σιμά του πύργου

[KELAINO]

Σιμά του Πύργου

 

 

Εκεί στην άκρη του γιαλού, κει που τελειώνει ο κάμπος

Εκεί που η πόλη θέριευε τριγύρω στο λιμάνι

 

Πύργος αρχαίος υψώνοταν, οψιδιανό ντυμένος.

 

Γι’ αυτόν οι γλάροι ξέρανε να κρώξουνε στορήσεις

 

Γι’ αερικά και στοιχειακά, για λάμιες και δαιμόνια

 

Γι’ ανθρώπους που ξεστράτισαν και χάθηκαν στη σκιά του.

 

Κανείς δεν τον πλησίαζε, μονάχα η Μαρίσσα

 

Κατέβαινε τη χαραυγή με τα μαλλιά λυμένα

 

Και καταριόταν τα νερά που πήραν τον καλό της

 

Το κύμα που τον άρπαξε πριν τον χορτάσει νύφη.

 

Μα ήταν χρόνοι αλλόκοτοι κι αιώνες οργισμένοι

 

Κι ήρθε βραδιά να κλείσουνε τον κύκλο τους τ’ αστέρια.

 

Στα μαύρα τα μεσάνυχτα ξύπνησε η Μαρίσσα

 

Άκουσε χώμα να βογκά κι αέρα να βουίζει

 

Μηδέ το καλοσκέφτηκε, σηκώθηκε απ’ το στρώμα

 

Και στο γιαλό κατέβηκε σιμά του μαύρου Πύργου.

 

Είδε να λάμπει σκοτεινός, ανόσια να σειέται

 

Είδε το κύμα να ριγά, τη θάλασσα να βράζει

 

Ψαρίσια βρώμα χύθηκε, πηχτή πνοή σαπίλας

 

Κι οπού ’πεφτε του φεγγαριού η πεθαμένη λάμψη

 

Θολές κηλίδες σάλευαν σέρνοντας προς την κόρη

 

Κι ανάμεσά τους όρθιες σκελετικές φιγούρες.

 

Μαρμαρωμένη έστεκε ψάχνοντας να διακρίνει

 

Αν ήτανε ανθρώπινες, γέννημα του μυαλού της

 

Αν ήταν λίγοι ή πολλοί, μυριάδες ή κανένας.

 

Είδε μπροστάρης πήγαινε ο άντρας ο δικός της

 

Και νά ’χει φύκια για μαλλιά και όστρακα για μάτια

 

Και βούρκος μαύρος στάλαζε από τα μαύρα χείλη

 

Άσαρκα μπράτσα άπλωσε που φώλιαζαν καβούρια

 

Κείνη να φύγει γύρισε, φωνή να βγάλει πήγε

 

Ασάλευτα τα πόδια της πνιγμένη η φωνή της.

 

Απόμεινε να τον κοιτά με μάτια γουρλωμένα

 

Κι ένα σκοτάδι σούρθηκε γλοιώδες στο μυαλό της

 

«Γιατί να φύγεις, Μαρισσώ, δεν είμαι ’γω ο καλός σου;

 

Να ’ρθείς μαζί μου στα βαθιά στου πέλαου τον πάτο

 

Εκεί λουφάζει το φαγκρί, σέρνεται το σαλάχι

 

Δε φτάνει φως αχόρταγο και κοφτερό του ήλιου.»

 

Την τύλιξε στα μπράτσα του και βούλιαξε ο κόσμος

 

Και σαν τα χείλη έσμιξαν σκιστήκαν τα σκοτάδια

 

Χαθήκαν άστρα, βότσαλα, γη, ουρανός και κύμα.

 

Δεν την ξανάκουσε κανείς, μηδέ κανείς την είδε.

 

Και τ’ όνομά της έσβησε στο πέρασμα του χρόνου.

 

Ο πύργος στέκεται γυμνός από ιστορίες και θρύλους.

 

Ξεφλούδισε κι ο οψιδιανός, Λευκό τον λένε τώρα.

 

Μονάχα η μπόχα έμεινε, σε κάποιους να θυμίζει..

 

 

 

[Guest old#2065]

Εξαιρετική προσέγγιση παραδοσιακού ύφους. Ωραίες εικόνες και χρήση, υπέροχων "πειραγμένων" ποιητικά λέξεων, χωρίς την αίσθηση της σκόπιμης επιλογής τους, για να αποσπάσει εύσημα ποιότητας, όπως συμβαίνει συχνά.

Και κυρίως ρυθμός, ρυθμός που σε καθοδηγεί μέχρι το τέλος.

Χωρίς αυτό να αποτελεί υπόδειξη, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση πιθανής βελτίωσης δύο στίχων στον τομέα του ρυθμού (λόγω μέτρου)

Ο στίχος:

Γι’ ανθρώπους που ξεστράτισαν και χάθηκαν στη σκιά του

 

Ίσως έχει προς το τέέλος μια συλλαβή παραπάνω. Ίσως η αντικατάσταση του "χάθηκαν" με κάτι σαν "σβήσαν" να βοηθούσε.

Και στο στίχο:

Στα μαύρα τα μεσάνυχτα ξύπνησε η Μαρίσσα

Λείπει πιθανόν μια συλλαβή. Η προσθήκη ενος "σαν" πριν το "ξύπνησε, έχω την αίσθηση ότι θα δούλευε.

Μπορεί να λέω και βλακείες , για δες το όμως.

Πολύ ωραία δουλειά.

Αχ πουλάκι μου, κουβαλάς τόση πατρίδα εκεί πάνω.

 

 

 

[Cassandra Gotha]

KELAINO μπράβο μπράβο μπράβο! Τι γαμάτο πράγμα είναι αυτό που μας έγραψες; Τώρα, να προσπαθήσω να σε πείσω για το πόσο πολύ μου άρεσε; Νομίζω ξέρεις τι έγραψες. Το σώζω σε ένα αρχείο να το διαβάζω όποτε γουστάρω. Έχω πάθει την πλάκα μου.

[laas7]

Συμφωνω πως εχει ωραιο ρυθμο συνεχως ως το τελος-δεν μπορεις να σταματησεις να το διαβαζεις- κυλαει. Μοιαζεις να εχεις μεγαλη ευκολια εκφρασης!!

Το παραδοσιακο υφος δεν ειναι το αγαπημενο μου, αλλα το παντρευεις ομορφα με το φανταστικο. Θυμιζει τα δημοτικα π.χ. Ακριτας Διγενης το Ηταν καποτε του Ξυλουρη κτλ

Νομιζω πως καποιοι στιχοι ισως θελουν ενα κατι π.χ. "εκει που λουφαζει το φαγκρι, σερνεται το σαλαχι" " ο πυργος στεκεται πια γυμνος απο ιστοριες και θρυλους"

Αν κατι δεν μου κολησε καλα ειναι ο λευκος πυργος, γιατι μου θυμισε αυτον της Θεσσαλονικης και με εβγαλε απο την ιστορια.

Ασχετο που ειναι αυτο το εκει πανω?

 

 

[Αιθεροβάμων]

Τώρα εγω πρέπει να βρω κάτι το αρνητικό να πω? Καταρχάς να επισημάνω οτι μπορεί να υπάρχουν παραθυράκια που να χωράν διορθώσεις αλλα δεν είμαι γνώστης της τόσο καλής ποίησης που να με θέλει να μπω σε μια τόσο λεπτομερή διαδικασία. Μιλώ για το παρόν γραπτό που μέχρι και λέξεις πρωτόγνωρες για εμένα συνάντησα. Παρ'ολα αυτα το διάβασα σαν τρεχούμενο ρυάκι και με μια προσμονή για το τέλος, μια ανελέητη δίψα. Δεν βρήκα κάπου ένα κενό - δε βρήκα στοίχους περιττούς, φλυαρίες και παραγεμίσματα. Κάθε λέξη σου ταίριαζε γάντι την ιστορία σου και αξιοσημείωτο ειναι ότι χώρεσα και κάπου εκει μέσα και την μαυρίλα μου.

[deadend]

Σουπερ!

Λίγες σημειώσεις αν επιτρέπεις

 

Κει στην άκρη του γιαλού, κει που τελεύει ο κάμπος15

 

Εκεί στην άκρη του γιαλού, κει που τελειώνει ο κάμπος17

 

κει π’ η πόλη θέριευε τριγύρω στο λιμάνι 15

 

εκεί που η πόλη θέριευε τριγύρω στο λιμάνι,17

 

πυργί παλιό στεκότανε , οψιδιανό ντυμένο.15

 

πύργος αρχαίος υψώνοταν, οψιδιανό ντυμένος.16

 

 

 

Γι’ αυτόν οι γλάροι ξέρανε να κρώξουνε στορήσεις,15

 

 

 

γι’ αερικά και στοιχειακά, για λάμιες και δαιμόνια,15

 

 

 

γι’ ανθρώπους που ξεστράτισαν και χάθηκαν στη σκιά του.15

 

 

 

Κανείς δεν τον πλησίαζε, μονάχα η Μαρίσσα.15

 

 

 

Κατέβαινε τη χαραυγή με τα μαλλιά λυμένα15

 

 

 

και καταριόταν τα νερά που πήραν τον καλό της,15

 

 

 

το κύμα που τον άρπαξε πριν τον χορτάσει νύφη.15

 

 

 

Μα ήταν χρόνοι αλλόκοτοι κι αιώνες οργισμένοι17

 

 

 

κι ήρθε βραδιά να κλείσουνε τον κύκλο τους τ’ αστέρια.15

 

 

 

Στα μαύρα τα μεσάνυχτα ξύπνησε η Μαρίσσα,15

 

 

 

άκουσε χώμα να βογκά κι αέρα να βουίζει.15

 

 

 

Μηδέ το καλοσκέφτηκε, σηκώθηκε απ’ το στρώμα16

 

Μηδέ το καλοσκέφτηκε, σηκώθει απ’ το στώμα15

 

και στο γιαλό κατέβηκε σιμά του μαύρου Πύργου.15

 

 

 

Είδε να λάμπει σκοτεινός, ανόσια να σειέται16

 

Είδε να λάμπει ο σκοτεινός, ανόσια να σιέται,15

 

είδε το κύμα να ριγά, τη θάλασσα να βράζει.15

 

 

 

Ψαρίσια βρώμα χύθηκε, πηχτή πνοή σαπίλας15

 

 

 

κι οπού ’πεφτε του φεγγαριού η πεθαμένη λάμψη15

 

 

 

θολές κηλίδες σάλευαν σέρνοντας προς την κόρη15

 

 

 

κι ανάμεσά τους όρθιες σκελετικές φιγούρες.15

 

 

 

Μαρμαρωμένη έστεκε ψάχνοντας να διακρίνει15

 

 

 

αν ήτανε ανθρώπινες, γέννημα του μυαλού της,15

 

 

 

αν ήταν λίγοι ή πολλοί, μυριάδες ή κανένας.15

 

 

 

Είδε μπροστάρης πήγαινε ο άντρας ο δικός της15

 

 

 

και νά ’χει φύκια για μαλλιά και όστρακα για μάτια15

 

 

 

και βούρκος μαύρος στάλαζε από τα μαύρα χείλη.15

 

 

 

Άσαρκα μπράτσα άπλωσε που φώλιαζαν καβούρια.15

 

 

 

Κείνη να φύγει γύρισε, φωνή να βγάλει πήγε,15

 

 

 

ασάλευτα τα πόδια της πνιγμένη η φωνή της.15

 

 

 

Απόμεινε να τον κοιτά με μάτια γουρλωμένα15

 

 

 

κι ένα σκοτάδι σούρθηκε γλοιώδες στο μυαλό της.15

 

 

 

«Γιατί να φύγεις, Μαρισσώ, δεν είμαι ’γω ο καλός σου;16

 

«Γιατί να φύγεις Μαρισσώ, δεν είμ’ εγ’ ο καλός σου; 15

 

Να ’ρθείς μαζί μου στα βαθιά στου πέλαου τον πάτο15

 

 

 

εκεί λουφάζει το φαγκρί, σέρνεται το σαλάχι,15

 

 

 

δε φτάνει φως αχόρταγο και κοφτερό του ήλιου.»15

 

 

 

Την τύλιξε στα μπράτσα του και βούλιαξε ο κόσμος15

 

 

 

και σαν τα χείλη έσμιξαν σκιστήκαν τα σκοτάδια,15

 

 

 

χαθήκαν άστρα, βότσαλα, γη, ουρανός και κύμα.15

 

 

 

Δεν την ξανάκουσε κανείς, μηδέ κανείς την είδε15

 

 

 

και τ’ όνομά της έσβησε στο πέρασμα του χρόνου.15

 

 

 

Ο πύργος στέκεται γυμνός από ιστορίες και θρύλους.17

 

Στέκει γυμνός ο πύργος της σαν ξόδι ξεχαμένο,15

 

Ξεφλούδισε κι ο οψιδιανός, Λευκό τον λένε τώρα.16

 

ξεφλούδισε κι ο ’ψιδιανός, Λευκό τον λένε τώρα.15

 

 

 

Μονάχα η μπόχα έμεινε, σε κάποιους να θυμίζει..17

 

Μον’ η μπόχα του ’μείνε σε κάποιους να θυμίζει…15

 

 

[Ayu]

Αρχικά το στυλ μου φάνηκε δανεικό, αλλά στη συνέχεια το χειρίζεσαι καλά, οπότε με έπεισες.

Thumbs up from me

 

 

Αν κατι δεν μου κολησε καλα ειναι ο λευκος πυργος, γιατι μου θυμισε αυτον της Θεσσαλονικης και με εβγαλε απο την ιστορια.

 

Τι, δε λέει για τον Λευκό της Θεσσαλονίκης; Εγώ εκεί είναι που ανατρίχιασα, ακριβώς επειδή αυτό κατάλαβα.

Skålγια την ξενιτιά!

Edited October 23, 2011 by Ayu

[KELAINO]

Skålγια την ξενιτιά!

 

 

Άιντε skål μας!

[Nienor]

Αυτό εδώ το αγαπώ. Είναι ακριβώς το στυλ του γούστου μου, έχει πανέμορφη ιστορία και μου θύμισε κι αυτή τη γλύκα της ποίησης που είχα ξεχάσει: το να διαβάζεις αργά, σχεδόν συλλαβιστά για να μη σου τελειώσει γρήγορα. Απλά το αγαπώ, πρέπει και να στο εξηγήσω?

 

 

Λογικά, θα μου άρεσε με τις προσθήκες της Τέτης, ή με αντίστοιχες δικές σου ώστε να ρέει ακόμα περισσότερο, όμως ήταν ελάχιστα τα σημεία που σκάλωσε το μάτι μου (ένα ή δύο) και δεν ξέρω ήταν τόσο θέμα συλλαβών. Μου είναι δύσκολο να γυμνώσω ένα ποίημα από την ιστορία του και να το δω καθαρά τεχνικά.