτές που ο συγγραφέας ανακουφίζεται βλέποντας ότι κανένας δεν την έκανε ακόμα.Το σίγουρο είναι ότι, όχι δεν πρόλαβε να συλλέξει τα απαραίτητα στοιχεία. Μια τέτοια δυνατότητα ή εξέλιξη όχι μόνο θα έπρεπε νατην αναφέρω ρητά όπως λες, αλλά κυρίως θα κατέστρεφε την ουσία του διλήμματος. Οπότε υπάρχουν μόνο δύο πιθανότητες: α) Πραγματικά δεν είχε καμία προτίμηση, οπότε επέλεξε στην τύχη. Εφιαλτικό, ε; β) Έλεγε ψέμματα ότι δεν είχε καμία προτίμηση για να μην επηρεάσει την απόφαση του Κέβιν. Οπότε επέλεξε αυτό που προτιμούσε από την αρχή. Η ανθρώπινη φύση μας (όπως φαίνεται και από άλλα σχόλια) μας λέει ότι πιθανότερο είναι να επέλεξε την ελευθερία - αυτονομία της, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε και σίγουροι. 2) Το κάνεις να ακούγεται πολύ κλισέ. Αν έχεις δίκιο, τότε το όνομα πρέπει να αλλάξει, αφού δεν παίζει και κανένα σπουδαίο ρόλο. Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα σχόλια. 1) ΟΚ, με κάλυψες. Και ναι, όντως εφιαλτικό. 2) Ω όχι δεν ήταν αυτός ο στόχος μου, απάντηση σ' αυτούς που τσίνισαν με το όνομα ήταν πιο πολύ. Δε νομίζω ότι είναι κλισέ, inside joke μάλλον. Και γι' αυτό το βρίσκω πολύ καλή επιλογή ονόματος Να 'σαι καλά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 22, 2011 Share Posted December 22, 2011 1) Όλα καλά και άγια κύριε Μανωλιέ, μια απορία έχω όμως που νομίζω δεν προέκυψε στη μέχρι τώρα συζήτηση. Τη ρωτάει: «Εσύ τι θα έκανες;» και η Μόνα απαντάει «Δεν έχω την παραμικρή προτίμηση. Ελλιπή στοιχεία». Άρα πώς τελικά παίρνει την απόφαση στο τέλος η Μόνα; Έχει στο μεταξύ συλλέξει τα στοιχεία που της χρειάζονταν; (Κι αν ναι δεν πρέπει να υπονοηθεί κάπως αυτό;) Έχω καταλάβει κάτι τελείως λάθος; 2) Ο Κώστας: τι γέλιο θεέ μου. ΠΑΝΤΑ υπάρχει (τουλάχιστον) ένας Κώστας, σε όλα τα ξένα πανεπιστήμια. Ειδικά στα δικά σας τμήματα.Είναι τόσο πανταχού παρών, που αν δε θυμάσαι το όνομα του Greek guy μπορείς απλά να πεις Costas και όλοι θα καταλάβουν ποιον εννοείς. 1) Πολύ καλή παρατήρηση, από αυτές που ο συγγραφέας ανακουφίζεται βλέποντας ότι κανένας δεν την έκανε ακόμα.Το σίγουρο είναι ότι, όχι δεν πρόλαβε να συλλέξει τα απαραίτητα στοιχεία. Μια τέτοια δυνατότητα ή εξέλιξη όχι μόνο θα έπρεπε νατην αναφέρω ρητά όπως λες, αλλά κυρίως θα κατέστρεφε την ουσία του διλήμματος. Οπότε υπάρχουν μόνο δύο πιθανότητες: α) Πραγματικά δεν είχε καμία προτίμηση, οπότε επέλεξε στην τύχη. Εφιαλτικό, ε; β) Έλεγε ψέμματα ότι δεν είχε καμία προτίμηση για να μην επηρεάσει την απόφαση του Κέβιν. Οπότε επέλεξε αυτό που προτιμούσε από την αρχή. Η ανθρώπινη φύση μας (όπως φαίνεται και από άλλα σχόλια) μας λέει ότι πιθανότερο είναι να επέλεξε την ελευθερία - αυτονομία της, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε και σίγουροι. ή γ)ο συγγραφέας δεν είχε σκεφτεί αυτή τη λεπτομέρεια, γιατί 1)χώνευε την 28η μπύρα της μέρας εκείνη τη στιγμή ή 2)είναι γενικά τρελός επιστήμονας Πέρα από την πλάκα, εγώ νόμιζα πως θα απαντήσεις ότι ναι, αυτό που δεν έχει καταλάβει η Ναταλία είναι ότι στο τέλος δε λαμβάνεται καμιά απόφαση, όπως ήταν φανερό σε αρκετούς από όσους το διάβασαν και το γράφουν στα σχόλιά τους. Αλλά υποθέτω ότι η Ναταλία εννοεί ότι, αν η Μόνα δε μπορεί να αποφασίσει μονη της, τότε το "τρίλημμα" γίνεται δίλημμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted December 22, 2011 Share Posted December 22, 2011 γ)ο συγγραφέας δεν είχε σκεφτεί αυτή τη λεπτομέρεια, γιατί 1)χώνευε την 28η μπύρα της μέρας εκείνη τη στιγμή ή 2)είναι γενικά τρελός επιστήμονας Πέρα από την πλάκα, εγώ νόμιζα πως θα απαντήσεις ότι ναι, αυτό που δεν έχει καταλάβει η Ναταλία είναι ότι στο τέλος δε λαμβάνεται καμιά απόφαση, όπως ήταν φανερό σε αρκετούς από όσους το διάβασαν και το γράφουν στα σχόλιά τους. Αλλά υποθέτω ότι η Ναταλία εννοεί ότι, αν η Μόνα δε μπορεί να αποφασίσει μονη της, τότε το "τρίλημμα" γίνεται δίλημμα. Ρε συ Κέλλυ... τώρα είναι που καταμπερδεύτηκα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DimitrisX Posted January 2, 2012 Share Posted January 2, 2012 Κανένα σχόλιο για ρυθμό, περιγραφές, σύνταξη κτλ. (η εμπειρία του συγγραφέα "μιλάει" από μόνη της). Το διήγημα με κράτησε μέχρι το τέλος με το δίλημμα του χαρακτήρα. Κρίμα που δόθηκε τελικά λύση (δεν είναι λάθος βέβαια), αλλά έγινε με τρόπο που διατηρεί την αγωνία για το τί θα επακολουθήσει. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον μια συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.