Το Φίλτρο

[KELAINO]

Όνομα Συγγραφέα: Γεωργία Φιλιππίδου

Είδος: φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2208

Αυτοτελής; Οχι. Είναι απόσπασμα από μεγαλύτερο έργο, εμφανίζεται κάπου στο τέλος του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας :Ρ

Σχόλια: Συμβαίνει το εξής: η Γιόνα είναι Ουενδίσια επαγγελματίας δολοφόνος, ο Έγκριν Βαργνέσιος πολεμιστής, με μοναδικό πόθο στη ζωή του πλέον να επιστρέψει κάποτε στη σπαρασσόμενη από τον πόλεμο πατρίδα του.

Στο δρόμο προς τα εκεί, οι δύο σύντροφοι φτάνουν στη Σενηβύρη, μια ψιλοπαρακμιακή φοιτητούπολη, όπου νοικιάζουν διαμέρισμα στον έκτο όροφο μιας ετοιμόρροπης πολυκατοικίας.

Το σέττινγκ δεν είναι ψευτομεσαίωνας, είναι ένας αχταρμάς από διάφορα, από αρχαία Ρώμη, αναγέννηση, Θεσσαλονίκη των έιτις... Ο καλός ο μύλος κλπ.

 

Υπ' όψιν: Έχουν γίνει αλλαγές μετά τα σχόλια.

 

 

 

 

Το δάχτυλό της διέτρεξε τη σειρά από καρτελάκια που κρέμονταν στην άκρη του ραφιού. Δεν είχε. Κοίταξε άλλη μια φορά, πιο προσεχτικά, αλλά πουθενά δεν είδε, ούτε δίκταμο, ούτε ελλέβορο.

 

Μια αλαλάζουσα ανακούφιση και κάμποση αβυσσαλέα απογοήτευση συγκρούστηκαν μέσα της με τόση ένταση, που της κόπηκε η ανάσα. Προσπάθησε να ηρεμήσει, εισπνέοντας αργά τον βαριά αρωματισμένο αέρα του μαγαζιού. Η καρδιά της, μη ξέροντας ποιο συναίσθημα να διαλέξει, είχε παρατήσει τα προσχήματα και κάλπαζε τελείως αφηνιασμένη.

 

«Εντάξει. Αν το βρω θα το κάνω, αν όχι, δεν θα το κάνω», σκέφτηκε, αηδιάζοντας με τον εαυτό της για το πόσο γελοία ήταν. Έκλεισε τα μάτια, σφίγγοντας στο χέρι τα πάνινα σακουλάκια με τα βότανα που είχε καταφέρει να βρει, απήγανο, αβρωνιά, ταξό, αγριοκυπάρισσο και τα ρέστα. Πολύπλοκη η συνταγή, αλλά τη θυμότανε πολύ καλά. Χρειαζόταν οπωσδήποτε δίκταμο και ελλέβορο.

 

«Έλα, δεν έχει, πάμε να φύγουμε.» έλεγε μια φωνή μέσα της. «Τι να γίνει, εσύ πάντως έκανες ό,τι μπορούσες.»

 

Άνοιξε τα μάτια της και το βλέμμα της έπεσε σ’ ένα καρτελάκι. Φλογόχορτο.

 

Το μισό της που πριν πανηγύριζε τώρα βούλιαξε, ενώ το απογοητευμένο της μισό ξέσπασε σε παιάνες. Γιατί έτσι έλεγαν εδώ πέρα το δίκταμο. Φλο-γό-χορ-το. Κι αν κοίταζε πιο προσεχτικά, θα έβλεπε και το καρτελάκι που έλεγε φτερνιζόριζα, το τοπικό όνομα του ελλέβορου.

 

«Κάνε πως δεν το είδες» εκλιπαρούσε μέσα της το ένα μισό, ενώ το άλλο παρατηρούσε ψυχρά «Ξέρεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις και γιατί».

 

-- Σκάστε, μη χέσω, γρύλισε μέσα από σφιγμένα δόντια. Γέμισε από ένα σακουλάκι με την πρέπουσα δόση από το κάθε βοτάνι και μετά πήγε στο ταμείο και τα απόθεσε όλα μπροστά στη μαγαζατόρισσα με χέρια που σχεδόν δεν έτρεμαν καθόλου.

 

Έλλειπε ένα ακόμα σημαντικό συστατικό. Προσπάθησε να μαζέψει το κουράγιο της και να το ζητήσει, μα η βοτανοτρίφτα το μάντεψε από μόνη της, ρίχνοντας μια ματιά στα υλικά που είχε μπροστά της και άλλη μία στη βαριά σεκλετισμένη φάτσα της πελάτισσας. Χωρίς να πει λέξη, γύρισε και ξεκλείδωσε το βαρύ, σιδερόδετο ντουλάπι που βρισκόταν πίσω της. Από μέσα έβγαλε ένα μικροσκοπικό γυάλινο δοχείο, όχι μεγαλύτερο από φουντούκι, γεμάτο με ένα φαιοκόκκινο υγρό και βουλωμένο με κερί. Το τύλιξε προσεχτικά σε ένα κομμάτι χαρτί και μετά έβαλε όλα τα ψώνια σ’ ένα σακούλι.

 

-- Ορίστε. Ελπίζω να ξέρεις τι κάνεις. Έξι και πενήντα.

 

Η Γιόνα πήρε απρόθυμα το σακούλι, έριξε εφτά ασημένια τρίφυλλα πάνω στον πάγκο κι έφυγε μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο.

 

 

 

Γυρνώντας στο σπίτι διαπίστωσε ότι, όπως έλπιζε, ο Έγκριν δεν είχε γυρίσει ακόμα.

 

 

 

 

 

 

 

Είχαν περάσει ολόκληρη την προηγούμενη μέρα στο κρεβάτι, η Γιόνα επειδή ακόμα ξεσούρωνε, ο Έγκριν επειδή του το ζήτησε, να μείνει να της κάνει παρέα.

 

Παραγγείλανε φαΐ απ’ έξω κατά την προσφιλή παράδοση της Σενηβύρης, βγαίνοντας δηλαδή στο μπαλκόνι και ουρλιάζοντας την παραγγελία στο απέναντι φαγάδικο, και κάτσανε να σπαριλιάσουνε αραχτοί όλη μέρα. Καλά ήτανε, ψιλοχαμουρευτήκανε, αερολογήσανε, αλλά σαν ξημέρωσε ο Έγκριν δήλωσε ότι δεν είχε σκοπό να περάσει άλλη μια μέρα κλεισμένος μέσα και την έκανε.

 

Η Γιόνα τον είδε να απομακρύνεται και μετά τράβηξε για το βοτανάδικο.

 

 

 

 

 

 

 

Άναψε το καμινέτο κι έβαλε πάνω το μπρίκι γεμάτο νερό. Έριξε μέσα τα δύο πρώτα από τα βότανα και περίμενε να εμφανιστεί η πρώτη φυσαλίδα για να ρίξει μέσα και το επόμενο.

 

Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ετοίμαζε το φίλτρο. Την προηγούμενη είχε τη συνταγή γραμμένη μπροστά της, αλλά κάτι τέτοιο δε χρειαζόταν. Τη θυμόταν, δυστυχώς, πολύ καλά.

 

Στο μεταξύ, οι δυο φωνές μέσα της είχαν εξαντλήσει όλα τα επιχειρήματα και αρκούνταν σ’ ένα γκρινιάρικο «μη το κάνεις» η μία κι ένα επιτακτικό «κάν’ το!» η άλλη. Η Γιόνα πάλευε να τις αγνοήσει και να συγκεντρωθεί στο έργο της, μη κάνει κανένα λάθος.

 

Μετρούσε προσεχτικά το χρόνο ρίχνοντας ένα – ένα τα υλικά κι είχε πια φτάσει στο κρίσιμο σημείο όπου όλα είχαν πάρει βράση κι έπρεπε να το κατεβάσει από τη φωτιά για να σταθεί λίγο πριν ρίξει μέσα το περιεχόμενο του γυάλινου φιαλίδιου, όταν βήματα ακούστηκαν στη σκάλα κι ο Έγκριν άνοιξε την πόρτα κι όρμηξε μέσα.

 

-- Κοίτα τι βρήκα! Κραύγασε ενθουσιασμένος.

 

Της έδειξε αυτό που κρατούσε. Η Γιόνα αναγνώρισε το μπρούτζινο χαϊμαλί που φορούσαν οι Βαργνέζιοι πολεμιστές, κάποιο είδος ηλιακού συμβόλου, ή τροχού της ζωής, το σουλ. Το αποκτούσαν κατά την τελετουργική τους ενηλικίωση και δύσκολα το αποχωρίζονταν. Ήξερε ότι ο Έγκριν είχε χάσει το δικό του κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας και ότι αυτή ήταν μια απώλεια που του είχε στοιχίσει πολύ.

 

Αλλά τώρα έλαμπε ολόκληρος.

 

-- Γιονάκι, είχες δίκιο, εδώ βρίσκεις τα πάντα, είπε, βγάζοντας το πανωφόρι του. Και δεν μπορείς να φανταστείς! Βρήκα μερικούς Βαργνέζιους φοιτητές και πήγαμε σ’ ένα μπαρ, ο μπάρμαν είναι από το Τρέονογικ! Έμαθα και νέα, φαίνεται πως τελικά η κόρη του Δούκα παντρεύτηκε τον Βαρώνο του Μερικέννα. Οι Μπαστοί, λέει, έχουν σταματήσει τις επιθέσεις, αλλά πρόλαβαν να λεηλατήσουν το Φατιγσόμαρ και να κάψουν όλα τα χωριά δυτικά του Οίστερ. Α ρε γαμώτο και να ’μουνα εκεί!

 

-- Σκάσε, π’ ανάθεμά σε, γρύλισε βραχνά η Γιόνα αλλά εκείνος δεν το πρόσεξε έτσι μέσα στην καλή χαρά που ήταν.

 

-- Θα συναντηθούμε τ’ απόγευμα, θα ’ρθεις και συ; Να ’ρθεις, είναι πολύ εντάξει παιδιά. Πάντα πίστευα ότι αυτοί που την κοπανάνε όταν δουν τα δύσκολα, είναι το σιχαμερότερο είδος δειλών. Τάχα για σπουδές και μαλακίες. Άρπα ρε το σπαθί, εδώ σε θέλω! Αλλά, δεν ξέρω, μπορεί να υπάρχουν πολλοί τρόποι να πολεμήσει κανείς, τι λες;

 

Αφού είπε αυτά, σιώπησε. Τράβηξε το μαχαίρι του και έκανε μια τομή στην αριστερή του παλάμη. Ύστερα άφησε λίγες σταγόνες αίμα να πέσουν πάνω στο σουλ, κλείνοντας τα μάτια με αυτοσυγκέντρωση. Η Γιόνα απέσπασε το κέρινο πώμα από το φιαλίδιο και άδειασε το περιεχόμενό του στο μπρίκι. Ανακάτεψε λίγο και μετά τα σούρωσε όλα σε μια κούπα, που ακούμπησε μπροστά της στο τραπέζι, να κρυώσει κομμάτι.

 

Στο μεταξύ ο Έγκριν είχε τελειώσει με τα βουντού. Τύλιξε το κομμένο χέρι του με ένα μαντήλι, κρέμασε το φυλαχτό στο λαιμό του και τράβηξε μια καρέκλα να κάτσει δίπλα της, έχοντας μια τέτοια ικανοποιημένη έκφραση στα μούτρα, που η καρδιά της έλιωσε.

 

«Πες του, έχει δικαίωμα να ξέρει» άρχισε να προτρέπει η μια φωνή, ενώ η άλλη απαντούσε τραχιά «Χα. Δεν τον αφορά καν!»

 

Η Γιόνα κοίταξε την κούπα με το φίλτρο. Ήξερε πως δεν έπρεπε να καθυστερήσει, αλλιώς θα έχανε τη δύναμή του.

 

Ο Έγκριν πρόσεξε τα συννεφιασμένα φρύδια της και τα αγριεμένα της χείλη και έσκυψε προς το μέρος της.

 

-- Ε, τι έχεις;

 

«Πες του!» ούρλιαξε η φωνή. Η Γιόνα είχε κολλήσει το βλέμμα στο σουλ που κρέμονταν καταμεσίς στο στήθος του, τις κηλίδες αίμα πάνω στο ζωογόνο ηλιακό δίσκο, ξαφνικά ανήμπορη να κοιτάξει οπουδήποτε αλλού. Άπλωσε μηχανικά το χέρι της στην κούπα και την έσφιξε στη χούφτα της.

 

Ο Έγκριν τράβηξε την καρέκλα του σιμά της και της χάιδεψε το σβέρκο.

 

-- Έλα ρε, ακόμα δε συνήλθες από προχθές;

 

Και δείχνοντας την κούπα ρώτησε:

 

-- Κι αυτό τι είναι; Ξεσουρωτικό;

 

-- Αυτό; Είπε εκείνη ξαφνιασμένη, σα να το έβλεπε για πρώτη φορά.

 

«Ξεκόλλα. Το καταπότι κρυώνει. Σε λίγο θα είναι άχρηστο»

 

«Όχι!»

 

«Τώρα!»

 

-- Αυτό. Είναι ένα αμβλωτικό, είπε η Γιόνα κι έφερε την κούπα στα χείλη της.

 

Του Έγκριν του πήρε κάποιο χρόνο να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς άκουσε και ν’ αντιδράσει. Τίναξε το χέρι του, χτυπώντας την κούπα, στέλνοντάς την στο πάτωμα να γίνει θρύψαλα. Αλλά ήταν αργά, είχε ήδη αδειάσει.

 

-- Φτύσ’ το! Ξέρνα το! Της φώναξε. Είχε σηκωθεί, την είχε αρπάξει από τον ώμο με το ένα χέρι, ενώ το άλλο φαινόταν έτοιμο να χωθεί στο φάρυγγά της.

 

Η Γιόνα κάρφωσε τα μάτια της στα δικά του κι εκείνος σταμάτησε. Για λίγο έμειναν να κοιτάνε ο ένας τον άλλον.

 

-- Πότε… πώς… είπε τέλος ο Έγκριν.

 

-- Φαίνεται πως έχασα το μέτρημα όταν ήμασταν σε κείνη τη βάρκα.

 

-- Εκείνη τη φορά στο αμπάρι της Φρενδίνας…

 

-- Μάλλον.

 

Το πρόσωπο του Έγκριν συστρέφονταν στην προσπάθεια να εκφράσει κάθε πιθανό και απίθανο συναίσθημα ταυτόχρονα. Της Γιόνας έδειχνε κυρίως κούραση και θλίψη. Και λίγο αηδία, λόγω της γεύσης του φίλτρου.

 

-- Είναι…; είπε ο Έγκριν, δείχνοντας πρώτα την κοιλιά της και μετά τον εαυτό του.

 

Η Γιόνα έγνεψε ναι.

 

-- Κι αυτό…; Συνέχισε, δείχνοντας τα θραύσματα της κούπας στο πάτωμα.

 

-- Πολύ δραστικό. Σε λίγες ώρες…

 

Την άρπαξε από τους ώμους και την τράνταξε, πασχίζοντας μάταια να βρει λόγια. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.

 

Η Γιόνα τον συμπόνεσε, αλλά τσαντίστηκε κιόλας. Θυμόταν πολύ καλά πόσο σπαραχτική εμπειρία ήταν η δράση του φίλτρου, δεν της περίσσευαν δυνάμεις να νταντεύει κι άλλους.

 

-- Άκουσέ με, τι θα το έκανα ένα βρέφος; Θα το έσερνα μαζί μου στους δρόμους; Θα το κουβαλούσα στην πλάτη όταν πήγαινα για δουλειά; ‘Ω συγνώμη, κρατάτε λίγο αυτό το εγχειρίδιο, να θηλάσω λίγο και σας δολοφονώ μετά, ευχαριστώ’; Τι ζωή θα έκανε ένα παιδί μαζί μου; Τι ζωή θα έκανα εγώ με ένα παιδί; Καταζητούμενη γυναίκα;

 

Ο Έγκριν είχε ξαναβρεί τη φωνή του.

 

-- ‘Εσύ’... ‘εσύ’… Κι εγώ; Με μένα τι γίνεται;

 

-- Σαν τι να γίνεται;

 

-- Είμαι ο πατέρας, μη χέσω το γιλέκο του Μπραίνεβιν! Γιατί δεν είπες τίποτα;

 

Η Γιόνα ανασήκωσε τους ώμους κοιτάζοντάς τον ανέκφραστα.

 

-- Γι’ αυτό δεν το θέλεις; Ε; Γιατί 'ναι δικό μου;

 

-- Σταμάτα…

 

Άπλωσε το χέρι της προς το μέρος του, αλλά εκείνος το 'σπρωξε πέρα.

 

-- Ό,τι αγγίζεις γίνεται σκατά, της φώναξε. Προσπάθησε να βρει κάτι βαρύ, αλλά η γλώσσα τον είχε εγκαταλείψει.

Την άφησε απότομα και μετά γύρισε και έφυγε τρέχοντας.

 

Η Γιόνα απέμεινε στην καρέκλα, ακούγοντας το ποδοβολητό στις σκάλες να απομακρύνεται και να σβήνει. Όταν έγινε πάλι ησυχία, σηκώθηκε και έκλεισε την πόρτα που ο Έγκριν είχε αφήσει ορθάνοιχτη, ενώ βαθιά στα σπλάχνα της κάποιες πρώτες σουβλιές είχαν αρχίσει να την τριβελίζουν.

 

 

 

 

 

 

 

Ο Έγκριν τριγύριζε πολλές ώρες.

 

Το πρώτο που έκανε σα βγήκε στο δρόμο, ήτανε να σκουντουφλήσει πάνω σ’ έναν παρακμιακό ποιητή που κειτόταν επιδεικτικά κατάχαμα. Τον πλάκωσε στις κλωτσιές και του πήρε το σακάκι, γιατί ο ίδιος ήταν μόνο με το πουκάμισο. Μετά συνέχισε να περιφέρεται φουριόζος στους δρόμους, μισώντας αφάνταστα όλες εκείνες τις ηλίθιες ουενδίσιες φάτσες που έβλεπε γύρω του και τα ουενδίσια μαγαζιά και τα σπίτια και τα απαίσια δέντρα και το σιχαμερό ουενδίσιο χώμα και τον αηδιαστικό ουενδίσιο αέρα που ανέπνεε.

 

Άνοιγε δρόμο σπρώχνοντας τους πάντες βάναυσα, βρίζοντας τη Γιόνα, φανταζόταν πως την είχε μπροστά του και της έλεγε όλα εκείνα που θα έπρεπε να της είχε πει. Το μυαλό του ήταν ένας ταραμάς από το σοκ, από το εντελώς ανήκουστο της όλης κατάστασης και από το ότι η ζωή γενικά είχε ξεφύγει από κάθε είδους έλεγχο κι είχε καταντήσει μια πατάτα.

 

 

 

Μετά από ώρες φρενήρους πορείας στους δρόμους της Σενηβύρης, είχε αρχίσει να καλμάρει κάπως, έστω από σωματική εξάντληση και μόνο. Αιστάνθηκε έτοιμος να επιστρέψει στο σπίτι και να αντιμετωπίσει τη Γιόνα, έχοντας βρει και τα κατάλληλα λόγια να εκφράσει τη γνώμη του για πάρτη της.

 

 

 

Στάθηκε μπροστά στην είσοδο της οικοδομής. Το σκοτάδι μόλις είχε πέσει, οι δρόμοι είχαν γεμίσει από το συνηθισμένο φωνακλάδικο πλήθος των φοιτητών που μόλις είχαν ξυπνήσει και ξαμοληθεί σε αναζήτηση τροφής και ψυχαγωγίας.

 

Έσφιξε τις γροθιές του και ξεκίνησε την ανάβαση των 102 σκαλοπατιών.

 

Ήδη από τον τρίτο όροφο άρχισε να αισθάνεται μια άσχημη μυρουδιά, που όσο ανέβαινε γινόταν όλο και πιο έντονη. Όταν έφτασε στο διαμέρισμά τους έσπρωξε προσεχτικά την πόρτα κι αμέσως πισωπάτησε αηδιασμένος, καθώς ένα κύμα μπόχας ξεχύθηκε από μέσα.

 

Μαζεύοντας το κουράγιο του, μπήκε στο διαμέρισμα και άναψε μια λάμπα. Έριξε μια ματιά τριγύρω, μια καρέκλα αναποδογυρισμένη, και παντού στο πάτωμα κηλίδες από εμετούς, ούρα, κόπρανα, αίμα. Η Γιόνα σωριασμένη σε μια γωνία σε ελεεινό χάλι, άσπρη σαν κιμωλία, με ένα ρυάκι αίμα να κυλάει από τα ρουθούνια της κι άλλο ένα από τα άχρωμα χείλη της.

 

Την πλησίασε με τη λάμπα στο χέρι και γονάτισε δίπλα της. Όπως και να 'χε, ζούσε. Η ανάσα της έβγαινε ρηχή και ακανόνιστη.

 

Βγήκε γρήγορα από το διαμέρισμα για να μη λιποθυμήσει από την αηδία.

 

Ξαφνικά όλη εκείνη η μέρα τον βάρυνε σα μολυβένιο παλτό. Σκέφτηκε πως όφειλε να κατεβεί τη σκάλα και να συνεχίσει το δρόμο του χωρίς ποτέ να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του, ούτε μια φορά. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ατιμία.

 

Έσκυψε και πήρε τους κουβάδες που βρίσκονταν δίπλα στην πόρτα, κατέβηκε τη σκάλα, βγήκε στην πίσω αυλή, τους γέμισε στο πηγάδι και ξανανέβηκε τα έξι πατώματα ως το διαμέρισμα. Άνοιξε τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας, άναψε το μαγκάλι κι έβαλε νερό να ζεσταίνεται. Σαν έγινε, έγδυσε τη Γιόνα, την έπλυνε και, αφού την τύλιξε με μια κουβέρτα, την έβαλε στο κρεβάτι.

 

Μετά έτριψε και σαπούνισε τα πατώματα, σφίγγοντας τα δόντια, αψηφώντας αηδία και κούραση. Χρειάστηκε να γεμίσει άλλες δυο φορές τους κουβάδες, πριν καταφέρει να σουλουπώσει κάπως την κατάσταση. Έχυσε και τα τελευταία βρομόνερα από το μπαλκόνι όπου είχε βγάλει σε μια στοίβα όλα τα λερωμένα ρούχα και κουρελούδες, έκλεισε τα παράθυρα και πετώντας και τα δικά του ρούχα με σιχασιά, χώθηκε στο κρεβάτι δίπλα στη Γιόνα.

 

Το δέρμα της ήταν παγωμένο και κολλώδες, σαν του ψόφιου ψαριού. Ο Έγκριν την τύλιξε σφιχτά στην αγκαλιά του, σφίγγοντας το σώμα του στο δικό της, να της δώσει λίγη από τη ζέστη του. Έχωσε το πρόσωπό του στα μαλλιά της, ψιθυρίζοντας το όνομά της ξανά και ξανά, με την απαλή, τραγουδιστή προφορά της Βάργνης: Χέινα… Χέινα…

 

Σφηνωμένο ανάμεσα στα δυο γυμνά κορμιά τους, ένοιωσε το σουλ να πάλλεται σα μια μικροσκοπική αλλά αξιόπιστη πηγή δύναμης και λογικής.

 

 

 

 

Είχαμε εκείνη τη συζήτηση περί εκτρώσεων και το θυμήθηκα και είπα να το σηκώσω...

 

Edited October 9, 2011 by KELAINO

[Big Fat Pig]

Σου 'χω ξαναπεί ότι μ' αρέσει το στιλ σου; Όχι; Ε, στο λέω τώρα: Μ' αρέσει το στιλ σου.

 

Βρήκα:

- Ένα ορθογραφικό: φιαλίδιο, όχι φυαλίδιο.

- Μία (1) αμήχανη πρόταση:

Ήξερε ότι ο Έγκριν είχε χάσει το δικό του κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας και ότι αυτή ήταν μια απώλεια που του είχε στοιχίσει πολύ.

Προφανώς το ήξερε, αλλά δείχτο μην το λες. Είτε έχει αναφερθεί προηγούμενα, είτε όχι, οπότε είναι μια ευκαιρία να αφήσεις ένα δύο διαφορετικού είδους υπονοούμενα.

 

- Ενα περίεργο: δύο δεκάλιτρα σ' ενα μπρίκι; Μανούλα μ', αυτό δεν είναι μπρίκι είναι σιλό!

- Κι ένα ψιλό: η Γιόνα κάπου λέει "βρέφος", αλλά ίσως είναι λίγο επιτηδευμένη λέξη για τον τρόπο που μιλάει στο υπόλοιπο κείμενο. Και ειδικά στο συγκεκριμένο σημείο.

 

Κατά τα λοιμά, δεν ξέρω τι κουβέντα για εκτρώσεις ήταν αυτή, αλλά τούτο 'δω ήταν ένα απόσπασμα που το ρούφηξα, με αρχή-μέση-τέλος, προϋποθέσεις για εξέλιξη των χαρακτήρων, σωστή κορύφωση και υπόσχεση για παρακάτω (εκεί με το μενταγιόν). Α, και επιθυμία να δω τι γίνεται μετά. Και τι έγινε πριν.

 

Λάικ, από μένα.

[Cassandra Gotha]

Ωραίο ρε! Πραγματικά το ρούφηξα σαν καφεδάκι, μην κρυώσει.

 

 

κι έβαλε πάνω το μπρίκι με ακριβώς δύο δεκάλιτρα νερό

Γουάτ δε φακ; Γίγαντες είναι οι ήρωές σου;

[KELAINO]

Ευχαριστώ πάρα, μα πάρα πολύ, Γουρούνη και Κασσάντρα!

 

 

 

Βρήκα:

- Μία (1) αμήχανη πρόταση:

Ήξερε ότι ο Έγκριν είχε χάσει το δικό του κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας και ότι αυτή ήταν μια απώλεια που του είχε στοιχίσει πολύ.

Προφανώς το ήξερε, αλλά δείχτο μην το λες. Είτε έχει αναφερθεί προηγούμενα, είτε όχι, οπότε είναι μια ευκαιρία να αφήσεις ένα δύο διαφορετικού είδους υπονοούμενα.

 

 

Φυσικά έχεις απόλυτο δίκαιο. Αυτό το ξεκάρφωτο πράγμα το πέταξα μέσα την τελευταία στιγμή.

 

 

δύο δεκάλιτρα

 

 

ε πώς το λέτε το dl εκεί στο Ελλάντα;

 

 

- Κι ένα ψιλό: η Γιόνα κάπου λέει "βρέφος", αλλά ίσως είναι λίγο επιτηδευμένη λέξη για τον τρόπο που μιλάει στο υπόλοιπο κείμενο. Και ειδικά στο συγκεκριμένο σημείο.

 

 

Χμμμ... είχα την εντύπωση ότι το βρέφος είναι πολύ πιο σλανγκ από το μωρό.

 

 

Κατά τα λοιπά, δεν ξέρω τι κουβέντα για εκτρώσεις ήταν αυτή

 

 

Galactic Senate, σελ 221 και μετά.

 

 

 

Α, και επιθυμία να δω τι γίνεται μετά. Και τι έγινε πριν.

 

 

Γίνονται διάφορα και δεν είναι όλα σλάπστικ.

 

Α, και ξέχασα να πω ότι είναι γραμμένο το 2004.

[Cassandra Gotha]

Είναι γραμμένο είπες; ΟΛΟΚΛΗΡΟ;

[KELAINO]

Ναι, σε χαρτί

[Big Fat Pig]

Ναι, σε χαρτί

 

Ναι. Και; Έλα καλέ! Με το τσιγκέλι πρέπει να στα βγάλουμε όλα;

[Cassandra Gotha]

Ναι, σε χαρτί

 

[KELAINO]

Ναι, σε χαρτί

 

Ναι. Και; Έλα καλέ! Με το τσιγκέλι πρέπει να στα βγάλουμε όλα;

 

 

Ποιά όλα; Είχα λαλήσει από τα ξενύχτια και τις πάνες και έκατσα να γράψω κάτι που θα είχε πλάκα και κά'να σφαξίδι, για να περνάει η ώρα ευχάριστα. Ήμουν μεταξύ υπολογιστών και έγραφα σε χαρτιά όπου έβρισκα, τα περισσότερα υπάρχουν ακόμα σ' ένα ντοσιέ. Το οποίο βγήκε στην επιφάνεια με την πρόσφατη μετακόμιση. Ε ξέρω 'γω, αυτά.

Edited October 7, 2011 by KELAINO

[wordsmith]

Όλο λες ότι δεν προλαβαίνεις, ότι η ρλ έχει απαιτήσεις από σένα, και μετά σηκώνεις κάτι τέτοια ωραία. Πολύ πρωτότυπο το στιλ και ο κόσμος. Πολύ γέλιο εκεί που πρέπει να βγουν στο μπαλκόνι και να ουρλιάξουν την παραγγελία. Το ντελίβερι στα χρόνια του μεσαίωνα! Συμφωνώ με τους από πάνω για το "φυαλίδιο" και για το μπρίκι που χωράει δυο δεκάλιτρα. Δε λέγεται μπρίκι κάτι που χωράει δυο δεκάλιτρα! Μίνι δεξαμενή ίσως. Και αν το φίλτρο χρειαζόταν να διαλυθεί σε τόσο πολύ νερό, γιατί δεν έπαιρνε μικρότερες ποσότητες από τα βότανα; Τέλος πάντων, κάτι δεν πάει καλά εκεί.

Αναμένουμε τα πριν και τα μετά της ιστορίας! Αντο έχεις μόνο σε χαρτί, ανέβασέ το λίγο λίγο, σαν σήριαλ!

[Big Fat Pig]

Ναι, σε χαρτί

 

Ναι. Και; Έλα καλέ! Με το τσιγκέλι πρέπει να στα βγάλουμε όλα;

 

 

Ποιά όλα; Είχα λαλήσει από τα ξενύχτια και τις πάνες και έκατσα να γράψω κάτι που θα είχε πλάκα και κά'να σφαξίδι, για να περνάει η ώρα ευχάριστα. Ήμουν μεταξύ υπολογιστών και έγραφα σε χαρτιά όπου έβρισκα, τα περισσότερα υπάρχουν ακόμα σ' ένα ντοσιέ. Το οποίο βγήκε στην επιφάνεια με την πρόσφατη μετακόμιση. Ε ξέρω 'γω, αυτά.

 

Εντάξει λοιπόν. Αν υποθέσουμε ότι ήμουν σε βιβλιοπωλείο και διάβαζα τυχαία αυτό το απόσπασμα από ένα βιβλίο που -για τον όποιο λόγο- είχε τραβήξει την προσοχή μου, θα το αγόραζα.

[Cassandra Gotha]

Αντο έχεις μόνο σε χαρτί, ανέβασέ το λίγο λίγο, σαν σήριαλ!

Ο μοναδικός τρόπος να με κάνεις να μην το διαβάσω...

Γκρίνια, μην μου δίνετε σημασία.

 

edit: Α, και συμφωνώ με τον κύριο από πάνω, ε;

Edited October 7, 2011 by Cassandra Gotha

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Κι εμένα μου 'λειψε η συνέχεια. Πού είναι; πού είναι;

[wordsmith]

Ξέχασα να ψηφίσω υπέρ σου ως προς τη χρήση της λέξης "βρέφος". Ναι, είναι πιο σλανγκ από το "μωρό".

Α, ναι: και αυτό νομίζω ότι είναι πλεονασμός:

με χέρια που σχεδόν δεν έτρεμαν καθόλου.

 

(Να σχολιάσω το ότι έγραφες για ένα "αμβλωτικό" την ώρα που είχες λαλήσει με ξενύχτια και πάνες του δικού σου μωρού; Από πού έρχεται η έμπνευση μερικές φορές,ε; )

[KELAINO]

Χαίρομαι αν περάσατε καλά διαβάζοντας, αυτό είναι και το ζητούμενο!

 

 

Αλλά πώς λέγεται το ένα δέκατο του λίτρου; Πώς λέμε στα ελληνικά "ντεσιλίτερ";

 

 

 

 

 

 

[Big Fat Pig]

[...]Αλλά πώς λέγεται το ένα δέκατο του λίτρου; Πώς λέμε στα ελληνικά "ντεσιλίτερ";

Α, ναι. Το ξεχάσαμε αυτό. Δεκατόλιτρο. Για διες κι εδώ.

 

 

 

[KELAINO]

Ευχαριστώ πολύ, αλλά "δεκατόλιτρο", τί πανάσχημη λέξη. Καλύτερα να το βγάλω τελείως.

 

 

(Να σχολιάσω το ότι έγραφες για ένα "αμβλωτικό" την ώρα που είχες λαλήσει με ξενύχτια και πάνες του δικού σου μωρού; Από πού έρχεται η έμπνευση μερικές φορές,ε; )

 

Σσσσσστ... κρύβε λόγια.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

το δεκαράκι του λίτρου κάνει; πώς λέμε πενηνταράκι; κάπως έτσι;

[KELAINO]

το δεκαράκι του λίτρου κάνει; πώς λέμε πενηνταράκι; κάπως έτσι;

 

 

Μερσί που μπαίνεις στον κόπο, αλλά τελικά νομίζω ότι απλά θα γεμίσω το μπρίκι με νερό και θα το βάλω να βράσει, χωρίς ακριβή δοσολογία.

[Cassandra Gotha]

Α, ναι: και αυτό νομίζω ότι είναι πλεονασμός:

με χέρια που σχεδόν δεν έτρεμαν καθόλου.

Εγώ το πήρα σαν αστείο, ειρωνία, και μου άρεσε. Σχεδόν δεν έτρεμαν καθόλου, δηλαδή έτρεμαν αλλά δεν το λέμε.

[laas7]

Εχεις ενα στιλ γραψιματος (στο συγκεκριμενο κειμενο τουλαχιστον -δεν εχω προλαβει να διαβασω πολλα γραπτα ακομα) κατι μεταξυ τρυφερου καφρου και σκληρης ευαισθησιας... με εντυπωσιαζει...δεν ειναι επιτηδευμενο καθολου να με ενοχλει (και εχει και χιουμορ!) ...βγαινει φυσικα.

Κατι τετοιες στιγμες ειναι που νιωθω πως γραφω μουροχαβλα... αλλα θα το αντεξω!

 

Το κειμενο το βρηκα πολυ ωραιο... η φαση με το ντιλιβερι ειναι τοσο αστεια!

Και μου θυμιζει και την ελληνικη ταινια με τον Κωστανταρα που εχει τρεις γιους και διαλυμενο σπιτι και βγαινουν και φωναζουν στο μπαλκονι απεναντι στο καφενειο...οπως επισης τα μικρα χωρια οπου οι ανθρωποι βγαινουν στο μπαλκονι και μιλανε με την γειτονισσα στο αλλο μπαλκονι ουρλιαζοντας ...το ζω καθε καλοκαιρι...εχει την γλυκα του.

Το θεμα του μπρικιου εγω τουλαχιστον το βρηκα, μεσα στα πλαισια της ολης εξωφρενικης καταστασης, αστειο και ειρωνικο ισως... δεν με ενοχλησε καθολου.

Και αν κατι μου εκανε μεγαλη εντυπωση (παλι!) ειναι ο τροπος προσεγγισης σου στο νευραλγικο θεμα της εκστρωσης...μεσα απο την πεζη περιγραφη χωρις συναισθημα (κατι που βρισκω πολυ εξυπνο -ξεπερνας πολλα κλισε) αφηνεις να εννοηθουν πολλα...

Και τελος υπαρχουν και αλλοι τρελοι που γραφουν ακομα στο χαρτι εκτος απο εμενα???

Νομιζα πως ειμαι ο τελευταιος δεινοσαυρος, ο τελευταιος των μοικανων, η τελευταια των τελευταιων γενικως!

 

 

 

[KELAINO]

Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, Λαας και βέβαια χαίρομαι που σε άρεσε. Βασικά ο λόγος που γράφω είναι εντελώς και αποκλειστικά για ψυχαγωγία (entertainment), δική μου και των όποιων αναγνωστών. Οπότε είμαι πολύ ευτυχής όταν ο κόσμος δηλώνει entertained!

 

ΥΓ: Χαρτί, ναι! Με όλες τις μουντζούρες, διαγραφές, αστερίσκους, κυκλάκια, βελάκια, γραμμένα από πάνω, από κάτω, πλαγιαστά στο περιθώριο... Καλό και το γουόρντ, αλλά με λείπει το "όσο λιγότερη έμπνευση, τόσο πιο καλλιγραφικά τα γράμματα".

 

Δεινόσαυροι!!!