Σκιές Ιστορίες Φρίκης

[Δημήτρης]

Παίρνοντας τη σκυτάλη από εδώ από τον πανμέγιστο Χαλκιδαίο, προχωρώ στη παρουσίαση της άλλης υπέροχης ανθολογίας τρόμου που έβγαλε η Ωρόρα. Επιλέγει, επιμελείται και μεταφράζει και εδώ ο Γιώργος Μπαλάνος. Πρέπει να είναι εξαντλημένο όπως και αυτό του Ντίνου. Αρχικά πάντως είχε βγει από τις εκδόσεις Σελεφαίς σε μεγαλύτερο σχήμα και με διαφορετικό εξώφυλλο από αυτό της Ωρόρα, σε περίπτωση που κανείς θελήσει να το ψάξει. Πάνε αρκετά χρόνια που το διάβασα και κάποια διηγήματα τα ξέχασα. (Άλλα πάλι όχι). Έτσι τα ξαναδιάβασα για να μπορέσω να κάνω την παρουσίαση, βάζοντας και τους τίτλους πρωτοτύπου μαζί. Πάμε λοιπόν:

 

Clark Ashton Smith: ''Ο Σπόρος από το Μαυσωλείο''/ ''The Seed from the Sepulcher'': Ως γνωστόν ελάχιστοι ήρωες έχουν καλό τέλος στις ιστορίες του Σμιθ και το ίδιο ισχύει και εδώ. Δύο τυχοδιώκτες σπεύδουν προς αναζήτηση ενός θησαυρού στις ζούκλες της Βενεζουέλας. Τα πράγματα όμως δεν θα πάνε όπως τα είχαν σχεδιάσει και θα τους βρει ένα μεγάλο κακό. Μία από τις λίγες ιστορίες του Σμιθ που δεν μου άρεσαν. Το γράψιμο παραμένει ποιοτικότατο όπως πάντα, αλλά η ιδέα δεν μου άρεσε. Σε όποιον πάντως αρέσει, θα κάνει πολύ καιρό να την βγάλει από το μυαλό του, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Μπαλάνος στην εισαγωγή.

 

Howard Phillips Lovecraft: ''Ο Βάλτος του Φεγγαριού''/ ''The Moon- Bog'': Μία από τις πιο ατμοσφαιρικές και συνάμα πιο άγνωστες ιστορίες του Χου- Φου. Ένας αριστοκράτης επιστρέφει ύστερα από αρκετά χρόνια στη γενέτειρα του για να κατοικήσει στο κάστρο των προγόνων του. Μαζί μ' αυτό σχεδιάζει να αποξηράνει και τον βάλτο της περιοχής ο οποίος όμως κρύβει αρχαία μυστικά. Καλή χωρίς να είναι τίποτα το εξαιρετικό. Κατώτερη πάντως της φήμης της.

 

Frank Belknap Long: ''Οι Πεινασμένοι του Διαστήματος''/ ''The Space Eaters'': Ιστορία που ανήκει ( ; ) στη Μυθολογία Κθούλου. Ο συγγραφέας ήταν προσωπικός φίλος του Lovecraft και στους Πεινασμένους τον σκοτώνει. Αυτό είναι κόλπο που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι συγγραφείς αυτού του Κύκλου, προσπαθώντας να επινοήσουν τον πιο φρικιαστικό θάνατο ο ένας, για λογαριασμό του άλλου. Πολύ καλή ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος, μου άρεσε πολύ.

 

John Collier: ''Το Επόμενο Ποτό''/ ''The Chaser'': Μικρό, κυνικό και εύστοχο. Μιλάει για το τίμημα που πρέπει να είναι πρόθυμος να πληρώσει κανείς, για να δει μία μεγάλη του επιθυμία να γίνεται πραγματικότητα. Θυμάμαι ότι όταν το είχα πρωτοδιαβάσει δεν το είχα καταλάβει, και ένας φίλος μου που του είχα δανείσει το βιβλίο μου εξήγησε τι συμβαίνει.

 

Robert Erwin Howard: ''Η Μαύρη Πέτρα''/ ''The Black Stone'': 'Ωπας, να 'μαστε! Από μία ανθολογία τρόμου δεν θα μπορούσε να λείπει ο αγαπημένος μου συγγραφέας, σωστά; Μάλιστα ήταν μία από τις πρώτες ιστορίες του που διάβασα. Εντάσσεται και αυτή στη Μυθολογία Κθούλου και είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα της. Ένας Αμερικανός ερευνητής ταξιδεύει σ' ένα απομονωμένο χωριό της Ουγγρικής υπαίθρου, προς αναζήτηση ενός στοιχειωμένου αντικειμένου που θρυλείται ότι υπάρχει εκεί πέρα. Εκεί θα γίνει μάρτυρας μίας φρικιαστικής τελετής, η περιγραφή της οποίας πιστεύω ότι αποτελεί καλό παράδειγμα της γραφής του συγγραφέα. Έαν δεν αρέσει σε κάποιον η ''Μαύρη Πέτρα'' τότε λίγο δύσκολο και να του αρέσει ο Howard γενικά.

 

Howard Phillips Lovecraft: ''Αρουραίοι στους Τοίχους''/ ''Rats in the Walls'': Άλλη μία κλασική ιστορία από τον μεγάλο δάσκαλο του τρόμου. Ακολουθεί το συνηθισμένο για Κθουλικές ιστορίες μοτίβο του μοναχικού ανθρώπου που πάει να ζήσει στη γενέτειρα του, αγνοώντας το αμαρτωλό παρελθόν των προγόνων του. Κάποια ανησυχητικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα, γίνονται η αιτία να αρχίσει να ερευνά το υπόγειο του σπιτιού του. Και εκεί πέρα γίνεται.. το έλα να δεις. Τα είχα παίξει πολύ άσχημα όταν την διάβασα πριν από αρκετά χρόνια, με το twist στο τέλος.

 

H. Warner Munn: ''Η Αλυσίδα''/ ''Τhe Chain'': Πολλοί διαβάζοντας την ανθολογία, ίσως να θεωρήσουν την τελευταία ως την σκληρότερη ιστορία απ' όλες. Εγώ προσωπικά θα διαφωνήσω και θα ψηφίσω αυτή. Δεν μπορώ να πω πολλά πέρα από το ότι ο ήρωας πήγε με γυναίκα που δεν έπρεπε. Και η εκδίκηση ήρθε με τον φρικιαστικότερο δυνατό τρόπο. Διαβάστε την.

 

Mrs. Belloc Lowndes: ''Η Ξεκλείδωτη Πόρτα''/ ''Τhe Unbolted Door'': Ένα από τα δύο διηγήματα που δεν μου άρεσαν. Όχι γιατί ήταν κατ' ανάγκη κακή, αλλά επειδή σαφώς και προτιμώ ιστορίες του προηγούμενου στυλ Μου θύμισε λιγάκι στο ύφος ''Το Χέρι της Μαιμούς'' του Ουίλλιαμ Τζέηκομπς.

 

August Derleth: ''Αλάννα''/ ''Alannah'': Το δεύτερο που δεν μου άρεσε. Αναφέρεται στον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη μοναξιά, θέμα που δεν είναι της αρεσκείας μου. Καλογραμμένο ήταν πάντως.

 

Henry Kuttner: ''Η Φρίκη του Σέηλεμ''/ ''The Salem Horror'': Ένα μικρό διαμαντάκι από τον πάντα αξιόπιστο Kuttner. Φόντο το Σάλεμ της Μασαχουσέτης του 17ου αιώνα με τις δίκες των μαγισσών. Ένας συγγραφέας που ψάχνει ησυχία για το καινούργιο του βιβλίο, θα νοικιάσει ένα σπίτι που ανήκε παλαιότερα σε μάγισσα που ρίχτηκε στην πυρά. Θα γίνει έτσι άθελα του

η αιτία για την νεκρανάσταση της. Έχει ομοιότητες με το ''Τα Όνειρα του Σπιτιού της Μάγισσας''

 

 

Robert Bloch: ''Φαγοπότι στο Αββαείο''/ ''The Feast in the Abbey'': Ισχύει πάνω- κάτω ότι και με τον Kuttner, ότι Bloch έχω διαβάσει μέχρι τώρα -έστω και αυτά τα λίγα- μου έχει αρέσει. Ένας ταξιδιώτης σε μία βροχερή νύχτα, βρίσκει καταφύγιο σε ένα μοναστήρι που είναι στο δρόμο του. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο καλά όσο δείχνουν. Θα καταλάβετε όλοι σας πιστεύω περί τίνος πρόκειται, αλλά το τέλος επιφυλάσσει μία έκπληξη.

 

 

C. M. Eddy: ''Αγαπημένοι Νεκροί''/ '' The Loved Dead'': Το καλύτερο μένει πάντα για το τέλος. Λοιπόν είναι ένας τύπος ο οποίος

προτιμά να συναναστρέφεται με ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, ας το θέσω έτσι. Νεκροταφεία και μαυσωλεία είναι τα μέρη όπου μπορεί να τον συναντήσει κανείς. Ώσπου μία μέρα θα του κάτσει το λαχείο. Κοινώς θα πιάσει δουλειά σ' ένα νεκροτομείο, κάτι που θα έχει σαν αποτέλεσμα να βρεθεί μέσα στο στοιχείο του.

Αριστουργηματική ιστορία έστω και με τον δικό της εμετικό τρόπο που έσωσε από οικονομική καταστροφή το Weird Tales που την δημοσίευσε. Παραλίγο όμως να οδηγήσει στο λιντσάρισμα του συγγραφέα από το εξαγριωμένο πλήθος. Δεν θα μπορούσε όμως και να γίνει διαφορετικά, μιας και ήταν ο Lovecraft εκείνος που την επιμελήθηκε

 

Αυτά πάνω- κάτω. Λάτρεψα αυτή την ανθολογία γιατί όπως πολλάκις έχω πει, είμαι διεστραμμένος και η ψυχή μου είναι πιο μαύρη και από την αμαρτία Fans του τρόμου αν πετύχετε κανένα ξεχασμένο αντίτυπο σε κάνα ράφι μην το σκεφτείτε καν, πάρτε το χωρίς δεύτερη σκέψη. Εσείς που την διαβάσατε σας άρεσε ή όχι; Σχόλια και απόψεις πάσης φύσεως ευπρόσδεκτα. Συζητήστε.

Edited November 4, 2011 by Δημήτρης

[KELAINO]

Το έχω το βιβλίο. Οι ανθολογίες του Μπαλάνου ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου, έγραφε τόσο γουστόζικους προλόγους. (Καμιά φορά με άρεζε πιο πολύ ο πρόλογος, παρά η ίδια η ιστορία...)

Η Αλυσίδα ήταν από τα πιο φριχτά που είχα διαβάσει ποτέ μέχρι τούδε.

 

 

[Δημήτρης]

KELAINO δεν γίνεται να μην σταθώ στο σχόλιο σου για τους προλόγους του Μπαλάνου και να πω ότι συμφωνώ απόλυτα. Όταν τα διηγήματα ήταν φόλες -και όχι μόνο τότε- οι πρόλογοι ήταν πράγματι καλύτεροι. ΄Ετυχε και σε 'μένα πολλές φορές αυτό. Και ναι, η Αλυσίδα είναι ένα από τα πιο δυνατά διηγήματα τρόμου που έχω διαβάσει. Από αυτήν, τους Αγαπημένους Νεκρούς και το Χάλκινο Μπολ της άλλης ανθολογίας, την βάζω στη κορυφή. Την προτείνω ανεπιφύλακτα για όποιον θέλει να διαβάσει κάτι το ξεχωριστό.

Edited November 4, 2011 by Δημήτρης

[dagoncult]

Clark Ashton Smith: ''Ο Σπόρος από το Μαυσωλείο''/ ''The Seed from the Sepulcher'': Ως γνωστόν ελάχιστοι ήρωες έχουν καλό τέλος στις ιστορίες του Σμιθ και το ίδιο ισχύει και εδώ. Δύο τυχοδιώκτες σπεύδουν προς αναζήτηση ενός θησαυρού στις ζούκλες της Βενεζουέλας. Τα πράγματα όμως δεν θα πάνε όπως τα είχαν σχεδιάσει και θα τους βρει ένα μεγάλο κακό. Μία από τις λίγες ιστορίες του Σμιθ που δεν μου άρεσαν. Το γράψιμο παραμένει ποιοτικότατο όπως πάντα, αλλά η ιδέα δεν μου άρεσε. Σε όποιον πάντως αρέσει, θα κάνει πολύ καιρό να την βγάλει από το μυαλό του, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Μπαλάνος στην εισαγωγή.

Σ' εμένα δούλεψε καλά αυτή η ιστορία. Βρήκα την ιδέα πολύ φρικιαστική (έτυχε μάλιστα να την ψιλοκλέψω φέτος το καλοκαίρι σε κάτι που έγραφα). Επίσης πολύ πρώτος τίτλος (τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά).

 

 

Frank Belknap Long: ''Οι Πεινασμένοι του Διαστήματος''/ ''The Space Eaters'': Ιστορία που ανήκει ( ; ) στη Μυθολογία Κθούλου. Ο συγγραφέας ήταν προσωπικός φίλος του Lovecraft και στους Πεινασμένους τον σκοτώνει. Αυτό είναι κόλπο που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι συγγραφείς αυτού του Κύκλου, προσπαθώντας να επινοήσουν τον πιο φρικιαστικό θάνατο ο ένας, για λογαριασμό του άλλου. Πολύ καλή ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος, μου άρεσε πολύ.

Γαμώτο, αυτήν την θυμάμαι και δεν τη θυμάμαι. Μου είχε αρέσει, ειδικά μια σκηνή καταδίωξης (αν δεν τα μπερδεύω με κάποια άλλη ιστορία) με τους ήρωες σε μια βάρκα και σταυροκοπήματα και κάτι που τους ακολουθεί.

 

 

John Collier: ''Το Επόμενο Ποτό''/ ''The Chaser'': Μικρό, κυνικό και εύστοχο. Μιλάει για το τίμημα που πρέπει να είναι πρόθυμος να πληρώσει κανείς, για να δει μία μεγάλη του επιθυμία να γίνεται πραγματικότητα. Θυμάμαι ότι όταν το είχα πρωτοδιαβάσει δεν το είχα καταλάβει, και ένας φίλος μου που του είχα δανείσει το βιβλίο μου εξήγησε τι συμβαίνει.

Απ' τις αγαπημένες μου στην ανθολογία και γενικά. Ούτε φρίκες, ούτε βία, ούτε τέρατα, ούτε τίποτα. Τρεις-τέσσερις σελίδες όλο κι όλο. Όλο το ζουμί στο τουίστ στο τέλος. Στα συν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού.

 

 

H. Warner Munn: ''Η Αλυσίδα''/ ''Τhe Chain'': Πολλοί διαβάζοντας την ανθολογία, ίσως να θεωρήσουν την τελευταία ως την σκληρότερη ιστορία απ' όλες. Εγώ προσωπικά θα διαφωνήσω και θα ψηφίσω αυτή. Δεν μπορώ να πω πολλά πέρα από το ότι ο ήρωας πήγε με γυναίκα που δεν έπρεπε. Και η εκδίκηση ήρθε με τον φρικιαστικότερο δυνατό τρόπο. Διαβάστε την.

Και πάμε στην επόμενη ιστορία γιατί αυτή εδώ δεν χρειάζεται σχόλια. Κίλερ.

 

 

Robert Bloch: ''Φαγοπότι στο Αββαείο''/ ''The Feast in the Abbey'': Ισχύει πάνω- κάτω ότι και με τον Kuttner, ότι Bloch έχω διαβάσει μέχρι τώρα -έστω και αυτά τα λίγα- μου έχει αρέσει. Ένας ταξιδιώτης σε μία βροχερή νύχτα, βρίσκει καταφύγιο σε ένα μοναστήρι που είναι στο δρόμο του. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο καλά όσο δείχνουν. Θα καταλάβετε όλοι σας πιστεύω περί τίνος πρόκειται, αλλά το τέλος επιφυλάσσει μία έκπληξη.

Κι αυτή η ιστορία με είχε φτιάξει άγρια. Σύντομη και τρομακτική. Ηγούμενος Ενρίκος φορ έβερ!

 

 

Αυτά πάνω- κάτω. Λάτρεψα αυτή την ανθολογία γιατί όπως πολλάκις έχω πει, είμαι διεστραμμένος και η ψυχή μου είναι πιο μαύρη και από την αμαρτία

[Δημήτρης]

Frank Belknap Long: ''Οι Πεινασμένοι του Διαστήματος''/ ''The Space Eaters'': Ιστορία που ανήκει ( ; ) στη Μυθολογία Κθούλου. Ο συγγραφέας ήταν προσωπικός φίλος του Lovecraft και στους Πεινασμένους τον σκοτώνει. Αυτό είναι κόλπο που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι συγγραφείς αυτού του Κύκλου, προσπαθώντας να επινοήσουν τον πιο φρικιαστικό θάνατο ο ένας, για λογαριασμό του άλλου. Πολύ καλή ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος, μου άρεσε πολύ.

Γαμώτο, αυτήν την θυμάμαι και δεν τη θυμάμαι. Μου είχε αρέσει, ειδικά μια σκηνή καταδίωξης (αν δεν τα μπερδεύω με κάποια άλλη ιστορία) με τους ήρωες σε μια βάρκα και σταυροκοπήματα και κάτι που τους ακολουθεί.

Ήρωες της ιστορίας είναι οι Lovecraft, Long. Ο Lovecraft

προσπαθεί να συλλάβει την υπέρτατη μορφή φρίκης και δεν μπορεί. Ένας φίλος του Long τους επισκέπτεται και τους λέει ότι στο δάσος του επιτέθηκε ένα άμορφο κάτι. Ο Lovecraft ιντριγκάρεται από την αφήγηση του και θέλει να την μετουσιώσει σε ιστορία. Η βάρκα που λες είναι όταν το σκάνε με την βενζινάκατο, προτού πάρει το σπίτι φωτιά. Πιστεύω ότι πλέον θα την έχεις θυμηθεί.

 

 

H. Warner Munn: ''Η Αλυσίδα''/ ''Τhe Chain'': Πολλοί διαβάζοντας την ανθολογία, ίσως να θεωρήσουν την τελευταία ως την σκληρότερη ιστορία απ' όλες. Εγώ προσωπικά θα διαφωνήσω και θα ψηφίσω αυτή. Δεν μπορώ να πω πολλά πέρα από το ότι ο ήρωας πήγε με γυναίκα που δεν έπρεπε. Και η εκδίκηση ήρθε με τον φρικιαστικότερο δυνατό τρόπο. Διαβάστε την.

Και πάμε στην επόμενη ιστορία γιατί αυτή εδώ δεν χρειάζεται σχόλια. Κίλερ.

 

Πολύ- πολύ δυνατή ιστορία. Το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί έστω και μόνο γι' αυτήν.

 

Robert Bloch: ''Φαγοπότι στο Αββαείο''/ ''The Feast in the Abbey'': Ισχύει πάνω- κάτω ότι και με τον Kuttner, ότι Bloch έχω διαβάσει μέχρι τώρα -έστω και αυτά τα λίγα- μου έχει αρέσει. Ένας ταξιδιώτης σε μία βροχερή νύχτα, βρίσκει καταφύγιο σε ένα μοναστήρι που είναι στο δρόμο του. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο καλά όσο δείχνουν. Θα καταλάβετε όλοι σας πιστεύω περί τίνος πρόκειται, αλλά το τέλος επιφυλάσσει μία έκπληξη.

Κι αυτή η ιστορία με είχε φτιάξει άγρια. Σύντομη και τρομακτική. Ηγούμενος Ενρίκος φορ έβερ!

 

17 χρονών ήταν όταν την έγραψε

 

Αυτά πάνω- κάτω. Λάτρεψα αυτή την ανθολογία γιατί όπως πολλάκις έχω πει, είμαι διεστραμμένος και η ψυχή μου είναι πιο μαύρη και από την αμαρτία

 

Χαχα και εσύ όμως δεν πας πίσω

Edited November 5, 2011 by Δημήτρης

[Nihilio]

Howard Phillips Lovecraft: ''Αρουραίοι στους Τοίχους''/ ''Rats in the Walls'': ... Τα είχα παίξει πολύ άσχημα όταν την διάβασα πριν από αρκετά χρόνια, με το twist στο τέλος.

Αυτό μου έχει λείψει πάρα πολύ. Θυμάμαι πόσο απολαυστικά φρικιαστικές είχα βρει τις ιστορίες του Lovecraft 11 χρόνια πριν. Το "Κόμη της Μέδουσας/Medusa's Coil" ειδικά με είχε κάνει να πετάξω το βιβλίο για 2-3 μέρες.

[tsathoggua]

Ωραία συλλογή! Από τις πρώτες του είδους που διάβασα και γι' αυτό τα περισσότερα διηγήματα μου έχουν μείνει. Ξεχωρίζω τα διηγήματα των Howard, Kuttner, Long, Bloch καθώς και το Rats in the walls του HPL. Το The loved dead πολύ αρρωστημένο και το The chain αβάσταχτο.

[Δημήτρης]

Howard Phillips Lovecraft: ''Αρουραίοι στους Τοίχους''/ ''Rats in the Walls'': ... Τα είχα παίξει πολύ άσχημα όταν την διάβασα πριν από αρκετά χρόνια, με το twist στο τέλος.

Αυτό μου έχει λείψει πάρα πολύ. Θυμάμαι πόσο απολαυστικά φρικιαστικές είχα βρει τις ιστορίες του Lovecraft 11 χρόνια πριν. Το "Κόμη της Μέδουσας/Medusa's Coil" ειδικά με είχε κάνει να πετάξω το βιβλίο για 2-3 μέρες.

 

Nihilio εννοείς ότι σου έχουν λείψει οι Αρουραίοι ή το σοκ της συνειδητοποίησης; Ή και τα δύο; Αν πάντως αναφέρεσαι στο δεύτερο, μπορώ να πω ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ύστερα από μερικές εκατοντάδες βιβλία πιστεύω ότι δύσκολα κάτι θα μας κάνει κλικ τόσο, όσο στην αρχή. Και πάλι θα μου άρεζαν οι Αρουραίοι αν θα τους διάβαζα τώρα, αλλά σαφώς και δεν θα είχα τρομάξει τόσο πολύ. Όμως νομίζω ότι αυτό είναι το ''τίμημα'' που πρέπει να πληρώσει κανείς, όταν έχει διαβάσει τ' άντερα του.

 

Ωραία συλλογή! Από τις πρώτες του είδους που διάβασα και γι' αυτό τα περισσότερα διηγήματα μου έχουν μείνει. Ξεχωρίζω τα διηγήματα των Howard, Kuttner, Long, Bloch καθώς και το Rats in the walls του HPL. Το The loved dead πολύ αρρωστημένο και το The chain αβάσταχτο.

 

Καλώς τον βατραχόμορφο Μεγάλο Παλιό, καλώς τον 3-0 Ένας ακόμη που εκθειάζει την Αλυσίδα. Για όσους λοιπόν δεν την έχουν διαβάσει μέχρι τώρα θα το ξαναπώ: Διαβάστε την.

[Nihilio]

Nihilio εννοείς ότι σου έχουν λείψει οι Αρουραίοι ή το σοκ της συνειδητοποίησης;

Το δεύτερο. Το σοκ που έφαγα όταν πρωτοδιάβασα Λάβκραφτ, Μπάρκερ, Μάστερτον, Κέτσαμ και κάπου την πέμπτη φορά που διάβασα King (με το πόσο καλός συγγραφέας είναι ο άτιμος)

[Δημήτρης]

Nihilio εννοείς ότι σου έχουν λείψει οι Αρουραίοι ή το σοκ της συνειδητοποίησης;

Το δεύτερο. Το σοκ που έφαγα όταν πρωτοδιάβασα Λάβκραφτ, Μπάρκερ, Μάστερτον, Κέτσαμ και κάπου την πέμπτη φορά που διάβασα King (με το πόσο καλός συγγραφέας είναι ο άτιμος)

 

Ναι και εγώ αυτό κατάλαβα ότι εννοούσες..

Edited November 5, 2011 by Δημήτρης

[BlackCatGirl]

Πριν λίγο τελείωσα το βιβλίο και εγώ. Πρόκειται πράγματι για μια πολύ προσεγμένη συλλογή ιστοριών, με διαφορετική γραφή και ύφος η κάθε μία από αυτές.

Clark Ashton Smith: ''Ο Σπόρος από το Μαυσωλείο''/ ''The Seed from the Sepulcher'': Η ιστορία αυτή μου άρεσε, αλλά δε με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Σίγουρα έτσι όπως εξελίσσεται, γίνεται αρκετά διαφορετική (ως προς την ιδέα - πλοκή) από τα διηγήματα τρόμου που έχω διαβάσει.

 

Howard Phillips Lovecraft: ''Ο Βάλτος του Φεγγαριού''/ ''The Moon- Bog'': Ωραίες εικόνες, σκοτεινή ατμόσφαιρα, πολύ πετυχημένες περιγραφές

 

Frank Belknap Long: ''Οι Πεινασμένοι του Διαστήματος''/ ''The Space Eaters'': Εδώ βαρέθηκα...Γενικά τα όποια "διαστημικά" κλπ φανταστικά, δεν είναι του τύπου μου.

 

John Collier: ''Το Επόμενο Ποτό''/ ''The Chaser'': Χεχεχε....Πολύυυυ μου άρεσε αυτή η ιστοριούλα! Πανέξυπνες ατάκες, πολύ μπροστά για την εποχή, κατά τη γνώμη μου. Ιδιαίτερα διαφωτιστική η εισαγωγή της συγκεκριμένης ιστορίας από τον Μπαλάνο για να μπεις στο νόημα όταν τη διαβάσεις.

Robert Erwin Howard: ''Η Μαύρη Πέτρα''/ ''The Black Stone'': Oh wow...Κα-τα-πλη-κτι-κή ατμόσφαιρα...Πολύ σκοτεινές περιγραφές των σκηνικών και των τελετουργιών...ακριβώς έτσι όπως θέλω ένα διήγημα τρόμου να είναι...Εύγε Mr. Howard..

 

Howard Phillips Lovecraft: ''Αρουραίοι στους Τοίχους''/ ''Rats in the Walls'': Την είχα διαβάσει παλιότερα αυτή την ιστορία σε ebook...Από τις καλογραμμένες (ε, εντάξει Λαβκραφτ είναι αυτός θα μου πείτε), αλλά με χαλάει λίγο η έκταση. Πιστεύω πως αν ήταν λίγο μικρότερη, θα γινόταν πολύ πιο ανατριχιαστική αυτή η ιστορία. Θα σχημάτιζε μια εικόνα και ο αναγνώστης μόνος του για όλο αυτό το απόκοσμο σπίτι.

H. Warner Munn: ''Η Αλυσίδα''/ ''Τhe Chain'': Εφιαλτικόοοοοοο....................!...Αλλά καλά να πάθει

 

Mrs. Belloc Lowndes: ''Η Ξεκλείδωτη Πόρτα''/ ''Τhe Unbolted Door'': Χμμμ...πολύ "γυναικείο" γράψιμο..Χωρίς να υποτιμώ τις γυναίκες συγγραφείς, πιστεύω πως η συγκεκριμένη ιστορία, παραήταν ανάλαφρη για μια τέτοια συλλογή. Αλλά ο Μπαλάνος μάλλον ήθελε όντως <<να πάρουμε μια ανάσα>> μετά την "Αλυσίδα".

 

August Derleth: ''Αλάννα''/ ''Alannah'': A, λοιπόν, αυτή ιστορία μου θύμισε κάποιες ταινίες τρόμου που έχω δει..

Φάντασμα - στοιχειό ψάχνει τρόπους να πιάσει φιλίες με παιδάκι, και τελικά το παίρνει μαζί του.

Classic but nice one. Αρκετά ευχάριστη- κινηματογραφική, και ευκολοδιάβαστη ιστορία.

 

Henry Kuttner: ''Η Φρίκη του Σέηλεμ''/ ''The Salem Horror'': Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες (και ταινίες) με μάγισσες. Ιδανικό περιβάλλον το Salem για να τοποθετήσει τη πλοκή ο συγγραφέας. Την ξεκοκάλισα σε ελάχιστα λεπτά την ιστορία.

 

Robert Bloch: ''Φαγοπότι στο Αββαείο''/ ''The Feast in the Abbey'': Κοίτα να δεις ο (τότε) 17χρονος!! Ωραίες περιγραφές, απρόσμενη εξέλιξη, το τέλος το ψυλιάστηκα κάπου στις τελευταίες σελίδες. Πολύ καλή ιστορία.

 

C. M. Eddy: ''Αγαπημένοι Νεκροί''/ '' The Loved Dead'': ...Αυτή είναι η αγαπημένη μου ιστορία (heart)...Σκοτεινή, διεστραμμένη, τελείως διαφορετική από τις υπόλοιπες της συλλογής. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να έχω μια πιο λεπτομερή εικόνα για όλες τις ενέργειες του ήρωα προς τους "αγαπημένους" του... Η τελευταία παράγραφος είναι εκπληκτική.

 

 

 

Δημήτρη σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να διαβάσω το υπέροχο αυτό βιβλίο. Να 'σαι καλά.

Edited November 13, 2011 by BlackCatGirl

[Δημήτρης]

Χαίρομαι που σου άρεσε το βιβλίο και ιδίως ''Η Μαύρη Πέτρα''. Ο Howard είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας και έχει γράψει πολλά άλλα τέτοια διαμαντάκια. Για την ''Αλυσίδα'' έπρεπε να τιμωρηθεί γι' αυτό που έκανε, αλλά όχι και έτσι Πάντως θα συμφωνήσω με τους ''Αγαπημένους Νεκρούς'', θα ήθελα και εγώ κάποιες περισσότερες λεπτομέρεις. Όπως π.χ. εκεί

που ο εργοδότης του ένα πρωί πήγε στη δουλειά νωρίτερα από το συνηθισμένο και τον έπιασε αγκαλιά με το πτώμα

Αφού ο συγγραφέας έκατσε και έγραψε εξ αρχής αυτή την ιστορία, θα μπορούσε και να σταθεί λίγο παραπάνω σ' αυτό το σημείο. Αλλά δεν πειράζει, έστω και έτσι πάλι καλή ήταν

Edited November 13, 2011 by Δημήτρης

[Naroualis]

Εντάξει, η Μαύρη Πέτρα είναι το διήγημα που έχω καημό ότι δε θα το ξεπεράσω ποτέ, ούτε ως αναγνώστης, ούτε ως συγγραφέας. Η ιδέα του ανθρώπου που βρέθηκε νεκρός σε δωμάτιο κλειδωμένο από μέσα, με κομμένο το λαιμό του από νυχιές είναι... απερίγραπτα αξιοζήλευτη. Απερίγραπτα.

[Δημήτρης]

Εντάξει, η Μαύρη Πέτρα είναι το διήγημα που έχω καημό ότι δε θα το ξεπεράσω ποτέ, ούτε ως αναγνώστης, ούτε ως συγγραφέας. Η ιδέα του ανθρώπου που βρέθηκε νεκρός σε δωμάτιο κλειδωμένο από μέσα, με κομμένο το λαιμό του από νυχιές είναι... απερίγραπτα αξιοζήλευτη. Απερίγραπτα.

 

Αν εξαιρέσω τα Κόναν δεν μπορώ να κατασταλλάξω ποια ιστορία του μου άρεσε περισσότερο, αυτή ή Η Φωτια του Ασσουρμπανιπάλ. Τείνω προς την δεύτερη πάντως..

Edited November 13, 2011 by Δημήτρης

[Nihilio]

Την είχα διαβάσει κι εγώ τη συλλογή πριν κανά δίμηνο, αλλά δεν είχα εντυπωσιαστεί. Ίσως, για την εποχή της, να ήταν πραγματικά φρικιαστική, αλλά σήμερα... μπα.

 

Clark Ashton Smith: ''Ο Σπόρος από το Μαυσωλείο''/ ''The Seed from the Sepulcher'':

Πραγματικά, μία πολύ καλή ιστορία. Παλαιομοδήτικη (λογικό είναι) αλλά η ιδέα της είναι πανέξυπνη - και έξοχα φρικιαστική.

 

Howard Phillips Lovecraft: ''Ο Βάλτος του Φεγγαριού''/ ''The Moon- Bog'':

Ο Λαβκραφτ έχει γράψει και μετριότητες στα νιάτα του. Ναι.

 

Frank Belknap Long: ''Οι Πεινασμένοι του Διαστήματος''/ ''The Space Eaters'':

Σόρρυ, θα προσπεράσω.

 

John Collier: ''Το Επόμενο Ποτό''/ ''The Chaser'':

Με διαφορά η καλύτερη ιστορία της συλλογής (περίπου, την άλλη υποψήφια την είχα διαβάσει πάνω από δεκαετία πριν). Ευφυέστατη και αξίζει το βιβλίο μόνο για αυτή.

 

Robert Erwin Howard: ''Η Μαύρη Πέτρα''/ ''The Black Stone'':

Είναι η δεύτερη φορά που τη διάβασα πέρσι και τρίτη ή τέταρτη που τη διαβάζω γενικότερα. Αν και ο Howard μου αρέσει, η ιστορία αυτή με αφήνει λίγο αδιάφορο, όπως και οι περισσότερες ιστορίες τρόμου του θείου Μπομπ.

 

Howard Phillips Lovecraft: ''Αρουραίοι στους Τοίχους''/ ''Rats in the Walls'':

Ο Λαβκραφτ δεν έγραψε μόνο μετριότητες, αλλά και ιστορίες τρόμου όπως αυτή, που είναι ΚΛΑΣΙΚΕΣ με κεφαλαία γράμματα.

 

H. Warner Munn: ''Η Αλυσίδα''/ ''Τhe Chain'':

Στην εποχή της ήταν μάλλον σκληρή. Σήμερα όχι. Και δε νομίζω ότι έχει να δώσει κάτι πέρα από τη σκληρότητά της.

 

Mrs. Belloc Lowndes: ''Η Ξεκλείδωτη Πόρτα''/ ''Τhe Unbolted Door'':

Βαρετή

 

August Derleth: ''Αλάννα''/ ''Alannah'':

Κοιτα να δεις που, όταν δεν κατέστρεφε τις ιστορίες του Λαβκραφτ, έγραφε καλά αυτός...

 

Henry Kuttner: ''Η Φρίκη του Σέηλεμ''/ ''The Salem Horror'':

Αν πω ότι τη θυμάμαι θα πω ψέματα...

 

Robert Bloch: ''Φαγοπότι στο Αββαείο''/ ''The Feast in the Abbey'':

Λίγο προβλέψιμη, αλλά καλή ιστορία. Από τις καλές της συλλογής.

 

C. M. Eddy: ''Αγαπημένοι Νεκροί''/ '' The Loved Dead'':

Άρρωστη ιστορία, ειδικά για την εποχή της. Με σημερινα δεδομένα όμως δεν ξεχωρίζει.

 

ΥΓ: άμα δε σε θέλει θα κάνεις edit μέχρι το πρωί...

Edited February 11, 2012 by Nihilio

[Δημήτρης]

Συμφωνώ με τα σχόλια σου για Βάλτο του Φεγγαριού, Το Επόμενο Ποτό αν και δεν θα την ψήφιζα ως καλύτερη, Αρουραίοι στους Τοίχους, Η Ξεκλείδωτη Πόρτα, Φαγοπότι στο Αββαείο και Αγαπημένοι Νεκροί. Διαφωνώ με όλα τ' άλλα. Και κυρίως με την Αλυσίδα. Ναι, δεν έχει να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από την σκληρότητα της, αλλά γιατί λες ότι δεν είναι σκληρή για τα σημερινά δεδομένα; Εμένα μου φάνηκε πάρα πολύ σκληρή, ακόμη και για το σήμερα. Μονάχα το Χάλκινο Μπολ του Τζωρτ Έλιοτ θυμάμαι να την ανταγωνίζεται σε σκληρότητα. Αν έχεις υπόψιν σου πιο δυνατές ιστορίες από αυτήν, δώσε τίτλους. Επίσης είχα την εντύπωση ότι σου άρεζε ο Derleth.

Edited February 11, 2012 by Δημήτρης

[Nihilio]

Διαφωνώ με όλα τ' άλλα. Και κυρίως με την Αλυσίδα. Ναι, δεν έχει να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από την σκληρότητα της, αλλά γιατί λες ότι δεν είναι σκληρή για τα σημερινά δεδομένα; Εμένα μου φάνηκε πάρα πολύ σκληρή, ακόμη και για το σήμερα. Μονάχα το Χάλκινο Μπολ του Τζωρτ Έλιοτ θυμάμαι να την ανταγωνίζεται σε σκληρότητα. Αν έχεις υπόψιν σου πιο δυνατές ιστορίες από αυτήν, δώσε τίτλους.

Πιο σκληρές ιστορίες... ίσως όχι όπως το εννοείς, αλλά τα Βιβλία του Αίματος του Clive Barker έχουν αρκετά πιο γλαφυρή, έντονη και αρρωστημένη βία. Στο βιβλίο που σου είχα δανείσει υπάρχει το The Tub προς το τέλος που το θεωρώ εξαιρετική ιστορία, κι ας μην έχει τον ίδιο ακριβώς σαδισμό. Σε μυθιστόρημα, λίγα πράγματα μπορούν να ξεπεράσουν το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας. Παρομοίως, πόσο να σοκάρουν οι "Αγαπημένοι Νεκροί" κάποιον που έχει δει τα Nekromantik ή έχει διαβάσει το "Θεσπέσιο Πτώμα" της Poppy Z. Brite;

Και γενικά, ότι ήταν σκληρό πριν τα 80's δύσκολα είναι σκληρό μετά το splatterpunk.

 

Από την άλλη, ξαναδιαβάζοντας τα "Ποντίκια στους Τοίχους" δεν μπόρεσα παρά να προσέξω πόσο εφιαλτική ιστορία ήταν παρά την εποχή της. Ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα με τάραξε η βία του.

 

Επίσης είχα την εντύπωση ότι σου άρεζε ο Derleth.

Όχι, δε μου αρέσει.

[Δημήτρης]

Διαφωνώ με όλα τ' άλλα. Και κυρίως με την Αλυσίδα. Ναι, δεν έχει να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από την σκληρότητα της, αλλά γιατί λες ότι δεν είναι σκληρή για τα σημερινά δεδομένα; Εμένα μου φάνηκε πάρα πολύ σκληρή, ακόμη και για το σήμερα. Μονάχα το Χάλκινο Μπολ του Τζωρτ Έλιοτ θυμάμαι να την ανταγωνίζεται σε σκληρότητα. Αν έχεις υπόψιν σου πιο δυνατές ιστορίες από αυτήν, δώσε τίτλους.

Πιο σκληρές ιστορίες... ίσως όχι όπως το εννοείς, αλλά τα Βιβλία του Αίματος του Clive Barker έχουν αρκετά πιο γλαφυρή, έντονη και αρρωστημένη βία. Στο βιβλίο που σου είχα δανείσει υπάρχει το The Tub προς το τέλος που το θεωρώ εξαιρετική ιστορία, κι ας μην έχει τον ίδιο ακριβώς σαδισμό. Σε μυθιστόρημα, λίγα πράγματα μπορούν να ξεπεράσουν το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας. Παρομοίως, πόσο να σοκάρουν οι "Αγαπημένοι Νεκροί" κάποιον που έχει δει τα Nekromantik ή έχει διαβάσει το "Θεσπέσιο Πτώμα" της Poppy Z. Brite;

Και γενικά, ότι ήταν σκληρό πριν τα 80's δύσκολα είναι σκληρό μετά το splatterpunk.

 

Από την άλλη, ξαναδιαβάζοντας τα "Ποντίκια στους Τοίχους" δεν μπόρεσα παρά να προσέξω πόσο εφιαλτική ιστορία ήταν παρά την εποχή της. Ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα με τάραξε η βία του.

 

Επίσης είχα την εντύπωση ότι σου άρεζε ο Derleth.

Όχι, δε μου αρέσει.

 

 

Ωραία μου έβαλες πολλά και καλά, ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Και πρώτα απ' όλα για τα Βιβλία του Αίματος. Πάει πολύς καιρός που τα διάβασα και δεν τα θυμάμαι καλά. Εννοείς ότι σε σχέση με την Αλυσίδα, οι ιστορίες δεν είναι τόσο πεζές; Έχουν δηλαδή μία κάποια πολυπλοκότητα ας το πω έτσι, που λείπει από την Αλυσίδα; Αν ναι θα συμφωνήσω, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν με ενόχλησε. Η έλλειψη υπερφυσικού στοιχείου, την έκανε για 'μένα πιο ρεαλιστική, πιο αληθοφανή. Και θα είναι πάντα από τις πιο δυνατές ιστορίες που έχω διαβάσει ever. Μ' έπιασε το ρητορικό μου πάλι

 

Το βιβλίο σου όταν πήγα να το βγάλω φωτοτυπίες δεν έκανα καλή συνεννόηση, με αποτέλεσμα να έχω τώρα μόνο το ''The Woods are Dark''. Να ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα σου το ξαναζητήσω για να βγάλω και την άλλη Για το Κορίτσι συμφωνώ και το ''Θεσπέσιο Πτώμα'' της Brite το έχω από το Οξύ που βγήκε, αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμη. ''Τα Ποντίκια στους Τοίχους'' γ...ν και δέρνουν. Τέλος, μία διευκρίνιση για τον Derleth. Δεν σου αρέσουν οι ιστορίες του αυτές καθαυτές, ή μονάχα συγκρινόμενες με αυτές του Lovecraft;

[Nihilio]

Πολλές ερωτήσεις:

Για τα βιβλία του Αίματος, σκέφτομαι τώρα το Rawhead Rex, και τη βία του. Ή την ιστορία με τον κινηματογράφο. Ακόμα και το Pig Blood Blues δηλαδή την αγριάδα του την είχε. Για να μην αναφέρω πχ την Ιστορία του Χειρούργου και ανεβάσω τον πύχη.

 

Για τον Laymon, κανονίζεται.

 

Τώρα για τον Darleth, δε μου αρέσει αυτό που έχει κάνει με τη μυθολογία Cthulhu, πως όλα είναι τόσο τακτοποιημένα και όμορφα πλασμένα και σχεδόν πάντα ο καλός σώζεται από το Νόντενς ή κάτι παρόμοιο. Αν ήθελα να διαβάσω ένα χριστιανοκεντρικό φάνταζυ κόσμο θα διάβαζα Τόλκιν, δεν ήταν αυτό που μου άρεσε στον Λαβκραφτ. Παρομοίως δε με ξετρέλανε ούτε και ο Tierney, που έγραφε S&S στην Αρχαία Ρώμη με φόντο το Μύθο, κι ας είχε πολύ έξυπνες ιδέες - ίσως έφταιγε ότι έγραφε σαν το φτωχό ξαδερφάκι του Robert Howard...

Από συνεχιστές του Mythos μου άρεσε αρκετά ο Bloch και οι Παράξενοι Αιώνες του. Στα επόμενα αναγνώσματά μου είναι και μία συλλογή του Lin Carter ενώ ίσως και οι ιστορίες του Ramsey Cambell να είναι καλές - κι ας μη μου αρέσει στα "δικά του".

[Δημήτρης]

Από τα Βιβλία του Αίματος μου είχε αρέσει πάρα πολύ η επική ''Κρεοφόρος του Μεσονυκτίου''. Δυστυχώς πολλά άλλα εκπληκτικά διηγήματα από την ''εξαλογία'' τα ξέχασα, γιατί πάνε σχεδόν δέκα χρόνια που τα διάβασα. Μάλλον μία επανάληψη θα ήταν ότι έπρεπε Για τον Derleth δεν ξέρω αν διάβασες στο καπάκι την σπονδυλωτή νουβέλα ''Το Μονοπάτι του Κθούλου'', όπου και όλες οι ιστορίες τελειώνουν με τον τρόπο που είπες και ίσως να φταίει αυτό. Ίσως πάλι και όχι, και απλούστατα να μην είναι του γούστου σου. Πάντως ναι, ο Derleth την πήγε την Μυθολογία καθαρά στο επίπεδο καλού κακού, και έχει κατηγορηθεί και από κριτικούς του γι' αυτό. Eνώ με τον Lovecraft τα πράγματα σαφώς και δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα. Ένα δύο καλά κθουλικά διηγήματα έχει γράψει ο Brian Lumley.

 

Μου φαίνεται Nihilio ότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε σχεδόν σε όλα όσα είπαμε στο παρών topic. Καλό είναι αυτό για να μπορούμε να συζητάμε Διάβασε κάποια στιγμή και την ανθολογία που παρουσίασε ο Ντίνος, μπορεί να σου αρέσει περισσότερο.

Edited February 12, 2012 by Δημήτρης

[Nihilio]

Από τα Βιβλία του Αίματος μου είχε αρέσει πάρα πολύ η επική ''Κρεοφόρος του Μεσονυκτίου''. Δυστυχώς πολλά άλλα εκπληκτικά διηγήματα από την ''εξαλογία'' τα ξέχασα, γιατί πάνε σχεδόν δέκα χρόνια που τα διάβασα. Μάλλον μία επανάληψη θα ήταν ότι έπρεπε Για τον Derleth δεν ξέρω αν διάβασες στο καπάκι την σπονδυλωτή νουβέλα ''Το Μονοπάτι του Κθούλου'', όπου και όλες οι ιστορίες τελειώνουν με τον τρόπο που είπες και ίσως να φταίει αυτό. Ίσως πάλι και όχι, και απλούστατα να μην είναι του γούστου σου. Πάντως ναι, ο Derleth την πήγε την Μυθολογία καθαρά στο επίπεδο καλού κακού, και έχει κατηγορηθεί και από κριτικούς του γι' αυτό. Eνώ με τον Lovecraft τα πράγματα σαφώς και δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα. Ένα δύο καλά κθουλικά διηγήματα έχει γράψει ο Brian Lumley.

 

Μου φαίνεται Nihilio ότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε σχεδόν σε όλα όσα είπαμε στο παρών topic. Καλό είναι αυτό για να μπορούμε να συζητάμε Διάβασε κάποια στιγμή και την ανθολογία που παρουσίασε ο Ντίνος, μπορεί να σου αρέσει περισσότερο.

την είχα πετύχει την Πέμπτη σε παλαιοβιβλιοπωλείο αλλά μου φάνηκε ακριβή (5€) και την προσπέρασα.

[goa_soul]

Θα ήθελα να σχολιάσω και εγώ αυτή την ανθολογία που την έχω και από τις 2 εκδόσεις.Λίγο πολύ για τα διηγήματα θα συμφωνήσω ότι πολλά από αυτά είναι εξαιρετικά και άλλα πολύ καλά.Θα ήθελα όμως να σχολιάσω τον πρόλογο του βιβλίου που όσα και αν έχω πει (όχι στο forum) για τον Μπαλάνο για τις τίμες του στην Locus 7 που τις θεωρώ στην καλύτερη απαράδεκτες,αυτός ο πρόλογος είναι ευαγγέλιο για κάθε νέο στην φανταστική λογοτεχνία.

[kirki]

Για όσους ενδιαφέρονται βάζω links για τις ιστορίες μερικές είναι διαθέσιμες μόνο σε podcasts.

Η αγαπημένη μου είναι η Αλάννα ένα από τα πιο στενάχωρα διηγήματα του August Derleth και ίσως ότι καλύτερο έγραψε ποτέ, όπου μοναχικό φάντασμα ψάχνει να αποκτήσει το παιδάκι που δεν κατάφερε να έχει στην ζωή και παραμελημένο ζωντανό παιδάκι ψάχνει μαμά. Μια από τις πιο σκοτεινές ιστορίες για την μοναξιά που γράφτηκαν ποτέ.

''Το φαγοπότι στο αββαείο'' παραμένει σοκαριστικό αν και είναι σαφές πως απευθύνεται σε εφήβους. ''Οι Αγαπημενοι νεκροί'' είναι τόσο άρρωστο όσο ακούγεται και ομολογώ πως δεν μπορώ να το ξαναδιαβάσω. Γενικά όλα είναι εξαιρετικά.

Spoiler

ναι  το Αλάννα είναι προβλέψιμο αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο καλό

1. Ο σπόρος απο το μαυσωλείο

Υπάρχει και σε κόμικ με κοπέλες στην θέση των άτυχων ηρώων. Τρομερό από κάθε άποψη. Ειδικά αν φοβάστε τα εξωτικά δάση ειδικώς και τα δάση γενικώς.

http://www.eldritchdark.com/writings/short-stories/191/the-seed-from-the-sepulchre

2. The Moon Bog 

Εντάσσεται στην υπο - κατηγορία της μυθολογίας Κθούλου που θα μπορούσαμε να την συνοψίσουμε ως ''Κάποιος κληρονομεί σπίτι και η ανακαίνιση, οι κακές επισκευές και ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι τα μόνα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει'' 

https://www.hplovecraft.com/writings/texts/fiction/mb.aspx

3. The Space eaters

Κλασσικό. Τόσο κλασσικό που δεν τολμώ να πω πως δεν μου άρεσε.

https://en.wikisource.org/wiki/The_Space-Eaters

4. The chaser

Μια από τις πιο θρυλικές και πολύδιασκευασμένες ιστορίες του τόμου (βλ. Ζώνη του Λυκόφωτος). Είναι απόλυτα σκοτεινό και προσωπικά το βρήκα περισσότερο καταθλιπτικό παρά αστείο. Σχετικά με την φύση της αγάπης και της εξάρτησης.

https://eerdalsblg.files.wordpress.com/2019/03/the_chaser-collier.pdf

5. Η Μαύρη Πέτρα

Κλασσικό στο είδος του στα πλαίσια του παγανιστικού τρόμου.

https://loa-shared.s3.amazonaws.com/static/pdf/Howard_Black_Stone.pdf

6. Οι αρουραίοι στους τοίχους

Πάλι σπίτι με προβλήματα και ένα από τα πιο τρομακτικά διηγήματα του Lovecraft.

https://www.hplovecraft.com/writings/texts/fiction/rw.aspx

7. H αλυσίδα

Σοκ και δέος 1.  Το μόνο που δεν έχω βρει ολόκληρο μόνο την ανάλυση.

http://pulpcrazy.com/?p=672

8. Η ξεκλείδωτη πόρτα 

ή ''Το χέρι της μαϊμούς με happy end''

https://www.aftermathww1.com/unbolted.asp

9. Αλάννα

Για μένα το καλύτερο όλων. Με έκπληξη είδα πως δεν εκτιμάται αρκετά. Ίσως γιατί το μύνημα είναι αβάσταχτο.

https://soundcloud.com/user-148087753/alannah-august-derleth

10. Ο τρόμος του Σάλεμ

Το διήγημα είναι καλό αλλά προσωπικά έχω ένα θέμα με όσα έργα παρουσιάζουν ένα απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία ως κάτι που πιθανά τα θύματα να το άξιζαν.

https://en.wikisource.org/wiki/The_Salem_Horror

11.  Το φαγοπότι στο αββαείο

Με είχε αφήσει άφωνη στα 18 και εξακολουθεί να είναι τρομακτικό. Σοκ και δέος 2.

https://www.youtube.com/watch?v=eAf2-99Y0II

12. Οι αγαπημένοι νεκροί

Τόσο ενοχλητικό και αποτρόπαιο όσο και η φήμη του. Προσωπικά το βρίσκω απόλυτα αρρωστημένο και νομίζω πως δεν ταιριάζει με τα άλλα. Το απόλυτο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. Ο λόγος που πολύ κακώς η συλλογή κατέληξε στο Μοναστηράκι.

Σκέτο και απόλυτο σοκ.

https://www.hplovecraft.com/writings/texts/fiction/ld.aspx

Νομιζω αυτα ειναι ολα - καλή διασκέδαση.

 

Edited March 15, 2021 by kirki

[kirki]

Ξέρετε που υπάρχουν σε pdf σε ελληνικά ή αγγλικά ''Η αλυσίδα'', ''Η Αλάννα'' και ''Το φαγοπότι στο αββαείο;''. Είναι τα μόνα που δεν έχω βρει διαθέσιμα ψηφιακά. Ευχαριστώ.