Μπόρχες Posted November 29, 2011 Share Posted November 29, 2011 (edited) Όνομα Συγγραφέα:Γιάννης Μαργέτης Είδος: Eπιστημονική φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:1623 Αυτοτελής; Όχι Σχόλια: Η πρώτη μου απόπειρα να γράψω επιστημονική φαντασία. Το κείμενο μπορεί να λειτουργήσει και αυτοτελώς, όμως, μακροπρόθεσμα έχω σκοπό να το εντάξω σε μια συλλογή διηγημάτων (υπό δημιουργία) με χαλαρή σύνδεση και σχέση μεταξύ τους, με το ίδιο κεντρικό θέμα. Θα χαρώ πολύ να δω τα σχόλια σας. Το Γαλάζιο Του Ουρανού «Παππού, πες μου ξανά για τον γαλάζιο ουρανό». «Ναι, αγόρι μου, θα σου πω». «Έκτορα, σταμάτα να κουράζεις,τον παππού σου», είπε η μητέρα του μικρού καθώς έμπαινε στο σαλόνι κρατώντας έναν δίσκο με γλυκίσματα. «Γιατί, μαμά; Αφού μ’ αρέσει»,είπε απολογητικά ο μικρός Έκτορας. Η μητέρα του ακούμπησε τον δίσκο πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού. «Ναι, Μαρία, δεν πειράζει. Θα του ξαναπεριγράψω τον ουρανό. Μ’ αρέσει να τον θυμάμαι. Έχουμε χρόνο μέχρι να κοιμηθεί. Σωστά;», είπε ο παππούς, ο οποίος καθόταν στον καναπέ, και χάιδεψε τα μαλλιά του μικρού, που καθόταν στο πάτωμα μπροστά του, ανάμεσα στο τραπέζι και στον καναπέ. Η Μαρία έκανε έναν ακαθόριστο μορφασμό. Έβαλε το γλυκό σε μεταλλικά πιατάκια. «Άντε, παππού, ξεκίνα!». Πρόσταξε ο Έκτορας. «Πρώτα θα σηκωθείς από το πάτωμα και θα έρθεις εδώ δίπλα μου στον καναπέ να καθίσεις. Μετά θα σου πω». Ο Έκτορας αστραπιαία βρέθηκε δίπλα στον παππού του. Εκείνος γέλασε και του ανακάτεψε τα μαλλιά, όπως θα τα ανακάτευε το ελαφρύ, αναζωογονητικό αεράκι. Η Μαρία πρόσφερε στον πατέρα της το πιατάκι με το γλυκό. «Ορίστε, μπαμπά», είπε και πρότεινε το πιατάκι. «Σ’ ευχαριστώ», της είπε εκείνος και άπλωσε το χέρι του και το πήρε. «Παππούουου!». Φώναξε οΈκτορας και του τράβηξε το μανίκι του πουκαμίσου. Η μητέρα του τον αγριοκοίταξε. «Έκτορα!». Τον μάλωσε. «Λοιπόν», είπε ο παππούς του,«ας αρχίσουμε. Μια φορά κι έναν καιρό η Γη, ο πλανήτης μας, είχε έναν πανέμορφο, γαλάζιο ουρανό…» Ο μικρός Έκτορας κοιτούσε βαθιά στα μάτια τον παππού του. Η μητέρα του κοιτούσε και τους δυο. Έχουν τα ίδια μάτια, σκέφτηκε. Φυσικά, συνέχισε τη σκέψη της, κι εγώ τα ίδια μάτια μ’αυτούς έχω! Χαμογέλασε στη σκέψη της αυτή και κάθισε στον αντικρινό καναπέ. Η εξιστόρηση συνεχιζόταν. «…Στον γαλάζιο ουρανό, λοιπόν,διέσχιζαν νωχελικά…» «Τί σημαίνει διέσχιζαν νωλικά,παππού;» Ρώτησε ο Έκτορας. Ο παππούς γέλασε. Η μητέρα γέλασε. «Νω-χε-λι-κά. Διέσχιζαν νωχελικά. Σημαίνει προχωρούσαν αργά, με αργές κινήσεις», του εξήγησε. Συνέχισε,«Προχωρούσαν με αργές κινήσεις, μικρά και μεγάλα λευκά σύννεφα». Ο μικρός τον άκουγε με γουρλωμένα μάτια. Σχεδόν δεν ανέπνεε. Ο παππούς συνέχιζε να αφηγείται. «Κι εσύ κοιτούσες ψηλά και χάζευες το αργό ταξίδι των σύννεφων και πολλές φορές ταξίδευες μαζί τους». Σταμάτησε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έφαγε λιγάκι από το γλυκό. Η κόρη του, η οποία παρατηρούσε παππού και εγγονό, κατάλαβε ότι ο πατέρας της είχε ήδη συγκινηθεί ή ότι ήταν έτοιμος να συγκινηθεί. Ο 8χρονος Έκτορας ανυπομονούσε. «Και μετά, παππού;» Ο 70χρονος άνδρας κατάπιε τη μπουκιά του, που βιαστικά είχε μασήσει. «Α, μετά. Μετά η σκέψη σου ταξίδευε στα πιο όμορφα και απίθανα μέρη του κόσμου. Έβλεπες τα ομορφότερα τοπία και τις ομορφότερες χώρες του κόσμου. Φανταζόσουν ότι εκείνα υπήρχαν.Ήξερες ότι εκείνα τα μέρη υπήρχαν. Διότι τα σύννεφα μονάχα από κάπου πολύόμορφα θα μπορούσαν να έρχονται και μόνο κάπου πολύ όμορφα θα μπορούσαν να πηγαίνουν και διότι ήξερες, επίσης, ότι ο γαλάζιος ουρανός μονάχα όμορφα μέρη και όμορφα τοπία θα μπορούσε να σκεπάζει απαλά σαν σεντόνι. Ναι, Έκτορα μου. Αυτό ήταν ο γαλάζιος μας ουρανός κάποτε. Ήταν το σεντόνι, που μας προστάτευε από την αιώνια κρύα νύχτα του διαστήματος, όπως το δικό σου σεντόνι προστατεύει το σώμα σου τις κρύες νύχτες». Διέκοψε την αφήγηση. Η ανάσα του είχε γίνει βαριά. Τα μάτια του είχαν βουρκώσει. Η ένταση στη φωνή του ήταν εμφανής. «Μπαμπά, φάε το γλυκό σου. Σε παρακαλώ!», τού είπε η Μαρία με την απαλή παρακλητική φωνή της. Ετοιμάστηκε να σηκωθεί από τη θέση της. «Θα πάρω τον μικρό για ύπνο, αν θες». «Όχι, άφησε τον λίγο ακόμη. Σε παρακαλώ! Ορίστε θα φάω και το γλυκό μου». Της χαμογέλασε και τέλειωσε το γλυκό του σαν να ήταν μικρό παιδί. Η Μαρία υποχώρησε μπροστά στην αταίριαστη μα χαριτωμένη παιδικότητα του πατέρα της. Ο μικρός Έκτορας ανήσυχος σηκώθηκε, έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του, σκαρφάλωσε στον καναπέ, κάθισε στα γόνατα του δίπλα στον παππού του και ακούμπησε το κεφαλάκι του στον ώμο του. Έπειτα το ανασήκωσε και είπε: «Συνέχισε, παππού μου». Το ξανακούμπησε στον ώμο και συμπλήρωσε: «Σε παρακαλώ!». Ο παππούς του χαμογέλασε, κατάπιε το τελευταίο κομμάτι του γλυκού και άγγιξε το κεφαλάκι του εγγονού του. Άφησε το χέρι του εκεί στο κεφαλάκι του Έκτορα σαν να αντλούσε ενέργεια από εκείνον. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του. Ίσως να θυμόταν τη δική του παιδική ηλικία ή ίσως να προσπαθούσε να θυμηθεί τον γαλάζιο ουρανό ή και τα δύο μαζί. «Ναι αγόρι μου», είπε παίρνοντας άλλη μια βαθιά ανάσα. Άνοιξε τα μάτια του. «Ο γαλάζιος ουρανός ήταν ό, τι ομορφότερο είχαμε. Και το βράδυ, όταν ο ήλιος έδυε, ο γαλάζιος ουρανόςφωτιζόταν από το φως του φεγγαριού και των άστρων. Ήταν σαν ύφασμα γεμάτο με ασημόσκονη. Αλλά, δεν ανησυχούσες, διότι ήξερες ότι ο ουρανός και το γαλάζιο του ήταν εκεί, απλά ήταν κρυμμένα στα σκοτεινά. Όπως εσύ το βράδυ στο σκοτεινό σου δωμάτιο δεν βλέπεις το σεντόνι που σε σκεπάζει, έτσι κι εμείς δεν βλέπαμε το βράδυ τον ουρανό, αλλά τον νιώθαμε. Ξέραμε ότι ήταν εκεί και μας προστάτευε.Το Φεγγάρι και τα αστέρια ήταν εκεί για να μας τον θυμίζουν. Για να επιβεβαιώνουν την παρουσία του…» «Τί σημαίνει επιβεβαιώνουν,παππού;». Το κεφαλάκι του εξακολουθούσε να είναι ακουμπισμένο στον ώμο του παππού του. «Ότι υπήρχε στ’ αλήθεια. Στα σίγουρα», είπε η μαμά του, η Μαρία. «Ναι. Ότι υπήρχε στα αλήθεια .Ότι την επόμενη μέρα και πάλι θα πετάξουν τα πουλιά μες την αγκαλιά του. Ότι τα σύννεφα και πάλι θα ξεκινήσουν το ταξίδι για χώρες μακρινές». «Κι εσύ, παππού, τον έβλεπες κάθε μέρα τον γαλάζιο ουρανό;» ρώτησε ο Έκτορας και σήκωσε το κεφάλι του. Κοίταξε τον παππού στα μάτια. Ο παππούς κούνησε το κεφάλι του και το βλέμμα του χάθηκε μέσα στα γαλάζια μάτια του εγγονού του. Ήταν σαν να έβλεπε τον ουρανό. Ξανά, ύστερα από τόσα χρόνια. «Ε, παππού! Πες μου», είπε ο Έκτορας, ενώ είχε πιάσει τον παππού του από τον ώμο και τον κουνούσε για να τον συνεφέρει. «Ναι, τον έβλεπα κάθε μέρα,αγόρι μου. Κάθε μέρα». Η φωνή του πάλι έτρεμε. Η Μαρία απέναντι ανησυχούσε. «Σε ζηλεύω, παππού!» είπε ο μικρός με εμφανή τον τόνο της ζήλειας στη φωνή του. Κάθισε ξανά και έμπλεξε τα χέρια του στο στήθος του. Ο παππούς του τού είπε απορημένος σμίγοντας τα φρύδια, «Γιατί το λες αυτό, αγόρι μου;» Η μητέρα του δεν ήξερε αν θα έπρεπε να θυμώσει ή να γελάσει με τη στάση του γιου της. Ανακάθισε στον καναπέ και τον κοίταξε παραξενεμένη. «Γιατί εγώ τον γαλάζιο ουρανό τον βλέπω μονάχα στο κομπιούτερ και στην τηλεόραση. Ούτε όταν πηγαίνω στο σχολείο το πρωί τον βλέπω. Ούτε τον ουρανό, ούτε τα σύννεφα, ούτε τα πουλιά,ούτε και τον ήλιο! Εγώ κάθε πρωί, που κοιτάζω ψηλά, βλέπω τον Θόλο, και δεν είναι γαλάζιος! Που δεν είναι σαν τον ουρανό! Που δεν έχει αστέρια! Που δεν έχει σύννεφα! Που δεν έχει πουλιά! Τα πουλιά τα βλέπω στον Ζωολογικό κήπο και στην τηλεόραση. Γιατί παππού να μην βλέπω κι εγώ τον ουρανό;». Ο μικρός έβαλε τα κλάματα. Ο παππούς Έκτορας τον κοίταζε ξαφνιασμένος. Γύρισε και κοίταξε την κόρη του. Του ανταπέδωσε το βλέμμα. Ήταν εξίσου ξαφνιασμένη. Τελικά μίλησε εκείνη. «Αγόρι μου, σου έχω πει την ιστορία». Σηκώθηκε από τον καναπέ και πήγε και κάθισε δίπλα στον γιό της. Τον πήρε αγκαλιά. «Ναι, εντάξει! Και στο σχολείο μας την έχουν πει, μαμά », είπε ο μικρός Έκτορας, ο οποίος δέχτηκε παθητικά την αγκαλιά της μητέρας του. «Τότε ξέρεις ότι μια μέρα μάς είπαν οι επιστήμονες ότι ο γαλάζιος ουρανός δεν ήταν πια ασφαλής για μας τουςανθρώπους… Πως ο ήλιος θύμωσε μαζί μας και πως θα μας σκότωνε. Και ότι σύντομα έπρεπε να βρούμε μια λύση, αν θέλαμε να επιβιώσουμε… Να συνεχίσουμε να ζούμε δηλαδή.Έτσι φτιάξαμε τους Θόλους-εκατοντάδες Θόλους- πάνω στη Γη και μπήκαμε μέσα τους για να προστατευτούμε από τον κακό πια ουρανό και τον κακό ήλιο. Ο Θόλος είναι καλός…Οι Θόλοι είναι καλοί, παιδί μου». Του χάιδευε με το απαλό της χέρι τα μαλλιά του. Ο παππούς του τού χάιδευε την πλάτη. «Έτσι είναι αγόρι μου», τού είπε κι εκείνος κοιτάζοντας στα μάτια την κόρη του. «Σου είπα τα ξέρω όλα αυτά! Ο Θόλος δεν είναι ωραίος και δεν είναι καλός. Δεν είναι γαλάζιος και δεν έχει σύννεφα», τους απάντησε ο Έκτορας εκνευρισμένος, ενώ είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά της μητέρας του. «Έλα τώρα μικρέ μου» του είπε εκείνη και τον έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά της. «Ναι, Έκτορα μου. Μην στεναχωριέσαι. Εξάλλου διάβασα προχθές στο Δίκτυο κάτι πολύ ευχάριστο», είπε μετην βραχνή φωνή του ο παππούς του. Ο Έκτορας σήκωσε το κεφάλι του και τον κοίταξε. Τα μαλλιά του είχαν ανακατευθεί και τα μάγουλα του είχαν ποτιστεί από τα δάκρυα. «Τι;» τον ρώτησε και ρούφηξε τη μύτη του. Ο παππούς χαμογέλασε. «Λοιπόν, άκου τι διάβασα. Ότι οι επιστήμονες μας δουλεύουν για να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε ο Θόλος, όλοι οι Θόλοι, να μοιάζουν σαν τον γαλάζιο ουρανό. Δηλαδή να έχουν σύννεφα που θα τους διασχίζουν, να έχουν πουλιά που θα πετούν. Να τα έχουν όλα, τέλος πάντων. Όπως και ο πραγματικός ουρανός. Και λένε μάλιστα ότι σχετικά σύντομα θα το καταφέρουν. Δεν είναι υπέροχο;» «Όχι, δεν είναι υπέροχο, παππού. Ό, τι και να κάνουν οι επιστήμονες, αυτό εκεί έξω δεν θα γίνει ποτέ ο πραγματικός ουρανός». Νέα δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα του και σαν να αποζητούσε προστασία έβαλε το κεφάλι του στο στήθος της μητέρας του σαν να ήταν φωλιά. «Έλα, μωρό μου. Πάμε για ύπνο», είπε η Μαρία και σηκώθηκε κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της τον γιό της.Κοίταξε με βλέμμα απόγνωσης ή στενοχώριας τον πατέρα της, ο οποίος έμεινε μετέωρος και μόνος στον καναπέ να κοιτά στο άπειρο. Εξαφανίστηκαν στο βάθος του σκοτεινού διαδρόμου. Ο παππούς Έκτορας κάθισε πίσω, βαθιά στον καναπέ. Ύστερα είπε σαν να απαντούσε στον εγγονό του ή στον εαυτό του, «Όχι! Αυτό εκεί έξω δεν θα γίνει ποτέ ο πραγματικός μας γαλάζιος ουρανός». Edited November 29, 2011 by Μπόρχες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted November 30, 2011 Author Share Posted November 30, 2011 Ούτε ένα σχόλιο, ρε σύντροφοι; Μάλλον πρέπει να στείλω αυτή την προσπάθεια στον κάλαθο των αχρήστων! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted November 30, 2011 Share Posted November 30, 2011 (edited) Σαφέστατα και ΔΕΝ πρέπει να το κάνεις αυτό. Λίγη υπομονή χρειάζεται μόνο, θα το σχολιάσουμε. Edited November 30, 2011 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted November 30, 2011 Share Posted November 30, 2011 (edited) Συγνώμη Γιάννη, το διάβασα από τη στιγμή που το ανέβασες, αλλά δίστασα να γράψω κάτι. Σίγουρα ξέρεις να συγκινείς και το καταφέρνεις με τον παππού, αλλά όμως το πέτυχες σε μένα με δυσκολία λόγω της αργής αρχής. Νομίζω για ένα τόσο μικρό διήγημα το να αργείς να κάνεις τον παππού τόσο πολύ να πει την ιστορία κάπως μου φάνηκε δυσανάλογο με την ίδια την ιστορία. Παρόλο που τον παππού που θεωρώ ότι τον πετυχαίνεις κάπως μου φάνηκε η αντίδραση του παιδιού υπερβολική στο τέλος. Κατά τα άλλα, πετυχαίνει αυτό που θέλεις να μου μεταδώσεις. Μου θύμισε και ένα δικό μου διήγημα με παρόμοιο θέμα (έχει διαφορές όμως) (τον Επαναστάτη Ζωγράφο). Edited November 30, 2011 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted November 30, 2011 Author Share Posted November 30, 2011 Συγνώμη Γιάννη, το διάβασα από τη στιγμή που το ανέβασες, αλλά δίστασα να γράψω κάτι. Σίγουρα ξέρεις να συγκινείς και το καταφέρνεις με τον παππού, αλλά όμως το πέτυχες σε μένα με δυσκολία λόγω της αργής αρχής. Νομίζω για ένα τόσο μικρό διήγημα το να αργείς να κάνεις τον παππού τόσο πολύ να πει την ιστορία κάπως μου φάνηκε δυσανάλογο με την ίδια την ιστορία. Παρόλο που τον παππού που θεωρώ ότι τον πετυχαίνεις κάπως μου φάνηκε η αντίδραση του παιδιού υπερβολική στο τέλος. Κατά τα άλλα, πετυχαίνει αυτό που θέλεις να μου μεταδώσεις. Μου θύμισε και ένα δικό μου διήγημα με παρόμοιο θέμα (έχει διαφορές όμως) (τον Επαναστάτη Ζωγράφο). Σ' ευχαριστώ, Άλεξ, για τα σχόλια σου. Να μην διστάζεις στα κείμενα μου να γράφεις, είτε θετικά είτε αρνητικά. Θα μελετήσω την ένσταση σου σχετικά με την αργή εξέλιξη του διηγήματος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted November 30, 2011 Share Posted November 30, 2011 Το διάβασα αργά, χθες το βράδυ... Πολύ αργά, όμως! Οπότε, είπα να περιμένω να το σχολιάσω σήμερα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ο τίτλος μου φάνηκε πολύ ελκυστικός, ποιητικός θα έλεγα. Γι'αυτό άλλωστε και αποφάσισα να δω το περιεχόμενό του. Και το περιεχόμενο μου φάνηκε αντάξιο του τίτλου, μα έχω την εντύπωση ότι η ιστορία θα μπορούσε να δοθεί και με αρκετά λιγότερες λέξεις. Επίσης, διαβάζοντας στην αρχή του κειμένου, σκεφτόμουν πως, για να αναφέρεις τόσο πολύ το γλυκό, θα παίζει σημαντικό ρόλο. Τελικά όμως, διαψεύστηκα. Νομίζω πως για να λειτουγήσει καλύτερα η ιστορία -παρ'όλο που είναι αρκετά συγκινητική κι έτσι- θα έπρεπε να βγουν κάποιες περιττές λεπτομέρειες, παρ'όλο που αυτές ίσως δημιουργούν μια πιο αληθινή ατμόσφαιρα. Νομίζω πως πρέπει να συγκεντρωθείς περισσότερο στο κύριο ζουμί του διηγήματος, που είναι ο ουρανός. Σχετικά με την αντίδραση του παιδιού, εμένα δε με ξένισε παρά μόνο ελάχιστα, στην αρχή. Ύστερα όμως, πείστηκα. Τέλος, όσον αφορά το... τέλος, δεν ξέρω, είχα προϊδεαστεί για κάτι πιο δυνατό, πιο τραγικό ας πούμε... Κυρίως επειδή περιγράφεις την ανησυχία της Μαρίας για τον πατέρα της να είναι διάχυτη στο μεγαλύτερο μέρος του διηγήματος, περίμενα πως κάτι άσχημο θα γινόταν. Αν και δεν μπορώ να πω πως δεν ανακουφίστηκα που ο παππούς τη γλίτωσε τελικά! Πάντως, έχω να πω πως η παρομοίωση με το σεντόνι μου άρεσε ιδιαίτερα, όπως και ο τρόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία και μας παρουσιάζεται ο κόσμος σου μέσα από το διάλογο. Καλή και συγκινητική προσπάθεια! Μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted November 30, 2011 Author Share Posted November 30, 2011 Το διάβασα αργά, χθες το βράδυ... Πολύ αργά, όμως! Οπότε, είπα να περιμένω να το σχολιάσω σήμερα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ο τίτλος μου φάνηκε πολύ ελκυστικός, ποιητικός θα έλεγα. Γι'αυτό άλλωστε και αποφάσισα να δω το περιεχόμενό του. Και το περιεχόμενο μου φάνηκε αντάξιο του τίτλου, μα έχω την εντύπωση ότι η ιστορία θα μπορούσε να δοθεί και με αρκετά λιγότερες λέξεις. Επίσης, διαβάζοντας στην αρχή του κειμένου, σκεφτόμουν πως, για να αναφέρεις τόσο πολύ το γλυκό, θα παίζει σημαντικό ρόλο. Τελικά όμως, διαψεύστηκα. Νομίζω πως για να λειτουγήσει καλύτερα η ιστορία -παρ'όλο που είναι αρκετά συγκινητική κι έτσι- θα έπρεπε να βγουν κάποιες περιττές λεπτομέρειες, παρ'όλο που αυτές ίσως δημιουργούν μια πιο αληθινή ατμόσφαιρα. Νομίζω πως πρέπει να συγκεντρωθείς περισσότερο στο κύριο ζουμί του διηγήματος, που είναι ο ουρανός. Σχετικά με την αντίδραση του παιδιού, εμένα δε με ξένισε παρά μόνο ελάχιστα, στην αρχή. Ύστερα όμως, πείστηκα. Τέλος, όσον αφορά το... τέλος, δεν ξέρω, είχα προϊδεαστεί για κάτι πιο δυνατό, πιο τραγικό ας πούμε... Κυρίως επειδή περιγράφεις την ανησυχία της Μαρίας για τον πατέρα της να είναι διάχυτη στο μεγαλύτερο μέρος του διηγήματος, περίμενα πως κάτι άσχημο θα γινόταν. Αν και δεν μπορώ να πω πως δεν ανακουφίστηκα που ο παππούς τη γλίτωσε τελικά! Πάντως, έχω να πω πως η παρομοίωση με το σεντόνι μου άρεσε ιδιαίτερα, όπως και ο τρόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία και μας παρουσιάζεται ο κόσμος σου μέσα από το διάλογο. Καλή και συγκινητική προσπάθεια! Μπράβο! Σ' ευχαριστώ για τον σχολιασμό σου. Οι περιττές λεπτομέρειες γενικά δεν μ' αρέσουν, αλλά σε ορισμένες ιστορίες ίσως να χρειάζονται για να δημιουργήσουν μια πιο αληθινή ατμόσφαιρα. Για να προσδώσουν φυσικότητα. Θα μπορούσε να καταλήξει η ιστορία σε τραγικό τέλος και ίσως να προκαλείται μια τέτοια εντύπωση, αλλά δεν ήθελα να το κάνω τόσο δύσπεπτο το κείμενο. Πάντως είναι μια πιθανή εκδοχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted November 30, 2011 Share Posted November 30, 2011 Σ' ευχαριστώ για τον σχολιασμό σου. Οι περιττές λεπτομέρειες γενικά δεν μ' αρέσουν, αλλά σε ορισμένες ιστορίες ίσως να χρειάζονται για να δημιουργήσουν μια πιο αληθινή ατμόσφαιρα. Για να προσδώσουν φυσικότητα. Θα μπορούσε να καταλήξει η ιστορία σε τραγικό τέλος και ίσως να προκαλείται μια τέτοια εντύπωση, αλλά δεν ήθελα να το κάνω τόσο δύσπεπτο το κείμενο. Πάντως είναι μια πιθανή εκδοχή. Παρακαλώ, αν και δεν κάνει τίποτα. Πράγματι, συμφωνώ μαζί σου για τις λεπτομέρειες. Κάποιες να τις κρατήσεις οπωσδήποτε. Και ψήσου να μας πεις και τι ήταν εκείνο το γλυκό! Πραγματικά που κέντρισε την περιέργεια! Μπορείς να το εντάξεις και ως απαραίτητο στοιχείο του κόσμου σου, για να μπορούν να επιβιώσουν οι άνθρωποι, λέμε τώρα... Όπως είπα και πριν, μου άρεσε αυτή η εκδοχή του τέλους (γενικά μ'αρέσουν τα χάπι εντς) απλά ίσως θα μπορούσε να δέσει καλύτερα και με την ατμόσφαιρα που έχει ήδη δημιουργηθεί από την ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted November 30, 2011 Author Share Posted November 30, 2011 Σ' ευχαριστώ για τον σχολιασμό σου. Οι περιττές λεπτομέρειες γενικά δεν μ' αρέσουν, αλλά σε ορισμένες ιστορίες ίσως να χρειάζονται για να δημιουργήσουν μια πιο αληθινή ατμόσφαιρα. Για να προσδώσουν φυσικότητα. Θα μπορούσε να καταλήξει η ιστορία σε τραγικό τέλος και ίσως να προκαλείται μια τέτοια εντύπωση, αλλά δεν ήθελα να το κάνω τόσο δύσπεπτο το κείμενο. Πάντως είναι μια πιθανή εκδοχή. Παρακαλώ, αν και δεν κάνει τίποτα. Πράγματι, συμφωνώ μαζί σου για τις λεπτομέρειες. Κάποιες να τις κρατήσεις οπωσδήποτε. Και ψήσου να μας πεις και τι ήταν εκείνο το γλυκό! Πραγματικά που κέντρισε την περιέργεια! Μπορείς να το εντάξεις και ως απαραίτητο στοιχείο του κόσμου σου, για να μπορούν να επιβιώσουν οι άνθρωποι, λέμε τώρα... Όπως είπα και πριν, μου άρεσε αυτή η εκδοχή του τέλους (γενικά μ'αρέσουν τα χάπι εντς) απλά ίσως θα μπορούσε να δέσει καλύτερα και με την ατμόσφαιρα που έχει ήδη δημιουργηθεί από την ιστορία. Αν το καλοσκεφτείς η ιστορία δεν έχει χάπι εντ. Μάλλον το αντίθετο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted November 30, 2011 Share Posted November 30, 2011 Ε, σε σχέση με την εκδοχή που είχα εγώ στο μυαλό μου, θα μπορούσες να το πεις happy, έστω κατά σύμβαση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted November 30, 2011 Share Posted November 30, 2011 Γίνεται φανερό πως στη συγκεκριμένη ιστορία σ' ενδιαφέρει περισσότερο το συναισθηματικό της κομμάτι, παρά η παράθεση πληροφοριών για τον κόσμο σου. Μπορώ να πω ότι πετυχαίνεις το σκοπό σου. Αυτό που βρήκα λίγο αδύναμο είναι το τέλος, που δεν είναι τέλος, αλλά αφήνει υπονοούμενα πως υπάρχουν πολλά ακόμη μετά από εκεί. Αυτό είναι δεκτό δεδομένου ότι αυτή η ιστορία είναι, ας πούμε, μια εισαγωγή στον κόσμο σου και λειτουργεί σαν κίνητρο να μάθουμε τη συνέχεια. Θα γούσταρα πχ, σε μια μελλοντική συνέχεια να μάθαινα πως ο παππούς ήταν ένας από τους εμπνευστές και τους κατασκευαστές των Θόλων, έτσι για το ιντριγκαδόρικο της υπόθεσης ( ). Αν την δούμε, όμως, σαν ολοκληρωμένη ιστορία, τότε αφήνει πολλά ερωτηματικά. Γενικά, συμφωνώ με το σχόλιο του Διγέλαδου. Είναι λιγάκι αργή σε εξέλιξη, το οποίο δικαιολογείται από την ύπαρξη του μικρού, κι επίσης, λιγάκι φειδωλή σε πληροφορίες. Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted December 1, 2011 Share Posted December 1, 2011 Ο τιτλος ειναι οντως καλος και τραβηχτικα ποιητικος, οπως προειπε η Νινα. Αυτο κατα την γνωμη μου, δινει ενδειξεις πως εχεις καλο γουστο και μπορεις να γραφεις πυκνα εκφραζοντας την ουσια οσων θελεις να πεις. Αν κατι κανεις λαθος, νομιζω πως ειναι πως παρουσιαζεις λιγο μονοπλευρα τις ιδεες σου. Κρινω εχοντας διαβασει μονο δυο κειμενα σου, οποτε μπορει να κανω εγω λαθος. Νομιζω πως εχεις μια ιδεα στο μυαλο σου και σκεφτεσαι πως να την αποδωσεις τοσο πολυ, που ξεχνας την γαρνιτουρα. Αλλα λιγη γαρνιτουρα χρειαζεται. Στο προηγουμενο κειμενο ειχες μονο περιγραφες. Σ' αυτο εχεις σχεδον μονο αποδωση συναισθηματων π.χ. νοσταλγια. Τα νιωθω λιγο μισα. Νομιζω πως εχεις μια πληρη εικονα στο μυαλο σου, αλλα σ' εμας πρεπει να την μεταφερεις με το κειμενο σου και αυτο δεν το κανεις, γιατι δεν μας δινεις λιγες λεπτομερειες, λιγο υποβαθρο να μας κρατησεις. Συμφωνω με τα σχολια των παιδιων-μην ξαναπω τα ιδια-με το αργο ξεκινημα και την υπερβολικη αντιδραση του παιδιου και ειδικα με το σχολιο της Νινας για το γλυκο. Ειναι πολυ παραξενη η επιμονη της κορης να φαει το γλυκο του ο παππους οποτε πρεπει να υπαρχει μια αλλη εξηγηση περαν της απολαυσης. Γιατι συνηθως οι ηλικιωμενοι η τα αποφευγουν η τους τα απαγορευουν π.χ. Μην τρως γλυκα εχεις σακχαρο! κτλ κτλ Μια αλλη λεπτομερεια ειναι στην προταση που η μητερα βαζει το γλυκο στα μεταλλικα πιατακια, θα επρεπε να ειναι βαζει τα γλυκα στα πιατακια, ενα γλυκο ενα πιατο, πολλα γλυκα πολλα πιατα. Η ιδεα του θολου δεν μου ειναι αγνωστη-καπου την εχω ξανακουσει η κατι παρομοιο και θα θελα να δουμε και την συνεχεια της δικης σου εκδοχης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.