Bardoulas© Posted March 8, 2005 Share Posted March 8, 2005 Αν και την προόριζα για το εφιαλτικό σύνδρομο σαν αποκλειστικότητα, εν τούτοις ήθελα να κάνω ένα beta testing. Παρακαλώ θάψτε όσο μπορείτε Η θεωρία του χάους και μια τυρόπιτα (Σπουργίτια) Καθόμουν σ’ ένα παγκάκι και παρατήρησα ένα φαινόμενο καθημερινό για τον κόσμο. Ένα συμβάν που μου θύμισε παλιές φιλοσοφικές συζητήσεις που έκανα με τον φίλο μου τον Ιγνάτιο, περί της θεωρίας του χάους. Είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους η ιστορία με το σκουριασμένο καρφί που εξαιτίας του χάθηκε μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Με αφορμή αυτήν την ιστορία, φτάσαμε να αναλύουμε πως ένα τραπουλόχαρτο μπορεί να ρίξει μια ολόκληρη πολυκατοικία. Ένα τραπουλόχαρτο λοιπόν, μπορεί να ρίξει δυο, τα δυο μπορούν να ρίξουν τέσσερα, και με πολλαπλασιασμούς πολύ λιγότερους απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς, μπορεί να δημιουργηθεί δύναμη ικανή να γκρεμίσει ένα οίκημα. Σε λίγο η συζήτησή μας είχε πάρει τελείως διαφορετική τροπή. Όπως όλες μας οι συζητήσεις εξάλλου. Ήταν συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Η συζήτηση λοιπόν, στράφηκε γύρω από τα ζώα. Συγκεκριμένα γύρω από το ζωώδες ένστικτο και για το πώς μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει. Για αυτό το θέμα ξεκίνησα να σας λέω, όμως είναι ακατανίκητη συνήθεια μου να φλυαρώ. Σ’ ένα παγκάκι λοιπόν, κάθισα για λίγα λεπτά για να φάω μια τυρόπιτα, της οποίας η ποιότητα είναι αμφισβητήσιμη. Μάρτυρές μου τα σπουργιτάκια, που προσπαθούσαν να τσιμπήσουν ένα κομμάτι τυρί που μου είχε πέσει, αλλά δεν τα κατάφερναν. Είχε μείνει ατόφιο • ούτε η πτώση ούτε τα τσιμπολογήματα των πουλιών το είχαν θρυμματίσει. Καθώς χάζευα την αξιοθαύμαστη επιμονή τους για επιβίωση, είχα για λίγο την εντύπωση πως με κοιτούσαν στα μάτια. Σα να περίμεναν να τα βοηθήσω. Η κούραση μου ήταν ολοφάνερη. Και θα έπρεπε να πήγαινα και στη δουλειά το συντομότερο δυνατόν. Όμως, λίγο πριν σηκωθώ, είδα έναν τύπο να παίρνει φόρα, προσποιούμενος την κίνηση ενός μεγάλου ποδοσφαιριστή του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, και να κλωτσά με μανία το κομματάκι τυρί. Το «σουτ» κατέληξε στον υπόνομο και ο «ποδοσφαιριστής» το πανηγύρισε δεόντως. Η αλήθεια είναι πως ενοχλήθηκα λίγο, αλλά δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Είχα ήδη αργήσει για τη δουλειά. Όμως επειδή το βλέμμα ορισμένες φορές δεν μπορεί να το ελέγξει κανείς, και ακόμη περισσότερο δεν μπορεί κανείς να σταματήσει τη φαντασία του, είδα τα σπουργίτια να συνωμοτούν. Να έχουν κάνει έναν σιωπηλό κύκλο και να καταστρώνουν σχέδια. Το κεφάλι μου ήδη κουδούνιζε από το προηγούμενο βράδυ, οπότε και πήγα στη δουλειά μπας και ηρεμήσω. Στη δουλειά τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Δυο συνάδελφοι τσακώνονταν για το χθεσινό ματς, και συγκεκριμένα για τη φάση του ογδοηκοστού ένατου λεπτού, για το αν ήταν πέναλτι ή όχι. Ένα άθλημα που λίγο με ενδιαφέρει, και δυο άτομα που ούτε τα έχω ξαναδεί στη ζωή μου, ήταν το επίκεντρο μιας συζήτησης που είτε ήθελα είτε όχι, την παρακολουθούσα. Έτσι, όταν χρειάστηκε να πάει κάποιος για εξωτερική δουλειά, αψηφώντας την κούρασή μου και το κεφάλι μου που χτυπούσε σαν καμπάνα το δεκαπενταύγουστο, προσφέρθηκα. Πήρα λοιπόν ένα φάκελο που δεν ήξερα τι περιείχε μέσα και ξεκίνησα. Ήλπιζα πως ο, ας πούμε, καθαρός αέρας θα μου έκανε καλό. Δεν πρόλαβα όμως να περπατήσω λίγα μέτρα, όταν είδα αίματα στο δρόμο. Λίγο πιο πέρα ανθρώπινα ουρλιαχτά. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί εμπόδιζε την ορατότητά μου και, παρεκκλίνοντας της αρχικής μου πορείας, πλησίασα τον όχλο. Καθώς προχωρούσα έβλεπα όλων των ειδών τα οχήματα εκτάκτου ανάγκης να είναι μαζεμένα: όχημα πυροσβεστικής, ασθενοφόρο και περιπολικό. Μόλις έφτασα στην πρώτη γραμμή των περαστικών που είχαν μαζευτεί ανατρίχιασα. Ένας άνθρωπος είχε πέσει από τη μηχανή του και ένα σίδερο είχε διαπεράσει το πόδι του. Το σίδερο αυτό, προερχόμενο από τη μηχανή, είχε λυγίσει τόσο, που κανείς άνθρωπος δε θα μπορούσε να το κάνει με γυμνά χέρια. Οι πυροσβέστες προσπαθούσαν με μεγάλη προσοχή να κόψουν το εν λόγω σίδερο, ενώ οι γιατροί που ήταν εκεί έκαναν τα πάντα για να ηρεμήσουν τον δικαιολογημένα τρομοκρατημένο τραυματία. Οι αστυνομικοί απομάκρυναν τον κόσμο και ρύθμιζαν την κυκλοφορία. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ο λόγος της ανατριχίλας μου. Σε ένα μοναχικό δεντράκι λίγα μέτρα πιο κάτω, ήταν μαζεμένα μερικά σπουργίτια. Παρακολουθούσαν σιωπηλά το συμβάν. Εμένα μου φάνηκε πως γελούσαν αλλά είπαμε, ήμουν ξενύχτης και κουρασμένος. Σε κάποια στιγμή, είδα ένα από αυτά να με κοιτά με ύφος θυμωμένο και απειλητικό. Κοιτάζοντας άλλη μια φορά πιο προσεκτικά το σημείο του ατυχήματος, αναγνώρισα τον άτυχο αναβάτη. Ήταν ο ίδιος που το πρωί είχε παίξει ποδόσφαιρο με το κομματάκι τυρί από την τυρόπιτά μου. Φοβήθηκα πολύ εκείνη τη στιγμή. Ο φάκελος έπεσε από τα χέρια μου και άρχισα να τρέμω. Ένιωθα να πνίγομαι και τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Έφυγα τρέχοντας προς το φούρνο απ’ όπου είχα αγοράσει την πρωινή, φονική τυρόπιτα. Μόλις που πρόλαβα την τελευταία, ακούγοντας μάλιστα και τα ηλίθια σχόλια του φούρναρη για την ώρα που θυμήθηκα να την αγοράσω. Τίποτα όμως δεν με ένοιαζε, παραμόνο να επέστρεφα στο μέρος που μου είχε πέσει ο φάκελος. Μόλις έφτασα τα σπουργίτια ήταν ακόμα εκεί και κοιτούσαν. Έβγαλα από το σακουλάκι την τυρόπιτα και βρήκα ένα μέρος που δεν πήγαινε πολύς κόσμος για να κάτσει και την πέταξα εκεί, αφού πρώτα φρόντισα να την θρυμματίσω τόσο, ώστε να μπορούν να σηκώσουν τα κομμάτια της. Ήθελα πάνω από όλα να μην δυσκολευτούν να φάνε. Θέλω να τα πηγαίνω καλά με τα σπουργίτια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted March 8, 2005 Share Posted March 8, 2005 χαχαχαχαχα Πολύ καλό. Και δεν παρατήρησα λάθη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted March 9, 2005 Share Posted March 9, 2005 Πωπωωωω... άλλη φορά θα ξέρω να ρίχνω και από κάτι στα σπουργιτάκια! Λοιπόν, τώρα για σχόλια.. είναι πολύ καλή ιστοριούλα, πολύ μυστηριώδης (θέλεις να δεις που κολάνε τα σπυργίτια και η τυρόπιτα με τον πρωταγωνιστή) και σε κάνει να θες να διαβάσεις παρακάτω, έστω και αν είναι μικρή. Το τέλος πολύ καλό, αλλά άμα θες να το κάνεις πιο χιουμοριστικό, πρόσθεσε μερικές σειρές παρακάτω "ΓΙ 'ΑΥΤΟ ΡΙΞΤΕ ΡΕ ΚΑΤΙ ΣΤΑ ΚΑΗΜΕΝΑ ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΑΚΙΑ ΜΗ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted March 9, 2005 Share Posted March 9, 2005 Κορυφαίο ρε συ! Πρωτότυπη ιδέα. B) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eldikinquel Posted March 9, 2005 Share Posted March 9, 2005 Πολύ καλό, αλλά γιατί σπουργιτάκια; Τα σπουργιτάκια είναι καλά, κάθονται εδώ το χειμώνα, δεν μας εγκαταλείπουν ποτε... Τα αγαπάω τα σπουργιτάκια... Γενικά πάντως, η μικρή του έκταση βοηθάει στο να μην γίνει κουραστικό. Είναι γραμμένο άνετα, σαν να το διηγείσαι σε κάποιον φίλο/γνωστό σου και γενικά σε τραβάει να το διαβάσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted March 15, 2005 Share Posted March 15, 2005 Χαχαχα! Καλό! Οπωσδήποτε ταιριάζει στο ύφος του Εφιαλτικού Συνδρόμου (όποιο κι αν είναι αυτό) και γενικά είναι κορυφαίο. Θα ήθελα μόνο μια πιο ανατριχιαστική περιγραφή του τι ακριβώς έπαθε ο αναβάτης της μοτοσικλέτας. Να λες πώς πεταγόταν το αίμα άφθονο και πηχτό, πώς είχε γυρίσει το πόδι του ανάποδα και είχε σκιστεί το δέρμα αποκαλύπτοντας ένα κομμάτι κοκκάλου κτλ κτλ Για να έχει πιο διδακτικό χαρακτήρα... όχι απλώς είχε ένα ατύχημα! Αλλά πέρασε ώρες πόνου και αηδίας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.