Αγιότις

[jjohn]

Συγγραφέας: εγώ

Είδος: θέλω να ελπίζω πως είναι horror(αν δεν ειναι μη βαράτε )

βία: έχει έχει

σεξ: τσουκ

λέξεις:3.446 με τίτλο και 2-3 αστεράκια

σχόλια: απλά να υπενθυμίσω ότι μιλάμε για βυζαντινή περίοδο και πρέπει να έχουμε στα υπόψιν μας ότι οι άνθρωποι σκέφτονταν διαφορετικά από μας τότε(το αναφέρω για να μην αρχίσετε τα lol wut). Καλά Χριστούγεννα!

Ελπίζω η όλη ιδέα να μην είναι προσβλητική σε κανέναν

Αρχείο: Agiotis.pdf

 

 

Αγιότις

 

Του έδωσε το πιατάκι με το γάλα κι ο χωρικός άρχισε να το γλύφει σα σκυλί, βγάζοντας από το στόμα του αυτούς τους ήχους, αυτούς τους εξευτελιστικούς ήχους που θα μπορούσαν να άνηκαν σε οποιαδήποτε ζώο, αλλά όχι σε άνθρωπο, όχι στο απόλυτο δημιούργημα του Θεού. Ήξερε ωστόσο πως ο χωρικός είχε να βάλει κάτι στο στόμα του για μέρες και έτσι αυτή η μανία με την οποία κατάπιε το γάλα και έφαγε το ψωμί του ,δεν τον ενόχλησε τόσο όσο θα ενοχλούσε άλλους, λιγότερο ανθρώπους από κείνον.

 

Αποχαιρέτησε τον χωρικό και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

 

Μόλις έφτασε στο σπίτι του, χάιδεψε τον μοναδικό φίλο του, τον σκύλο του τον Ποιμένα. Αυτή του η μοναχικότητα ήταν δικιά του επιλογή. Στην ζωή που ακολουθούσε, ο Σατανάς θα του έβαζε πολλά εμπόδια και θα του έστελνε πολλές προκλήσεις. Δεν ήθελε εξαιτίας του κάποιος αθώος να υπέφερε από τα μαρτύρια του Διαβόλου.

 

Το μόνο πλάσμα που του κρατούσε συντροφιά πέρα φυσικά από τον ποιμένα ήταν ο άγγελος που είχε κατεβεί από τους ουρανούς ειδικά για εκείνον. Ο άγγελος που είχε κατεβεί από τους ουρανούς για να τον βοηθήσει να επιτύχει τον σκοπό του, να γίνει και εκείνος ένας Άγιος. Ο άγγελος του είχε εμφανιστεί πριν από περίπου τρία χρόνια. Είχε την μορφή ενός γενειοφόρου γέρου που από το αριστερό του χέρι έλειπαν τρία δάχτυλα. Δεν είχε καταλάβει γιατί του είχε παρουσιαστεί με αυτή τη μορφή, αλλά δεν ήθελε να ασχοληθεί παραπάνω με αυτό το θέμα. Για κάποιον λόγο, ο Θεός ήθελε τα πράγματα να γίνουν έτσι. Θα ήταν το λιγότερο ασεβής εάν προσπαθούσε να αμφισβητήσει τα λόγια και τις πράξεις του Θεού που υπηρετούσε τόσα χρόνια. Και εκείνος δεν ήταν ασεβής. Το μόνο που ήθελε ήταν να κάνει το καλό για όλους ,να δώσει ένα παράδειγμα στα νέα παιδιά. Και αυτή η εμφάνιση του Αγγέλου, του έδειχνε πως και ο Θεός με την σειρά του επιθυμούσε κάτι τέτοιο.

 

Έδωσε λίγο φαί στον ποιμένα και μπήκε μέσα στο σπίτι. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια αλλά τα πλούτη και η χλιδή δεν ήταν κάτι που χρειαζόταν ή επιθυμούσε. Όταν οι γονείς του πέθαναν , το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να δωρίσει όλα όσα είχε κληρονομήσει από εκείνους και ύστερα να βρει ένα σπίτι κοντά σε αυτούς που τον είχαν πραγματικά ανάγκη. Ήθελε να είναι δίπλα τους κάθε στιγμή. Άναπάσα στιγμή.

 

«άργησες» είπε ο άγγελος.

 

«Συγγνώμη. Είχα πάει να δώσω λίγη τροφή στους χωρικούς» του είπε.

 

«καλά έκανες» του απάντησε

 

Ο άγγελος δεν μιλούσε πολύ. Του έλεγε λίγα λόγια αλλά αυτά τα λόγια ήταν λέξεις που χαράζονταν στην καρδιά του.

 

Έκανε τον σταυρό του και ύστερα προσευχήθηκε για αρκετή ώρα σιωπηλά από μέσα του. Ξάπλωσε στο πάτωμα και σκεπάστηκε με την τρύπια κουβέρτα του. Ο Χειμώνας ήταν βαρύς και το σπίτι του όχι ζεστό. Η πίστη που είχε αποκτήσει στον Θεό ήταν αρκετή για να τον ζεστάνει και να τον προστατέψει από το κρύο.

 

Λίγη ώρα αργότερα, ο ποιμένας άρχισε να γαβγίζει. Το γάβγισμα του σταμάτησε αρκετά σύντομα και έτσι συμπέρανε πως κάποιος γείτονας είχε έρθει για να τον επισκεφτεί.

 

Σύντομα, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ευχαρίστησε τον Θεό που η πόρτα του παρέμεινε όρθια καθώς ελάχιστα πιο δυνατό να ήταν το χτύπημα , θα είχε γίνει κομμάτια. Σημείωσε νοητικά την επιδιόρθωση της πόρτας όσο το δυνατόν πιο σύντομα γινόταν και άνοιξε την πόρτα.

 

Όπως σωστά είχε υποθέσει, ο επισκέπτης του ήταν ένας από τους γείτονες του .

 

«συγγνώμη Πάτερ για την ενόχληση. Μπορώ να περάσω μέσα στο σπίτι σας ; Αυτό που έχω να σας πω είναι ιδιαίτερα σημαντικό»

 

«Έλα, πέρασε μέσα» του είπε και του άνοιξε την πόρτα.

 

Του προσέφερε λίγο ψωμί και ύστερα κάθισε για να ακούσει όσα ο άνδρας είχε να του πει.

 

«Είχα πάει στον ναό για να προσευχηθώ και να ανάψω λίγα κεράκια. Είδα μέσα στον Ναό μία γυναίκα. Την πλησίασα για να της πω να φύγει και τότε είδα πως έσταζε από παντού αίμα. Μόλις πήγα να την πιάσω από τα μαλλιά για να την σύρω έξω από τον οίκο , εκείνη εξαφανίστηκε. Τότε παρατήρησα το πιο φριχτό πράγμα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου . Στο πάτωμα είχε σχηματιστεί ένας σταυρός από αίμα. »

 

Δεν ήξερε τι να πει . Από την μία χαιρόταν μιας και από τότε που είχε εγκατασταθεί σε αυτή τη περιοχή, είχε αναλάβει προσωπικά να βοηθήσει τους γείτονες του να επανακτήσουν τη πίστη που είχαν χάσει. Η ζωή τους ήταν σκληρή αλλά αυτό δεν αποτελούσε δικαιολογία για να χάσει κανείς την πίστη του στον Θεό. Με σκληρή δουλειά και κυρίως πίστη ο καθένας μπορούσε να βγει από τις κρίσεις που αντιμετώπιζε. Φαινόταν πως τα είχε καταφέρει και είχε επιτύχει σε αυτή την αποστολή . Από την άλλη όμως, τον προβλημάτιζε αυτό που είχε διαδραματιστεί μέσα στον Ναό. Τι ήταν αυτή η γυναίκα ;

 

«πήγαινε σπίτι σου και προσευχήσου στον Θεό για να σε βοηθήσει να ξεχάσεις αυτό που είδες.»

 

«εσείς; Πάτερ;»

 

«Πρέπει να δω τι συνέβη. Είναι το καθήκον μου»

 

«Μήπως γνωρίζεις τι είδους πλάσμα ήταν αυτή η γυναίκα;» ρώτησε τον Άγγελο όταν έμειναν και πάλι μόνοι.

 

«Κάποιος δαίμονας λογικά . Πρέπει να τον εξοντώσεις προτού προλάβει και κάνει κακό στη Πόλη. Είναι η ευκαιρία που αποζητάς για να γίνεις Άγιος» πήρε μια ανάσα και συμπλήρωσε λέγοντας «αυτό που τόσο καιρό επιθυμείς»

 

Συνειδητοποίησε πως ο άγγελος είχε δίκιο. Αυτή ήταν πράγματι η ευκαιρία του . Φτάνει μόνο να αποδεικνυόταν και αντάξιος των καταστάσεων.

 

*

Μπήκε μέσα στην εκκλησία. Ο γείτονας του, μάλλον λόγω του πανικού, δεν είχε σβήσει τα κεριά που φώτιζαν το εσωτερικό της εκκλησίας Υπήρχε μία απαίσια μυρωδιά και ανακάλυψε την πηγή της αρκετά σύντομα. Ήταν ο σταυρός από αίμα που δέσποζε ακριβώς στο κέντρο του ναού . Αυτό το αίμα έπρεπε να καθαριστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γινόταν.

 

Αυτό το απαίσιο μίασμα .

 

Πήρε ένα κουβά που υπήρχε χωμένος βαθειά μέσα σε μια αποθήκη και κατευθύνθηκε προς το κοντινότερο πηγάδι για να το γεμίσει.

 

Με αρκετή δυσκολία, κατάφερε τελικά να κουβαλήσει τον κουβά και πάλι πίσω στην εκκλησία. Δεν είχε σχεδόν καθόλου μύες επάνω στο κορμί του λόγω της συνεχούς νηστείας που έκανε . Παρ’ όλα αυτά τα είχε καταφέρει και ήταν απολύτως σίγουρος πως ο Θεός τον είχε βοηθήσει.

 

Έσκυψε στα πατώματα και άρχισε να καθαρίζει το αίμα, αυτό το μίασμα στον οίκο του Θεού. Ξαφνικά το φως από τα κεριά , έσβησε και το σκοτάδι επικράτησε. Εκείνος συνέχισε ωστόσο να καθαρίζει το αίμα στα τυφλά σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό. Είχε πίστη πως τίποτε κακό δεν θα του συνέβαινε.

 

Το σκοτάδι έβγαλε φωνή και του είπε να φύγει όσο ήταν καιρός ακόμη . Εκείνος φίλησε τον σταυρό που φορούσε από μικρό παιδί στο λαιμό και συνέχισε να καθαρίζει. Τίποτε δεν θα τον σταματούσε.

 

Τα κεριά άναψαν και αμέσως ξαναέσβησαν για έναν και μόνο λόγο. Για να του αποδείξουν πως ήταν μάταιο να καθαρίζει. Ο ματωμένος σταυρός ήταν ακριβώς όπως τον είχε πρωτοσυναντήσει. Ούτε μία κηλίδα αίματος δεν είχε εξαφανιστεί.

 

Το πανί του ήταν κόκκινο. Είχε καθαρίσει το αίμα. Απλά εκείνο είχε επανεμφανιστεί. Ένα γυναικείο γέλιο ακούστηκε και σύντομα τα κεριά άναψαν και πάλι. Είδε μπροστά του μία γυναίκα. Οι εικόνες στους τείχους άρχισαν να χαρακώνονται και να φλέγονται . Κεριά έπεσαν από το κουτί που τα περιείχε και άρχισαν να κυλούν προς το μέρος του. Μόλις έφτασαν κοντά του αιωρήθηκαν με κάποιον μαγικό τρόπο και ακούμπησαν το χέρι του. Τότε άρχισαν να λιώνουν ταχύτατα και στο κοκκαλιάρικο του χέρι δημιουργήθηκε το σύμβολο της πεντάλφας.

 

Η γυναίκα χαμογέλασε και η πληγή της πεντάλφας άρχισε να τον πονάει ώσπου δεν άντεξε άλλο κι έπεσε κάτω δίπλα στον σταυρό. Εκείνη τον πλησίασε και τον κλώτσησε έτσι ώστε το πρόσωπο του να αγγίξει το αηδιαστικό αίμα.

 

Το πρόσωπο του είχε γεμίσει με αίμα. Σηκώθηκε με δυσκολία και κοίταξε στα μάτια τη γυναίκα. Το αίμα από κάτω του, σηκώθηκε και σαν ένα βάναυσο κύμα τον χτύπησε. Ολόκληρος είχε βαφεί κόκκινος. Ένιωθε αδύναμος και δεν άντεξε, ξέρασε και έπεσε κάτω.

 

Η γυναίκα έβαλε το χέρι της στην πλάτη του και άρχισε να τον χαϊδεύει. Σταδιακά άρχισε να νιώθει τσιμπιές στην πλάτη και γυρνώντας πίσω , παρατήρησε πως το ένα της χέρι είχε μετατραπεί σε ένα μεγάλο φίδι .

 

«σου είχα πει να φύγεις» του είπε η γυναίκα και πίεσε με δύναμη το έγκαυμα στο χέρι του. Έβγαλε μία κραυγή πόνου και το σκοτάδι ξαναέπεσε στο ναό. Όλα εξαφανίστηκαν σαν να τα είχε καταπιεί το μαύρο σκοτάδι που επικρατούσε στην καρδιά του δαίμονα.

 

Η γυναίκα έχωσε δύο δάχτυλα της μέσα στα ρουθούνια του. Τα έμπηγε όλοενα και πιο βαθειά. Δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Πονούσε καθώς τα μυτερά της δάχτυλα πλησίαζαν ολόενα και περισσότερο το εσωτερικό του κρανίου του. Η γυναίκα τα τράβηξε απότομα και με δύναμη και εκείνος ούρλιαξε από τον πόνο . Ύστερα του άνοιξε το στόμα και του έβαλε τα δύο ματωμένα δάχτυλα μέσα. Τον έκανε να τα γλύψει με την γλώσσα του ξανά και ξανά.

 

Η γυναίκα έβγαλε μία μικρή κραυγή.

 

«Είσαι καλά; Που είσαι;» ακούστηκε η φωνή του αγγέλου

 

«εδώ είμαι» ακόμη και τις δύο αυτές απλές λέξεις λόγω του πόνου τις είχε πει με δυσκολία

 

«τι συνέβη;»

 

Δεν ήθελε να του πει. Δεν ήθελε να ξέρει για τις αποτυχίες του. Τα είχε βάλει με τον εαυτό του. Είχε χάσει τη ευκαιρία που του είχε δοθεί για να γίνει άγιος. Είχε απογοητεύσει τον Θεό, που τόσες πολλές φορές στο παρελθόν του είχε σταθεί στο πλευρό του. Πως θα μπορούσε να ξαναπροσευχηθεί όταν γνώριζε ότι ο Θεός δεν θα ανταποκρινόταν στο κάλεσμα του; Τα είχε καταστρέψει όλα. Ήταν θυμωμένος και απογοητευμένος. Για όλα έφταιγε εκείνος και η καταραμένη η ανικανότητα του.

 

*

Με το ζόρι κατά την διάρκεια του γυρισμού , αντάλλαξαν ορισμένες κουβέντες , στις οποίες ο άγγελος είχε προσπαθήσει να τον παρηγορήσει , λέγοντας του πως ο Θεός ήταν μεγαλόψυχος και ότι θα του έδινε σύντομα μία δεύτερη ευκαιρία.

 

Έπεσε για ύπνο κλαίγοντας.

 

Από ώρα ένιωθε κάτι στο μάγουλο του, αλλά δεν είχε τη δύναμη για να ανοίξει τα μάτια του και να δει τι ήταν αυτό ακριβώς.

 

Τα άνοιξε μόνο όταν η πληγή του στο χέρι άρχισε να τσούζει , φοβούμενος μήπως η δαιμονική γυναίκα είχε επανεμφανιστεί.

 

Αντί για την γυναίκα ,είδε τον καλό του σκύλο , τον ποιμένα να τον γλύφει στοργικά στο μάγουλο. Άρχισε να τον χαϊδεύει και εκείνος στο τρίχωμα αλλά ο σκύλος έβγαλε ένα απότομο γρύλισμα που τον έκανε να πάρει το χέρι του από πάνω του. Ο σκύλος όμως παρά την αγριότητα που είχε επιδείξει, συνέχισε να τον γλύφει. Προσπάθησε να τον στείλει για ύπνο αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο σκύλος παρέμενε εκεί και δεν φαινόταν διατεθειμένος να κουνηθεί. Χαμογέλασε, σκεπτόμενος ότι ο ποιμένας ήθελε να τον παρηγορήσει.

 

Αυτή του η χαρά έληξε άδοξα καθώς ο ποιμένας με κτηνώδη μανία τον δάγκωσε και του αποκόλλησε κομμάτι από το μάγουλο. Το αίμα πετάχτηκε παντού και το γεροδεμένο άσπρο τρίχωμα του σκύλου γέμισε με κόκκινες πιτσιλιές .

 

Έβγαλε από το στόμα του μία κραυγή και ύστερα κοίταξε τον σκύλο του στα μάτια. Είχαν κοκκινίσει , σαν κάτι άλλο να τον εξουσίαζε και να μην είχε ο ποιμένας πλήρη έλεγχο των πράξεων του. Ο ποιμένας μασούλισε για λίγο το κομμάτι σάρκας και ύστερα το κατάπιε. Λίγα από τα σάλια του, έπεσαν πάνω στα γυμνά του πόδια. Ο σκύλος γάβγισε και ετοιμάστηκε να ξαναδαγκώσει το αφεντικό του ,αλλά ο άγγελος πρόλαβε και του κάρφωσε ένα μαχαίρι στα σπλάχνα. Το ζώο σωριάστηκε επάνω στα χέρια του αφέντη του. Στα χέρια του ανθρώπου που τον φρόντιζε για δέκα χρόνια και που παραλίγο να σκοτώσει.

 

 

 

«Συγγνώμη. Εάν είχα επιλογή, δεν θα τον σκότωνα» ύστερα σταμάτησε για λίγο και κούνησε το κεφάλι του αριστερά και δεξιά « Νιώθω μία παρουσία στον χώρο» είπε ο άγγελος και βγήκε από το σπίτι.

 

Με το μυαλό του σκεφτόταν μόνο τον ποιμένα . Ο σκύλος του είχε στραφεί εναντίον του. Ένιωθε οργή για τον δαίμονα και για όσα του είχε προκαλέσει. Κατευθύνθηκε προς τον καθρέφτη και αντίκρισε το πρόσωπο του. Ένιωσε αηδία βλέποντας το. Ο ίδιος του ο σκύλος του το είχε προκαλέσει αυτό .Η αιμορραγία δεν είχε σταματήσει και το αίμα έπεφτε με ορμή επάνω στην πατούσα του. Ακούμπησε ένα μαντήλι στο πρόσωπο του και έκλεισε τα μάτια του για να προσευχηθεί στον Θεό.

 

Θεέ μου, ανάπαυσε την ψυχή του Ποιμένα και δώσε μου δύναμη για να εκδικηθώ τον δαίμονα .

 

Ο άγγελος γύρισε κρατώντας στο χέρι του ένα αρχαίο νόμισμα.

 

«το βρήκα στον κήπο, κοντά στο σπιτάκι του σκύλου» είπε

 

Το αναγνώρισε αμέσως. Ήταν ένα ελληνικό νόμισμα του έκτου αιώνα προ Χριστού.

 

«δωδεκαθεϊστές» ψιθύρισε

 

Πίσω από την εμφάνιση του Δαίμονα βρισκόταν οι οπαδοί του δωδεκάθεου. Αυτής της καταραμένης θρησκείας, που οι Χριστιανοί είχαν προσπαθήσει να την εξαφανίσουν από το πρόσωπο της Γης. Όμως κάποιος άτιμος σπόρος της είχε επιζήσει και τώρα ήθελε να τους εκδικηθεί.

 

«Ναι. Πρέπει να τους βρεις και να τους σκοτώσεις. Τότε και μόνο τότε θα γίνεις σίγουρα άγιος» του απάντησε ο άγγελος , τονίζοντας ιδιαιτέρα το μόνο

 

Η δεύτερη ευκαιρία που αποζητούσε του είχε δοθεί.

 

«δεν ξέρω τίποτα για αυτούς» είπε

 

«Ο Θεός μου έδωσε μόλις τώρα ένα αντικείμενο που θα σε οδηγήσει σε αυτούς. Και κάτι άλλο. Ένα μαγικό φλάουτο. Μόλις το παίξεις, όλοι θα πέσουν σε βαρύ ύπνο για να τους σκοτώσεις χωρίς να κινδυνεύεις . Γρήγορα πρέπει να το κάνεις προτού γυρίσει ο δαίμονας»

 

Έθαψε τον σκύλο του και ύστερα ξεκίνησε για την αποστολή που θα τον έκανε άγιο. Αυτή η σκέψη και μόνο ήταν αρκετή για να του δώσει τις δυνάμεις που απαιτούνταν και να ξεγελάσει κάπως τον πόνο που ένιωθε.

 

*

Το αντικείμενο είχε το σχήμα ενός κλειδιού και κρατώντας το στην παλάμη, εκείνο άλλαζε θέση και τον οδηγούσε πότε από την μία κατεύθυνση και πότε από την άλλη.

 

Ο τελικός προορισμός του ήταν μία σπηλιά λίγο έξω από τα τείχη της πόλης. Μπήκε μέσα όσο πιο σιωπηλά μπορούσε. Στο εσωτερικό της υπήρχαν γύρω στους σαράντα άνδρες που εκείνη τη στιγμή ευτυχώς κοιμόντουσαν. Έβγαλε το φλάουτο από την τσάντα του και άρχισε να το παίζει. Η μόνη σχέση που είχε με τη μουσική ήταν όταν απήγγειλε με τη χορωδία εκκλησιαστικούς ύμνους αλλά ο ήχος που βγήκε από το φλάουτο ήταν ότι πιο όμορφο είχε ακούσει στην ζωή του. Κάτι που με τις φτωχές του γνώσεις δεν θα μπορούσε να παίξει ποτέ του. Ήταν μία μελωδία βγαλμένη από τις χορωδίες των αγγέλων επάνω στον ουρανό. Ήταν μία μελωδία θείας εμπνεύσεως που ανθρώπινο μυαλό δεν θα μπορούσε να συλλάβει. Ήταν μια μελωδία που υμνούσε το μεγαλείο του θεού με το καλύτερο τρόπο.

 

Με το ίδιο μαχαίρι που λίγη ώρα νωρίτερα ο άγγελος είχε σκοτώσει τον ποιμένα, άρχισε να κόβει τους λαιμούς αυτών των ανδρών, αυτών των αποβρασμάτων. Το αίμα που πεταγόταν και του λέκιαζε τα ρούχα δεν τον ένοιαζε καθόλου. Εκείνες τη στιγμές, καθώς έμπηγε το μαχαίρι στις σάρκες των αντιπάλων του και έσωζε την πόλη από τους αιμοσταγής δωδεκαθεϊστές , το κόκκινο αίμα του φαινόταν σαν ένα κόκκινο χαλί που τον οδηγούσε στην αγιότητα, στον παράδεισο, στην αιωνιότητα.

 

Ποτέ του δεν είχε φανταστεί ότι η σπουδαιότερη πράξη που θα έκανε ποτέ στη ζωή του για τον Θεό , θα ήταν να σκοτώσει σαράντα άνδρες αλλά και τώρα που το είχε κάνει δεν ένιωθε κανένα σημάδι ντροπής. Είχε κάνει αυτό το σωστό και γι’ αυτό ο Θεός τον είχε απαλλάξει από τις τύψεις που θα ένιωθε ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Γιατί, εκείνος πλέον δεν ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Είχε γίνει ένας άγιος, ένα φωτεινό παράδειγμα μέσα σε όλον αυτόν τον βούρκο της ακολασίας.

 

«Δεν πρέπει ποτέ να πεις τι έκανες» τον συμβούλευσε ο άγγελος όταν κατέφθασε και εκείνος στη σπηλιά λίγη ώρα αργότερα.

 

Ετοιμαζόταν να διαφωνήσει μαζί του αλλά ύστερα υπενθύμισε στον εαυτό του πως μπροστά του είχε ένα πλάσμα του Θεού.

 

«και θα πρέπει να συνεχίσεις να βοηθάς τον κόσμο. Πάντα θα σε χρειάζεται» του είπε

 

«Πάντα θα το κάνω αυτό» τον διαβεβαίωσε εκείνος

 

«Εγώ θα φύγω τώρα. Δεν με έχεις πια ανάγκη. Η αποστολή μου ολοκληρώθηκε . Απέδειξες στον Θεό ότι αξίζεις να ονομάζεσαι άγιος» είπε και εξαφανίστηκε

 

 

 

Τριάντα Χρόνια Αργότερα

 

Είχαν μαζευτεί από όλη την αυτοκρατορία εκκλησιαστικοί άρχοντες για την Οικουμενική Σύνοδο που θα πραγματοποιούνταν . Ανάμεσα στα διάφορα θέματα που θα τίθονταν υπό συζήτηση , ήταν και αυτό της αγιοποίησης του πατέρα Νικόλαου Ρωμάδη , που είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή του βοηθώντας τον κόσμο και κηρύσσοντας τον Χριστιανισμό.

 

Χωμένος κάπου μέσα στο πλήθος των εκκλησιαστικούς παραγόντων που είχαν μαζευτεί, ήταν και ένας άντρας που στο αριστερό του χέρι είχε μόνο δύο δάχτυλα. Ένας άντρας που θεωρητικά δεν είχε κανέναν λόγο να βρίσκεται εκεί. Ένας άντρας που είχε περάσει τρία ολόκληρα χρόνια της ζωής του παίζοντας αριστοτεχνικά τον ρόλο ενός αγγέλου.

 

Το όνομα του ήταν Μιχαήλ και ζούσε σαν αγρότης μέχρι την στιγμή που ο Διάβολος αποφάσισε να του ανοίξει τα μάτια. Τον επισκέφτηκε μία κρύα νύχτα του Χειμώνα , στο τέλος μίας απαίσιας χρονιάς όπου όλα του είχαν πάει στραβά με αποκορύφωμα τον θάνατο της καημένης της γυναίκα του.

 

Του εμφανίστηκε και του είπε όλη την αλήθεια. Τον έκανε να καταλάβει πως για όλα τα στραβά της ζωής του έφταιγε ο Θεός. Γιατί αντί να του μιλήσει με ψέματα, του μίλησε με αλήθειες και του αποκάλυψε το πραγματικό του παρελθόν. Του αποκάλυψε ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν γιος χωριάτη όπως νόμιζε, αλλά κανονικός γιος του αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας όμως δεν μπορούσε να έχει για γιο ένα παιδί με ένα τέτοιο ελάττωμα και διέταξε έναν δικό του να σκοτώσει το παιδί. Εκείνος άφησε το παιδί στο δάσος για να πεθάνει από την ψύχρα αλλά ένα ζεύγος αγροτών το μάζεψε και το έσωσε από το θάνατο. Ένα ζεύγος ανθρώπων που αγάπησαν το παιδί παρά τα τρία δάχτυλα που του έλειπαν.

 

Του είπε πως ήταν ο πρωτότοκος γιος και πως μια μέρα θα μπορούσε να είχε γίνει και εκείνος αυτοκράτορας . Εάν φυσικά ο Θεός τον είχε δημιουργήσει αρτιμελή. Για κάποιον λόγο, ο Θεός τον μισούσε και δεν του έδωσε την δυνατότητα να κυβερνήσει τον λαό , όπως όφειλε να κάνει σαν νόμιμος διάδοχος.

 

Στην αρχή δεν τον είχε πιστέψει αλλά έπειτα διαπίστωσε την εκπληκτική ομοιότητα που είχε με τον νυν Αυτοκράτορα, τον αδερφό του. Με φρίκη διαπίστωσε πως ο Διάβολος του έλεγε την αλήθεια και πως ο Θεός, αυτός που τόσα χρόνια υπηρετούσε με ευλάβεια , τον είχε εξαπατήσει με τόσο δόλιο τρόπο.

 

Αποζητούσε εκδίκηση και ο διάβολος που ήθελε να τον βοηθήσει του πρότεινε ένα σχέδιο. Θα έβρισκε έναν άνθρωπο που ζούσε την ζωή του με σύνεση και αρετή και θα τον κατεύθυνε με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να τον έκανε ι να πιστέψει πως όφειλε να γίνει άγιος.μ Έτσι θα έκανε καλές πράξεις συνεχώς καθ ‘ όλη τη ζωή του και κάποια χρόνια μετά τον θάνατο του, οι εκκλησιαστικοί ηγέτες θα τον ανακήρυτταν σε άγιο. Σε κάποια φάση της ζωής του όμως θα τον είχε αναγκάσει να κάνει κάτι φριχτό και θα τον έβαζε να ορκιστεί πως θα έπρεπε να το κρατήσει κρυφό.

 

Έτσι οι επίλεκτοι του Θεού, θα τον ανακήρυσσαν άγιο δίχως όμως να το άξιζε πραγματικά. Και εφόσον οι απεσταλμένοι του Θεού επάνω στην Γη , θα είχαν κάνει άδικο και θα είχαν πάρει λανθασμένη απόφαση τότε σήμαινε και πως ο Θεός είχε κάνει λάθος επιλογή και είχε διαλέξει τους λάθος ανθρώπους για την λάθος θέση . Κάτι που θα σήμαινε πως και ο Θεός δεν ήταν ένα τέλειο ον αλλά ένα ατελές ον με τα δικά του ελαττώματα.

 

«Συνοψίζοντας λοιπόν, και επισήμως ανακηρύσσουμε τον Νικόλαο Ρωμάδη ως άγιο της εκκλησίας μας»

 

Μόλις το άκουσε αυτό, ο Μιχαήλ άρχισε να γελάει με όλη του τη καρδιά. Είχε επιτέλους αποδείξει ότι ο Θεός δεν ήταν τέλειος. Τα είχε καταφέρει. Είχε κερδίσει τον Θεό στο ίδιο του το παιχνίδι.

 

Οι υπόλοιποι απορημένοι, τον ρώτησαν γιατί γελούσε.

 

«Ο Ρωμάδης σκότωσε σαράντα αθώους ανθρώπους. Που νόμιζε πως ήταν δωδεκαθεϊστές ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλοί ζητιάνοι που βρήκαν καταφύγιο στην σπηλιά. Τον κορόιδεψα . Μόλις απέδειξα ότι ο Θεός σας είναι ατελής. Ότι τόσα χρόνια κοροϊδεύετε εσείς και εκείνος τον κόσμο» τους είπε και τους εξήγησε όλα όσα είχαν συμβεί

 

«σκεφτείτε το. Εάν ο Θεός σας ήταν τέλειος, θα έκανε κάτι για να με αποτρέψει για να αποτύχω. Αλλά όχι , δεν έκανε τίποτα και θέλετε να ξέρετε το γιατί; Γιατί σας βαρέθηκε να τον ενοχλείτε ,σας σιχάθηκε να τον παρακαλάτε για το κάθε τι. Σας μισεί και σας απεχθάνεται. Και τώρα θα το μάθει όλος ο κόσμος» συνέχισε να γελάει και σηκώθηκε από την καρέκλα του για να φύγει από αυτό το δωμάτιο.

 

Ένιωσε τις υπεράνθρωπες δυνάμεις που του είχε δώσει ο διάβολος να τον εγκαταλείπουν. Άρχισε να γερνάει απότομα. Το ξόρκι αντιγήρανσης του διαβόλου είχε σταματήσει και εκείνος σύντομα μετατράπηκε σε έναν αδύναμο γεροντάκι που δεν μπορούσε ούτε να κουνήσει τα λιπόσαρκα ποδαράκια του.

 

Όλοι όσοι παρευρίσκονταν εκείνη τη στιγμή μέσα στο δωμάτιο ,κατευθύνθηκαν απάνω του και άρχισαν να τον χτυπάνε με μίσος και οργή.

 

Ο Μιχαήλ πέρασε τα τελευταία λεπτά της ζωής του γελώντας.

Edited December 23, 2011 by Mesmer

[Eugenia Rose]

Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα αυτήν την ιστορία.

 

 

Σε πολλά σημεία υπάρχει αρκετό tell πχ. «Είχα πάει στον ναό για να προσευχηθώ και να ανάψω λίγα κεράκια. Είδα μέσα στον Ναό μία γυναίκα. Την πλησίασα για να της πω να φύγει και τότε είδα πως έσταζε από παντού αίμα. Μόλις πήγα να την πιάσω από τα μαλλιά για να την σύρω έξω από τον οίκο , εκείνη εξαφανίστηκε. Τότε παρατήρησα το πιο φριχτό πράγμα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου . Στο πάτωμα είχε σχηματιστεί ένας σταυρός από αίμα. » Αν αυτό το κομμάτι ήταν πιο show ακόμα και ως διήγηση, θα έβγαζε τρόμο. Επίσης το πιο φριχτό πράγμα που είχε δει στην ζωή του ήταν ο Σταυρός από αίμα; Η γυναίκα που έσταζε αίμα και μετά εξαφανίστηκε δεν ήταν; Καλύτερα να μην μας λες καν ότι ήταν φρικτό, αλλά να μας αφήσεις να το καταλάβουμε μόνοι μας με την περιγραφή. Επίσης το θέμα του διαγωνισμού, Μεταμορφώσεις/παραμορφώσεις, το αγγίζεις ελάχιστα και σίγουρα δεν αποτελεί το κέντρο της ιστορίας σου. Δηλαδή μεταμόρφωση του διαβόλου σε γυναίκα, η ξαφνική γήρανση του Μιχαήλ ή το γεγονός πως παρίστανε τον άγγελο. Θέλει όμως δουλειά και η πλοκή του. Δεν ξέρω αλλά μου φαίνεται ότι πολύ εύκολα ξεγελάστηκε ο πρωταγωνιστής και ακολούθησε αυτά που του είπε ο άγγελος. Επίσης το όλο νόημα δεν ήταν πολύ κατανοητό. Γιατί ο Μιχαήλ να μην σχεδιάσει να εκδικηθεί τον αυτοκράτορα αδερφό του και σχεδιάζει να εκδικηθεί το θεό; Πιο λογικό δεν θα ήταν το πρώτο; Ακόμα και αν ο διάβολος τον επισκέφτηκε. Τι κατάφερε δηλαδή ο Μιχαήλ; Αφού αυτοί που ανακήρυξαν Άγιο τον πρωταγωνιστή ήταν απλοί άνθρωποι και μπορούσαν να κάνουν λάθος. Στο τελευταίο κομμάτι μας λες πολύ απότομα την ιστορία του Μιχαήλ που είχε προηγηθεί και εντελώς άσχετα με το υπόλοιπο κείμενο. Ποιος το διηγείται αυτό το κομμάτι και το έχεις με πλάγια γράμματα; Κάποιος άλλος από τον αρχικό αφηγητή της όλης ιστορίας; Το διάβασα τρεις φορές για να καταλάβω τι γίνεται. Πως πίστεψαν τον Μιχαήλ τόσο εύκολα όταν κατηγόρησε τον πρωταγωνιστή για κάτι τέτοιο; Και η οργή του πλήθους ήταν πολύ απότομη και υπερβολική για μένα. Ναι υπάρχει η οργή του όχλου, αλλά εδώ μάλλον θα τον περιγελούσαν, ή θα τον έδιωχναν.

Αν δουλέψεις περισσότερο αυτή την ιστορία κυρίως στην πλοκή και την αφήγηση θα γίνει πολύ καλύτερη. Καλή επιτυχία.

[Guest old#2065]

Αγαπητέ Γιάννη.Είναι πρωτότυπη η ιδέα να τοποθετήσεις το διήγημα στο Βυζάντιο και την κόντρα σε Χριστιανισμό-δωδεκάθεο. Όμως ίσως θα μπορούσες να της δώσεις κάποια στοιχεία που θα την έκαναν πιο ενδιαφέρουσα. Δεν με πειράζει τόσο το ότι δεν έχει έντονα το μεταμόρφωση- παραμόρφωση, όσο το ότι χρησιμοποιείς κλισέ του σατανισμού και τα τοποθετείς στο δωδεκαθεισμό. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις και να δώσεις ένα άλλο αέρα στο διήγημα. Πιστεύω ότι η βασική ιδέα σε πιο προσεκτική εκτέλεση θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Καλή επιτυχία.

 

 

[Ayu]

Και πάλι θα συμφωνήσω με τη Eugenia με τη μόνη διαφορά ότι

 

θεώρησα ότι η σχέση του διηγήματος με το θέμα του διαγωνισμού βρίσκεται στη διαστρέβλωση/παραμόρφωση του σχεδίου/συστήματος του θεού και της αγιότητας... αλλά και σ' ένα δεύτερο επίπεδο στην παραμόρφωση της λογικής του Μιχαήλ. Γιατί βρίσκω τη λογική του εσφαλμένη, όπως και η Eugenia, και δεν ξέρω αν αυτό ήθελες να δώσεις.

Επίσης, στα πλάγια γράμματα είχα την εντύπωση πως μου εξηγούσες το σκεπτικό πίσω από την ιστορία σου. Αυτό δεν ανήκει στην ιστορία, νομίζω, και ίσως έπρεπε να το δώσεις πιο πλάγια...

 

Τέλος, στο πρώτο μέρος της ιστορίας δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι ο Ρωμάδης είναι ανόητος γιατί δε γίνεται να μη βλέπει ότι ο Μιχαήλ τον δουλεύει ψιλό γαζί. Αν αυτή είναι η αίσθηση που ήθελες να δώσεις, τότε . Αν όχι, ίσως θα μπορούσες να κάνεις τα σημεία που φαίνονται οι προθέσεις του Μιχαήλ λιγότερο φωναχτά.

 

 

 

Γενικά μια πρωτότυπη ιστορία που θα σήκωνε λίγη περισσότερη δουλειά ώστε να φαίνεται λιγότερο η κατασκευή της.

 

Καλή επιτυχία

 

 

[Stanley]

Ευχάριστη γραφή, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ύφος, που όμως δεν με δυσκόλεψε στο διάβασμα. Θα μπορούσε να είναι πιο ατμοσφαιρική και πιο επιμελημένη ( τελείες και κόμματα εδώ κι εκεί, κεφαλαία γράμματα κλπ).

 

Η μεταμόρφωση ήταν λίγο περιφερειακά προσεγγισμένη.

 

Το όλο κόλπο του «αγγέλου δεν με έπεισε, ήταν λιγάκι αφελές. Μια λεπτομέρεια είναι ότι οι καθολικοί ανακηρύσσουν με συμβούλια τους αγίους τους, όχι οι βυζαντινοί.

 

Καλή σου επιτυχία.

[alkinem]

Άποψή μου είναι πως θα έπρεπε να είχες δουλέψει περισσότερο αυτήν την ιστορία.

Στα θετικά μπορώ να συμπεριλάβω πως ήταν αρκετά καλογραμμένη και ευκολοδιάβαστη. Απέφυγες τα ορθογραφικά και εκφραστικά λάθη και μπόρεσες να δημιουργήσεις μια κάπως υποβλητική ατμόσφαιρα.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι το τέλος του κειμένου. Ήταν βιαστικά δοσμένο, ακατέργαστο και ειλικρινά έμοιαζε πως αυτό το κομμάτι ανήκε σε μια άλλη ιστορία. Όχι θεματικά, αλλά εκφραστικά.

Τρομαχτική δεν ήταν αυτή η ιστορία. Είχε κάποιες δυνατές στιγμές, όπως όταν ο ήρωας συνάντησε το δαίμονα στην εκκλησία, αλλά τίποτε περισσότερο. Η συνάφεια με το θέμα επίσης δεν ήταν δυνατή. Ίσως από τη σκοπιά πως ο ήρωας ήθελε να μεταμορφωθεί σε Άγιο, αλλά ο τρόπος που ο απεσταλμένος του Διαβόλου τον παραπλάνησε και τον παραμόρφωσε, ψυχικά πάντα, σε τέρας, μπορώ με αυτή την οπτική να δεχθώ πως κινήθηκες μέσα στα όρια του διαγωνισμού.

Συνοπτικά θεωρώ πως βιάστηκες να ανεβάσεις την ιστορία σου. Πιστεύω πως αν την είχες κοιτάξει κανα-δυο φορές ακόμα, θα είχες διορθώσει τα αδύναμα σημεία και το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν αρκετά καλύτερο

 

Καλή σου επιτυχία.

[Drake Ramore]

Ακόμη μια ιστορία που δεν είναι τρόμου. Χωρίς να το λέω σε εσένα προσωπικά Γιάννη, θέλω να κάνω μια παρατήρηση που ισχύει γενικά.

Τρόμος δεν σημαίνει οτι παίρνω τα "συστατικά" ιστοριών τρόμου (αγγέλους, δαίμονες, φονιάδες, κλπ) και βάζοντας τα σε μια ιστορία αυτή γίνεται αυτομάτως τρόμου. Μπορεί να έχω βάλει όλα τα συστατικά και το αποτέλεσμα να απέχει πολύ απο τον τρόμο, μπορεί να έχω βάλει μονο μια υποψία απο τα "συστατικά" και η ιστορία να τρομάξει και τον πιο σκληροτράχηλο τρομολάγνο.

 

Σε γενικές γραμμές έχεις μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια φαντασίας με θέμα περισσότερο την απάτη και λιγότερο την μεταμόρφωση/παραμόρφωση, που θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη με περισσότερη επιμέλεια και χτένισμα και με ένα τέλος που δεν θα φαινόταν τόσο διεκπεραιωτικό.

[Guest SorrowfullDarkness]

Εμένα με τρόμαξε μέχρι το σημείο που πέθανε ο σκύλος. Μετά είναι σαν να αλλάζεις ιστορία, όπου το πρώτο κομμάτι δεν έχει σχέση με το δεύτερο. Η γραφή είναι γοητευτικά αφελής και σε μερικά σημεία βγάζει έναν κάποιο κυνισμό, αλλά πολλές φορές επαναλαμβάνεις τις ίδιες λέξεις συνέχεια (όπως π.χ. κάπου με τη λέξη "πόρτα")

 

Σε γενικές γραμμές κάποια στοιχεία μου άρεσαν και κάποια όχι, θα μπορούσες να την ξαναδουλέψεις για να γίνει πολύ καλύτερη.

 

Peace

[TheTregorian]

Η ιστορία σου άρχισε με πολύ ενδιαφέρον. Αυτό το στοιχείο με τον φίλο - Άγγελο μου έκανε κάτι.

Όμως είχα καταλάβει σχεδόν αμέσως ότι δεν είναι πραγματικός άγγελος, αλλά ήλπιζα να 'ναι κάτι άλλο αόρατο, ώστε να μη "σκοντάψει" σε ρεαλισμό η αφήγηση.

Εν τέλει, δεν ήταν έτσι, οπότε δεν μπορώ να μη δω ότι είναι αφόρητα δύσκολο ο παπάς να μην είχε παρατηρήσει ότι τον άντρα τον βλέπουν κι οι υπόλοιποι. Σίγουρα αυτό θα του έβαζε υποψίες. Επίσης, ξεκινούσες αρκετές καταστάσεις που στην πορεία τις παρατούσες. Ποια ήταν αυτή η γυναίκα στο ναό και γιατί έγιναν όσα έγιναν εκεί μέσα; Θα μπορούσε ο "Άγγελος" σου να έχει κάνει κάποια πιο απλή πράξη για να ωθήσει τον παπά απ' το να προκαλέσει όλο αυτό το σόου, μία με το σκύλο, μία με τους ματωμένους σταυρούς κι όλη τη βία. Φοβάμαι ότι όλα αυτά μπήκαν δηλαδή για να βαφτιστεί η ιστορία τρόμου, αλλά δεν τα κατάφεραν και πολύ καλά γιατί ο τρόμος ήταν πολύ ανεπαίσθητος, όπως και η χρήση του θέματος του διαγωνισμού. Οι αποκαλύψεις στο τέλος έρχονται πολύ απότομα και μαζεμένα κι επίσης δε βλέπω το λόγο να παρευρίσκεται ο Μιχαήλ στην αίθουσα. Αφού δεν είχε ποτέ σχέση με τους ιερείς κι επίσης δεν ήταν αναγνωρισμένα κάποιο βασιλικό μέλος, με ποια πρόφαση βρέθηκε εκεί; Ο χαρακτήρας του παπά, πάντως μου άρεσε και νομίζω τον ανάπτυξες επαρκώς για ένα διήγημα.

 

Δεν έχω δει άλλα κείμενά σου (νομίζω) οπότε δεν ξέρω σε τι επίπεδο βρισκόταν η γραφή σου. Πρόσεξα κάποια ατοπήματα πχ επαναλήψεις

 

Σύντομα, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ευχαρίστησε τον Θεό που η πόρτα του παρέμεινε όρθια καθώς ελάχιστα πιο δυνατό να ήταν το χτύπημα , θα είχε γίνει κομμάτια. Σημείωσε νοητικά την επιδιόρθωση της πόρτας όσο το δυνατόν πιο σύντομα γινόταν και άνοιξε την πόρτα.

 

Πολλές αναφορές στην πόρτα εδώ. ή φράσεις που ήταν λογοτεχνικά λίγο άκομψες και ταίριαζαν πιο πολύ σε προφορικό λόγο. Επίσης προς το τέλος έχεις αρκετά τυπογραφικά, γενικότερα ένιωθα δηλαδή ότι ήθελε λίγο πέρασμα το κείμενο. Επίσης αναφέρεις ότι είχε απαίσια μυρωδιά λόγω του αίματος, αλλά το αίμα, νομίζω δε μυρίζει. Έχει μια χαρακτηριστική μεταλλική γεύση, αλλά οσμή, αν έχει, είναι ανεπαίσθητη.

 

Αυτά από μένα, Γιάννη, ελπίζω οι παρατηρήσεις μου να βοήθησαν! Καλή επιτυχία!

Edited December 21, 2011 by TheTregorian

[Mesmer]

Η ιστορία είναι ωραία. Έχει μυστήριο, αποκαλύψεις, ωραίες σκηνές (ειδικά εκείνη μέσα στην εκκλησία), ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Δηλαδή, αρκετά στοιχεία που την αναδεικνύουν. Εκεί που χρειάζεται βελτίωση είναι στον τρόπο που την λες. Απέφυγε να τονίζεις συνέχεια το ίδιο πράγμα, όπως κάνεις πχ στην αρχή με τον Νικόλαο και για το πόσο πιστός ήταν και πόσο πολύ εμπιστευόταν τον Θεό και πόσο στηριζόταν σ’ Εκείνον.

 

Μου άρεσε το σχέδιο του Μιχαήλ. Ήταν έξυπνο και μεγαλεπήβολο. Τώρα, το κατά πόσο θα μπορούσε να περάσει ως άγγελος, είναι ένα άλλο ερώτημα. Γενικά, η εικόνα του ως άγγελος δεν ήταν πολύ πειστική. Το μόνο που χρειάζεται, όμως, είναι ένα εύκολο θύμα.

 

Στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας πέφτουν πολύ μαζεμένες οι εξηγήσεις. Θα έπρεπε να μας τις δώσεις πιο κομψά.

 

 

[Oceanborn]

Το βρήκα καλό σαν ιδέα διηγήματος και σίγουρα έχει πάρα πολλές προοπτικές που θα μπορούσαν να τρομάξουν. Ίσως αν βελτίωνες λίγο παραπάνω την έκφραση σου να έχτιζες μια λίγο καλύτερη ατμόσφαιρα. Μου άρεσαν οι σκηνές με το αίμα και γενικά όπου άγγελοι και δαίμονες...χαζοχαίρομαι να διαβάζω.

[dagoncult]

Ωραίο σέτινγκ. Συν 1 και για το ότι μου αρέσουν οι ιστορίες με τον οξ' από 'δώ.

 

Υπάρχουν μερικά σημεία στα οποία κατά τη γνώμη μου θα μπορούσες να είσαι πιο προσεχτικός. Πχ:

 

 

 

''...τον έκανε να τα γλύψει με την γλώσσα του ξανά και ξανά.

 

Η γυναίκα έβγαλε μία μικρή κραυγή.

 

«Είσαι καλά; Που είσαι;» ακούστηκε η φωνή του αγγέλου...''

-Εδώ η αλλαγή ήταν απότομη και με έβγαλε έξω.

 

-Ο Ρωμαδης δε φαίνεται να πονάει (και γενικότερα να φρικάρει) και πολύ, όταν του τρώει ο σκύλος το μάγουλο.

 

-Τι είναι αυτό το αντικείμενο με σχήμα κλειδιού;

 

-Γιατί έβαλες τους 40 άντρες να κοιμούνται; Αποδυνάμωσες το φλάουτο.

 

-Το ξόρκι αντιγύρανσης (και τα αποτελέσματα της λήξης του) ήρθε κάπως ξαφνικά.

 

-Πώς κατάφερνε ο Μιχαήλ να κοροϊδεύει το Ρωμάδη; Θέλω να πω, δεν είναι κάπως υπερβολικά φιλόδοξο σχέδιο;

 

-Μετά το άλμα στο μέλλον ήρθαν πολλές μαζεμένες εξηγήσεις. Ίσως θα μπορούσες να το σπάσεις φυτεύοντας στην ιστορία του Ρωμάδη εμβόλιμες σκηνές με το Μιχαήλ.

 

 

ΥΓ:Κι ένα πολύ ψιλό:

''Ποτέ του δεν είχε φανταστεί ότι η σπουδαιότερη πράξη που θα έκανε ποτέ στη ζωή του για τον Θεό , θα ήταν να σκοτώσει σαράντα άνδρες αλλά και τώρα που το είχε κάνει δεν ένιωθε κανένα σημάδι ντροπής.''

-Ίσως θα ταίριαζε καλύτερα 'δεν ένιωθε καμία ντροπή' ή 'δεν ένιωθε κανένα συναίσθημα ντροπής'. Η λέξη 'σημάδι' δεν μου πολυέκατσε.

 

[anysias]

Την διάβασα άνετα, δεν με ενόχλησε κάτι όσον αφορά το γραπτό σου λόγο. Έχει ωραίες περιγραφές και αρκετές τρομαχτικές σκηνές. Είχε υπόθεση με ζουμί σίγουρα. Το σχέδιο του ‘’άγγελου’’ και η εκδίκηση που παίρνει στο τέλος ήταν καλό, δεν με απογοήτευσε. Υπήρχαν κάποια θέματα πειστικότητας όμως αυτό που σίγουρα θα σου στερήσει μια ψηλή θέση είναι ότι δεν είναι και πολύ στο θέμα, εκτός και αν πάρω σαν μεταμόρφωση την προσπάθεια του Μιχαήλ να μοιάζει με άγγελο ώστε να πετύχει το σχέδιο του… Καλή επιτυχία.

[tetartos]

Μου άρεσε ως ιδέα και μου άρεσε η εστίαση στην ψυχολογία του επίδοξου Αγίου.

Μερικές ψυχολογικές λεπτομέρειες, όπως έχουν αναφέρει οι πιο πάνω, όντως λείπουν.

 

Υπόψη ότι το "αγιότις" είναι υπερβολικά παλιά γραφή, ενώ το "αγιότης" είναι πιο αναγνωρίσιμο (το έκανες επίτηδες; )

Τέλος, αν θυμάμαι καλά, τα νομίσματα των αρχαίων Ελλήνων με θεούς ανάγονται στον πέμπτο κυρίως πΧ αιώνα (αν ξέρει κάποιος καλύτερα, ας με διορθώσει).

 

edit: Το Liddell-Scott δεν αναφέρει το "αγιότις" ως έγκυρη εκδοχή (ούτως ή άλλως τα εις -ις κλείνονται σε -ίδος, άρα μάλλον είναι λάθος) Κανείς φιλόλογος;

Edited December 23, 2011 by tetartos

[jjohn]

Agiotis.pdf

 

τώρα κοντά σας και σε pdf

Edited December 23, 2011 by joidv

[Mesmer]

τώρα κοντά σας και σε pdf

Γιάννη, το έβαλα και στο αρχικό ποστ, να υπάρχει κι εκεί.

[Ροη]

Πολύ ενδιαφέρουσα η υπόθεση.

Η ιδέα της αγιότητας, σαν αποτέλεσμα μιας φάρσας και το πως οι δεισιδαίμονίες μπορούν να οδηγήσουν στο χαμό τόσων ανθρώπων. Ίσως να λείπει μια περιγραφή της εμφάνισης του αγγέλου στον ηρωα, κάτι που εκ των υστέρων να ταιριάζει με το τέλος(ίσως αναφορά στο πως ο άγγελος του εμφανίζεται μόνο όταν είναι μόνος του, το πως μοιάζει με φυσιολογικό άνθρωπο σε ύψος κτλ).

Μπορώ να φανταστώ το διήγημα σαν τον κορμό μιας μεγαλύτερης ιστορίας με κατακλείδα την ανατροπή σου, κάτι σε ιστορικό/whodoneit διήγημα!

[laas7]

Η ιδεα μου αρεσε πολυ και πιστευω πως αν το ξαναδουλευες θα γινοταν πολυ καλο.

Καποιες αναφορες, οπως οτι ο Αγγελος θελει να γινει αγιος ειναι πολυ χτυπητα λαθος. Οι Αγγελοι δεν μπορουν να αγιασουν, γιατι δεν μπορουν να εξελιχθουν σε κατι αλλο... θεωρουνται και ειναι τελεια οντα. Την δυνατοτητα της εξελιξης και επιλογης εχουν μονο οι ανθρωποι με βαση την χριστιανοσυνη. Ενας μοναχος θα ηξερε αυτη την λεπτομερεια και δεν θα πιστευε τον ψευτικο αγγελο-ακριβως γιατι ειναι πολυ υποψιασμενοι πως ο διαβολος θα τους βαλει σε διαφορους πειρασμους. Μια αλλη λεπτομερεια ειναι πως στο τελος ο ψευτικος αγγελος μαραζωνει πολυ γρηγορα και πολυ αποτομα- το ξορκι εχει χαθει, αλλα ο υπηρετης του κακου εχει επιτυχει. Αυτο ειναι οξυμωρο. Αν πετυχε θα επρεπε να "ανταμειφθει". Η μπορεις να πεις πως ο διαβολος τελικα χρησιμοποιει τους παντες για να πετυχει τους σκοπους του και μετα τους πεταει... σαν στημενες λεμονοκουπες. Θα ηθελα μια εξηγηση για την καταληξη.

Παντως νομιζω πως ειναι εκτος θεματος του διαγωνισμου, γιατι δεν ειδα πουθενα μια μεταμορφωση παραμορφωση.

Ξεχασα να πω πως την εισαγωγη σου την βρηκα πολλη καλη! Η πρωτη παραγραφος ηταν εξαιρετικη, με εκανε να θελω να το διαβασω αμεσως ολο!

Καλη επιτυχια!

Edited December 25, 2011 by laas7

[odesseo]

edit: Το Liddell-Scott δεν αναφέρει το "αγιότις" ως έγκυρη εκδοχή (ούτως ή άλλως τα εις -ις κλείνονται σε -ίδος, άρα μάλλον είναι λάθος) Κανείς φιλόλογος;

 

Δεν υπάρχει, εξ όσων γνωρίζω, τύπος "αγιότις". Οι ελάχιστοι δε τύποι σε -ότις, σύμφωνα με το Αντίστροφο Λεξικό, έχουν γενική -ότιδος.

 

[jjohn]

κατάλαβα

πάλι ρεζίλι έγινα

[odesseo]

κατάλαβα

πάλι ρεζίλι έγινα

 

Όχι, όχι. Καθόλου ρεζίλι δε γίνηκες.

Κανένας δεν τα ξέρει όλα και κανένας δεν έχει δικαίωμα να σού ζητά να τα ξέρεις όλα.

[Guest old#2065]

κατάλαβα

πάλι ρεζίλι έγινα

 

Όχι, όχι. Καθόλου ρεζίλι δε γίνηκες.

Κανένας δεν τα ξέρει όλα και κανένας δεν έχει δικαίωμα να σού ζητά να τα ξέρεις όλα.

+1 Δάσκαλε

[aScannerDarkly]

Ενώ η ιδέα σου έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και μπορεί να δώσει κάτι πολύ καλό, η υλοποίηση φοβάμαι ότι πάσχει πολύ. Μα ορθογραφικό και στον τίτλο; Πέρα από την πλάκα όμως, όλο το κείμενο δίνει την εντύπωση βιασύνης, μια εντύπωση που ενισχύεται και από τα πάρα πολλά λάθη. Ο χαρακτήρας σου δε δείχνει να θορυβείται ιδιαίτερα από τίποτε – και δεν εννοώ ότι δεν αμφισβητεί τις βουλές του Kυρίου, αλλά δέχεται τα πάντα σαν απολύτως φυσιολογικά. Πχ, του είπαν ότι εμφανίστηκε μια παράξενη γυναίκα στο ναό κι έγινε ό,τι έγινε και η αντίδρασή του ήταν ότι “τον προβλημάτισε αυτό που συνέβη στο ναό”. Και βέβαια, το τέλος πάσχει πάρα πολύ. Ο Μιχαήλ έστησε όλη αυτήν την πλεκτάνη για να εμφανιστεί μετά και να πει ότι ο Ρωμάδης έκανε αυτό κι αυτό; Ποιος θα τον πιστέψει και γιατί; Η παράξενη γυναίκα; Υποθέτω ότι είναι ο Διάβολος, αλλά τελικά μένει απλώς ξεκρέμαστη – κι ούτε βλέπω στις πράξεις της καμία σχέση με το δωδεκαθεϊσμό.

 

Στα πλαίσια του διαγωνισμού, το ότι η ιστορία είναι αιματοβαμμένη δεν αρκεί για να την κατατάξω στον τρόμο, ενώ η σχέση με το θέμα είναι τουλάχιστον επιδερμική. Τα δυο δάχτυλα μοιάζουν περισσότερο με δικαιολογία, ενώ η μεταμόρφωση στο τέλος και πάλι δεν νομίζω πως έχει κάποιον βασικό ρόλο.

Edited December 26, 2011 by aScannerDarkly

[Starcrossed]

Αυτό που μου άρεσε σ'αυτή την ιστορία ήταν το ύφος, που έδενε με το όλο σκηνικό, και η ροή του κειμένου.

 

Η θεματολογία όμως με μπέρδεψε αρκετά. Κάποιοι χαρακτήρες παρουσιάζονται αρκετά αφελείς, ειδικά το σύνολο της ΟΣ στο τέλος (σε σχέση με προηγούμενο σχόλιο, αναγνώριση αγίων γίνεται και με Συνοδική Πράξη, βλ. Μέγα Συναξάριον). Επίσης, δεν κατάλαβα πώς το νόμισμα έκανε το μοναχό να υποπτευτεί τους 12θεϊστές. Η εικόνα που είχα ήταν ότι περνούσαν απ'εξω και τους έπεσαν τα ψιλά (συγγνώμη, αλλά αυτό σκέφτηκα). Ήταν μέρος από κάποιο παγανιστικό ξόρκι;

 

Καλή επιτυχία!

[Cassandra Gotha]

joidv, το κείμενο αυτό έχει πάρα πολλά προβλήματα, που νομίζω έχουν αναφερθεί ήδη. Δεν έχω να σου πω τίποτα καινούργιο.

 

αλλά να, πάρε ένα φιλάκι