Mindtwisted Posted November 6, 2011 Share Posted November 6, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Κατσούλης-Δημητρίου Κωνσταντίνος Είδος: Τρόμος, (ελπίζω) Βία; Ναι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 7100, (Ελπίζω να το διαβάσει κανένας) Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Το εμπνεύστηκα όταν διάβαζα αυτό, αλλά δε νομίζω οτι μοιάζει και τρομερά πολύ. Τα κλαδιά.doc Τα κλαδιά.pdf Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted November 6, 2011 Share Posted November 6, 2011 Ατμοσφαιρική (πολύ ατμοσφαιρική) ιστορία με εξαίσιο (και πολύ ατμοσφαιρικό) και ανατριχιαστικό τέλος. Υπάρχουν αρκετά γραμματικά-τυπογραφικά λάθη που θα εντοπίσεις και εσύ με μια προσεκτική ανάγνωση της ιστορίας, ενώ σε μερικά σημεία δεν είναι πολύ ξεκάθαρο το τι συμβαίνει, κάτι που επίσης διορθώνεται εύκολα. Η γραφή είναι σε πολύ καλό επίπεδο, μου άρεσε πάρα πολύ η φράση: Αργά αλλά σταθερά η μπογιά μαύρισε, το πλούσιο συμπόσιο παραδόθηκε σε μια φθορά ίδια με σήψη. Υπέροχη. Συχνά, γράφεις με πολύ μικρές προτάσεις, κοφτές, κάτι που γενικά δε μου αρέσει , αλλά άσχετα με το προσωπικό μου γούστο, σε μερικά σημεία μπερδεύει διότι κάνεις δυο προτάσεις κάτι που θα έπρεπε να είναι μία, οπότε και κόβεται η αφήγηση. Ειδικά από το τέλος της διήγησης της Δόμνας και μετά, οι κοφτές προτάσεις γίνονται λίγο κουραστικές. Σχετικά με την πλοκή δεν έχω να παρατηρήσω κάτι, η ιστορία, η ιδέα, η ατμόσφαιρα, όλα μου άρεσαν. Ίσως δε θα έπρεπε να αναφέρεις την πηγή έμπνευσής σου, διότι παρόλο που είναι δυο τελείως διαφορετικές ιστορίες, ο αναγνώστης κάνει αναπόφευκτα τη σύγκριση, κάτι που θα θες μάλλον να αποφύγεις Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 6, 2011 Share Posted November 6, 2011 Πολύ προσεγμένη και καλογραμμένη η ιστορία σου. Πάρα πολύ καλή ατμόσφαιρα και πολύ ζωντανές περιγραφές. -Η γάτα, φρικιαστική. -Πολύ δυνατός χαρακτήρας η Χάρις. Από εύθυμη και γεμάτη ζωντάνια, γίνεται παγωμένη και ανατριχιαστική. Ωραία η μεταστροφή. -Η εικόνα με τον αργαλιό στο τέλος, εξαιρετική -Το τέλος ήταν αρκετά καλό. Το σμίξιμο της μάνας με το γιο, ο τρόπος με τον οποίο τον είχε δέσει κόντα της. Αλλά νομίζω ότι θα ήθελα κάτι διαφορετικό, μια πιο δυνατή αποκάλυψη. Χμμ... δεν ξέρω τι μπορεί να περίμενα. Γενικά, μου άρεσε πολύ και με κράτησε μέχρι το τέλος. Δεν είδα κάποια ομοιότητα με την ιστορία του Stanley. Είναι δυο διαφορετικές ιστορίες, τόσο σαν υπόθεση, όσο και σαν γραφή. Περίεργο πράγμα η έμπνευση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted November 7, 2011 Author Share Posted November 7, 2011 Μα πότε προλάβατε και το διαβάσατε βρε; Σάντι καλά λες, ειδικά γι' αυτό με τις προτάσεις. Πολλές φορές όταν το ξαναδιαβάζω τις αλλάζω, αλλά όλο μου ξεφεύγουν οι άτιμες. Τελικά νομίζω οτι μ' αρέσει πάρα πολύ να κολλάω δυο μαζί , που θα μου πάει θα το ξεπεράσω. Θα ξανακοιταχτεί! Άγγελε, ναι δεν υπάρχει και τρομερή ομοιότητα, αλλά εμένα εκείνη την ώρα μου 'ρθε ο συνειρμός να μην το αναφέρω; Χαίρομαι που σας άρεσε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted November 7, 2011 Share Posted November 7, 2011 Ρε το Χρηστάκη, τι έπαθε... Απορώ κι εγώ, πάντως, πώς το εμπνεύστηκες αυτό από την ιστορία μου! Εμένα πιο πολύ μου θύμισε "Ανεμοδαρμένα Ύψη". Για την ακρίβεια, έχει ομοιότητες στο setting, την ατμόσφαιρα, τη δομή της αφήγησης και σε μερικά μοτίβα. Το βιβλίο της Μπροντέ δεν μου είχε αρέσει και πολύ...Μου θύμισε, επίσης,και τον "Μαύρο Γάτο" του Πόε -με τη διαφορά ότι εκεί ο γάτος ήταν μαύρος με άσπρο σημάδι Η ιστορία ήταν σκοτεινή και μυστηριώδης, με μια αίσθηση ότι κάτι άσχημο παίζει, κι εκεί έγκειται ο τρόμος της. Πολύ καλές οι αναφορές στην ζωή της υπαίθρου και στις προκαταλήψεις, κοινωνικές και όχι μόνο, όπως και οι διάλογοι - στοιχεία που νομίζω ότι τα βάζεις συχνά στις ιστορίες σου. Ωραίες λεπτομέρειες διανθισμένες εδώ κι εκεί. Κάποιες περιγραφές μου φάνηκαν εκτός κλίματος, σα να προσέγγιζαν μια ατμόσφαιρα περισσότερο άρλεκιν: οι αναφορές, π.χ, στο πόσο γραμμωμένο είναι το ιδρωμένο σώμα του Αντώνη δεν νομίζω ότι τιμούν ένα γενικότερα καλογραμμένο κείμενο. Ίδια παρατήρηση και για άλλα σημεία σχετικά με την ομορφιά των γυναικών, π.χ "ολόλαμπρη ανατολή ανάμεσα στις κατάφυτες κορυφές δυο λόφων". Μπερδεύτηκα στη μετάβαση από τη 13η στην 14η σελίδα: εκεί ο Χρήστος πηγαίνει στο παλιό σπίτι μετά το τέλος της συνομιλίας με τη Δόμνα; Μάλλον, αλλά δίνεται κάπως ξεκομμένα αυτό, κι επίσης δεν είδα το λόγο να γίνει ακριβώς τότε κάτι τέτοιο. Αυτά. Χαίρομαι που σε ενέπνευσα, έστω και άθελά μου, κι έγραψες μια δυνατή ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted November 7, 2011 Author Share Posted November 7, 2011 Είδες πώς δουλεύει το μυαλό, ώρες ώρες βρε παιδάκι μου. (Καμία σχέση δεν έχουν όμως εμένα μου 'ρθε εκείνη την ώρα) Τα ανεμοδαρμένα ύψη δεν τα έχω διαβάσει για να σου πω, μπορεί να ταίριαξε το σκηνικό. Ο γάτος του Πόε το είχε αλλού το σημάδι νομίζω. Γι' αυτό που λες για τις περιγραφές μάλλον έχεις δίκιο. Σε μερικά σημεία ζόρισα λίγο τον εαυτό μου να τις βάλω γιατί ήλπιζα να φανεί μετά καλύτερα η μετατροπή, θα σκεφτώ μήπως τις κόψω. Για τη μετάβαση: Όπως το σκέφτηκα εγώ, ο Χρήστος έχει έρθει να μάθει για το αρχοντικό επειδή άρχισε να αιμορραγεί και να βλέπει οράματα. Κι όσο πιο κοντά βρίσκεται στη Χάρις τόσο πιο μεγάλη δύναμη έχει πάνω του. Μετά από αυτό που συμβαίνει στο σπίτι της Δόμνας γυρίζει στον ξενώνα όπου και έμενε όταν ήρθε στο χωριό. Εκεί η Χάρις τον αναγκάζει να την πάει στο αρχοντικό, αλλιώς θα τον σκοτώσει λόγω απώλειας αίματος. Μπορεί να ήθελε πιο πολλή ανάπτυξη αυτό το σημείο. Χαίρομαι που σου άρεσε! Ευχαριστώ για το σχόλιο!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted November 7, 2011 Share Posted November 7, 2011 Εμένα πιο πολύ μου θύμισε "Ανεμοδαρμένα Ύψη". Για την ακρίβεια, έχει ομοιότητες στο setting, την ατμόσφαιρα, τη δομή της αφήγησης και σε μερικά μοτίβα. Το βιβλίο της Μπροντέ δεν μου είχε αρέσει και πολύ...Μου θύμισε, επίσης,και τον "Μαύρο Γάτο" του Πόε -με τη διαφορά ότι εκεί ο γάτος ήταν μαύρος με άσπρο σημάδι Εμένα που μου θύμισε τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Ρίτσου τι να πω; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted November 7, 2011 Share Posted November 7, 2011 (edited) Λοιπόν μου άρεσε πολύ η ιστορία σου. Είχε κάτι το σκοτεινό να σέρνεται ολή την ώρα από δίπλα και αυτό μου έδινε ανατριχίλες. Τώρα στα τεχνικά. Νομίζω οι περιγραφές του Αντώνη για το σώμα του ήταν όντως πιο λεπτομερείς απ' ότι θα έπρεπε. Επίσης στην αρχή η Χάρις είναι πολύ μυστηριώδης και φαντάζει παντοδύναμη. Πως λοιπόν μετά δεν μπορεί να φύγει από το σπίτι ή να κρατήσει τον άντρα της; Έστω και με μαγικα βρε παιδί μου. Θα μου πεις δεν ήθελε να την αγαπάει λόγω μαγείας, σωστό. Ίσως όμως έτσι πέφτιε λίγο στα μάτια μας σε σχέση με το μυστήριώδη εαυτό της πριν τον γάμο. Εγώ λόγω της δύναμής της, θα περίμενα να είχε δράσει πολύ πιο γρήγορα και να τους είχε ανασκολοπίσει. Δώσε και καμία σκηνή με που να δείχνεις τι παει να τους κάνει έστω την αρχή και μετά κόφτο. Έτσι θα το ευχαριστηθεί πιο πολύ ο αναγνώστης και θα βγάλεις και λίγο περισσότερη φρίκη. Εννοώ, μην αλλάζεις σκηνικό αμέσως, εκεί που διώχνει το παιδί για την κουζίνα και η οικονόμος το παιρνει και φευγει. Θα ήταν καλό να έβλεπε πρώτα τα προκαταρκτικά της εκδίκησης και μετά να τρομάζει και να παίρνει το παιδί μακριά. Τέλος πρόσεξα πως στην αρχή υπάρχουν κάτι στέφανα και νόμιζα οως η οικονόμος είναι γεροντοκόρη. Δηλαδή παντρεύτηκε μετά τον χαμό σε μεγάλη πλέον ηλικία; Αυτό με τις γάτες πολυ πολύ καλό. Όπως και με τον κηπουρό που δεν ξέρουμε ακριβώς τι έχει πάθει, αλλα υποθέτουμε πως έχει γίνει κάποιου είδους θηρίο, μισό ζώο μισός άνθρωπος. Αυτό πραγματικά με το σκοτάδι και τα πλάσματα που τον περιτριγύριζαν χωρίς να του κάνουν κάτι έβγαζε αρκετό φόβο. ΥΓ. Η περιγραφή στο κάδρο στο τέλος με το αίμα τους που σχημάτιζε κόμπους και την κόκκινη γέμιση που επίσης σχημάτιζε κόμπους στο στόμα του Αντώνη έχει κάποια σχέσης; Άν πρώτα είχε εκδικηθεί το ζευγάρι και μετά τον ταιζε, θα έλεγα πως τον ταίζει με το αίμα τους. Τώρα όμως με βάζει να υποθέτω διάφορα για το τι του έδινε. Πραγματικά μια τρομακτική και dark ιστορία που μου έμεινε. Καλή συνέχεια! Edited November 7, 2011 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted November 7, 2011 Share Posted November 7, 2011 Έλα, πες το, σε πλήρωσε ο Χρήστος να του κάνεις διαφήμιση! Πέρα από την πλάκα, δεν άντεξα και διάβασα την ιστορία σου χθες το βράδυ. Είπα να της ρίξω μια ματιά στην αρχή και να τη συνεχίσω το πρωί, αλλά δεν τα κατάφερα. Κι αυτό είναι πάρα, μα πάρα πολύ καλό για μια ιστορία! Η αρχή της είναι πολύ ατμοσφαιρική, το ίδιο και προς το τέλος, από εκείνο το βράδυ που η παραμάνα παίρνει το παιδί και φεύγουν απ'το σπίτι, και ύστερα. Βέβαια, και ενδιάμεσα είναι διάσπαρτες διάφορες εικόνες και φράσεις που ανατριχιάζουν, αλλά αυτό που βγάζει κυρίως το μεσαίο κομμάτι είναι κάτι σαν ηθογραφία των ανθρώπων της εξοχής. Πετυχημένη μεν, αλλά τρόμο προσωπικά δε μου έβγαλε. Μου άρεσαν πολύ οι λεπτομέρεις με τα νύχια, με τις γάτες χωρίς το δέρμα και τη μετάλλαξη του κηπουρού, καθώς και η μετατροπή της τριανταφυλλιάς και των ανθών της, καθ'όλη τη διάρκεια του κειμένου. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια θολά σημεία, τα οποία δεν θα είχα υποψιαστεί καν, αν δεν τα ανέφερες σε ένα σχόλιό σου. Η Χάρις ήθελε και τη Δόμνα στο σπίτι; Έτσι κατάλαβα από το σχόλιό σου, αλλά δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο μέσα στην ιστορία, κάτι μου με έκανε να αναρωτιέμαι γιατί δεν είχε επιδιώξει να προσελκύσει και το τελευταίο κλαδί, δηλαδή τη Δόμνα. Επίσης, υπάρχουν αρκετές μεταβάσεις, που αρχικά μπερδεύουν. Αν μπορούσες να τις αποφύγεις, θα ανέβαινε ακόμα ένα επίπεδο η ιστορία σου. Σε γενικές γραμμές, όμως, με έβαλες μέσα στην ιστορία και με έκανες να νιώσω στο πετσί μου την ατμόσφαιρα και τα νύχια της, που είναι μασημένα στις άκρες αλλά πάντα κοφτερά... Μπράβο! Όσο πας και βελτιώνεσαι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted November 7, 2011 Author Share Posted November 7, 2011 (edited) Ευγενία, ευχαριστώ πολύ που το διάβασες!! Λοιπόν, εξηγώ πώς σκέφτηκα εγώ αυτά που λες( Αν και πάντα το να βγουν όπως τα σκέφτηκα είναι λίγο απίθανο): Η Χάρις στην αρχή έχει πάρα πολύ δύναμη, αλλά είναι και αγνό πνεύμα δε θα περνούσε καν απ' το μυαλό της να δέσει τον Οδυσσέα με μάγια. Όταν ερωτεύεται και μετακομίζει στο σπίτι περνάει σε μια κατάσταση αντίθετη απ' αυτή που βρισκόταν στην αρχή, (δηλαδή της απόλυτης ελευθερίας) και δένεται με το σπίτι, (με δική της βούληση) και τους ανθρώπους που κατοικούν εκεί. (Γι' αυτό δεν μπορεί ποτέ να φύγει). Όταν ο Οδυσσέας αρχίζει να την αγνοεί, αυτή περιπέφτει σε απόγνωση, αλλά ποτέ δε θα μπορούσε να τους σκοτώσει, γιατί τους θεωρεί κομμάτια του εαυτού της. Όλα όσα συμβαίνουν μετά είναι οι απεγνωσμένες προσπάθειές της να τους κρατήσει κοντά της, ενώ αρχίζει να τρελαίνεται. Όταν της προκαλούν πόνο, προκαλεί κι αυτή. Επίσης ο κηπουρός παίρνει τη θέση του σκύλου, το αίμα της τον ταίζει. Τη Δόμνα την αφήνει να φύγει γιατί ηταν πάντα κοντά της, σα να απελευθερώνει το κομμάτι του εαυτού της που είναι ακόμα λογικό. Τον γιο της, επειδή βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση, περνάει ένα αρκετά μεγάλο διάστημα έως ότου καταφέρει να τον φτάσει. Επίσης ναι η Δόμνα παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία με κάποιον ανάλογης ηλικίας, σκεφτόμουν ότι το έκανε γιατί δεν άντεχε να είναι μόνη. (Πού το βρήκες αυτό βρε!, χαχαχα) Αυτό που ήθελα να βγει είναι το ότι, όσο περισσότερο δεθείς με κάτι τόσο πιο πολύ θα πονέσεις. Δεν ξέρω αν το πέτυχα. Για τις περιγραφές έχετε δίκιο, θα τις βγάλω. Thanks! για το σχόλιο. Edit: Lady Nina χαίρομαι πολύ που σ' άρεσε! Edited November 7, 2011 by Mindtwisted Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.