Βάρδος Posted March 10, 2005 Share Posted March 10, 2005 Πώς χειρίζεστε τους πρωτεύοντες, τους δευτερεύοντες και τους τριτεύοντες χαρακτήρες στις ιστορίες σας; Διευκρινίσεις: Πρωτεύοντες είναι, προφανώς, οι πρωταγονιστές --οι χαρακτήρες που, δίχως αυτούς, δε θα γινόταν η ιστορία. Δευτερεύοντες είναι οι "βοηθητικοί" χαρακτήρες, ας πούμε --αυτοί που δεν πέφτουν και τόσο πολύ τα φώτα επάνω τους, αλλά έχουν κάποια σημασία για την ιστορία. Τριτεύοντες είναι οι "κομπάρσοι" κυριολεκτικά --είναι ο φρουρός που θα μπει και θα πει "Μάλιστα, Μεγαλειότατε," προτού βγει από την αίθουσα του θρόνου, και είναι και η αγέλη πτωματοφάγων δαιμόνων του κακού αρχιμάγου. Επίσης: Πώς χειρίζεστε τους κακούς και τους καλούς στις ιστορίες σας; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted March 11, 2005 Share Posted March 11, 2005 Xxxmmmmmmmmmmm Oso gia tous prwteuontes kai deutereuontes rolous, 8a elega oti prin tous "ftiaxei" i dimiourgisi (8a elegea kalutera) einai na tous kanei ksexwristous! Auti i monadikotita 8a anadeiksei ton prwtagwinisti! Kai fusika etsi opws skeftomaste enan xaraktira, katalabainoume an 8eloume na ton kanoume kalo i kako !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted March 12, 2005 Share Posted March 12, 2005 Διευκρίνηση : Δεν ξέρω να γράφω. Όπως δεν ξέρω και ποδόσφαιρο, αλλά μου αρέσει να παίζω και να παρακολουθώ. Θα σταθώ μόνο στους τριτεύοντες-κομπάρσους. Δεν γίνεται να δώσεις βάθος σε όλους τους χαρακτήρες μιας ιστορίας. Κάποιοι δεν έχουν καν εξωτερική περιγραφή και όνομα. Ακόμα μπορεί να μην αναφέρονται ως άτομα, αλλά ως αγέλη, ομάδα, παρέα, συντεχνία, στρατιά κτλ. Αυτό είναι γενικά άσχημο. Τι ΄μπορεί να γίνει; Το να τους αγνοήσεις εντελώς ή να βρεις τρόπο να τους αποφύγεις δεν είναι καλή λύση. Γιατί έτσι δίνεις την εντύπωση ενός σύμπαντος που περιστρέφεται γύρω από καμιά ντουζίνα ήρωες. Και οι ήρωες χάνουν και το σύμπαν χάνει. Η προσπάθεια να δώσεις σημασία και σημαντικότητα σε κάτι χάνει επίσης. Το να τους αναπτύξεις όλους σε μεγάλο βαθμό με σημαντικό υπόβαθρο και περιγραφές είναι το άλλο άκρο το οποίο επίσης δεν είναι καλό. Θα διακόπτεται συχνά η ροή της κύριας υπόθεσης για εξαντλητικές περιγραφές και οι ήρωες θα περιμένουν κυριολεκτικά να πει ο καθένας τη μαλακία του για να πουν εκείνοι κάτι χίλιες φορές πιο σημαντικό. Η λύση είναι η χρυσή τομή, αλλά είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Προσπαθείς να δώσεις μια ψευδαίσθηση υπόβαθρου. Όπου μπορείς ομαδοποιείς και δίνεις χαρακτηριστικά της ομάδας. Προσπαθείς να εκπαιδεύσεις τον αναγνώστη με λιτές περιγραφές ώστε να ξέρει κάποια πράγματα και να μην τα επαναλαμβάνεις συνέχεια. Αποφεύγεις περιγραφές τετριμμένων πραγμάτων. Περιγράφεις κάτι για πρώτη φορά όταν είναι επίκαιρο και όχι εκ των πρωτέρων. Περιορίζεσαι στο πεδίο επιρροής των ηρώων. Και άλλα τέτοια τεχνάσματα... Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι υπάρχουν άτομα που τους αρέσει να γράφουν και να διαβάζουν ηρωοκεντρικά(η πρώτη περίπτωση) ή ψευδοϊστορικό στυλ(η δεύτερη). Καμία αντίρρηση. Και όλα τα παραπάνω αναφέρονται κυρίως σε ιστορίες διαφορετικής/πλασματικής εποχής. Αν γράφεις στο σήμερα έχεις το bonus ότι πολλά πράγματα θεωρούνται γνωστά και τετριμμένα και δεν χρειάζεται να τα περιγράψεις. Το πιο σημαντικό όπμως είναι αυτό εδώ -> Όπως θα παρατηρήσατε η φατσούλα όταν κουνάει τις γροθιές έχει πέντε δάχτυλα και όταν ρίχνει φάσκελα έχει τέσσερα σε κάθε χέρι. ύποπτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted March 12, 2005 Share Posted March 12, 2005 Αν και δεν έχω γράψει και πολλά ολοκληρωμένα πράγματα, όταν κάνω κοσμοπλασία, αντιμετωπίζω τους πρωταγονιστές και ανταγονιστές με μεγάλη προσοχή γιατί αυτοί είναι τελικά η ψυχή αυτού που κάνω. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες χρησιμεύουν για να προωθήσουν το σενάριο και να πλουτίσουν το όλο γραπτό, ενω οι κομπάρσοι είναι μάλλον σαν πιόνια η διακοσμητικά στοιχεία, χρήσιμα για να κάνουν κάποιες λεπτομέρειες (χωρίς να υποτιμώ τη σημασία τους όμως) πιο αληθοφανείς. Σε μια ιστορία που προσπαθώ να τελειώσω με πρωταγονίστρια τη Μίριαμ της Ωκεάνα, εννοείται πως θα ξέρω τα πάντα για αυτήν, και θα είναι το κέντρο της όλης ιστορίας, μαζί με τον ανταγωνιστή. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες όπως μια Φαινώ, η Ηφαίστια και άλλος ένας, στη συγκεκριμένη ιστορία δε θα γράψω τα πάντα που αφορούν σε αυτούς, ενώ οι κομπάρσοι, όπως οι μουσικοί και οι χορευτές σε ένα φεστιβάλ θα είναι απλά μουσικοί και χορευτές, χρήσιμοι όμως για να δώσω μια εικόνα του πολιτισμού της Ωκεάνας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted April 25, 2005 Share Posted April 25, 2005 Egw eimai perissotero fan tou "hero-centric" typou grafis opou i drasi kai i ploki akolouthei ton kentriko haraktira.Vlepe Moorcock diladi(Elric kai sia).Etsi taftizetai o anagnwstis me afton,pws na to kanoume!Yparhoun kai oi defterevodes haraktires-filoi kai adipaloi-kai oi tritotetartevodes pou apla dinoun vathos ston kosmo.Vevea mporei oi heroes na einai polloi kai se kathe kefalaio na akoloutheitai i drasi toy enos apo aftous opws kanei o Martin gia paradeigma.(kala aftos me tosous prwtagwnistes den mporei na kanei ki alliws) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted May 7, 2005 Share Posted May 7, 2005 (edited) Κοίτα να δείς, το να έχεις τον βασικό ήρωα, άντε και άλλον ένα για να παίζει τάβλι, είναι βαρετό. Αποψή μου είναι κάθε δευτερεύον χαρακτήρας να έχει την στιγμή του. δηλαδή και ο φρουρός που θα πει απλώς μάλιστα, να έχει κάτι που θα τον αναδείξει. Παράδειγμα να τον δει ο πρωταγονιστής νεκρό, απο πολαπλά ξίφη, ή να κρατήσει μια πόρτα μόνος του ενάντια σε πολούς αντίπαλους, μέχρι να έρθει ο πρωταγονιστής. Γιατί στην τελική, ο κόσμος είναι οι δεύτεροι και τρίτοι χαρακτήρες. Αυτό που λέω το χρησιμοποιεί και ο Tolkien στον άρχοντα. Ξωδεύει χρόνο, χρόνο που θα μπορούσε να ξοδέψει στους βασικούς χαρακτήρες, για να δώσει το μεγαλείο των Gondolirim, την δεξιότητα της φυλής των ξωτικών, την αντοχή των νάνων. Και ναι, κατ'εμέ πάντα, αυτά είναι περιγραφή τριτεύωντων χαρακτήρων. Ποιον τον ένοιαζε για τα ζώα του άρκου. Και όμως τα κάνει συμαντικά. Ή τι μας νοιάζει εμάς η φαμίλια των Τουκ. Την δίνει όμως, δίνοντας τους μια υπόσταση,κάτι το πραγματικό. Δεν είναι ο προχειροφτιαγμένος φρουρός της πύλης που όσοι παίζουν rpg έχουν γνωρίσει. Edited May 7, 2005 by month Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 8, 2005 Share Posted May 8, 2005 Η άποψή μου (και γένικα έτσι και πράττω όταν μπορώ) είναι ότι κάποιοι από τους «μη πρωτεύοντες» χαρακτήρες πρέπει να εμφανιστούν στην σκηνή για να δώσουν βάθος και διάσταση στον κόσμο, ενώ γενικά αυτό δε θα χρειαστεί· ο φρουρός της πύλης, π.χ., ΔΕ χρειάζεται πάντα πεντιγκρύ... Και, παιδιά, συγγνώμη κιόλας, αλλά η λέξη είναι «αγωνιστής», όχι «αγονιστής.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted May 8, 2005 Share Posted May 8, 2005 Στους πρωταγωνιστές δίνεις σίγουρα μεγάλη βάση. Πρέπει να ξέρεις τα πάντα για αυτούς και να τα δίνεις στους αναγνώστες σου. Για τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, πιστεύω ότι και σε αυτούς πρέπει να δίνεις μία αρκετά μεγάλη βάση αλλά να προσέξεις να μην τα μπλέξεις, και νομίζει ο αναγνώστης ότι αυτοί είναι κατά κάποιο τρόπο οι πρωταγωνιστές. Όσο για τους κομπάρσους...αυτοί είναι οι πιο χρήσιμοι. Οι κομπάρσοι είναι που δίνουν την πλοκή στην ιστορία. Εάν π.χ. ο ήρωάς σου ψάχνει εδώ και χρόνια να βρει ένα αντικείμενο και τη στιγμή που το παίρνει στα χέρια του έρχεται ένας κλέφτης-κομπάρσος, του το κλέβει από το πουγγί του και το πουλάει σε μία δυνατή συντεχνία, ε τότε έχεις "πάτημα" για να γράψεις δεκάδες νέα κεφάλαια. Οι κομπάρσοι είναι όλο το ζουμί. Πρέπει να έχεις πολλούς. Μερικές φορές δεν είναι ανάγκη να τους περιγράφεις και πολύ. Αν είναι ας πούμε μία ορδή βαρβάρων μπορείς να αρκεστείς σε μία γρήγορη περιγραφή. Π.χ : Ο Αστεραλλόθ είδε την ορδή των βαρβάρων να έρχεται τρέχοντας εναντίον σε αυτόν και την ομάδα του. Οι περισσότεροι κράταγαν τεράστια σπαθιά, ενώ άλλοι είχαν πολεμικά τσεκούρια. Οι θώρακες από δέρμα ζώων που φορούσαν, σε συνδιασμό με τα απεριποίητα μαλλιά και γένια τους, τους έκαναν να δείχνουν ακόμη πιο τρομεροί. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι ένας σωστός τρόπος περιγραφής ενός κομπάρσου. Με λίγες γραμμές εξηγείς την εμφάνισή τους και τον οπλισμό τους. Αν κάτσεις και δώσεις μία περιγραφή με πολλές λεπτομέριες μπορεί να είναι και άχριστο ή ακόμη και κουραστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 8, 2005 Share Posted May 8, 2005 Δύο παρατηρήσεις: Δε νομίζω ότι αξίζει τόσο έντονης περιγραφής ο οπλισμός όσο ο τρόμος που προκαλεί η ορδή· κάτι σε: «Σου προκαλούσαν δέος με τις πολεμικές ιαχές, τις αρματωσιές και τον κτηνώδη εξοπλισμό τους» ταιριάζει περισσότερο. Αμάν πια, εσύ και οι κλέφτες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 8, 2005 Share Posted May 8, 2005 Ο πρωταγωνιστής θα είναι ο χαρακτήρας που υλοποιεί το ερέθισμα το οποίο σε οδήγησε να γράψεις την ιστορία. Συνηθίζω να τον περιγράφω σε βάθος, με έμφαση στον ψυχισμό και τα βιώματά του, χωρίς να ξεχνάω και την εξωτερική του εμφάνιση (αν σχετίζεται με το λόγο ύπαρξης της ιστορίας μου, επιμένω). Είναι ο χαρακτήρας μέσα από τον οποίο θα περάσω το μήνυμα ή το ηθικό δίδαγμα ή τον προβληματισμό ή θα λύσω το μυστήριο. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες αναπτύσσονται με σειρά σημαντικότητας, ανάλογα με τη σχέση που έχουν με τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Επειδή επιμένω πολύ στα βιώματα του παρελθόντος, πιστεύοντας πως ολοκληρώνουν την προσωπικότητα του ατόμου, δίνω συνήθως συνοπτικές περιγραφές γεγονότων που σημάδεψαν την έως τώρα πορεία του (αν υπάρχουν) ή βασικές κατευθύνσεις στη συμπεριφορά τους αν επηρεάζουν τον πρωταγωνιστή και τη ροή της ιστορίας. Κάτι σαν την εισαγωγή - παρουσίαση των γονέων της Amelie Poulain, στην ταινία Amelie! Οι κομπάρσοι (σε συνεργασία με δευτερεύοντες χαρακτήρες) προκαλούν τις ανατροπές, δημιουργούν τα προβλήματα που ο πρωταγωνιστής καλείται να λύσει, βοηθούν στην επίλυση πρακτικών προβλημάτων του τύπου "στο σπίτι μένει ένας άνδρας που δεν καθαρίζει, όμως το σπίτι του είναι πάντα καθαρό" -> υπάρχει κομπάρσος καμαριέρα. Μια τέτοια λεπτομέρεια μπορεί να μην επηρεάσει την πλοκή της ιστορίας τελικά, δίνει όμως μια αληθοφανή παρουσίαση των γεγονότων και του τρόπου ζωής του πρωταγωνιστή και των κοντινών του χαρακτήρων. Συμφωνώ με τον drowvarius ως προς την ποσότητα: πρέπει να είναι πολλοί! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 8, 2005 Share Posted May 8, 2005 Δε νομίζω ότι αξίζει τόσο έντονης περιγραφής ο οπλισμός όσο ο τρόμος που προκαλεί η ορδή· κάτι σε: «Σου προκαλούσαν δέος με τις πολεμικές ιαχές, τις αρματωσιές και τον κτηνώδη εξοπλισμό τους» ταιριάζει περισσότερο. Σε τέτοιες περιπτώσεις όπως μια ορδή ενός σημαντικού στρατού στον οποίο πρέπει να δοθεί έμφαση, προτιμώ τα συναισθήματα να περνούν μέσω περιγραφικών εικόνων και μέσω του τρόπου γραφής των προτάσεων. Μικρές προτάσεις με κατάλληλη σύνταξη μπορούν να περάσουν στον αναγνώστη την αίσθηση του δέους ή του τρόμου ή της συμμετοχής στο δράμα και να δημιουργείται ατμόσφαιρα χωρίς να του υποδεικνύεις πώς να νιώσει. Μου αρέσει ο αναγνώστης να σκέφτεται και να μην του τα κάνω όλα κρεμούλα. Να προβληματίζεται και να ξαναδιαβάζει τις προτάσεις ακόμα, φτάνει όταν μπαίνει στο νόημα να έχει ανακαλύψει κάτι που να άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted May 9, 2005 Share Posted May 9, 2005 Αν και δε το επεδίωξα, πολλές φορές "δευτερεύοντες" κατ' τα άλλα χαρακτήρες αναδείχτηκαν σε πρωταγωνιστές όσο εξελισόταν η ιστορία μου.Πάντως φροντίζω κάθε χαρακτήρα σα να είναι πρωταγωνιστής και τους νιώθω όλλους κάπως σαν παιδιά μου(όχι βέβαια ότι διστάζω να τους "σκοτώσω" όταν το απαιτεί το σενάριο... ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Domenico Posted August 24, 2011 Share Posted August 24, 2011 Χμ....για να δω... Οι πρωτεύοντες χαρακτήρες είναι αυτοί γύρω από τους οποίους γυρνούν τα πάντα. Αυτούς θα κατηγορούσε κανείς για τη κακή διακυβέρνηση ενός βασιλείου, αυτούς κυνηγάνε οι πάντες και φυσικά the hero always gets the girl... Οι δευτερεύοντες είναι οι αγαπημένοι μου. Δεδομένου ότι ένας καλός πρωταγωνιστής είναι σχεδόν αδύνατο να βγει κακός και το αντίθετο(εκτός αν μιλάμε για έργο του Φώσκολου), έχουμε τους δεύτερους για να στελεχώσουν ανατροπές, δολοπλοκίες κλπ(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πρώτοι δεν επηρεάζονται ή δεν συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα σε κάτι από όλα αυτά). Οι τριτεύοντες...φέρνουν το χάπι πάνω στο δίσκο, καθαρίζουν καμιά σκάλα, γεμίζουν τα μπουντρούμια και χάνουν πόδια χέρια και κεφάλια για να φρίξει λίγο και ο αναγνώστης και σε γενικές γραμμές τους αντιμετωπίζω ως αναλώσιμους.... όσο για το καλοί - κακοί ; Κανείς δεν είναι κάτι γιατί έτσι το θέλει το εθιμοτυπικό. Ο καθένας κάνει αυτά που κάνει για τους δικούς του λόγους... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted August 25, 2011 Share Posted August 25, 2011 Συνήθως οι πρωταγωνιστές μου έχουν υπαρξιακά προβλήματα. Αναρωτιούνται, όχι συνειδητά όμως γιατί συμβαίνει αυτό κι εκείνο. Δε μου αρέσει να είναι όλοι όμορφοι ή όλοι καλοί, προτιμώ τους ανρθώπους που θα τους έχανες μέσα στο πλήθος. Αλλά από καημό ή από αγάπη, σχεδόν πάντα έχουν κάτι που τους κάνει χαριτωμένους. Πχ. ένα κορίτσι που είναι πολυ΄αυστηρό και των τύπων και έχει μανία με την εξουσία έχει ένα παράξενο κατσάρωμα στα χείλια που την κάνει να γλυκαίνει άθελά της. Οι δευτεραγωνιστές μου πέφτουν περισσότερο σ' αυτόν τον κανόνα. Συνήθως μάλιστα έχουν πιο έντονο αυτό το κάτι, ώστε να μπορείς να τους ξεχωρίσεις χωρίς να χρειαστεί να θυμάσαι και το όνομά τους. Πχ. ένα μικρό δουλάκι που έχει πολύ παράξενο ενήλικο βλέμμα, και της οποίας το όνομα το μαθαίνουμε περίπου στη μέση της ιστορίας. Δεν είναι απαραίτητο να θυμάσαι το όνομά της, γιατί ξε΄ρεις ότι είναι το δουλάκι με το ενήλικο βλέμμα. Οι κομπάρσοι μου συχνά δεν έχουν ονόματα (εκτός αν είναι αναγκαίο από το διάλογο). Αλλά πάντα έχουν κάτι που θα τους κάνει να αποσπαστούν από το επίπεδο της κούκλας και του σκηνικού και να αναδυθούν σαν πραγματικοί άνθρωποι, με σάρκα και οστά. Μου αρέσει να βάζω τους πρωταγωνιστές να τους προσέχουν, ειδικά αν η μοίρα τους (των κομπάρσων) είναι η προδιαγεγραμμένη. Πχ. Ο ήρωας είναι στην κορφή του τείχους και ρίχνει με το τόξο εναντίον των ιπτάμενων εχθρών. Δίπλα του στέκεται ένα random κορίτσι και του κρατάει την ασπίδα. Ο ήρωας παρατηρεί ότι το κορίτσι έχει στραβά δόντια, τη στιγμή που ένα βέλος των εχθρών καρφώνεται στο μάγουλό της, εκείνη παραπατάει και πέφτοντας από το τείχος σπάει τη μέση της. Τους καλούς συνήθως τους θέλω λίγο βλάκες. Να μην έχουν αίσθηση της κακιάς των άλλων, να μην το χωράει ο νους τους. Ή να ελπίζουν συνέχεια ότι κάτι θα συμβεί και τελικά το καλό θα θριαμβεύσει. Τους κακούς προτιμώ να τους δείχνω να οργίζονται με τη βλακεία των άλλων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.