Η πλαγιά των ήχων(προσωρινός)

[newbook]

Συγγραφέας, newbook

Είδος, τρόμος

Βία, ναι

Σεξ, ναι

Αυτοτελής, Όχι

Σχόλια, δεν έχω στείλει ολοκληρωμένο το α' μέρος, επειδή εργάζομαι πάνω του, απλώς αποτελεί μία γεύση, σαν έναυσμα για παρατηρήσεις, προτάσεις, κριτική, γνώμη για την εξέλιξη του, από φίλους του φόρουμ. Η γνώμη σας, με ενδιαφέρει. Ευχαριστώ, για τον χρόνο που θα ξοδέψετε, διαβάζοντάς το!

 

 

 

Μέσα στο παμπάλαιο, πέτρινο συγκρότημα κτηρίων, που πριν πολλά χρόνια χρησιμοποιείτο ως φυλακές θανατοποινιτών, θα γίνει η παραλαβής τους μας είπαν και εννοούν αυτό που ήδη εμείς γνωρίζουμε. Είναι η τελική φάση της μεταμόρφωσής μας, σκέφτηκα. Έτσι και έγινε. Τις στιγμές της παραλαβής των απαραίτητων εργαλείων, της βρώμικης υπηρεσίας που υποχρεωθήκαμε να αναλάβουμε, δεν γνώριζα τίποτα σχετικό με αυτό που θα βιώσω λίγες βδομάδες αργότερα. Όλοι οι σύντροφοι γύρω μου νοιώθουν ευφορία για αυτό που τους συμβαίνει, όμως για μένα είναι γεμάτο ερωτηματικά. Ο σκοπός, η διαδικασία, η διεκπεραίωση, μέχρις ότου εμείς οι λιγοστοί, εκλεκτοί όπως μας αποκαλούν, να φτάσουμε στον απόλυτο σκοπό.

 

Με υπομονή στραγγίζω κάθε οδηγία που αραδιάζει ο υπεύθυνος της παράδοσης, φοβισμένος μήπως κάτι δεν λάβω υπ' όψιν μου και βρεθώ εκτεθειμένος στους κινδύνους. Οι περισσότερες απορίες μου, λαμβάνουν απάντηση. Εντυπωσιασμένος από το τεχνολογικό επίπεδο των εργαλείων για την δουλειά, αποφεύγω τις αρνητικές σκέψεις που έχουν αγκυλωθεί σαν αγκαθωτό στεφάνι στο μυαλό, με αφορμή την απροσδόκητη εμφάνιση στον χώρο παραλαβών, του νεαρού ιερέα με την αλλοπρόσαλλη ένδυση.

 

Γλύτωσα προς το παρόν την αιμορραγία που μου προκαλούν οι κόγχες των αγκαθιών, γιατί ασχολήθηκα με το κήρυγμά του.

 

- Άξιοι οι υιοί του Θεού, που βαδίζουν με θάρρος και θράσος, εναντίον των ορδών του τέρατος. Ελέησον και σώσον αυτούς Άγιε Πατέρα, από τις άδικες τύψεις που θα καταδυναστεύσουν το πνεύμα τους κατά την διάρκεια του αλύτρωτου αγώνα τους.

 

Έχασα τα υπόλοιπα λόγια του, από την πίεση της μνήμης μου, που θέλει να εμπλακώ με τις φήμες ή αλήθειες, δεν γνωρίζω ποιο από τα δύο συμβαίνει, που αφορούν τον ιερέα. Κάποιοι λένε για την τραγική σύμπτωση, που τον οδήγησε να μεταβεί αδιαμαρτύρητα, στα κάστρα της πίστης. Πως σκότωσε τον αδελφό του, στο τέλος μίας χρονοβόρας και επίπονης αναμέτρησης, τύπου μονομαχίας, στην οποία δεν είχε γνώση ότι ο αντίπαλος, που σάλευε με μαεστρία από σημείο σε σημείο, είναι ο μονάκριβος αδελφός του και τότε, όταν οι ιππείς της εμπροσθοφυλακής έφτασαν στο νεκρικό σημείο, τα νέα κυκλοφόρησαν τάχιστα, σαν μόλυνση από δάγκωμα φιδιού, στο αίμα αθώου, μέχρι τη στιγμή που η δηλητηρίαση έπληξε τον φονιά. Ήταν, λένε, η πρώτη και τελευταία του ευκαιρία, να δείξει το πηγαίο ταλέντο του.

 

Με την ολοκλήρωση των ευχών του ιερέα προς εμάς, ξεπρόβαλαν μέσα από το σκοτεινό τούνελ, που επικοινωνεί με τα κελιά, οι φιγούρες των εκπαιδευτών μας. Ατρόμητους, τους αποκαλούν. Φυσιογνωμίες παραμελημένες από κάθε έννοια αποδεκτής εμφάνισης. Αξύριστοι, μακριά μαλλιά που οι περισσότεροι από αυτούς τα κρατούν δεμένα στο κεφάλι, με ομοιόμορφη κεντημένη κορδέλα, γήινων χρωματισμών, που τους παρέχει η εξουσία. Οι φορεσιές τους, δείχνουν να αποτελούνται από μακρόστενα υφασμάτινα κουρέλια που έχουν συρραφτεί προσεκτικά, ενώ διαθέτουν ειδικά άγκιστρα για την ανάρτηση της εξωτερικής μπέρτας, που οι ίδιοι ονομάζουν επιδερμίδα και τους μεταμορφώνει, σε γνήσιο μέλος, του τάγματος των κριαριών. Τα δε υποδήματα τους, δείχνουν χρησιμοποιημένα από καιρό, αλλά διαθέτουν εξαιρετική ικανότητα αγκίστρωσης σε κάθε δύσβατο έδαφος, όπως επίσης και υλικό αλληλεπίδρασης, όπως οι φορεσιές τους, με το φυσικό περιβάλλον.

 

Εμείς τους γνωρίζουμε δέκα μήνες, από τότε που ξεκίνησε η μετατροπή μας, από ανθρώπινα πλάσματα, σε αδίστακτους κυνηγούς. Συνηθισμένοι άνθρωποι είμαστε και οι ευθύνες που έχουμε αναλάβει, πέφτουν βαριές πάνω στις πλάτες και τις ψυχές μας. Το μυαλό μας, εδώ και μήνες έχει εκπαιδευτεί να μετατρέπει, το φόβο σε τόλμη, την γνώση σε πράξη και την πειθαρχία σε αποτέλεσμα.

 

Η φράση-κλειδί, που μας σκλαβώνει από τα τελευταία στάδια της εκπαίδευσης και δώθε, είναι αυτή, από το στόμα του διοικητή μας, στην οποία δεν είναι εύκολο να ακούς, ότι η επιβίωση των εννέα χιλιάδων μαχητών της κύριας επιθετικής μοίρας, εξαρτάται, από τον κάθε ένα, από εμάς.

 

Ευθύνη τεράστια. Από χίλιες ψυχές, ο κάθε εκλεκτός.

 

Στον χώρο παραλαβής ολοκληρώνουμε την διαδικασία, μετά την σύντομη επίσκεψη του ιερέα μας. Τα τελευταία εργαλεία που μας παραδίδονται, παρουσία των εκπαιδευτών μας, είναι για μένα τιμή. Φέρουν πάνω τους τον θυρεό του τάγματος των κριαριών που συνοδεύεται από ένα άγνωστο όνομα. Τα περισσότερα από αυτά τα γνωρίζουμε από την εκπαίδευση, αλλά τα συγκεκριμένα ως φόρος τιμής, προέρχονται από φονευθέντες συντρόφους, που πρέπει να τους τιμήσουμε, ει δυνατόν με την πρώτη επιθετική ενέργειά μας. Με αυτό τον τρόπο θα παραμείνουν αθάνατοι στην μνήμη των πολεμιστών μας.

 

Πρώτος από τους υπόλοιπους, οκτώ, συμπολεμιστές μου, ολοκλήρωσα την παραλαβή δακρυσμένος και με βροντερή φωνή, αναφώνησα το όνομα του ανθρώπου που χρησιμοποιούσε τον εξοπλισμό μου.

 

- Όστεν Μπόκβερ.

 

Οι παρόντες σήκωσαν κάθετα το δεξί τους χέρι, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό, την τιμή που απευθύνουν στον νεκρό, αλλά και την ψυχική τους δύναμη. Οι οκτώ σύντροφοί μου εκτέλεσαν την εντολή των ανωτέρων και γονάτισαν μπροστά μου, με σκυμμένο το κεφάλι.

 

Ένας εκπαιδευτής με την σειρά του αναφώνησε, αθάνατος και τότε σημαδεύτηκε η στιγμή που πρέπει να αρχίσει, η επιλογή των ζευγαριών δράσης. Ο σχεδιασμός των επιχειρήσεων προβλέπει την συνεργασία δύο προσώπων ανά ομάδα.

 

Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι, τι θα συμβεί με τον ένατο από εμάς, που δεν θα διαθέτει συν-πολεμιστή.

 

Ο αρχιεκπαιδευτής μας έβγαλε ένα χαρτί από το εσωτερικό της φορεσιάς του και μας προειδοποίησε, ότι αυτό το έγγραφο, στάλθηκε από τον επιτελάρχη των ειδικών στρατευμάτων.

 

Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, γνωρίζοντας από προηγούμενο έγγραφο του αρχηγού, ότι το περιεχόμενο θα είναι σοκαριστικό για εμάς.

 

- Πριν την αυγή, άμαξες των δύο αλόγων, θα σας περιμένουν στο τοξωτό γεφύρι, στα περίχωρα της κοινοπολιτείας, να σας παραλάβουν. Οι οδηγοί τους θα γνωρίζουν με ακρίβεια το σημείο που θα σας εγκαταλείψουν και θα επιστρέψουν στην βάση τους. Χρησιμοποίησα την λέξη, εγκαταλείψουν, για να σας επιστήσω την προσοχή, πως η περιοχή είναι εχθρικό περιβάλλον και επομένως, η κλεψύδρα του χρόνου μέχρι τον θάνατό σας, θα έχει ξεκινήσει. Στα χέρια σας θα είναι, να εκμεταλλευτείτε τις γνώσεις της εκπαίδευσης που υποστήκατε, για να παρατείνετε τον χρόνο και να μείνετε ζωντανοί. Τα ζευγάρια δράσης, είναι τα εξής.

 

 

Ο αρχι-εκπαιδευτής άρχισε να αραδιάζει ονόματα ο τάδε με τον δείνα και περιμένω, γεμάτος αγωνία, να ακούσω με ποιόν θα συνεργαστώ. Ποιος θα είναι αυτός, που ο κοινός κίνδυνος, θα τον κάνει να γνωρίζει ακόμη και τον αριθμό των παλμών της καρδιάς μου. Ο άνθρωπος που ανά πάσα στιγμή, θα ξέρω μέχρι και την συχνότητα της ανάσας του.

 

Όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα πως όλοι με κοιτούν με παράξενο βλέμμα. Μου φαίνεται συμπονετικό, αλλά όχι, ίσως είναι όμοιο με αυτό που έχουν όσοι αντικρίζουν από κοντά έναν άγνωστο ήρωα. Σκέφτομαι ότι δεν έχω αυτά τα χαρακτηριστικά. Ένας συνηθισμένος αγρότης δίχως κλήρο είμαι. Δεν έχω καταφέρει πολλά στην ζωή μου, εκτός της μίας και μοναδικής ανακήρυξής μου, ως νικητή στο δέκαθλο.

 

- Είναι άτυχος.

 

- Δεν θα το άντεχα.

 

- Ευτυχώς που δεν μας έτυχε.

 

Άκουσα να λένε, ψιθυριστά, κάποιοι σύντροφοι. Κοίταξα στα μάτια, έναν προς έναν, τους εκπαιδευτές μου και ένοιωσα να με πνίγουν τα αστραποβόλα βλέμματά τους, σαν να είμαι ο μοναδικός που κρατώ στα χέρια μου, τα σκρήπτα του θριάμβου. Έλεος. Με κυριεύει η ανάγκη να ξεφύγω από 'δω, τρέχοντας, για να βρεθώ στην εστία που έμενα, πριν αυτή την κόλαση της παγκόσμιας σύρραξης.

 

Ο αρχι-εκπαιδευτής μας, είχε αναφερθεί στο όνομά μου, ακριβώς την στιγμή, που μέτραγα τα ζευγάρια των συντρόφων μου και κατάλαβα, ότι είμαι αυτός, που δεν έχω συνεργάτη. Τέσσερα ζευγάρια και εγώ μόνος. Νοιώθω σαν να μην θέλω άλλο, την ζωή μου. Εξάλλου, το πιθανότερο σενάριο για την διάρκεια που θα μπορέσουμε να παραμείνουμε ζωντανοί, όπως τυχαία έμαθα από έναν επιτελικό, είναι μερικοί μόνο μήνες από την αρχή της δράσης μας. Εάν βγει αληθινό, θα είναι χειμώνας όταν θα φτάσει η στιγμή που θα σβήσω.

 

- Ράς Μπόλβεκ, σου μιλάω! Γιατί δεν μου απαντάς;

 

Άκουσα να λέει, η βροντώδης φωνή του αρχι-εκπαιδευτή μου.

 

- Ζητώ τις προσταγές σας! Φώναξα.

 

- Θα επαναλάβω, τα λόγια που σου απηύθυνα. Έχεις επιλεγεί, από την ανώτατη διοίκηση, να είσαι ο διοικητής των τεσσάρων ζευγαριών δράσης, του τάγματος των κριαριών. Επομένως, από αυτή τη στιγμή, τα μέλη τους είναι υποχρεωμένα να σου δείχνουν τυφλή υπακοή, με αντάλλαγμα, να τους παρέχεις την ασφάλεια για την επιβίωσή τους, στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων σου. Σας εύχομαι, ο Θεός να σας συγχωρέσει.

 

Δεν πρόλαβα να χαρώ από την εξαιρετική τιμή, που μου επεφύλαξε η διοίκηση και οι αφηνιασμένοι σύντροφοί μου, όρμησαν καταπάνω μου και με τα πολύτιμα χέρια τους, με σήκωσαν προς τον ουρανό. Ταυτόχρονα, οι έντονες ζητωκραυγές όλων, βρήκαν διέξοδο μέσα από τα στενά ανοίγματα των πέτρινων τοίχων και βγήκαν έξω, στους υπόλοιπους χώρους των εγκαταστάσεων. Όλοι εκεί γύρω, διαπίστωσαν με χαρά, ότι έληξαν τα βασανιστήρια της εκπαίδευσης των εκλεκτών. Γνωρίζουν καλά την ημερομηνία, καθώς το ενδιαφέρον των πολεμιστών που παραμένουν για διάφορους λόγους στο μεσαιωνικό κτηριακό συγκρότημα, εστιάζεται στο να μάθουν το πιθανό πρόσωπο, που θα αποτύχει να ονομαστεί, μέλος του τάγματος των κριαριών. Γνωρίζουν όλοι την ντροπή που θα πνίξει τον πιθανό αποτυχόντα και τότε, αναζητώντας οι ίδιοι να εκτονωθούν από την πίεση του πολέμου, θα παρακολουθήσουν στα κρυφά, να δουν ποιόν τρόπο, εκείνος, θα επιλέξει, να χάσει την ζωή του.

 

Η πρώτη, προσταγή δράσης μας, είναι απόλυτα σαφής. Πρέπει άμεσα στο επόμενο χρονικό διάστημα, να φονεύσουμε την διοίκηση των εχθρικών ορδών, που από ασφαλείς πληροφορίες, βρίσκονται μέσα στο πεδίο των μαχών και ανήκουν στην επιχειρησιακή δικαιοδοσία μας. Η πραγματοποίηση από εμάς, της προσταγής των ανωτέρων μας, θα διεξαχθεί, με την καθολική απουσία οποιασδήποτε συνδρομής, από τις υπόλοιπες πολεμικές δυνάμεις μας.

 

Κάθισα στην πίσω γωνιά της άμαξας, αφού προηγουμένως είχα πλησιάσει τα δύο υπέροχα πλάσματα, για να τα χαϊδέψω τρυφερά στα κεφάλια τους. Έβγαλα το δερμάτινο γάντι από την μία παλάμη μου, που θα αγγίξει την θεσπέσια χαίτη τους και πριν το επιχειρήσω, σβέλτα, εξασκώ την παρατηρητικότητα μου πάνω στο γάντι και εντοπίζω με ευκολία, ότι το υλικό του είναι κομμένο ανόμοια, εκεί, στις άκρες των υποδοχών για τα δάχτυλα.

 

Αυτά πρέπει να είναι ελεύθερα, για να κινούνται ανεμπόδιστα. Ο αρχάγγελος, απαιτεί να μην υπάρχει τίποτα, ανάμεσα σε αυτόν και εμένα. Είναι απαιτητικός, αν δοκιμάσω να αλλάξω την αίσθηση της αφής, θα με εγκαταλείψει. Χαϊδεύω την πρώτη, από τις δύο, καφετιές χαίτες και ο ιδιοκτήτης της, που είναι ένα δυνατό άλογο έλξεως, μαύρου χρώματος, μου ανταποδίδει το χάδι με ένα ελαφρύ και σύντομο χλιμίντρισμα. Τα υγρά ρουθούνια αυτού του μυώδους αρσενικού, παλεύουν ανοιγοκλείνοντας τις άκρες τους, για να συλλάβουν την οσμή της παρουσίας μου. Μόνο όταν το καταφέρουν, στα επόμενα δευτερόλεπτα, θα μειώσουν στον φυσιολογικό ρυθμό, την ανάσα του κυβερνήτη τους. Το βλέπω που ηρεμεί και καταλαβαίνω ότι με αποδέχτηκε. Κινούμαι πλησιάζοντας το διπλανό άλογο και κάνω τις ίδιες κινήσεις, που έκανα με το πρώτο. Η αντίδραση του πανύψηλου πλάσματος, με έκανε να καταλάβω, πως είμαι ανεπιθύμητος. Δεν επέμεινα και φορώντας το γάντι στην παλάμη μου, απομακρύνθηκα από τον δεύτερο αρσενικό ίππο και πλησίασα το πίσω μέρος της άμαξας. Θα μετακινηθούμε με το συγκεκριμένο πρωτόγονο μέσο, αφού οι μεγάλες ελλείψεις καυσίμων που έχουν παρουσιαστεί, εμποδίζουν την μεταφορά μας με μηχανοκίνητα οχήματα.

 

Το βλέμμα μου καθ' όλη την διάρκεια, από την πρώτη στιγμή που έφτασα στο ραντεβού με τις άμαξες, πλανιέται στην γύρω περιοχή, για να δω πρώτος, την κάθε μεμονωμένη σιλουέτα, που καταφθάνει σιωπηλά στην περίμετρο του γεφυριού. Οι οδηγίες της διοίκησης είναι να φτάσουμε ξεχωριστά ο ένας από τους άλλους, στο σημείο της συνάντησης με τις άμαξες.

 

Παρατηρώντας από νωρίς τις κινήσεις των δύο πρώτων συντρόφων μου, που πλησιάζουν αθέατοι, είναι η αλήθεια, μου βγαίνει αυθόρμητα το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, όταν σκέφτηκα, τι θα μου συνέβαινε εάν ήμουν αντίπαλός τους. Θα μου είχαν κόψει το νήμα της ζωής, πριν καν τους εντοπίσει το βλέμμα μου. Είμαι ευχαριστημένος όμως, που βλέπω την ικανοποίηση στο πρόσωπο των ανώτερων μας, που μερικές δεκάδες μέτρα από μένα, παρακολουθούν την έλευση των αδίστακτων κυνηγών, του τάγματος των κριαριών. Οι πρώτοι σύντροφοι κινούνται ανάμεσα στην θαμνώδη επιφάνεια που υπάρχει μετά τα τελευταία σπίτια της κοινοπολιτείας. Ούτε κλαδάκι δεν ταράζεται, κατά την κίνησή τους, δείχνοντας την ακέραιη εκπαίδευση που έχουν υποστεί. Οι πρώτοι δύο πλησιάζουν μία από τις άμαξες και σε απόσταση αναπνοής από αυτή, με μία δρασκελιά, σκαρφαλώνουν πάνω στο πλαίσιο της. Μόνο τότε, τα άλογα της άμαξας τους αντιλαμβάνονται και σηκώνοντας τα κεφάλια τους ανήσυχα, μετακινούνται νευρικά με μερικά βήματα, εμπρός και πίσω.

 

Από διαφορετικές κατευθύνσεις, πλησιάζουν με τον ίδιο τρόπο, αθόρυβες και αθέατες, από την πλάτη των ανωτέρων, οι υπόλοιπες σκοτεινές φιγούρες των μελών, του τάγματος των κριαριών. Οι ανώτεροι αξιωματικοί αιφνιδιασμένοι, τους κοιτούν, να περνούν ανάμεσά τους σκυμμένοι και σιωπηλοί, με κατεύθυνση το πέτρινο γεφύρι της συνάντησης. Τότε μόνο, αναχωρούν από το σημείο, αισθανόμενοι ικανοποίηση και συνάμα τυχεροί, που δεν ανήκουν στις τάξεις του εχθρού. Όλων τους, οι λαιμοί θα είχαν αποκοπεί από τα σώματα, χωρίς καν να νοιώσουν, την παγερή αίσθηση του θανάτου.

 

Οι σύντροφοι, ανά ζεύγος, πήραν θέσεις πάνω στις υπόλοιπες άμαξες και όλα είναι έτοιμα για την αναχώρησή μας. Οι οδηγοί των μέσων, είναι έτοιμοι να λάβουν από μένα, το σινιάλο της αναχώρησης. Βγάζω από την τσέπη μου το μικρό σημειωματάριο, που πήρα μαζί μου για να απομνημονεύω τα συμβάντα της κάθε μέρας.

 

Μετά, άγγιξα σφικτά, τον μικρό σταυρό που κρέμεται στον λαιμό μου και επειδή πιστεύω, πως έχω το δικαίωμα της ελάχιστης καθυστέρησης για να προσευχηθώ, το πράττω. Το κατάφερα, όμως αγχωμένος, ενώ η επόμενη κίνησή μου, είναι να πιέσω τον αγκώνα του οδηγού, δηλώνοντάς του πως θέλω να ξεκινήσουμε.

 

- Χέι, χέι! Φώναξε εκείνος με κοφτή, επιτακτική φωνή και εκσφενδόνισε με τέχνη τις δύο καμτσικιές, πάνω στις πλάτες των αλόγων. Εκείνα, κυριολεκτικά πετάχτηκαν, με ένα άλμα, προς τα εμπρός, τόσο απότομα σαν κάποιος να τα κλώτσησε. Αμέσως μετά συνέχισαν, με έναν άκρατο καλπασμό. Τα χέρια του οδηγού, κρατώντας τα χαλινάρια, κινούνται βίαια πάνω-κάτω, δείχνοντας στα άλογα, την επιθυμία του για την μεγάλη ταχύτητα που πρέπει να αποκτήσουν.

 

Κοίταξα πίσω προς τις υπόλοιπες άμαξες και μας ακολουθούν σε μικρή απόσταση, η μία πίσω από την άλλη. Σκέφτηκα προς στιγμή να γελάσω, με το θέαμα που αντικρίζω, καθώς η εικόνα των ιππήλατων αμαξών, με κάνει να νομίζω ότι είμαστε Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, που μεταφέρουν πόσιμο νερό στην πρώτη γραμμή των μαχών. Ξαφνικά, η σκληρή πραγματικότητα με επαναφέρει στην τάξη και επιλέγω να γράψω στο σημειωματάριο, σχετικά με την αναχώρησή μας. Το δυνατό ταρακούνημα της άμαξας, με εμποδίζει να αποτυπώσω στο χαρτί τις σκέψεις μου και γι' αυτό εγκαταλείπω την προσπάθεια.

 

Ο οδηγός με ειδοποίησε για κάτι που υπάρχει μπροστά και πρέπει να το δω, κινώντας προειδοποιητικά το χέρι του.

 

- Περί τίνος πρόκειται;, τον ρώτησα.

 

- Μονάδα ορεινού πυροβολικού, μου απάντησε.

 

- Θα έχουν δει τα φώτα ασφαλείας μας ή θα κινδυνέψουμε. Ρώτησα.

 

- Υπάρχουν ιππείς της στρατιωτικής αστυνομίας, που έχουν προετοιμάσει το πέρασμά μας. Για παράδειγμα, κύριε υπολοχαγέ, κοιτάξτε δεξιά τον βράχο, στην άκρη του χωματόδρομου. Στέκονται δύο, από αυτούς.

 

- Έχεις δίκιο. Στέκονται και μας κοιτάζουν, του απάντησα.

 

- Δεν έχει φέξει, ακόμη. Δεν μας βλέπουν καθαρά, μας έχουν υπό παρακολούθηση.

 

- Εσύ, που τα ξέρεις όλα αυτά, τον ρώτησα.

 

- Όταν μας προετοίμαζαν, για την μεταφορά σας, απάντησε εκείνος.

 

- Ωραία! Γνωρίζεις για την αποστολή, τον ρώτησα.

 

- Όχι, βέβαια! Γνωρίζω μόνο τι πρέπει να κάνω εγώ, Μου απάντησε ταραγμένος.

 

- Τότε, από πού γνωρίζεις τον βαθμό μου και με αποκάλεσες, υπολοχαγό; Τον ρώτησα κοιτώντας τον, ενώ ταυτόχρονα, κάτω από την ενδυμασία μου και χωρίς να με δει, άγγιξα με την παλάμη μου το περίστροφο της θήκης, που υπάρχει δεμένη στον δεξί μηρό μου.

 

- Ο νικητής του δεκάθλου, τιμάται με τον βαθμό του υπολοχαγού, εφ' όσον επιλέξει τον στρατό ξηράς, μου απάντησε, κοιτώντας με στα μάτια. Αυτό που μου είπε, με καθησύχασε. Καθώς η ασουλούπωτη ενδυμασία μου, δεν φέρει διακριτικά και επομένως θα ήταν άκρως επικίνδυνο να τον εμπιστευτώ, αφού γνωρίζει θέματα, που δεν θα έπρεπε. Έχουμε πόλεμο και ο εχθρός μπορεί να βρίσκεται, οπουδήποτε, σκέφτηκα.

 

- Εξάλλου, μένω στο διπλανό χωριό, από το δικό σας, κύριε υπολοχαγέ. Συμπλήρωσε εκείνος, προφανώς για να με πείσει, στα σίγουρα. Εγώ πάντως, χωρίς να το δει εκείνος, απομάκρυνα το χέρι μου, από το περίστροφο.

 

- Οι ιππείς, έρχονται προς το μέρος μας, είπα στον οδηγό, χωρίς να βγάλω το βλέμμα μου από εκείνους.

 

- Θα μας συνοδέψουν, μέχρι να περάσουμε ανάμεσα από την πυροβολαρχία, μου είπε ο οδηγός.

 

- Αυτή η μονάδα, δικιά μας είναι; ρώτησα.

 

- Καναδοί, σκληραγωγημένοι καναδοί, μου απάντησε.

 

- Πέρασε τους, με τέρμα γκάζι! Είπα δυνατά, αν και η φωνή μου δεν ακούστηκε, από τον θόρυβο των οπλών.

 

- Έγινε, μετά χαράς, μονολόγησε ο συντοπίτης μου.

 

Οι δύο ιππείς κινούνται τώρα μπροστά μας, περνώντας πρώτοι, από τους περιφερειακούς σκοπούς της πυροβολαρχίας. Περάσαμε γρήγορα ανάμεσα από τους συμμάχους και όσοι μας αντίκριζαν, ύψωναν το όπλο που κρατούν, δείχνοντας ότι έχουν την ανάγκη, να αισθανθούν ότι συμβαίνει κάτι σπουδαίο. Δεν μας γνωρίζουν και επιπλέον, πρέπει να τους φαίνεται παράξενο, που κινούμαστε με άμαξες. Όπως μου είπε ο οδηγός, οι Καναδοί διαθέτουν τα περισσότερα αποθέματα καυσίμων, γι΄αυτό δεν έχουν την ανάγκη να σχεδιάσουν από το μηδέν, πρωτόγονες και συνάμα απόλυτα λειτουργικές, άμαξες, όπως κάναμε εμείς.

 

Σαν τον θυελλώδη άνεμο που με βία συνταράσσει, οτιδήποτε υπάρχει πάνω στον φλοιό της γύρω από εμάς, γης, κινούμαστε, με κατεύθυνση δυτική και στόχο να φτάσουμε σύντομα, στο σημείο, που οι άμαξες θα μας εγκαταλείψουν. Πιάνω, από το εσωτερικό πέτο μου, τον υπερσύγχρονο ασύρματο, για να επικοινωνήσω με την ομάδα μου. Όλοι μας διαθέτουμε προηγμένο σύστημα ενδοσυνεννόησης και πρέπει να το συντονίσουμε.

 

- Εδώ Φλίππερ. Έγγκ ένα, αγανακτείς; Ρώτησα και περιμένω την απάντηση για το εάν με ακούν, από το ζεύγος που το αποτελούν, ο Μπρέκ και ο Σέτερσφιλντ.

 

- Έγγκ ένα, αγανακτώ, είναι η απάντηση του ζεύγους.

 

- Έγγκ δύο, αγανακτείς; Ρώτησα το επόμενο δίδυμο, των Ράιχτερ, Ζόντορβιτς.

 

- Αγανακτώ, απάντησε.

 

- Έγγκ τρία, αγανακτείς; Ρώτησα τους, Σλό και Σκέλθ.

 

- Αγανακτώ, ανταποκρίθηκε.

 

- Έγγκ τέσσερα, αγανακτείς; Ρώτησα το τελευταίο δίδυμο των μαχητών, της ομάδας μου.

 

- Το ίδιο με τους υπόλοιπους! Απάντησε το Έγγκ τέσσερα και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

 

- Έγγκ τέσσερα, μόλις παραβίασες τους κανόνες επαφής. Θα σε εκτελέσω, την επόμενη φορά που θα το ξανακάνεις. Να μου απαντάς, με τον τρόπο που έχεις εκπαιδευτεί. Το άκουσες, παλιοκάθικο;

 

- Έγγκ τέσσερα, με αγανακτείς, είναι η απάντηση του τέταρτου δίδυμου, που, από την πρώτη ώρα της εκπαίδευσής μας, δυσανασχέτησα με την επιλογή του, από την διοίκηση. Δεν ξέρω, αλλά εναντιώνομαι στην ιδέα της συνεργασίας αντρών και γυναικών, σε αυτή την βρώμικη δουλειά, που έχουμε αναλάβει. Το ανέφερα στον διοικητή εκπαίδευσης και ακόμη θυμάμαι την ανατριχίλα που ένοιωσα, από την απάντησή του.

 

- Είναι οι δύο μου κόρες, μου είχε πει και εγώ τα έχασα. Δεν ήξερα ότι είχε δύο κόρες, αξιωματικούς.

 

- Οι εχθροί, σε αυτόν τον πολύχρονο πόλεμο, σκότωσαν με απάνθρωπο τρόπο την μητέρα τους και αποφάσισαν, μόνες τους, χωρίς την γνώμη μου, να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους και να στρατολογηθούν.

 

- Μα είναι σκληρή υπηρεσία, εξήγησα στον διοικητή.

 

- Λες να μην το γνωρίζω; Δεν νοιώθω την προστασία που πρέπει να έχω, για τα δύο μου παιδιά; Στο σχολείο, όταν ήταν νεαρές, απέκτησαν πολλές περγαμηνές, σε αυτό που λατρεύουν, την τοξοβολία. Είναι άριστες σκοπεύτριες, μου απάντησε εκείνος, σχεδόν κλαίγοντας.

 

- Είναι απάνθρωπη ειδικότητα, που τις αφήσατε να συμμετάσχουν, είπα εκνευρισμένος.

 

 

- Επιθυμούν, σφόδρα, να φερθούν απάνθρωπα στον εχθρό. Τους στέρησε τη μάνα τους, μην νομίζεις ότι μόνο εσύ, μπορείς να γίνεις σκληρός και ανελέητος. Ξέρω καλά, το πιθανότερο είναι να μου τις επιστρέψουν, μέσα σε νεκρόσακο και τώρα όμως, είναι ζωντανές νεκρές. Μέχρι να πετύχουν την αποστολή τους, θα παραμένουν χωρίς ψυχή. Στο εγγυώμαι, θα πετύχουν, η Νέντκα και η Σλόβα μου, θα σε εκπλήξουν. Να το θυμάσαι, ήταν τα λόγια του διοικητή μου και στην συνέχεια με διέταξε να επιστρέψω στην εκπαίδευσή μου.

 

 

συνεχίζεται...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edited October 24, 2011 by newbook

[DinMacXanthi]

Ωραίο κείμενο, ενδιαφέρουσα γλώσσα και (απαρχή) υπόθεση(ς) αλλά, ως έχει ως τώρα το κείμενο δεν ανήκει στη βιβλιοθήκη Τρόμου. Και επίσης αφού δεν είναι ολόκληρο, γιατί δεν υπάρχει αυτό γραμμένα στα σχόλια επάνω;

Περιμένω να το ανεβάσεις ολόκληρο για να το διαβάσω και να σχολιάσω.