Άντριου Ντέιβιντσον - Τα δαιμόνια (Andrew Davidson - The Gargoyle)

[Alucard]

Έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο πριν από δύο περίπου χρόνια και μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Έχει εκδοθεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τόπος με τον τίτλο 'Τα Δαιμόνια'. Το έχει διαβάσει κανείς σας; Ποια η γνώμη σας; Για όσους όχι και θέλουν να πάρουν μια γεύση, ορίστε τι λέει στο BiblioNet. Εγώ πάντως το συνιστώ σε όλους όσους αρέσουν τα περίεργα αναγνώσματ. Δεν είναι fantasy, δεν είναι horror, δεν ξέρω τι είναι. Ιδέες;

[BladeRunner]

Εγώ ξέρω ότι μπορεί να το βρει κανείς σε πάρα πολύ καλή προσφορά στην Πρωτοπορία. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς του γούστου μου, παρόλα αυτά υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να το αγοράσω, δεν ξέρω. Στο εξωτερικό είναι πολυδιαβασμένο πάντως.

[BladeRunner]

Σχεδόν τρία χρόνια πέρασαν από τότε που φτιάχτηκε το τόπικ (πως περνάνε τα χρόνια ρε γαμώτο!) και επιτέλους διάβασα και γω το βιβλίο του Άντριου Ντέιβιντσον. Το βρήκα σε πολύ ωραία προσφορά με λιγότερα από οχτώ ευρώ στην Πολιτεία και το μόνο σίγουρο είναι ότι άξιζε το κάθε ευρώ που δαπάνησα.

 

Σε ποια κατηγορία ανήκει όμως; Fantasy, τρόμος, ιστορικό μυθιστόρημα, κάτι άλλο; Θα έλεγα όλα μαζί, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Ο ανώνυμος πρωταγωνιστής μας παθαίνει ένα τρομερό ατύχημα με το αυτοκίνητό του και, μεταξύ άλλων, το σώμα του θα υποστεί μεγάλης έκτασης εγκαύματα. Θα επιζήσει αλλά τους επόμενους δέκα μήνες και βάλε θα τους περάσει στο νοσοκομείο με δεκάδες εγχειρίσεις, μεταμοσχεύσεις και πάει λέγοντας. Δεν θα γίνει ποτέ αυτός που κάποτε ήταν. Κάποια στιγμή θα τον επισκεφτεί μια όμορφη γυναίκα, γλύπτρια τερατόμορφων φιγούρων από πέτρα, που αρχικά θα του εξιστορήσει γεγονότα που υποτίθεται ότι έζησαν μαζί εκατοντάδες χρόνια πριν σε Γερμανία, Ισλανδία, Αγγλία, Ιαπωνία κλπ και μετά θα τον φιλοξενήσει στο σπίτι της, όπου αυτή θ'αρχίσει να φτιάχνει είκοσι επτά γλυπτά, σαν μήνυμα από τον Θεό, μέχρι ν'αφήσει για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα η περίληψη που έγραψα, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα.

 

Η ιστορία είναι σίγουρα περίεργη και ιδιαίτερα ξεχωριστή, με πολλά μπρος πίσω στον χρόνο και μου κράτησε το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Υπάρχει δράση σε κάποια κομμάτια, ρομαντισμός σε άλλα, η σκληρή πραγματικότητα του εγκαυματία πρωταγωνιστή μας σε πολλά, σίγουρα έχει πολύ ζουμί σαν ιστορία. Ως προς το τελευταίο μάλιστα, ο συγγραφέας πρέπει να έριξε πολλή έρευνα για τα εγκαύματα και την αποθεραπεία τους. Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν ενδιαφέροντες και δέθηκα ιδιαίτερα με τα βάσανα του εγκαυματία ανώνυμου τύπου, καθώς και με την τρελή, κατά πολλούς, Μαριάνε Ένγκελ, που οι ιστορίες της ίσως να ήταν πράγματι αληθινές. Όσον αφορά την γραφή, μου φάνηκε εξαιρετική, ενδιαφέρουσα, με δική της ξεχωριστή φωνή και, μάλιστα, με λίγο μαύρο χιούμορ σε αρκετά σημεία. 

 

Γενικά το πρόσημο είναι θετικότατο. Δεν μπορώ να βάλω άριστα στο βιβλίο, για διάφορους δικούς μου λόγους, όμως είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί για την ξεχωριστή, περίεργη ιστορία του αλλά και για την μοναδική του γραφή. Αν θέλετε κάτι το διαφορετικό από τα συνηθισμένα και ένα βιβλίο που να είναι μια κατηγορία μόνο του, ρίξτε μια ματιά στα Δαιμόνια του Ντέιβιντσον. Άλλωστε δεν είναι και τόσο ακριβό και θα σας κρατήσει συντροφιά για αρκετές ώρες.

 

8.5/10

[Cassandra Gotha]

Ένα βιβλίο που το αγόρασα επειδή εμπιστεύτηκα δυο κριτικές αναγνωστών, γιατί από το οπισθόφυλλο δεν μπορεί κανείς να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Τελικά είχα δίκιο, το βιβλίο μου άρεσε, ήταν άλλη μία ευχάριστη έκπληξη. Ο πρωταγωνιστής (που θα έπαιρνα όρκο ότι έχει όνομα, αλλά το έχω ξεχάσει και δεν μπόρεσα να το βρω στις σελίδες, ή δεν είχε ποτέ και κατάφερε να με μπερδέψει) έχει ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος. Σ' αυτό, καίγεται ολόκληρος αλλά σώζεται η ζωή του λίγο πριν το τέλος, όταν πέφτει, τελικά, σε ένα ρέμα. Τα πρώτα κεφάλαια είναι σκληρά, με λεπτομέρειες για τα εγκαύματά του και το μαρτύριό του στο νοσοκομείο. Αλλά ο συγγραφέας δεν μένει εκεί, δεν διηγείται μια ιστορία φρίκης. Διηγείται μια ιστορία αγάπης, που ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά, μέσα από άλλες ιστορίες αγάπης που αφηγείται μία περίεργη γυναίκα, η Μαριάννε Ένγκελ, στον πρωταγωνιστή. Ο άμεσος τρόπος γραφής και το χιούμορ του, έδωσαν στο βιβλίο ζωντάνια και οι 439 σελίδες του ήταν ένα ευχάριστος περίπατος. Οι ιστορίες που διηγείται η Μαριάννε Ένγκελ είναι το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου. Στο τέλος, που πήγε να τα δέσει όλα, να τα κλείσει, κάπου μ' έχασε, κατά τη γνώμη μου δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο, αλλά δεν με πείραξε. Δεν είναι από τα βιβλία που περιμένεις το φινάλε (αν και ένα δυνατό φινάλε ποτέ δεν πείραξε κανέναν).

Edited November 26, 2014 by Cassandra Gotha