odesseo Posted November 19, 2011 Share Posted November 19, 2011 (edited) Όνομα Συγγραφέα: odesseo Είδος ποιήματος: περιγραφικό Αριθμός Στίχων: 35 Σχόλια: Όχι Αρχείο: Όχι > Βρήκα ένα πουλάκι στο μπαλκόνι μου Όμορφο πουλί, μα δεν κελάηδαγε. Του 'φτιαξα χρυσό κλουβί και το 'κλεισα. Το πρωί το τάιζα, το πότιζα Και του κελαηδούσα τ' απογεύματα. Μέχρι που μια μέρα δεν το τάισα, Νηστικό κι απότιστο το άφησα. Μια βδομάδα, ένας μήνας πέρασε, Ένας χρόνος, δέκα... Το πουλάκι ψόφησε, το πέταξα... ...Το κλουβί το κράτησα. Βρήκα ένα πουλάκι στο μπαλκόνι μου Του 'βαλα ψωμάκι στο κλουβί Και μια λεκανίτσα με νερό. Κι όταν ξεγελάστηκε και μπήκε, Έκλεισα σιγά-σιγά την πόρτα. Το πρωί το τάιζα, το πότιζα Και του κελαηδούσα τ' απογεύματα. Όμως το πουλάκι όσο κι αν έτρωγε Όλο και γινότανε λεπτότερο Πέρασε απ' τα κάγκελα και χάθηκε... ...Το κλουβί το κράτησα. Βρήκα ένα πουλάκι στο μπαλκόνι μου Όμορφο αηδονάκι που κελάηδαγε Κι ιστορούσε τ' ουρανού τα θάματα. Ψωμί, νερό δεν ήθελε. Το κράτησα Στα χέρια μου ζεστά, να μη φοβάται, Και το 'βαλα μες στο χρυσό κλουβί. Έκανε δυο βόλτες, πήγε κούρνιασε. Πέρασε γλυκά το μεσημέρι Και το δείλι γύρεψε να φύγει. Άνοιξα την πόρτα και το άφησα... ...Το κλουβί το κράτησα... Edited November 19, 2011 by odesseo Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 19, 2011 Share Posted November 19, 2011 Ειναι ιδιαιτερο.... θυμιζει το γνωστο παραμυθι με τον αυτοκρατορα και το αηδονι στο χρυσο κλουβι (προφανως κανεις αναφορα) δεν πιανω σε τι ειναι περιγραφικο σαν ποιημα... εννοεις πως περιγραφεις την ιστορια που παρουσιαζεις? Δεν μπορω πως μου αρεσε τοσο,οσο ενα προηγουμενο σου που πραγματικα με αφησε να διαβαζω ξανα και ξανα τους στιχους με κολημενη μουσουδα στην οθονη.Αλλα οπως ειπα και στην αρχη ειναι ιδιαιτερο. Μια λεπτομερειουλα ειναι στην τριτη φραση στην τελευταια ομαδα στιχων οπου γραφεις "Κι ιστορουσε", μου χτυπησε ασχημα το αρχικο Κι θα προτιμουσα να το γραψεις καπως αλλιως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted November 20, 2011 Share Posted November 20, 2011 (edited) Λοιπόν, θα κάνω μια προσπάθεια να σχολιάσω και θα πω τι σκέφτηκα εγώ όταν το διάβασα... Το κλουβί είναι η ζωή του και τα πουλιά οι άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν σ' αυτή, (Ίσως κι εραστές) Ο πρώτος άνθρωπος είναι όμορφος εξωτερικά, αλλά δεν έχει κάτι ιδιαίτερο, είναι κενός εσωτερικά, (Δεν κελάηδαγε). Στην αρχή είναι εντυπωσιασμένος, τον βάζει στη ζωή του, τον φροντίζει, του αποκαλύπτει τον εσωτερικό του κόσμο, (Κελάηδημα). Όμως κάποια στιγμή κουράζεται, τον βαριέται, τον παραμελεί και όλα καταρρέουν. Τον δεύτερο άνθρωπο τον παγιδεύει, με το γλυκό τρόπο που παγιδεύουμε ανθρώπους, αλλά είναι αδύνατο να κρατήσει, γιατί λίγο λίγο τους πνίγουμε και τους διώχνουμε από κοντά μας. Ο τρίτος άνθρωπος είναι από τα σπάνια άτομα, που μπορεί να μη γνωρίσουμε ποτέ, που εμείς τα βρίσκουμε συγκλονιστικά, έχουμε βαθιά σύνδεση και τρυφερότητα προς αυτά και πολλές φορές είναι περάστικά απ' τη ζωή μας. Όταν θέλει να φύγει το ελευθερώνει, ίσως επειδή έμαθε από το προηγούμενο, ίσως γιατί δεν θα μπορούσε να σκεφτεί να παγιδεύσει κάτι τόσο όμορφο. Και πάντα κρατάει το κλουβί, περιμένοντας το επόμενο πουλί, (Η ζωή συνεχίζεται;). Αυτά σκεφτόμουν όπως το διάβαζα, μην γίνει καμία παρεξήγηση. (Φοβάμαι οτι υπεραναλύω πάλι, όπως κάνω με πολλά πράγματα...) Μου άρεσε πάντως... Edited November 20, 2011 by Mindtwisted Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted November 20, 2011 Share Posted November 20, 2011 Μου άρεσε πολύ. Έτσι είναι Παναγιώτη, μέσα απο την πορεία και τις εμπειρίες μας, το ζητούμενο είναι να γινόμαστε σοφότεροι. (αναφέρομαι στον προτελευταίο στίχο). Και είμαι σίγουρος πως αν μετά απο καιρό ο ποιητής κρίνει οτι θέλει να προσθέσει τέταρτη στροφή, αυτή θα καταλήγει "το κλουβί το έσπασα" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted November 20, 2011 Author Share Posted November 20, 2011 Είναι περιγραφικό, Μαριάντζελλα, γιατί επιμένει στην περιγραφή των σκηνών - δεν επιχειρεί να εξηγήσει ή να ερμηνεύσει τίποτε, έστω και μέσω αλληγοριών και συμβολισμών. Ευχαριστώ, mindtwisted. Όσο για την υπερανάλυση, μην ανησυχείς: το ποίημα δεν θα πάθει τίποτε. Έτσι κι αλλιώς, τα ποιήματα είναι απρόσβλητα στις αναλύσεις. Μπα, Νίκο, δεν σπάει το κλουβί. Το πολύ-πολύ να μάθει κανείς να αφήνει να φεύγουν όσα θέλουν να φύγουν. Σας ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 21, 2011 Share Posted November 21, 2011 Εγω θα το ελεγα συμβολκο, γιατι τα πουλια δεν ειναι πουλια και το κλουβι δεν ειναι κλουβι, αλλα εσυ εισαι ο δημιουργος, εσυ αποφασιζεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted November 21, 2011 Share Posted November 21, 2011 Εγω θα το ελεγα συμβολκο, γιατι τα πουλια δεν ειναι πουλια και το κλουβι δεν ειναι κλουβι, αλλα εσυ εισαι ο δημιουργος, εσυ αποφασιζεις. Ασφαλώς και είναι συμβολικό, τα πουλιά δεν είναι πουλιά, το κλουβί δεν είναι κλουβί και το ό,τι είναι δημιουργός, δε σημαίνει ότι αποφασίζει . Από την άλλη, αν τα πουλιά είναι πουλιά και το κλουβί κλουβί, τότε όλοι μας πλην του δημιουργού είμαστε παράφρονες, διαβάστε το ποίημα, η διάγνωση είναι σαφής. Χμ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μάρβιν ΑΑΠ Posted November 22, 2011 Share Posted November 22, 2011 (edited) η διάγνωση είναι σαφής. Χμ... Ναι, όλοι πλην του δημιουργού είμαστε παράφρονες Ο δημιουργός έχει κόψει τις σχέσεις του με το συμβολισμό από το Όφης και λύγκας, νομίζω Edited November 22, 2011 by Μάρβιν ΑΑΠ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted November 22, 2011 Share Posted November 22, 2011 Κοιταχτε αν δεχτουμε πως ολοι οι ποιητες εχουν προβλημα... μπορουμε να βγαλουμε συμπερασμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Innerspaceman Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 (edited) Ωραίο, απο ρυθμό , απο γλώσσα, απο όλα. Έχουν μια εσωτερική μουσικότητα οι στίχοι, είναι σαν όταν τους διάβαζα οι στίχοι να "υπόβαλαν" μια συγκεκριμένη μελωδία, όχι όμως σαν μουσική ακριβώς απο μόνη της αποσπασμένη, σαν οι στίχοι οι ίδιοι να ήταν λεκτικές νότες. Μου θυμίζει κάτι απο τα παράξενα παραδοσιακά παιδικά τραγούδια (όπως πχ νανουρίσματα "ύπνε που παίρνεις τα παιδιά" κτλ)ή ακόμη στίχους, και ρυθμό δημοτικών τραγουδιών . Μ' αρέσει και αυτό το "περιγραφικό" που αναφέρθηκες πιο πάνω και συμφωνώ μέσες άκρες. Δεν έχει δηλαδή ιδιαίτερη "ψυχολογία" το πράγμα, γιατί για παράδειγμα : στο ποίημα αυτό ποιος μας μιλάει; Δεν φαίνεται (τουλάχιστον όχι ξεκάθαρα). Είναι σαν να το περιγράφει "κάτι" το παράξενο, το κάπως "ψυχρό" και "αποστασιοποιημένο " απο συναισθηματικές και άλλες κοινές ανθρωπινες διανοιακές φορτίσεις. Είναι ένας άνθρωπος; Μάλλον όχι. Δεν ξεκαθαρίζεται. Πουλί; Ούτε αυτό. Οπότε; Ο ποιητής απουσιάζει ...ποιός μας μιλάει; Άγνωστο. Το Άγνωστο... Η ποιητικίζουσα φαντασία με όποιον υποκειμενισμό και σχετικότητα μπορεί αυτή να συνεπάγεται επίσης απουσιάζει. Τα γεγονότα παρουσιάζονται στεγνά, "αγνά", γυμνά . Μπαμ και κάτω. Αυτό και αυτό. Ούτε περίπου ,ούτε μπορεί και έτσι μπορεί και αλλιώς. Το όμορφο πουλί είναι όμορφο πουλί και το χρυσό κλουβί είναι χρυσό κλουβί. Τέρμα. Σαν αυστηρός δωρικός κίωνας. Μετά μου βγάζει και κάτι απο αρχαία τραγωδία (νομίζω ότι για αυτό ευθύνεται αυτό το "περιγραφικό", που δεν μπαίνει στο πειρασμό να ερμηνεύσει, να δώσει ανάλυση, να προσπαθήσει να το φορτίσει συναισθηματικά και συγκινισιακά πέρα απο αυτό που το ίδιο το γεγονός εμπεριέχει και μπορεί απο μόνο του να μας μεταδώσει ...αυτή η "καθετότητα"...) πχ ο στίχος :" ...το πέταξα ", και μετά "...χάθηκε", παρουσιάζει εντελώς γυμνό το γεγονός, παρ' όλο αυτά, είναι εντελώς 'in your face" το "πέταξα" και το "χάθηκε". Κρύος, Πάγος ο στίχος. Τραγικότατα τραγικός. Θάνατος. Μαυρίλα.Χαμός. ενώ μετά στο τέλος ο στίχος λέει "...το άφησα" παρ'όλο που δεν χρωματίζεται ψυχολογικά επίσης, καθώς και με όμορφες λέξεις και άλλα μπιχλιμπίδια , βγάζει κάτι το πολύ απελευθερωτικό. Ελευθερία με όλη την αυτοσημασία της λέξεως. Ο θάνατος εδώ είναι θάνατος, η ελευθερία ελευθερία. Σαν να μας λέει νιώθω το ποίημα, τέρμα, αρκετά με τα μισόλογα και τα "περίπου" , μας κουνάει το χέρι "απειλητικά" και λέει: Βλέπεις ; Υπάρχει πάντα ένα κλουβί (πάντα το κρατάει το κλουβί) και... Ελευθερία ή Θάνατος (η Χαμός) . Τελεία και παύλα. Η Ελευθερία που σημαίνει το ποιήμα, νομίζω έγκειται στην συνειδητοποίηση ότι : τα πράγματα είναι αυτό που είναι ... και έτσι υπάρχει ένας Άξονας(μια αυστηρή απόλυτη καθετότητα ) "πέρα" απο τον ψυχικό "ανθρωποκεντρισμό-εγωκεντρισμό" μας που είναι γεμάτος με ανάγκη για έντονες συγκινησιακές και συναισθηματικες προβολές στα γεγονότα , γεμάτος αγωνία για να μην χάσει την γνώση και νοηματοδότηση που προβάλει στα γεγονότα, που δεν είναι τελικά παρά η κατασφάλιση, που ζητάει ο ατομισμός μας, Ο αρχέγονος φόβος απέναντι στο άγνωστο και η δίψα μας για εξουσία απέναντι στα ανερμήνευτα (πληροφοριακά έστω) πράγματα. Με τον οποίο (Άξονα) μπορούμε να έρθουμε σε πόλωση, και σχέση μαζί του, εφόσον δεν είμαστε στην πραγματικότητα κλειστές αποκομένες μονάδες απέναντι στο γύρω περιβάλλον. (κάτι παρόμοιο δηλαδή που συναντάμε και στα ποίηματα ζεν και χαϊκού . Θυμίζει και χαϊκού τώρα που το σκέφτομαι το ποίημα σου. Όχι τυχαίο ... ). Αυτό το ποίημα, αισθάνομαι ότι είναι ο θάνατος του ποιητή ... Αυτή ήταν μια δική μου "ανάγνωση" (παράδοξη ή μη, λιγότερο ή περισσότερο αιθαίρετη) αυτού του αξιολογότατου ποιήματος. Που δεν σημαίνει φυσικά ότι είναι και οριστική. Γενικά μου άρεσε πολύ. Edited December 6, 2011 by Innerspaceman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted December 6, 2011 Share Posted December 6, 2011 Σε γενικές γραμμές, εξέλαβα το ποίημα όπως το ανέλυσε ο Mindtwisted. Το διάβασα δηλαδή, έχοντας στο μυαλό μου διάφορους συμβολισμούς για τα πουλιά, το κλουβί, το μπαλκόνι... Φαντάστηκα τα πουλιά αυτά σαν τους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή μας και μετά από -λίγο ή πολύ- καιρό, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, φεύγουν. Και δεν είναι πάντα απαραίτητο ότι φεύγουν εκείνοι, μπορεί να είμαστε εμείς που θα τους αφήσουμε. Από όλους, όμως, κάποια στιγμή θα χωριστούμε, γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι πεπερασμένη. Έτσι, αν τα πουλιά είναι οι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας, τότε το μπαλκόνι είναι το πεδίο της ίδιας της ζωής μας και το χρυσό κλουβί είναι η καρδιά μας, που κλείνει μέσα της την αγάπη μας γι'αυτούς. Το αν η αγάπη αυτή θα είναι επιζήμια στο τέλος, δεν μπορούμε να το ξέρουμε απ'τα πριν. Βέβαια, το ότι τοποθέτησα εγώ η ίδια μέσα στο ποίημα συμβολισμούς, δεν κάνει αυτόματα το ποίημα συμβολικό, οπότε υποθέτω πως το ποίημα είναι όντως περιγραφικό, όπως υποστηρίζει, πολύ καλύτερα από εμένα, ο Innerspaceman. Ένα ποίημα που πραγματικά μου άρεσε και με έβαλε σε σκέψεις. Μπράβο odesseo! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.