Ο Γυάλινος Κύβος

[Cassandra Gotha]

Η συμμετοχή μου στο παιχνίδι Πλοτς 3.

 

 

Λέξεις: 1930 περίπου.

 

 

Είδος: Σκοτεινό παραμύθι.

 

Σχόλια: Υπάρχει και αρχείο στο τέλος του ποστ.

 

 

 

 

 

Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΥΒΟΣ

 

 

 

 

 

 

Ήταν η τρίτη μέρα μετά τη δίκη της Λαγιέφ και στο δάσος δεν υπήρχε κανείς που να μην το συζητάει. Οι τελετές κρατούσαν ήδη δυο μέρες, οι ιέρειες νύστευαν ψέλνοντας παρακλήσεις στα στοιχεία να λυπηθούν την ψυχή της μελοθάνατης αλλά και όλων των πλασμάτων που είχαν πάρει, έπαιρναν, ή θα έπαιρναν μέρος έμμεσα ή άμεσα στη θανάτωσή της. Η μεγάλη βελανιδιά είχε καθαριστεί προσεκτικά από ξερά κλαδιά ή άλλα ξένα στοιχεία και είχε αγιασθεί. Μητέρες θήλαζαν τα μωρά τους στις ρίζες της για να την καλοπιάσουν, να είναι σπλαχνική με τη γυναίκα, να της φέρει έναν γρήγορο θάνατο.

 

Ο Λιόριβ προσπαθούσε από νωρίς να ηρεμήσει τον φίλο του, χωρίς αποτέλεσμα. Ο Σεράν ήταν εκτός εαυτού. Έριχνε το βλέμμα του πότε στη βελανιδιά, πότε στις ιέρειες, μετά ψυθίριζε μέσα από τα δόντια του και κουνούσε μανιασμένα τα χέρια του πάνω-κάτω. Καμιά φορά έλεγε κάτι πιο δυνατά, αλλά ο Λιόριβ δεν έβγαζε νόημα. Οι σκέψεις του φίλου του έμοιαζαν με αρχαίου ανθρώπου, εκείνων των σκοτεινών χρόνων που ζούσαν ο ένας πάνω στον άλλο σε τεράστιες κατασκευές που λέγονταν πόλεις. Είχε διαβάσει βιβλία εκείνων των μακρινών προγόνων και δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει τον τρόπο σκέψης τους.

 

 

“Από τη ρίζα, πρέπει να κοπεί από τη ρίζα.”

 

“Για κάθε στοιχείο που μας ακούει, ποιος να κοπεί, Σεράν; Η βελανιδιά;”

 

“Όχι, το κακό, όχι η βελανιδιά. Αυτή πρέπει να ψηλώσει κι άλλο, κι άλλο, να ψηλώσει, ώστε να κόψουμε το σχοινί και να πέσει από ψηλά, να έτσι χράπ!” εδώ έκανε μια απότομη κίνηση με τα χέρια του ενωμένα να σκίζουν τον αέρα από το κεφάλι του ως την κοιλιά, “και να σπάσει σε χίλια κομμάτια, χίλια, χίλια...”

 

 

Ο Λιόριβ δεν κατάλαβε ποιος έπρεπε να σπάσει αλλά προτίμησε να μην ρωτήσει.

 

 

“Σεράν, προσπάθησε να πιεις λίγο Ουθέρ και να κοιμηθείς, νομίζω πως δεν είσαι καλά.”

 

 

 

 

Τα μάτια του Σεράν ξαφνικά καθάρισαν και εστίασαν πάνω στο φίλο του.

 

 

 

 

“Να κοιμηθώ; Εσύ θα κοιμόσουν τέτοιες μέρες;”

 

 

 

 

Ο Λιόριβ χαμήλωσε τα μάτια. Δεν μίλησε.

 

 

 

 

“Εσύ θα ήσουν καλά; Νομίζεις πως η Κάνγιε, ο Κιφού, η μητέρα μας και ο πατέρας μας θα ήθελαν να είμαι ήρεμος σήμερα; Θα ήθελαν να πίνω αφεψήματα και να νιώθω καλά με όλα;”

 

“Μα δεν καταλαβαίνω γιατί όχι. Η Λαγιέφ θα εκτελεστεί. Το εγκληματικό της λάθος αναγνωρίστηκε ως ασυγχώρητο αμάρτημα και η μάγισσα της γης θα δωθεί στα στοιχεία. Τι πιο δίκαιο; Όταν αυτά αποφασίσουν ότι πρέπει να πεθάνει θα την σκοτώσουν, αργά ή γρήγορα, από τη στιγμή που θα τη δέσουμε στη βελανιδιά ουσιαστικά θα είναι νεκρή. Τι άλλο θες πια;”

 

 

 

 

Ο Σεράν τον κοίταξε με ένα βλέμμα που κανείς τους δεν είχε δεί μέχρι τότε.

 

 

 

 

“Να δωθεί σ' εμένα. Θέλω περισσότερα. Δεν ξέρω τι, αλλά περισσότερα.”

 

“Δεν καταλαβαίνω τι λες φίλε μου, πραγματικά.”

 

“Λέω πως ο θάνατος είναι λύτρωση και δεν της αξίζει. Λέω πως αυτό που θα της άρμοζε θα ήταν μια πιο σκληρή τιμωρία. Λέω πως θέλω να τη δω να υποφέρει!” φώναξε ο Σεράν, αφήνοντας τον Λιόριβ να τον κοιτά σοκαρισμένος.

 

“Αυτά που ξεστόμισες τώρα θα είναι η καταστροφή σου. Σύνελθε.”

 

“Η καταστροφή όλων μας ίσως, μα πρέπει να το ρισκάρω. Πρέπει να σταματήσουμε αυτή την εκτέλεση.”

 

“Είσαι τρελός.”

 

“Είμαι απελπισμένος. Βοήθα με. Μπορούμε να το σταματήσουμε.”

 

“Πώς;”

 

 

 

 

Ο Σεράν τον κοίταξε λίγο πριν συνεχίσει. Ήθελε να ζυγίσει καλά τα λόγια του.

 

 

 

 

“Μπορούμε να την αρπάξουμε από την καλύβα πριν την πάρουν. Σίγουρα θα με αφήσουν να τη δω αν με συνοδεύει ο καλύτερός μου φίλος. Μετά θα παίξουμε ένα παιχνίδι, ότι τάχα σε απειλώ με μαχαίρι για να την πάρω να φύγουμε, αλλά δεν θα σε απειλώ στ' αλήθεια, βέβαια μαχαίρι θα υπάρχει, καταλαβαίνεις; Πρέπει να μοιάζει με αληθινό όλο αυτό.”

 

 

 

 

Ο Λιόριβ έκανε ένα βήμα πίσω.

 

 

 

 

“Μετά θα την αναλάβω εγώ, μη φοβάσαι. Δεν θα μάθεις τίποτα, θα την πάρω και θα φύγουμε, δεν θα με ξαναδείς αν δεν θέλεις, θα εξαφανιστώ,” συνέχισε σχεδόν μηχανικά ο Σεράν, και ο φίλος του έδειχνε πραγματικά τρομαγμένος.

 

 

 

 

“Μέχρι να δω την Λαγιέφ δεμένη σ' εκείνο το δέντρο,” του είπε με αυστηρή φωνή, “δεν θέλω να με ξαναπλησιάσεις” και έκανε μεταβολή απότομα, σχεδόν τρέχοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση.

 

 

 

 

*

 

 

 

 

Ο Σεράν έκλεισε καλά την πόρτα με τον σύρτη, έβγαλε τα παπούτσια του, τίναξε τα ρούχα του απ' τα νερά και άδειασε το τραπέζι από τα πράγματα. Στάθηκε για λίγο ακίνητος στη μέση του δωματίου. Έξω η καταιγίδα συνέχιζε το βουητό της, ήταν ήδη τρία μερόνυχτα που έβρεχε και το δάσος κούρνιαζε, κοιμόταν. Κανείς δεν θα τον ενοχλούσε. Κανείς δεν θα τον έψαχνε. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Η διαδικασία θανάτωσης της Λαγιέφ είχε ολοκληρωθεί. Τα στοιχεία την είχαν λυπηθεί. Από τη στιγμή που την είχαν δέσει μισοναρκωμένη στον κορμό της βελανιδιάς, έξι μέτρα από το έδαφος, η βροχή και ο αέρας δεν άργησαν να έρθουν. Το μαστίγωμά της από τα δύο στοιχεία δεν κράτησε πολύ. Έτσι που ήταν δεμένη μόνο με έναν ελαφριό χιτώνα, η καταιγίδα πήρε το πνεύμα της σε είκοσι ώρες.

 

 

 

 

Πολύ γρήγορα, είχε σκεφτεί ο Σεράν. Η αδερφή μου έζησε πλακωμένη από τα βράχια πάνω από τρεις μέρες.

 

 

 

 

Έβγαλε από το μπαούλο ένα κόκκινο κουτί και το εναπόθεσε με σεβασμό στο τραπέζι. Τράβηξε μια καρέκλα κοντά του και κάθισε, βουλιάζοντας το βλέμμα του στο αντικείμενο. Έκλεισε τα μάτια για να ηρεμήσει. Ήξερε τη λέξη, του την είχε μάθει η ίδια πριν καιρό. Σε αυτή την ανάμνηση παραλίγο να βάλει τα κλάμματα. Οι δυο τους να κοιτάζουν το θρυλικό γυάλινο κουτί στον ναό του ανέμου. Εκείνη να του εξηγεί την τιμωρία των παλιών μάγων, των σκοτεινών, που προσπάθησαν να πάνε κόντρα στη φύση.

 

 

 

 

“Τα πνεύματά τους θα πλανιούνται στο χρόνο, ανήμπορα να ελευθερωθούν, υποφέροντας από τις αναμνήσεις της ζωής και των πράξεών τους και τυραννώντας αιωνίως τους εχθρούς τους. Είναι μια τιμωρία τρομερή, Σεράν, γιατί δεν είναι δίκαιη. Τίποτα δεν είναι δίκαιο και σωστό από αυτά, αλλά οι πρόγονοί μας ήταν πιο σκληροί από εμάς. Ο άνθρωπος που θα καλέσει αυτούς τους καταραμένους μάγους, θα πάρει μεγάλη δύναμη στα χέρια του.”

 

 

 

 

Εκείνος να κρέμεται απ' τα χείλια της, γιατί δεν είχε ακούσει ποτέ του κάτι τόσο ενδιαφέρον και αποκρουστικό.

 

 

 

 

“Καταραμένη δύναμη”, της είχε πει ανατριχιάζοντας.

 

 

 

 

“Φυσικά. Άνομη και καταραμένη. Η γνώση αυτή ζει ακόμα στις μέρες μας, μόνο για την ασφάλειά μας. Η λέξη που σφράγισε το κουτί είναι η ίδια που μπορεί να το ανοίξει. Γι' αυτό πρέπει να αλλάζει συνέχεια, για να μην ξεχαστεί στα βάθη των αιώνων, και κάποιος ανοίξει το κουτί χωρίς να μπορεί κανείς να διορθώσει αυτό το τεράστιο λάθος. Ένας μάγος ονομάζει την επόμενη σφραγίδα, και όταν έρθει η ώρα της αλλαγής λέει τη λέξη στον επόμενο, ο οποίος την αλλάζει, και έτσι συνεχίζεται από τον καιρό των προγόνων μας.”

 

 

 

 

Και μετά από καιρό, το υπεράνθρωπο άλμα εμπιστοσύνης, αυτό που τους έδεσε μαζί στη ζωή και στο θάνατο. Η λέξη που μπορούσε να ανοίξει τον γυάλινο κύβο. Η σφραγίδα που έθεσε η Λαγιέφ, όταν ήρθε η σειρά της.

 

 

 

 

Έπειτα από πολύ ώρα, τόση που ήταν ανίκανος να υπολογίσει, ένιωσε το πνεύμα του δυνατό και αποχωρίστηκε τις αναμνήσεις. Άνοιξε τα μάτια, έσκυψε πάνω από τον κύβο, σχεδόν ακούμπησε τα χείλια του στη γυάλινη επιφάνεια, και εκπνέοντας ψυθίρισε τη λέξη. Το βάρος που τον κατέβαλε μόλις συνηδητοποίησε τι είχε κάνει τον τρόμαξε αρχικά, αλλά αυτό που ξεπήδησε από τον γυάλινο κύβο αιχμαλώτισε την προσοχή του. Το δωμάτιο έμοιαζε να έχει βυθιστεί σε νερό, και όλα τα αντικείμενα και τα έπιπλα, μέχρι τότε οικεία, παραμορφώθηκαν μέσα από τη δύναμη του παρελθόντος και έγιναν αγνώριστα. Ο Σεράν, ανίκανος να κουνηθεί από το δέος, ανίκανος να παίξει τα βλέφαρα, περίμενε. Ξάφνου όλοι οι ήχοι είχαν χαθεί, η βροχή που έδερνε τη στέγη και τα παράθυρα, ο άνεμος που σφύριζε μέσα στα δέντρα, οι βροντές των αστραπών. Δεν άκουγε ούτε την ίδια του την καρδιά, ούτε την αναπνοή του.

 

 

 

 

Μια κρύα ομίχλη τον τύλιξε, μια ανάσα φοβερή, και έκλεισε τα μάτια του. Δεν το κατάλαβε, απλά βρέθηκε με τα μάτια σφαλιστά και σχεδόν ξέχασε πώς ήταν όταν έβλεπε.

 

 

 

 

“Ποιος είσαι;” η ερώτηση έφτασε στο μυαλό του χωρίς να περάσει από τα αυτιά.

 

 

 

 

Δεν ήξερε πώς να απαντήσει.

 

 

 

 

“Ποιος είσαι;” η ερώτηση επαναλήφθηκε, και ήταν αδύναμη, ουδέτερη, άφωνη.

 

 

 

 

Σκέφτηκε ότι κάποιος έπρεπε να είναι, αλλά δεν θυμόταν. Έτσι απάντησε με τη μόνη λέξη που του φαινόταν λογική.

 

 

 

 

“Εγώ” σκέφτηκε όσο πιο καθαρά μπορούσε.

 

 

 

 

Η απάντησή του δεν ικανοποίησε τα πνεύματα.

 

 

 

 

“Ο κλέφτης” ήταν το επόμενο που σκέφτηκε, χωρίς να το θελήσει. Τον είχαν αναγκάσει να αποκαλύψει την αλήθεια. Κατάλαβε ότι όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους, αρκεί να τα άφηνε, να μην αντιστεκόταν άλλο, και συμπλήρωσε “Αυτός που σας κάλεσε.”

 

 

 

 

“Γιατί μας κάλεσες;”

 

 

 

 

“Χρειάζομαι τις δυνάμεις σας.”

 

 

 

 

“Για τι σκοπό;”

 

 

 

 

“Εκδίκηση” η λέξη βρέθηκε θαμένη στο μυαλό του, δεν ήξερε μέχρι τότε την ακριβή σημασία της.

 

 

 

 

“Κάτι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε. Λάθος. Θάνατος”, άκουσε πάλι μέσα στο μυαλό του, και αυτή τη φορά άρχισε να ξεχωρίζει φωνές.

 

 

 

 

Ήταν οι φωνές των αθανάτων, των καταραμένων. Ήταν οι φωνές όλων των κακόβουλων μάγων της ιστορίας, των εξορισμένων από τον κόσμο των ζωντανών αλλά και των νεκρών, εξορισμένων από κάθε τι κανονικό, φυσικό. Ήταν οι φωνές αυτών που δεν άνηκαν πουθενά.

 

 

 

 

Ναι, κάτι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε, θυμόταν ο Σεράν. Κάτι έγινε λάθος. Την εμπιστεύθηκα. Όλοι μας. Δεν έπρεπε. Η μάγισσα της γης δεν ήταν αρκετά καλή στα ξόρκια της. Η γέφυρα έπεσε. Οι δικοί μου έπεσαν. Τους κατάπιε το φαράγγι. Δεν έπρεπε.

 

 

 

 

Οι φωνές έψαχναν βαθιά μέσα στο μυαλό του για απαντήσεις.

 

“Και τι ζητάς;” του απευθύνθηκαν.

 

 

 

 

“Εκδίκηση” είπε ξανά εκείνος, πιο σίγουρος αυτή τη φορά, κατανοώντας την άγνωστη ως τότε έννοια.

 

 

 

 

“Γιατί;”

 

 

 

 

“Γιατί δεν ησυχάζω, οι νεκροί μου δεν ησυχάζουν, με τυραννούν. Πρέπει να βρούμε τη γαλήνη. Η νεκρή μάγισσα πρέπει να τιμωρηθεί.”

 

 

 

 

“Θα γίνει όπως ζητάς”, απάντησαν οι φωνές, “αλλά θα πληρώσεις τίμημα.”

 

 

 

 

“Δέχομαι” είπε ο Σεράν αμέσως.

 

 

 

 

“Δεν σου ζητήσαμε ακόμα τίποτα.”

 

 

 

 

“Εγώ όμως δέχομαι.”

 

 

 

 

Σιωπή ακολούθησε. Το μυαλό του είχε καθαρίσει πλήρως. Τίποτα δεν τον τρόμαζε πια, τίποτα δεν φοβόταν.

 

 

 

 

“Πρέπει να διαλέξεις τι θα κάνεις με τη νεκρή μάγισσα.”

 

 

 

 

“Ξέρω ήδη” απάντησε και άνοιξε τα μάτια.

 

*

 

 

 

 

Το γυάλινο κουτί δεν είχε φύγει ποτέ από το ναό. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν οι ιερείς.

 

Ο Σεράν δεν είχε πράξει ποτέ άνομα ή παράλογα. Όλα στη ζωή του έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Έτσι του έλεγε η συνείδησή του.

 

 

 

 

Ένιωθε καλά γνωρίζοντας τη μοίρα του. Δεν τον λυπούσε. Περνούσε τις μέρες του ήσυχα, κάνοντας περιπάτους στο δάσος, μαζεύοντας βότανα και καρπούς, χαζεύοντας με τις ώρες ένα παράξενο φύλλο ή ένα ζώο που δεν τον είχε αντιληφθεί. Η καρδιά του είχε βρει την ηρεμία. Το πρόσωπό του μεταμορφώθηκε σε αυτό ενός σοφού γέροντα, χωρίς πάθη, χωρίς ενοχές, μόνο αναμνήσεις. Και όλοι πίστεψαν ότι ο Σεράν είχε πια λυτρωθεί από τον πόνο, ικανοποιημένος με το τέλος της Λαγιέφ.

 

Καμιά φορά τον έβλεπαν να επισκέπτεται τον τάφο της. Καθόταν πάνω σε μια πέτρα και μιλούσε ψυθιριστά. Μετά έφευγε και φαινόταν λίγο πιο βαρύ το περπάτημά του, αλλά πάλι, πώς να μην ήταν; Ο Λιόριβ, ο φίλος του, προσπαθούσε να του κρατά όσο το δυνατό περισσότερη παρέα, αλλά εκείνος είχε γίνει απόμακρος. Χαμογελούσε πάντα συγκαταβατικά και έφευγε. Έτσι έμαθαν όλοι σιγά-σιγά να τον αφήνουν στην ησυχία του και ο χρόνος κυλούσε ήρεμα.

 

 

 

 

Δεν φοβόταν. Ήξερε πως εκείνη περνούσε μεγαλύτερη αγωνία θαμένη ζωντανή μέσα στο χώμα, ακίνητη, βουβή, γνωρίζοντας καλά ποιος την είχε φέρει πίσω και με ποιον τρόπο. Εκείνη σίγουρα φοβόταν περισσότερο περιμένοντας τη μέρα που ο Σεράν θα πέθαινε και θα γινόταν μέλος του πληρώματος του γυάλινου κουτιού.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Γυάλινος Κύβος.doc

[Mindtwisted]

Νομίζω καλά το λες σκοτεινό παραμύθι.

 

Είναι ωραία γραμμένο, με γλώσσα που του ταιριάζει κι έχει ενδιαφέρουσα μυθοπλασία. δεν βρήκα κανένα σημείο να κολήσω και να πω: "αυτό δε γίνεται"

 

Μου άρεσε αρκετά, αλλά νιώθω οτι κάτι του λείπει. Κάτι που θα με κάνει να συμπάσχω με το Σεράν.

 

Ίσως αν έδινες και τη σκηνή του θανάτου της αδερφής του θα βοηθούσε. (Καταπλακωμένη από τα βράχια και να τον σκέφτεται)

 

Μπορεί να φταίει και το ότι γνώριζα από την αρχή περίπου τι θα συμβεί. (Ο Scanner φταίει)

 

Αυτά, θα σε ψηφίσω.

[Big Fat Pig]

Άρωμα Druid Grove από DnD είχε αυτή ιστορία. Μαζί σου. Οπότε ο τίτλος και το μαγικό αντικείμενο ξενίζουν λίγο δε νομίζεις; Αν ήταν κρυστάλλινος, έστω; Λεπτομέρεια, αλλά την σκέφτηκα οπότε την αναφέρω.

 

Μου άρεσε το ότι ήταν γρήγορη, χωρίς φλυαρία, σαφής και στοχευμένη. Θα προτιμούσα να την είχα διαβάσει απ' την ΟΓ της Λαγιέφ. Ή έστω και απ' την ΟΓ της Λαγιέφ. Νομίζω είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που θα βοηθούσαν οι δύο ΟΓ. Ω, ναι! Εικόνες με τα χώματα να την σκεπάζουν όσο ο Σεράν της εξηγούσε τι πρόκειται να συμβεί. Άρα θα ήθελα και εικόνες από την ταφή. Κλισέ, θα πεις, αλλά τι σε νοιάζει; You can blame it on the Scanner!

 

Όπως είναι τώρα, θα ήθελα πολλή περισσότερη δουλειά πάνω στον Σεράν. Προκύπτει κάπως επίπεδος. Είναι εν μέρει δικαιολογημένος, εν μέρει τυφλωμένος απ' το μίσος, εν μέρει παράλογος, εν μέρει βλάσφημος αλλά όλα αυτά τα έχει από λίγο. Δεν έχει αυτό που θα τον κάνει να λάμψει.

[Tiessa]

Με άρπαξε από την αρχή αυτή η ιστορία.

Πρώτα-πρώτα υπήρχε ένας ολόκληρος κόσμος με μεγάλο παρελθόν πίσω του που με τραβούσε να διαβάσω.

Ενδιαφέροντα τα κίνητρα, η ανταλλαγή, η τιμωρία. Το μίσος του ήρωα δίνεται πολύ έντονα στις πρώτες κουβέντες του. Δεν ξέρω αν ήταν από βιασύνη ή εσκεμμένα, αλλά φαίνεται να παραληρεί, πράγμα που με βάζει μέσα στο πετσί του και καταλαβαίνω και τα υπόλοιπα κίνητρα.

 

Αν έχω ένα παράπονο είναι ότι μου τελείωσε πιο γρήγορα απ' όσο θα ήθελα. Θα ήταν ενδιαφέρον να έβλεπα λίγο περισσότερα από την τιμωρία της Λαγιέφ.

[Eugenia Rose]

Λοιπόν μου άρεσε πολύ αυτός ο κόσμος και θα ήθελα σίγουρα και άλλα από αυτόν. Έτσι με σκοτεινή μαγεία και παγανιστικά στοιχεία να το φχαριστηθώ. Και άλλες ιστορίες πολλές.

Τώρα όσον αφορά την πλοκή πιστεύω την εκμεταλεύτηκες πολύ καλα. Μου άρεσε που δεν έδωσες πάρα πολλά στοιχεία Το άφησες λίγο στο φλου και πρόσθεσες σε μυστήριο και σε ατμόσφαιρα. Θα μπορούσες να πείς λίγο περισσότερα για τον Σεράν για να μας γίνει λίγο πιο οικείος.

Και κάτι που δεν μου είναι πολύ ξεκάθαρο είναι γιατί και πως του έδωσε την μυστική λέξη η Λαγιέφ; Παλιά ήταν φίλοι;

 

Αν ναι αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο για μένα. Η μεταστροφή της σχέσης τους, αν υπήρχε. Γενικά είναι μια ιστορία που έχει πάρα πολύ ψωμί και σαν πλοκή και σαν κοσμοπλασία. Μου άρεσε και μου άνοιξε και την όρεξη όπως καταλαβαίνεις.

[Cassandra Gotha]

Άρωμα Druid Grove από DnD είχε αυτή ιστορία.

Δεν το έχω διαβάσει/παίξει, δεν ξέρω πού αναφέρεσαι. Και είναι αλήθεια ότι το σκέφτηκα "γυάλινο;" ξανά και ξανά, αλλά ήθελα το απλό, καθημερινό υλικό να χρησιμοποιείται για κάτι τόσο σημαντικό. Όπως έχω στο μυαλό μου και μια ιστορία για ένα πήλινο στέμμα με θεραπευτικές - και όχι μόνο- ιδιότητες.

 

 

Το μίσος του ήρωα δίνεται πολύ έντονα στις πρώτες κουβέντες του. Δεν ξέρω αν ήταν από βιασύνη ή εσκεμμένα, αλλά φαίνεται να παραληρεί, πράγμα που με βάζει μέσα στο πετσί του και καταλαβαίνω και τα υπόλοιπα κίνητρα.

Το πρόσεξες! Ναι, εσκεμμένα έχω έτσι τις κουβέντες του.

 

 

 

Και κάτι που δεν μου είναι πολύ ξεκάθαρο είναι γιατί και πως του έδωσε την μυστική λέξη η Λαγιέφ; Παλιά ήταν φίλοι;

 

 

Ωχ, δεν φαίνεται; Ήταν ζευγάρι, όχι απλώς φίλοι. Και πάλι όμως, πόσο χαζογκόμενα πρέπει να ήταν για να του δώσει το ιερό μυστικό της λέξης; Αυτό πρέπει να το δουλέψω (αν έχει σωτηρία) πολύ.

 

 

 

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει κι εμένα αυτός ο κόσμος και μπορεί να τον ξαναπιάσω (μετά το φετινό ανόριμο ) και να να κάνω κάτι που δεν συνηθίζω: να τον πιάσω από την "αρχή" ας πούμε.

Edited October 9, 2011 by Cassandra Gotha

[Mesmer]

Σίγουρα ένα σκοτεινό παραμύθι.

Απλή η γλώσσα, όπως αρμόζει σε παραμύθι, αλλά το περιεχόμενό του γεμάτο μίσος, οργή και εκδίκηση. Μου άρεσε το τέλος που όρισε ο Σεράν για τη Λαγιέφ, αν και με βάση την κοσμοπλασία σου, θα μπορούσες να βρεις κάτι καλύτερο.

 

Διάβασα την ιστορία εύκολα. Η πλοκή της είναι κατανοητή και πατάει καλά πάνω στο πλοτ. Παρόλ' αυτά υπάρχουν ορισμένα σημεία τα οποία είτε δεν μου έκατσαν καλά, είτε δεν τα πολυκατάλαβα.

 

Οι σκέψεις του φίλου του έμοιαζαν με αρχαίου ανθρώπου, εκείνων των σκοτεινών χρόνων που ζούσαν ο ένας πάνω στον άλλο σε τεράστιες κατασκευές που λέγονταν πόλεις.

Αυτό γιατί υπάρχει εκεί; Το βρίσκω υπερβολικό και χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Χρησιμοποιείς μια πολύ γνώριμη εικόνα σαν μέρος της κοσμοπλασίας σου, που εν τέλει δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία. Ακόμη και να ήθελες να δώσεις ένα βάθος παρελθόντος στον κόσμο σου, γιατί να επιλέξεις αυτόν τον τρόπο;

 

“Μπορούμε να την αρπάξουμε από την καλύβα πριν την πάρουν. Σίγουρα θα με αφήσουν να τη δω αν με συνοδεύει ο καλύτερός μου φίλος. Μετά θα παίξουμε ένα παιχνίδι, ότι τάχα σε απειλώ με μαχαίρι για να την πάρω να φύγουμε, αλλά δεν θα σε απειλώ στ' αλήθεια, βέβαια μαχαίρι θα υπάρχει, καταλαβαίνεις; Πρέπει να μοιάζει με αληθινό όλο αυτό.”

Αυτό είναι κάτι που το έχουμε δει αρκετές φορές σε ταινίες κι ο τρόπος που δίνεται εδώ παραείναι απλοϊκός. Αλλά ακόμη και να είχαν σκοπό να το κάνουν αυτό, πώς θα κουβαλούσε ο Σεράν τη Λαγιέφ, αλλά και θα κρατούσε αιχμάλωτο το φίλο του ταυτόχρονα; Ναι, εντάξει, ο Σεράν είναι οργισμένος και σκέφτεται αλλοπρόσαλλα, αλλά δείξ' το μας αλλιώς.

 

Δεν κατάλαβα καλά τι έγινε με τον γυάλινο κύβο. Τον έκλεψε ο Σεράν από το ναό και μετά τον πήγε πίσω; Και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα; Θα περίμενα πως ένα αντικείμενο τέτοιας δύναμης θα φυλασσόταν πολύ καλύτερα.

 

Επίσης, φαντάζομαι ότι κάποιοι θα ήταν υπεύθυνοι για την αλλαγή της λέξης-κλειδί του κύβου. Γιατί δεν την άλλαξαν εφόσον γνώριζαν ότι η Λαγιέφ θα πέθαινε; Γιατί η ίδια η Λαγιέφ δεν φρόντισε να ζητήσει την αλλαγή, εφόσον γνώριζε τις δυνάμεις του;

Ο Σεράν άνοιξε το κουτί. Μετά το έκλεισε κιόλας; Ο σκοπός του ανοίγματος ήταν μόνο για να έρχονται σε επαφή με τα πνεύματα των σκοτεινών μάγων ή μπορούσαν να ελευθερωθούν;

Είναι κάποια λογικά κενά που με κάποιον τρόπο μπορείς να καλύψεις.

 

Δεν κατάλαβα γιατί η Λαγιέφ θα έπρεπε να τρέμει τη στιγμή που θα πέθαινε ο Σεράν και θα γινόταν μέρος του κύβου. Απ' ό,τι φάνηκε, αυτοί που βρίσκονταν μέσα στον κύβο ουδεμία επαφή είχαν με τον έξω κόσμο, παρά μόνο αν κάποιος καλούσε τις δυνάμεις τους. Εκτός κι αν υπήρχε και κάτι άλλο που δεν εξηγείται επαρκώς.

 

Υπήρχαν αρκετά ορθογραφικά λάθη, κάτι που δεν μας έχεις συνηθίσει.

 

Είναι μια τιμωρία τρομερή, Σεράν, γιατί δεν είναι δίκαιη.

Αυτό μου άρεσε. Σαν φράση και σαν σκέψη. Θα ήθελα κάτι τέτοιο και για τη Λαγιέφ. Κάτι εντελώς άδικο. Κάτι που δεν θα ήταν μόνο μια τιμωρία, αλλά θα έδειχνε και το μίσος του Σεράν γι' αυτήν.

 

Ελπίζω να μην παραέπεσαν μαζεμένες οι παρατηρήσεις.

 

 

[Cassandra Gotha]

Όχι τι μαζεμένες, ίσα-ίσα, τις περίμενα! Θέλω να πω ότι η ιστορία μου έχει πράγματι λογικά κενά και δεν με πείθει εμένα την ίδια σε κάτι σημεία (κάτι τρυπάρες ΝΑ με το μπαρδόν), πώς να περιμένω να πείσει εσάς; Από όσα είπες, το μόνο που νόμιζα ότι φαίνεται στο κείμενο είναι αυτό με το πλήρωμα του κύβου, αλλά μάλλον έπρεπε να το φωτίσω λίγο παραπάνω. (Το γιατί η Λαγιέφ φοβάται την ώρα που θα πεθάενι ο Σεράν και τι παραπάνω θα της κάνει). Αλλά εντάξει, κι ας μην είναι τα πράγματα τόσο αυστηρά όσο σε διαγωνισμό, αυτό θα το πω μετά το κλείδωμα του poll, γιατί παραείναι σημαντικό.

[aScannerDarkly]

Μου άρεσε η ιδέα, μου άρεσε η γρήγορη και λιτή αφήγηση - εκτός από τα σημεία που παραήταν λιτή. Τι ακριβώς έγινε με τη μαγική λέξη, πώς ο ήρωας την έμαθε, ποια ήταν η αδερφή του, ποιο ήταν το έγκλημα της μάγισσας... Όλα αυτά νομίζω ότι αξίζουν λίγο χώρο - όχι λίγο περισσότερο, γιατί δεν έχουν καθόλου. Κι αυτό το σημείο που αφήνεται να εννοηθεί ότι βρισκόμαστε σε κάποιο μακρινό μέλλον, πάλι δεν κατάλαβα γιατί λέγεται και μετά μένει ξεκρέμαστο.

 

Παρ' όλ' αυτά, ήταν μια καλή ιστορία με πολλά περιθώρια βελτίωσης. (Και εντός θέματος).