Η Καρδιά των Εννιά

[TheReaper]

Είδος: Φαντασία μe λίγο τρόμο

Bία: Έχει αλλά είναι μετριασμένη

Σεξ: Όχι

Αριθμός λέξεων: 1.952

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Είναι μια ιστορία που την έγραψα μόνο για να μου πείτε την άποψη σας όσον αφορά το στυλ γραφής μου. Δεν νομίζω ότι μπορεί να συνεχιστεί έτσι όπως είναι, αλλά μερικές προσθήκες γίνονται(παίχτηκε κάτι στο πρώτο edit που έκανα και αναγκάστηκα να τα ξανακάνω από την αρχή και έχω μερικά έξτρα σχόλια). Την ιστορία δεν την έχω πολυσκεφτεί, αλλά βλέποντας το έχω σκεφτεί μια προσθήκη.

 

Δεν τον ξανάδαν εκείνη τη μέρα. Από τη στιγμή που είπε ότι ήθελε να πάει μόνος στο δάσος, κανένας δεν του έφερε αντίρρηση. Και αφού δεν ήθελε να τον ακολουθήσει κανένας, σεβάστηκαν την επιθυμία του. Η Μαίρη, η κοπέλα του, ανησυχούσε, καθώς με τα τελευταία συμβάντα στην περιοχή και τις πρόσφατες δολοφονίες, φοβόταν πως μπορεί να μην τον έβλεπε ξανά. Όμως έπρεπε να συγκρατήσει τον φόβο της. Γι’ αυτόν. Γιατί τον αγαπούσε.Γιατί τους το ζήτησε. Γιατί....

 

Οχτώ δολοφονίες σε 5 μέρες. Οχτώ πτώματα. Ο τρόπος που διεξήχθη το κάθε έγκλημα ήταν ακριβώς ο ίδιος. Αποκεφαλισμός και κάψιμο των εσωτερικών οργάνων. Όλοι ήταν μέλη μιας παλιάς παρέας, της οποίας μέλος ήταν και αυτός. Καθώς περπατούσε μέσα στο δρομάκι του δάσους, θυμόταν τα παλιά. Τότε που είχε πάει με την υπόλοιπη παρέα του. Αυτήν που τώρα κάποιος μανιακός σφάγιασε σαν αμνό σε θυσία. Μόνο δύο είχαν επιζήσει. Αυτός και μια άλλη κοπέλα, ονόματι Τζένη. Καθώς περπατούσε μέσα στο δάσος, θυμόταν τις στιγμές εκείνες που είχε περάσει με την παρέα του. Έβλεπε μπροστά του τα πράγματα που είχε δει τότε. Τον σκίουρο επάνω στο δέντρο που τρόμαξε κι έφυγε.Τα πουλιά που πετούσαν ακριβώς από πάνω τους. Τα λουλούδια που είχαν ανθίσει παραπέρα από τον δρόμο. Οι μυρωδιές εκείνη ςτης εποχής ξανάρθαν στο μυαλό του. Τις αισθάνθηκε σα να τις οσφριζόταν εκείνη τη στιγμή.

 

Κάτι του απέσπασε την προσοχή. Ένας ήχος.Τρόμαξε. Γύρισε αμέσως προς τη μεριά που ήρθε ο ήχος. Νόμισε πως είχε έρθει ησειρά του, αλλά αμέσως καθησυχάστηκε. Είδε τη Τζένη. Για μια στιγμή νόμιζε πως ήταν ο δολοφόνος που είχε βάλει στο στόχαστρο την παρέα του. Η Τζένη τον κοίταζε. Κανείς από τους δύο δεν είπε κάτι. Σα να μίλησαν τηλεπαθητικά, απλά συνέχισαν να περπατάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Χωρίς να λένε λέξη. Κι ο καιρός ήταν μουντός, έτοιμος να βρέξει.

 

Όσο πήγαιναν όλο πιο βαθιά στο δάσος, η υγρασία τους έπνιγε όλο και περισσότερο. Έμπαινε στα πνευμόνια τους και τους ανάγκαζε να ανασαίνουν όλο και πιο βαριά. Κάποια στιγμή σταμάτησαν να περπατάνε. Έφτασαν εκεί που ήταν ο προορισμός τους. Μια μικρή λίμνη. Κοίταζαν.Και δεν μίλαγαν. Ήταν βυθισμένοι σε σκέψεις. Τις ίδιες σκέψεις για την ακρίβεια. Αλλά ο καθένας είχε την δική του οπτική γωνία.

 

Χρόνια είχαν να πατήσουν σε εκείνο το μέρος. Δώδεκα χρόνια για την ακρίβεια. Δώδεκα χρόνια είχαν ρίξει ένα μυστικό στη λίμνη εκείνη. Όσο μικρή ήταν σε πλάτος, τόσο μεγάλο είχε βάθος. Μέσα στα κατασκότεινα εκείνα νερά της, είχαν κάποτε πνίξει κάτι που δεν έπρεπε να βγει παραέξω.

 

-Θυμάσαι; , τον ρώτησε η Τζένη.

 

-Ναι...Δυστυχώς... Και δεν θέλω καθόλου να θυμάμαι, απάντησε εκείνος.

 

-Γιατί; Είναι σχεδόν ευλογία.

 

-Ναι. Ίσως. Αλλά μας στοίχειωσε μια κατάρα...

 

Ησυχία επικράτησε για λίγο μετά από αυτό τον μικρό διάλογο. Οι δύο παλιοί γνώριμοι απλά κοίταζαν το νερό της λίμνης.Μετά από λίγο ο νεαρός ύψωσε το δεξί του χέρι πάνω από το νερό και κοίταξε την Τζένη κατάματα. «Αυτό είναι που πραγματικά θέλεις», της είπε. Εκείνη δεν έχασε χρόνο και ύψωσε και το δικό της χέρι πάνω από το νερό. Και αμέσως η επιφάνεια του νερού ταράχτηκε.

 

Πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια. Τόσος χρόνος χρειάστηκε για να ξυπνήσει ότι ήταν θαμμένο εκεί. Μια εκθαμβωτική λάμψη έκανε την εμφάνισή της από τα βάθη της λίμνης. Με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, η λάμψη γινόταν όλο και πιο δυνατή. Όταν έφτασε το απόγειό της, δύο δέσμες φωτός χτύπησαν τα σώματα των δύο παρευρισκομένων. Και ύστερα η λάμψη κόπασε. Το νερό της λίμνης ηρέμησε και πάλι και όλα επέστρεψαν στο κανονικό.Σχεδόν όλα.

 

Αυτό που είχε αλλάξει δεν ήταν κάτι που φαινόταν με γυμνό μάτι. Η Τζένη κοίταξε το χέρι της. Το σημάδι που είχε να δει δώδεκα χρόνια εμφανίστηκε και πάλι στην παλάμη της. Η ικανοποίηση στο πρόσωπό της δεν είχε όριο. Τα χείλη της ήταν σατανικά χαμογελαστά. Στην αντίθετη μεριά,ο κάποτε κολλητός της φίλος ήταν διαβολικά θυμωμένος. Αν το βλέμμα σκότωνε, θα ήταν ήδη νεκρή. Η έκφραση στο πρόσωπό του ήταν απίστευτα τρομακτική. Μόλις τον παρατήρησε η Τζένη τον ρώτησε γιατί είναι έτσι.

 

-Πραγματικά χρειάζεται να ρωτήσεις γιατί; Δεν μπορείς να φανταστείς;

 

-Γιατί είσαι τόσο αρνητικός; Είναι για καλό σκοπό.

 

-Τον ξέρω το δικό σου «καλό» σκοπό, της είπε απότομα. Γι’ αυτόν τον καλό σκοπό σκότωσες οκτώ από τους φίλους σου! Και σε ρωτάω τώρα: αυτός είναι ο καλός σκοπός σου;

 

-Ο ίδιος πάντα...Ποτέ δεν θα αλλάξεις. Μάριος ο Ηθικός!

 

-Όχι. Δεν είμαι ο ηθικός. Εσύ είσαι το ζώον, που ποτέ δεν υπολόγισε έναν παράγοντα: τη μυστική Γνώση των Εννιά. Γιατί εσύ, η δέκατη, δεν έμαθες ποτέ γι’ αυτό που θα χρησιμοποιήσω για να σου αποδείξω ότι δεν είσαι εσύ αυτή που αξίζει το Χάρισμα.Κανένας από εμάς δεν ήταν. Και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

 

-Αυτό θα το δούμε...

 

Λέγοντας τα λόγια αυτά γύρισε την πλάτη της στον Μάριο και αποχώρησε πετώντας. Εκείνος, βλέποντας την κατάλαβε ότι μόλις είχε κάνει ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που θα έκανε ποτέ στο υπόλοιπο της ζωής του. «Η δύναμη ελευθερώθηκε», ψέλλισε χαμηλόφωνα και κοίταζε τον ουρανό.Εκείνη τη στιγμή του ήρθαν στο μυαλό όλες οι εικόνες από δώδεκα χρόνια πριν.

 

Δώδεκα οδυνηρά χρόνια. Μια τυχαία ανακάλυψη που θα οδηγούσε μια ομάδα ατόμων στην εξασφάλιση της σωτηρίας ενός κόσμου που είχε αρχίσει προ πολλού να σαπίζει. Κάθε μέρα έβλεπες στους δρόμους ανθρώπους να χτυπιούνται, να σκοτώνονται χωρίς λόγο κι αιτία. Κάποιος είχε ακούσει μια προφητεία που μιλούσε για μια ομάδα δέκα ατόμων οι οποίοι θα έσωζαν τον κόσμο από τα μαρτύρια που περνούσε κάθε μέρα. Κι έτυχε ο Μάριος να είναι μέρος εκείνης της ομάδας.

 

Θυμήθηκε τη μέρα που το ανακάλυψε. Κάτι τον τράβηξε σε εκείνη ακριβώς τη λίμνη που στεκόταν τώρα. Άλλα οχτώ άτομα είχαν ακούσει το κάλεσμα και είχαν εμφανιστεί σε εκείνο το μέρος. Κανένας τους δεν ήξερε τι γινόταν. Και μόλις έκαναν τις μεταξύ τους συστάσεις, εμφανίστηκε η Τζένη. Εκείνη έγινε πιστευτή ως η δέκατη. Έκτοτε, πολλές φορές είχαν συναντηθεί και περπάτησαν ως την λίμνη εκείνη. Κάθε φορά έπαιρναν τον ίδιο δρόμο. Τα ίδια δέντρα. Τις ίδιες μυρωδιές και εικόνες.

 

Γυρνώντας όμως πιο κοντά στο παρόν, θυμήθηκε τις κρυφές συζητήσεις που έκαναν χωρίς την Τζένη. Κάπως έγινε γνωστό πως η Τζένη δεν ήταν η Δέκατη. Κι έτσι αναγκάστηκαν να της αρνηθούν όποιες αναμίξεις με τα διάφορα μυστικά που είχαν οι ίδιοι ανακαλύψει. Αυτά τα καταγεγραμμένα μυστικά τα είχαν ονομάσει «Η Γνώση των Εννιά» και την οποία θα χρησιμοποιούσαν σε περίπτωση που εμφανιζόταν ο Δέκατος. Όμως η Τζένη βιαζόταν. Ήταν εμφανές ότι ήθελε τη δύναμη. Η δύναμη είναι πάντα γλυκιά. Αν εκμεταλλευτεί σωστά, τότε μπορεί να αποφέρει πολλά.Βλέποντας ότι δεν είχε καλό σκοπό στο νου της, οι εννιά σφράγισαν τη δύναμη που ανακάλυψαν, μέχρι να εμφανιστεί ο Δέκατος.

 

Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως δεν εμφανίστηκε κανένας. Η Τζένη ήταν επίμονη στο να αποκτήσει τη δύναμη εκείνου που δεν της άξιζε. Έβαψε τα χέρια της με αίμα για να αποκτήσει αυτό που ήθελε.Και τελικά πέτυχε τον στόχο της. Όμως, στις σκέψεις του Μάριου υπήρχε κάτι το κωμικό. Χαμογελούσε, λες και είχε ακούσει κάποιο αστείο. Ήξερε πως θα ήταν προτιμότερο να πεθάνει. Αν τον σκότωνε με τον ίδιο βάναυσο τρόπο όπως και τους άλλους οχτώ, δεν θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τη σφραγίδα και να αποκτήσει αυτό που ήθελε. Όμως της το έδωσε. Για κάποιον άγνωστο λόγο.

 

Είχε χαμηλώσει το βλέμμα. Τα μάτια του ήταν κλειστά όσο αναπολούσε το παρελθόν. Ξαφνικά η έκφραση του προσώπου του άλλαξε. Έγινε τόσο εχθρική, τόσο επιθετική... Ενέργεια άρχισε να εκπέμπεται από τα χέρια του. Ανοίγοντας τα μάτια του είδε την κατεύθυνση προς την οποία πετούσε η Τζένη. Ένα χτύπημα μόνο ήταν αρκετό. δημιούργησε ένα μεγάλο θόλο γύρω από το δάσος, το οποίο έμελλε να γίνει πεδίο επικής μάχης.

 

Η Τζένη βρέθηκε ξαφνικά εγκλωβισμένη. Δεν ήξερε πως να ξεφύγει. Δοκίμασε τις νεοαποκτηθείσες δυνάμεις της, όμως δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Γυρνώντας προς τα πίσω, είδε τον Μάριο να στέκεται ακίνητος στον αέρα και να την κοιτάζει. Τόσο μίσος είχε το βλέμμα του, που την έπιασε ρίγος στη ραχοκοκαλιά. «Αυτό είναι που πραγματικά θέλεις;», τον ρώτησε.Απάντηση όμως δεν έλαβε. Η έχθρα στη ματιά του Μάριου τα έλεγε όλα. Δε χρειαζόταν να πει κάτι ο ίδιος. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Να τερματίσει αυτό που οι φίλοι του άρχισαν. Προφανώς είχε διαφορετικό τρόπο να το χειριστεί. Μια απλή άρνηση θα είχε την ίδια ολέθρια και σαδιστική κατάληξη που είχαν οι φίλοι του.

 

Εκείνος όμως δεν το ήθελε. Είχε βρει μια καλή κοπέλα και ήθελε να δημιουργήσει μια οικογένεια. Και τίποτα δεν θα τον σταμάταγε. Ακόμα κι αν έκανε λάθος, ήθελε να ζήσει περισσότερο απ’ όσο ήθελε να προστατεύσει τα μυστικά του.

 

-Δεν πιστεύω ότι ΕΣΥ θα δοκιμάσεις να με σταματήσεις.

 

-Κοριτσάκι... Δεν έχει έρθει η μέρα που θα χάσω από την απληστία ενός απλοϊκού ανθρώπου, ο οποίος είναι διψασμένος για δύναμη που δεν του ανήκει. Εδώ σταματάς.

 

Η απάντηση του Μάριου την τρόμαξε.Κατάλαβε ότι δεν χωρούσαν άλλα λόγια. Κοιτάχτηκαν στα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα και μετά η Τζένη άρχισε να επιτίθεται. Ο Μάριος σχεδόν δεν κουνιόταν από τη θέση του, αλλά παράλληλα κινούταν τόσο γρήγορα που απέφευγε κάθε ενεργειακή μπάλα ή οτιδήποτε άλλο έστελνε εναντίον του η Τζένη.

 

Το πήρε απόφαση. Θα το τελείωνε με ένα χτύπημα. Καθώς απέφευγε τις συνεχείς επιθέσεις της Τζένης, μέσα σε μια στιγμή βρέθηκε μπροστά της. Άρπαξε τα χέρια της για να την αποτρέψει από οποιαδήποτε απόπειρα να τον χτυπήσει και τα έσπασε. Η Τζένη ούρλιαξε από τον πόνο. Έχοντας δύο σπασμένους βραχίονες, δεν ήταν σε θέση να κάνει τίποτα. Ο Μάριος την πέταξε στο έδαφος. Πάσχισε να σηκωθεί όρθια. Αλλά δεν κατάφερε να σταθεί στα πόδια της. Ένιωσε το χέρι του Μάριου να την αρπάζει από τον λαιμό και να τη σφίγγει τόσο πολύ που ένιωθε τον παλμό της καρωτίδας της στα δάχτυλά του. Ένιωθε να περνάει ενέργεια στο σώμα της. Τον κοίταξε στα μάτια και μόνο με την έκφραση πόνου που είχε, ο Μάριος κατάλαβε την ερώτηση που ήθελε να του κάνει.

 

«Αυτό θα σου δείξει ότι δεν είσαι άξια για κάτι τόσο μεγάλο. Δεν έχεις τα κότσια. Τώρα, νιώσε τον πόνο που έδωσες σε άλλους», της είπε και έσφιξε την παλάμη του ακόμα περισσότερο. Μέσα σε δευτερόλεπτα, ο Μάριος ένιωσε το αίμα της να κυλάει στο χέρι του. Ο εγκέφαλός της είχε εκραγεί. Η Τζένη αιμορραγούσε από παντού. Μέχρι και από τα μάτια έτρεχε αίμα. Τα τελευταία εκείνα δευτερόλεπτα, συνειδητοποίησε τι κυνηγούσε μέχρι τώρα. Κατάλαβε ότι δεν της άξιζε. Αν και ήταν αργά τώρα, κοιτούσε τα μάτια του Μάριου με μετάνοια, εκείνος όμως δεν τη συγχώρεσε. Είχε τη δύναμη να την θεραπεύσει, αλλά το μόνο που είχε στο νου του εκείνη τη στιγμή ήταν η εκδίκηση. Εκδίκηση για τους τόσο άγρια δολοφονημένους φίλους του.

 

Αφού άφησε και την τελευταία της πνοή, ο Μάριος πήρε το νεκρό κουφάρι και το έριξε στο νερό της λίμνης. Μόνο έτσι θα εξασφάλιζε την επιστροφή των δυνάμεων που πήρε η Τζένη. Μετά επέστρεψε και τις δικές του δυνάμεις και επανέφερε τη σφραγίδα σε λειτουργία. Ξέπλυνε το αίμα από τα χέρια του και τη δερμάτινη ζακέτα που φορούσε και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Οι σκέψεις του ήταν πιο βαριές από ποτέ. Δεν ήθελε να γίνει δολοφόνος. Όμως δεν υπήρχε άλλος τρόπος να σταματήσει ένα τέτοιο γεγονός. Ήταν αναγκαίο κακό.

 

Μόλις απομακρύνθηκε περίπου πέντε με έξι μέτρα από τη λίμνη, άκουσε έναν περίεργο θόρυβο. Γύρισε και κοίταξε. Ήταν τα πνεύματα των φίλων του. Μαζί τους ήταν και της Τζένης. «Ευχαριστώ», του είπε,«και συγνώμη που σε έβαλα να κάνεις κάτι τέτοιο. Αν δεν ήσουν εσύ, δεν ξέρω τι μπορεί να είχα κάνει», συνέχισε. Εκείνος, δεν είπε τίποτα. Έριξε το βλέμμα κάτω και συνέχισε να περπατάει προς την έξοδο του δάσους με το σκυθρωπό του πρόσωπο.Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, κανένας δεν άκουσε τίποτα περισσότερο, ούτε για τους φόνους, ούτε για την Τζένη, ούτε για οτιδήποτε είχε σχέση με προφητείες και διάφορες δυνάμεις.

 

 

TheReaper

Edited October 14, 2011 by TheReaper

[KELAINO]

Λοιπόοον... σε πρώτη φάση κάνε αν θέλεις ένα έντιτ και ξεκόλλα όλες εκείνες τις κολλημένες λέξεις και τα άλλα τυπογραφικά που δυσκολεύουν την ανάγνωση.

Μετά κάνε κάτι για τις επαναλήψεις λέξεων και φράσεων. (ένα "για την ακρίβεια" σε ένα τόσο μικρό κείμενο φτάνει και περισσεύει)

 

Στην ίδια την ιστορία, τώρα. Σαν ιδέα, εμένα με άρεσε. Αλλά υπάρχουν λίγα προβληματάκια.

Πχ, γιατί ξεκλειδώνει τις δυνάμεις ο Μάριος, αφού δεν ήθελε να τις αποκτήσει η Τζένη; Εκτός αν κάτι δεν κατάλαβα εγώ...

 

Η Τζένη παρουσιάζεται πολύ λαπάς ρε παιδί μου. Φοβάται αμέσως, νικιέται πανεύκολα, μετανοεί κατευθείαν, ενώ ο Μάριος δεν έχει φόβους αμφιβολίες, διεκπεραιώνει απλά αυτό που έχει να κάνει. Άσ' τον να φάει και καμιά μπούφλα πριν νικήσει.

 

Και σημαντικότερο: τι απέγινε ρε με τον κόσμο που θα έσωζαν; Σώθηκε από μόνος του; Δεν τίθεται πια θέμα; Γυρνάει ο Μάριος στην καλή κοπέλα και ζήσαν αυτοί καλά;

 

Έχει προοπτικές για κάτι πολύ ενδιαφέρον, πάντως.

Edited October 13, 2011 by KELAINO

[Mesmer]

Συμφωνώ με την KELAINO στις παρατηρήσεις. Η ιστορία με κράτησε, ήθελα να μάθω τι είχε γίνει και τι θα ακολουθούσε, αλλά όλα έγιναν σχετικά εύκολα και γρήγορα, σαν να ήταν απλώς διαδικαστικά, για να μας πεις την ιστορία.

Έχεις ένα καλό υπόβαθρο για να φτιάξεις ένα ενδιαφέρον διήγημα. Κράτησε τους ήρωες, αλλά δώσε βάθος στην προσωπικότητά τους. Πες μας λίγο περισσότερα για το Χάρισμα και για τον κόσμο που έπρεπε να σωθεί. Ίσως να έπρεπε να σωθεί από άτομα που χρησιμοποιούσαν το Χάρισμα για κακό, όπως η Τζένη.

 

 

[TheReaper]

Κοιτάχτε, την ιστορία δεν την πολυσκεφτόμουν. Απλά ξεκίνησα την πρώτη παράγραφο και μετά έγραφα ό,τι έβγαινε. Οπότε καταλαβαίνετε...

 

Τώρα, θα μπορούσα να σας εξηγήσω όλες τις απορίες σας, αν θέλετε πείτε μου να σας απαντήσω.